• Het gaat over 10 tieners die samen in de bungalow 666 zitten op de Camping fear. Ze kennen elkaar echter niet of de meeste toch. Ieder van hun verbergt een geheim. Maar wat als ze er achter komen dat er iets niet klopt op de Camping en daarbij elkaars geheimen te weten komen.
    Er is een speciale dag waar je geesten kunt zien op bootjes op de vijver die net bloed lijkt net zoals de maan, je rare geluiden hoort in de bossen en je een man ziet die mensen vermoord om een stuk huid van je te nemen. Sommige van hun geheugen worden gewist na die dag, andere weten het nog perfect. Als de mensen rond hen opeens beginnen te verdwijnen en later vermoord terug gevonden zijn gaan ze op onderzoek uit en moeten ze elkaar leren te vertrouwen.



    Jongens [Max. 5]
    - Devon Dorcha~~Gatsby *Gancanagh/Hound*
    -Claed Nixis ~~Albion *Ziener/Druide*
    - Jake Dodge Dragon~~ Ninuturu *Hybrid Dragon*
    -Daniël Xavier Woods ~~ShatterMe *half incubus/ half vampier*
    -

    Meisjes [Max.5]
    - Dawn Katherina Madison ~~ShatterMe *Necromancer/Vuur demon*
    -Jaybee Jillz Bellatrix Maple ~~Sylvesti *Faun/Fallen Angel Hybrid*
    -Dhelia Athene Loreley ~~ Everdeen *Dochter van Ondine (half waternimf)*
    -Jess Marie Cooper ~~ Galinda* Assassin/Droomwandelaar.*
    -
    Rules;
    ~Minimaal 8 regels schrijven, dat is niet heel erg moeilijk. Voeg dingen toe zoals: Omgeving, gebruik tekst van andere, gevoelens, gebeurtenissen van vroeger, ...
    ~OOC graag met haakjes; [] {} () - -
    ~Er mag best liefde tussen mensen die zelf verzonnen zijn en niet echt een karakter hebben maar natuurlijk ook tussen de rest van de schrijvers.
    ~Reserveringen blijven 3 dagen staan.
    ~Graag personages die verschillend zijn, qua karakter etc.
    ~Er mogen vulgaire dingen in voor komen.
    ~Mag van de verhaallijn afwijken.
    ~Niemand zegt dat iemand zijn personage niet goed is of niet kan behalve IAmADreamer.
    ~Plezier hebben, dat is de grootste regel hier :3!


    Topic's





    [ topic verplaatst door een moderator ]

    [ bericht aangepast op 14 juni 2013 - 15:51 ]


    Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

    Devon Dorcha

    "Wij waren hier toch eerst?" schiet ook Dhelia in de verdediging. Hoewel ik mijn blik op Claed gericht hou, zie ik hem niet echt. Ik ben te gefocust op wat Dhelia te zeggen heeft. "In ieder geval: We hadden het over het kampvuur als je het zo graag wilt weten en hadden we het drukker met onze vriend hier. Dus trek iets fatsoenlijks aan en breng wat spullen naar buiten, wil je? En neem die rat met je mee."
    "Poes," verbeter ik haar onder mijn adem, zonder er zelf erg in te hebben.
    "Hij weet wel wat er naar buiten moet en kan vast wel een vuurtje aansteken, is het niet? We komen dan zo achter jullie aan. Het gaat volgens mij niet helemaal goed met Claed."
    Juist. Claed. Ik knipper een keer met mijn ogen en zie hoe mijn mensje nog steeds een hevige strijd met een plaag in zijn dromen ligt te voeren.
    "Succes met hem."
    Ik schrik even. De jongen en ik zijn allesbehalve op de goede manier gestart met elkaar. Dat hij nu zo'n aardigheid toont doet me eerlijk gezegd wel wat, zeker omdat het zo oprecht klinkt. Ik knik zachtjes, als erkenning dat ik hem gehoord heb maar besluit al snel dat dat niet voldoende is.
    "Bedankt poe- Jake," zeg ik zacht.
    De woorden zijn net mijn mond uitgerold of ik schrik me een bult door Claed die ineens overeind vliegt, al besef ik in dezelfde seconde dat hij het niet bewust doet.
    "Aaaaah!" Zijn kreet trekt door merg en been en hoewel ik zijn nachtmerrie niet gezien heb, krijg ik het zelf ook moeilijk. Ik weet heel goed wat het is als je dromen zich tegen je keren, als je nacht na nacht gestraft wordt voor fouten waarvan je ze graag ongedaan zou maken, waarvoor je al lang boete hebt gedaan.
    Voor ik de tijd krijg om over mijn lichtelijk pijnlijke kin, waar hij net met volle vaart tegenaan knalde, te wrijven, voel ik hoe hij me opnieuw in een houdgreep heeft. Voor de zoveelste keer in mijn leven ben ik blij dat ik als Elf/Hound tegen een stootje kan. Waarschijnlijk had Claed anders de adem uit mijn longen geknepen nu. Voor een mens is hij best sterk. Waar ik helaas even zwak ben als mensen, is op emotioneel vlak. Hoewel ik ze beter kan verstoppen dan de koelste kikker, zijn ze net zo intens.Het feit dat Claed nu ligt te huilen alsof er net iemand gestorven is, breekt mijn hart -dat voor anderen vaak van steen lijkt gemaakt te zijn.
    "Devon... Devon..."
    "Sssssh," sus ik hem zachtjes. Ik neem het deken dat door het vele gespartel van hem af gegleden was en leg het rustig over zijn rug en schouders zodat ik mijn armen veilig om hem heen kan leggen en hou hem vervolgens stevig tegen me aan. Ik slik even als ik mijn t-shirt nat voel worden maar dwing mezelf me niet op die gevoelens te focussen. Claed heeft me op een andere manier nodig nu.
    "Rustig maar," fluister ik, deels omdat ik niet zou willen dat de anderen mijn stem horen breken mocht dat gebeuren. "Het ergste dat je op dit moment kan gebeuren is dat Jake zijn poezelige pantertandjes in je kuit zet, of dat Daniël dorst krijgt of dat Dhelia je een heel klein beetje besluit te verdrinken," probeer ik hem aan het lachen te krijgen. "En dan moeten ze alsnog eerst voorbij mij." Ik grinnik even en scheur mijn blik langzaam even van Claed af om de anderen met enige uitdaging in mijn ogen aan te kijken. Ik ben ervan overtuigd dat geen van de drie Claed kwaad wil doen. Maar als ik eerlijk ben zou ik een vriendelijk vechtpartijtje met Jake of Daniël niet afslaan, misschien zelfs met Dhelia niet al zou ik geen haar op haar hoofd krenken. Misschien is het niet eens een slecht idee, elkaar's tactieken leren kennen. Het is de beste manier om elkaar volledig te vertrouwen mocht het tot een punt komen waar we ons met man en macht moeten verdedigen. Maar nu ben ik even met iets anders bezig.
    Ik richting mijn aandacht weer volledig op Claed en laat mijn hand zachtjes op en neer gaan over zijn rug. Ik zou zoveel willen zeggen om hem te troosten maar besluit dat ik misschien beter even mijn mond hou en hem de tijd geef te kalmeren. Ik sluit mijn armen nog wat steviger om hem heen om hem te laten merken dat ik er ben, en dat ik voorlopig helemaal nergens heen ga.


    I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

    ShatterMe schreef:
    [Sleur mij maar mee ofzo. Ik heb het momenteel wat te druk en ik weet ook niet wat ik heb, maar ik kan me er niet toe aanzetten om iets te schrijven. :( Als ik vaak online lijk is dat meestal omdat ik me vergeet uit te loggen.:s Sorry, ik hoop dat ik in de loop van de week terug zin krijg en kan schrijven.]


    [Kan gebeuren, toch. Dat hebben we allemaal wel eens denk ik. En het is nou niet alsof dit zo'n sneltrein is waarbij je na vijf dagen volledig uit het verhaal ligt :3]


    I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

    [Haha nee, eerder dat er na vijf dagen pas een reactie van mij komt hahah]


    Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

    [yup op ik vergeet dat internet bestaat Dx zoals ik nu dus doe]


    "Find peace in who and what you are." — Saphira

    (Vanmiddag uit school schrijf ik even een post oke? Heb het de laatste tijd wat druk met het wisselen van opleiding etc.)


    Her heart was a secret garden and the walls were very high.

    Dhelia Loreley
    "Ja, dat kan ik denk ik wel." zegt Jake dan, tenminste, het lijkt me dat dat zijn naam is. Meteen valt er een hele zorg van mijn schouders af. Eigenlijk hoeft hij helemaal niet zo vriendelijk te doen. Dat heb ik niet verdiend, Daniël niet, Devon niet en ik al helemaal niet. Wanneer hij nog iets zegt over Claed knik ik geruststellend. Ik weet nog niet hoe we hem gaan oplappen, maar er moet vast wel iets te vinden zijn. Misschien water in zijn gezicht gooien?
    "Lukt vast wel," zeg ik dan nog vlug voordat Jake alweer de kamer uit verdwijnt en Dawn met zich mee sleurt. Probleem één is opgelost.
    Ik schrik op als Claed dan opeens op schrikt en deins een stap naar achteren waardoor ik tegen de muur op bots. Ik trek mijn wenkbrauw verbaasd op en schud verward mijn hoofd. Nog meer drama, jippie, dat kunnen we nu zeker wel gebruiken. Ik wil momenteel gewoon nog één keer het plan snel doornemen, want doordat Devon en Daniël waarschijnlijk het grootste deel hebben doorgenomen hier in deze kamer, toen ik werd buitengesloten, heb ik niet veel ervan meegenomen en heb ik geen flauw idee wat we nu van plan zijn. We schieten er zo niet veel mee op en Jake zal Dawn heus niet lang kunnen tegenhouden voordat ze weer terug zal komen omdat ze zogenaamd weer iets vergeten is.
    Ik houd me opvallend stil wanneer Devon tegen Claed aan het praten is en tuur maar wat uit het raam, net alsof ik niets van het gesprek hoor en bijt op mijn lip, kijk verveeld naar mijn nagels. Eigenlijk wil ik helemaal niet weten wat er tussen die twee is gebeurd, hoewel ik ergens wel wat kan gokken en ik denk dat ik er niet eens zo heel ver van uit de buurt zit.
    "Het ergste dat je op dit moment kan gebeuren is dat Jake zijn poezelige pantertandjes in je kuit zet, of dat Daniël dorst krijgt of dat Dhelia je een heel klein beetje besluit te verdrinken en dan moeten ze alsnog eerst voorbij mij." Ik draai me om als hij dit zegt en sla mijn armen over elkaar. Nou, alsof dat voor hem zo moeilijk zal zijn om mij tegen te houden. Van alle personen hier, ben ik waarschijnlijk de persoon die het minst kan, de meeste training nodig heeft en bovendien, de jongste is. Hoewel zowel Claed, Devon en Daniël er als een stel tieners uitzien rond de zeventien, achttien jaar ben ik net slechts een paar weken geleden negentien geworden, echt negentien en waarschijnlijk ongeveer dertig of veertig keer zo jong als hen. Ze hebben heel wat meer tijd gehad om te leren, te weten te komen wat ze echt zijn en uit die zware ontkenningsfase te komen.
    "Misschien zouden we dat wel eens moeten doen," merk ik dan op, heb eigenlijk meteen spijt van mijn woorden en draai dan mijn hoofd weg, denk even na over wat ik ga zeggen. "Gewoon, om te testen wat we kunnen of zo." stel ik dan uiteindelijk toch voor en ga gewoon weer verder en zucht diep, loop richting het tweetal toe en ga op het bed zitten tegenover de twee.
    "Hoe lossen we dit nu op? Gaat Claed nu gewoon slapen of zo terwijl wij dat kreng in de gaten houden of gaat hij mee?" Op de één of andere manier vind ik beide voorstellen niet al te best klinken in de staat waarin de jongen momenteel verkeerd. "Ik weet niet of dat laatste nou een heel goed idee is trouwens, als hij constant dit soort waanbeelden ziet, maar om hem nou hier te laten.." Ik stop halverwege. Ik weet niet wat Dawn van plan is en het lijkt me nu het beste om misschien als groep bij elkaar te blijven. Uiteindelijk sta ik alsnog op en trek mijn rokje strak naar beneden.
    "Nog extra dingen waar ik niet vanaf weet maar die er wel zijn?" zucht ik dan, klaar om achter Jake en Dawn aan te gaan. Het feest kan beginnen.


    Her heart was a secret garden and the walls were very high.

    D Dawn Madison

    "Waarom? Valt er dan iets interessants te vertellen? Ik verdoe mijn tijd niet eens met denken aan ondankbare popjes zoals jij, laat staan er over praten. Als je gekomen bent om het kreng uit te hangen, ga dan maar gauw weer naar de badkamer en ga tegen je spiegelbeeld snakken." bijt Devon me toe en ik lach spottend.
    Het raakte me wel ergens, maar ik wist hoe ik mijn emoties moest omzetten naar iets anders. Ik had het geleerd van kleins af aan. Als ik pijn had lachte ik in plaats van te wenen. Ik wist niet hoe het gebeurde, maar sinds ik dat heb leren doen ging alles veel makkelijker. Zelfs woede kon ik soms veranderen tot een spottende glimlach. Behalve als ik echt kwaad was, razend zelf dan moest je uit mijn buurt blijven. Mijn hand gaat over mijn amulet. Zelf dat kon soms niet weerhouden dat ik iets op roep. Het was nog steeds een wonder dat ik geen geesten heb opgeroepen.
    "Sorry, liefje, maar ik doe het liever tegen jou," ik pakte mijn zwart kante slipje en deed het rap aan en pakte dan bijpassend de bh. Ik draaide me om zodat iedereen mijn rug kon zien en liet de handdoek zakken en doe dan rap mijn bh aan.
    "Wij waren hier toch eerst?" Ik draai geërgerd met mijn ogen en pak een strakke zwarte skinny jeans,"in ieder geval: We hadden het over het kampvuur als je het zo graag wilt weten en hadden we het drukker met onze vriend hier. Dus trek iets fatsoenlijks aan en breng wat spullen naar buiten, wil je? En neem die rat met je mee."
    "Ik ben toch bezig, het zou veel gemakkelijker gaan als jullie er allemaal niet waren," zeg ik geërgerd terwijl ik een zwart topje over mijn hoofd juist trek en mijn lere jack daarna rap aan doe. Ik wist heus wel dat ze verder over mij gingen praten, maar ik rekte tijd zolang ik kon.
    "Hij weet wel wat er naar buiten moet en kan vast wel een vuurtje aansteken, is het niet? We komen dan zo achter jullie aan. Het gaat volgens mij niet helemaal goed met Claed." Ik weet niet waarom, maar ik kreeg het op mijn zenuwen dat ze me zo snel uit de kamer wil krijgen. Daarbij denk ik dat Claed sterk genoeg was om er doorheen te komen met wat hij ook heeft, anders zou ik wel een geest op roepen die me kon tips geven om hem beter te maken. Ik was misschien niet goed, maar ik was ook niet zo slecht.
    "Ja, dat kan ik denk ik wel" zegt de jongen die ze 'rat' noemen
    "Kan ik heus ook wel! Ik weet hoe je hout moet verzamelen en een vuurtje kan steken, ik ben godverdomme niet achterlijk," bijt ik haar toe terwijl ik mijn hakken aandoe.
    "Succes met hem" zegt de jongen dan voor hij uit de kamer verdween.
    Ik liep met mijn kin in de lucht rond en liep met een zelfzekere tret door de kamer tot ik Daniël zo uit het raam zag kijken. Ik zag aan hoe hij daar stond dat hij net was uitgebarsten en dat hij er niet goed van alles was. Het deed me pijn om hem zo te zien zelfs na alles. "Het spijt me," mompel ik zo zacht dat ik zeker weet dat hij het alleen kon horen voordat ik verder liep met dezelfde houding. Ik sloeg de deur hard dicht en haalde de jongen in.
    "Voor te zien hebben ze jou ook niet zo graag." zeg ik dan terwijl ik een vuist langs me balde om mezelf in toom te houden. Het liefst zou ik nu met spullen naar iedereens hoofd smijten maar dat kon ik nu niet doen.

    Daniël Woods

    Ik hoorde hoe een kraan werd dicht gedraaid en wist dat Dawn uit de douche kwam. Ik had er automatische naar geluisterd in de plaats van de gesprekken die zich plaats vonden. Ze had er langer onder gestaan dan normaal. Ze was niet de Dawn die schuw was van water. Natuurlijk waste ze zich wel, maar dat was snel maar toch ook grondig. Het was juist alsof ze ergens van bevrijd was. Misschien was het daarom dat ze zo raar deed in het begin toen ze ontwaakte. Misschien had ze er zo moeten uitzien hoe ze er nu uitzag in plaats van haar uiterlijk van vroeger. Het uiterlijk kon misschien wel iets zijn dat demon had gemanipuleerd samen met haar karakter.
    Ik wist dat ik waarschijnlijk de rest moest waarschuwen dat ze kwam, maar ik deed het niet. Ze waren toch te hard met Claed bezig en ik was niet de enige met super gehoor. Ik hoorde de deur van de slaapkamer open gaan en wist dat Dawn hier iets over ging zeggen omdat ze dacht dat we het over haar hadden. Wat natuurlijk ook waar was in eerste instantie, maar toen begon Claed raar te doen. Arme Claed toch. Een zucht verlate mijn mond, maar ik blijf naar buiten kijken. Het ergste was de geur die hier hing aan het raam.
    "Soms een leuke bijeenkomst? Kunnen jullie die niet buiten houden of ergens anders waar de 'mensen' die het niet mogen horen het niet kan horen?" sist Dawn.
    "Waarom? Valt er dan iets interessants te vertellen? Ik verdoe mijn tijd niet eens met denken aan ondankbare popjes zoals jij, laat staan er over praten. Als je gekomen bent om het kreng uit te hangen, ga dan maar gauw weer naar de badkamer en ga tegen je spiegelbeeld snakken." bijt Devon haar toe, maar ik zucht geïrriteerd. Het ergste wat je kon doen was reageren op haar, want ze heeft altijd wel een antwoord klaar liggen.
    "Sorry, liefje, maar ik doe het liever tegen jou." zegt Dawn dan.
    "Wij waren hier toch eerst? In ieder geval: We hadden het over het kampvuur als je het zo graag wilt weten en hadden we het drukker met onze vriend hier. Dus trek iets fatsoenlijks aan en breng wat spullen naar buiten, wil je? En neem die rat met je mee," zegt Dhelia.
    "Ik ben toch bezig, het zou veel gemakkelijker gaan als jullie er allemaal niet waren," zegt Dawn geïrriteerd.
    "Hij weet wel wat er naar buiten moet en kan vast wel een vuurtje aansteken, is het niet? We komen dan zo achter jullie aan. Het gaat volgens mij niet helemaal goed met Claed." zegt Dhelia.
    "Kan ik heus ook wel! Ik weet hoe je hout moet verzamelen en een vuurtje kan steken, ik ben godverdomme niet achterlijk," bijt Dawn Dhelia toe.
    "Succes met hem" zegt Jake.
    Als ze alle twee weg zijn en Dawn nog iets tegen Jake hoor zeggen draai ik me nog steeds niet om. Ik hoor Devon tegen Claed bezig dus was Claed misschien wakker.
    "Hoe lossen we dit nu op? Gaat Claed nu gewoon slapen of zo terwijl wij dat kreng in de gaten houden of gaat hij mee?" Ik balde mijn vuisten toen ze Dawn 'kreng' noemde. Ze bleef mijn beste vriendin, ook al verraadde ik haar nu maar dat betekende niet dat ze haar kreng mogen nomen."Ik weet niet of dat laatste nou een heel goed idee is trouwens, als hij constant dit soort waanbeelden ziet, maar om hem nou hier te laten.. Nog extra dingen waar ik niet vanaf weet maar die er wel zijn?"
    "Je moet haar geen kreng noemen, Dhelia." zeg ik op een emotieloze toon. "Je moet gewoon bij haar in de buurt blijven als Devon met haar bezig is. Devon en ik wisselen om haar bezig te houden. Je moet niet in de buurt zijn als ik bij haar ben. Ze mag me pijn doen. Dat is het minste wat ik voor kan doen na alles. Voor de rest weet ik even niks meer dus, Devon?" Ik draaide me nog steeds niet om omdat ik niemand wou aankijken. Ik kon ze wel zien door de weerspiegeling van het glas.

    [ bericht aangepast op 21 feb 2013 - 17:26 ]


    Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

    [Er is terug één meisje vrij aangezien LeFuck (Joy) niet meer meedoet, dus als je er nog één wilt mag je er één nemen. (:]

    [ bericht aangepast op 22 feb 2013 - 17:30 ]


    Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

    Jake Dodge Dragon

    "Voor te zien hebben ze jou ook niet zo graag." zegt Dawn, ik werp even snel een blik op haar, ze lijkt me boos misschien was er eerder iets gebeurt. Ik had wat beter op moeten letten toen ze aan het praten waren misschien wist ik dan wat meer over wat er was, misschien heeft mijn onderbewustzijn het wel opgevangen, maar ja dat komt dan wel als ik slaap. "Oh dat kan, het maakt mij eigenlijk helemaal niet uit wie me mag en wie niet, uiteindelijk hebben de meeste me nodig" zeg ik vaag, toch is het waar, in het verleden was het dus is het vast ook wel in het heden, net als de koning in die tijd hij wou eeuwig leven. Ik sluit mijn ogen en krijg het beeld van de oude man weer voor me, smekend voor 1 schub, 1 schubje van het eeuwig leven, maar het blijft gewoon zo, eeuwig leven is niet voor de gene die kunnen streven en niet alleen dat diezelfde koning had in zijn jonge jaren draken gedood.
    Ik schud even met mijn hoofd om weer helder te worden, dromen in het verleden is altijd goed maar het was nu niet de goede tijd of de goede plaats daarvoor. "Misschien is het handig als ik in de keuken het eten enzo pak en jij alvast een plekje buiten zoekt? Of andersom dat vind ik ook goed, of we doen gewoon alles samen vind ik ook goed" Zeg ik stom, oh Jake had gewoon niks gezegd en gewoon gedaan misschien was dat beter, mompel ik in mijn hoofd.
    Een plotse eenzaamheid spoelt over mij heen als een stort bui, waar is Hua eigenlijk? Ik had hem al een tijdje niet gezien en bezorgdheid kwam plots bij me opborrelen waardoor mijn gezicht betrekt.


    "Find peace in who and what you are." — Saphira

    Dawn Madison

    "Oh dat kan, het maakt mij eigenlijk helemaal niet uit wie me mag en wie niet, uiteindelijk hebben de meeste me nodig," zegt de jonge vaag. "Misschien is het handig als ik in de keuken het eten enzo pak en jij alvast een plekje buiten zoekt? Of andersom dat vind ik ook goed, of we doen gewoon alles samen vind ik ook goed"
    "Ik zal wel naar buiten gaan. Ik ga aan het meer zitten als je het goed vind? Ik zal ook wel al takken zoeken en een vuurtje maken als je dat goed vind?" Ik wacht niet op een antwoord en loop terug richting de kamer. Ik doe de deur open en negeer iedereen en zoek in mijn koffer naar mijn tekenblok en een aansteker. Toen ik die gevonden had beende ik snel naar de deur en zeg zonder hun aan te kijken: "Het kampvuur is aan het meer."
    Wanneer ik buiten ben loop ik nog steeds stevig door ondanks mijn hakken. Een zucht verlaat mijn mond, wanneer ik aan het meer kom. Ik legde mijn tekenblok neer en mijn aansteker en begon stevige dikke langen takken te zoeken voor het kampvuur. Ik had geen idee hoe ik het zou maken, maar we zullen wel zien.
    Toen het me gelukt was om iets te maken wat op een kampvuur leek pakte ik mijn tekenboek vast en bladerde erdoor. Ik schuurde er een paar uit die ik vond dat ze mislukt waren en ik was blij dat ik er nog een potlood in had steken. Waarschijnlijk ging ik me toch vervelen en dan had ik iets te doen. Wanneer ik het vuur wou aansteken leek er iemand te komen, maar ik zag niet meteen wie. Misschien was het die jonge wel of iemand van de anderen. Ik maakte propjes van het papier en dacht na over hoe mijn papa de haard aanstak. Ik deed juist hetzelfde en stak de papier aan. Zonder op te kijken, wie het was ging ik ver van het vuur zitten en pakte mijn tekenblok en begon er in te bladeren. Ik had een paar zelfportretten getekend en ook Daniël. Er stonden ook schetsen van andere dingen zoals een appel, hond en een auto, maar die waren niet zo goed zoals ik mensen kon tekende.


    Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

    [Kelly, moet ik wachten op Claed of mag ik reageren?]


    I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

    Claed Nixis ;;

    "Sssssh," hoor ik Devon zijn stem en ik ril nog altijd. Ik voel hoe hij de deken over mijn rug en schouders legt en me vast houd. Ik ben alleen gefocust op Devon, ik weet niet eens of er andere in de kamer zijn. Alles is zwart om me heen en alleen Devon is er hier aanwezig...
    "Rustig maar. Het ergste dat je op dit moment kan gebeuren is dat Jake zijn poezelige pantertandjes in je kuit zet, of dat Daniël dorst krijgt of dat Dhelia je een heel klein beetje besluit te verdrinken," zegt Devon en ik moet door mijn tranen heen een heel klein beetje lachen. "En dan moeten ze alsnog eerst voorbij mij," grinnikt hij en ik knik. Ik voel me nu echt een klein kind dat bescherming zoekt bij zijn oudere broer.
    Ik hem mijn hoofd nog op zijn schouder liggen en voel hoe zijn hand over mijn rug op en neer gaat. Ik voel hoe hij zijn armen strakker om me heen sluit en ik ontspan wat meer. Wel heb ik mijn armen nog om zijn middel.
    "Niet weg gaan... Blijf bij me..." zeg ik zachtjes, mijn stem klinkt schor. Als Devon nu weg gaat dan weet ik niet wat ik zal doen, misschien wel domme dingen of erger. Devon is de enige die me ooit heeft kunnen begrijpen, me heeft kunnen helpen. Toen we weg gingen bij elkaar was ik er kapot van. Dat we elkaar nooit keer zagen liet me breken, mentaal en fisiek. Ik heb er vier jaar over gedaan weer op het rechte pad te komen, en nog leek het dat er een gat open bleef. Maar nu... Nu is hij gedicht door Devon, wie ik altijd zo gemist heb.
    "Devon, laat me nooit meer alleen... Nooit," spreek ik zachtjes en ik snik een keer. Wat een watje ben ik... Zo huilen in het bijzijn van Devon. Hij heeft me wel vaker zien huilen, maar dat is al zo een tijd geleden. Misschien denkt hij wel hetzelfde, dat ik een watje ben en dat ik alleen maar jank... Nee zo zou Devon nooit denken.

    (sorry als het kort is. Maar ik typ op mobiel)


    Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

    Devon Dorcha

    "Niet weg gaan... Blijf bij me... Devon, laat me nooit meer alleen... Nooit."
    Claed's woorden zorgen ervoor dat ik letterlijk sprakeloos ben. Ze raken me recht in mijn zwakke plek. Ik wil het hem beloven, maar dat kan ik niet. Simpelweg omdat het een belofte is waaraan ik me hoogstwaarschijnlijk op een gegeven punt in de toekomst niet aan zal kunnen houden. Die kennis alleen al maakt het onmogelijk om de woorden uit te spreken. Ik slik even en staar, zonder ze echt te zien, naar Jake en niet-Dawn die de kamer verlaten.
    "Gabriël."
    Wat verbaasd kijk ik om me heen, alsof ik pas nu besef in welke kamer ik me bevind. Hier is niemand die de naam Gabriël draagt, dus er is geen reden voor een van ons om hem uit te spreken. Maar ik zou zweren dat ik hem gehoord heb. En die stem, ze komt me zo bekend voor. Ik kan er alleen geen gezicht op kleven.
    "Gabriël."
    Ik schrik op door de nu meervoudige stemmen die me teisteren. Voorzichtig laat ik mijn ogen naar Claed's gezicht afzakken. Hij lijkt helemaal niks gehoord te hebben. Onbewust hou ik hem wat dichter tegen me aan. Mooi is dat, een Hound die zelf bang is. Maar langzaam dringt mijn omgeving weer tot me door. Ik knipper een paar keer met mijn ogen terwijl Dhelia's stem mijn oren bereikt.
    "... Claed nu gewoon slapen of zo terwijl wij dat kreng in de gaten houden of gaat hij mee? Ik weet niet of dat laatste nou een heel goed idee is trouwens, als hij constant dit soort waanbeelden ziet, maar om hem nou hier te laten... Nog extra dingen waar ik niet vanaf weet maar die er wel zijn?"
    Een langgestrekte grom klinkt door de kamer, zo diep dat een mens hem bijna niet zou horen. Als voel hoe verwrongen mijn gelaat is, besef ik dat hij van mij kwam. Ik voel mijn ogen gloeien, maar het voelt anders aan dan gewoonlijk. Mijn reflectie die vanuit het raam naar me terug staart, vertelt me waarom. In plaats van het zwavelachtige groen, gloeien mijn ogen in een zonsondergang-oranje-achtige tint. Wanneer ik geknipperd heb, zie ik echter weer mijn normale gezicht en vraag ik me af of het mijn verbeelding was.
    "... kreng noemen, Dhelia. Je moet gewoon bij haar in de buurt blijven als Devon met haar bezig is. Devon en ik wisselen om haar bezig te houden. Je moet niet in de buurt zijn als ik bij haar ben. Ze mag me pijn doen. Dat is het minste wat ik voor kan doen na alles. Voor de rest weet ik even niks meer dus, Devon?"
    Ik kijk naar Daniël alsof het de eerste keer is dat ik mijn naam hoor. De afstandelijke, maar op een of andere manier toch kalme, houding waarin Daniël zich opstelt zorgt ervoor dat ik me ook wat rustiger voel. Daarbij heeft hij me zojuist een doel gegeven om me op te concentreren. Het moet alleen niet veel vreemder gaan worden, of zelfs dat zal niet meer helpen. Ik frons mijn wenkbrauwen en laat mijn tong langzaam over mijn lippen gaan, alsof ik mijn mond uit een dutje moet doen ontwaken.
    "Claed kan zelf beslissen waar hij zich best bij voelt," antwoord ik nog op de woorden van Dhelia. "En ik denk niet dat ze zich ervan zal weerhouden iemand pijn te doen omdat Dhelia in de buurt is, als dat haar doel is. Ik denk dat het beter is dat iedereen rond het kampvuur blijft en dat jij en ik gewoon afwisselen wat naast Dawn zitten en met Dawn praten betreft. Als het dan nodig is, kunnen we met z'n allen ingrijpen."
    "Gabriël!"
    "Godver!" grom ik luid, terwijl ik mijn vuist tegen de muur naast me ram, waardoor ik Claed los laat en de beweging van mijn lichaam hem op de grond doet vallen. Ik voel mijn ogen opnieuw gloeien, hetzelfde als daarnet, en grijp naar mijn hoofd. Mijn ogen hou ik stevig dichtgeknepen terwijl ik aan mijn haren trek, in de hoop de controle terug te krijgen, en mijn ademhaling is snel, haast dierlijk.
    "En iemand moet mij in de gaten houden. Zoals het nu gaat zou het kunnen dat Dawn niet het enige gevaar is," weet ik tussen samengeklemde kaken uit te brengen.
    Ik weet heel goed wat een Gabriël is. Maar ik ben er geen. En oranje ogen zitten niet bij het pakketje inbegrepen.


    I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

    Dhelia Loreley
    Aandachtig luister ik naar de voorbij vliegende woorden en moet me kalm houden wanneer Daniël me tegenspreekt over mijn zojuist gebruikte koosnaampje voor mijn nieuwe beste vriendin. Ik frons mijn wenkbrauwen wanneer hij dit zegt en haal mijn schouders op. Hoewel ik het niet zeg, omdat ik weet dat daar alleen maar meer gezeur van komt, beslis ik zelf wel of ik Dawn nu kreng noem of niet. Mijn eigen keuzes, het is mijn eigen verantwoordelijkheid als er daardoor iets gebeurd. Hierdoor gaan de rest van Daniël zijn woorden wat aan me voorbij, moet ik heel eerlijk toegeven waardoor ik weer het plan heb gemist, maar dit keer ben ik niet van plan om het opnieuw op te halen en geef ik mezelf de schuld. Ik kijk nog kort naar Claed, maar van hem is er nog geen teken van herstel, in tegendeel zelfs, ik weet nu niet precies of het nu slechter of beter wordt voor hem en probeer de woorden die hij tegen Devon zegt te negeren, gewoon omdat ik vind dat het me niets aangaat en het een conversatie alleen tussen hem en Devon is dus zucht ik en tuur verveeld naar mijn nagels. Waarom ben ik hier ook al weer heen gekomen, welke rede zat daarachter? Alle antwoorden die ik eergister nog gemakkelijk had kunnen geven, zijn weg, verdwenen. Ik heb geen flauw idee meer wat ik hier doe en waarom ik hier nog blijf. Het liefst wil ik namelijk zo snel mogelijk mijn spullen pakken en vertrekken, maar toch houd iets me tegen. Misschien het feit dat ik me eindelijk niet meer alleen voel en mensen heb gevonden die ook problemen hebben, andere problemen dat wel, maar ze lijken meer op me dan de normale mens waar ik me gewoonlijk onder bevind.
    "Claed kan zelf beslissen waar hij zich best bij voelt," zegt Devon dan alsof waardoor ik op kijk en luchtig knik. Prima, als dat is wat hij wilt. Ik vraag me alleen af of Claed überhaupt nog in staat is om iets te kunnen beslissen met hoe het er nu aan toe gaat met hem. Hij ziet er verschrikkelijk uit, alsof hij elk moment in een coma kan raken. De jongen heeft slaap nodig en veel ook. "En ik denk niet dat ze zich ervan zal weerhouden iemand pijn te doen omdat Dhelia in de buurt is, als dat haar doel is. Ik denk dat het beter is dat iedereen rond het kampvuur blijft en dat jij en ik gewoon afwisselen wat naast Dawn zitten en met Dawn praten betreft. Als het dan nodig is, kunnen we met z'n allen ingrijpen." Vragend kijk ik hem aan, begrijp zijn woorden even niet.
    "Waarom zou ze zich weerhouden van mensen pijn te doen als ik erbij ben?" vraag ik daarom terug en sla mijn armen over elkaar, antwoord krijg ik niet, want meteen vult een luid gevloek de kamer. Eerst heb ik niet eens door waar het vandaan komt en kijk ik verward naar Daniël, maar als ik merk dat hij er net zo schaapachtig bij staat als ikzelf, richt ik me weer tot Devon en Claed waar het tafereel er heel anders uitziet als eerst. Claed ligt dit maal op de grond, hoor hem ploffen op de houten vloer en kijk meteen naar Devon die compleet gek lijkt te worden. In eerste instantie wil ik op hem aflopen, maar vraag me af of dat wel zo'n goed idee is. Ik heb nou niet bepaald de spieren of de kracht om hem tegen te houden, dus loop ik voorzichtig naar Claed toe om hem omhoog te helpen. "Gaat het?" vraag ik nog bezorgd en probeer hem aan zijn schouders op het bed te tillen.
    "En iemand moet mij in de gaten houden. Zoals het nu gaat zou het kunnen dat Dawn niet het enige gevaar is," zegt Devon dan waardoor ik mijn wenkbrauwen verbaasd optrek. Het wordt gekker met de minuut. Dan steek ik mijn hand uiteindelijk wel op. Daniël houdt Dawn in de gaten, zelfde geldt voor Devon wie ook de taak op zich genomen lijkt te hebben om Claed in de gaten te houden. Dus dan blijf ik over. Degene die momenteel nog niets doet.
    "Dan neem ik die taak wel op me," zeg ik zacht en kijk strak naar Devon waarna ik mijn ogen naar Claed laat glijden. "Het is niet dat ik al iets anders te doen heb."


    Her heart was a secret garden and the walls were very high.

    [Gaan we hier nog mee verder? (no_chears)]


    I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.