[RPG] [300] A Modern Marauders Story [SPEELTOPIC] [3] - Speeltopics

Same school, same story, same characters, different time; a Modern Marauders Story.

Kerst is voorbij. Een nieuw jaar is aangebroken. De vier vrienden - James, Sirius, Remus en Peter - staan klaar om zoals in het originele verhaal de boel op stelten te zetten. Hogwarts is echter wat veranderd; er zijn geen uilen en geen perkamentrollen, alles gaat nu via het internet! In dit RPG kan je uitvinden hoe het zou zijn als de Marauders nu geleefd zouden hebben.

Dit is een doorstart van het RPG Modern Marauders, we doen dit zodat het ook voor andere makkelijker is om mee te doen.

speeltopic • rollentopic • praattopic

‘Iek ben gewoon gezond,’ mompelt ze en ze weigert mij aan te kijken, ‘en mijn broertje 'eeft de slechte genen gekregen en is dood gegaan aan leukemie. Je kan alles zeggen wat je wiel, maar ze 'ebben een fout gemaakt. Iek heb al genoeg psychiaters gezien om te weten dat iek hen schuld niet zou moeten geven, maar dat zal iek altijd blijven doen en het helpt ook niet dat mijn vader mij schuldig vindt, omdat iek gezond ben. Niet bewust, onbewust waarschijnlijk, maar goed.’ Plotseling staat ze op, nog steeds zonder mij een blik waardig gekeurd te hebben. ‘Iek moet gaan.’ Gaat ze nu echt weglopen van mij? Van de confrontatie? Ik kijk haar ongelovig en iet wat schaapachtig aan, grapje toch zeker? Echter pakt ze haar jas en maakt ze nogal duidelijk aanstalte om weg te lopen. Ik pak haar hand vast om haar tegen te houden en kom tegenover haar staan.
      ‘Lana, luister nou even–’ ik schrik even van mijn eigen stem. Ik klink zo... zo streng en geïrriteerd. Ik zucht even diep en probeer haar blik te vangen ‘–ik probeer je echt niet aan te vallen, in tegendeel. Ik vind het gewoon naar voor je ouders – voor jou – dat hun gezin zo gespleten is omdat hun enige kind hen... dingen verwijt waar ze zich waarschijnlijk diepvanbinnen al schuldig genoeg over voelen.’ Ik laat langzaam haar hand los en steek ze diep in de stakken van mijn broek. Simpelweg omdat ik mezelf geen houding weet te geven. ‘Wat wil je doen? Hen de rest van hun leven haten? Ik denk dat jullie daar allebei onder gebukt zullen gaan. Van voor eeuwig boos blijven op iemand word je zelf echt niet gelukkiger en je zult er ook geen voldoening in vinden.’ Dat valt wel te merken aan mijn vader. Na al die jaren 'haat' hij mij nog steeds en zijn hele persoonlijkheid heeft hij hiermee om zeep geholpen. Hij is nu een soort wrokkige, oude, boze man. Je word echt niet blij van 'm als je in zijn buurt komt.

‘Als je 'et niet eens ben met mijn keuzes, kan je ook gewoon met rust laten. Iet ies mijn leven,' mompelt ze en ze slaat haar armen koppig over elkaar heen. Volgens mij kan ik nog beter tegen een muur aan gaan staan praten, want ik zal waarschinlijk met geen mogelijkheid tot haar doordringen – helaas. Ik zucht diep en spiegel haar houding door ook mijn armen over elkaar heen te slaan. ‘'et spijt mij dat jou vader zo tegenover je ies.’ Ik kijk haar aan terwijl mijn wenkbrauwen zijn gevormd in een diepe frons, ‘maar iek ben niet 'etzelfde. Iek 'aat ze niet blindelings om iets wat er gebeurd is. Iek ben boos op ze om iets waar iek een goede reden voor 'eb en om 'et feit dat ze nog steeds niet veranderd zijn.’ Praktisch gezien zijn ze wel enigszins hetzelfde. Ik laat even een stilte vallen, wat mij de tijd geeft mijn butterbeer op te drinken.
      ‘Wat voor verschil zie je dan tussen jou en mijn vader?’ Ik kijk haar vragend aan, mijn stem klinkt nog steeds ijzig. Vandaar dat ik mijn keel kort schraap. ‘Hij is nog steeds, elke seconde van zijn leven aan het verspillen met boos zijn op mij – omdat ik mijn moeder het leven heb gekost. Het enige verschil hier misschien, is dat jouw ouders een enorm risico namen toen ze ervoor kozen toch kinderen te krijgen. Maar, ik denk dat het vrij voor de hand liggend is dat ze die keuze niet van het ene op het andere moment hadden gemaakt. Dat ze geen intenties hadden om kinderen te wekken om ze vervolgens te zien sterven. Toch?’ Ik kauw op de binnenkant van mijn wang en sla mijn ogen neer. ‘Ik zeg niet dat je ze per direct moet vergeven – ik snap je woede. Ik denk– nee vind alleen dat je-je koppigheid even aan de kant moet zetten en goed moet nadenken of het boos zijn op je ouders ook echt nut heeft. Want zoals ik al zei: van voor eeuwig boos blijven op iemand word je zelf echt niet gelukkiger en je zult er ook geen voldoening in vinden.’ Ik haal mijn schouders op. ‘Je kunt me nu voor alles gaan uitmaken; bemoeial, klootzak – weet ik het. Maar denk er eens overna: of je misschien, ondanks je boosheid en verdriet, zonder gelijk ruzie te zoeken, eens kunt praten met je ouders.’

‘Dat 'eb iek al vaak genoeg gedaan,' fluistert ze schor, ‘maar iek zal 'et de volgende keer nog eens doen. Iek zal 'et proberen.’ Ze trekt mijn jas uit en legt 'm over een rugleuning van een willekeurige stoel heen. ‘'et spijt me. Iek... niet meende dat je... Pardon.’ Dat het ernaar uitziet dat Lana elk moment kan gaan huilen is me zeker niet ontgaan. Ik weet echter niet zo goed meer wat ik ermee moet, of moet zeggen. Alles wat er uitkomt klinkt toch bot, fout en kil – ook al is het helemaal niet mijn intentie om haar te kwetsen. In tegendeel. Ik vind het juist heel naar voor Lana dat zij en haar ouders ruzie hebben over zoiets. Maar, volgens mij hebben mijn woorden niet echt geholpen, behalve dat ik Lana aan het huilen heb weten te maken. Lekker bezig. ‘Je 'ebt gelijk.’ Inmiddels is Lana gaan zitten en ik ga ook weer zitten. De dramasuckers die stiekem mee zitten te luisteren – draaien zich subtiel weer om als ik hen waarschuwend aankijk. ‘Iek stel mij aan. 'et spijt mij voor dat.’ Ze glimlacht naar mij, maar ik betwijfel of het een echte is. ‘Ander onderwerp: ga jij vanavond naar het feestje van Scarlett?’ Ik frons even diep. Okay... ander onderwerp dus.
      ‘Ik vind echt niet dat je-je aanstelt... Het is gewoon– ik– laat maar. Het spijt me,’ mompel ik, nog even terugkomend op het vorige onderwerp en sla een arm om haar heen, ‘ik wilde je niet kwetsen.’ Ik schenk haar een scheve, ongemakkelijke glimlach en schud vervolgens mijn hoofd. ‘Nope, ik heb eh... betere dingen te doen en eh... ik hoop dat jij ook niet van plan bent om te gaan.’

‘Nou, eigenlijk was 'et wel 'et plan om te gaan.’ Nee, nee, helemaal niet. Dit is geen onderdeel van het plan – mijn plan. ‘Maar... stel,’ ik kijk Lana afwachtend aan, ‘dat iek plotseling een beter aanbod krijg van iemand... nou ja, dan denk iek wel dat iek kan overwegen om een andere keuze te maken.’ Als in, als ik haar nu zeg dat ik hier probeer onze eerste date te plannen, dat ze dan niet naar dat feestje gaat? Op zich logisch, maar... het moet een verrassing zijn. Ugh. Leven, werk nou 'ns voor één keertje gewoon mee ja. Ik wil wat zeggen, maar een ober lijkt het nodig te vinden ons te storen. De manier waarop hij staat te glimlachen naar Lana staat mij niet aan – nee, correctie: zijn manier van er zijn staat mij niet aan. Een tikkeltje kortaf bestel ik ook nog een butterbeer. Ik betwijfel echter of die gast mij überhaupt gehoord heeft, gezien hij nogal geïnteresseerd lijkt te zijn in Lana's t-shirt. Zou hij de streepjes aan het tellen zijn? Ugh, wie hou je voor de gek Caleb, hij staat gewoon uitgebreid de borsten van je bijna vriendin te bekijken.
      ‘Ga je lekker?’ blaf ik de jongen toe. Ja, die gast is waarschijnlijk acht jaar ouder of zo, maar als ik 'm zo bekijk ben ik waarschijnlijk sterker. Ik sta op en sla mijn armen over elkaar heen terwijl ik zijn zicht blokkeer. Jup, ik ben beslist sterker en anders in ieder geval langer. ‘Ik en mijn vriendin,’ de ober kijkt me zowaar geschrokken aan en loopt wat naar achteren, ‘zouden graag onze butterbeers willen, dankuwel.’ Ik kijk de ober na terwijl 'ie wegsnelwandelt. Is hij nou echt zo hersenloos dat hij niet doorhad dat Lana bij mij hoort? Sommige mensen, echt hoor.

‘Vriendin?’ Ik kijk Lana een tikkeltje beschaamd aan. Mijn wangen doen vrolijk mee door rood te kleuren. ‘Sorry... voor net. Het is nogal een... lastig onderwerp.’ Ze gaat zitten en trekt mij naast haar op de bank. Ik maak een wegwerp gebaar, ten teken dat het allemaal wel okay is. Vervolgens open ik mijn mond om wat zeggen, maar Lana snoert mij al de mond door haar lippen op de mijne te drukken. Niet dat je mij hoort klagen hooor, in tegendeel zelfs. ‘Sorry’ Ze zucht. ‘Ik zal mijn drama voor mij houden, want het maakt dit er niet leuker op.’ Ze leunt tegen mij aan en ik wrijf met mijn duim zachtjes over de rug van haar hand. ‘Maar ehm... had je iets in gedachten voor vanavond?’ Ik kijk toe hoe ze met mijn vingers begint te friemelen. ‘Of was het gewoon uit nieuwsgierigheid?’ Opnieuw wil ik wat zeggen, maar meneer de ober komt al aanzetten met onze butterbeers. De manier waarop hij ons benadert is het tegenovergestelde van zonet en ik onderdruk met moeite een grinnik. ‘Wat een watje,’ hoor ik Lana zeggen.
      ‘Echt hoor, maar hij heeft mij in ieder geval begrepen,’ zeg ik jolig en lach zachtjes. Ik kijk Lana aan en veeg een pluk haar achter haar oor. ‘Het spijt mij ook... maar denk niet dat ik niet voor je klaar sta als je een luisterend oor nodig hebt... en ik wilde je echt niet kwetsen.’ Ik leun wat voorover. ‘En eh–’ ik kijk Lana even twijfelend aan ‘–ik wil er niet al te veel over kwijt, maar zorg ervoor dat je rond – laten we zeggen zeven uur – klaar staat om door mij opgehaald te worden.’ Ik grijns scheef naar haar voordat ik haar gezicht tussen mijn handen neem en mijn lippen op die van haar druk.