[RPG • 0] Experium || 02 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 1 maart 2020 - 9:45 ]

It's never gonna happen, Guys.

Experiment 8102



      8102 schoof wat met haar voeten. ''Concentreren?'' Nu durfde ze Onyx om een of andere reden al helemaal niet meer aan te kijken. ''Het voelt raar, want ik schiet er nooit wat mee op. Het blijft bij die tien seconden.''

[ bericht aangepast op 28 feb 2020 - 0:17 ]

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Onyx

'Ik heb muziek nodig om mijn gave te sturen,' peinsde hij. 'En ik zag bij de nieuwe iets soortgelijks. Dus misschien dat het bij jou ook wel moet voortkomen uit creativiteit. Je verstand op nul zetten en gewoon een instrument bespelen. Of tekenen. Wat dan ook.'

Every villain is a hero in his own mind.

Vienna

Vienna wist niet zeker of hij echt haar hulp nodig had gehad, maar ergens gaf het haar een goed gevoel dat ze ook iets kon doen. 7223 had al een keer eerder voor haar gezorgd, toen ze weer als een ballon in de lucht zweefde (en Fayr natuurlijk nergens te bekennen was). Als dit de manier was dat ze iets terug voor hem kon betekenen, dan hoorde je Vienna niet klagen. Even keek Vienna op naar de jongen naast haar. Als zijn haar niet telkens alle kleuren van de regenboog kreeg, was hij eigenlijk best een knappe jongen. Op het moment dat 7223 merkte dat Vienna hem aankeek, trok hij een vragend een wenkbrauw op. Vienna schudde alleen glimlachend haar hoofd, terwijl ze de deur van het campushouse voor hem opendeed. Dat ging met wat bruut geweld, waardoor ze bijna onderuit gingen met zijn twee. 7223 wist hun allebei net op het laatst op te vangen en zodra ze elkaar aankeken, schoten ze allebei in de lach.
      Nog na giechelend hadden ze eindelijk 7223 zijn kamer bereikt, waar het meisje de jongen losliet. "Slaap lekker, Vièn..." Het meisje liet een flauwe glimlach op haar gezicht zien. Het was haar opgevallen dat om een of andere reden 7223 ineens haar naam begon af te korten. Ze ging op haar tenen staan en fluisterde vlak bij zijn oor. "Slaap lekker, Michiel."

It's never gonna happen, Guys.

Dezi

Het gebeurde tijdens het avondeten wel vaker dat Dezi’s blik afdwaalde naar de hoek waar de Lions zaten, maar vandaag was het wel heel moeilijk om haar aandacht bij haar eigen tafel te houden. Waar ze vreselijk van baalde, want Onyx was veel te observerend en ze twijfelde er niet aan dat het hem zou zijn opgevallen als hij niet in een diep gesprek met 8102 was geweest.
Kwam het door het feit dat Fire haar had willen zoenen? Of doordat ze nu tot leider was verkozen en dat geheime afspraakjes met de Lion nog een stuk riskanter maakte? Moest ze haar voordeel ermee proberen doen, moest ze er gewoon van afzien? Of moest ze gewoon schijt hebben aan de verwachtingen die anderen van haar hadden omdat hij wel een érge leuke jongen was?
Natuurlijk – er waren ook heus wel andere knappe jongens. Onyx bijvoorbeeld, maar die was zo koud als ijs. Die nieuwe – maar daar bleek ook niet veel pit in te zitten. Misschien leuk voor een avondje of twee, maar echt spannend was hij niet. Kneus was ook niet onaardig om te zien, maar die zou het waarschijnlijk zelfs presteren om een zoen te verpesten. En Jester… Tja, dat was Jester.
Maar Fire… Fire was hot as fuck, hij was mysterieus, hij was spannend.
En hun rivaal. Dat wel. Een feit waar ze maar moeilijk omheen kon. Het was vragen om problemen en toch keerden haar gedachten steeds naar hem terug. Ook nu gluurde ze even opzij. Hun ogen ontmoetten elkaar en ze klemde haar kiezen op elkaar toen hij een stuk minder subtiel was en haar een vette knipoog gaf. Het frustreerde haar, dat het haar zo dwarszat terwijl het hem niets leek te kunnen schelen.
Kom op. We gaan naar buiten, zei ze tegen Azumi, die van haar schouder was gesprongen en bij onoplettende studenten hun bord leeg probeerde te roven.
Ze hoorde Azumi zuchten, maar ze gleed toch via iemands stoel naar beneden en liep met haar mee naar de uitgang.

Every villain is a hero in his own mind.

Studieobject 7223

Hij had de kriebels over zijn rug voelen gaan, aangename kriebels, nu Vienna zo dichtbij was geweest. Met een glimlach op zijn gezicht denderde de jongen de kamer in. Hij had heel hard Adam zijn naam willen roepen, maar precies op dat moment zag hij dat de jongen al op zijn zij lag. "Adam?" fluisterde hij. "Adam, slaap je al?" Heel voorzichtig liep 7223 naar zijn bed.

It's never gonna happen, Guys.

Adam

Een vreemd gevoel trok door Adam heen toen hij Michiel zijn naam hoorde fluisteren. Hij wist niet of hij moest reageren, want hij was bang dat hij zou beginnen te huilen om het geringste en Michiel was wel de laatste persoon aan wie hij dat wilde laten zien. Toch ging hij rechtop en trok zijn dekens tot zijn schouders op omdat hij zich kwetsbaar voelde zonder shirt aan. Normaal had hij daar nooit bij stilgestaan, maar op dit moment was hij opeens heel zelfbewust.
'Hé,' antwoordde hij zacht.

Every villain is a hero in his own mind.

Fersephone

Het was Fersephone wel opgevallen dat Dezi er niet helemaal bij leek te zijn met haar hoofd. Toen ze had voorgesteld die avond te gaan vieren dat Dezi tot leider was verkozen, had ze nauwelijks gereageerd. Normaal was Dezi altijd wel in geweest voor allerlei ideeën die Ferse opperde, maar nu leek haar vriendin helemaal niet te volgen wat ze zei. Phone hield haar vriendin goed in de gaten en merkte dat haar blik soms afdwaalde. Ze probeerde een beetje te peilen waar Dezi naar toe keek, maar ze kon niet echt iets vinden wat er nu zo bijzonder was. Ferse nam net een hap van haar eten, toen Dezi opstond en zonder iets te zeggen ervandoor liep. "Hee! Wat ga je doen?" riep ze haar vriendin achterna.

It's never gonna happen, Guys.

Studieobject 7223

"Oh, je bent nog wakker," zei 7223 met een grijns. De jongen trok zijn t-shirt over zijn hoofd heen en rook er even aan. Hmm, deze was rijp voor de was. Hij gooide het ding in de richting van de wasmand in de hoek en gooide natuurlijk mis. Met een zucht liep de jongen in de richting van de wasmand om zijn shirt er goed in te doen en liet zijn broek en sokken maar meteen volgen. "Sorry van net in de eetzaal," zei de jongen, terwijl hij met zijn rug richting Adam stond. "Het was niet de bedoeling geweest je buiten te sluiten of zoiets, ik..." 7223 zuchtte even, waarna hij naar zijn bed liep om op de rand te gaan zitten. "Ik heb gewoon een zware dag vandaag, vertel je nog wel een keer wat er gebeurd is, oké?" 7223 zond een glimlachje naar zijn vriend, voor de jongen de dekens opensloeg en eronder kroop. Met zijn hoofd op de kussens keek hij naar Adam en grijnsde in zijn richting. "Hoe vond jij eigenlijk jouw eerste dag?"

It's never gonna happen, Guys.

Adam

Adam had het opeens onwijs warm gekregen toen Michiel zich begon uit te kleden. Hij had op het punt gestaan om weg te kijken omdat zijn wangen vast rood waren, maar hij was bang dat dat een rare indruk zou maken. Tenslotte waren ze allebei jongens. Gelukkig draaide de ander zich van hem af toen hij zijn broek uittrok. Adam scheurde zijn blik los, maar hij merkte dat zijn blik er steeds opnieuw naartoe getrokken werd. Het was niet zo dat Michiel gespierd was, toch vond hij zijn lichaam mooi.
Mooi.
Adam kon wel door de grond zakken van schaamte, hij was maar blij dat zijn kamergenoot geen gedachten kon opvangen. Vlug ging hij weer op bed liggen, hopend dat zijn kussen de hitte van zijn gezicht kon absorberen. Toen Michiel ook onder de dekens kroop, kwamen zijn woorden maar half aan. Wel ving hij op dat hij zich verontschuldigde voor tijdens het avondeten. Hij zei dat hij een zware dag had gehad.
‘Je ziet er niet echt uit alsof je een zware dag hebt gehad,’ zei hij zacht, aangezien een grote grijns zijn gezicht sierde. Betekende dat dat de jongen tegen hem loog? Het stekende gevoel in zijn buik kwam weer terug en hij haalde diep adem. Het kwam in hem op om te doen alsof alles prima ging, maar als Michiel ook maar een beetje mensenkennis had, zag hij vast in dat het een leugen was. En hij wist hoe rot dat voelde. ‘Mijn dag… was ook zwaar.’

Every villain is a hero in his own mind.

Dezi

Dezi keek over haar schouder toen ze Phone's stem hoorde. Ze gebaarde naar Azumi. 'Ze wil even rondrennen.'

Every villain is a hero in his own mind.

Studieobject 7223

"Wacht maar, tot je me morgen ziet." Michiel draaide zich om op zijn rug. "Mijn gave heeft zich vandaag overbelast en dat mag ik morgen bekopen met heel veel jeuk ben ik bang. Morgen ben ik waarschijnlijk zo rood als een kreeft," zei de jongen met een zucht. Hij draaide alleen zijn hoofd in de richting van Adam, toen hij weer sprak. "Oh, dat vind ik... jammer voor je. Ik had gehoopt dat je eerste dag.. wel uhm... in ieder geval een beetje leuk was." 7223 voelde zich ongemakkelijk bij zijn opmerking en draaide dus zijn hoofd weer weg van Adam. "Ik kreeg vandaag bijles van Jester voor mijn gave. Echt bijzonder. In eerste instantie dacht ik echt dat hij een grap met me uithaalde. Maar weet je? Ik denk echt dat zijn les geholpen heeft. Ik denk dat ik misschien nu eindelijk grip op mijn gave kan krijgen." 7223 wist niet zeker of Adam wel naar hem luisterde of dat hij überhaupt de context begreep. Maar het voelde goed om hardop te zeggen, hard op te zeggen dat hij vandaag meer voortgang had gemaakt met zijn gave dan hij waarschijnlijk in een jaar had gedaan.

It's never gonna happen, Guys.

Fersephone

En met die woorden verdween Dezi de zaal uit. Met opgetrokken wenkbrauw keek Fersephone haar vriendin achterna. Ze had een vaag vermoeden dat het niet Azumi was geweest die naar buiten had gewild. De jonge draak had namelijk vlak daarvoor nog eten van haar bord proberen te stelen. Toch zei Phone niets en liet ze haar vriendin gaan. Als er iets aan de hand was, dan kwam Dezi vaak wel vanuit zichzelf naar Phone toe om het te vertellen. Ferse kon dat beter maar niet pushen en dus bleef ze in de eetzaal waar ze haar laatste restje opat voor ze terugkeerde naar haar eigen kamer.

[ bericht aangepast op 28 feb 2020 - 10:24 ]

It's never gonna happen, Guys.

'Echt?' vroeg Adam verrast. Dat verklaarde wel waarom het een zware dag was geweest en hij nu toch niet zo naar leek te voelen als Adam zelf. 'Maar dat is hartstikke goed! Misschien zul je nu dan snel je naam krijgen!' Dat vooruitzicht zorgde ervoor dat hij zich ook weer een stuk beter voelde, want dat betekende dat Michiel misschien niet langer het onderwerp van spot zou zijn. 'Ik ging bijna per ongeluk tijdreizen,' vertelde hij. 'Toen ik viool speelde vanmiddag. Onyx zegt dat hij me gaat helpen.' Hij beet op zijn lip. 'Maar daar zie ik wel tegenop.'

Every villain is a hero in his own mind.

Studieobject 7223

Michiel voelde een verlegen blos op zijn wangen verschijnen. "Misschien..." Adam was wel heel enthousiast, zo ver was 7223 nog niet. "Wow cool!" Het duurde even voor de andere woorden ook doordrongen bij Michiel. "Oh, tja... Het is wel een hele eer als Onyx zegt dat hij je gaat helpen. Ik weet dat hij eng is enzo, maar eigenlijk doet Onyx vrijwel niets voor iemand anders dan voor hemzelf." 7223 zei daar niet bij dat hij waarschijnlijk in zijn broek zou schijten als Onyx hem zou gaan helpen en opeens was hij dankbaar voor Jester die middag. Maar hij probeerde zijn vriend een beetje op te vrolijken door het minder erg voor te doen dan het eigenlijk was. Althans dat hoopte 7223.

It's never gonna happen, Guys.

Adam stond op het punt om te zeggen dat hij had gehoord dat de twee jongens een weddenschap hadden, maar hij hield het maar voor zich. Zelf had hij het ook niet leuk gevonden om dat te horen en hij dacht niet dat het Michiels zelfvertrouwen goed zou doen.
'Ik hoop maar dat hij me niet te nerveus maakt,' zei hij. 'Anders... anders komt het vast wel goed. Tot nu toe deed hij verrassend aardig eigenlijk. Zelfs al heeft hij iets... engs.'
Hij dwong een glimlach om zijn lippen, hij wilde eigenlijk helemaal niet als een lafaard overkomen.

Every villain is a hero in his own mind.