[RPG] [300] A Modern Marauders Story [SPEELTOPIC] [3] - Speeltopics

Same school, same story, same characters, different time; a Modern Marauders Story.

Kerst is voorbij. Een nieuw jaar is aangebroken. De vier vrienden - James, Sirius, Remus en Peter - staan klaar om zoals in het originele verhaal de boel op stelten te zetten. Hogwarts is echter wat veranderd; er zijn geen uilen en geen perkamentrollen, alles gaat nu via het internet! In dit RPG kan je uitvinden hoe het zou zijn als de Marauders nu geleefd zouden hebben.

Dit is een doorstart van het RPG Modern Marauders, we doen dit zodat het ook voor andere makkelijker is om mee te doen.

speeltopic • rollentopic • praattopic

Niet begrijpend kijk ik Lana met rode wangen aan als ze begint te lachen – lacht ze me nou uit?
      ‘Gelei?’ proest ze uit. Ze kijkt me aan en beschaamd sla ik mijn ogen neer, was het zo'n domme vraag geweest? ‘Pardon.’ Ze grinnikt. ‘Nee... bedoelde dat iek ehm... koud... 'eel koud... iek weet het engelse woord niet.’ Oh. Mijn wangen worden nog roder en ik gluur naar haar vanuit mijn ooghoeken. ‘'et is niet belangrijk. Iek 'eb nu jouw jas om mij warm te 'ouden.’ Ze begint weer te lopen en ik volg haar. Dat ze dichter tegen mij aan begint te lopen vind ik helemaal niet erg en ik sla een arm om haar heen. ‘We 'ebben de vorige keer de kans niet gehad om een goed gesprek te 'ebben over... eh... onze... verleden... maar eigenlijk ben iek wel benieuwd wie Caleb 'ughes nou eigenlijk ies.’ Ik frons even. Tja, wie ben ik eigenlijk.
      ‘Bijzonder interessant ben ik niet echt...’ Ik zucht diep en probeer mijn voeten te plaatsen in oude voetstappen die nu goed zichtbaar zijn door de sneeuw. ‘Misschien mijn jeugd–’ ik sta even stil en kijk Lana twijfelend aan voordat ik verder loop ‘–ik ben opgegroeid zonder moeder. Ze overleed nadat ze mij op de wereld had gezet – zwangerschapsvergiftiging.’ Ik haal mijn schouders op. ‘Mijn vader heeft me alleen opgevoed. Hij hield – en houdt – te veel van mijn moeder om met een andere vrouw een relatie aan te gaan. Hij mist haar nog steeds en verwijt mij haar dood – dat heeft 'ie mij vaak genoeg verteld. Iets met dat ik een vervloekt kind ben.’ Ik vertel het verhaal vrij emotieloos, maar stiekem deed het pijn. ‘En jij?’

‘Gelukkig hoef jij je nergens zorgen om te maken.. Ik ga nergens naartoe.’ De stof van mijn overhemd glijdt per ongeluk – al vermoed ik gepland per ongeluk – van haar schouders af. Hoe we hier zijn beland vanuit een ruzie – of verhit gesprek, ook goed – vraag ik me af. Hoe het eigenlijk altijd lijkt uit te draaien op dit tussen ons überhaupt.
      ‘Behalve misschien–’ Ik voel haar lippen op de mijne, daarna op mijn wang en vervolgens op mijn kaak. Zodra ik haar lippen in mijn nek voel weet ik dat het op seks zal uitdraaien als ik er niet iets tegen doe. Maar wil ik er wel iets tegen doen? Haar laten stoppen? ‘–naar de Hel, voor alle dingen die ik gedaan heb.’ Ergens in mijn hoofd hoorde ik Ollie's worden echoën. In het begin was onze relatie zeker weten voor 99% procent gebasseerd op fysieke aanrekkingskracht, maar – was het dat nog steeds. Misschien nu nog maar voor 98%?
      ‘Blake?’ Met moeite trek ik me terug en kijk ik haar aan. ‘Misschien moeten we dit niet doen... niet nu althans. We hadden afgesproken om elkaar niet gelijk te bespringen, toch?’ Ik kijk haar onzeker aan en hoop dat ze het niet verkeerd opvat. Dat ze niet denkt dat ik op haar lichaam ben uitgekeken, dat ik haar niet mooi genoeg vind en dat ik stiekem toch wel Chloe wil – wat niet zo is. ‘Let's burn in Hell together then.’

CHLOE
>> hahaha mooi, ik hoop dat het ook nog heel lang zal duren voor je er een vindt. Op mijn naam zijn niet echt leuke dingen te bedenken, volgens mij. Oke, de erge ga ik je natuurlijk niet vertellen. jep woohoo, ik was liever thuisgebleven. zullen we anders even weer een keer upcatchen? heb je lang niet meer gezien, gozer
<< ik kom wel op een leuke, i promise u (; en ja, lijkt me leuk! hoezo tho :c niet blij om mij je vrienden weer te zien?

‘Mijn verhaal ies ook niet bepaald uhm... vrolijk of zo–’ ik knijp bemoedigend in haar hand en kijk haar begripvol aan, ‘iek ben geboren Lyon... uhm mijn moeder heeft... Syndroom van Down. Dus thuis was nooit zo 'eel fijn. 'et 'ielp ook niet dat mijn broertje leukemie kreeg en iek een 'eks bleek te zijn en uh.’ Ze bleef een poosje stil en ik wreef geruststellend over haar rug. ‘Toen mijn broertje overleed toen iek twaalf was liep mijn relatie met mijn ouders nogal stuk. Iek ben toen alles op iedereen af gaan reageren en zo... totdat iek verplicht werd om naar een psychiater te gaan. Dat 'ielp wel, denk iek.’ Ze schopt tegen wat sneeuw aan en verontschuldigt zichzelf. We lopen de Three Broomsticks binnen en nemen plaats op een bank met twee butterbeers. Lana geeft me een knuffel en ik sla beschermend mijn armen om haar heen. ‘Nog steeds denk iek dat je geen vervloekt kind bent. Als er iets is dat jou omschrijft, dan is het geweldig.’ Ik glimlach zwakjes en druk een kus op haar kruin.
      ‘Anders jij wel,’ zeg ik gemeend en lift haar kin een stukje omhoog zodat ik haar kan aankijken. ‘En ik vind het wel fijn dat we hier zo over kunnen praten met elkaar, we zouden niet altijd over koetjes en kalfjes te hoeven praten.’ Ik trek haar dicht tegen mij aan. ‘Het spijt me van je broertje, ik denk dat je 'm nog steeds mist, toch?’ Ik zucht zachtjes en wrijf met mijn duim over de rug van haar hand. ‘En het spijt me ook van je ouders... Hoe is het deze kerst gegaan tussen jullie?’

‘Ze lijkt het nogal moeilijk te krijgen en haalt diep adem. Ergens voel ik me nogal schuldig dat ik haar als een soort rechercheur aan het overhoren ben. Het moet vast voelen alsof iemand zo'n lamp in je gezicht aan het schijnen is.
      ‘Ehm,’ begint ze – haar strem trilt lichtjes, ‘niet geweldig.’ Ze haalt haar schouders nonchalant op. ‘Iek heb meest schreeuwen ruzie gehad met mon vader.’ Ik knik voorzichtig en blijf haar aankijken terwijl ik over haar rug wrijf. ‘Hij zegt dat iek niet mijn rug naar mijn moeder moet keren en iek weet dat 'et niet goed is om haar negeren, maar...’ Ze haalt haar schouders weer op, in een pogin zo nonchalant mogelijk over te komen. ‘Iek neem 'et 'aar nog steeds kwalijk en papa. Zij 'ebben Reigan vermoord door stomme genen door te geven.’ Haar hele uitdrukking wordt hard. Ik kijk haar bezorgd en iet wat bedenkelijk aan. Het staat op haar voorhoofd geschreven dat ze nog steeds boos is op haar ouders. ‘Iek 'ad gewoon bij jou moeten blijven.’ Ze kijkt me niet aan en ik krijg meer het gevoel alsof ze het tegen de tafel had, waar we aanzitten, dan tegen mij. Ik zucht diep en laat haar mij weer aankijken.
      ‘Hey Lana,’ begin ik zachtjes en een beetje twijfelachtig, ‘om eerlijk te zijn...’ Tja nu kun je niet meer terug Hughes. ‘Ik snap je verdriet vanwege de dood van je broertje en het spijt me echt heel erg–’ ik sla mijn ogen even neer en neem een slok butterbeer ‘–maar is het niet een beetje onredelijk om de schuld af te schrijven op je ouders?’ Ik kijk haar weer aan. ‘Zij voelen evengoed veel verdriet, denk ik dan en...’ Ik haal mijn schouders lichtjes op. ‘Ik denk dat jullie samen beter de dood van Reigan kunnen verwerken dan als jullie ruzie maken... Jullie zijn immers nog steeds familie.’

Wat er de rest van de treinreis allemaal gebeurd krijg ik eigenlijk helemaal niet mee – mijn boek was daarvoor iets te interessant. Ergens ver weg had ik wel flarden van het gesprek meegekregen – iets met Caleb en Lana en Lily en James. Dat Jily iets zou worden was alleen maar een kwestie van tijd geweest en ondanks dat ik razend enthousiast ben voor hun date, komt het niet als een verrassing – of zo. Lana en Caleb – of Calana – was en is echter een heel ander verhaal. Ik had nooit gedacht dat onze française zou vallen voor de cheesy charmes van de manslut – pardon my eh.. French – van Hogwarts. Zolang hij haar hart maar niet breekt ben ik echter helemaal voor. Ik bedoel, niets is leuker dan gelukkige stelletjes om je heen. Zelfs als je zelf een nogal zielige, single pringle bent.
Het is opeens behoorlijk stil en ik realiseer me dan pas dat de trein geen lawaai meer maakt. Fronsend kijk ik op van mijn boek en merk nu pas dat we niet meer bewegen. Ook kom ik erachter dat al een deel van onze girls squad de trein heeft verlaten. Alleen Lily, Nova en ik zijn nog over, om precies te zijn. Ik stop mijn boek weg en volg de twee meiden de trein uit.
      ‘Ik heb honger,’ zegt Nova en kijkt ons zielig aan. Kort kijk ik om me heen of ik onze andere vriendinnen nog zie op het perron. In de verte zie ik nog net Lana – althans dat denk ik dan – weglopen met Caleb richting Hogsmeade.
      ‘Tja... we kunnen in Hogsmeade wat gaan eten, maar grote kans dat Lana dan denkt dat we haar en haar soort-van-vriendje aan het stalken zijn.’