[RPG] [300] A Modern Marauders Story [SPEELTOPIC] [3] - Speeltopics

Same school, same story, same characters, different time; a Modern Marauders Story.

Kerst is voorbij. Een nieuw jaar is aangebroken. De vier vrienden - James, Sirius, Remus en Peter - staan klaar om zoals in het originele verhaal de boel op stelten te zetten. Hogwarts is echter wat veranderd; er zijn geen uilen en geen perkamentrollen, alles gaat nu via het internet! In dit RPG kan je uitvinden hoe het zou zijn als de Marauders nu geleefd zouden hebben.

Dit is een doorstart van het RPG Modern Marauders, we doen dit zodat het ook voor andere makkelijker is om mee te doen.

speeltopic • rollentopic • praattopic

‘Wacht maar, Hughes.’ Verrast keek ik toe hoe ze twee keer raakt gooide. Ik klapte in mijn handen en keek haar bewonderend aan. ‘Jij mag twee stukken uit doen. Shirt eerst?’
      ‘Je bent een echt natuurtalentje, Savore,’ zei ik met een klein glimlachje. Lana raakte afgeleid door haar telefoon en ik besloot ook maar eens te kijken wat er allemaal in de groep gezegd werd – gezien mijn telefoon maar tegen mijn kont bleef aan trillen. Lana stuurde wat foto's van zichzelf met haar huisdieren en glimlachend keek ik naar de foto's. Wat was ze toch leuk... en dan bedoelde ik niet haar hond, noch haar konijn. Mijn glimlach verdween echter langzaam van mijn gezicht, toen mij de jongen op de foto's begon op te vallen. En het bleek niet zomaar een jongen te zijn: hij was haar beste vriend uit Frankrijk. Ik wist niet goed waarom, maar mijn gehele ratio besloot er meer te kappen en het enige wat ik nog voelde was jaloezie. Jaloezie, onzekerheid en wellicht een soort angst. Angst omdat ik nu op mijn kwetsbaarst was tegenover Lana, omdat ik ‘ik hou van jou’ had durven te zeggen tegen haar. Die vier woorden die voor enig ander misschien net zoveel betekenis hadden als een pak boter – maar die ik alleen durfde te zeggen wanneer ik het ook echt meende. En ik meende ze zeker. Elke woord, elke letter. En zodoende dat zo'n knappe garçon, die Lana al veel langer kende dan ik, mij bang maakte. Ik wist dat Lana Frankrijk miste, maar miste ze hem dan misschien ook? Zag ze in dat hij misschien nog wel veel charmanter en leuker was dan ik? Lana voelde aan dat er iets was, maar ik wilde niet praten. Bang dat ik op haar over zou komen als een bezitterige zak. Stil blijven en niets zeggen leek mij een beter plan. Het bleek echter al snel dat ik duidelijk een flinke hoeveelheid aan vrouwelijke empathie had gemist in mijn opvoeding, want Lana was gekwetst en – en ik wil niet de schuld afschuiven op iemand – door Cas' 'hulp' ook nog van streek. Ik wilde me tot Lana keren, maar raakte opnieuw afgeleid door mijn telefoon. De naam van mijn vader verscheen in beeld en, en dit gaf ik niet graag toe, maar het maakte mijn sombere humeur wat beter. Hij belde me namelijk nooit en dat hij nu de moeite nam om me te bellen voelde toch alsof hij mij een soort hart onder de riem wilde steken. Ik had er niet verder naast kunnen zitten.
      Na een nogal pijnlijk en vrij kortdurig gesprek zei mijn vader gedag. Ik keek het beerpong-gezelschap rond en zag Cas staan. Ik stapte op hem af en duwde hem mijn telefoon in zijn handen. Geforceerd glimlachte ik naar hem.
      ‘Het is m'n pa... hij heeft een verrassing voor je, gefeliciteerd enzo...’ zei ik zachtjes. Kennelijk had hij mij alleen maar gebeld omdat hij Cas' nummer niet had. Om een één of andere reden was mijn vader dol op mijn beste vriend. Iets wat ik Cas gunde, ware het niet dat hij een hekel aan mij had. Zijn bloedeigen zoon. Hij had me doodleuk door de telefoon verteld hoe hij een nieuwe bezem voor Cas had gekocht, gezien hij wist dat Cas er eentje nodig had. Zoiets onthield hij dan wel, terwijl hij al jaren mijn verjaardag vergat. Net zoals mijn Quidditch wedstrijden. Hij maakte me al jaren wijs dat hij Quidditch verschrikkelijk vond, maar toch stond hij erop dat hij naar de wedstrijd Slytherin tegen Ravenclaw zou komen kijken. Om ‘Celeb en Cas te zien spelen’, alsof ik niet bestond. Ik had een knuffel nodig. Ik had Lana nodig. Ik draaide me naar haar om. Althans, ik verwachtte haar te zien. Haar geruststellende, lieve glimlach. In plaats daarvan zag ik echter niemand. Verward keek ik de menigte rond, op zoek naar haar, maar ik vond opnieuw niemand. Gekwetst en iet wat paniekerig liep ik de kamer rond. Ze kon nog niet weg zijn gegaan. Het werd wazig voor mijn ogen en ik voelde een traan over mijn wang lopen. Ik veegde deze ruw weg terwijl mijn hoofd op hol sloeg. Lana, mijn vader, de date. Het werd me allemaal te veel. Na ik weet niet hoeveel rondjes gelopen te hebben wist ik dat Lana er niet meer was. Juist nu ik haar nodig had. Ik pakte twee flessen drank van de dranktafel en schonk wat shotglaasjes voor mijzelf in. De één na de ander sloeg ik achterover, maar het deed me niets. Het ging niet snel genoeg. Ik had meer nodig. Ik zette de fles drank aan mijn lippen en voelde eindelijk de troost die ik nodig had en die ik nu nergens anders kon krijgen. De ene traan na de ander rolde over mijn wang en ik nam niet eens meer de moeite om ze van mijn wang te vegen.

‘En jij bent vast Jona..,’ Blake en de jongen, die dus inderdaad Jona heette, schudden elkaar de hand. ‘Blake, the one and only. Beste vriendin, zielsverwant, ex-bedpartner, bloedzuster, beschermengel.. ga zo maar door.’ Scarlett vulde haar nog even aan met ‘partner in crime’ en ik grinnikte zachtjes. Die twee waren echt een apart stel en ongetwijfeld een match made in Heaven... or Hell, whatever. Ze voegde ik er ook nog aan toe dat Blake een zeer benoemenswaardige bedpartner was, iets wat ik alleen maar kon beamen.
      ‘Je hoort mij ook zeker niet klagen hoor Scar,’ zei ik lachend.
      ‘En dit is mijn vriendje, Jase. Samen zijn wij de leukste mensen van dit feestje, dus je hoeft niet meer verder te zoeken.’ Ik grijnsde en stak mijn hand naar Jona op. Blake en Scarlett wendden zich tot elkaar en lieten zo duidelijk merken dat ze even een meidenmomentje wilden hebben. Ik richtte me tot Jona en glimlachte vriendelijk.
      ‘Wat fijn dat je vriendin zo tevreden is met jullie,’ zei hij en ik lachte kort. Hij moest eens weten wat voor een drama ik en Blake al allemaal hadden doorstaan. Jona leek even te twijfelen en vragend keek ik hem aan. ‘Jij bent ...’ Even knipperde ik onbegrijpend, ik ben...? Maar toen besefte ik dat hij mijn naam alweer was vergeten. Ik wilde hem mijn naam vertellen, maar hij leek er zelf al opgekomen te zijn. ‘Wat vind je van het feest?’
      ‘Nou, Jase–’ zei ik in de derde persoon, om nog even nadrukkelijk duidelijk te maken dat ik Jase heette (of nou ja Jason, maar dat deed er niet zo toe) ‘–vindt het feestje wel leuk. Sowieso vinden ik en Blake feestjes altijd wel leuk, maar goed, wat vind jij ervan? Ik heb begrepen dat Scarlett dit feestje ook een beetje ter eren van jou geeft. Zijn jullie nu een ding?’

"Well...," reageer ik op Scarlett, terwijl ik een lok haar uit mijn gezicht veeg en alles meteen over een schouder gooi. "Ik neem Jase mee, maar ik weet niet hoe open Jona is voor de ervaring.."
Ik herinner me namelijk vaag dat hij het niet zo leuk vindt dat Scarlett nogal.. wild is, als het gaat om verdovende middelen. Misschien herinner ik me dat wel verkeerd, hoor.
Van Jase weet ik dat hij er niet op tegen is, zeker omdat ik hem gevraagd heb of hij ook wilde. Het antwoord was een overduidelijke 'ja', iets dat ik leuk vind, zeker omdat we nog nooit samen geblowd hebben. Ik mag dan vaak high zijn in zijn gezelschap, ik heb hem alleen maar dronken gezien. Nette jongen.
Ik richt me weer wat meer op de groep, omdat ik doorheb dat ik door mijn gefluister de jongens enorm heb buitengesloten, en leun wat tegen mijn vriendje aan.
Elke keer als ik naar hem kijk voel ik weer vlinders, ik voel me net een meisje van 13 dat haar eerste crush heeft. Al ben ik nooit dat meisje geweest - op mijn dertiende had ik al wilde nachten met jongens van ver boven mijn eigen leeftijd. Maar dat ter zijde.
"Blake en ik," glimlach ik dan, terwijl ik hem met mijn wijsvinger in zijn wang prik. "Niet ik en Blake, Blake en ik. Net als bij seks, Jase, de ander moet altijd eerst komen voordat je zelf mag." Ik steek mijn tong naar hem uit. Naar heel veel mensen, de grote meerderheid zelfs, gedraag ik me dommig. Maar bij mijn vrienden, en bij Jase, ben ik niet bang om af en toe eens de nerd uit te hangen.
"Wij..," ik gebaar naar Scarlett, "gaan zo even naar buiten. Gaan jullie mee?" ik kijk naar Scar. "Tenzij je het risico wilt lopen om gepakt te worden en gewoon binnen wilt blijven.."

Afgezonderd van de rest van het feestje zat ik in mijn eentje de zoveelste fles drank leeg te drinken terwijl de tranen maar over mijn wangen bleven stromen. Eerst had ik me nog diep triest gevoeld over de hele situatie met mijn vader, maar nu voelde ik helemaal niets meer. Ik had gedacht dat de alcohol een soort verlichtende werking zou hebben, zoals het altijd had, maar ik voelde me er ditmaal helemaal niet beter door.
Door de waas van tranen zag ik dat iemand op me af kwam lopen. Ik kromp wat in een en wende mijn blik beschaamd van de persoon af. Ik voelde een stel armen die zich om mijn lichaam heen wikkelden en mij langzaam overeind hielpen.
      ‘Hey, Callie,’ klonk de stem van Lana. Mijn Lana. Ik snikte en wreef de tranen weg, waarna ik mijn ogen naar haar opsloeg. Was dit een stomme hallicunatie? Hield mijn hoofd me voor de gek? Ongelovig staarde ik haar aan en klampte me toen – bijna wanhopig – aan haar vast. Ze was teruggekomen, voor mij. ‘Ik weet dat je niet naar je bed toe wil, maar dat ga ik toch echt doen nu.’ Haar woorden drongen nog niet helemaal door. Haar aanrakingen kalmeerden mij en heel soms verliet een snik nog mijn lippen. ‘Kom op. Laten we je onderstoppen, dan kunnen we morgen alles oplossen.’ Toen pas drong het tot me door dat ze het had gehad over een bed. Mijn bed. Ondanks de hoeveelheid alcohol wist ik dat mijn dorm geen optie was. Niet nu. Ik kon me niet goed meer herinneren waarom niet. Gwen had er iets mee te maken. Ondertussen begon Lana mij langzaam richting het slaapgedeelte van the Slytherin Common Room te slepen. Afwezig liet ik me door haar meevoeren terwijl ik me probeerde te herinneren waarom ze mijn dorm niet mocht zien. Gwen... Lana... ik... date. Onze date. Gelijk verstijfde ik en weigerde ik nog een stap in de richting van mijn dorm te verplaatsen. We stonden voor de trap richting de slaapzalen en koppig ging ik ervoor staan, zodat Lana er niet langs kon. Mijn kamer stond nu vol met allemaal date spullen die Gwen had klaargezet.
      ‘N-nee... je mag– nee,’ stamelde ik zenuwachtig en schaamde me kapot. Ze was boos op me, ze kon en mocht het koste wat kost niet zien.

‘Kom op, Callie,’ mompelde Lana. Lana probeerde langs mij te komen, iets wat haar eerst niet lukte gezien ik de weg versperde. Echter was ik te ver heen om lang weerstand te bieden en het duurde ook niet lang voordat Lana langs mij wist te glippen. Ik wilde haar nog tegenhouden, maar ze had de deur naar mijn dorm al opengeduwd. Mijn arm, die ik had opgeheven, liet ik langs mijn zij vallen en beschaamd staarde ik naar hoe mijn dorm eruit zag. Lana leek nog niets gezien te hebben terwijl ze mij naar binnen trok. ‘'ey, 'et ies oké.’ Ze veegde voorzichtig mijn tranen weg. ‘Je 'oeft je niet te schamen, oké. 'et ies nu vooral slim dat je gaat sla-.’ Verder kwam ze niet. Ze had zich namelijk omgedraaid en ik kon wel ter plekken door de grond zakken. Ik wende mijn blik beschaamd af. Ik kijk pas op wanneer ik een stel armen om mijn nek voelde. Onbegrijpend keek ik Lana aan, maar ik kreeg de kans niet om nog wat te zeggen. Haar zoete, zachte lippen voelde ik op die van mij. De zoen smaakte ook een beetje zoutige, waarschijnlijk door mijn tranen. Liefdevol zoende ik haar terug, terwijl de tranen bleven komen. Ik wist niet of deze nog van verdriet waren – want ik voelde me eigenlijk heel gelukkig. Ver op de achtergrond klonk Ed Sheerans Give Me Love, terwijl wij hier in mijn met fairylights versierde kamer stonden. ‘'et spijt me,’ fluisterde ze. ‘Iek 'eb mij gedragen als een dramaqueen. 'et spijt me. Iek wist niet wat er allemaal aan de 'and was met je vader en dat je daarom mij niet antwoorden. Iek wist niet dat je dit gedaan had. Iek 'ou van jou, Caleb. Iet spijt me. Please wil je mij vergeven?’ Ik veegde de tranen van haar wangen. Ondanks mijn dronken staat, wist ik dondersgoed waar ik mee bezig was.
      ‘Ik hou van je Lana... ik.. ik heb je nodig.. ik–’ ik kwam niet uit mijn woorden en besloot dat daden soms krachtiger waren dan woorden. Zodoende dat ik mijn lippen, met alle liefde en passie die ik in me had, op die van Lana drukte.