Het is al twee jaar - langer, najaar 2014 om specifiek te zijn, dat dit aansleept. Ik heb m'n masker afgezet, maar het heeft nog steeds z'n werking. Na al die jaren kan ik nog steeds onder geen omstandigheid voorspellen welk kant van me het gaat overnemen, hoe en wanneer. Die kan die zoveel om anderen geeft, die zichzelf voor de grootste klootzak in de miserie zou werken en dan heb je die explosieve, bijna beestachtige kant. Waarom kan ik die niet gewoon laten vallen? Waarom, waarom, kan ik niet gewoon verder gaan met het beste van mezelf en al de andere shit achterwege laten?
Na al die jaren ben ik nog steeds doodsbang een gesprek met hem te beginnen, want god wat ben ik een bitch geweest. Sinds juni 2015 heb ik ook nog amper een woord gewisseld, tenzij het écht, écht moest en telkens opnieuw - elke. fucking. keer. opnieuw. - wordt ik teruggetrokken in herinneringen die ik gewoon wil vergeten. Dit kan zo niet meer verder. Soms vraag ik me echt af waarom ik dat mes niet verder doorgetrokken heb.
Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried
Karube
