[Rpg • 0] Experium || 10 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •(studieobject) 7223 (Michiel)• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •(studieobject) 8102 (agami) •15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Kamerindeling

Panthers Jongens (boven) • Onyx en Jester • 7223 en 8175 • Yrla Meisjes (beneden): • Vienna en Fayr • Dezi en 8102 • FersePhone

Lions Jongens: • Fire en Astreal • Fox en Tony • Emil Meisjes: • Onna en Heidi • Serena en Vera • 8226

Elephants Jongens: • Ed(noces) Meisjes: • onbekend

Rhino's Jongens: • Romeo Meisjes: • Maaya

Buffalo's Jongens: • Meisjes: • Kijo

Rooster

---

Speeltopic 1: Klik ^^
Speeltopic 2: Klik ^^
Speeltopic 3: Klik ^^
Speeltopic 4: Klik ^^
Speeltopic 5: Klik ^^
Speeltopic 6: Klik ^^
Speeltopic 7: Klik ^^

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 3 april 2020 - 18:44 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Agami

      "Hij- wat?" Het meisje schudde haar hoofd. Natuurlijk had hij weer een loophole gevonden. Naamloosje pesten. Gelukkig was een ondergoedslinger iets wat ze prima kon negeren als ze maar hard genoeg haar best deed. En ze zou wel wat verzinnen om wraak op hem te nemen, op haar eigen manier. Eerst die grap van hem eens eventjes ontmantelen. Ze gooide haar haren over haar schouder en rechtte haar rug. "Nou, ik ben benieuwd wat hij ervan gemaakt heeft. Komen jullie ook?" En met die woorden liep ze de eetzaal in.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Adam

Adam had tegen Yara gezegd dat hij keelpijn had en moeite met slikken, waardoor ze hem een kom yoghurt en een banaan had gegeven. Even wachtte hij totdat zijn vrienden ook een bord hadden, daarna liepen ze naar de tafel van de Panthers toe. Er zat een vervelende prikkel in zijn buik en hij werd zenuwachtiger toen hij dichterbij kwam en Jester en Onyx zag zitten. Het was maar goed dat hij een dienblad vast had, hij was bang dat hij anders in een reflex Michiels hand had vastgegrepen. Ze schoven alle drie in de bank. De wonden op zijn borst en buik schrijnden toen hij ging zitten, maar er kwam geen kreun of jammergeluidje over zijn lippen.
      Stilletjes begon hij te eten. Hij durfde niet naar Onyx en Jester te kijken, hij schaamde zich voor hoe de oudere jongens hem in de douche hadden aangetroffen. Michiel had hem al vaker op een kwetsbaar moment gezien, zij niet. Hij betwijfelde of zijn beste vriend wel wist wat Dezi precies met hem had gedaan, maar iets vertelde hem dat de andere twee jongens er minder moeite mee hadden om het in te vullen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Onyx

Onyx' aandacht werd door Adam afgeleid toen de jongen naar hen toe schuifelde, stilletjes op de bank ging zitten en vervolgens niemand meer aankeek. Zijn gezicht was nog steeds bleek en hij had een sjaaltje om zijn hals geknoopt dat de striemen verborg. Hij vond het moedig dat hij naar de eetzaal was gekomen, hij had eigenlijk verwacht dat hij de komende dagen in bed zou blijven liggen. Gelukkig leken Merrin en hij het weer goed met elkaar te hebben gemaakt; als dat niet zo was geweest, was de situatie nog veel ondraaglijker voor de jongen geweest. Even wisselde hij een blik met Jester, diep vanbinnen toch hopend dat hij zou bijdraaien nu hij die knul weer gezien had.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Fox

Om de een of andere manier bleef Fox de hele nacht aan de knappe violist denken. Hij probeerde zijn gezicht door dat van Vienna te vervangen – waar hij zonder twijfel vrolijker van werd – maar haar ogen werden steeds weer droevig, haar schouders gingen hangen en de glimlach verdween tot er een onrustig gevoel in zijn maag zat. Die kus met het drakenwijf keerde steeds weer terug. Waarom zou hij een meisje kussen waar hij zich liever zo ver mogelijk vandaan hield? Liet hij zo makkelijk over zich heen lopen? Ergens kon Fox dat zich maar moeilijk voorstellen, aangezien de jongen flink tegen hem uitgevaren was. Nu had hij niet echt reden om bang te zijn voor hem, maar toch… Er klopte iets niet, en het liet hem maar niet los.
      Uiteindelijk was hij al redelijk vroeg het dak op geklommen. Hij had zijn aantekeningenboek onder zijn matras vandaan geplukt. Er stonden fragmenten in van sages die hij cool vond, evenals een aantal hersenspinsels voor als hij zelf eens wat wilde gaan schrijven. Soms vond hij het leuk, een queeste bedenken en een personage verzinnen. Hij had al een paar keer wat geprobeerd, maar zijn brein schoot altijd van hot naar her en uiteindelijk had hij een boekwerk aan ideeën en kon hij door de bomen het bos niet meer zien.
      Hij bladerde naar het midden van het schrift. Zijn vingertoppen gleden over de bobbelige potloodstrepen en er kwam een zweem van een glimlach om zijn lippen. Het was al vier jaar geleden dat Kris en hij het bos in kaart hadden gebracht. Avonden lang hadden ze door die bizarre plek gezworven en ieder stukje ervan onderzocht. De kaart was het enige wat hij nog van hem had. Al het andere was van de ene op andere dag verdwenen geweest, alsof hij nooit bestaan had.
      Voor nu liet hij het gemis even toe. Beelden schoten voorbij van alle uren dat ze aan de kaart hadden gewerkt, hier op het dak, wat altijd serieus begon en eindigde in iets met veel zoenen en weinig kleding. Onbewust wreef hij over de linkerkant van zijn borstkas, waar nog altijd een hardnekkig zeurend gevoel zat.
      Hij haalde even diep adem en herpakte zich toen weer. Hij probeerde niet tegen de herinneringen te vechten toen hij de kaart weer bekeek; hij probeerde zich juist voor de geest te halen wat leuk was geweest. Waar hij Vienna mee naartoe kon nemen. Misschien de enorme krater met het zilveren water erin, of het wortelbos waar de bomen zich soms verplaatsten. Hij aarzelde. Zag voor zich hoe Kris en hij hadden naakt gezwommen en hoe een zilveren laag hun lichamen had bedekt, en hoe ze elkaar tussen de wortels door hadden achtervolgd en omhoog waren geklommen terwijl Fox steeds in een ander dier was veranderd.
      Misschien moest hij dit niet doen.
      Wat als hij met Vienna was en door een golf van weemoed werd overspoeld? Ze wilde vast de vrolijke Fox zien, niet degene die om zijn verdwenen vriendje treurde. Die zat diep in hem weggestopt en liet zich alleen zien wanneer hij alleen was.
      Maar zou dit niet iets zijn waar hij altijd tegenaan bleef lopen? Vienna was lief, ze hadden gisteren ook zware onderwerpen kunnen bespreken. Ze was heel begripvol geweest. Het was dan wellicht niet wat ze van een date verwachtte, maar misschien was het ook niet erg als er wel ruimte voor was.
      Hij boog zijn hoofd weer, bestudeerde de kaart. Hij moest er niet zo over nadenken. Gewoon een leuke route uitdenken, daarna zag hij het allemaal zelf wel. Als het niet goed afliep was het ook geen ramp. Dan rustte er gewoon een vloek op daten met Panthers. En als hij vanavond wel opeens smoorverliefd werd…
      Hij klapte het schrift dicht. Daar wilde hij niet over nadenken. Hij wilde dat net zo graag wel als dat hij het niet wilde.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Agami

De dood of de gladiolen. Met haar hart kloppend in haar keel zette Agami haar dienblad op tafel neer en ging naast de blonde jongen zitten, met zoveel zelfvertrouwen als ze maar kon opbrengen. Het meisje wierp een kritische blik op het ondergoed op de tafel dat al onder de ketchup en de chocoladepasta zat. Niet beledigd zijn. Het grapje meespelen, dan was het voor niemand gênant. Zorgen dat iedereen met haar mee zou lachen, in plaats van haar uitlachen.
      "Je zou eventueel ook nog pindakaas kunnen gebruiken?" stelde ze luchtig voor, terwijl ze de crusli door haar yoghurt roerde. "Dan heb je nog een extra kleur." Ze nam kalm de eerste hap en keek van Yrla naar Onyx. "Oh, en hagelslag." Ze glimlachte vrolijk. "Ik vond mijn lingerie al zo saai, gelukkig dat ik op jullie kan rekenen de boel wat op te leuken."

[ bericht aangepast op 31 maart 2020 - 21:11 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Adam zag er niet heel goed uit. Er schoot een steek schuldgevoel door Jester heen en zijn glimlach verstrakte iets. Terwijl het gebeurde was hij gewoon wakker geweest. Onyx had nog geslapen, maar hij was letterlijk twee deuren van het afschuwelijke tafereel verwijderd geweest, het geluid van de televisie net hard genoeg om dat van Dezi te overstemmen.
      De jongen keek hem niet een keer aan. Hij had een sjaaltje om zijn nek geknoopt en hoewel hij het best kon hebben, schrijnde het dat het nodig was. Jester had al eerder die ochtend vastgesteld dat zijn medelijden voor Dezi sowieso al ver onder het nulpunt had gelegen en dat als ze nog ademde en vervolgens haar klauwen inderdaad thuis zou houden... dan was het niet zo erg wát Onyx had gedaan. Áls ze geen wraak nam.
      De reden dat hij zo boos was geworden lag ergens anders. De reden dat hij eigenlijk nog steeds boos was- dat hij met Onyx wilde praten. Het oplossen. Dat konden ze best.
      Moeizaam scheurde hij zijn blik los en richtte zijn aandacht op 8102 die was gaan zitten en juist een kritisch oog wierp op het werk van Yrla. Ze liet zich in ieder geval niet kisten en dat sprak toch echt voor haar persoonlijkheid. Zijn mondhoek krulde weer iets omhoog.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Dezi

Mensen staarden naar haar. De meesten gingen haar blik normaal gesproken uit de weg, maar nu staarden ze haar onbeschaamd aan. Allemaal.
      Ze negeerde hen, haalde haar ontbijt op en liep naar de tafels van de Panthers. Iedereen zat er al. Even rustte haar blik op 8175. Hij staarde hardnekkig naar het tafelblad, maar ze was er zeker van dat ze hem zag huiveren. Hij wist dat ze eraan kwam, net als de anderen kon hij haar kou voelen.
      Daarna verplaatste ze haar blik naar Onyx.
      Er lag een zelfingenomen grijns om zijn lippen. Haar vingers knepen in het dienblad, verder slaagde ze erin haar gezicht in de plooi te houden. Ze zou doen alsof er niets aan de hand was. Met een kaarsrechte rug ging ze zitten.
      Ze wierp de jongens een koele blik toe, daagde hen geluidloos uit om een opmerking te maken zodat ze het daarna kon laten rusten.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Daar was ze dan. De bitch zelf, die ernstig haar best deed te doen alsof er niets aan de hand deed. Een kartelige, diepe snede liep schuin over haar gezicht. Het zag er ondertussen uit alsof er al een paar dagen overheen gegaan waren, maar desalniettemin bleef de wond een akelig gezicht. Jesters ogen schoten naar Adam, die heel hard het tafelblad bestudeerde en geen seconde opkeek.
      Dezi ging zitten. De koele blik die ze hen toe worp, sprak boekdelen en Jesters handen balden zich weer tot vuisten onder de tafel. En toen had hij er genoeg van. Half tot zijn eigen verbazing en gegarandeerd tot die van de rest keek hij het meisje toen recht in de ogen en glimlachte.
      "Goedemorgen, Dezi," zei hij laconiek. "Lekker geslapen?"
      Als Onyx dan toch al had gezorgd dat ze allemaal op haar hit-list stonden, kon hij het moeilijk nóg erger maken, toch?

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Dezi

Dezi liet haar blik op de kleine flikker rusten, die zich in vol zicht leek te proberen te verstoppen. 'Oh, ik heb de nacht van mijn leven gehad. Onvergetelijk was het.'
      Ze keerde haar blik terug naar Jester, voordat Onyx dit al genoeg vond om haar oog eruit te rukken.
      'Heb jij net zo'n wilde nacht gehad?'

[ bericht aangepast op 31 maart 2020 - 21:59 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Adam

Adam had het weer ijskoud. Haar stem liet hem helemaal verstijven, haar woorden klonken net zo schaamteloos als gisteren. Ergens in de afgelopen uren had hij zichzelf geprobeerd aan te praten dat het de drank was geweest die haar zo beestachtig had gemaakt, dat ze hem niet écht kapot had willen maken. Maar ze haatte hem, hij kon het voelen. Hij kon het niet opbrengen om op te kijken, hij had zijn vingers tegen zijn rechterbovenbeen geklemd tot hij zijn nagels erdoorheen kon voelen. Hij kneep hard om zichzelf af te leiden van het feit dat ze slechts een paar meter verderop zat, zonder een spoortje berouw te voelen. Hij kon haar niet negeren. Angst en woede leken om elkaar heen te cirkelen, elkaar te verstikken. Hij wilde wegrennen en haar keel doorsnijden tegelijk. Zijn ademhaling werd vlakker. Hij probeerde tegen een paniekaanval te vechten, maar weten dat er een aan zat te komen maakte alles alleen maar erger.
      'Ik wist niet dat je zo van cosplayen hield, Dees,' klonk Onyx' stem. 'Of dat je een Disney-fan was, maar de gelijkenis met Scar is treffend. Knap staaltje werk.'
      Om de een of andere manier verwarden Onyx' en Jesters laconieke reacties hem. Vonden ze het dan helemaal niet erg wat er was gebeurd? Waren ze het alweer vergeten? Even flitsten zijn blik over de tafel. Zijn ogen werden groot van verbijstering toen hij zag dat iemand Dezi's gezicht verminkt had; er liep een hele dikke snee dwars over haar gezicht. Alsof Onyx hem had zien opkijken, draaide hij zijn hoofd opzij en gaf hem een vlugge knipoog. Adam sloeg blozend zijn ogen weer neer. Hadden ze dit echt voor hem gedaan? Hij kon het niet geloven. Maar... Het — het zou nooit meer weggaan. Hij slikte moeizaam. Gaf ze hém hier de schuld van? Dacht ze dat hij hun dit gevraagd had om te doen? Wat zou ze als wraak gaan doen? Zou ze — zou ze haar dreigement van gisteren hard maken? Zou Michiel de volgende zijn in wiens borst ze haar klauwen zou slaan? De gedachte maakte hem misselijk en hij staarde weer naar de inhoud van zijn kom. Hij wilde niet wéér van tafel wegrennen, maar hij had ook geen idee hoe hij zijn eten moest binnenhouden.

---

Every villain is a hero in his own mind.

      Adam was ineengekrompen. Jester zat net te ver weg om hem onopvallend te kunnen helpen en bedacht zich helaas nog een reden om wel met de Rhino's samen te werken. Romeo kon wat met emoties, toch? Nog even en Adam ontplofte van de stress. "Lijkt me wel dat je het de komende tijd even rustig aan moet doen, Dees. Straks gaat die wond opnieuw open."

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Dezi

Dezi glimlachte liefjes. 'Ik waardeer je zorgen, oh grote leider.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

      "Glad to be of service."

[ bericht aangepast op 31 maart 2020 - 22:36 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Onyx

Onyx kwam overeind met zijn lege dienblad en liep om de tafel heen. 'Heb je even twee tellen, 8175? Over je gaveles...'
Die jongen was als een staaf dynamiet, hij moest weten of hij hem alleen kon laten of niet.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Adam

Aarzelend schoof Adam van zijn bank af en liep een paar passen met Onyx mee, die zijn dienblad weglegde en hem toen uit zicht duwde.
      'Dezi doet je niks meer. Als ze ooit nog binnen een straal van een meter van je komt dan zeg je het tegen me, dan wurg ik die draak van haar en wordt ze van school gestuurd. Dat weet ze.'
      Adam vlocht zijn vingers in elkaar. Hij wist niet wat hij moest zeggen.
      'Vertrouw je me daarin en red je het vandaag alleen met Merrin of wil je dat ik in de buurt blijf? Voel je je dan veiliger?'
      Adam keek op naar de oudere jongen. Er was een zweem van bezorgdheid in zijn ijsblauwe ogen, het was een vreemde gedachte dat die ogen vannacht iemand hadden aangekeken terwijl hij een mes over haar gezicht trok.
      'Ik — ik vertrouw je.' Of dat waar was, wist hij niet. Wel dat hij het vernederend vond om een babysitter te hebben. Het was al erg genoeg dat hij zichzelf onvoldoende kon beschermen, maar dat de oudere jongens hem nu ook nog de hele tijd in de gaten moesten houden... 'Ik red me wel,' mompelde hij. 'Als Merrin en Agami bij me zijn denk ik dat ze ons wel met rust laat.'
      Onyx knikte langzaam. 'Oké knul.' Hij legde een hand op zijn schouder en kneep erin.
      Zijn hand voelde zwaar. Ongemakkelijk. Adam haalde scherp adem. 'Dank je,' murmelde hij.
      Onyx boog zijn hoofd en ving zijn blik. 'Je kunt Jester en mij vertrouwen, Adam, en Merrin ook. Probeer niet alles in je eentje op te lossen. Het kostte mij zeven jaar om erachter te komen dat dat niet werkt. Leer daarvan.'
      Adam slaagde er niet in hem aan te blijven kijken. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan...
      Voor hij nog iets anders kon zeggen, liep Onyx al weer weg. Eigenlijk wilde Adam niet terugkeren naar de tafel, maar Michiel was daar nog en hij besloot toch maar de rest van zijn ontbijt weg te werken.

---

Every villain is a hero in his own mind.