[RPG] Camping Fear~001~ - Speeltopics

Het gaat over 10 tieners die samen in de bungalow 666 zitten op de Camping fear. Ze kennen elkaar echter niet of de meeste toch. Ieder van hun verbergt een geheim. Maar wat als ze er achter komen dat er iets niet klopt op de Camping en daarbij elkaars geheimen te weten komen.
Er is een speciale dag waar je geesten kunt zien op bootjes op de vijver die net bloed lijkt net zoals de maan, je rare geluiden hoort in de bossen en je een man ziet die mensen vermoord om een stuk huid van je te nemen. Sommige van hun geheugen worden gewist na die dag, andere weten het nog perfect. Als de mensen rond hen opeens beginnen te verdwijnen en later vermoord terug gevonden zijn gaan ze op onderzoek uit en moeten ze elkaar leren te vertrouwen.

---

Jongens [Max. 5]
- Devon Dorcha~~Gancanagh *Gancanagh/Hound*
-Claed Nixis ~~RellyKelinde *Ziener/Druide*
- Jake Dodge Dragon~~ Ninuturu *Hybrid Dragon*
-Daniël Xavier Woods ~~IAmADreamer *half incubus/ half vampier*
-

Meisjes [Max.5]
- Dawn Katherina Madison ~~IAmADreamer *Necromancer/Vuur demon*
-Jaybee Jillz Bellatrix Maple ~~Sylvesti *Faun/Fallen Angel Hybrid*
-Angy Nora Steward~~LeFuck *Fallen Angel (bad-side)*
- Jess Marie Cooper~~Moffat *Assassin/Droomwandelaar*
-Dhelia Athene Loreley ~~ Everdeen *Dochter van Ondine (half waternimf)*

---

Het begint dat iedereen aankomt en ze het domein is gaan verkennen voor ze naar hun bungalow gaan. Natuurlijk, kunnen ze elkaar allemaal al tegen komen maar er gaat waarschijnlijk wat ophef zijn omdat ze samen op een bungalow zitten terwijl dat niet gepland was. Er zullen er een paar elkaar niet van de eerste keer moeten en andere wel. Gebruik je fantasie maar. (;

---

Rules;
~Minimaal 8 regels schrijven, dat is niet heel erg moeilijk. Voeg dingen toe zoals: Omgeving, gebruik tekst van andere, gevoelens, gebeurtenissen van vroeger, ...
~OOC graag met haakjes; [] {} () - -
~Er mag best liefde tussen mensen die zelf verzonnen zijn en niet echt een karakter hebben maar natuurlijk ook tussen de rest van de schrijvers.
~Reserveringen blijven 3 dagen staan.
~Graag personages die verschillend zijn, qua karakter etc.
~Er mogen vulgaire dingen in voor komen.
~Mag van de verhaallijn afwijken.
~Niemand zegt dat iemand zijn personage niet goed is of niet kan behalve IAmADreamer.
~Plezier hebben, dat is de grootste regel hier !

[ bericht aangepast op 2 jan 2013 - 16:27 ]

[ bericht aangepast door een moderator op 31 dec 2012 - 16:10 ]

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Dhelia Loreley
"In welk opzicht bedoel je dat?" Ik bijt nadenkend op mijn lip want dit is niet de vraag die ik verwacht had. Glimlachend kijk ik Jess aan en kijk even weg, zoekend naar de juiste woorden, besluit het maar gewoon op iets neutraals te gooien. Het kan me ook vrij weinig schelen eigenlijk, als ze me niet gelooft.
"Oh gewoon, de eerste keer dat ik alleen reis, zonder mijn moeder en het niet het standaard tripje is." leg ik duidelijk uit en bekijk het blondharige meisje grondig. Ze ziet er vrij normaal uit, niets bijzonders, misschien dat ze gewoon een tikkeltje nieuwsgierig is. Nog even kijk ik naar Claed, maar als hij geen reactie of antwoord geeft, besluit ik dat hij mijn antwoord prima vindt en het heus wel gelooft.
Dan zie ik uit het niets Devon richting buiten lopen, in een korte flits. Ik bekijk Claed nog even, of hij het gezien heeft, maar als ik merk dat dit niet het geval is, richt ik me weer tot Jess die een stuk meer aanwezig lijkt te zijn dan de jongen. Nog heel even spookt het door mijn hoofd heen dat ik hem er misschien op moet wijzen en dat dit een goede tijd zal zijn om even met hem te praten, nu hij toch alleen is, maar besef me dan dat dit helemaal niet mijn taak is en ik me er niet mee moet bemoeien. Het is vakantie, geniet.
"Hoezo?" vraag ik dan toch geïnteresseerd terug, want nu wil ik eigenlijk toch wel weten waarom ze me dit vroeg, waarom ze me deze vraag stelde. Ik wrijf wat in mijn handen en kijk haar geamuseerd aan. "Je bent toch niets van plan, of wel soms?" En deze vraag richt ik eigenlijk naar zowel Jess als Claed.

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

IAmADreamer schreef:
Daniël Woods

Jaybee zuchtte diep en ik kon er niet aan doen, maar ik vroeg me af waarom. Was ze net zoals ik tegen me zin hier naartoe gekomen?
"Mijn ouders willen dat ik geen buitenbeentje meer ben. Ze dachten dat dit goed voor me was. Zelf was ik liever op mijn kamer gebleven en had videogames gespeelt. En jij?" Ze keek me recht aan en haalde haar hand door haar haar.
Ik dacht dat ik iets gezien had in haar haar, maar het leek even snel verdwenen te zijn. Ik kende het gevoel wel dat ze liever in haar eigen kamer was gebleven, dat had ik liever ook gedaan. Deze keer zuchtte ik diep en wende mijn blik af naar het meer.
"Ik ben hier omdat de ouders van Dawn gevraagd hebben om op haar te passen. Ze kan nogal.. ruig zijn als het op feesten komt. Ze had me niet eens verteld dat ze naar hier kwam. Niet dat het me veel doet, ik had ook liever thuis gezeten. Ik ben niet echt iemand die graag onder de mensen komt," zei ik met een moeilijk gezicht tot ik weer een glimlach toverde en haar aan keek. "Maar goed, we zijn hier nu toch. We moeten er maar het beste van maken."

Jaybee Jillz Bellatrix Maple
Ik keek hem aan. "Jij hebt dan tenminste wat te doen hier." zuchtte ik. Zijn ogen waren diep doordringend, maar mijn zwart-bruine ogen waren niets minder dan de zijne. Mensen vonden me altijd eng omdat ik 'recht door hun ziel heen keek' Thanks mummy. Ik zag hem glimlachen en dwong mezelf hetzelfde te doen. Er het beste van maken. Dat kon hij makkelijk zeggen. Hij had ten minste nog zijn gekke zusje. Ik alleen mijn laptop, waar maar de helft van mijn games op stonden. Ik keek even naar het meertje waar we aan zaten. Er zwommen een heel aantal dieren in. "Zullen we gaan zwemmen?" Het water was vast koud, niet dat ik er problemen mee had. De tempratuur van mijn huid was 5 graden lager dan een normaal mens en mijn binnen tempratuur 5 graden hoger. Ik kon dus vrij goed tegen de kou. Ik zou er zo induiken, als ik niet mijn telefoon in mijn zak had gehad. Een ding waar zonder ik het huis niet verliet. Mijn ouders werden er wel eens gekvan, maar aangezien die op zonne-energie en duisternis zich voedde was hij nooit leeg. Dat mijn kleren nat werden was niet het probleem. Die droogden wel weer, en zonder iets wat mijn rug goed bedekte zette ik toch ook geen stap uit mijn kamer. Ik had hier nooit om gevraagt, maar het leven was oneerlijk, dat wist ik al heel lang, ik moest er dus maar gewoon mee leren leven.

---

Bowties were never Cooler

Devon Dorcha

Ik doe mijn uiterste best om elke emotie die ik daarnet even de vrije loop gelaten had weer keurig in hun vakjes op te bergen. Mijn ogen glijden over de bomen en het meer een eindje verderop. Automatisch kalmeer ik weer een beetje. Dat effect heeft de natuur altijd op me.
"Hoi, je vind het toch niet erg als ik naast je kom zitten hé?"
Verbaasd draai ik mijn gezicht naar de richting waaruit het geluid kwam. Ik heb niet eens gehoord dat er iemand naast me is komen zitten. Pas nadat ik het meisje een minuutje zit aan te staren, terwijl ik probeer te bedenken hoe ik haar in godsnaam niet kunnen zien heb -normaal ben ik vrij alert, besef ik dat ik haar nog niet geantwoord heb.
"Nee, natuurlijk niet," zeg ik met een glimlach. Uit beleefdheid draai ik mijn lichaam een beetje naar haar toe.
Opnieuw zit ik haar even aan te kijken. Mijn manieren lijken me echt in de steek te laten vandaag. Ik schraap mijn keel en probeer me een beetje herstellen. Dat ik van streek ben -was, door het weerzien met Claed betekent niet dat anderen dit hoeven te bekopen.
"Ik ben Devon," stel ik mezelf voor. "Hoe mag ik jou noemen?"
Ik ben opgelucht dat het meisje wat afstand tussen mij en zichzelf bewaart, op die manier moet ik me niet schuldig voelen zoals net bij Dhelia. Ze willen maar nooit geloven dat ik voor hun eigen bestwil fysiek bij ze uit de buurt blijf, vooral omdat ik ook niet uit mag leggen waarom.
Met Claed was dat anders, hij- Nee. Hier ga ik niet aan beginnen. Ik heb mezelf daarnet een moment gegund om te verdrinken in de herinneringen, nu is het geoeg. Ik doe mezelf er alleen maar pijn mee een daarvoor ben ik hiet niet heen gekomen.
Ik ben ook niet hier gekomen om vrienden te maken, maar eerlijk gezegd ben ik wel blij dat ik niet alleen hoef te zijn nu. En vrienden heb je nooit te veel. Nou, dat zeggen ze tenminste.
Maar voor nu ben ik tevreden met gezelschap.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Dawn Madison

"Nee, natuurlijk niet," zegt hij met een glimlach terwijl hij zich een beetje naar me toe draait.
Ik werd een beetje ongemakkelijk toen hij terug naar me staarde. Had ik soms iets verkeerd aan? Ik keek even naar beneden en zag dat ik mijn topje nog niet aan had getrokken. Daarvoor was hij waarschijnlijk niet eens aan het staren geweest. Er was iets in die blik die hij eerst had, waardoor ik dat wist. Er was nu alleen geen spoor meer van de emotie die hij eerder had vertoont, dus ik trok me er niet veel van aan.
"Ik ben Devon. Hoe mag ik jou noemen?"
"Dawn," zei ik met nog steeds diezelfde glimlach.
Ik begon het koud te krijgen. Ik kon beter mijn topje aandoen, want het begon al wat kouder te worden, bedacht ik. Ik glimlachte verontschuldigend terwijl ik rap mijn topje over mijn hoofd trok. Ik trok alles goed en keek toen weer op.
"Waarom zit je hier zo alleen? Je moet het niet vertellen hoor," voegde ik er rap bij.
Ik wou niet overkomen alsof ik alles wou weten. Nee, zo was ik niet. Het kon me geen barst schelen eigenlijk, maar toch. Ik moest toch zorgen dat het gesprek in gang blijft. Ik keek hem glimlachend aan voordat mijn blik naar het bos -dat ons omringde- ging. Daar moest ik vannacht zijn, fluisterde iets in mij. Ik kon er niks aandoen, maar mijn glimlach werd breder voordat ik terug naar Devon keek. Wat was er toch mis met mij? Het lijkt haast alsof er nog iemand in me zat. Mijn gezicht betrekt even bij die gedachte. In de hoop dat Devon het niet zou zien, pakte ik de fles wodka en nam er een slok van. Ik stak de fles naar Devon uit, als hij er ook wou van drinken.

Daniël Woods

"Jij hebt dan tenminste wat te doen hier." zuchtte ze.
Ik schudde mijn hoofd. Ik had misschien iets te doen, maar dat was ook niet het leukste om te doen. Oppassen was super leuk. Dus niet. Zeker niet als het op iemand was die je graag had. Ik was haar vader niet en zo wou ik me ook niet gedragen. Ik ging dus liever nog een stuk hardlopen tot mijn voeten bloeide.
Dat ging ik nog ooit doen in dit onsterfelijk leven. Het geneest toch meteen.
"Zullen we gaan zwemmen?"
"Tuurlijk. Daar dacht ik daarnet al aan." zei ik met een glimlach voor ik mijn t-shirt uit trok.
Ik sjotte mijn schoenen uit en deed mijn kousen uit. Ik ging maar in mijn broek zwemmen, want ik had geen zin om die nog uit te doen. Dit was één van die dagjes die ik had waar ik lui was. Ik ging rechtstaan en zocht in mijn zakken naar spullen waar ik beter niet in het water in kom. Toen ik dat had gedaan, liep ik rustig naar het water toe voor ik erin duik. Toen ik terug boven was keek ik naar Jaybee.
"Kom je nog?" zeg ik lachend.

[ bericht aangepast op 11 dec 2012 - 13:20 ]

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

[meeh *drops down* ]

---

"Find peace in who and what you are." — Saphira

Angy

"Ja dat is goed" antwoordde hij, dus begon ik alvast te stappen. "Misschien kunnen we wat te eten vinden" zei hij met een big smile. Oh eten dat vind ik nu eens een goed idee. Mijn maag rommelde eens extra luid ik schaamde me kapot, ik voelde al een kleurtje opkomen.
"Dus eerst naar de hut en dan eten zoeken?" vroeg ik. Ik probeerde mijn lach een beetje te verbergen ik haat het als mensen mij een giecheltrien vinden.
Oké ja ergens snap ik hun wel maar ik haat de bijnaam. Mijn schoenen knellen eigenlijk best wel erg. Ik zou het liefst een warm bad met champagne nemen of een voetmasage of iets in die aard.
Morgen of straks zal ik de boel wel eens beter bekennen met Jake als hij dan al wilt meekomen, hij is best lief dus de hoop zit erin tenzij hij al plannen heeft ach je ik vind wel iemand.
Vanavond ga ik wel uitslapen daar ben ik al zeker van want ben best wel moe maar dat ga ik niemand laten merken, ik vraag me af of er op dit kamp wel regels enz. zijn?

[sorry dat mijn antwoord zo lang duurde maar ik heb examens en ze zijn niet echt makkelijk]

[oh dat kan ik wel begrijpen, ik moet ook dit jaar ]

Jake Dodge Dragon

"Dus eerst naar de hut en dan eten zoeken?" vroeg ze, mijn glimlach word groter als ik haar maag ook hoor, zij heeft dus ook honger. "Ja dat is een goed idee, misschien kan ik mijn koffer ook naar binnen brengen en uitpakken" als hij niet gestolen is zeg ik nog in mijn hoofd, je moet je koffer ook niet zo buiten laten staan. Maar ach wie wou mijn koffer nou hebben? Wat zit er nou in? Oude draken schubben, en draken melktandjes, maar die had ik allemaal extra veilig opgeborgen en ingepakt, geen sterfeling die even een kijkje zou nemen of er iets waardevols in zat zou iets vinden. Je moet echt goed zoeken wil je wat vinden, en dan zou je nog moeten ontcijferen wat je hebt gevonden, slangentanden? Krokedillentanden? Kleine steentjes?
Ik ren een stukje zodat ik naast Angy loop omdat ik langzamer ging lopen tijdens het denken. "Wat zouden we hier eigenlijk allemaal te eten krijgen? Of moeten we daar zelf voor zorgen?" vraag ik aan Angy, "Sorry ik heb het foldertje nooit gelezen" zeg ik erachteraan als ik zelf merk dat het best wel stom klinkt, en wrijf over mijn nek.

---

"Find peace in who and what you are." — Saphira

Claed Nixis

"... Hoezo?" Ik kijk op. Hoezo wat? Ik had dus echt werkelijk iets gemist. Fijn... "Je bent toch niets van plan, of wel soms?" Huh? Wat is er gezegd in die tussentijd...
Ik zie Dhelia even van Jess naar mij kijken. Ik denk na, niets van plan? Nee natuurlijk niet, ik ben nooit iets van plan.
Ik schudt mijn hoofd en glimlach dan even, meteen wendt ik mijn blik weer af en kijk naar buiten, waar Devon net ook naar keek. Langzaam sta ik op. "Ik ga even een frisse neus halen," zeg ik en knik naar de meiden. Vervolgens loop ik richting de deur en open die. Ik stap naar buiten en niet veel verder zie ik Devon zitten met Dawn. Alweer bezet, ik zucht en loop dan richting de twee. Ik schraap mijn keel even. "Hey Dawn," glimlach ik en richt mijn blik dan op Devon. "Heb je zo eventjes? Als je dat heb dan zie ik je straks in het bos," ik draai me vervolgens om en loop verder richting, jawel, het bos. Ik nader de bosrand en snuif de geur op, het ruikt lekker. Ik voel me vrij en een glimlach komt op mijn lippen. Devon... Hopelijk komt hij en kunnen we even privé praten. Als hij niet komt weet ik ook meteen hoe hij over mij denkt nu, dan weet ik dat hij mij niet meer wil spreken of zien. Er ontsnapt een zucht en ik laat me tegen een boom aanzakken op de grond, ik trek mijn benen op en sla mijn armen er omheen. Ik sluit mijn ogen, richt mijn oren op de natuur en luister ernaar. Ik heb me nu afgesloten van alles om mij heen en luister alleen naar de natuur, de vogels, de wind die door de bomen gaat, de blaadjes aan de bomen ik hoor alle geluiden die de natuur maakt. Ik word er kalm van.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Angy

Ik denk dat hij mijn maag hoorde grommen want hij kreeg een grote glimlach op zijn gezicht. Hij rende even voor me bij te lopen. "Wat zouden we hier eigenlijk allemaal te eten krijgen? Of moeten we daar zelf voor zorgen?, Sorry ik heb het foldertje nooit gelezen" zei hij. "We moeten er jammer genoeg zelf voor zorgen, maar he ik heb een brommer daar kunnen twee mensen op en een rat voor ik het vergeet" zeg k met een knipoogje.
Waar had ik mijn sleutel ook al weer gelaten. Ik voel even in mijn broekzak, ja daar is hij. Hmm ik heb nog genoeg geld dus dat zit wel ok. Ik hoop alleen dat er geen regels zijn anders hebben we al ruzie op de eerste dag maar ja zo een straf zal wel niet te erg zijn dan.
Alleen ben ik niet echt gewend dat er iemand achterop zit, het is nu niet dat ze in de rij staan om met mij bevriend te zijn eerder juist andersom.
Ik zit weer in mijn haar te prullen zou hem dat irriteren? Ik laat het snel los. Zou ik..; "omg daar is het huisje al ik dacht dat we veel verder zaten" riep ik zowat dat heel het plein het kon horen. Oké dit was even genant ik voel mijn kleur opkomen. Ik kan wel door de grond zakken.

[ bericht aangepast op 11 dec 2012 - 21:42 ]

Jaybee Jillz Bellatrix Maple
Ik zag hem zijn shirt uittrekken. Zou ik dat ook doen. Ik hald wel een vest over mijn t-shirt aan, dus die kon wel uit. Ik ristste het vest open en gooide die op de grond, net als mijn schoenen, sokken en niet watervaste dingen. Hij lag al lang en breed in het water toen ik klaar was. Ik grijnsde even naar hem en dook toen sierlijk met een boogje het water in met mijn t-shirt en shorts nog aan. Ik kwam achter hem boven en ging aan zijn schouders hangen. "Ik ben er toch al." Ik liet hem los en zwom een stukje weg. Het water was heerlijk koel en rustig. De zilverige kabbeltjes golfden om me heen als ik een slag maakte. Ik snapte nooit wat mensen niet leuk konden vinden aan zwemmen. Mijn haar droop nu rond mijn hoofd. De hoorntjes waren nog niet zichtbaar, maar dat zou niet lang duren waarschijnlijk. Ik glimlachte even naar hem en zwom nog wat verder. "Kom je nog?' vroeg ik speels voor ik weer onder dook en zwom gewoon wat random onderwater. Dat was ook leuk. Zeker om allerlei vissen voor mijn ogen heen en weer zwommen.

---

Bowties were never Cooler

Devon Dorcha

"Dawn. Waarom zit je hier zo alleen? Je moet het niet vertellen hoor."
Ik grinnik even om de verontschuldigende toon in haar laatste zin en haal mijn schouders op. Mijn aandacht keert even terug naar haar naam. Dawn. Dageraad. Mijn ogen glijden even over haar gezicht. Ik besluit dat de naam wel bij haar past.
"Ik kreeg het benauwd," antwoord ik dan luchtig.
Gezien ik niet kan liegen, en daar al verscheidene eeuwen mee moet leven ben ik het verdraaien van woorden en achterlaten en van sommige stukken meester geworden. Ik kan achterhouden wat ik wil of iets anders laten overkomen zonder te verpinken. Ik zie hoe ze me een fles wodka aanbiedt en schud zachtjes mijn hoofd.
"Maar nu voel ik me be-"
"Hey Dawn." Ik hoef niet op te kijken om te weten wie die stem toebehoort. Toch kan ik mezelf niet tegen houden het wel te doen. Een golf van verbazing overspoelt me als ik merk dat Claed het nu tegen mij heeft.
"Heb je zo eventjes? Als je dat heb dan zie ik je straks in het bos."
Ik ben dankbaar dat hij me niet dwingt hier en nu een antwoord te geven, en me even de tijd laat een keuze te nemen door meteen weg te wandelen. Wat ik minder fijn vind is dat nu zowel Dawn als Dhelia weten dat ik Claed al ken en dat er problemen zijn. Vaarwel onbezorgde vakantie.
Ondertussen ben ik de pro's en contra's aan het afwegen. Hoewel eigenlijk alles een contra is, heb ik één pro die overheersend is; ik wil hem nog steeds niet op de tenen trappen.
Met een kleine glimlach neem ik voorzichtig de fles uit Dawn's handen en sla er een paar flinke slokken van achterover. Het goedje brandt in mijn keel, maar ik voel me meteen een stuk minder nerveus. Toch besluit ik Claed nog even te laten wachten. Ik steek de fles weer uit naar Dawn.
"Bedankt," zeg ik netjes, ondanks dat ik het aanbod eerder afgeslagen had.
"Sterke drank voor zo'n klein meisje," zeg ik met een ietwat ondeugende glimlach.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Dawn Madison

"Ik kreeg het benauwd. Maar nu voel ik me be-" Devon kon niet verder praten omdat Claed uit het niks leek op te duiken en hem onderbrak.
"Hey Dawn." Ik glimlachte als antwoord en zag hoe hij zich wendde tot Devon. "Heb je zo eventjes? Als je dat heb dan zie ik je straks in het bos."
Devon leek er niet op te reageren, maar Claed liep toch weg. Voor te zien liet hij de keus aan Devon over. Hier ging misschien nog drama van komen. Ik kon het voelen. In de plaats van te vragen wat dat te betekenen had keek ik beetje meelevend naar Devon.
Toen hij met een klein glimlachje de fles uit mijn handen trok grinnik ik zacht. Ik pakte de fles terug toen hij er een paar flinke slokken van had genomen. Ik nam er ook nog een slok van voor ik de fles terug tussen ons zetten.
"Bedankt. Sterke drank voor zo'n klein meisje," zegt hij met een glimlach die iets wat ondeugend leek.
Ik moest erom lachen. Ik had dit alles ergens eerder gehoord, maar van waar wist ik niet. Daarbij ben ik wel klein tegen over de meeste meisjes. Natuurlijk zijn er nog kleiner mensen dan ik, maar toch leek mijn grootte vaak zijn nadelen te hebben, maar als het om feesten kwam was ik er één van de beste in. Ik hield van muziek waar ik op het ritme probeer te bewegen. Ik had vroeger een tijdje ballet gevolgd totdat ik het beu was. Wat redelijk snel was, jammer genoeg. Ik was altijd wel gefascineerd geweest door de sierlijke, maar vaak ook de erotische bewegingen waarop wij mensen danste.
"Je moet eens weten wat dit kleintje allemaal naar binnen krijgt," zeg ik nog steeds een beetje na lachend. "Voor je verkeerde conclusie trekt, ik ben geen alcoholieker en ben niet naar hier gekomen voor af te kicken," zei ik er rap nog bij.
Ik dronk graag, dat gaf ik toe, maar het was niet iets dat ik constant deed. Behalve als ik depressief ben dan konden ze me beter allemaal met rust laten als ik dan aan de drank zat. Dat was dan voor hun veiligheid.

Daniël Woods

Ik voelde iemand aan mijn schouders hangen en lachte toen ze zei:"Ik ben er toch al." Ze liet me los en zwom een stukje weg van mij. Ik vond dit wel grappig. Ik keek toe hoe ze zwom en kreeg de neiging om der achter aan te gaan.
"Kom je nog?' vroeg ze speels voor ze weer onder dook.
Ik lachte en dook net zoals haar onder water. Ik was niet eens verbaast toen de vissen die in het meer waren automatisch van me weggingen. Dat had je nu eenmaal als je een soort van roofdier was. Toen ik bij haar was trok ik haar boven water dicht tegen me aan.
"Ik heb je," fluisterde ik hees in haar oor.
Mijn fout was dat ik adem had gehaald toen ik naar boven kwam waardoor ik de heerlijke geur van haar bloed had in geademd en ik was nu nog is te dichtbij haar. Ik voelde hoe de huid onder mijn ogen hard begon te worden en voelde mijn tanden in mijn lip prikken. Voor te zien had ik beter nog gejaagd gehad op dieren voor ik naar hier kwam. Ik had niet door gehad dat mijn handen zich stevig vast hielden aan haar. In een snelle beweging draaide ik mijn hoofd weg nadat ik haar iets te hard had weggeduwd dan mijn bedoeling was. Ik dook onder water en zwom een stukje weg. Toen ik zeker was dat ik er weer normaal uitzag kwam ik terug naar boven en keek haar verontschuldigend aan. Ik hoopte maar dat ik niet die eeuwige pijn blik had opgezet, want ik had geen zin in medelijden.
"Sorry, als ik je heb pijn gedaan," zei ik uiteindelijk zacht.
Vannacht zou ik tegen mijn zin terug bloed moeten nemen van Dawn. Het was het enigste waardoor ik niet direct iemand ging aanvallen als ik nu bijna gedaan had. Ik voelde me al slapjes worden en ik zag er waarschijnlijk een beetje bleker dan normaal uit. Man, ik had mensen bloed nodig.

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Jaybee Jillz Bellatrix Maple
Opeens voelde ik zijn armen om mijn lijf sluiten. Ik hoorde zijn stem in mijn oor. Het bezorgde me de rillingen, en geen goede. Vaak had ik dat bij jongens die anderen leuk vonden. Ik was gewoon vreemd, maar vertel mij iets nieuws. Hij had me wel vrij stevig vast. Zo stevig dat ik bang werd dat hij mijn vleugels zou voelen. Ik keek in zijn ogen. Daar zat een vreemde blik in. de blik die ik ook wel in de ogen van een wolf had gezien net voor hij de kop van een hert eraf reet. Toch werd ik er niet zeer bang van. Ik werd niet snel bang, zeker niet door jongens of dit soort blikken. Ik was veel gewend. Zeker omdat mijn ouders niet heel voorzichtig met mij waren, zelfs als klein kind al niet. Ik had dus al meer bijna-doodervaringen gahad op mijn 10e dan de meeste mensen in hun hele leven krijgen. Gewoon omdat ik vaak in niet al te veilige situaties gewoon werd achtergelaten. Zij hadden gedacht dat het me sterker maakte, wat wel zo was.
Plots duwde de jongen me hard weg. Ik trok een wenkbrauw op en keek hem onbegrijpend aan. Wat was zijn probleem. Eerst kijken alsof hij me nooit levend zou laten gaan en dan opeens me wegduwen. Nouja. Ik haalde mijn schouders op. Hij verontschuldigde zich en ik glimlachte. "Nee hoor. Ik kan wel tegen een stootje." Ik zwom rustig weer naar hem toe. Ik had niet gemerkt dat toen hij me wegduwde hij mijn shirt had gescheurt en nu dus de twee zwarte vleugels op mijn rug goed zichtbaar waren. Ik veegde onder het zwemmen mijn haar uit mijn ogen. Mijn ouders wilden altijd mijn ogen kunnen zien, dus dit was een soort reflex geworden. Zodra ik haar ik mijn ogen had veegde ik het eruit. Ik was maar blij dat ik vandaag geen make-up had opgedaan. Anders was het nu mooi heel sterk uitgelopen. Ik deed namelijk nooit zuinig met het zwart. Ik zwom nog wat verder, maar niet zo snel, zodat als hij mij wilde mijden dat hij dat kon, om welke reden dan ook.

---

Bowties were never Cooler

Devon Dorcha

"Je moet eens weten wat dit kleintje allemaal naar binnen krijgt. Voor je verkeerde conclusie trekt, ik ben geen alcoholieker en ben niet naar hier gekomen voor af te kicken."
Ik schiet in de lach en hou defensief mijn handen voor me uit.
"Ik trek niet snel oordelen over mensen," zeg ik met een glimlach. "een eerste indruk kan vaak de verkeerde zijn."
Hoewel mijn gedachten bijna meteen naar Claed dwalen, hou ik de glimlach op mijn gezicht. Toen ik hem voor t eerst tegen kwam mocht ik hem absoluut niet. Ik vond hem veel te vrolijk en positief. Volgens mij heb ik hem zelfs een blauw oog bezorgd omdat ik me danig aan hem irriteerde. Toen hij was rustiger was, bleek hij wel interessante dingen te vertellen te hebben en vond ik hem meteen een stuk aangenamer.
Natuurlijk kan het feit dat ik hem eerst niet mocht ook gelegen hebben aan het feit dat als ik een rotdag heb, ik écht een rotdag heb en dan bijna niks kan verdragen.
Ik ga langzaam recht staan en knipoog even naar Dawn.
"De plicht roept," grap ik, doelend op Claed. "Het was me een genoegen je te ontmoeten, Dawn."
Oh oh, dat klonk waarschijnlijk antiek. Soms vergeet ik even dat jongeren tegenwoordig heel anders praten. Om eerlijk te zijn heb ik er een hekel aan. Ze laten halve lettergrepen weg en vervoegen verkeerd of gaan zelfs werkwoorden verzinnen. Swaffelen, grootste onzin die ik ooit al gehoord heb. Wat is er mis met een goede gramatica, vraag ik me af.
Ik draai me om en loop de veranda af, het terrein over, de bosjes in. Ik sluit mijn ogen even en laat de wind mijn neus strelen. Van al mijn Hound kwaliteiten, hou ik het meest van mijn sterke reukzin. Wanneer een bekende geur mijn hersenen prikkelt, laat ik me er heen leiden. Het duurt niet lang voor ik Claed gevonden heb.
"Nou ik ben er," zeg ik iets minder kortaf dan ik bedoeld had.
Ik frons mijn wenkbrauwen als hij me helemaal niet gehoord lijkt te hebben. Best dat hij me op het matje roept, maar kan hij dan wel even de moeite doen wakker te blijven?
"He!" zeg ik wat luider én korter. Ik bal mijn vuisten naast mijn lichaam en klem mijn kaken op elkaar als ik nog steeds geen reactie krijg. Volgens mij loopt mijn gezicht rood aan van woede. Ik vraag me echt af wat hij nou eigenlijk te vertellen heeft, gezien vijftig jaar geleden volgens hem "alles dan wel gezegd was".
"NIXIS!' roep ik kwaad uit terwijl ik hem omver duw.
Bijna automatisch schieten mijn ogen naar zijn arm en schouder maar wanneer ik merk dat ik enkel zijn shirt aangeraakt heb, en niet zijn huid zelf neemt de opkomende paniek weer af. Ieder die geen Elf is, ondervindt gevolgen van mijn aanraking, als die op de naakte huid plaatsvindt. Ik kan niet voorzichtig genoeg zijn, mensen zijn zo breekbaar.
Ik stop mijn handen in mijn zakken en loop een eindje van Claed weg. Wanneer ik me naar hem toe gedraaid heb, leun ik nonchalant tegen een boom aan.
"Ik luister."

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.