RPG - Het epische verhaal - Speeltopics

Oorspronkelijk is dit verhaal begonnen op Hyves, maar omdat die er helaas mee gaat stoppen, willen we hier graag verder gaan.
Iedereen is natuurlijk vrij om mee te doen, maar we zitten dankzij Hyves' faillissement dus wel midden in het verhaal! Hopelijk hebben jullie hier begrip voor.

De wereld was een zooitje en hoewel Morgan dat probeerde op te lossen, was iedereen eigenlijk alleen maar bezig elkaar uit te moorden en opnieuw de macht te grijpen.

De tijd wordt weer teruggedraaid en iedereen wordt opnieuw wakker. Dit keer bevinden ze zich echter niet meer op Zweinstein. Ze worden wakker in een doodnormaal gezin, waarvan de ouders denken dat het hun eigen kinderen zijn.

Het blijkt zelfs dat ze hun toverkracht zijn kwijtgeraakt en als normale tieners naar school moeten.

Meer uitleg en het inschrijftopic vind je hier

Personages

[ bericht aangepast op 17 nov 2013 - 18:49 ]

Every villain is a hero in his own mind.

[Oh. Ik reageer er nu wel even op.]

'Wat denk je zelf?' Noha keek haar minachtend aan.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Waar gaan jullie naartoe?' vroeg Jurgen, plotseling nogal belangstellend. Als ze iets hadden gevonden om terug te gaan naar de toverwereld, dan wilde hij dat graag.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Moon verschoot van kleur. 'Ik - ik weet het niet...'

-

'We gaan een wereldreis maken.' Nick keek op zijn horloge. Zou hij Alaine ophalen? Ze zou hen ophouden in de rolstoel, maar het was interessant dat ze Ignatius' dochter was. Bovendien zocht men minder gauw dingen achter hun ronddwalen als ze een gehandicapte bij zich hadden.

Every villain is a hero in his own mind.

Daisy knikte.
'En we gaan magie vinden, hoop ik.'

Megan vond dat Noha wel een beetje bot reageerde, maar zei er niets over.
'Het eh - het maakt niet uit, Moon,' zei ze. Ze was zelf eigenlijk ook een beethe verbaasd dat ze niet naar Li was gegaan.

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Sam keek Ignatius poeslief aan, glimlachte en ging daarna een beetje klooien met papier en stiften die plots in de cel verschenen waren. Waarschijnlijk waren die voor haar bedoeld, als "goedmakertje" van die mevrouw zodat ze alsnog kon communiceren met Ignatius. Misschien voor later, of ze konden hints spelen natuurlijk. Ze glimlachte terwijl ze begon te tekenen.

Noha plofte op Megans bed en keek naar de kamer waarvan ze wist dat Megan die zelf nooit zo zou inrichten. Het was er opgeruimd en Noha had al ontdekt dat dat bij haar ook het geval was sinds ze terug waren gekomen van de vreemde kamp. Misschien hoopte haar zogenaamde ouders haar daar een plezier mee te doen, maar het kon Noha werkelijk geen barst schelen of “haar” kamer er netjes uitzag of niet.
‘En nu?’ vroeg Noha aan niemand in het bijzonder, maar ze zat eigenlijk niet zo op Moons antwoord te wachten. ‘Gaan we hier de rest van onze dagen slijten?’
Daar zat ze eigenlijk niet zo op te wachten , hoewel ze niet verwachtte dat ze nog lang te leven hadden. Het kwam gewoon door deze plek. Deze Dreuzels. Ze zouden er beter aan doen om weg te gaan en te hopen Zweintein terug te kunnen vinden op Zweinsveld, waar genoeg tovenaars en heksen waren die hen konden helpen. Noha zou er veel voor geven om alleen al een Ochtendprofeet in handen te kunnen krijgen. Dan konden ze tenminste achterhalen wat er allemaal gebeurde, want het was wel duidelijk dat hier magie aan het werk was.

~ ~

‘Ik moet gaan, lieverd. Nick en Daisy… Ik moet naar ze toe.’
Li wilde knikken, maar het lukte hem niet. Het deed pijn en zijn lichaam stond hem niet toe teveel te bewegen. Hij had net water gedronken, dat zijn moeder met een lepeltje tussen zijn lippen had gegoten. Hij had ook een naar gevoel bij zijn lies en buik en de verpleegster zei dat het een katheter was, hoewel Li geen idee had wat het was. Het zou hem wel helpen genezen, dacht hij en hij was toen weer in slaap gevallen.
Hij opende zijn mond om iets te zeggen. Iets te vragen over zijn toestand of over wat er precies was gebeurd. Was iedereen in orde? Had hij zijn toverkracht weer terug? Hij slaagde er niet in om ook maar een van die dingen te vragen en het enige wat over zijn lippen rolde was: ‘Waar is Moon?’
Zijn moeder had hem met een vreemde blik aangekeken, maar Li kon zich niet op haar gezicht of het antwoord op zijn eigen vraag concentreren. Het was alsof hij iets probeerde te pakken, maar er net niet bij kon.
Zijn moeder raakte zijn hand even aan en Li merkte dat de medicijnen in zijn bloedbaan weer teveel van hem eisten. Hij zag haar niet meer weggaan en hoorde ook de zuster niet die met een bloeddrukmeter naast zijn bed kwam staan.

~ ~

Van had niet zulke zware verwondingen, maar toen hij in het ziekenhuis werd onderzocht, deelde hij mee dat hij al enkele minuten een pijn op zijn borst had. De verpleegster vroeg hem zijn kin op zijn borst te doen, maar dat lukte hem niet. Zijn ademhaling werd jachtiger en ook zijn linkerarm begon pijn te doen.
De zusters knipten zijn trui open en plakten stickers op hem, met draden die naar een onbekend apparaat leidden dat piepte en een golvende lijn liet zien. Van kon wel bedenken waar het voor diende, toen hij zich de plaats van de stickers indacht, maar hij wist niet goed wat ze daarmee wilden bereiken.
Van zag een onbekend stel in de ruimte staan dat hun armen om elkaar heen had geslagen en hem ongetwijfeld goedbedoelde woorden influisterden, maar hij begreep er maar weinig van. Hij had anderen horen praten over zogenaamde ouders die hun ouders niet waren en Van bedacht zich nog net dat dit dan waarschijnlijk de zijne moesten zijn toen zijn hart er mee ophield.
Het stel werd uit de kamer gedreven en een defibrillator werd warm gewreven door de sterke armen van een verpleegster. Een ander bediende het apparaat dat er mee verbonden was en na twee pogingen klopte het hart weer.
De vrouw die naast Vans bed had gestaan, barstte in snikken uit, maar Van reageerde er niet op. Zij ogen bleven gesloten en zijn hartslag daalde weer. De vrouw slaakte een kreet van pijn en ongeloof toen het hart van haar zoon opnieuw stopte met kloppen.
Het ziekenhuispersoneel deed opnieuw een poging, maar er veranderde niets meer aan zijn toestand.

~ ~

Ablaze moest toegeven dat hij zich wel vermaakte in zijn eentje. De omgeving was best amusant en hij had al enkele keren iemand voorbij zien komen die hem even had bestudeerd alvorens weer door te lopen. Ablaze wist zeker dat hij hoorde hoe de persoon, die hij niet herkende, papier op een klembord omsloeg nadat deze was doorgelopen en dat betekende alleen maar dat hij inderdaad geobserveerd werd en meer was dan een of andere gevangene.
Hij wist dat hij niet dood was. De dood kon hier niet op lijken, want anders had hij zichzelf al veel eerder van kant gemaakt en had hij zo’n zelfde klembord gevraagd om al zijn oude slachtoffertjes in de gaten te houden.
Dat idee wond hem op en hij amuseerde zich meerdere malen in zijn cel door zich met die ideeën te bevredigen. Dat hij daarbij in de gaten werd gehouden, kon hem niet schelen. Het kon hem ook niet schelen dat hij, terwijl hij zichzelf stimuleerde, twee paar ogen naar binnen zag kijken. Hij grijnsde alleen maar naar het stel aan de andere kant van zijn onzichtbare celdeur en daagde hen uit met enkele posities die hij nog nooit met een levend persoon had gedaan.
Hij vroeg zich af wat ze van hem wilden en of dit gedrag paste bij wat er van hem verwacht werd. Eigenlijk hoopte hij van niet. Dat zou het proces vast tegenwerken. Misschien zouden ze dan eens met hem praten of binnenkomen, in plaats van alleen wat maaltijden naar binnen te schuiven. Soms gebruikte hij de yoghurt die erbij zat om zijn eenzame pleziertjes wat aangenamer te maken, maar na een tijdje merkte hij dat hij geen yoghurt meer kreeg en hij twijfelde of hij het zijn eigen lichaamsvocht zou moeten doen. Hij besloot het niet te doen en wachtte een geruime tijd in kalmte. Een tijd lang at hij de maaltijden die hij kreeg, sliep een paar uur en floot af en toe een deuntje, maar hield zijn kleding aan. Hij glimlachte vriendelijk naar zijn bezoekers die weer iets noteerden op hun voor hem onzichtbare klembord en gedroeg zich. Binnenkort was het tijd om te onderhandelen. Dat voelde hij.

~ ~

Zoë keek naar het andere, haast levenloze lichaam in hun cel.
‘Wat is dat?’ vroeg ze en ze stond op om het meisje eens te bekijken. Ze was ook bij hen op school geweest en een dag eerder dan Zoë en Mae gestorven. Zoë wist niet zeker of ze nou een Dreuzel was geweest of niet, maar besloot wel dat ze het kind niet mocht.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Ignatius keerde zijn rug naar Sam toen ze begon te tekenen.
Achterlijk mens.

'Ik weet het niet, Noha. Heb jij een beter idee?' vroeg Megan. Ze ging op haar bed zitten en leunde tegen de muur aan.

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

'Dan wil ik graag mee,' zei Jurgen, 'als dat mag.' Misschien kon hij met magie terugkomen in zijn eigen wereld, waar hij verenigd zou worden met Dylan en Kate.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Daisy knikte.
'Ik zou het fijn vinden als je mee ging!'

Jurgen glimlachte, maar wist niet of die andere jongen het wel fijn zou vinden.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Wense kreeg te horen dat ze waarschijnlijk over een periode van 8 tot 13 maanden weer zou kunnen lopen. Ze zou zichzelf liever van kant maken dan zolang moeten wachten, met tegen slagen moeten werken en zichzelf elke dag zou moeten pushen om weer te gaan proberen. Het uitzicht was vreselijk. Ze keek naar de berichten die op de school site stonden, foto's van de overleden leerlingen van het uitje. Ze scrolde en stopte bij een foto, was Ignatius dood? Haar broer hier was dood, waarom had haar vader er niets over gezegd? Wat was er mis met die man, hij was nog steeds niet terug gekomen. Misschien besloot hij dat hij haar hier liet zijn. Gewoon niet meer naar om kijken, gezien ze toch al zijn reputatie had verpest door zwanger te zijn.

‘Weg hier,’ mompelde hij. Hoe moest hij Claire terugvinden zodat ze morgen de stad konden ontvluchten? Hij had geen flauw idee waar ze woonde en hij betwijfelde of Emmy dat wel wist.

-

Moon kon ook niet op een beter idee komen. Ze waren allemaal hun kracht kwijt, waardoor ze niets konden doen dan afwachten. Hier hadden ze een dak boven hun hoofd en werd er voor hen gezorgd – het was maar de vraag wat er van hen terecht kwam als ze hun heil elders gingen zoeken.

-

Nick haalde zijn schouders op. Het kon hem niet zoveel schelen als de jongen meeging. Des te meer kans dat iemand anders dan hij gegrepen werd als de dood hen achterna kwam.
‘Ik vind het prima. Ik wil ook nog even langs Alaine.’
Hij vroeg zich af hoe ze zich nu voelde en of ze wist dat haar vader overleden was.

-

Nimue keek met gefronste wenkbrauwen naar de jongen die zich zo schaamteloos bevredigde. Hij was een van de weinigen die zich leek te vermaken, maar ze zou deze cel niet meer betreden.
‘Ik stel het op prijs als je mijn eigendommen niet bevuild,’ liet ze hem weten. ‘Ik haal iemand om het op te ruimen en ga ervan uit dat je dat je je daarna weet te gedragen.’
Ze liep terug naar de cellen, wekte Jenny en droeg het meisje op om met haar mee te komen.

[ bericht aangepast op 12 nov 2013 - 18:46 ]

Every villain is a hero in his own mind.

Jenny wist dat ze deze persoon alleen maar tegen zich zou helpen als ze tegen haar in ging, dus deed ze gedwee wat haar gevraagd werd. Als deze persoon het type was wat Jenny dacht dat ze was, dan zouden ze vast goed met elkaar overweg kunnen.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain