[RPG • 0] Hogwarts • The Final Year | Speeltopic 5 - Speeltopics

Het verhaal speelt zich af gedurende Harry Potter and the Half Blood Prince, dus het zesde jaar van Harry Potter. Onze personages zitten een jaar hoger: in hun laatste jaar. De wereld wordt duisterder nu Voldemorts macht zich steeds verder uitbreidt, ook op Hogwarts verandert de sfeer en zullen de leerlingen moeten beslissen aan welke kant ze staan. Los van alles wat er buiten de kasteelmuren gebeurt, hebben ze ook hun eigen machtsstrijd binnen de school, worden ze met hun eigen problemen geconfronteerd en is Voldemort wellicht niet eens het grootste gevaar dat hen te wachten staat…

Gryffindor • Lane • Emily • Rafael • Beater/Prefect • Danique • Justin • Keeper • Marjanne • Andreas • Demi • Brenn • Katrijn • Jordyn • Beater• Natas • Kyra • Chaser/Prefect • Cheryl • Arianna • Noa • •

Ravenclaw • Nomad • Marjanne • Roman • Keeper/Headboy • Natas • Noah • Katrijn • Cole • Marjanne • • Blythe • Chaser• Marjanne • Isabella • Danique • Jemina • Cheryl • Rhae • Natas • Elsie • Marjanne

Slytherin • Casper • Natas • Mosh • Seeker • Natas • Marcus • Beater • Noa • Thomas • Danique • Evan • Demi • Prudence • Katrijn • • Daphne • Natas • Zoya • Head girl • Marjanne • Nora • Cheryl

Hufflepuff • Lee • Chaser • Natas • Theo • Chaser/Prefect • Noa • Vinnie • Natas • • • Mavis • Beater • Marjanne • Rosalie • Danique • Tilly • Marjanne • Maddie • Katrijn • Novalie • Prefect •Danique

---

Every villain is a hero in his own mind.

‘Nomad is gewoon een beetje onhandig. Niet iedereen praat zo makkelijk over zijn gevoelens als Lee.’ En zeker Nomad niet. ‘Maar je hebt gelijk – bij dezen mijn oprechte dank voor de verrijking van mijn leven. Een beter broertje had je inderdaad niet kunnen vinden.’ Hij aarzelde even toen hij aan de jongen dacht. ‘Is hij nu alleen?’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Blythe Carmichael

Blythe probeerde zich op de spreuk te concentreren. Ze was niet dom en Transfiguratie was niet haar slechtste vak, maar ze werd toch ietsje afgeleid door het gesprek dat voor haar plaatsvond. Isa was verbazingwekkend vriendelijk geweest met haar uitleg en Blythe begon zich af te vragen of het niet goed voor haar zou zijn als ze die bijlessen wél zou geven, al was Justin misschien niet de meest ideale persoon.
Daarnaast merkte dat ze een klein beetje nerveus was nu ze met Raf samen moest werken - en dat was nieuw. Ze had zich niet nerveus gevoeld in de trein gisteren, maar nu ze nog een keer hadden gezoend en hij haar naar het feest had gevraagd, voelde ze toch een kleine kriebel in haar maag nu ze naast elkaar zaten en samen moesten werken.
Ze sprak de spreuk uit, maar merkte niet echt een verschil. Een beetje teleurgesteld keek ze in de kom. 'Nou, jij hebt duidelijk meer talent voor deze spreuk dan ik,' zei ze met een flauwe grijns.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Mavis Keegan

Mavis schudde haar hoofd. 'Ik heb hem achtergelaten bij Rosalie en zo. Die houden hem wel in het oog. En straks hebben we beide tussenuur, dus dan kunnen we leuke dingen gaan doen. Trouwens - heb jij dan niet ook een tussenuur? Misschien heb je zin om mee te gaan?' Echte plannen hadden ze nog niet - misschien een spelletje spelen. Als ze met z'n tweeën zouden zijn, hadden ze misschien wel iets gedaan waar Roman niet mee akkoord zou gaan, maar ach. Ze hadden beide niet al te veel vakken, dus er was vast genoeg tijd om nog geintjes uit te halen. En na Potions konden ze misschien nog een beetje de Topfopshop promoten; daar kregen ze ten slotte voor betaald.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Maar de jouwe duidelijk wel.., dacht ze met met een kinderachtig stemmetje in haar hoofd. Pff. Slijmbal....!! Ze rolde met haar ogen. Wat dacht hij wel niet? Dat ze het volgende makkelijke slachtoffer was wat in zijn bed belandde? MOOI NIET. Ze keek hem even met een dodelijke blik aan, eentje die volgens haar alles zei. Nope, not gonna happen. Nooit niet. Gaat niet gebeuren. Dus... "Probeer het eerst nog maar eens, gast," zei ze droog. "Niet te hard van stapel lopen. Wat mij betreft was dat een gelukstreffer."

[ bericht aangepast op 5 juli 2021 - 18:10 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

"Nou ja, het is pas de eerste keer dat je hem probeert toch? Met oefenen kom je er vast wel. Gewoon concentreren op de spreuk." Rafaël nam zonder na te denken haar toverstokhand vast en draaide hem een paar graden. "Dit zou moeten helpen," zei hij met een grijns.

---

It's never gonna happen, Guys.

Roman knikte. 'Ja, dat is goed.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

[ bericht aangepast op 7 juli 2021 - 14:43 ]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

‘Dat die twee net seks hebben gehad? Daar geloof ik niets van. Of bedoel je dat Vinnie alleen op jongens valt? Dat is ook niet waar. Hij is al heel lang verliefd op een meisje.’ Ze gaf Nora een knipoog. ‘Ik scheep je echt niet op met iemand die liever jongens wil, hoor. En ik heb mijn huiswerk best grondig gedaan.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

      In eerste instantie was Rosalie geneigd om op haar slaapkamer te gaan zitten met een boek, dat ze dan door een spreuk liet voorlezen. Maar uiteindelijk besloot ze dat ze eigenlijk meer zin had in een wandeling over het terrein. Dat soort dingen moest ze ook alleen kunnen doen, zonder Tilly of Novalie. En Casper zat waarschijnlijk toch in zijn lessen, dus ze kon hem niet per ongeluk tegenkomen. Hoopte ze. Rosalie wakkerde Ravi aan, sprak haar spreuken uit en liep zonder problemen de Hufflepuff common room uit.
      Het was toch anders het terrein verkennen zonder zicht. De geuren waren nu veel scherper, vooral rondom de kassen. Maar voor de rest was alles akelig leeg. Rosalie probeerde zich voor te stellen hoe het eruit had gezien, maar dat maakte haar vooral treurig. Het wandelen deed haar minder dan het vroeger had gedaan, toen ze nog enorm van haar schoonheid kon genieten. Wel was ze steeds beter geworden in het herkennen van geluiden. In de verte hoorde ze een lijster krassen en even later een merel zingen. Ze hoorde een plons vanuit het meer (waarschijnlijk de reuze inktvis) en vooral het gezoem van bijen en het gezang van krekels. De geluiden stelden haar nog iets op haar gemak, lieten de onrust in haar weer iets dalen. Al bleef het gemis van het niet kunnen zien.
      Toen ze bijna een uur later terug het paleis in wandelde, hopend haar vriendinnen weer te zien voor de lunch, liet een scherpe stem haar op de rem trappen. "Wel, wel. Kijk eens aan wie opeens besloten heeft haar paardenkop weer te laten zien." Rosalie schoot direct in de verdediging bij het horen van die stem. Ze tikte Ravi even twee keer op zijn poot, als een soort waarschuwing en zocht (hopelijk onopvallend) naar haar wand in haar zak. "Enzo," begroette ze de jongen met een scherpe rand aan haar stem. Vroeger had ze wel eens gegrapt tegen Novalie dat ze zijn irritante rot stem zelfs nog blind zou herkennen. Wel, blijkbaar had ze gelijk gekregen. Rosalie wist alleen niet of ze daar blij mee moest zijn.
      "Oh, je herinnert me nog." Ze hoorde hem giechelen en ze wist zeker dat ze een tweede persoon hoorde gniffelen. Haar oren stonden op scherp en ook de buitenzintuigelijke spreuk stond op scherp, waardoor ze Enzo als een soort kat om haar heen voelde sluipen. Ze was ook niet verbaasd, toen ze hem even later achter haar hoorde fluisteren. "Fijn dat je nog weet wie ik ben. Dat geeft me nog hoop." De voetstappen verwijderden zich weer van haar. Rosalie wist niet wat er gebeurde, maar ze wachtte elk moment op een klap of iets. "Weet je, Roos. Hanz en ik weten het goed gemaakt. Je krijgt nog een laatste kans. Als je morgen met me op date gaat, laten Hanz en ik je met rust." Rosalie zuchtte eens diep. Hield die gast nu nooit op? "Je noemde me net nog een paardenkop," zei ze droog.
      "Tja, foutjes worden gemaakt. Sorry." Rosalie wist niet goed wat ze nu moest doen. De sorry klonk alsof hij sneeuw voor de zon zag verdwijnen, absoluut niet gemeend. En daten met Enzo? Dat was wel het laatste waar ze op zat te wachten. "Je kunt je date stoppen in dat gat waar de zon nooit schijnt, Enzo. Flikker gewoon een end op en laat me met rust." Ze hoorde even een afkeurend geluidje, dat waarschijnlijk afkomstig was van Enzo en Rosalie stond meteen op scherp. Ze had waarschijnlijk niet het antwoord gegeven wat hij wilde horen.

[ bericht aangepast op 7 juli 2021 - 19:08 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Het was alsof al zijn spieren zich aanspanden zodra hij de uil van Rosalie zag. Zijn ogen schoten alert heen en weer. Gisteren had Daphne al gezorgd dat ze te laat kwam, vanochtend had ze haar willen vervloeken… Dat had hij toen voorkomen, maar hij had het vermoeden dat ze het daardoor nog een keer wilde proberen. Wat Daphne tegen het meisje had, wist hij niet. Ergens vond hij het te kinderachtig voor haar om op een blinde te azen.
      Deze keer waren het echter twee andere afdelingsgenoten die haar staande hadden gehouden. Vlug trok hij zijn capuchon over zijn hoofd. Niemand hoefde te weten dat hij haar in de gaten hield. Daar kreeg ze waarschijnlijk alleen maar de kriebels van. Bovendien was er een zesdeklasser die altijd zijn capuchon ver over zijn hoofd trok, dus met een beetje mazzel kon hij daarvoor doorgaan.
      Hij liep iets dichterbij en ving iets op over een date.
      Zijn mondhoek krulde iets om toen hij hoorde hoe ze zich verbaal verweerde. Hij klemde echter zijn kiezen op elkaar toen die flapdrol van een Enzo zijn afwijzing niet kon hebben. Er brandde een bijdehante opmerking op zijn lippen, maar hij hield zich in. Als hij Rosalie wilde blijven beschermen en op die manier dat wat hij haar had aangedaan een béétje wilde goedmaken, moest hij niet hebben dat iedereen daar straks al van wist. Waarschijnlijk zat ze niet op zijn bescherming te wachten en hij had er gewoon geen zin in dat anderen wisten dat het hem wél wat deed dat het meisje niet meer kon zien.
      Met zijn staf in zijn mouw, richtte hij zijn hand op Enzo.
      Te laat – uit de staf van de jongere Slytherin ontsproten vlammen waardoor de zoom van Rosalies mantel begon te branden. Verontwaardiging welde in hem op. Het meisje had het echter niet door, al steeg de rook nu op. Eerst richtte hij zijn staf op Enzo en liet een spreuk los waardoor hij enorme zweren op zijn gezicht kreeg.
      Wordt vanavond een leuk feestje voor jou.
      Zijn vriend Hanz slaakte een kreet. ‘Je gezicht!’ Daarna begon hij te lachen. ‘Gast d’r komen zo onderhand hele kraters uit je kop.’
      Casper beende langs de jongens en stapte achter Rosalie aan. 'Wacht...' Hij pakte haar voorzichtig bij haar bovenarm en duwde haar iets naar de zijkant. Net voor hij verder wilde praten, dacht hij eraan dat ze zijn stem misschien zou horen en niets meer van hem moest hebben. Met een non-verbale spreuk zorgde hij voor een iets lichter stemgeluid. 'Ze hebben je mantel in brand gestoken,’ zei hij zacht. Met een waterstraal doofde hij de vlammen.
      Vluchtig keek hij om zich heen of er geen bekenden waren, maar hij zag geen bekenden. Hij wilde ook niet meteen weglopen, dat voelde ook rude naar iemand die niet kon zien.

[ bericht aangepast op 8 juli 2021 - 12:21 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

      Ze rook het meteen, de scherpe geur van rook. Paniek overviel haar. Er moest ergens vuur zijn. Ze probeerde zich te concentreren op de buitenzintuigelijke spreuk, maar ze kon zich in paniek er niet op focussen. De spreuk gaf aan dat de warmtebron ergens achter haar was, ook al was hij nog klein. Waar precies dat wist ze niet. Focus Rosalie, dacht ze in paniek. Het meisje haalde een keer diep adem, maar voor ze echter ook maar iets zelf kon doen, voelde ze een hand haar bij haar bovenarm grijpen en haar aan de kant duwen. Een zachte, heldere stem kietelde haar oren, eentje die ze niet herkende. Voor ze het wist, was het vuurtje al gedoofd. "Dank je wel voor je hulp," zei ze zachtjes met een kleine glimlach. Ergens baalde ze ervan dat ze hulp nodig had gehad, maar waarschijnlijk had ze het vuur zelf pas gevoeld als het aan haar been had gelikt. En dit scheelde een hoop brandwonden.

      Even bleef het meisje verward staan. "Hallo?" vroeg ze aarzelend, maar ze kreeg geen antwoord. Fijn... waarschijnlijk praatte ze tegen lucht. Even bleef ze verbluft op haar plek staan en haalde een hand door haar haren heen. Iemand had haar zojuist geholpen, haar gered van Enzo. Over die laatste gesproken, daar kon ze misschien beter niet op wachten voor ze die weer tegen kwam. Rosalie gaf Ravi een tikje en snel als ze kon, liep ze in de richting van de grote zaal, op zoek naar Novalie of Tilly, of Lee of Vinnie. Als het maar iemand was, des noods haar mysterieuze held. Want hoewel ze alweer over was tot de orde van de dag, kon ze die zachte, diepe stem niet meer uit haar hoofd krijgen.

[ bericht aangepast op 8 juli 2021 - 14:44 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Tijdens de les durfde Vinnie amper op of om te kijken. Natuurlijk wist Tilly maar al te goed dat hij gewoon wat tijd met hun katten had willen doorbrengen, maar door Mosh’ woorden had hij toch het gevoel dat iedereen hem een viezerik vond en hij was opgelucht toen de les voorbij was. Vlug ging hij naast Noah lopen. Hij was benieuwd of het hem gelukt was om nog met Isabella te praten. Misschien dat hij wel tijdens de vorige les naast haar gezeten.
      ‘Hé,’ zei hij met een voorzichtige glimlach tegen zijn vriend, hopend dat die nu ook niet vreemd over hem dacht. ‘Zal ik met je meelopen naar Ancient Ruins?’

[ bericht aangepast op 8 juli 2021 - 12:27 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Noah

Hij had nog amper opgekeken na de halve doodsbedreiding van Pru. Het was heel grappig wat er met haar gebeurd was, maar dat kind is gewoon verschrikkelijk eng waardoor hij niet eens meer het lef had om er mee te lachen. Als het signaal ging dat de les erop zat, keek hij op naar Vinnie terwijl hij zijn spullen begon te verzamelen. 'Ja, graag.' Hij kon wel een mannelijke babbel gebruiken na dat getrek van die twee meiden. Plus Pru. Wauw, nog maar de ochtend voorbij en al drie grieten hadden hem aangeraakt. Lucky bastard. Dacht hij sarcastisch bij zichzelf.

Justin Trelawney

Justin grinnikte. 'Je hebt gelijk. Het spijt me dat ik je een compliment gaf.' Toch voelde hij een lichte vorm van zenuwen toen hij opnieuw zijn ogen sloot om de spreuk uit te spreken. Opnieuw was het de bol water die boven Raf's hoofd had gehangen die hij voor zich zag; en opnieuw kreeg hij het voor elkaar om een kleine hoeveelheid water te produceren. Er kwam een zachte 'wow' uit zijn mond. Dit was een spreuk op N.E.W.T.-niveau - en het lukte hem meteen in zijn eerste les.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain