Ik moest toch wel even slikken toen ik die korte reportage over Ivoorkust zag, waar zo veel jonge kinderen dagelijks overlijden aan iets 'simpels' als een longontsteking. Dan hebben we het hier toch best goed, met een dak boven ons hoofd, een studie die we kunnen doen en dingen waarvoor we ons kunnen inzetten.
Aan de andere kant zorgen dit soort dingen, gepaard met gebeurtenissen die vrienden en vriendinnen meemaken, dat ik het gevoel krijg dat ik nergens over mag zeuren, omdat alles zogenaamd goed gaat en ik niet echt grote problemen heb. Geen gescheiden ouders, overleden huisdieren of wat daarop lijkt. Ik wil ook gewoon kunnen zeiken als ik dat wil, maar af en toe wordt dat blijkbaar niet gewaardeerd en dan wordt mij vriendelijk verzocht of ik niet wil zeuren.
I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.