[RPG • 0] Experium — The Prequel & Alt 6 - Speeltopics

Jester greep Nish bij zijn kin beet. Toen de jongen hem omver probeerde te duwen en Jester hem met zijn gave wilde toespreken, greep Onyx vlug in.
      ‘Ik hou ‘m wel vast.’
      Hij moest het niet hebben dat Jester straks zijn gave overbelastte en zich door Nish’ vriendinnen liet overtuigen dat het een goed idee was om van het dak van de school af te springen.
      Onyx sloeg een arm om Nish’ nek en trok hem naar voren, zodat hij vastzat in een houdgreep. Hij lachte zachtjes toen Jester met de lepel aan de haal ging. Schreeuwen kon die Buffalo wel degelijk en het veroorzaakte nieuwe stroompjes bloed die langs zijn kin naar beneden gleden. Het was maar goed dat ze de rest van de afdeling onder zeil hadden laten gaan.
      Na een minuut of vijf waarin Nish hijgend en jammerend tegen hem aan hing en bijna van de wereld was, was er één lege oogkas. Jester balanceerde de oogbal op de lepel en keek even keurend naar Nish’ dichtgenaaide lippen.

De hechtingen leken het te houden. Mooi zo. Geïntrigeerd keek hij nog eens naar de bungelende zenuwaanhechting, en hij hield het lepeltje omhoog voor Nish' overgebleven oog. 'Ik zie, ik zie,' zei hij zangerig, 'wat jij niet ziet.' Jester lachte en schudde zijn hoofd. 'Wil jij 'm ook eens vasthouden? Dat mag wel hoor. Het is wel veel enerverender nu je ook reageert op wat ik doe. Directe feedback moet je niet onderschatten, weetje.'

Nish boog voorover en maakte een kokhalzend geluid. Onyx liet de jongen los, zodat hij voorover boog. Jesters zorgvuldige steken scheurden Nish’ lippen toen hij hoestend zijn best deed om niet te stikken.
      ‘Hè bah.’
      Onyx stapte van het bed af, ook Jester kon net op tijd wegschuiven.
      Snikkend bleef de jongen voorovergebogen zitten. Onyx moest toegeven dat hij een beetje verveeld raakte. Hij wierp een blik op de oogbal in Jesters hand.
      ‘Een souvenirtje is ook wel leuk,’ zei Onyx. ‘Kunnen we vast wel iemand blij mee maken.’
      Hij grijnsde toen hij zich voorstelde hoe Toph morgenochtend een bloederige oogbal op haar bureau vond.
      ‘Nou, de tweede is van mij.’ Hij greep naar het mes dat hij had meegenomen – altijd leuk – en terwijl hij Nish bij zijn keel greep en het kots en bloed negeerde, streek hij even met de rug van zijn vingers langs Nish’ kaak.
      ‘Dus dit waren de strelingen waar je zo naar verlangde, hm? Krijg je er nog steeds een stijve van?’
      De zure lucht prikkelde zijn neusgaten, waardoor hij er echt een beetje genoeg van begon te krijgen. Hij duwde Nish met zijn hoofd op het kussen en begon zijn oog eruit te kerven.
      ‘Ssh, niet te veel spartelen, straks ben je dood. Dat is zonde van Jes’ harde werk.’

Net een eierrace zo, met dat oog op z'n lepeltje. Met een half oog op de twee jongens legde Jester het oog neer en haalde het doosje weer uit zijn zak waar hij de naald en draad in had meegenomen. Hij had er niet heel veel zin in om zorgvuldig over het terrein te sluipen, of het glibberige ding straks nog op te moeten pakken ook als het viel. Hij kon het best, hij had er gewoon geen zin in. Dus het werd het doosje.
      Schuin achter Onyx wachtte hij het een scheve grijns tot ook het tweede oog eruit plopte. 'Nou, als ik jou was zou ik je mond even wat afspoelen onder de kraan zo, anders gaat de boel nog ontsteken ook,' merkte hij hoofdschuddend op. 'Overgeven, moest dat nou echt?'
      Nish gaf natuurlijk geen antwoord.
      Jester stootte zijn vriend aan. 'Zullen wij het voor gezien houden?'