[RPG •200] Bestialissimos • Speeltopic 1 - Speeltopics

Fulgur Falls - Maine, USA In de regenachtige, dicht beboste omgeving van Maine ligt het stadje Fulgur Falls. Het kreeg zijn naam vanwege de onmetelijke blikseminslagen die het al gekend heeft, die wonder boven wonder nog geen enkel dodelijk slachtoffer gekend hebben. Dat is echter niet het meest bizarre aan deze vreemdsoortige plaats. Het is de thuishaven van vele bovennatuurlijke wezens en half-mensen. Aan de absolute top van deze eeuwenoude hiërarchie behoren de Lycantropen - de weerwolven. Deze zijn zich doorheen de jaren gaan onderscheiden in twee geheel tegenovergestelde Roedels; Lupus Sanguinibus en Versipellis. De eerste bestaat uit aristocratische families, die hun bloedlijn al generaties lang zo zuiver en intact mogelijk willen houden. Ze zijn de bewaarders van alle kennis omtrent hun soort en de bewakers van de regels. Zij staan bekend om hun intelligentie en gecontroleerde vechttechnieken. De Versipellis zijn dan weer een relatief jonge Roedel. Zij hebben zelf hun familie samen gesteld en verwelkomen iedereen die nergens anders terecht kan. Ze worden veelal gezien als beschermers, zowel van hun eigen Roedel als van de Lupus leden. Hun kwaliteiten bestaan onder ander uit compassie en mededogen, waardoor ze het vaak minder strikt met de regels nemen. Toch dient de strikte code in acht genomen te worden, zeker nu een onbekend gevaar zich heeft aangediend in de eens zo veilige haven; een burger heeft tegen hun wil De Beet ontvangen. Dat druist in tegen het meest voorname principe van elke weerwolf. De Lycantropische Raad heeft reeds bepaald dat geen van beide Roedels met het voorval gemoeid zijn, en er een derde partij in het spel is. Het onderzoek is reeds ingezet, terwijl men in afwachting van de volle maan het slachtoffer nauwlettend in de gaten houdt, hopend dat De Beet niet gewerkt heeft.

---

---

De Roedels Lupus Sanguinibus Aristocraten, plichtsbewust. Eén Alfa. Wolven ♰ Orpheus Spencer Grey • m • 23 • Bloed • Council Member/Student • Hanson • 1 ♰ Harvey Lowel Armistead • m • 37 • Bloed • Alfa/Houthakker • Witcher • 3 ♰ Maddie Grace Travers • v • 22 • Bloed • Cleverness • 3 ♰ Scarlett Young • v • 25 • Bloed • Joy_x • 4 ♰ Oliver Louis Desrosiers-Grey • m • 21 • Bloed • KIaus • 5 ♰ Evelyn Finley Gardner • v • 25 • Beet • Dierenarts • Witcher • 6 Mensen (beperkt) ♰ Dove Lazaroth • fluid • 22 • Onbewust • FreeThyself • 2 Versipellis Personen boven regels. Duopositie Alfa. Wolven ☮Vivianne "Vee" Laurier • f • 21 • Bloed • Bartender • Dreamweaver • 2 ☮ Lucas Alexander Sanders • m • 20 • Bloed • Venustic • 3 ☮ Jérémie ‘'Jem’' Matthias Dubois • m • 22 • Bloed • Fika • 4 ☮ Laurel Tallmund • v • 25 • Bloed • Alfa • Elentiya • 4 Mensen ☮ Linden Rose Orbin • v • 21 • Onbewust • Bibliothecaresse • Hanson • 1 ☮ Asher Ambrose Steele • m • 27 • Bewust • High School leraar • Venustic ☮ Soren Virtanen • m • 25 • Bewust • Guardian • Quinlan Ander ☮ Nox "Hadeon" Zion • m • 22 • Half Demon • Cleverness • 2 ☮ Eli Bellamy • m • 24 • Magiër • Theezaak • Witcher • 2 texttextexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttext

[ bericht aangepast op 14 mei 2020 - 19:17 ]

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

---

Na een avondje babysitten op en trick-or-treaten met de kleine Alex die ze kort geleden in de bibliotheek ontmoet had Linden Rose besloten om langs de kermis naar huis te wandelen. Hoewel ze alle tenten en standjes doorheen de jaren al ettelijke keren bezocht had viel ze elke keer met Halloween opnieuw in dezelfde staat van kinderlijke verwondering. Het was drukker dan anders, maar ook daar wist ze van te genieten. Fulgur Falls was nu eenmaal de moeite waard, ondanks het absoluut niet groot was. Linden Rose wilde voor geen geld ter wereld verhuizen. Het was haar thuis, en dat zou het altijd blijven. Terwijl ze zich door de mensen zee waadde haalde ze haar telefoon boven om een sms'je naar Harvey te sturen, voor ze het zou vergeten. TO: Harvey Ik moest je heel veel, maar dan ook nadrukkelijk héél veel groetjes doen van Alex. Hij heeft zichzelf er van overtuigd dat ik een Powerpuff Girl ben :') Net toen ze haar mobiel terug weg gestopt had en weer netjes voor zich uit wilde kijken schrok ze van een eng gegrimeerde voorbijganger. Ze wilde reflexief uitwijken naar rechts en verloor haar evenwicht. Ze struikelde en botste op haar beurt tegen een ander persoon aan. "Oh hemel, oh auw. Oh sorry!" verviel ze van de ene emotie in de andere. Ze had kort, en puur op instinct, zijn arm vast gegrepen om te vermijden dat ze alsnog tegen de vlakte zou gaan. "Het spijt me, ik was - oh wauw, oké." Linden Rose slikte haar woorden toen ze bemerkte dat ze tegen een borstkas aan het praten was en niet tegen een gezicht. Je zou denken dat ze het inmiddels wel gewend was letterlijk naar iedereen op te moeten kijken, maar dat viel toch flink tegen. "H-hallo." groette ze de vreemdeling zodra ze haar hoofd naar achter gekanteld had. "Ik eh - nogmaals sorry. Evenwicht is mijn sterkste talent niet..." verontschuldigde ze zich wederom.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

---

"Nog niet," zei Laurel als antwoord op Asher zijn vraag, Asher knikte snel ook al vertelde het korte antwoord hem niet bepaald veel. Kort sloeg hij zijn arm om Laurel haar schouder waarna hij haar een kus boven haar oor gaf. 'Als er iets is wat ik voor je kan doen, moet je het zeggen hè.' zei hij op een gedempte toon, het was niet perse dat hij niet wou dat Maddie het hoorde, maar het had niet direct iets met haar te doen. Asher liet Laurel al snel weer los en duwde zijn handen terug in de zakken van zijn jas.
"Klaar voor onze ronde van vanavond?" vroeg Laurel vervolgens, Asher liet zijn blik even snel over de kermis glijden alsof hij daar zijn antwoord zou kunnen vinden. 'Uhuh,' mompelde hij uiteindelijk, waarna hij weer naar Laurel glimlachte en vervolgens ook een glimlacht in Maddie haar richting stuurde die even afgeleid leek te zijn door haar telefoon.
"Wat is het exacte plan?" vroeg Maddie uiteindelijk, . "Ook als we moeten — euhm je weet wel — shiften." Asher keek bij deze vraag direct naar Laurel die het antwoord waarschijnlijk beter kon geven dan dat Asher dit kon. 'Patrouille,' zei Asher, waarna hij een kleine zucht over zijn lippen liet rollen niet precies wetend wat hij er verder over zou moeten zeggen. 'En dan...' hij liet de stilte vallen voor Laurel om op te vullen, want eigenlijk wist hij ook niet precies wat hij hier aan toe moest voegen. 'En, ik denk,' ging Asher verder 'als jullie shiften ben ik hier om alles in de gaten te houden.' Hoewel Asher nu al een tijdje op de hoogte was van de weerwolven in zijn dorp had hij nog altijd niet het idee dat hij genoeg wist om echt mee te kunnen praten. Hij bleef wel zijn best doen, want hij wou graag begrijpen wat er gaande was, wat niet alleen om Laurel ging natuurlijk.

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

'Oh hemel. Oh auw. Oh sorry.'       Soren voelt zijn wenkbrauwen richting elkaar trekken — aangezien hij van de hele botsing vrij weinig heeft gevoeld. Daarentegen lijkt de roodharige jongedame behoorlijk onder indruk te zijn, hetgeen hij nu niet bepaald kan plaatsen. Soren heeft instinctief haar bovenarm zachtjes vastgenomen — ter voorkoming dat ze om zou vallen richting de grond. Normaliter houdt hij voornamelijk afstand, maar een dame in nood brengt al zijn training omhoog naar de oppervlakte. Soren kijkt met een bedenkelijk gezichtsuitdrukking omlaag — al zijn vraagtekens overduidelijk zichtbaar.       'Het spijt me, ik was — Oh wauw, oké.'       Soren weet op te merken dat de jongedame hem eveneens vast heeft gegrepen — zodat ze zichzelf recht houdt. Wanneer haar kijkers over zijn lengte glijden, start een minimale glimlach rondom zijn mondhoeken. Soren is lang — ontzettend lang en dat werd de jongedame plotseling heel duidelijk.       'H—Hallo. Ik eh — Nogmaals sorry. Evenwicht is mijn sterkste talent niet. . .'       Soren blijft stil en zwijgzaam, terwijl hij zichzelf ervan weet te verzekeren dat de jongedame overeind blijft staan wanneer hij haar zometeen los zal laten. Uiteindelijk is hij tevreden met zijn bevindingen — en trekt zijn hand terug. Soren trekt één mondhoek omhoog, in een jongensachtige scheve grijns.       'Alsjeblieft, maak je maar geen zorgen. Ik kan tegen een stootje. Daarbij, er is veel afleiding hier.'       Rondom hem wandelen gezinnen heen en weer — wijzend naar alle attracties waar ze zichzelf in willen vermaken. Soren kijkt onbewust rond of hij Laurel ergens kan ontwaren, maar weet met lege handen terug te keren naar omlaag. Daar bevindt de roodharige jongedame zich nog — omhoog kijkend naar zijn gezicht.       'Kom je hier toevallig vandaan? Ik ben op zoek naar een persoon. . .'       Soren ziet in gedachten Laurel's gezicht helder voor zich uit — de manier waarop ze daadwerkelijk kan lachen.

---

•

• 25 • Alpha Versipellis • Maddie & Asher •

      Laurel schonk Asher een kleine glimlach bij het horen van zijn woorden.
Ze wist heel goed dat ze altijd bij hem terecht kon — voor wat dan ook — en ze waardeerde het enorm. Toch viel de brunette hem niet lastig met wat er speelde rondom de roedels en haar zorgen die daar bij kwamen kijken. Of het geheel eerlijk tegenover hem was, wist Laurel niet zeker. Het enige wat ze dan maar kon hopen was dat Asher begreep dat ze het deed voor zijn eigen veiligheid — of dat van de mensen om hen heen.
      "Wat is het exacte plan?" vraagt Maddie — haar stem de stroom aan gedachten doorbrekende die door Laurel's hoofd heen raasde. "Ook als we moeten — euhm je weet wel — shiften."
      En daar zat precies het knelpunt voor de jonge Alfa. Haar blik gleed heel even naar Asher en opnieuw ervoer ze het gemengde gevoel van de bewustheid die hij nu had, versus de onwetendheid die elk normaal mens hoorde te hebben, terwijl hij Maddie van een eerste reactie voorzag.
      Asher was het veiligste als hij straks de andere ging opzoeken die niet gezegend waren met de wil van de Volle maan vanavond. Het liefste van allemaal stuurde ze hem nu nog terug naar huis, maar Laurel kende hem goed genoeg om te weten dat dát niet ging gebeuren. Eerlijk toegegeven, nu met een moordenaar on the run had ze een ieder die haar dierbaar was tegelijkertijd het liefste zo dichtbij mogelijk.
      Iedereen die haar dierbaar was. Zacht omklemde de brunette het mobieltje in de zak van haar vest, dat nog geen nieuw bericht had gegeven, en liet haar blik een keer rond glijden over de drukke menigte — zoekende naar de jongen waarvan ze heel goed wist dat deze nu niet hier was, en zich waarschijnlijk op een veel veiligere afstand bevond voor vanavond. Laurel slaakte een ontevreden zucht. Nog één week.
      "En oren en ogen open houden, dat is met stipt wel één van de belangrijkste dingen voor vanavond," vulde Laurel de woorden van Asher aan. "Als er ook maar iets is dat niet lijkt te kloppen, moeten we daar direct op in spelen nu we nog hier zijn"
      Heel even keek ze naar haar beste vriend, alvorens haar blik naar Maddie gleed. Laurel poogde niet over te laten komen hoeveel zorgen ze zich maakte — hoe de onrust door haar heen raasde als in een stilte voor de storm — maar ze betwijfelde in hoeverre ze daar op dit moment in slaagde.
      "En, ik denk," vervolgde Asher. "als jullie shiften ben ik hier om alles in de gaten te houden." Laurel aarzelde — voelde zichzelf niet geheel comfortabel bij het plan dat Asher leek te hebben.
      Inwendig roerde haar wolvin zich. Nu de maan met elke minuut een stukje hoger aan de hemel kroop verscherpte haar zintuigen zich steeds een beetje meer. Laurel voelde hoe haar wolvin onder de oppervlakte van haar eigen huid door streelde. Het wezen in haar was er allang klaar voor, waardoor ze zo nu en dan al een kleine glimp van zichzelf liet zien — een flikkering in haar ogen, van mens naar dier, of het verscherpen van haar nog menselijke hoektanden.
      "Wanneer we gaan shiften, trekken we ons terug in het bos. De andere die er dan nog zijn nemen het over."
      En daar kwam het volgende probleem opzetten — hoe konden ze de mensen op de kermis in veiligheid houden als ze straks gedwongen werden de bossen in te trekken? Asher, Nox en Eli stonden er dan zo goed als met z'n drieën voor, waarvan het te hopen was dat de Demon niet besloot zijn onheilspellende spelletjes te gaan spelen.
      Wanneer een nieuwe golf aan onrust de jonge alfa overspoelt — hetgeen nu gedreven werd door een Nox die ze nog niet gesproken had en een Vee die spoorloos leek — focuste Laurel zich op de Wolvin in haar binnenste, wie op haar beurt steeds ongeduldiger door haar heen trok. Nog heel even. . .

[ bericht aangepast op 16 april 2020 - 12:41 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

---

Toen ik een hand mijn schouder voelde grijpen, moest ik moeite doen om niet uit reflex meteen een linkse hoek te geven. Ik wist dat het Orpheus was een dat er no way was dat ik het fysieke gevecht zou beginnen. Ik bleef zijn ondergeschikte en ondanks alles had ik echt nog wel respect voor mijn neef. Nog voor hij begon te praten zag ik een vuur in zijn ogen branden wat ik niet veel vaker had gezien. De toon die de man vervolgens aansloeg verbaasde me enorm, zo erg dat een van mijn wenkbrauwen omhoog schoot. Zijn volledige kalme front was verdwenen en zijn woede was voelbaar, of was het onmacht? Jammer genoeg voor hem, waren zijn woorden leeg. Kon hij echt niet zien hoe hij nu precies vertelde wat mijn probleem met hem was? Waarom ik hem dit verweet? Zijn vervolg deed mijn bloed pas echt koken. Ondankbare klootzak dat hij was. Menigeen deed een letterlijke moord voor zijn plek, en hij zette het weg alsof het niets was. Dat verklaarde ook meteen waarom hij geen idee had wat er speelde. Hij nam het gewoon niet serieus, en dan boos op mij worden dat ik zijn werk niet voor hem doe. Intussen waren mijn knokkels wit geworden van hoe hard ik mijn vuisten balde, en de schudden licht langs mijn lijf. Toen kwam het, hetgeen wat ik niet had gedacht dat hij zou doen: Een officiele uitdaging. Het gaf mij de mogelijkheid om hem in elk geval eens flink toee te takelen voor hij waarschijnlijk de overhand nam. Ik was een goede vechter, zowel als mens als wolf, maar ik was in alle opzichten kleiner dan hij. Ik gromde zacht bij zijn voorstel terwijl ik mijn voeten zo zette dat ik klaar was om de eerste klap uit te delen. "Ik zal het in termen zeggen dat jij het zeker snapt, cowboy. Ik wil verdomme dat jij je fucking taken en rol als beta serieus neemt en weet wat er verdomme speelt in het pack, en daar zelf wat fucking moeite in steekt. Het kan me geen fuck schelen of je erom hebt gevraagd of niet. Het is je verdomme verantwoordelijkheid, die je op een verguld dienblad aangereikt hebt gekregen, en als je die als een fucking peuter gaat negeren omdat je er niet om hebt gevraagd en liever vriendjes wil zijn met iedereen, kan je beter gewoon je gore muil houden, klootzak." sneerde ik hem toe, meteen gevolgd door een slag, die recht tegen zijn rechter oogkas kwam. Het was ook nog eens hard, want als hij dacht dat ik me in ging houden, dan had hij dat helemaal verkeerd ingeschat. Ik bereidde me wel meteen voor op zijn reactie. Dit bleef sowieso niet onbestraft, dat wist ik en daar rekende ik op. Hopelijk kon ik nog een of twee rake klappen uitdelen voor hij me op de grond legde.

---

Bowties were never Cooler

Demonic Vessel      -      At the fair      -      Jem

"Het is zelfs al zo rustig dat het me niets zou verbazen als de persoon- of wezen- in kwestie al doorgetrokken is naar het volgende dorpje," oppert Jem, en dat is een idee wat Nox in zijn geheel niet aanstaat. Het is niet dat hij nu zo graag hier een losgeslagen moordenaar rond heeft lopen, maar Fulgur Falls heeft de packs als bescherming, als barriere tussen wat het dan ook is en de 'gewone' mensen. Het volgende dorp heeft dat hoogstwaarschijnlijk niet. Hij is in zijn situatie altijd blij geweest dat de roedels een buffer zijn geweest tussen Hadeon en de onwetenden in dit dorp. Goed — zij komen er ook lang niet zonder kleerscheuren vanaf, maar ze weten hem wel tegen te houden van een grotere ravage en helen sneller.       "Je hebt gelijk,’’ beaamt Jem zijn subtiele hint naar het opzoeken van het bos. "Wat wordt vanaf nu het plan? Red je het alleen hier, met het donker en alles?"       Nox voelt hoe Jem hem in zich op neemt, zoals hij zoeven ook bij de weerwolf had gedaan. Hij weet dat Jéremie een schurft heeft aan Hadeon — wat op zich niets nieuws is, maar hem bij voorbaat vaak ook al wat nerveuzer maakt in Nox zijn omgeving. Hij kan het de jongen niet kwalijk nemen, al zou hij het uiteraard graag anders zien. Het is betreurenswaardig dat mensen zich daar zorgen om moeten maken in zijn omgeving en weer dwalen zijn gedachten kortstondig terug naar de tot noch toe telkens lege garage.       "We mochten niet opsplitsen, wat ik van Laurel heb begrepen, dus ik ga een stuk mee het bos in. Hadeon voel ik niet, ik denk dat de vreugde van de mensen om ons heen hem op afstand houdt," mompelt hij nog half in gedachten verzonken. Het gelach, de vrolijke muziek en de zoete geur van allerlei lekkernijen om hen heen zorgen voor een bijna euforisch gevoel en tot nu toe heeft zijn ongewenste metgezel nog geen roering laten voelen. Hij heeft op zich geen angst dat het mis gaat zodra hij het bos in loopt, vergezeld door Jem. Wanneer die geshift is en zich veilig bij een van de andere wolven kan voegen, kan Nox altijd opzoek gaan naar Eli en Asher. Het woord shift doet hem echter weer verscherpen en verontschuldigend naar Jem terugkijken. "Ik geef je de ruimte om te shiften uiteraard! Als jij het zegt of ik merk dat je gedwongen word dan loop ik een stuk weg."       Hij weet dat het niet prettig is wanneer alle botten in je lichaam een nieuwe positie aan moeten nemen, snapt dat het iets persoonlijks is waar je liever niemand bij hebt. Dat Vee het geen moer kon schelen als hij er bij was hoeft niet te betekenen dat iemand anders het op prijs kan stellen.       "Kan ik je kleding nog ergens anders neerleggen naderhand, of zoek je die achteraf weer op?"

---

Marrow deep, soul deep, essence deep

Little Red      -      Fair      -      Laurel&Asher

Asher zijn reactie is zo'n onbezorgde, dat Maddie zich enkel drukker gaat maken om hem. Ze heeft slechts één oogopslag in Laurel haar richting nodig om te weten dat ook zij er absoluut niet op is berust. Hij is net zo veilig of onveilig als ieder ander op de fair, maar het feit dat hij in de weet is, betekend ook dat hij zal proberen hen te helpen. Hij mag dan een van hen zijn, hij heeft niets extra's om zich te verweren tegen het bovennatuurlijke. Maddie kent hem nauwelijks, maar zou het alsnog niet kunnen verkroppen als hem iets zou overkomen. Ze kan zich enkel indenken hoe bezorgd de Versipellis alfa moet zijn. De twee vullen elkaars woorden zonder enkele moeite aan terwijl ze de verwachtingen uitstippelen.       "En, ik denk— " vervolgt Asher, "—dat als jullie shiften ik hier ben om alles in de gaten te houden."       Opluchting overspoeld Maddie. Ze weet niet hoe het er normaliter aan toe gaat bij Versipellis, maar is geen fan van het idee dat een niet-weerwolf haar shift bijwoont. Het is en blijft iets persoonlijks en in het begin had ze er zelfs moeite mee als de andere roedelleden te dicht in de buurt waren. Orpheus kon ze tolereren, maar daar is het ook wel mee gezegd. Als Asher bij hen zou blijven zou ze zich zachtst gezegd opgelaten voelen.       "Wanneer we gaan shiften, trekken we ons terug in het bos. De andere die er dan nog zijn nemen het over," heldert Laurel verder op, misschien niet zo heel onwetend richting Maddie haar innerlijke gedachten, maar misschien ook wel; de brunette blijft moeilijk te lezen in de redhead haar optiek.       "Eli en Nox zijn er ook toch?" vraagt ze de alfa. De twee niet-weerwolven vallen onder haar roedel en Harvey heeft voornamelijk over die laatste niet veel uit gelaten. Het is welbekend wat de houthakker zijn gedachten zijn met betrekking tot de zwartharige jongen. Maddie kent hem verder niet echt goed genoeg om een oordeel te veilen over of Asher veilig is in diens omgeving. Wat Hadeon echter betreft — als die een verschijning maakt weet ze wel zeker dat dat niet het geval is. Ze rilt bij de korte flashback aan zijn klauwen om haar keel en de intense zwarte leegte in zijn ogen. Goddank was Orpheus op tijd, anders had ze hier niet meer gelopen. Ze checkt bij die gedachte kort haar telefoon, maar heeft nog niets van hem weer. Wanneer ze kort terug opzij kijkt in Laurel haar richting ziet ze de onmiskenbare flits van shiftende ogen, al vervaagt het net zo snel weer als het was ontstaan.       "Laurel, hoe lang denk je dat we hier nog kunnen blijven?" Haar eigen wolf is rustiger dan die van menig ander in de roedels, maar begint langzaam haar klauwen uit te strekken en haar aanwezigheid op te dringen. Niets zichtbaars, maar meer als een streling langs haar bewustzijn. "Je ogen beginnen te verspringen."

---

Marrow deep, soul deep, essence deep

Mens - Lupus Sanguinibus - Bij het snoepkraam met Lucas

Dove keek tevreden hoe Lucas zich richting het snoepkraam bewoog. Die kwam goed overeen met Lucas, het was een lieve jongen, met een minstens even enthousiast karakter als Dove zelf. Die was ook benieuwd naar wat Lucas hen ging vertellen over de laatste paar weken, hopelijk had die niet teveel gemist. De bruinharige jongen leek even het hele snoepgamma te overwegen terwijl Dove nog een paar klanten aan de nodige snoepzakjes hielp. 'Het ziet er allemaal zo goed uit,' zei Lucas uiteindelijk. Dove lachte en streek in een zwoel gebaar hun spierwitte haar naar achter. ‘Is moeilijk hé, om uit zoveel lekkers te kiezen’, zei die terwijl die met z’n wenkbrauwen wiebelde. Dove wist dat Lucas soms wat naïef kon overkomen. Dat maakte het des te leuker om de jongen af en toe eens wat te plagen. Lucas koos uiteindelijk voor een variatie van chocolaatjes. ‘Weet dat ik je er straks sowieso een paar ontneem.’ zei Dove terwijl die een paar chocolaatjes erbij stak die die zelf heel erg lekker vond. Toen Lukas vroeg of Dove het druk had keek die laatste hoopvol naar de baas van het snoepkraam, die bezig was met de kassa. ‘Heb ik het nog druk, chef?’ vroeg Dove smalend terwijl die de zak vol lekkers aan Lucas overhandigde. Diens baas zuchtte even en toverde dan een klein lachje tevoorschijn om vervolgens te laten weten dat Dove klaar was. ‘Wel kijk eens aan Lucas,’ zei Dove terwijl die diens roze schort afdeed,’ het is je lucky day vandaag, je krijgt extra veel tijd met mij nu.’ Dove borg de schort netjes op en stapte het kraampje uit. Met een grote glimlach kwam die naast Lucas staan, en stak die z’n arm uit. ‘Shall we, dear sir? Het wordt tijd dat ik hier eens wat updates krijg over de voorbije paar dagen.’

[ bericht aangepast op 23 april 2020 - 11:06 ]

---

Jump, and you will find out how to unfold your wings as you fall

Soren heeft de roodharige jongedame overeind geholpen — waarna hij haar heeft afgestoft van vuiligheden. Nogmaals enkele oprechte verontschuldigingen daarna, heeft hij zijn tocht over de kermis opnieuw weten te hervatten. Soren voelt het enthousiasme van iedereen gonzen — maar zijn eigen gevoelens zijn enigszins afgestompt.       Wanneer hij een enkele blik omhoog werpt, ziet hij de volle maan tevoorschijn komen — licht tegenover donker. Soren weet dat wolven niet veel langer shiften kunnen negeren, waardoor hij instinctief sneller start te wandelen. Waarom kan hij niet benadrukken, maar hij wil haar zien — hij moet haar zien.       Dan — een flits chocolade bruin lokken tegenover de gonzende overheersende menigte.       'L—'       Grommend houdt Soren zich overeind wanneer iemand tegen hem aanbotst — zijn evenwicht bewarend voordat hij op de grond neer valt. Dit was al de tweede keer vanavond, een activiteit die hij niet graag voort zou willen zetten. Zuchtend kijkt Soren opnieuw rond — zoekend naar de welbekende lokken.       Uiteindelijk vindt hij haar aan de rand van de kermis — vergezeld door enkele andere personen.       'Laurel.'       Haar naam is slechts een vederlichte fluistering over zijn lippen — maar hij weet dat ze hem perfect kan horen daar. Grijnzend blijft hij staan in de menigte, zijn kijkers geen moment van haar af. Alhoewel ze elkaar de afgelopen week enkel en alleen hebben gesproken en niet gezien — voelt ze nog steeds vertrouwd.       Plotseling voelde het gigantische stom om haar zolang te missen, alsof verhuizen niet goed genoeg was geweest. Hij had hier moeten blijven, dicht bij haar — zodat hij opnieuw de glimlach kon toveren die haar ogen wist te bereiken. Desondanks is dit ruim voldoende, haar zo te zien staan.

---

•

Versipellis – In the Woods – With Nox       Waar hij zich eerst totaal niet leek te storen aan de maan die het kermis terrein verlichtte, begon het toch een beetje zijn grip te eisen op het wezen binnen in hem. Hij kon het voelen, zo ging het altijd. Het begon op zijn borst, heel diep vanbinnen, en verspreidde zich als de warmte van een kop thee. Alleen gleed dit omhoog in plaats van omlaag.       Een waas trok voor zijn oog, enkel om zich vervolgens afwisselend weer scherp te stellen. Scherper dan zijn menselijke zich in staat was. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen en wreef er kort in totdat zijn zicht weer normaal was. Dit waren de eerste tekenen. Het liet hem denken aan de velen keren die hij op de schooltoiletten had doorgebracht, de wasbak vastknijpend totdat alle kleur uit zijn handen was getrokken. Ademhalingsoefeningen, dat was de truc die hem uitgelegd was. En het werkte want de verkleurde ogen en scherpere tanden trokken bijna altijd weer weg. Inmiddels kwamen die momenten nog amper voor. Bovendien was de volle maan een compleet andere situatie. Geen ademhalingsoefening die daar tegenop konden. Maar zijn beheersing was in de afgelopen jaren wel uitgebreid en hij wist dat ondanks zijn oogkleur soms knipperde, of zelfs ervoor zorgde dat hij twee oogkleuren had, hij nog tijd had om zichzelf hier weg te krijgen.       "We mochten niet opsplitsen, wat ik van Laurel heb begrepen, dus ik ga een stuk mee het bos in. Hadeon voel ik niet, ik denk dat de vreugde van de mensen om ons heen hem op afstand houdt,"mompelde Nox wat afwezig. De vreugde die de een op afstand hield, maar de ander juist aanwakkerde. Het waren de kreten van blije winnaars van touwtrek spelen die de kriebels over zijn rug lieten glijden. De mensen leken zoveel meer ruimte in beslag te nemen. Het was drukkend. Overal liepen ze rond, maakten ze geluid. Het wekte irritaties op, alsof hij constant achter langzaam lopende mensen liep. Hij durfde ook niet toe te geven hoe hij had gereageerd mocht Nox zijn antwoord een andere wending hadden genomen. Had hij de jongen achter zich gelaten, zoals hij beschamend genoeg al eens eerder had gedaan? Hij schudde de gedachte van zich af want Hadeon kon niet tegen de blijheid.       Hadeon zou niet te voorschijn komen... Toch?       Opgeschrikt uit zijn gedachten wierp Nox een verontschuldigende blik op Jem. Even was Jem bang dat hij ging zeggen dat hij Hadeon toch wel voelde. "Ik geef je de ruimte om te shiften uiteraard! Als jij het zegt of ik merk dat je gedwongen wordt dan loop ik een stuk weg." De woorden deden hem tot opluchting glimlachen. ‘’Bedankt, beloof me wel dat je anderen opzoekt en niet alleen blijft ronddwalen.’’ Sprak hij hem vervolgens streng toe. Hoewel hij eerder nog beaamd had dat het monster al een dorp verder zou kunnen zitten, beviel het bos hem nog steeds niet. Hij voelde zich er ook schuldig over. Het patrouilleren van de kermis ging niet echt in zijn second skin, dus zoals gewoonlijk was het weer Jem die Nox alleen achterliet.       De Duisternis doemde voor hen op toen ze aankwamen bij de rand van het bos. Het was hier al een stuk rustiger, wat zijn second skin kalmeerde. Na nog een laatste blik op het kermisterrein betrad hij het bos. Naast hem vroeg Nox wat er gedaan moest worden met Jem zijn kleding, wat helemaal geen slecht punt was. Ook Jem had geen zin om zijn kleding op te halen om vervolgens door het donkere bos terug te lopen. ‘'Kan je het ergens bij de rand leggen? Het maakt niet uit waar precies, ik vind het wel.’’ Zeker in zijn second skin was het volgen van een geur geen groot probleem.       Met een zwakke glimlach richtte hij zijn blik op Nox. ‘’Bedankt, voor de hulp,’’ begon hij. ‘’Gezien ik niet altijd even behulpzaam ben geweest.’’ Zijn blik dwaalde af naar de grond terwijl ze steeds verder van de gezelligheid af liepen. Steeds verder de stilte in.

---

Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

---

Terwijl Asher zijn handen in zijn jaszakken stopte leunde hij tegen het metalen hek aan wat om het reuzenrad heen stond. Kort keek hij even omhoog naar de mensen die daar boven bungelden, het reuzenrad was wel zo ongeveer de laatste attractie waar Asher in zou klimmen. Hijzelf had enorme hoogtevrees dus nee een reuzenrad liet hem volledig koud, hij moest er niet aan denken daar boven te bungelen met het risico dat het reuzenrad ineens vastliep. Het idee alleen al liet een kleine rilling over zijn rug gaan. "Wanneer we gaan shiften, trekken we ons terug in het bos. De andere die er dan nog zijn nemen het over," zei Laurel resoluut tegen Maddie, Asher knikte langzaam. Laurel had hem het meeste wel zo goed mogelijk uitgelegd, maar Asher wist nog steeds niet precies waar hij naar moest zoeken. Daarom was hij ook blij dat Laurel er zolang mogelijk was, die wist het allemaal veel beter.
"Eli en Nox zijn er ook toch?" vroeg Maddie vervolgens, Asher keek weer naar Laurel om zijn beste vriendin de kans te geven op de vraag te antwoorden. Asher meende wel dat ze er zouden zijn, maar besloot toch Laurel het antwoord op de vraag te geven, sinds zij zeker wel beter wist wat er allemaal gaande was.
"Laurel, hoe lang denk je dat we hier nog kunnen blijven? Je ogen beginnen te verspringen." vroeg Maddie vervolgens, Asher haalde een hand door zijn donkere haar heen, hij mengde zich verder niet in het gesprek sinds het niet heel veel met hem te doen had.
Langzaam kwam Asher van het hek af terwijl hij kort om zich heen keek naar de kraampjes. 'Iemand zin in wat drinken? Ik kan wel een warme koffie gebruiken.'

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

---

---

‘Weet dat ik je er straks sowieso een paar ontneem.’ zei Dove nadat Lucas een hele variatie aan chocolaatjes had uitgekozen van haar kraampje. Een kleine lach rolde over Lucas zijn lippen. 'Het is dat jij het bent.' zei hij terwijl hij de zak vol chocolaatjes van Dove overnam. Hoewel er net een knoop in de zak was gelegd trok Lucas hem meteen al vrolijk open, waarna hij Dove vroeg of zij nog lang bezig zou zijn. ‘Heb ik het nog druk, chef?' vroeg Dove al meteen aan haar baas, Lucas glimlachte, aan de ene kant zou hij het wel gezellig vinden om nog even met Dove over de kermis te wandelen. Aan de andere kant vond hij het ook wel lastig, hij voelde de invloed van de volle maan duidelijk en het zou geen uren meer duren voordat hij zou shiften. Dat kon hij niet in Dove zijn bijzijn doen en liet Lucas nou geen ster zijn in mensen afwimpelen. Heel stiekem had Lucas dan ook nog de hoop dat de baas van de snoepkraam Dove zou vertellen dat zij nog niet weg kon en nog hard nodig was. Echter knikte de man al snel en hing Dove diens schort op een haakje in de kraam. ‘Wel kijk eens aan Lucas,' begon Dove. ,’ het is je lucky day vandaag, je krijgt extra veel tijd met mij nu.’ Een lach brak door op Lucas zijn gezicht. 'Aahh mijn dag kan volgens mij niet meer beter.' zei Lucas, waar natuurlijk geen woord gelogen was, vanaf hier zou het waarschijnlijk alleen maar slechter worden. Lucas rekte zich even subtiel uit, hij voelde zijn spieren zich al spannen, zijn lichaam stelde zich duidelijk gereed voor wat zou komen.
‘Shall we, dear sir? Het wordt tijd dat ik hier eens wat updates krijg over de voorbije paar dagen.’ zei Dove vervolgens terwijl zij diens arm door die van Lucas stak. 'Oh nee, er is echt helemaal niks interessants gebeurt in mijn leven.' zei Lucas met een klein lachje. 'Jij nog spannende updates.'

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

• 25 • Alpha Versipellis • Maddie & Asher —> Soren •

Laurel kon de opluchting die door Maddie heen trok bijna voelen. Een bemoedigende glimlach verscheen daarom dan ook voor heel even op haar eigen lippen — het stelde haar ergens gerust dat ze niet de enige was die zich zorgen maakte om niet alleen de mensen om haar heen, maar ook de menselijke leden binnen haar roedel.
      "Eli en Nox zijn er ook toch?"
De jonge alfa knikte instemmend. Als het goed is liep het tweetal ergens aan de andere kant van de kermis — met de bedoeling dat ze gaandeweg tijdens hun route in ieder geval Asher zouden oppikken, eens Laurel en Maddie in de richting van het bos vertrokken om te shiften. De brunette schoot inwendig een klein schietgebedje af, hopende dat Hadeon vanavond niet ten tonele zou komen.
      "Laurel, hoe lang denk je dat we hier nog kunnen blijven? Je ogen beginnen te verspringen."
Bedenkelijk wierp de jonge alfa een blik op de nachtzwarte hemel boven hen, waar de volle maan steeds feller op af leek te steken. De wolven hadden niet lang meer en hoewel ze het voor enige tijd nog wisten te negeren, zat er een limiet aan hoelang ze het shiften tegen konden gaan — een gegeven wat per wolf wellicht wisselend kon zijn, maar nooit te voorkomen bleek.
      "Ik weet het," glimlacht Laurel licht, doelend op de opmerking over de flikkering van haar ogen. "Ze is. . . ongeduldig."
Met enige vorm van een lichte twijfel bracht Laurel haar laatste woord uit. Het was niet helemaal een leugen — haar wolvin stond namelijk nog net niet te trappelen om naar buiten te treden — maar het was meer de onrust die haar dwars zat en waar ze maar geen vinger op gelegd kreeg.
      "Iemand zin in wat drinken? Ik kan wel een warme koffie gebruiken."
Zachtjes beet Laurel op haar onderlip, keek heel even naar Asher alvorens ze haar blik weer terug liet glijden naar Maddie. Ze moest toegeven blij te zijn met haar aanwezigheid en het kalme effect wat de jonge wolf ondanks alles leek uit te stralen — het gaf Laurel's beslissing om samen te werken een extra goede bevestiging.
      "We hebben nog wel even om wat te gaan drinken," sprak ze toen instemmend.
Vanbinnen streelde ze haar wolvin zacht, poogde haar nog even te kalmeren met de belofte dat ze straks volledig haar gang mocht gaan. Laurel wilde elke minuut die ze nog op twee benen had benutten, tenslotte was dit de beste manier om nog heel even alles goed in de gaten te houden — om Asher nog heel even veilig te houden onder haar eigen zicht, alvorens ze het uit handen moest geven.
      Gezamenlijk liepen ze in de richting van het kleine kraampje, waar de verse geuren van koffie, thee en andere warme dranken hen tegemoet kwamen. Laurel inhaleerde deze diep, tegelijkertijd met dat ze besloot de capuchon van de vest die ze droeg over haar hoofd heen te trekken. Halverwege verstarde ze echter. Een zwakke bries draaide haar kant op, waardoor een nieuwe reeks aan geuren haar zintuigen streelde. De jonge alfa rook het zijne, tezamen met de zachte fluistering van haar eigen naam uit zijn mond.
      "Laurel."
Resoluut draaide Laurel zich om — haar zintuigen verscherpt en haar neus iets opgericht om mee te kunnen bepalen uit welke richting het vandaan kwam. Haar heldere blik schoot al zoekende over de voorbij lopende mensen heen, terwijl haar hart steeds snellere slagen maakte. Was hij hier?
      "W-wacht even," hoorde Laurel zichzelf uit brengen, alvorens ze verder ging. "Of bestel alvast — ik kom. . . moet even. . ."
De rest van haar woorden stierven weg zodra ze hem dan eindelijk spotte — zijn witblonde haren, heldere blauwe kijkers die de grijns op zijn lippen evenaarde. Hij was hier echt!
      "Soren."
Heel even verroerde Laurel zicht niet, terwijl haar blik hem volledig in haar op nam — de drukte om hen heen leek te vervagen en de onrust die door haar binnenste heel golfde wist voor een moment een kalmte te pakken. Een trage glimlach gleed over haar mondhoeken heen, straalde voorzichtig steeds verder uit, tot het haar ogen benaderde en zich uitte in de oprechtheid die ze al dagen niet meer getoond had.
      Nu pas besefte Laurel hoe erg ze hem gemist had. De andere zouden haar vast voor een gek verklaard hebben, maar het viel niet te beschrijven hoe het voor haar voelde — wat ze was gaan voelen; elke dag een klein beetje meer. Hij was hier. Soren was terug gekomen, precies zoals hij gezegd had. Laurel had zich onbewust vastgeklampt aan die woorden, bang dat het misschien anders nog langer kon gaan duren vooraleer ze hem weer ging zien. Nu was Soren zelfs vroeger terug dan hij in eerste instantie gezegd had. Een complete verassing voor de jonge alfa, die ze niet aan had zien komen.
      Laurel krijgt pas in de gaten dat ze in beweging is gekomen wanneer ze bijna tegen iemand opbotst, haar blik zo gefocust op het gezicht van Soren. De volle witte maan prijkte hoog aan de hemel, waarschuwde haar dat haar Wolvin niet super lang meer had, waardoor de brunette besloot de laatste paar meters met een sprint te overbruggen.
      "Vang!" grijnsde ze Soren toe, vlak voor ze in zijn armen sprong en Laurel haar armen om zijn nek heen sloeg. Heel even grinnikte ze om haar eigen zet, gedompeld in het cliché gebeuren van bijna elke romantische film, en legde ze een hand zacht op zijn wang om hem te voelen. Zachtjes zonken haar tanden in haar onderlip, welk droger waren geworden door het zachte strelen van haar vingers — telkens wanneer Laurel terug dacht aan de kus die ze gedeeld hadden.
      "Je bent echt weer terug," fluisterde ze zacht — haar donker wordende blik al glijdend over zijn gezicht heen terwijl ze zijn verse geur diep in haar opnam. Laurel beefde zachtjes om zich te beheersen haar lippen niet gretig op de zijne te drukken — om Soren niet nog meer te overweldigen dan ze misschien al een beetje gedaan had, waardoor zachte blossen voorzichtig haar wangen streelde.
      "Welkom thuis."

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Demonic Vessel      -      Forrest      -      Jeremie

"Bedankt, beloof me wel dat je anderen opzoekt en niet alleen blijft ronddwalen," verzoekt Jeremie hem op enigszins dringende toon. Het is verbijsterend hoe de gebeurtenissen van de afgelopen weken zo'n stempel weten te drukken op een avond als deze, normaliter vreugdevol en onbezorgd. De wonderen zijn de wereld nog niet uit dat weerwolven en een in zijn geval bezeten jongen zich druk moeten maken om wat er nog meer tussen de bomen schuilgaat. Hij knikt dan ook instemmend in Jem zijn richting terwijl ze de boomgrens overschrijden en het woud per direct een demper over het geluid van de kermis werpt.       "Kan je het ergens bij de rand leggen? Het maakt niet uit waar precies, ik vind het wel." Luid zijn antwoord op de vraag of Nox hem nog ergens mee van dienst kan zijn omtrent zijn kleding. Hij snapt dat het geen pretje kan zijn om na een shift naakt door de bossen te moeten rennen om weer thuis te komen en neemt zich voor de kleding op een strategisch punt voor hem neer te leggen. Ondertussen zijn de geluiden van de kermis slechts nog een vage roezemoes op de achtergrond en is het enige licht dat van de maan boven hen, fel en perfect rond. Jem zijn ogen shiften zo nu en dan, de bovennatuurlijke gloed duidelijk zichtbaar ondanks het duister. Nox zijn ogen wennen dan ook vele malen beter aan deze omstandigheden dan die van een 'normaal' mens, een lachwekkend miniem voordeel aan Hadeon zijn aanwezigheid, welke tot noch toe ver te zoeken is.       "Komt goed, geen probleem! Je hoeft geen bekeuring te krijgen voor naaktlopen," belooft hij de jongen naast zich, terwijl ze over een omgevallen boom stappen en steeds verder verwijdert raken van andere mensen. Nox verwacht dat hoe verder ze weg raken — hoe meer op zijn gemak Jeremie zich kan voelen.       "Bedankt, voor de hulp, gezien ik niet altijd even behulpzaam ben geweest," zegt die juist tegen hem, waarop Nox eigenlijk direct begint hem tegen te spreken, ondanks dat hij wel gelijk weet waar de jongen het over heeft.       "Ik begrijp het! Echt, maak je daar nooit zorgen over alsjeblieft. Werkelijk, ik ben al lang blij dat je me niet mijd en heb liever dat je veilig bent dan dat je probeert me terug te halen." Aangezien het niet werkt. Hij voegt het niet toe, maar twijfelt er niet over of die boodschap is duidelijk. Ze stappen een klaring op, de enige geluiden om hen heen die van een enkele uil en het ritselen van de wind door de boomtoppen. "Voor nu is hij—"       Rechts van Nox vangt een schittering op de bosgrond zijn aandacht. Het maanlicht weerkaatst op iets wat lijkt op een plasje water en aangezien het al dagen droog is en ze hun ogen open moeten houden voor alles wat buitengewoon oogt, komt hij tot stilstand. Hij draait zijn lichaam bij, hurkt en kijkt recht neer op wat het dan ook is wat er op de bosgrond ligt, voor een moment bang dat het bloed zal zijn.       "Hé Jem, moet je eens—" en voor hij zijn zin af kan maken raakt de geur van wat de substantie dan ook is zijn zintuigen. Het is als een stomp in de maag en niet enkel bij wijze van spreken. Hij slaakt een geluid wat midden houdt tussen een kerm en een scherpe inademing en krijgt juist door die laatste handeling nog meer van de geur binnen. Nox nekt alsof er iets vast zit in zijn keel en voelt hoe Hadeon als één grote onvermijdelijke golf op komt zetten vanuit het diepste van zijn wezen, alsof hij uit Nox zijn vel zal springen door de kracht alleen al. Zijn manische lach vult Nox zijn oren en overstemt alles, ondanks dat hij nog zo probeert zich te vergrijpen aan zijn wegschietende controle. Terwijl de laatste uiteinden van de touwtjes tussen zijn handen door glijden en hij weg begint te zinken in de duisternis, draait hij zich vooralsnog gehurkt om richting Jem, zijn ogen ontmoetend met die van de weerwolf. Zwart vult als rook zijn ogen en even is er de impuls om voor hulp te schreeuwen voor zichzelf. Wat echter zijn lippen verlaat is puur voor Jem.       "Maak dat je wegkomt!"

---

Marrow deep, soul deep, essence deep

Soren.       Alhoewel zijn gehoor niet voldoende is ontwikkeld om haar stem te kunnen horen, ziet hij zijn naam gevormd — haar mondhoeken die omhoog krullen. Wanneer haar kijkers eveneens oplichten, ziet hij haar schouders ontspannen. Rondom haar hele lichaamshouding hangt een rust, alle stress verdwenen — een complete verandering.       Vanwege het gemompel van anderen krijgt Soren in de gaten dat Laurel in beweging is weten te komen — op weg richting niemand minder dan hijzelf. Grijnzend stapt hij naar voren, haar tegemoet willen komend binnenin de menigte. Wanneer ze start te sprinten blijft hij echter doodstil stilstaan — de plotseling gevoelens van niets minder dan liefde rondom hem heen spoelend als een vloedgolf. Alhoewel ze elkaar slechts een minimale periode werkelijk echt kennen, heeft Laurel een vaste plaats verworven binnenin zijn kleine leven. Soren slikt moeizaam.       'Vang!'       Lachend weet hij zijn armen op tijd te openen voor een vliegende Laurel — haar armen om zijn nek in seconden. Ondanks dat ze middenin een menige staan, voelt het alsof zij tweeën de laatste personen op de aarde zijn momenteel. Voorzichtig krullen zijn armen zich rondom Laurel — haar ondersteunend tegen zijn lichaam.       'Je bent echt weer terug.'       Soren voelt zijn grijns langzaam veranderen in een oprechte glimlach — zijn kijkers slechts gefocust op haar gezicht.       'Welkom thuis.'       Alle warme gevoelens binnenin zijn borstkas vergroten, de duisternis rondom zijn verleden momenteel verlichtend. Onbewust versterken zijn armen hun greep rondom Laurel's bevende lichaam, haar dichter tegen zich aantrekkend. Wanneer hij haar kijkers kortstondig ziet shiften, plaatst hij haar voorzichtig op de grond. Zijn armen blijven rondom haar — hun lichamen vrijwel samen gesmolten tot één. Ondanks dat hij zijn kijkers standvastig op Laurel gericht houdt, voelt hij de volle maan boven hun hoofden fel branden.       'Voordat het te laat is—'       Soren brengt zijn rechtse hand omhoog richting Laurel's blozende wang — deze omvattend als kostbaar materiaal. Voorzichtig buigt hij naar voren, hun lippen samenkomend als puzzelstukjes. Soren ademt haar geur kortdurig diep in — bossen, natuur en thuis. Veel te snel laat hij haar los. Direct mist hij haar nabijheid.       'Wees voorzichtig vanavond, ja? Kom weer bij me terug. Neem geen risico's, oké?'       Voor enkele seconden richt Soren zijn blik over Laurel's schouder — kijkend naar de plaats waar ze zojuist vandaan is gekomen. Grijnzend richt hij zijn kijkers op haar, een kwajongensachtige blik verschijnend in hen. Zojuist had hij haar gezoend in een menigte terwijl een gedeelte van haar pack toekeek.       'Dit was een mooie introductie. Ik zal later m'n excuses maken bij je packleden daarzo.'

---

•