[RPG] Camping Fear~001~ - Speeltopics

Het gaat over 10 tieners die samen in de bungalow 666 zitten op de Camping fear. Ze kennen elkaar echter niet of de meeste toch. Ieder van hun verbergt een geheim. Maar wat als ze er achter komen dat er iets niet klopt op de Camping en daarbij elkaars geheimen te weten komen.
Er is een speciale dag waar je geesten kunt zien op bootjes op de vijver die net bloed lijkt net zoals de maan, je rare geluiden hoort in de bossen en je een man ziet die mensen vermoord om een stuk huid van je te nemen. Sommige van hun geheugen worden gewist na die dag, andere weten het nog perfect. Als de mensen rond hen opeens beginnen te verdwijnen en later vermoord terug gevonden zijn gaan ze op onderzoek uit en moeten ze elkaar leren te vertrouwen.

---

Jongens [Max. 5]
- Devon Dorcha~~Gancanagh *Gancanagh/Hound*
-Claed Nixis ~~RellyKelinde *Ziener/Druide*
- Jake Dodge Dragon~~ Ninuturu *Hybrid Dragon*
-Daniël Xavier Woods ~~IAmADreamer *half incubus/ half vampier*
-

Meisjes [Max.5]
- Dawn Katherina Madison ~~IAmADreamer *Necromancer/Vuur demon*
-Jaybee Jillz Bellatrix Maple ~~Sylvesti *Faun/Fallen Angel Hybrid*
-Angy Nora Steward~~LeFuck *Fallen Angel (bad-side)*
- Jess Marie Cooper~~Moffat *Assassin/Droomwandelaar*
-Dhelia Athene Loreley ~~ Everdeen *Dochter van Ondine (half waternimf)*

---

Het begint dat iedereen aankomt en ze het domein is gaan verkennen voor ze naar hun bungalow gaan. Natuurlijk, kunnen ze elkaar allemaal al tegen komen maar er gaat waarschijnlijk wat ophef zijn omdat ze samen op een bungalow zitten terwijl dat niet gepland was. Er zullen er een paar elkaar niet van de eerste keer moeten en andere wel. Gebruik je fantasie maar. (;

---

Rules;
~Minimaal 8 regels schrijven, dat is niet heel erg moeilijk. Voeg dingen toe zoals: Omgeving, gebruik tekst van andere, gevoelens, gebeurtenissen van vroeger, ...
~OOC graag met haakjes; [] {} () - -
~Er mag best liefde tussen mensen die zelf verzonnen zijn en niet echt een karakter hebben maar natuurlijk ook tussen de rest van de schrijvers.
~Reserveringen blijven 3 dagen staan.
~Graag personages die verschillend zijn, qua karakter etc.
~Er mogen vulgaire dingen in voor komen.
~Mag van de verhaallijn afwijken.
~Niemand zegt dat iemand zijn personage niet goed is of niet kan behalve IAmADreamer.
~Plezier hebben, dat is de grootste regel hier !

[ bericht aangepast op 2 jan 2013 - 16:27 ]

[ bericht aangepast door een moderator op 31 dec 2012 - 16:10 ]

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

[Ik zit zo vast hier Moet wachten tot LeFuck er weer is ]

---

"Find peace in who and what you are." — Saphira

[Arme jij ): Liefje moet ik troosten? ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

[Neins! - Vlucht -]

---

"Find peace in who and what you are." — Saphira

[Haha. Offtopic Lynnie Ik stop nu ook haha]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

[Zeg, ga ergens anders klef doen :'). Ik heb ook mijn gevoelens hoor :W]

Devon Dorcha

"Dus jullie kennen elkaar al lang?"
Dhelia's zoete stem dringt maar langzaam tot me door. Tegen de tijd dat ik aan het knikken ben, zit Claed al in een halve litanie. Daar was hij altijd al goed in, praten. Dat vond ik zo heerlijk aan hem. Dat hij niet op iets anders aandrong dat hem waarschijnlijk fataal zou geworden zijn gezien het verloop van de situatie.
Ik hou mijn blik stevig op de bomen buiten gericht terwijl ik alle emoties die door me heen gaan van mijn gezicht hou. Op dit moment ben ik aan het huilen vanbinnen, maar het enige dat zij zien is een gezicht dat net zo goed van was kon zijn. Uitdrukkingsloos, zonder beweging. Ik onderdruk een zucht en ontwaak uit mijn verleden om de stem ervan in het heden te horen praten.
"...zo geschrokken. Toch Devon?"
"Ja, precies," antwoord ik, zonder te weten waarmee ik toestem.
Na meer dan veertig jaar waarin we niks meer van elkaar wisten, vertrouw ik hem nog steeds blindelings. Hij zou me nooit in de problemen brengen, ondanks de pijn die ik hem waarschijnlijk bezorgd heb. Claed is geen haatdragend persoon. Ik daarentegen ben een heel stuk slechter in vergeven. Ik mag hem dan wel gekwetst hebben, hij heeft mij net zo hard gekwetst. Door me niet te begrijpen. Voor hem was het simpel; je voelt het, dus je kunt het zeggen. Bij mij ligt het anders, wanneer het daarop aankomt ben ik altijd in strijd, niet met de buitenwereld maar met mezelf. Het ene deel dwingt me in de armen van zowel meisjes als jongens, het andere deel schreeuwt moord en brand dat ik niet bij jongens hoor.
"Ik moet-"
Ik sta op voor ik mijn zin afmaak en ga weer recht staan. Hierdoor sta ik een heel stuk dichter bij Claed dan ik wil zijn en ik richt mijn blik op Dhelia om bij de zijne te kunnen vluchten.
"Dhelia, we praten snel verder, niet? Ik vond het...leuk." Er verschijnt een kleine glimlach op mijn gezicht als ik me herinner dat we het net over wolven hadden. Ze zou het eens moet weten. "Probeer in de tussentijd geen wolfjes uit te dagen."
Met de glimlach nog intact en gegeven hoofd wring ik me in een bocht om Claed heen. Ik weet even niet waarheen, maar besluit dan de badkamer maar eens te inspecteren. Op dit moment moet ik gewoon even weg, van hem en van de herinneringen die hij met zich meebracht.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Dhelia Loreley
"We kennen elkaar al van jongs af aan. Ik ben alleen twee jaar geleden verhuist, ons contact is verwaterd en we hebben elkaar niet meer gezien," Ik trek mijn wenkbrauw op en bekijk de jongen even. Iets zegt me dat dit de grootste onzin is die hij van zijn hele leven heeft vertelt, dat hij de waarheid niet wilt spreken. Ik sla mijn armen eigenzinnig op elkaar en knik alsnog, doe net alsof ik het begrijp. Aan Devon zijn reactie is gewoon te zien dat er heel wat meer dan een kleine, simpele verhuizing is gebeurd.
"Ja, precies," Afwezigheid. Het is duidelijk dat hij met zijn hoofd heel ergens anders is en ik zit er zelfs even over na te denken om weg te gaan, naar buiten en de twee alleen te laten. Het is overduidelijk niet de bedoeling geweest dat de twee elkaar hier zouden treffen, tenminste, dat is iets dat ik aanneem.
"Ik moet-" begint Devon dan abrupt, verbaasd kijk ik hem aan. De vriendelijke toon in zijn stem is verdwenen. Mijn blik volgen zijn bewegingen en strek mijn benen wanneer hij opstaat voordat ik in een kleermaker ga zitten.
"Dhelia, we praten snel verder, niet? Ik vond het...leuk." Een kleine voorzichtige glimlach komt er op zijn gezicht te staan, ik glimlach kort terug en knik begrijpend. Toch vraag ik me af waarom hij over de woordkeuze 'leuk' twijfelt en bijt gefrustreerd op mijn lip.
"Probeer in de tussentijd geen wolfjes uit te dagen." Ik grinnik en knipoog naar hem.
"Zoals ik al zei; er zijn veel ergere dingen waarover ik me zorgen kan maken." En zie hem daarna weglopen. Even heerst er een korte stilte en kijk de jongen genaamd Claed aan. Ik bestudeer hem even, hij ziet er vermoeid uit, alsof die een lange reis achter de rug heeft.
"Dat was niet alleen een verhuizing, of wel soms?" gok ik dan uit het niets. Mij houd je niet voor de gek.

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

[Iemand die een onweerstaanbare drang heeft Jess te ontmoeten? :')]

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

[Je kan naar Dhelia en Claed komen if you laikkkk.]

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

[Oke, we gaan eens proberen :')]


Jess Marie Cooper

"Hoi, hulp nodig?"
Ik neem het meisje even in me op en schud dan glimlachend mijn hoofd. "Nee, dank je. Ik keek enkel of ik wel juist zat," verzeker ik haar op een honingzoete toon.
Vrijwel meteen ben ik haar alweer kwijt aan een andere nieuweling. Ik neem hem even in me op en bekijk hem ongegeneerd van kop tot teen. Zuchtend zeul ik mijn tas naar binnen en kies een van de nog lege bedden. Ik claim het vervolgens door mijn tas erop neer te zetten en langzaam begin ik uit te pakken.
In mezelf neurie ik een liedje, en alsof er niemand anders aanwezig is, doe ik er af en toe een klein danspasje bij.
Wanneer alles ongeveer een plaatsje gekregen heeft, stomp ik mijn tas onder het bed en begin mijn bed op te dekken. De frisse lakens ruiken naar de bekende geur die thuis betekent voor me, en meteen voel ik me op mijn gemak. Ik weet nu al dat deze plek belangrijk zal zijn voor wanneer ik weer een aanval krijg. Ik kijk even om me heen en zie dat er inmiddels nog een jongen is komen bijstaan en de andere alweer verdwenen is. Ietwat verlegen voeg ik me weer bij het meisje van daarnet en zucht eens diep, alsof dat de gespannen sfeer zou 'wegblazen'.
"Ehm, ik heb me nog niet voorgesteld," zeg ik zacht, de stilte verbrekend. Ik kijk de jongen en het meisje een voor een aan en steek naar geen van beide specifiek mijn hand uit. Het lijkt wel alsof mijn hand willekeurig tussen ons drie in zweeft.
"Ik ben Jess Marie Cooper, maar je mag gewoon Jess zeggen."
Met veel moeite tover ik een vriendelijke glimlach op mijn gezicht en kijk een beetje ongemakkelijk naar mijn voeten.

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Dawn Madison

Toen Claed weg was kreeg ik het gevoel dat het een pijnlijke stilte zou worden als ik hier bleef. Daniël gedraagt zich anders rond me. Hij was veel te beschermend en het grootste probleem was onze onverbrekelijke band door het bloed delen. Zolang hij geen ander mens zoekt waar hij bloed van neemt zou deze band niet weg gaan. Door deze band wist hij wat er door me heen ging. Hij wist wanneer ik iemand leuk vond of niet, maar naar die paar jaar samen zijn kon hij het ook al raden aan mijn lichaamstaal. Hij wist ook wanneer ik verdrietig was en liet dan alles links liggen om mij te troosten en daar zou hij moeten mee ophouden. Hij moest andere vrienden leren maken, want misschien was ik er binnen een paar jaar niet meer. We zaten dus een hele tijd in stilte die ik haatte voordat ik opstond. Ik glimlachte verontschuldigend.
"Ik ga ook maar eens. Dan, doe me een plezier en blijf hier." zei ik terwijl ik mijn shortje aan trok."Daarbij jij betaalt straks het eten." zei ik nog met een duivels glimlachje voordat ik wegliep met mijn topje in mijn handen.
Ik was te lui om het aan te doen. De blikken van jongens negerend maakte ik een klein wandeling rond het domein voordat ik naar de bungalow liep.

Daniël Woods

Het was een hele tijd stil, waardoor ik me ongemakkelijk voelde. Dawn was normaal niet zo stil, behalve als ze kwaad was, maar dat was ze niet. Ze was sinds een lange tijd goedgezind, maar toch leek iets haar dwars te zitten. Ik keek naar haar en zag toen tot mijn verbazing dat ze recht stond. Ik wou net hetzelfde doen tot ik begreep waarom ze dit deed. Ze wou dat ik vrienden maakte.
"Ik ga ook maar eens. Dan, doe me een plezier en blijf hier." zei ze terwijl ze haar shortje aan trok."Daarbij jij betaalt straks het eten." had ze nog gezegd met een duivelse glimlach voor ze vertrok.
Ik grinnikte zacht om haar. Ze was me toch ééntje.
"Dat was dus Dawn. Ze is niet weg gegaan omdat ze je niet moet hoor. Dan had ze het wel laten horen, geloof me." zei ik om toch maar iets te zeggen.
Het liefst zou ik nu achter Dawn aan lopen omdat ik me ongemakkelijk voelde. Het was niet dat Jaybee me zo deed voelen. Nee, het was omdat ik niet wist of ik haar aantrok zoals de meeste sterfelijk en zelfs onsterfelijke mensen. Een normale incubus zou er van genieten als hij zoveel aandacht kreeg, maar jammer genoeg was die kant bij mij verdwenen door de eeuwen heen. Ik voelde me schuldig als ik iemand had vermoord. Mijn kant van vroeger was de kant die Dawn verborg onder de schattigheid van haar gezicht. Die kant komt bij haar alleen maar omhoog als iets haar niet aan staat, ze iemand niet moet of je in de weg loopt voor haar plannen. Dan verdween de schattigheid en kwam de koudheid in de plaats. Het kon zo snel veranderen bij haar. Soms leek het wel alsof ze bezeten was. Genoeg over Dawn, beet ik mezelf toe. Ik moest andere vrienden maken, dat had ze me nu wel duidelijk gemaakt.
"Voor wat ben jij hier naartoe gekomen?" vroeg ik dan uiteindelijk terwijl ik Jaybee glimlachend aankeek.

[ bericht aangepast op 10 dec 2012 - 19:54 ]

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Claed Nixis

"Ja, precies," zegt Devon en ik kijk naar hem. Hij kijkt niet heel vrolijk. Ik moet toegeven, zelf ben ik ook niet erg vrolijk op dit moment.
"Ik moet-" Devon stopt met praten en ik richt mijn blik naar de grond. "Dhelia, we praten snel verder, niet? Ik vond het...leuk." zegt hij nadat hij opstond. Hij ontwijkt mijn blik en ik slik even. "Probeer in de tussentijd geen wolfjes uit te dagen."
"Zoals ik al zei; er zijn veel ergere dingen waarover ik me zorgen kan maken." Zegt Dhalia en dan loopt Davon weg. Er valt een korte stilte en ik sta wat met mijn shirt te klooien.
"Dat was niet alleen een verhuizing, of wel soms?" ik kijk op naar Dhelia en haal mijn schouders lichtjes op. Ik loop naar het bed toe en ga er met een diepe zucht op zitten. "Ik denk dat hij het anders heeft gezien?" Ik kijk Dhelia even aan. "Misschien voelde het voor hem als een verlating," zucht ik. Ik mag aan niemand vertellen dat Devon voor beide kanten is, ik heb beloofd het nooit aan iemand te vertellen. Ik zwijg als het graf. Ik hoor iemand neuriën maar kijk niet op. "Ehm, ik heb me nog niet voorgesteld,"Hoor ik dan een vrouwelijke stem die de stilte verbreekt. Ik kijk ditmaal wel op en zie de dame voor me staan. Ze heeft haar hand uitgestoken. "Ik ben Jess Marie Cooper, maar je mag gewoon Jess zeggen." Ik knik en neem als eerst de hand aan. "Claed," zeg ik dan en laat mijn hand weer uit die van Jess glijden. Ik leg hem op mijn knie en kijk wat naar mijn handen. "Met hoeveel delen we deze bungalow nou eigenlijk?" vraag ik dan uiteindelijk om geen argwaan op te wekken en om vragen te voorkomen. Ik heb geen zin om er over door te gaan, ik ga later wel proberen te praten met Devon. Dat staat vast. Na mijn vraag keek ik op en wisselt mijn blik steeds van Dhelia naar Jess en weer terug.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Jaybee Jillz Bellatrix Maple
Ik rolde mijn ogen toen Claed zei dat het slecht voor de natuur is. "Weet ik, daar zaagt mijn vader ook altijd over door." Ik keek naar de twee anderen die waren blijven zitten. Ze zagen er niet onknap uit, maar om nou te zeggen was wowie... Nee, dat niet. Er viel een vreemde stilte tussen ons, nu die praatgraag weg was. Het meisje was de eerste die opstond. Ze katte nog iets naar de jongen en liep toen weg. Ik keek naar de jongen en glimlachte een beetje. Ik voelde me vrij awkward in deze situatie. Kwam het soms door mij dat zij weg was gegaan? De jongen, Dan, zei van niet, maar kon ik hem wel geloven. Er stond iets raars in zijn ogen. Ik kon het maar slecht plaatsen. Toen kwam de vraag waar ik liever geen andwoord op gaf: "Voor wat ben jij hier naartoe gekomen?" Ik zuchtte diep. "Mijn ouders willen dat ik geen buitenbeentje meer ben. Ze dachten dat dit goed voor me was. Zelf was ik liever op mijn kamer gebleven en had videogames gespeelt. En jij?" Ik keek hem recht aan en haalde een hand door mijn haar. Ik voelde die verdoemde hoorntjes zitten, hopelijk waren ze niet zichtbaar door mijn haar, dat zou echt genent zijn en dan zou ik zeker geen vrienden hier maken.

---

Bowties were never Cooler

Dhelia Loreley
"Ik denk dat hij het anders heeft gezien?" Ik knik bedenkelijk en besluit het daar maar bij te laten. De jongen lijkt wel een gesloten boek en misschien dat als ik mijn best doe, ik de volgende keer wat meer bij Devon vandaan kan halen, hoewel ik dat betwijfel. Misschien voelde het voor hem als een verlating," voegt Claed er nog als laatste aan toe waardoor ik een gemeende glimlach naar hem richt. Het klinkt ergens wel acceptabel, alsof dat de rede is, maar alsnog.
Zacht geneurie vult de kamer, maar ondanks dat kijk ik niet op en blijf mijn blik gericht houden op Claed, in de hoop dat ik hem kan doorgronden, maar helaas. Hij lijkt wel een gesloten boek.
"Ehm, ik heb me nog niet voorgesteld," Pas dan kijk ik op en zie het blondharige meisje van eerst staan. Ik glimlach kort naar haar en knik. Ik had nooit een antwoord gehoord of gekregen van haar en uiteindelijk had ik dus toch gelijk gehad; ze zou wel eens terugkomen.
"Ik ben Jess Marie Cooper, maar je mag gewoon Jess zeggen." Ze lijkt moeite te hebben met het uitspreken van de woorden, welgaand een klein glimlachje. Wanneer Claed haar hand beetneemt en zich voorstelt, ben ik de volgende. Echter pak ik haar hand niet beet en glimlach vriendelijk.
"Dhelia Loreley," zeg ik met mijn honingzoete stem en pulk wat aan mijn gebloemde shirtje.
"Met hoeveel delen we deze bungalow nou eigenlijk?" Een domme vraag vind ik en ik vraag me af waarom Claed het doet. Hij ziet er wel uit als een jongen die logisch kan tellen, dus geef ik mezelf even de tijd om met mijn hoofd langs de bedden te kijken.
"Tien bedden, negen vol." vertel ik dan uiteindelijk. "En ik durf te wedden dat dit een heel.. bijzondere vakantie gaat worden." En met bijzonder, meen ik dat ook echt. Ik ben en benieuwd wat het gaat brengen met deze groep.

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Daniël Woods

Jaybee zuchtte diep en ik kon er niet aan doen, maar ik vroeg me af waarom. Was ze net zoals ik tegen me zin hier naartoe gekomen?
"Mijn ouders willen dat ik geen buitenbeentje meer ben. Ze dachten dat dit goed voor me was. Zelf was ik liever op mijn kamer gebleven en had videogames gespeelt. En jij?" Ze keek me recht aan en haalde haar hand door haar haar.
Ik dacht dat ik iets gezien had in haar haar, maar het leek even snel verdwenen te zijn. Ik kende het gevoel wel dat ze liever in haar eigen kamer was gebleven, dat had ik liever ook gedaan. Deze keer zuchtte ik diep en wende mijn blik af naar het meer.
"Ik ben hier omdat de ouders van Dawn gevraagd hebben om op haar te passen. Ze kan nogal.. ruig zijn als het op feesten komt. Ze had me niet eens verteld dat ze naar hier kwam. Niet dat het me veel doet, ik had ook liever thuis gezeten. Ik ben niet echt iemand die graag onder de mensen komt," zei ik met een moeilijk gezicht tot ik weer een glimlach toverde en haar aan keek. "Maar goed, we zijn hier nu toch. We moeten er maar het beste van maken."

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Devon Dorcha

Ik hoor Dhelia en Claed verder praten en sluit de deur van de badkamer achter me. Ik haal diep adem en haal een hand door mijn haren. Van alle mensen die ik mijn eeuwen al tegen gekomen ben, moet ik net Claed hier weer tegen het lijf lopen. Ik had er me zo op verheugd, was er heilig van overtuigd dat ik het zo naar mijn zin zou hebben, weg van al dat staal.
En het ergst van al is dat het me ergens zoveel plezier doet hem te zien, dat hij het goed stelt. Ik zou hem zo graag willen haten, maar met alle wil van de wereld zou me dat niet lukken. Hij is zo'n geduldig en eerlijk persoon. Ik kan niet liegen, letterlijk niet. Claed die wil gewoon niet liegen tenzij het is om iemand te beschermen.
Mijn ogen glijden door de kamer en ik laat me langs de muur naar beneden zakken. Ik vang een glimps van mezelf op in de spiegel en de emoties die op mijn gezicht te lezen staan zijn even pijnlijk om te zien als om te voelen. Mijn muren zijn er even niet meer.
In de hoop dat het de manier is om het geteister van de herinneringen op te doen houden, geef ik me er even volledig aan over.
Jaren ben ik niet van Claed's zijde geweken, evenmin als hij van de mijne. Overal gingen we samen heen, alles deden we met z'n tweeën. Hij was het perfecte gezelschap, leek me te begrepen en heeft nooit aan een ziel verklapt wát ik ben. Ik voel de Hound in me in opstand komen, hoe dat deel van me probeert me wijs te maken dat ik niet op die manier over hem mag denken, over geen enkele jongen. De Gancanagh in me moedigt het dan weer aan. Ik bijt op mij onderlip en sla furieus met mijn vuist tegen de muur naast me.
De wanden benauwen me, lijken op me af te komen. Ik sta op en loop terug naar de deur. Met mijn hand op de klink haal ik nog een paar keer diep adem. Ik gun mezelf enkele minuten om de muren om mezelf weer op te bouwen. Wanneer ik er zeker ben dat geen enkele van de emoties die daarnet zo duidelijk op mijn gezicht waren te zien er nu nog staan, open ik deur.
In enkele passen ben ik de bungalow door en de deur uit. Eenmaal buiten lijkt de frisse lucht me op de borst te slaan. Ik ga op het bankje zitten dat op de veranda staat en sluit mijn ogen.
Ik zou hem zo graag willen haten.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.