[RPG] Camping Fear~001~ - Speeltopics

Het gaat over 10 tieners die samen in de bungalow 666 zitten op de Camping fear. Ze kennen elkaar echter niet of de meeste toch. Ieder van hun verbergt een geheim. Maar wat als ze er achter komen dat er iets niet klopt op de Camping en daarbij elkaars geheimen te weten komen.
Er is een speciale dag waar je geesten kunt zien op bootjes op de vijver die net bloed lijkt net zoals de maan, je rare geluiden hoort in de bossen en je een man ziet die mensen vermoord om een stuk huid van je te nemen. Sommige van hun geheugen worden gewist na die dag, andere weten het nog perfect. Als de mensen rond hen opeens beginnen te verdwijnen en later vermoord terug gevonden zijn gaan ze op onderzoek uit en moeten ze elkaar leren te vertrouwen.

---

Jongens [Max. 5]
- Devon Dorcha~~Gancanagh *Gancanagh/Hound*
-Claed Nixis ~~RellyKelinde *Ziener/Druide*
- Jake Dodge Dragon~~ Ninuturu *Hybrid Dragon*
-Daniël Xavier Woods ~~IAmADreamer *half incubus/ half vampier*
-

Meisjes [Max.5]
- Dawn Katherina Madison ~~IAmADreamer *Necromancer/Vuur demon*
-Jaybee Jillz Bellatrix Maple ~~Sylvesti *Faun/Fallen Angel Hybrid*
-Angy Nora Steward~~LeFuck *Fallen Angel (bad-side)*
- Jess Marie Cooper~~Moffat *Assassin/Droomwandelaar*
-Dhelia Athene Loreley ~~ Everdeen *Dochter van Ondine (half waternimf)*

---

Het begint dat iedereen aankomt en ze het domein is gaan verkennen voor ze naar hun bungalow gaan. Natuurlijk, kunnen ze elkaar allemaal al tegen komen maar er gaat waarschijnlijk wat ophef zijn omdat ze samen op een bungalow zitten terwijl dat niet gepland was. Er zullen er een paar elkaar niet van de eerste keer moeten en andere wel. Gebruik je fantasie maar. (;

---

Rules;
~Minimaal 8 regels schrijven, dat is niet heel erg moeilijk. Voeg dingen toe zoals: Omgeving, gebruik tekst van andere, gevoelens, gebeurtenissen van vroeger, ...
~OOC graag met haakjes; [] {} () - -
~Er mag best liefde tussen mensen die zelf verzonnen zijn en niet echt een karakter hebben maar natuurlijk ook tussen de rest van de schrijvers.
~Reserveringen blijven 3 dagen staan.
~Graag personages die verschillend zijn, qua karakter etc.
~Er mogen vulgaire dingen in voor komen.
~Mag van de verhaallijn afwijken.
~Niemand zegt dat iemand zijn personage niet goed is of niet kan behalve IAmADreamer.
~Plezier hebben, dat is de grootste regel hier !

[ bericht aangepast op 2 jan 2013 - 16:27 ]

[ bericht aangepast door een moderator op 31 dec 2012 - 16:10 ]

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Daniel Woods

"Nee hoor. Ik kan wel tegen een stootje." zei ze met een glimlach.
Ik liet een opgeluchte zucht en keek toe hoe ze naar me toe zwom. Toen ze haar haar uit haar gezicht wreef leek ik iets op haar rug te zien. Wat had ze op haar rug? Ik zwom nieuwsgierig dichter naar haar toe oplettend dat ik niet zou ademen. Ik ging achter haar staan en keek verward naar de zwarte vleermuisachtige vleugels keek. Wat was ze? Ik had ooit eerder engelen ontmoet die gevallen waren, maar die ik kende hadden grote satijnachtige grootte witte vleugels. Er was er ooit eentje geweest waarvan de uiteinde van de veren goud waren. Jammer genoeg had ik er ééntje perongeluk van vermoord door mijn demonen kant. Toen interesseerde me het leven niet van anderen, alleen mijn leve telde toen. Ik heb echt duister periodes meegemaakt totdat ik een mede demon of beter gezegd mijn allereerst geliefde kwijt was geraakt doordat ik al haar energie eruit had gezogen. Nu nam ik soort van magische pillen in, waardoor ik gewoon iemand kon kussen zonder er levensenergie van te stelen. In begin smaakte het vreselijk en wou ik het niet in nemen totdat er nog meer dode vallen. Sindsdien nam ik ze drie keer per dag in. Als ze op waren moest ik naar een heks gaan die wist hoe je ze kon maken.
"Wat ben je," fluisterde ik uiteindelijk en stak mijn hand naar haar vleugels uit.
Ik wou ze aanraken, maar ik trok toch mijn hand weg. Ik kon moeilijk aan haar vleugels komen zonder toestemming. Ik weet dat sommige engelen heel erg trots zijn op hun vleugels. Dat waren die ik heb leren kennen toch.

Dawn Madison

"Ik trek niet snel oordelen over mensen," zegt hij met een glimlach. "een eerste indruk kan vaak de verkeerde zijn."
Daar had hij gelijk in. Hoe ik nu tegen hem deed kon over een paar dagen misschien veranderen. Ik kon dan misschien de bitch uithangen, maar omdat ik hem wel aangenaam gezelschap vond denk ik niet dat zou gebeuren. Hij moest dan al iets erg doen. Als hij geluk had zou ik niet met een mes naar zijn hoofd smijten. Daniël had het al een paar keer voorgehad dat ik met een mes naar zijn hoofd had gesmeten. Hij had geluk met zijn vampier kant of ik zou hem recht in het hoofd hebben geraakt als hij niet zo snel was. Niet dat hij daar aan dood ging. Er waren andere manieren die hij wijselijk voor me verzweeg om hem te doden.
"De plicht roept. Het was me een genoegen je te ontmoeten, Dawn." zei hij en haalde me uit mijn innerlijk gewauwel.
Welke pli... oh ja, Claed. Ik glimlachte nog bemoedigend naar hem voor hij het bos in liep net zoals Claed. Ik had er achter aan willen gaan om te luisteren wat ze gingen uitspoken, maar ik deed het niet. Ik had geen zin om mensen al van de eerste dag tegen me te hebben.
Ik zuchtte en legde me even neer op de bank met de fles wodka in men handen. Wat kon ik nu gaan doen? Ik denk dat ik hier gewoon nog een tijdje ga liggen drinken. Ik kon momenteel toch niks beter bedenken. Als ik geluk had zou Dan komen, maar ik had zo het gevoel dat hij al druk genoeg bezig was. Een jaloers gevoel bekroop mij. Ik nam nog een slok van de fles en keek met een lege blik naar de wolken. Ik snapte nu wat Dan bedoelde, als hij jaloers leek te worden. Klote band.

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Claed Nixis

Mijn gedachten zijn ver afgedwaald en ik weet niet eens of ik wel ergens aan denk. Ik ben blij dat ik niet weer een visioen heb gehad, al vond ik die van daarstraks wel grappig moet ik eerlijk zeggen. Een voedselgevecht gestart door Devon, al weet ik niet of hij het expres deed of perongeluk. Dat zag ik net niet. Ik leg mijn hoofd op mijn knieën en geniet van de natuurlijke geluiden. Het is heerlijk, zo een zijn met de natuur, niemand stoort en je kunt gewoon rustig nadenken.
"NIXIS!" hoor ik een stem schreeuwen en niet veel later lig ik omver in de bladeren, geschrokken kijk ik op en zie ik Devon een eindje verderop staan tegen een boom. : Ik luister," zegt hij en ik duw mezelf ietwat verward overeind, vervolgens sta ik op en loop een stukje naar Devon toe.
"Devon...." zeg ik met twijfel en ik haal ondertussen wat resten van de bladeren en modder van mijn kleren. "Wat er drieënvijftig jaar geleden is gebeurd- Kunnen we dat niet vergeten? Ik weet dat ik nooit zulke dingen heb moeten doen en dat ik het had kunnen accepteren dat je het aan niemand wilde vertellen. Ik heb er eerlijk gezegd ook best spijt van. Maar, het is al zo lang geleden, ik weet dat je niet snel dingen vergeet en excuses ook niet snel aanvaart maar neem de mijne aan," ik kijk Devon aan, recht in de ogen. "Wat je ook moet weten is dat ik het nooit, maar dan ook nooit aan iemand heb vertelt. Het is altijd-" ik leg mijn hand op de plek van mijn hart. "Hier bewaard gebleven, jij bent hier bewaard gebleven. De herinneringen aan jou, aan ons. De dingen die we deden, alles. Alles is geheim gebleven," er komt een klein geforceerd glimlachje op mijn gezicht. Ja ik zat er mee wat ik Devon heb aangedaan, maar ook hoe hij reageerde. Hij moet er zelf mee komen... Ik richt mijn blik op de grond en staar naar de bladeren die er liggen. Groene, maar ook rode en oranje gekleurd. Dat is altijd in een bos, zomer, herfst, lente of winter het is gewoon zo. Er ontsnapt een korte zucht, ergens ben ik blij dat ik het gezegd heb.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Devon Dorcha

Hoewel ik heel geconcentreerd mijn schoenen sta te bestuderen, hoor ik Claed naar me toekomen. Ik schakel nooit een zintuig uit zonder de andere scherp te stellen.
"Devon.... Wat er drieënvijftig jaar geleden is gebeurd- Kunnen we dat niet vergeten? Ik weet dat ik nooit zulke dingen heb moeten doen en dat ik het had kunnen accepteren dat je het aan niemand wilde vertellen. Ik heb er eerlijk gezegd ook best spijt van. Maar, het is al zo lang geleden, ik weet dat je niet snel dingen vergeet en excuses ook niet snel aanvaart maar neem de mijne aan. Wat je ook moet weten is dat ik het nooit, maar dan ook nooit aan iemand heb verteld. Het is altijd hier bewaard gebleven, jij bent hier bewaard gebleven. De herinneringen aan jou, aan ons. De dingen die we deden, alles. Alles is geheim gebleven."
Ergens in het midden van zijn speech ben ik hem verbouwereerd aan gaan kijken. Heeft hij nou echt gezegd wat ik denk dat hij? Waar haalt hij in godsnaam het lef vandaan? Ik voel de woede weer opborrelen, dezelfde woede als vijftig jaar terug. Voor ik mezelf kan tegen houden barst de bom. Voor Claed heb ik toch nooit goed kunnen verstoppen wat er door me heen ging, zo'n schok zal het vast niet zijn nu.
"Vergeten?! Vergeten?!" Ik zet mijn handen tegen zijn borstkas aan en geef hem een flinke duw. "Misschien dat jij dat zo makkelijk kan, maar voor mij zijn vijftig jaren een oogwenk, Claed!"
Mijn tijdsbesef is heel anders dan dat van de doorsnee mens, gewoon omdat ik al zoveel langer op deze aarde rondloop en er nog veel langer op zal lopen ook. Claed is misschien niet menselijk, ik ben volgens mij wel zo'n zeven keer zo oud als hij is.
"Hoe durf je!" Opnieuw komen mijn handen tegen zijn borstkas om hem fors weer weg te duwen.
Wanneer ik merk dat de woede plaats maakt voor een emotie die ik nog steeds liever niet met Claed deel, en zeker nu niet, draai ik me om en leun met mijn rug naar hem toe weer tegen een boom. Ik wrijf met mijn rechter wijs- en middenvinger over mijn onderlip, van links naar rechts en weer terug, in de hoop dat het me zal kalmeren zoals het anders doet.
"Je snapt het nog steeds niet, he? Het verschil tussen willen en kunnen?" vraag ik hem van over mijn schouder. Ik klem mijn kaken op elkaar en kijk weer weg. Hoe had ik aan de buitenwereld dan iets moeten toegeven dat ik niet eens aan mezelf kan toegeven? Iets dat een deel van mezelf zo hevig onderdrukt zonder dat ik er los van kan breken. Onmogelijk.
"Ik ha-" De leugen bevriest op mijn lippen voor ik hem af kan maken. Ik haat je. Drie woorden zo simpel, maar ik kan ze niet uitspreken tegen hem omdat ze niet op hem van toepassing zijn. Mijn Elf-zijn zorgt ervoor dat ik letterlijk niet kan liegen. Ik haat het. Een keelgeluid dat op een grom lijkt rolt over mijn lippen.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Claed Nixis

"Vergeten?! Vergeten?!" voor ik het werkelijk door heb krijg ik een duw tegen mijn borstkas waardoor ik een flinke meter achteruit ga. Ik kijk Devon aan zonder iets te zeggen. "Misschien dat jij dat zo makkelijk kan, maar voor mij zijn vijftig jaren een oogwenk, Claed!" Ik kijk naar de grond en bijt op mijn lip. "Hoe durf je!" opnieuw krijg ik een duw en deze was echt onverwacht waardoor ik op mijn kont beland op de grond. Ik kijk richting Devon en zie hem zich omdraaien, hij leunt tegen de boom met zijn rug naar mij toe.
"Je snapt het nog steeds niet, he? Het verschil tussen willen en kunnen?" vraagt hij over zijn schouder, ik kijk naar zijn gezicht die heel even zichtbaar is. Ik blijf op de grond zitten, op een of andere manier kan ik niet opstaan. Ik blijf naar de rug van Devon kijken en voel mijn ogen wat vochtig worden.
"Ik ha-" Devon stopt midden in zijn zin en het geluid dat volgt klinkt als een grom. Ik weet wat hij wilde zeggen, maar hij kan het niet.
"Maak het af, maak die woorden af," Eindelijk vind ik de kracht op te staan en blijf op deze afstand. "Zeg dat je me haat en me niet meer wil zien noch spreken. Zeg het me," ik boor mijn ogen in het achterhoofd van Devon. Ergens weet ik niet waarom ik dat zei maar het voelt... raar...Ik bijt op mijn lip terwijl ik afwachtend naar Devon blijf kijken. Een flinke steek van spijt schiet door mijn lichaam maar ik blijf sterk, ik blijf recht staan. Ik bal mijn vuisten langs mijn lichaam en slik uiteindelijk toch een keer. Waarom weet ik niet, misschien ben ik toch een beetje angstig? Ik snap best dat hij het niet makkelijk kan vergeven en dat vijftig jaar een oogwenk is voor hem. Maar waarom- waarom snapt hij niet dat het mij echt spijt. Snapt hij het dan werkelijk niet, of wil hij het niet snappen.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Devon Dorcha

"Maak het af, maak die woorden af. Zeg dat je me haat en me niet meer wil zien noch spreken. Zeg het me."
Ik voel mijn ogen verschieten naar het zwavelachtige groen dat aangeeft dat mijn Hound-kant nu de leiding heeft. Ik ben kwaad en ik heb honger. En dat is een gevaarlijke combinatie als je weet dat Hounds zich niet enkel voeden met eetbare dingen maar zowel met angst en het aanraken van anderen. Ik heb zo hard mijn best gedaan om niemand aan te raken, dat ik mezelf erdoor uithongerde. Doorgaans heb ik er zoveel problemen niet mee, en steel ik hier en daar een aanraking bij vreemden maar gezien ik met deze mensen enkele weken samen zal zitten, leek het me gewoon geen goed idee ook maar enig risico te lopen dat ik ze verslaafd aan me maak. Ik had alleen niet op de factor genaamd Claed gerekend die me telkens weer op een emotionele carrousel weet te krijgen.
Ik draai me om naar mijn vroegere vriend zodat hij mijn ogen kan zien, zodat hij weet dat ik nu niet een van mijn meest begripvolle momenten heb.
"Ik wil je haten," grom ik. Meer dan dat kan ik niet zeggen, iets anders zou een leugen zijn.
Ondertussen probeer ik met al mijn wilskracht te vechten tegen de kant die ik van mijn moeder geërfd heb, om de honger te negeren. Ik richt mijn ogen naar de grond, om mezelf duidelijk te maken dat de jongen die voor me staat geen maaltijd is, dat ik het me niet in het hoofd moet halen. Mijn handen breng ik naar mijn hoofd om met stevige grip aan mijn haar te trekken, om me af te leiden van de dwang om Claed de stuipen op het lijf te gaan jagen.
Als hij slim is, en ik weet heel zeker dat hij dat is al ben ik er niet zeker van of hij doorheeft dat hij nu in de sterkste positie is, dan sluit hij een deal met me. Op ieder ander moment zou het gevaarlijk zijn een deal te sluiten met een Elf, gezien we bedreven zijn in het achterhouden en verdraaien van dingen, maar nu is mijn concentratie absoluut niet sterk genoeg om iets in mijn voordeel te laten komen.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Jaybee Jillz Bellatrix Maple
Ik schrok toen hij vroeg wat ik was. Hoe komt hij nu weer aan die vraag? Toen zag ik zijn hand naar mijn rug gaan. "F*ck" schold ik binnensmonds. Mijn vleugels waren zeer duidelijk zichtbaar. Dan kon ik ze net zo goed een keer uitsprijden. Ik klapte mijn vleugels uit. Ik kon er niet mee vliegen, daarvoor waren ze te klein, maar alsnog waren ze bijden bijna een meter lang en pikzwart. "Ik ben een fallen angel/satyr hybrid. Het duistere soort fallen angel, dus niet die met pluisvleugels enzo." Ik spreidde mijn vingers tussen mijn haar om hem de hoorntjes te laten zien. Nu hij mijn geheim kende kon hij net zo goed alles weten. Waarschijnlijk zou hij gillend van angst wegzwemmen, maar ik had een vreemd gevoel dat hij ook een geheim had. Mijn ogen lichtten op terwijl ik mijn haar weer uit mijn ogen wrijf. "Dus, wat is jou geheim?" Mooi niet dat ik me ging blootgeven, vrij letterlijk eigenlijk, terwijl hij zijn mond dicht hield. Ik wilde weten waar zijn hongerige blik vandaan kwam toen hij me vast had. Daar moest iets achter zitten. Ik wist niet wat, maar mooi dat hij het me ging vertellen. Mijn moeder's kant had vandaag namelijk de overhand, dus mij irriteren of uitdagen of uitlokken was echt geen slim plan. Ik gooide een van mijn donkere lokken over mijn schouder en keek hem indringend aan. Mijn donkere ogen leken altijd zo door iemands ziel heen te kijken, iets wat creepy was, maar soms ook erg handig wanneer ik wat wilde weten. Mensen wilden altijd dat ik stopte met eng kijken dus dan waren ze altijd wel snel eerlijk tegen mij.

---

Bowties were never Cooler

Daniël Woods

Toen ze haar vleugels uit had geklapt werd de drang om ze aan te raken groter. Ik moest mijn handen tot vuisten ballen onder water zodat ik ze niet kon aanraken. Ze waren inderdaad anders dan die ik ooit had gezien. Ze waren klein en het was duidelijk dat ze één van de gevallen engelen was die naar de duivels kant zijn gelopen, maar dat verklaarde nog steeds niet alles. Ze kon misschien een wezen zijn die ik nog niet tegen was gekomen.
"Ik ben een fallen angel/satyr hybrid. Het duistere soort fallen angel, dus niet die met pluisvleugels enzo." zei ze en liet me haar horentjes zien tussen haar haar.
Dat was wel een rare combinatie, maar toch voelde ik geen afkeer. Hoe kon ik nu afkeer voelen als ik zelf een soort van monster was. Ik vind me tenminste een monster. Hier was weer die eeuwige zelfmedelijden en pijn. Ik zuchtte. Dawn had me waarschijnlijk al lang een stoot gegeven.
"Dus, wat is jou geheim?" zei ze en ze keek me indringend aan.
Ik keek haar met een klein glimlachje aan. Als ik nu iets niet meer eng vond waren het blikken van mensen. Ik had al engere dingen gezien, ook al waren haar ogen net zwarte poelen.
"Mijn moeder was een succubus. Mijn vader was een vampier die de pech had om haar tegen te komen. Hij heeft haar zwanger gemaakt en is toen gestorven." zei ik schouder ophalend omdat het mij vrij weinig deed.
Ik had hem nooit gekend en wou hem ook niet kennen. Hij was naar het schijnt nog een erger monster dan mijn moeder was.

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Claed Nixis

Er valt een stilte. Een stilte die genoeg zegt, wanneer Devon zich naar mij toe draait weet ik het zeker; zijn hound-kant komt omhoog. Maar het is een verwarrende kant.
"Ik wil je haten," die woorden steken in mijn hart. Ik wil je haten. Ik slik een keer. Meent hij het? Wil hij mij echt haten?
Ik wil Devon aankijken maar zie dat hij naar de grond kijkt. Hij is aan het vechten tegen zichzelf.
"Devon... Ik ben je nooit vergeten echt niet! Geloof het! Luister; Als je me niet meer wil zien, zeg dan niets. Ik ga weg van deze camping en we zien elkaar nooit meer. Als je wil dat ik blijf, zeg het dan. Ik blijf hier op de camping en wil onze vriendschap hechter dan ooit maken. Ik wil je terug Devon," ik blijf mijn ogen op Devon zijn gezicht gericht houden. Ik richt mijn hand horizontaal richting de grond en spreek een zachte spreuk uit. Er gaat een zachte bries door de lucht en laat bladeren zich ophopen tot een hart-achtige vorm die gebroken is. "Zo is mijn hart, Devon," Ik sluit mijn ogen en bijt op mijn lip. Ik kan het niet vertellen dat mijn hart gebroken is, het is min of meer mijn eigen schuld maar door middel van dit laat ik het zien. "Ignem," zeg ik zacht en het hoopje bladeren begint te branden, er komt rook vanaf en ik kijk ernaar. Het rook vormt in een bepaald beeld. "Devon... Herinner je je dit nog?" Ik richt mijn ogen op het rook dat het bewegende beeld geeft. We konden hier van genieten. Omdat het gewoon is waar wij beiden van hielden en ik vond het leuk om te doen met de rook.

[ bericht aangepast op 14 dec 2012 - 21:24 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Devon Dorcha

"Devon... Ik ben je nooit vergeten echt niet! Geloof het! Luister; Als je me niet meer wil zien, zeg dan niets. Ik ga weg van deze camping en we zien elkaar nooit meer. Als je wil dat ik blijf, zeg het dan. Ik blijf hier op de camping en wil onze vriendschap hechter dan ooit maken. Ik wil je terug Devon."
Ik trek nog wat harder aan mijn haren omdat de woorden waarmee hij me bestookt alsof het pijlen waren minstens evenveel pijn doen als de honger waar ik nu tegen aan het vechten ben. Een schreeuw verlaat mijn lippen voor ik hem tegen kan komen. Niet van woede, niet uit pijn, maar uit pure moeite om mijn lichaam iets te laten doen dat ik zelf gebied. Als een zachte bries mijn gezicht streelt, kan ik weer ietwat adem halen.
"Zo is mijn hart, Devon. Ignem. Devon... Herinner je je dit nog?"
Wanneer ik de spreuk hoor, schieten mijn ogen omhoog. Voor me zie ik een gebroken hart, gemaakt van bladeren dat ondertussen hevig aan het branden is. De eerste keer dat Claed die spreuk in mijn bijzijn gebruikte was het putje winter, en ik had het ijskoud. Van wat afgebroken takken had hij een vuurtje voor me gemaakt en liet hij de rookpluimen een tango dansen. Of een ballet, of een jive als we beiden in een nostalgische bui waren.
Ik merk dat het helpt, dat de pijn van de herinneringen en de concentratie die het brandende hart van me afdwingen de honger tegen gaan. Ik laat mijn haren los en laat mijn handen zakken. Voor de zekerheid laat ik ze in het gras vallen en sluit mijn vingers om de sprietjes heen. Langzaam maar zeker komt mijn ademhaling terug op een normaal tempo, word ik terug een beetje meer mezelf.
"Je ging weg."
Meer komt er niet uit. Meer hoeft er ook niet uit te komen. Ik hoefde niets te zeggen als ik hem weg wil. Ik heb iets gezegd. Waarschijnlijk niet wat hij wilde horen, maar op dit moment heb ik ook de behoefte niet om hem naar het hart te praten. Eerlijk gezegd weet ik überhaupt zelf niet waarom ik wil dat hij blijft, terwijl zijn gezelschap mijn geestelijke gezondheid geen goed doet. Misschien kwel ik mezelf gewoon graag.
Zonder het te beseffen geef ik een ruk aan het gras, waardoor ik met twee plukjes in mijn handen zit.
"Waarom zou het deze keer anders zijn?"
Ik weet niet zeker of ik het aan hem vraag of aan mezelf, maar gezien ik er geen antwoord op heb kan hij misschien verlichting brengen. Al twijfel ik er aan.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Aislinn schreef:
Dhelia Loreley
"In welk opzicht bedoel je dat?" Ik bijt nadenkend op mijn lip want dit is niet de vraag die ik verwacht had. Glimlachend kijk ik Jess aan en kijk even weg, zoekend naar de juiste woorden, besluit het maar gewoon op iets neutraals te gooien. Het kan me ook vrij weinig schelen eigenlijk, als ze me niet gelooft.
"Oh gewoon, de eerste keer dat ik alleen reis, zonder mijn moeder en het niet het standaard tripje is." leg ik duidelijk uit en bekijk het blondharige meisje grondig. Ze ziet er vrij normaal uit, niets bijzonders, misschien dat ze gewoon een tikkeltje nieuwsgierig is. Nog even kijk ik naar Claed, maar als hij geen reactie of antwoord geeft, besluit ik dat hij mijn antwoord prima vindt en het heus wel gelooft.
Dan zie ik uit het niets Devon richting buiten lopen, in een korte flits. Ik bekijk Claed nog even, of hij het gezien heeft, maar als ik merk dat dit niet het geval is, richt ik me weer tot Jess die een stuk meer aanwezig lijkt te zijn dan de jongen. Nog heel even spookt het door mijn hoofd heen dat ik hem er misschien op moet wijzen en dat dit een goede tijd zal zijn om even met hem te praten, nu hij toch alleen is, maar besef me dan dat dit helemaal niet mijn taak is en ik me er niet mee moet bemoeien. Het is vakantie, geniet.
"Hoezo?" vraag ik dan toch geïnteresseerd terug, want nu wil ik eigenlijk toch wel weten waarom ze me dit vroeg, waarom ze me deze vraag stelde. Ik wrijf wat in mijn handen en kijk haar geamuseerd aan. "Je bent toch niets van plan, of wel soms?" En deze vraag richt ik eigenlijk naar zowel Jess als Claed.

Jess Marie Cooper

"Oh gewoon, de eerste keer dat ik alleen reis, zonder mijn moeder en het niet het standaard tripje is."
Fronsend kijk ik het meisje voor me even aan, haar niet helemaal gelovend. De jongen is inmiddels verdwenen.
"Hoezo? Je bent toch niets van plan, of wel soms?"
Grijnzend kijk ik haar aan.
"Verwacht je dan dat ik iets van plan ben, misschien?" kaats ik de bal terug.
Ik draai even een pluk haar rond mijn vinger en bekijk geinteresseerd mijn haarpunten. Vreselijk. Dood. Toch beter eerst naar de kapper geweest. Ik richt mijn blik weer op haar.
"Nee, ik ben helemaal niets van plan, als dat je gerust stelt."
Ik ben inderdaad niets van plan. Of toch niet bewust, maar dat ga ik haar nu niet aan haar neus hangen. Nooit waarschijnlijk. Deze keer kijk ik naar mijn handen en neurie zachtjes een liedje, wachtend op haar antwoord.

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Dhelia Loreley
Een grote grijns siert er op de dame haar lippen na een onduidelijk en niet begrijpend vertrek van Claed. Ik frons mijn wenkbrauwen, maar negeer het, weet naar wie hij toe gaat, naar Devon. Dat lijkt me dan ook wel logisch, de twee leken heel wat te bespreken hebben en hoewel ik stiekem de neiging heb om het tweetal af te luisteren, blijf ik zitten op mijn plek en veroer me niet.
"Verwacht je dan dat ik iets van plan ben, misschien?" Mijn ogen glijden naar de blonde haarpluk die ze rond haar vinger bind en loslaat, dansend terug op zijn plek valt. Je kan zien dat het redelijk dood is, iets waar ik in ieder geval nooit last van lijk te hebben tot mijn geluk, soms lijkt dat wel één van de weinige voordelen te zijn, nooit een pukkeltje of dode haarpunten.
"Zei ik dat dan?" vraag ik haar terug en trek mijn wenkbrauw op. Dit is nou niet bepaald iets waardoor ik verwacht dat ze de vakantie braafjes door gaat brengen, in tegendeel zelfs. Het doet me vermoeden dat ze heel wat van plan is. Ik bekijk naar nog even goed, of ik iets bijzonders aan haar kan zien, maar nee, ze ziet eruit als ieder ander gewoon meisje.
"Nee, ik ben helemaal niets van plan, als dat je gerust stelt." Ik glimlach opgelucht. Mooi, is dat ook weer opgelost, tenminste, dat hoop ik in ieder geval.
"Dat is ook echt aan de grijns van je gezicht af te lezen." Ik leun wat achterover tegen de muur en kijk haar bedenkelijk aan, kantel mijn hoofd ietwat en knijp mijn ogen samen. Af en toe is het best nog eens leuk om wat uit te dagen, niet dat ik meteen ruzie zoek, maar gewoon. Het is wel vermakelijk.
"Kan ook gewoon aan mij liggen hoor." voeg ik er nog braafjes aan toe en sla mijn armen over elkaar.

[ bericht aangepast op 15 dec 2012 - 15:41 ]

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Claed Nixis

Devon lijkt te kalmeren, zijn handen dwalen van zijn haar af naar de grond en hij houd ze in het gras.
"Je ging weg." En het is stil. Hij hoeft niet meer te zeggen, ik kijk naar Devon en slik even. Ik richt mijn blik even nar de boomtoppen en bijt op mijn lip. Even schrik ik wanneer Devon met een flinke ruk twee dotten gras uit de grond trekt.
"Waarom zou het deze keer anders zijn?"
Ik kijk naar Devon en ga voor hem op mijn knieën zitten. Zonder er echt bij na te denken pak ik zijn handen vast.
"Devon... alsjeblieft... geloof me, het gaat beter worden, echt," ik houd zijn handen stevig vast zodat hij niet zomaar los kan komen. "Ik ging weg omdat-" ik schud mijn hoofd en bijt op mijn lip. Hoe kan ik dat nou zeggen, hij weet het toch? Ik knijp mijn ogen dicht en voel mijn lip stuk gaan door het harde bijten. Ik zuig op mijn lip en proef mijn bloed. "Devon, ik ging weg omdat ik geen emotioneel wrak wilde worden, dat ik niet als ik telkens jou zou zien in tranen uit zal barsten," ik slik en kijk naar onze handen. Waarom is dit zo lastig, waarom is liefde zo lastig. Devon terug zien na meer dan vijftig jaar is nog het lastigste. Mijn ogen knijp ik weer dicht om niet de tranen die drukken vrij te laten.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Aislinn schreef:
Dhelia Loreley
Een grote grijns siert er op de dame haar lippen na een onduidelijk en niet begrijpend vertrek van Claed. Ik frons mijn wenkbrauwen, maar negeer het, weet naar wie hij toe gaat, naar Devon. Dat lijkt me dan ook wel logisch, de twee leken heel wat te bespreken hebben en hoewel ik stiekem de neiging heb om het tweetal af te luisteren, blijf ik zitten op mijn plek en veroer me niet.
"Verwacht je dan dat ik iets van plan ben, misschien?" Mijn ogen glijden naar de blonde haarpluk die ze rond haar vinger bind en loslaat, dansend terug op zijn plek valt. Je kan zien dat het redelijk dood is, iets waar ik in ieder geval nooit last van lijk te hebben tot mijn geluk, soms lijkt dat wel één van de weinige voordelen te zijn, nooit een pukkeltje of dode haarpunten.
"Zei ik dat dan?" vraag ik haar terug en trek mijn wenkbrauw op. Dit is nou niet bepaald iets waardoor ik verwacht dat ze de vakantie braafjes door gaat brengen, in tegendeel zelfs. Het doet me vermoeden dat ze heel wat van plan is. Ik bekijk naar nog even goed, of ik iets bijzonders aan haar kan zien, maar nee, ze ziet eruit als ieder ander gewoon meisje.
"Nee, ik ben helemaal niets van plan, als dat je gerust stelt." Ik glimlach opgelucht. Mooi, is dat ook weer opgelost, tenminste, dat hoop ik in ieder geval.
"Dat is ook echt aan de grijns van je gezicht af te lezen." Ik leun wat achterover tegen de muur en kijk haar bedenkelijk aan, kantel mijn hoofd ietwat en knijp mijn ogen samen. Af en toe is het best nog eens leuk om wat uit te dagen, niet dat ik meteen ruzie zoek, maar gewoon. Het is wel vermakelijk.
"Kan ook gewoon aan mij liggen hoor." voeg ik er nog braafjes aan toe en sla mijn armen over elkaar.

[Post aangepast, Eveliennnnn. Oh en trouwens, gewoon vraagje van mezelf. Is er iets wat van de buitenkant te zien of aan te merken is dat de personen niet normaal zijn? Bij je eigen personage dus. Want dan pas ik Dhelia daar in de RPG op aan, heh. (: (:]

[ bericht aangepast op 15 dec 2012 - 15:43 ]

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

[Ja, dat kan. (; ]

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

JackxDaniels schreef:
[Ja, dat kan. (; ]

[ja, dat snap ik, lol. Ik wilde weten wat dit dan bij je eigen personage is zeg maar. (:]

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.