Once Upon A Time (speeltopic) ~4 - Speeltopics

Link naar 1:
http://www.quizlet.nl/forum/topic.php?tid=177516
Link naar 2: http://www.quizlet.nl/forum/topic.php?tid=177597&page=20
Link naar 3: http://www.quizlet.nl/forum/topic.php?tid=177656

Het was een mooie dag in Storybrooke, alle vloeken waren verbroken en de doden waren weer tot leven gekomen. Mensen uit alle werelden waren samen, kinderen speelde buiten en volwassenen kletsen samen.

De dagen werden slechter er liep een moordenaar rond die ze niet kunnen pakken, tegelijkertijd belanden er veel mensen in het ziekenhuis, er zijn vloeken bezig. Zouden ze het nog wel kunnen redden?

[ bericht aangepast op 17 mei 2016 - 7:55 ]

"Deze hele stad is in puin en hoop," zegt Ellie "Je weet niet zeker of haar helpen betekent dat de hele stad nog zo iemand heeft als Jos,". Ellie had verwacht dat Jos dat zou snappen. "Als jij de hele stad dood wil hebben zodat zij veilig is," zegt ze "veel plezier dan, maar ik help niet mee tot ik weet of ze geen ondergang is, want nu vind ik haar niet zo betrouwbaar,".

---

‘You must go on’. thrishanakru —> Gashina

Jens Potter

"Ik snap je wel maar... Ik sta nu tussen 2 vuren. Dat snap je ook wel. Je bent slim genoeg, ... Kom dan tenminste naar het politiebureau. Dan steken we ze daar in een cel en daar kunnen ze haar dan verzorgen. Oké? En dan zien we verder..."

Ruby

Regina schoot overeind. "Deze verdomde ribben." kreunde ze. Opeens werden haar ogen groot "Ruby... ik ga nu van het ergste uit. ik hoop oprecht dat het niet zo is, maar ik denk dat doctor Whale niet doctor Whale was. En dat jij niet in een natuurlijke coma lag, maar, " ze slikte even. "in een magische." ze keek mij bezorgt aan. 'Zou je denken?' ik keek haar geschrokken aan. 'Is dat erg een magische coma?' Ik had er nog nooit over gehoord, behalve dan de standaard slaapvloeken. Maar mijn gedachten gingen alweer terug naar mijn mantel. Ik begon te ijsberen door de kamer. 'Waar zou het kunnen zijn? Straks heeft Jos hem, en dan maakt ze het kapot. Die mantel is mijn belangrijkste bezit.' Ik begon steeds sneller te praten. 'Straks krijg ik hem nooit meer terug, wat moet ik dan?' jammerde ik. Ik bleef even staan en begon toen weer heen en weer te lopen. 'Als ik die mantel niet heb, kan ik niet terug veranderen. Ik heb mijzelf nog niet genoeg onder controle. Dan moet ik voor altijd wolf blijven,' jammerde ik. Alle doem scenario's vlogen al door mijn hoofd. Nog even en ik had mijzelf zo overstuur gemaakt dat ik mijzelf niet zou kunnen beheersen en dat het beest in mij naar boven zou komen.


Doctor Whale

Ik deed mijn werkjas uit en wandelde in mijn pauze naar het bos, onder mijn arm had ik een pakketje. Zenuwachtig keek ik om mij heen. 'Aah, daar ben je.' hoorde ik een scherpe stem zeggen. Geschrokken draaide ik mij om, daar stond ze. 'Heb je gedaan wat ik zei?' ik knikte en slikte. 'Uw plan verliep zoals het moest gaan,' antwoordde ik. 'Mooi,' klonk het goedkeurend. 'En heb je dat gene waar ik om gevraagd heb?' klonk het angstaanjagend.' Weer knikte ik en haalde het pak onder mijn arm vandaan. Voorzichtig legde ik het voor mijn op de grond en liep vervolgens een paar passen naar achteren. 'Aah, daar is het.' klonk het tevreden. 'Het was prettig zaken met u te doen, doctor Whale.' ze gooide mij een zakje toe. 'Hier je beloning.' vervolgens pakte ze het pakket op en verdween. Ik slaakte een diepe zucht en haastte mij weer terug naar het ziekenhuis. 'één keer en nooit weer,' fluisterde ik.

---

When you believe your dreams come true

Vittoria Gold
Ik voelde dat ik werd opgetild en op iemands schouders werd gelegd, ik trilde van de kou en liet het voor deze keer wel een keer gebeuren, wel gingen er verschillende gedachtegangen door mijn hoofd, wat gingen ze doen, wat moest dit weer betekennen, waarom kunnen ze me nou niet met rust laten? mijn ogen begonnen zwaar te worden en had moeite om ze open te laten daarom dat ik toegaf en mijn ogen langzaam sloot.


Rumplestiltskin
Nadat ik even had gewacht of ze nog terug zou komen liep ik naar het hert toe dat angstig op de grond lag, ik knielde naast het diertje neer en stak mijn hand in zijn borstkast nadat ik zijn hart eruit trok en het verpulverde het angstige beestje stierf gelijk, het as van de hart liet ik op de grond vallen en daarna liep ik terug naar storybrooke.

Regina

'Zou je denken?' Aan Ruby's blik kon ik goed zien dat ze geschrokken was. 'Is dat erg een magische coma?' Ik slaakte een diepe zucht. "Veel erger. Iemand anders houd jou in een coma. Diegene kan bepalen of jij ooit nog ontwaakt. Je hebt geluk gehad." 'Waar zou het kunnen zijn? Straks heeft Jos hem, en dan maakt ze het kapot. Die mantel is mijn belangrijkste bezit.' Ik probeerde Ruby te kalmeren, maar ze begon steeds sneller te praten. 'Straks krijg ik hem nooit meer terug, wat moet ik dan?' Ruby bleef maar heen en weer lopen. Stopte dan heel even en liep vervolgens weer door 'Als ik die mantel niet heb, kan ik niet terug veranderen. Ik heb mijzelf nog niet genoeg onder controle. Dan moet ik voor altijd wolf blijven,' "Ruby zo ver komt het niet. Wat je nu gaat doen... je gaat je cape als vermist opgeven bij het politiebureau. En je moet me beloven dat je even geen wolf wordt. Totdat we je cape hebben gevonden." ik keek met strenge blik richting haar. Ze moest nu luisteren naar mij.

Graham

Ik was bij het laatste blaadje aangekomen en wachtte nog even met deze eruit te scheuren. Ik tuurde richting de prullenbak en richtte mijn blik vervolgens weer op mijn notitieboekje. Waar was ik toch mee bezig? Moest ik juist miet blij zijn met de gevoelens die ik nu had? Ja, ik moest er blij mee zijn, maar ik kon er simpel weg niet meeleven. Zolang heb ik al zonder gevoelens geleefd en nu opeens waren ze terug. Met sommige was ik blij, maar sommige mochten van mij gestolen worden.

---

Do I look like Mother Teresa?

Ruby

"Ruby zo ver komt het niet. Wat je nu gaat doen... je gaat je cape als vermist opgeven bij het politiebureau. En je moet me beloven dat je even geen wolf wordt. Totdat we je cape hebben gevonden." ze keek mij streng aan. Ik hield op met jammeren. 'Ja dat ga ik doen! Dankje' ik liep snel naar Regina toe en gaf haar een kus op haar voorhoofd. 'Rustig aan doen, ik kom straks terug.' Vervolgens stormde ik de kamer uit, en rende zo snel mogelijk naar het politiebureau. Ik hoopte dat Graham daar zou zijn. 'Graham riep ik,' terwijl ik binnenstormde. 'Graham ben je hier?' Riep ik. 'Mijn mantel is kwijt.' ik liep het kantoor binnen.

---

When you believe your dreams come true

Regina

'Ja dat ga ik doen! Dankje' Eindelijk was Ruby gestopt met jammeren. Ze kwam snel naar me toe gelopen gaf me een kus op het voorhoofd. 'Rustig aan doen, ik kom straks terug.' "Tja ik kon ook niet ergens anders naar toe hè?" mompelde ik lichtelijk geïrriteerd. Vanuit het raam zag ik Ruby het ziekenhuis verlaten op weg naar het politiebureau, op weg naar Graham.

Graham

Uiteindelijk scheurde ik het laatste blaadje ook af, maar met een stift schreef ik Ruby in één van de hartjes en legde deze in mijn onderste la onder een aantal documenten. Ik rekte me een keer goed uit en begon verder te vloer op te ruimen. Het kantoor zag er alweer iets netter uit. Niemand had kunnen zien dat ik net mijn emoties had geuit. 'Graham,' ik hoorde iemand het politiebureau binnenstormen. 'Graham ben je hier?' Aan de stem hoorde ik dat het Ruby was, maar zij lag toch in een coma? 'Mijn mantel is kwijt.' Ruby kwam het kantoor binnengelopen. Ik stotterde over mij woorden. "Maar... Ik... Jij... Doctor Whale... huh?" ik keek haar verbaast aan. Was dit wel Ruby of was dit niet die Jos?

---

Do I look like Mother Teresa?

Ruby

"Maar... Ik... Jij... Doctor Whale... huh?" Stotterde hij. 'Ohja,' zei ik beschaamd. Ik was al helemaal vergeten dat ik een uur geleden nog in coma lag. Maar de mantel was zo belangrijk voor mij. Ik vloog hem in de armen, 'Ik hou van je Graham, met heel mijn hart.' Ik zoende hem vervolgens. 'Graham, het was waarschijnlijk geen gewone coma, maar een magische coma. Tenminste dat denkt Regina.' Ik keek hem aan, hij zag er nog steeds verward uit. 'Ik heb alles gehoord wat je zei,' ik sloeg mijn ogen neer, waarna ik hem fel aankeek. 'Het is niet jou schuld, we gaan gelukkig zijn samen. Ik weet het zeker.' zei ik overtuigend.

---

When you believe your dreams come true

Graham

'Ohja,' klonk het uit Ruby's mond. Vanuit het niets vloog ze me opeens in de armen. Ik was nog steeds verbaast en zelfs een beetje verlamd. 'Ik hou van je Graham, met heel mijn hart.' ik werd ontwaakt uit mijn verbaasdheid en verlamming, toen ik haar zachte lippen op die van mij voelde. 'Graham, het was waarschijnlijk geen gewone coma, maar een magische coma. Tenminste dat denkt Regina.' Ik keek met een opgetrokken wenkbrauw haar kant op. 'Ik heb alles gehoord wat je zei,' ik kleurde lichtjes rood. Ze had alles gehoord? Ik had gehoopt mijn verhaal te kunnen doen aan iemand die het niet hoorde en niet kon reageren. Ik voelde me vrij ongemakkelijk aangezien ik ook verteld had dat ik naar de gevoelens van vroeger verlangde, geen gevoelens. Ruby staarde me fel aan. 'Het is niet jou schuld, we gaan gelukkig zijn samen. Ik weet het zeker.' Ruby klonk zeer overtuigend. Maar bij mij drong het nog niet voldoende door, maar dat mocht ze niet merken. Ruby had nu al zoveel beleefd. Ik kon haar nu niet zomaar laten vallen. Ik gaf haar een korte zoen terug. "Geen zorgen, het komt goed met ons."

---

Do I look like Mother Teresa?

Jens Potter

Jens voelde dat het meisje wat was aan het tegenstribbelen. Daarom versnelde hij nog, en liep binnen ik het politiebureau. Graham en Ruby waren allebei bijna aan het wenen, maar ik moest zo snel mogelijk dat kind in de cel kunnen dumpen. "Graham... Ik heb een meisje gevonden in het bos. Over enkele minuten verwacht ik dat ze ontwaakt, maar ik vertrouw ze niet echt. Is er nog een cel vrij?" Zei Jens spottend. "Ik ga ook de ambulance bellen. Of doe jij dat liever?" Jens merkte dat hij nog niets tegen Ruby had gezegd. "Oh, en hey Ruby..." Jens kleurde een beetje rood.

[ bericht aangepast op 18 mei 2016 - 13:31 ]

Ruby

"Geen zorgen, het komt goed met ons." deze woorden stelden mij gerust. Ik gaf hem een knuffel. Even dacht ik dat wij eindelijk ons moment hadden, maar dit werd al gauw verstoord door Jens die binnenkwam met een onbekend meisje. "Graham... Ik heb een meisje gevonden in het bos. Over enkele minuten verwacht ik dat ze ontwaakt, maar ik vertrouw ze niet echt. Is er nog een cel vrij?" zei Jens spottend. Verbaast keek ik naar het tweetal. "Ik ga ook de ambulance bellen. Of doe jij dat liever?" Ging Jens verder. "Oh, en hey Ruby" ik zag dat hij een beetje rood kleurde. 'Wie is dat?' Kon ik alleen maar uitbrengen. Ik fronste mijn wenkbrauwen. 'Straks is het Jos,' riep ik geschrokken. Snel hielp ik Jens om het meisje in een cel te leggen en sloot deze af. 'Ze ziet er niet gewond uit, het ziekenhuis kan wel even wachten.' Zei ik toen ik het meisje bestudeerde. 'Ik wil eerst weten wie het is.'

[ bericht aangepast op 18 mei 2016 - 13:43 ]

---

When you believe your dreams come true

Graham

Opnieuw werd ons moment alleen verstoord door Jens. Graham... Ik heb een meisje gevonden in het bos. Over enkele minuten verwacht ik dat ze ontwaakt, maar ik vertrouw ze niet echt. Is er nog een cel vrij?"Verbaast keek ik naar Jens. "Sorry, maar omdat ze onbekend is moet ze de cel in? Kijk daarom ben ik de Sheriff en ni-" 'Straks is het Jos,' riep Ruby geschrokken en ze hielp Jens met haar de cel in te brengen. 'Ze ziet er niet gewond uit, het ziekenhuis kan wel even wachten.' Daar gaf ik Ruby gelijk in, maar dit meisje opsluiten? "Oke, mijn bureau, mijn regels." ik keek Ruby en Jens om te beurt aan. "Begrepen?" vroeg ik ze. "We gaan niet zomaar iemand opsluiten, maar aangezien dit misschien Jos kan zijn blijft ze tijdelijk in de cel." Ik richtte me tot Jens. "ik wil alles horen wat er is gebeurd."

[ bericht aangepast op 18 mei 2016 - 13:44 ]

---

Do I look like Mother Teresa?

Jens Potter

'Wie is dat?' Ze fronste haar wenkbrauwen. 'Straks is het Jos,' riep ze. Ze schrok van haar eigen woorden leek het. Ruby hielp Jens om het meisje in een cel te leggen en sloot deze af. 'Ze ziet er niet gewond uit, het ziekenhuis kan wel even wachten.' Ze begon het meisje te bekijken 'Ik wil eerst weten wie het is.' "Ze kan elk moment wakker worden, dan weet je het. Anders gebruik ik een spreuk waarmee ze direct ontwaakt?" Jens voelde in zijn achterzak. Waar was die verdomde staf? "Verdomme. Godvermiljaarde..." Schelde hij in zichzelf. "Oke, mijn bureau, mijn regels." Graham keek Ruby en Jens om te beurt aan. "Begrepen?" vroeg hij ons. "We gaan niet zomaar iemand opsluiten, maar aangezien dit misschien Jos kan zijn blijft ze tijdelijk in de cel." Graham richtte zich tot Jens. "Ik wil alles horen wat er is gebeurd."Jens antwoorde"Dat kan wel even wachten. Ze is hier in goede handen, ik ga mijn staf zoeken." Jens vertrok. "Hij moet hier toch ergens liggen? Mijn enige hoop is Ellie, maar waar hangt ze uit? Nu weet ik hoe moeilijk het leven zonder staf wel niet is..."

[ bericht aangepast op 18 mei 2016 - 13:48 ]

Vittoria Gold
Ik had een nachtmerrie dat ik in een bos rende en mijn vader mij op de hielen zat, hij riep dat ik het moest doen, dat ik het wel kon en ik in mezelf moest geloven, maar ik wilde niet ik wilde niet zoals hem zijn, Uit eindelijk viel ik en schrok ik wakker, mijn ademhaling die had zich versneld en mijn ogen bewogen snel. een ding wat ik gelijk opmerkte ik was niet meer in het bos.

Ruby

"Oke, mijn bureau, mijn regels." Graham keek ons beide aan. "Begrepen?" Verontwaardig keek ik hem aan en zette mijn handen in mijn zij. Ik wilde iets zeggen, ik was tenslotte hulpsheriff. Toch besloot ik mij stil te houden. Braaf knikte ik. "We gaan niet zomaar iemand opsluiten, maar aangezien dit misschien Jos kan zijn blijft ze tijdelijk in de cel." zei Graham. Ik was blij dat ik toch een beetje mijn gelijk kreeg, ik glimlachte triomfantelijk. Jens was zijn toverstok kwijt en rende weg om deze te zoeken. Nu waren we weer alleen, samen met het meisje. Plotseling schrok ze wakker. Ik keek Graham aan. Nieuwschierig ging ik voor de tralies staan. 'Wie ben jij?'

---

When you believe your dreams come true