[RPG • 0] Experium || 02 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 1 maart 2020 - 9:45 ]

It's never gonna happen, Guys.

Studieobject 7223

"Het komt vast wel goed," mompelde de jongen terug. Het feit dat hij in zijn bed lag, de drukke dag van vandaag en de rustige stem van Adam op de achtergrond zorgde ervoor dat Michiel weg sukkelde in een hele diepe slaap.

It's never gonna happen, Guys.

Dezi

Dezi was weer naar het heuveltje gelopen waar ze al eerder met Fire had gezeten. Het was al donker geworden en er dansten vuurvliegjes waar Azumi achteraan ging. Ze was nog niet zo goed in vliegen, waardoor ze vaak onhandige landingen maakte en over de kop ging, wat Dezi zachtjes liet lachen. Ze schrikte op toen ze voetstappen naast zich hoorde. Even dacht ze dat Phone haar toch gevolgd was, maar toen ze de vlammetjes zag die om de puntjes van Fire’s lange haren dansten, wist ze dat ze ernaast zat.
‘Zat je op me te wachten?’ vroeg hij met een plagerige glimlach om zijn lippen.
‘Nee.’
‘Ik ving je smachtende blikken wel op.’ Hij kwam naast haar zitten, iets dichterbij dan nodig was. Ze voelde de hitte van zijn arm die van haar lichtjes schroeien. Toch schoof ze niet opzij. Ze zou zich niet laten intimideren.
‘Dat waren geen smachtende blikken. Ik vroeg me af of we hier niet beter mee konden stoppen.’
‘Stoppen? We zijn nauwelijks ergens aan begonnen.’
‘Daarom juist.’
Hij hief een hand en wond weer een streng haar om zijn vingers, er dansten vonkjes heen en weer, maar haar haren vlogen niet in brand. ‘Je houdt van een beetje rebelsheid.’
‘Niet als mijn hele huis bij het schroot gezet dreigt te worden.’
Hij grinnikte. ‘Dat is wel een reële kans ja. Jullie hebben drie naamlozen toch? Zelfs eentje die hier al voor het tweede jaar zit. Wij hebben er maar één, maar ik wed dat ie voor het eind van de week zijn naam al heeft.’ Zijn vingers gleden omhoog, langs de hoornen schubben die bij haar haar haargrens op haar voorhoofd begonnen. ‘Maar wie weet… Als je een beetje lief voor me bent, kunnen we jullie wel een beetje helpen.’
Ze draaide haar hoofd weg zodat zijn aanraking verdween. Kippenvel lag over haar huid.
‘We hebben jullie hulp niet nodig.’
Hij grinnikte. ‘Natuurlijk niet, princess.’
Ze vernauwde haar ogen. Azumi leek haar frustratie te voelen, want ze verloor haar aandacht voor de vuurvliegjes en vloog op hen af. In plaats van op haar schouder te landen, raakte ze per ongeluk verstrikt in Fire’s haren. Pijn schoot door haar heen toen zijn haren plotseling in een vlammenveld veranderden. Jankend worstelde Azumi zich los, waarna ze een ijsstraal uitspoot die het vuur liet doven.
Vloekend keek Dezi naar de brandblaren die op haar armen waren verschenen. ‘Fucker,’ gromde ze.
Ze zag de schrik in zijn ogen. ‘Dat was niet de bedoeling, Dees…’ Hij klappertandde door de kou die hen nu omringden en waarmee Dezi automatisch haar verwondingen verkoelde. ‘Ik schrok, ik…’
‘Als alle klunzen als jij al een naam krijgen, dan hoeven we ons nergens zorgen over te maken,’ sneerde ze.
Azumi landde weer op haar schouder.
Fire snoof. Hij leek nog wat te zeggen, maar uiteindelijk bleef het bij een dreigende stilte waarin ze zich tegelijk omdraaiden en terug naar hun campus beenden.
Hopelijk sliep Phone al, zelfs al was het nog vroeg. Dan hoefde ze de brandblaren niet uit te leggen.

Every villain is a hero in his own mind.

Fersephone

Fers zat een boek te lezen op haar bed, toen er een enorme kou kwam binnenzetten. Eigenlijk was dit FersePhone haar kamer, een plek waar ze eigenlijk alleen moest slapen, maar Dezi en zij negeerden die regel al tijden. Ze was dus ook niet verrast toen Dezi binnen kwam zetten, maar keek wel even op van de pagina's. Hoewel koud slapen lekker was, was dit keer wel een extreme kou die uit de gang kwam zetten. Er was iets vreemds aan Dezi. Het leek wel... Leek wel alsof ze onder de blaren zat! Phone keek haar in stilte aan, en trok alleen vragend een wenkbrauw op. Wat had Dezi ooit uitgespookt?

[ bericht aangepast op 28 feb 2020 - 11:22 ]

It's never gonna happen, Guys.

Experiment 8102

      "Dus volgens jou moet ik gewoon eindeloos gaan tekenen?"

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Dezi

'Zeg maar niks,' bromde ze. Voorzichtig raakte ze de grootste blaar op zijn arm aan en gromde zacht toen het pijn deed.

Every villain is a hero in his own mind.

Onyx

Onyx haalde zijn schouders op. 'Het lijkt me het proberen waard.'

Every villain is a hero in his own mind.

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Experiment 8102

Dat klonk vaag. 8102 onderdrukte de neiging om maar gewoon haar schouders op te halen. Onyx had opzich gelijk. Hoe sneller ze een naam verdiend zou hebben, hoe beter. Maar of tekenen nu de weg naar haar gave was, betwijfelde ze zeer. Zo goed was ze helemaal niet.
      "Ik kan het morgen wel proberen," mompelde ze voor zich uit en nam gauw nog een hap. Naast haar was Jester met heel andere dingen bezig. Zijn blik ging steeds weer terug naar de tafel van de Lions, merkte ze.
      "Wat ben jij van plan?" Ze klonk een heel stuk dapperder dan ze zich voelde.
      Jester keek verstoord haar richting op. "Niks," zei hij. Zijn ogen schoten richting Onyx en weer terug. "Maak je geen zorgen, ik heb je waarschuwing gehoord en genoteerd. Ik wil gewoon even wat... proberen."
      8102 trok een wenkbrauw op. "Uh-huh. Wat dan?" Alles beter dan een gesprek over haar gave.

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Onyx leunde tevreden naar achteren, blij dat Jester zijn idee tot uitvoering bracht.

Every villain is a hero in his own mind.

Experiment 8102

      8102 aarzelde. "Ik denk niet dat dat een goed idee is."
      "Hoezo niet?"
      "Omdat je gaat eindigen met koppijn."
      "Een van de schaduwkanten van het leven. Hoort erbij."
      "Dat zeg je nu."
      "Jij kan het heel gemakkelijk voorkomen, weetje." Jester scheurde nu zijn ogen echt los van de rechterhoek van de zaal en keek haar recht aan. "Als jij nu eens een blik in de toekomst werpt en dat lijstje met gaven even kan voorlezen, dan hoef ik het niet meer te doen. Win-win."
      8102 schudde haar hoofd. "Leuk geprobeerd, maar zo werkt het niet. Bovendien, heb je niet geluisterd? Ik kan niet 'zomaar' in de toekomst kijken."
      "Tja, dan heb ik uiteindelijk weinig keuzes meer over, of wel?" Nu schoof Jester achteruit, zijn blik weer ver weg. "Maar als je zo bezorgd bent, 8102, voel je vrij om mee te komen. Ik kan wel een uitkijk gebruiken zelfs." Even draaide hij zich naar haar om. "Of durf je niet?"

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

'Nee,' onderbrak Onyx hen. 'Ze is nog een Niemand en dit is belangrijk. Je kan dit best man. Niemand gaat dood van een beetje hoofdpijn. Kies gewoon een onzekere meissie en gooi je charmes erop los. Wedden dat je amper overtuigingskracht hoeft te gebruiken?'

Every villain is a hero in his own mind.

Fersephone

Zwijgend richtte Fersephone zich weer op haar boek. De blik van Dezi had al genoeg gezegd en Ferse zou niet pushen. Als er echt iets was geweest, had Dezi wel om hulp gevraagd. Toch gingen Phone haar ogen af en toe nieuwsgierig over de rand van haar boek heen, om te kijken wat er nu precies gebeurd was. Dezi was wel eens met rare situaties teruggekomen, maar nog niet eerder met brandwonden. Brandwonden... Hoe kwam je daar nu aan?

It's never gonna happen, Guys.

[ bericht aangepast op 28 feb 2020 - 12:24 ]

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Vienna

Haar bed lag beter dan ze zich had kunnen voorstellen. De zachte kussens verlichtte haar stijfheid en Vienna voelde de opluchting door haar lichaam trekken. Fayr was nog niet en dus had ze de kamer voor nu even voor zichzelf. Dit was een bijzondere dag geweest, dacht ze bij zichzelf. Dit hele zuiveringsgedoe wat de school aangekondigd had, zwierf duidelijk door de school. Je kon het merken dat angst mensen achtervolgde, aangezien er in de gangen meer gesmoest werd. Vienna haar gedachten gingen even naar 7223 eerder die dag. Hij had zo angstig en verslagen geleken die middag. Zou zij er ook zo bij zitten als ze wist dat verwijdering van school dichtbij zou komen? Vienna had werkelijk waar zich nog nooit druk gemaakt rondom het wegsturen van school, maar nu het zo dichtbij kwam kon ze niet ontkennen dat het haar toch iets angst aanjaagde. Ook de anderen leken meer op hun hoede of gemotiveerd, want nog nooit waren ze met zijn allen zo hard bezig geweest aan een schoolopdracht of in hulp naar elkaar. Misschien bracht de wedstrijd ook wel iets goeds met zich mee, dacht ze met een glimlach. En met die glimlach op haar gezicht viel Vienna in slaap.

It's never gonna happen, Guys.