[RPG • 0] Hogwarts • The Final Year | Speeltopic 15 - Speeltopics

Het verhaal speelt zich af gedurende Harry Potter and the Half Blood Prince, dus het zesde jaar van Harry Potter. Onze personages zitten een jaar hoger: in hun laatste jaar. De wereld wordt duisterder nu Voldemorts macht zich steeds verder uitbreidt, ook op Hogwarts verandert de sfeer en zullen de leerlingen moeten beslissen aan welke kant ze staan. Los van alles wat er buiten de kasteelmuren gebeurt, hebben ze ook hun eigen machtsstrijd binnen de school, worden ze met hun eigen problemen geconfronteerd en is Voldemort wellicht niet eens het grootste gevaar dat hen te wachten staat…

Gryffindor • Aleksi • Natas • Rafael • Beater/Prefect • Danique • Justin • Keeper • Marjanne • Andreas • Demi • • Jordyn • Beater• Natas • Vivienne • Demi • Josephine • Demi • Ivana • Natas • Elena • Marjanne

Ravenclaw • Nomad • Marjanne • Roman • Keeper/Headboy • Natas • Noah • Katrijn • Cole • Marjanne • Jeremy • Natas • Blythe • Chaser• Marjanne • Isabella • Danique • Rhae • Natas • Elsie • Marjanne •

Slytherin • Casper • Natas • Mosh • Seeker • Natas • Thomas • Danique • Evan • Demi • • Prudence • Katrijn • Daphne • Natas • Zoya • Head girl • Marjanne • Melody • Danique • Faye • Marjanne

Hufflepuff • Lee • Chaser • Natas • Vinnie • Natas • Feliks • Danique • Sefu • Marjanne • • Mavis • Beater • Marjanne • Rosalie • Danique • Tilly • Marjanne • Maddie • Katrijn • Novalie • Prefect •Danique

---

Every villain is a hero in his own mind.

Haar zachte antwoord maakte haar weer kwetsbaar en gaf haar een heel ander gezicht. Kwetsbaarheid was normaal gesproken juist iets waar hij op in kon spelen, maar niet met zo veel mensen om zich heen en zeker niet met iemand naast haar die een hekel aan hem had. Lee was weer op zijn plaats gaan zitten en keek hem argwanend aan, waardoor hij zich maar weer tot zijn plant richtte en wachtte tot de rest ook weer bezig was.
      Het was een voordeel dat Rosalie niks kon zien. Nu hoefde hij alleen te wachten totdat Lee ook afgeleid was – en dat was niet zo heel ingewikkeld, iedere minuut was er wel iets wat zijn aandacht trok waardoor hij een andere kant op keek.
      Nadat ze een minuut of tien serieus aan het werk waren, zag Mosh zijn kans schoon en goot de helft van het flesje in de plant waar Rosalie mee bezig was. Razendsnel trok hij zijn arm terug. Op Melody na had niemand het gezien. Hij had het niet aangedurfd om de héle inhoud erin te gieten. Met Daphne wist je het maar nooit – voor hetzelfde geld werd dat ding zo reusachtig dat het Rosalie met huid en haar opvrat en dat moest hij nou ook weer niet hebben.
      Hij duwde het restant in Melody’s hand en seinde met zijn ogen naar Evan. Hij had al opgevangen dat die gast haar ex was en dat ze niet écht goed uit elkaar waren gegaan, dus misschien had zij ook nog zin in een lolletje. Een voldane grijns krulde zijn lippen om toen hij zag dat de toverdrank zijn werk begon te doen.

[ bericht aangepast op 7 jan 2022 - 12:57 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Lee had altijd wel concentratieproblemen, maar vandaag was het helemaal erg. Hoewel hij het helemaal niet wilde, merkte hij dat hij onbewust de gesprekken tussen Nomad en Aleksi probeerde op te vangen – gewoon om te ontdekken waar Nomad dan wél over wilde praten. Het duurde daardoor een tijdje voor hij doorkreeg dat de plant opeens een stukje groter leek dan normaal. Aan Rosalies houding merkte hij dat zij ook niet zo goed wist wat er aan de hand was – ze voelde duidelijk wel aan dat er iets veranderd was.
      In een oogwenk torende de plant opeens boven hen uit. De tandjes die net nog aandoenlijk hadden geleken, waren opeens net zo lang als zijn vingers. Hij slaakte een kreet van schrik en trok zijn toverstaf. In een reflex vuurde hij een spreuk af, maar opeens stonden er twéé van die dingen op tafel en door het gebruik aan ruimte viel er een op de grond en hapte gelijk naar Rosalies benen, waardoor hij haar verschrikt opzij trok. Daardoor lette hij niet meer op zijn eigen plant, die kans zag om zich in zijn schouder vast te bijten. Vloekend liet hij Rosalie los, terwijl hij met twee handen tegen de hongerige bloemknop sloeg in de hoop dat het ding zijn schouder losliet. De tanden boorden zich echter alleen maar dieper in zijn vlees en hij schreeuwde het uit van de pijn.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Melody keek even verbaasd naar het flesje wat Mosh in haar handen drukte. Ze volgde zijn seintje en ze voelde direct een grijns op haar gezicht staan. Even blikte ze op Evan, maar die was bezig met de gasten naast hem. Haastig en nogal roekeloos trok Melody de dop van de fles en goot de overige inhoud bij Evans plant erin. Als ze nog langer zou wachten, zou de plant van Rosalie groeien en dan was haar kans verkeken. Ze liet het flesje daarna in haar zak glijden en ging tevreden op haar kruk zitten toekijken wat er gebeurde.

[ bericht aangepast op 7 jan 2022 - 13:58 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Nomad Morphew

De rest van de les was een stuk saaier verlopen. Professor Stronk had hen een waarschuwing gegeven toen ze door had gehad dat Aleksi en hij de plant met pinda's aan het voeren waren en daarom waren ze weer begonnen insecten te voeren, al was het een stuk minder leuk. Het was ten slotte vrij eenvoudig om een insect in de bek van een plant te stoppen en écht bang om gebeten te worden, was Nomad niet.
Dat veranderde toen hij plotseling een kreet hoorde. Vlak naast hen waren Rosalie en Lee niet langer de plant aan het voeren met kleine beestjes; de planten waren tot enorm formaat gegroeid en Nomad's hart sloeg over toen hij zag dat één van de koppen Lee aanviel.
Voor hij het doorhad, had hij zijn stok te pakken en spuwde hij spreuken op het kruid af. Hoewel er nu vier koppen zijn kant op gericht waren, was de vijfde nog steeds gefocust op Lee. Hij boorde zijn tanden in Lee's schouder.
Lee schreeuwde het uit en heel kort verscheen het levenloze lichaam van Lee weer voor zijn ogen. Dat haalde zijn remmingen weg en hij greep de pincet die hij net nog in handen had gehad en stak deze in de stengel van de bloem die Lee vasthield, terwijl hij de andere koppen ontweek. Hij liet Lee los en voor Lee het doorhad, duwde Nomad hem opzij, bij de plant vandaan - waardoor Nomad zelf de volgende aanval van de koppen moest afweren.
Hij begon verdedigingsspreuken af te vuren, in de hoop dat hij op die manier buiten het bereik van de kruiden kon komen.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Rosalie had geprobeerd zich een beetje af te leiden door de plant verder te voeren. Haar gesprek met zowel Nomad of Mosh was aardig snel gestrand en al gauw merkte Rosalie dat Lee weer terug was. Haar vriend leek er echter ook niet helemaal bij te zijn deze les. Ze wist echter nu ook niet goed wat ze tegen hem moest zeggen, niet alleen van het eerdere nieuwtje, maar ook omdat die Nomad blijkbaar dichtbij zat. Dus droomde ze iets weg, naar een van de stukken die ze voor het laatst nog thuis gespeeld had. Ze moest echt even een piano hier in de school opzoeken, gewoon puur om even weg te kunnen zweven van alles.
      Haar droom werd ineens doorgeprikt, toen de trillingen op de tafel een stuk erger begonnen te worden. Ze voelde hoe haar pincet uit haar hand werd getrokken en het ruizen van de bladeren werd sterker. Rosalie schrok toen ze Lee ineens een kreet van schrik hoorde slaken. Dat maakte dat ze lichtelijk bang werd. Wat gebeurde er?! Ze hoorde wel dat er iets van tafel viel en voelde opeens dat Lee een arm om haar middel sloegen haar van haar kruk trok. De kruk viel om en het was dat Rosalie tegen Lee aanviel, anders was ze zo achterover gevallen. "Lee?" vroeg ze geschrokken. "Lee, wat gebeurt er?!"
      Met dat Lee begon te vloeken, schrok Rosalie nog meer. Hierdoor stapte Roos iets van Lee weg. Ze zag niet wat er gebeurde, maar er was iets aan de hand. De geluiden om haar heen waren ineens sterk toegenomen en ze voelde een grotere aanwezigheid, maar ze had geen idee wat dat was. Tot de pijn ineens scherp haar been in drong. Het was alsof iets met zijn kaken scherp om haar rechterbeen heen sloeg en zijn tanden diep in haar vlees boorde. Rosalie slaakte een gil en probeerde wat het dan ook was van haar been af te schoppen. De pijn was echter scherp, waardoor ze de kracht uit haar been weg voelde vloeien. Daarmee groeide haar paniek. Wat gebeurde er?!

---

It's never gonna happen, Guys.

Waar kwam dat twééde monster opeens vandaan? Met grote ogen staarde Mosh naar de om zich heen happende plant die zich nu tussen Rosalie en hem bevond. Dat was niet het plan! Vaag werd hij zich bewust van het feit dat Lee het uitschreeuwde van de pijn – die dingen beten nu dus hard ook! Spijt flitste door hem heen toen ook Rosalie door de plant gepakt werd.
      ‘Roos!’ riep hij een beetje paniekerig – het zou toch niet gebeuren dat ze zo dóódging door deze actie? Hij probeerde naar haar toe te komen. Eén van de bloemen schoot naar hem toe en greep zich vast aan zijn kruis. Brullend griste hij zijn staf uit zijn gewaad en vuurde spreuken op het ding af. Een afschuwelijke pijn trok naar zijn liezen en hij durfde niet te denken aan de schade die het ding daarbeneden had aangericht.
      Na een flinke vuurstraal liet die vervloekte bloem eindelijk los en tuimelde hij naar achteren. Zijn hand duwde hij tegen zijn kruis, waar scheuren in zijn gewaad waren verschenen. Er kwam zelfs bloed doorheen.
      Hij wierp nog een panische blik op Rosalie, maar durfde er niet nog eens langs te proberen te komen en moest uiteindelijk toezien hoe iemand anders de held uithing. Het was een schrale troost dat díé in elk geval geen concurrentie vormde.
      Vloekend bewoog hij zich naar de uitgang, zijn lichaam deed pijn bij iedere beweging. Maar blijven wilde hij niet – niemand mocht zien wat er gebeurd was.

[ bericht aangepast op 8 jan 2022 - 13:09 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Casper draaide zich met een ruk om toe hij een kreet hoorde. Verdwaasd staarde hij een paar tellen naar de reusachtige vleesetende plant op de andere tafel. Lee trok Rosalie bij een andere plant weg, maar werd meteen door de eerste aangevallen. Hij zag dat Nomad al in actie kwam. De paniek op Rosalies gezicht deed zijn hart samenkrimpen. Zonder verder na te denken, sprong hij van zijn kruk. Hij was te laat, de plant greep haar been al beet en ze schreeuwde het uit. Hij schopte tegen de bloem aan en sloeg een arm om Rosalies middel om haar weg te trekken. De plant liet los. Eén blik naar beneden leerde hem al dat ze bloedde. Zwijgend schoof hij een arm onder haar knieën door zodat hij haar kon optillen. De plant gaf niet op en beet zich ook in zijn been vast. Vloekend probeerde hij het ding los te schudden. Vanuit zijn ooghoeken zag hij dat Nomad en Aleksi de planten met spreuken bestookten, waardoor die naast hem ook inzakte. Hij kreunde toen hij zijn gewicht op zijn gewonde been zette, maar hij weigerde er verder aan toe te geven.
      ‘Ik breng je naar de ziekenzaal,’ bromde hij, waarna hij een blik op Lee wierp. Die drukte tegen een wond in zijn schouder en knikte, terwijl er nog een paar tranen langs zijn wangen gleden.
      'Ga maar, ik kom zo.'

[ bericht aangepast op 7 jan 2022 - 18:40 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Rosalie voelde opeens een sterke arm om haar middel. Het ontnam haar even de adem, toen ze naar achteren getrokken werd. De allerscherpste pijn verdween en maakte plaats voor kou. Voor ze het wist, voelde ze haar voeten loskomen van de grond. Ietwat geschrokken sloeg Rosalie haar armen om de schouders heen van wie dit ook was. Ze had nog steeds geen idee wat er aan de hand was, maar ze wist wel dat degene die haar nu vast had haar weggetrokken had van de situatie. Toen ze echter zijn stem hoorde, voelde ze haar hart bevriezen. Casper?! Was Casper degene die haar geholpen had?
      Ze voelde hoe hij wegliep van de situatie, dat hij de deuren door naar buiten ging. Het geroezemoes van de kassen verdween en maakte plaats voor de wind buiten. Rosalie durfde echter niets te zeggen. Ze had nog steeds geen idee wat er gebeurd was en ze vroeg zich af waarom Casper haar geholpen had. Hij negeerde haar al voor twee jaar. En dan nu opeens dit. Rosalie durfde niet eens te zeggen dat ze eigenlijk liever zelf liep, dat ze het wel wilde proberen, ook al voelde ze wel iets langs haar been naar beneden lopen. Maar alles wat er net gebeurd was en tussen haar en Casper, vertrouwde ze haar eigen woorden niet.

[ bericht aangepast op 7 jan 2022 - 20:53 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Isabella draaide zich geschrokken om bij het horen van de schreeuw achter haar. Ze stond een beetje geschrokken op van haar kruk. Aarzelend taste ze naar haar toverstok, al had ze geen idee wat ze ermee kon. Spreuken was gewoon niet haar sterkste kant. Haar hoofd bleef blanco, ook al zocht ze naar een spreuk. Casper was een stuk sneller dan haar. Hij schopte de plant van Rosalie vandaan en pakte haar op van de grond. Nogal verbaasd keek Isabella de jongen achterna, terwijl hij wegliep. Voor een moment vroeg ze zich af of ze hem moest helpen, maar besloot al gauw dat hij haar hulp niet nodig had. Isabella was daarnaast absoluut niet bang dat hij Rosalie iets aan zou doen. Ze had Casper leren kennen de afgelopen dagen als vooral iemand met een grote mond, maar ze had aangenomen dat Casper Rosalie liever uit de weg ging. Door wat er gebeurd was. Maar misschien had ze dat ook wel mis.
      Ze moest er eens een keer naar vragen. Al voelde dat ook hypocriet, aangezien Casper ook nooit ergens naar vroeg. Dus misschien moest ze dan ook maar haar nieuwsgierigheid voor zich houden. Isabella ging weer zitten op haar kruk, terwijl de ravage achter hen opgeruimd werd. Bijzonder.

[ bericht aangepast op 7 jan 2022 - 20:24 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Voorzichtig raakte Lee zijn schouder aan. Direct trok die naar achteren. Die plant had hem goed te pakken gehad. Hij begreep niet wat er gebeurd was, Rosalie en hij hadden heel braaf aan de opdracht gewerkt, het was niet dat hij iets fout had kúnnen doen. Met een schuin oog keek hij naar professor Sprout, die zich op de laatste gek geworden plant richtte; die van Evan.
      Zijn schouder bonsde, hij wist dat het verstandig was om ook naar de ziekenboeg te gaan, zelfs al kon Vinnie het misschien ook wel verhelpen. Al was het misschien toch wel slim om bij Roos in de buurt te blijven. Nu hij wist dat Casper stiekem toch om haar gaf, durfde hij de twee wel alleen te laten. Misschien dat ze eindelijk eens met elkaar konden praten, maar als Casper weer in de zwijgmodus schoot, wilde Lee er wel voor haar zijn. Hoe dan ook vond hij het wel schattig hoe Casper haar was gaan redden en haar zomaar van de grond had geplukt. Een beetje jaloers was hij misschien zelfs wel.
      Dat had Nomad ook best mogen doen. Me in die sterke armen naar de ziekenzaal dragen.
      Hij schudde het idee van zich af en wierp even een blik op de jongen. Hij stond vlak naast hem en had zijn stok net laten zakken. ‘Nou, wij zijn vandaag wel een gewillig hapje hè?’ zei Lee met een flauwe grijns.

[ bericht aangepast op 7 jan 2022 - 21:20 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Casper twijfelde er niet aan dat Lee hen expres met zijn tweeën had laten weglopen en hem bewust in deze ongemakkelijk situatie liet. Moest hij nu wat vragen ofzo? Hij zou niet weten wat. Dat het pijn deed, kon hij ook zo wel bedenken. En of ze liever zelf liep – nou daar wist hij het antwoord ook wel op. Maar dan wist hij al helemaal niet wat hij moet doen, dus dan was dit beter. Al had dit een aardige aanslag op zijn been terwijl de afstand naar het kasteel aflegde. En dan straks ook al die trappen nog op… ze zouden daar eens wat handigers voor moeten verzinnen. Straks lazerden ze nog samen naar beneden – tenslotte was hij best getalenteerd in haar onbedoeld pijn doen.
      Hij wierp even naar beneden, naar haar uitdrukkingloze ogen die recht in die van hem leken te kijken.
      Dit was het minste wat je toen voor haar had kunnen doen…
      Maar destijds was hij er in paniek vandoor gegaan. Dat zou deze keer niet gebeuren.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Rosalie voelde hoe ze langzaam de trappen beklommen. De stilte die tussen hen hing, was tekenend voor hoe stil het tussen hen was geweest de afgelopen twee jaar. Rosalie had nooit meer iets van Casper gehoord, nadat hij haar vervloekt had. Dat kon ze nog wel voorstellen dat het een ongeluk was. Nee, ze verzekerde zichzelf ervan dat het een ongeluk was. Maar dat hij nooit naar haar gevraagd had, dat hij nooit een brief had geschreven of haar opgezocht had, dat was hetgeen wat pijn deed. En wat nu weer zeer deed. Die stilte. Het was alsof hun vriendschap nooit had bestaan, of dat het met die ene vloek ruw tot een einde was gekomen.
      Halverwege de trap schrok ze op van Casper die ineens een kreet van pijn slaakte. Was hij ook gewond? Ze beet even heel zacht op haar onderlip, tot ze de woorden vond die ze tegen hem kon zeggen. "Ik kan ook proberen zelf te lopen? Als dat helpt..." Rosalie voelde haar maag even een keer omkeren. Waarom was het zo spannend om tegen hem te praten?

[ bericht aangepast op 7 jan 2022 - 21:45 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

'Nee, het lukt wel,' bromde hij. 'We zijn er bijna.'
      Hij klemde zijn kiezen op elkaar, zodat hem niet nog een pijnkreet zou ontglippen. Dit viel in het niet bij de pijn die zij doorstaan had. Hij was haar dit verschuldigd - dit en nog veel meer.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Zijn woorden legden haar meteen weer het zwijgen op. Rosalie had geen idee wat ze tegen hem kon zeggen. Uiteindelijk voelde ze hoe Casper haar los liet en op een bed liet zakken. Rosalie liet haar armen langzaam zakken, maar voor Casper kon weglopen, pakte ze zijn pols vast. Niet zo laf, Rosalie. Hij heeft je geholpen. "Dank je wel," zei ze zachtjes. "Ik heb geen idee wat er nu precies gebeurd is, maar dank je."

---

It's never gonna happen, Guys.

Er trok een verlammend gevoel door zijn arm toen ze hem vastpakte. Hij wist niet waar het door kwam, maar hij reageerde anders op haar nu hij zichzelf was dan wanneer ze dacht dat hij Charming was. 'Ik weet ook niet wat er gebeurde. Er stonden opeens drie levensgrote planten op jullie tafel. Lee is ook gewond geraakt, die komt vast ook zo.'

---

Every villain is a hero in his own mind.