Het is altijd het fucking zelfde. Het maakt niet uit hoevaak ik het zeg, hou er maar helemaal geen rekening mee. Ik slaap, zet het geluid maar fucking hard, praat maar tegen me, doe maar alles wat me weer wakker maakt he.
Srsly, denkt nóóit aan me. Het is altijd "ikke, ikke, ikke en de rest mag stikken." Nou, ik ben het ZAT. Ik ben het echt fucking zat.
Je geeft me altijd een slecht gevoel dat alles mijn schuld is, altijd geluid hard aan staan (maakt niet uit of ik wakker word of whatever; doet nooit fucking oortjes in), zegt altijd dingen waardoor ik in het slechte daglicht staat en dingen voordat ik überhaupt de kans heb om het te zeggen en het slechtste is nog dat je me nooit serieus neemt en het altijd "dat niet waar" is. Nee, want het gebeurt ook niet bij jou.
UCH. Je houd me tegen met álles en vooral met groeien. Nee, als ik maar rekening houd met jóú en niet andersom.
Ik wil echt ergens anders alleen wonen. Echt. Ik wil rust. Ik krijg alleen maar spanning en stress.
[ bericht aangepast op 15 okt 2017 - 18:57 ]
Don't walk. Run, you sheep, run.
