RPG Starchildren - Topic 1. - Speeltopics

[ bericht aangepast op 13 feb 2014 - 22:26 ]

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Robin Jr. 'Puck' Goodfellow
Ik besloot om terug te lopen naar het kasteel als ik een bosbewoner op me af zie komen. 'Het is een chaos, de meeste bosbewoners beweren dat ze mensen hebben gezien niet ver van hier,' piepte de een. Ik luisterde aandachtig, maar trok mij toch in mijn gedachtes.
'laat me zien waar,' zei ik tegen haar. Ik liep een enige tijd zwijgend achter het beestje aan, als ik een bekende door de bomen zie verschijnen. Ik herkende haar meteen toen ik dichterbij kwam. 'June,' riep ik en rende op haar af. 'Heb je het gehoord over die mensen, en ik ben bang dat ik op mijn donder krijg als de koningin ineens hoort dat ik buiten het kasteel ben,' ratelde ik aan een stuk door, zonder pauze te nemen.
Ik was te opgewonden om ook maar rustig aan te doen.

Vampire + Servant = Servamp

Prinses Akiria || Winter Fea - Outfit

Als mijn gebakje op was wilde ik er eigenlijk nog eentje nemen, maar John trok me mee voordat de koks ons zouden zien. Net op tijd ook want ik hoorde er net één roepen achter de gebakjes. Onze voetstappen weergalmden in de grote lege gang en we liepen blijkbaar naar het vertrek van John toe. Zodra we in zijn kamer waren deed hij de deur achter ons dicht en ik keek hem vragend aan. 'Ik heb je hulp nodig,' zei hij en ik knikte als teken dat ik luisterde. 'Mijn haar is echt niks vandaag. Zin om het in model te brengen?' vroeg hij me dan en een glimlachje sierde mijn volle lippen "Ja tuurlijk." zei ik blij. John ging alvast ik een grote stoel zitten die in zijn woonkamer stond en ik liep naar zijn badkamer toe en zocht wat spullen, zoals een haarborstel etc. Ne even kwam ik terug met wat verschillende spulletjes en liep ik naar John toe. "Eens kijken." zei ik bedenkelijk terwijl ik mijn broer even onderzoekend aankeek. Mijn sneeuwbal had zijn haar duidelijk verpest, want nu ging het wat slapjes voor zijn ogen. Ik nam de haarborstel en begon zijn haren weer in model te kammen, na een paar minuutjes zat het weer goed en ik deed er nog wat lak in zodat het zeker heel de avond goed zou zitten. "Zo, heb je nog hulp nodig John?" vroeg ik hem met een glimlachje. Ikzelf had al mijn dingen voor vanavond al klaargelegd, dus ik had geen hulp meer nodig, maar ik wist wel van mijn broer dat hij soms dingen kon vergeten.


Liam Jayden Dumondt || Steenbok - Outfit

Het meisje keek me met grote bange ogen aan. Tja ik heef haar eigenlijk wel gelijk...Ze waaide kort en liep dan wat verder weg. Ik zucht even, Liam kluns dat je ook bent. "Wacht, ga nou niet weg." mompel ik maar indeplaats van haar achterna te gaan bleef ik maar staan voordat ze echt ging weglopen. Het meisje glimlachte misschien wel beleefd, maar ik zag ook wel dat ze dit niet begreep, net zoals ik eigenlijk. "Sorry van dat, ik zag je net en nou wilde gewoon vragen waar ik ben." zeg ik dan verontschuldigend tegen het meisje maar ik denk wel dat ik haar antwoord al wist. "Ik ben trouwens Liam, ik was net aan het skaten en belande dan plots hier." leg ik dan verder uit aan het meisje. Hopelijk begreep ze wat ik bedoelde, anders zag ik er vast echt idioot uit. De stilte tussen ons was echter wat onaangenaam en wat ongemakkelijk keek ik even rond. Ik had werkelijk geen idee waar ik was en dat irriteerde mij enorm. "Dus hoe kwam jij hier?" vroeg ik het nog onbekende meisje dan.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Alesis Cala West – Schorpioen

Ik was met Nemo naar huis gelopen, en ik had zijn hand de hele tijd vastgehouden. Bang dat ik hem zo snel kwijt zou zijn. ‘Ga je direct naar huis?’ vroeg hij me toen we voor zijn huis stonden. Ik knikte, maar ik loog. ‘Ik bel je als je thuis bent,’ zei hij nog. Ik knikte weer en draaide me om. Ik hoorde de deur achter me open gaan en later weer dicht. Ik wilde niet naar huis. Ik wilde niet dat mijn grootmoeder wist wat er aan de hand was. Ik wilde even alleen zijn. Ik liep naar een meer vlak bij me in de buurt waar ik graag kwam als ik wilde nadenken. Ik ging daar tegen een boom aan zitten en stak mijn voeten in het water. Al snel sloot ik mijn ogen en liet de zon op mijn gezicht schijnen.
Ik werd gewekt doordat er een vogel op mijn schouder ging zitten. Ik deed mijn ogen open en zag het beestje naar me kijken. Mijn ogen werden groter toen ik merkte dat mijn voeten niet meer in het water waren. Ik was in een woud beland, schoot door mijn hoofd. Overal was leven, ik zag duizenden eekhoorntjes over de bomen rennen, vogels zongen. Ik keek er even naar en werd toen overvallen door een groot gat in mijn maag. Waar was ik? Zometeen kwam ik nooit meer terug

If you don't know where you're going, any road will get you there

Caleb || Prins van de zomerhof
Ik leunde tegen een muur aan, kijkend hoe alle bediende door elkaar aan het lopen of rennen waren, mijn koffers waren al naar beneden gebracht dus daar hoefde ik me verder niet zorgen over te maken ik dacht aan Prinses Aleeha die mijn hart heeft gestolen mijn lippen krullen zich om tot een glimlach, eindelijk zou ik zo snel mogelijk haar weer zien, haar kunnen aanraken, haar lippen op de mijne voelen en haar stem die ik eindelijk weer kon horen zelfs nu hoor ik hem ik sluit even mijn ogen tot ik besef dat dit echt haar stem is die in mijn hoofd spreekt 'Ik kan niet wachten om je vanavond weer te zien,' 'Ik zal diegene zijn waar je - je ogen niet vanaf kunt houden,' hoor ik en ik zucht even diep. Ik kan nooit mijn ogen van je af houden, ik kan niet wachten tot ik je vanavond kan vast houden, mijn prinses. ik glimlach en ik open mijn ogen weer.


[Mijn andere personage komt dadelijk]

Brooke Aurora || Waterman
Ik bleef stil staan, toen de onbekende jongen mompelde: ''Wacht, ga nou niet weg'' ik ging niet weg maar ik wist ook niet of het slim was om bij hem te blijven.
''Sorry van dat, ik zag je niet en nou wilde ik gewoon vragen waar ik ben'' zei hij dan om zijn excuses aan te bieden. Ik wist nu dat hij niet gevaarlijk was en dus liep terug naar hem toe. Hij stelde zich voor, zijn naam was Liam, en hij zei dat hij aan het skaten was en toen ook hier belandde. Ik wist wat hij bedoelde en dus gaf ik hem een vriendelijk knik om door te gaan. ''Dus hoe kwam jij hier?'' vroeg hij beleefd aan mij. ''Geen idee, hoe ik hier gekomen ben'' zei ik. ''Ik ben Brooke, ik stelde me voor en ik lachte naar hem. Er viel weer een stilte en ik groef met mijn schoen door de grond. Ik hield mijn hoofd naar de grond gericht, omdat ik een beetje verliefd op de jongen was maar ik wou absoluut niet dat hij het wist. Ik zag dat hij zich ook ongemakkelijk voelde. ''Misschien kunnen we wat verder lopen?'' stelde ik voor. Ik wierp weer een blik naar mijn schoenen en ik wachtte zijn antwoord geduldig af.

''Cause I've got a jet black heart and there's a hurricane underneath it.''

{ Oeps, sorry dat ik iets later reageer, ik weet zo niet of iemand al tegen mijn personage aan het inpraten is (?) }

[ bericht aangepast op 5 jan 2014 - 16:41 ]

Credendo Vides

Damianne Stavros || Stier
Mijn ouders waren vandaag een dagje weg, ze vroegen of ik mee ging maar ik had nee gezegd en nu loop ik alleen over straat me een beetje te vervelen, ik had niet echt zin om iets te doen, ik wilde niet naar een vriendin van me ook al heeft ze drie keer gevraagd of ik wilde komen, ik keek naar de weinige vogeltjes die rond vlogen en aan het zingen waren, ik heb ontdekt dat ik om de een of andere reden met ze kan praten een musje zit op een bankje en voorzichtig loop ik naar hem toe. 'Hallo klein musje.' zeg ik als ik zie dat hij me wantrouwend aan kijkt. Wie ben jij? wat doe je hier? heb jij eten? hoor ik het musje zeggen, voor andere mensen zou dit een dood normaal getjirp zijn maar ik hoor er echt een stem uit, het musje dat echt tegen me praat. 'Mijn naam is Damianne en helaas heb ik geen eten voor je.' zeg ik tegen het musje en ik grinnik waarna ik weer weg loop. Wacht! jij kan me verstaan? hoe kan dat?' het musje vliegt op mijn schouder wat best wel vaag is want de meeste wilde vogels zouden dat nooit zomaar doen. ik grinnik en schud even mijn hoofd. 'Ik heb geen idee.' zeg ik dan, ik wilde nog wat zeggen maar opeens steekt er wel een hele harde wind op en verschijnt er een witlicht dat me de duisternis in neemt even zie ik niks meer tot da ik op een grond terecht kom. ik open moeizaam mijn ogen en zie dat ik in een bos ben. ''Waar ben ik?'

Koningin Maeryn – Zomerrijk

Ik moet zeggen dat ik aardig zenuwachtig werd. Mijn hofhouding was in de weer, en ik wist dat het goed zou komen, maar diep van binnen had ik het gevoel dat er iets aan de hand was. Er stond iets te gebeuren. Het was te lang rustig geweest. Ik wreef over de ring op mijn vinger en staarde naar het prachtige juweel. Ik had geen zin om zometeen bij Koning Egbon te gaan zitten en te doen alsof alles goed was. Mijn zoon zou gaan dansen met haar, zijn dochter. Ik draaide me om, mijn jurk maakte geluid en ik stampte de trappen af, op zoek naar mijn zoon.

If you don't know where you're going, any road will get you there

Safrina || meermin
Ik heb zo honger! Waarom is er niks te eten? Vroeg ik mezelf af. Oh, toch wel. Lekker visje. Grinnikte ik in mezelf. Ik zwom zo snel als ik kon op die vis af. Ik dacht dat het maar één vis was maar het is een hele school! Ik at bijna alle visjes op ik liet er 4 over. Ik zwom direct terug naar mijn huisje. Wacht eens! Ik remde direct af. Ik dacht even dat ik daar iemand zag. Ik zie daar 2 iemanden. Ik heb er een hekel aan als iemand hier bij mij in de buurt komt! Pff, ik laat ze wat zien. Ik ging heel verleidelijk dansen. Ze keken naar me en liepen zo het water in. Zo, opgelost.

[ bericht aangepast op 5 jan 2014 - 17:32 ]

We all just wanna be somebody

{Zullen we misschien afspreken om omste buurt te reageren? Ik was namelijk niet heel blij om te zien, dat jullie door gingen, zonder mij een kans tot reageren te geven...}

Rhys Eldur - Leeuw - Vuur

Plots schoot het meisje wakker en ze knalde tegen mijn borst aan. 'Au!' riep ze ook nog. Deed het dan zo'n pijn om tegen iemands borst te knallen? Mij deed het namelijk niet echt pijn, al was het nou niet bepaald fijn te noemen. Of was zij ook zo'n geval dat om alles au zegt, net zoals mijn zusje Aimy. Vrij vervelend vond ik dat altijd.
'O, natuurlijk. Jullie zijn de het personen,' mompelde het meisje, nadat ze even om zich heen had gekeken. Huh, hoezo noemde ze mij en dat andere meisje nou hetpersonen?
'Hallo Rhys,' mompelde het meisje 'Mijn naam is Azara, leuk je te ontmoeten.' Whaaat, hoe wist ze in hemelsnaam mijn naam? In wat voor oord was ik nou weer terecht gekomen? Een plaats die het Wyldwoud heet, een meisje dat in vuur en vlam stond en ook nog eens mijn naam wist, zonder dat ik haar ooit gezien. 'Hoe weet jij ooit mijn naam,' bracht ik nog stomverbaasd uit, maar die Azara kon niet meer reageren, omdat het andere meisje 'Kijk uit!' riep. Ik keek op en zag een van de brandende takken vallen, maar die werd opeens weggeblazen door een geweldige luchtstoot, die mij ook bijna omver blies. Waar kwam die opeens vandaan?
'Waar zijn we!?' vroeg het meisje, wiens naam ik nog niet kende, nadat ze naar ons toegekomen was. 'Ik heb geen idee waar Wyldwoud is, maar ik ben er zeker van dat het niet in mijn kledingkast zit.' Wait, kledingkast? Zei ze nou dat ze hier via haar kledingkast was gekomen? Dat bewijst wel dat die grot geen normale doorgang had kunnen zijn, want anders was zij hier niet via haar kleerkast gekomen.
Je bent in het land van de Fae,' vertelde Azara. 'De wereld van mensen is hier ver vandaan.' Wacht, de mensenwereld is hier ver vandaan, hoe heb ik hier dan ooit terecht kunnen komen en hoe kom ik weer terug? Dat mijn wereld hier ver vandaan is, betekent vast dat teruggaan niet gemakkelijk zal zijn.
'En natuurlijk zit ik met ster kinderen opgescheept. Geniet maar van de vrede, want lang zal die niet duren.' Huh, sterkinderen? Ik weet zeker dat ze mij en het andere meisje bedoelt, maar zover ik weet ben ik nou niet echt een sterrenkind. Of juist wel, maar dan iedereen, want iedereen is onder een sterrenbeeld geboren. Hoe meer Azara vertelt, hoe minder ik er eigenlijk van begin te snappen.
'Dit is allemaal een stomme grap,' hoorde ik het andere meisje mompelen. 'Ik kan niet ver van de mensenwereld zijn! Ik moet naar Jacé!' Jacé, wie was Jacé? Ik vermoedde haar vriendje of een broer ofzoiets, maar kennelijk was ze erg gehecht aan hem. Zij liep weg van ons en liet zich tegen een boom zakken. Het was duidelijk dat ze niet wist wat ze moest doen. Ergens voelde ik me verantwoordelijk voor haar, beiden hadden we geen idee wat ons overkomen was. Ik wierp nog een vragende blik op Azara en liep daarna naar het andere meisje en ging naast haar zitten.
'Hé, gaat het een beetje?' vroeg ik haar. 'Wat is je naam eigenlijk. Ik heet Rhys, al had je dat misschien al gehoord vn die Azara. Ik blijf het vreemd vinden dat ze gewoon mijn naam wist, zonder dat ik haar ooit gezien had.'

Stenenlikker

Prinses Aleeha. II Winterhof. - outfit.
De jongen leek alleen maar meer te fronsen bij mijn antwoord. Wist hij dan niet wat het Wyldwoud was? Toen hij het gebrul van Zalúr hoorde, keek hij geschrokken om zich heen. 'Wat was dat?' vroeg hij me verbaasd. Ik haalde mijn schouders op. 'Dat is de brul van Zalúr, een eeuwenoude draak. Maak je maar geen zorgen, hij woont in een grote berg een eind hier vandaan,' vertelde ik hem. Toen ik hem vroeg of hij wat vreemds kon, keek hij me met opgetrokken wenkbrauwen aan. 'Moet dat dan?' vroeg hij, en in plaats van te antwoorden haalde ik enkel mijn schouders op. Wat een teleurstelling, had ik eindelijk wat uitgevonden, bleek het niet waar te zijn.
Enkel toen Thomas verder sprak, schonk ik hem een nieuwsgierige blik. 'Er is één ding,' hoorde ik hem mompelen, waarna zijn fronsende blik veranderde naar en geconcentreerde. Ik bekeek zijn lichaam en zag dat het na enkele seconden verkleurde naar de achtergrondkleuren. Donkergroen, zwart, bruin. Een geschrokken geluidje verliet mijn mond en ik stapte meteen weer achteruit, waar ik bijna over mijn jurk heen viel. 'Jij bent een van hen,' fluisterde ik ongelovig, terwijl ik Thomas met grote ogen aanstaarde, nog steeds toen zijn lichaam zijn normale kleuren weer aangenomen had. 'Nou, meer dan dit kan ik niet,' zuchtte hij, toen hij de kleuren van zijn lichaam klopte. Bang was ik echter niet voor hem. Ik was van adel, mijn krachten zijn sterker dan die van hem.
Op dat moment klonk de stem van Caleb door mijn hoofd. Ik kan nooit mijn ogen van je af houden, ik kan niet wachten tot ik je vanavond kan vast houden, mijn prinses. De zin bracht een kleine glimlach op mijn gezicht, zo kort dat ik betwijfelde of Thomas hem gezien had. 'Dan zullen we stiekem weg moeten sneaken, want ik laat je niet gaan zonder een kus,' stuurde ik terug. De herinnering aan Caleb's lippen zweefde mijn hoofd in en onbewust raakte ik mijn zachtroze lippen aan. Mijn ogen waren afgedwaald naar de grond, maar zodra ik realiseerde waar ik mee bezig was, schoten ze terug naar Thomas. 'Jouw kracht is Camouflage, dat betekend dat jij Vissen bent,' vertelde ik hem. Ik moest zo echt naar huis, ik moest nog van alles doen en me klaar maken voor Elysium was daar één ding van. Mijn vader zou me vermoorden als ik te laat kwam. Hij was namelijk een man van stipte timing en strikte regels. Zo was ik ook opgevoed, volgens strenge regels. Thomas kon ik echter niet met me mee nemen, heel Elysium zou afgelast worden als dat zo was. Dat zou zeker niet goed zijn voor beide rijken. Wat moest ik dan met hem doen?

June. II Zomerfae. Persoonlijke dienstmeid van de koningin. - outfit.
Al een tijdje liep ik langs bomen van het Wyldwoud, toen ik plots een stem hoorde. 'June,' klonk de bekende stem, en toen ik over een kleine struik stapte, zag ik Puck staan. Hij rende op me af en begon meteen te ratelen, waardoor ik hem even verbaasd aan keek. 'Heb je het gehoord over die mensen, en ik ben bang dat ik op mijn donder krijg als de koningin ineens hoort dat ik buiten het kasteel ben,' vertelde hij me snel en opgewonden, waardoor het moeilijk was voor om het te verstaan. 'Wat?' vroeg ik, terwijl ik hem fronsend aan keek. 'Welke mensen? Waarom ben je hier in het Wyldwoud?' vroeg ik hem niet-begrijpend, waarna ik mijn crèmekleurige jurkje glad streek en zijn grote groene ogen met mijn regenboogkleurige vond.

Ashton 'Ash' George Callaghan. II Weegschaal. - outfit.
Verbaasd stond ik op de rand van het dak waar ik eerder op gesprongen was om de politieagenten te vermijden. Hoe was het me in godsnaam gelukt hier in een keer op te springen?
Nieuwsgierig of ik het nogmaals kon, stapte ik wat achter uit en begon te rennen, waarna ik door de lucht heen vloog. Binnen een aantal seconden stond ik twee daken verder. 'Mijn god,' pufte ik vanwege de adrenaline die door mijn aderen stroomde. 'Dit is te gek!' Enthousiast sprong ik van het dak af, waarna ik over een muurtje sprong. Ik lande echter niet met mijn voeten op de vieze grond van een steegje, maar op een zachte grond van aarde, gras en mos. Geschrokken keek ik op en zag dat ik midden in een bos stond, met hoge bomen en planten met bloemen die ik nog nooit eerder had gezien. 'What the…' mompelde ik verbaasd, waarna ik schichtig om me heen keek. 'Hallo?' schreeuwde ik, terwijl ik een paar passen vooruit zette. 'Hallo?' schreeuwde ik opnieuw, in de hoop dat er iemand in de buurt was die me kon vertellen waar ik in godsnaam beland was.

[ bericht aangepast op 5 jan 2014 - 21:31 ]

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Johnathan. - prins van het winterhof. outfit

Aki liep naar de badkamer en kwam terug met spullen voor mijn haar. Ik trek een wenkbrauw op en laat haar maar gewoon haar gang gaan.
Ze was een meisje en dit was gewoon kets leuks voor haar. Ze frunnikt aan mijn haar en na een tijdje ziet het er perfect uit.
'Zo heb je nog hulp nodig, John?' vraagt ze. Ik sta op en ik open de deuren van er balkon. Ik staarde naar de ijzige omgeving en zuchtte. Plots kwam Winne het balkon opgetrippeld. Ik keek de witte eekhoorn verbaast aan.
'Er zijn sterrenkinderen in het Wyldwoud' kwam er met een purperen uit. Met grote ogen staarde ik Winne aan.
'Weet je het heel zeker?' vroeg ik. De eekhoorn knikte en verdwaasd keek ik mijn zus aan.
Ik liep terug naar binnen met de eekhoorn achter me aan. De deuren sloegen hard achter me dicht door een plotselinge windvlaag. Dit was ernstig. Er kon oorlog komen hierdoor en dan gingen er mensen dood. Straks kregen ze Aki te pakken. Straks gebruikte de zomerfae haar als onderhandelingsmiddel. Ik had het niet door, maar grote ijspegels begonnen zich te vergroeien aan de stoel waar ik net nog op zat. Door alle frustratie en angst gingen mijn krachten de verkeerde kant op. Doordat ik bleef doorpiekeren had ik amper door wat er gebeurde. Totdat ik op de grond zakte, naar mijn haren greep en ik tegen de muur aan kroop. Niemand mocht mijn zus pijn doen. Diegene zou ik persoonlijk doden. En dat zweerde ik zowaar ik Johnathan hete.


Olivia Era Larkin. - Maagd, wind.

Plots stond de man voor me. Ik veegde vlug wat tranen van mijn wangen en staarde hem aan. Mijn keel voelde kurkdroog en ik was belachelijk moe. Ook al was ik eigenlijk net wakker, maar goed.
De man ging naast me zitten en mijn blik liet ik los gaan.
'Hé gaat het wel een beetje?' vraagt hij. Verbaasd keek ik hem aan.
'Wat is je naam eigenlijk?Ik heet Rhys, al had je dat misschien al gehoord vn die Azara. Ik blijf het vreemd vinden dat ze gewoon mijn naam wist, zonder dat ik haar ooit gezien had.'
Ik keek naar het meisje dat dus blijkbaar de naam Azara droeg. Ik zuchtte en keek Rhys aan.
'Hallo Rhys,' zei ik en ik stak mijn hand uit. 'Ik ben Olivia. En als je dat al vreemd vond wil je niet weten hoe ik hier ben terecht gekomen. Ik wou een cadeau pakken voor mijn broer Jacé en dat lag in mijn kast. Dus ik wil het pakken, val en beland in een bos.'
Ik zuchtte en blaas wat haar uit mijn gezicht. Jup, vallen door kasten, vrouwen die in de fik staan en lucht dat uit mijn handen komt. Beste droom ever of een gruwelijke werkelijkheid.

[ bericht aangepast op 5 jan 2014 - 21:53 ]

"Rebellion's are build on hope"

De kinderen zullen alle 12 tegelijk bij het Winterhof (tijdens Elysium) aankomen. Dat betekend dat ze elkaar moeten vinden. Ze zullen zodra het Elysium begonnen is, allemaal een sterk gevoel voelen wat hun aantrekt tot ze bij een grote open plek komen. Daar zal een grijze, pratende kat in de boom liggen, die de kinderen verteld dat ze naar het Winterkasteel moeten. Hij zal hen daarheen begeleiden, waar ze bij het feest binnenvallen. Dit zal echter wel ná de dans van prins Caleb en prinses Aleeha zijn. Als het zover is zal ik een post met Ash schrijven, waar alles gedetailleerd in zal staan.

[ bericht aangepast op 5 jan 2014 - 21:30 ]

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Liam Jayden Dumondt || Steenbok - Outfit

Het meisje leek me te vertrouwen en kwam toch wat dichterbij wat me opluchtte. Ik zou niet weten wat ik gedaan zou hebben als ze weggelopen was. Ze knikte als teken dat ze me begreep, dus ik was blij dat ze me niet voor gek verklaarde.''Geen idee, hoe ik hier gekomen ben'' zei ze dan als antwoord op mijn vraag. ''Ik ben Brooke." stelde ze zich daarna voor en ik knikte even en glimlachte vriendelijk naar haar. Dus eens kijken hoe we hier weg konden komen. Ze wende haar blik naar haar schoenen waar ze een beetje zat mee te spelen. ''Misschien kunnen we wat verder lopen?" stelde ze dan plots voor en ik knikte even zacht. "Ja goed plan, misschien komen we wel iemand tegen die dit aan ons kan uitleggen." zei ik dan met een geruststellende glimlach. Ik liep alvast vooral en keek wat schichtig om me heen. Ik vertrouwde het hier nog niet helemaal. Het was misschien wel mooi enzo, maar toch iets leek me toch de rillingen te geven. "Dus jij bent hier ook nog maar net?" vroeg ik aan Brooke om ons gesprek niet zomaar dood te laten gaan.

Prinses Akiria || Winter Fea - Outfit

Johnathan stond plots op en liep naar het balkon toe, waar hij de deuren van opent. Winnie, de kleine witte eekhoorn zat met hem te praten. Ik besloot ondertussen om ook nog eens mijn haren te borstelen, maar veel was er niet aan. Pas toen de deuren weer dichtvielen keek ik op en keek mijn broer vragend aan. Winnie liep achter hem aan en ik fronste toen ik zag dat er iets mis was. John leek wel in paniek te zijn of zo en toen ik vanuit mijn ooghoeken zag dat er ijspegels begonnen te groeien aan zijn stoel liep ik naar hem toe. "John?" vroeg ik bezorgd. Ik schrok toen hij plots neerviel en tegen de muur hij greep naar zijn haren en bezorgd zakte ik naast hem neer. "John, wat is er?" vroeg ik hem bezorgd en ik nam zijn hand vast die erg koud aanvoelde. Ik probeerde in zijn heldere ogen te kijken, maar het enige wat ik leek te zien was frustratie en angst. "Winnie? Wat is er gebeurt?" vroeg ik het eekhoorntje die naast John was komen zitten.

Thomas Aiden Duncan|| Vissen - Outfit

Op mijn vraag haalde Aleeha simpel haar schouders op. 'Dat is de brul van Zalúr, een eeuwenoude draak. Maak je maar geen zorgen, hij woont in een grote berg een eind hier vandaan,' legde ze uit en ik kijk haar met opgetrokken wenkbrauwen aan. Ze maakte een grapje toch? Toen ik haar vroeg of het belangrijk was dat ik iets kon, leek ze teleurgesteld, maar dat veranderde algauw in nieuwsgierig en daarna stonden haar ogen geschrokken. Een geschrokken geluidje verliet dan ook haar volle lippen en ze deed enkele stappen achteruit toen ik dit deed. 'Jij bent een van hen,' hoorde ik haar ongelovig fluisteren en ik keek haar vragend aan. "Hoe bedoel je?" vroeg ik nietsbegrijpend aan haar. Een van hen? En wat of wie mogen dat dan wel zijn? Ze leek even te dagdromen en haar vingers legde ze op haar lippen. Eenmaal ze weer tot de realiteit kwam richtte ze zich weer op mij 'Jouw kracht is Camouflage, dat betekend dat jij Vissen bent,' zei ze dan en ik fronste even kort. "Ja , mijn sterrenbeeld is vissen, maar..." begon ik maar stopte dan toen ik totaal in de war was.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Jacé Larkin ~ Tweeling

Als een kus op mijn wang geplakt word, spring ik even op van mijn eten, mijn zusje was wakker geworden zo te zien. "Morgen lieve broer" ik glimlach even 'Morgen zussie" zeg ik waarna ik weer rustig verder begin te eten.
Ik hoorde aan de geluiden dat ze bezig was in de keuken, waarschijnlijk een broodje smeren. Als ik opeens gestommel hoor en een windvlaag langs mij voel kijk ik op, Olivia was naar haar kamer gerend, waarom zou ik niet weten. 'Ik had iets voor je gekocht!' ik grijns even... het zou is niet zo zijn...
Ik neem de laatste hap waarna ik opsta en rustig richting haar kamer wil gaan lopen tot dat ik een schreeuw hoor "Jacé!" met een spring stormde ik naar haar kamer, maar een spoor van Olivia was nergens te vinden... Mijn ogen gingen haar kamer rond, speelde ze een spelletje met mij?
Als ik naar de kast kijk die overhoop ligt, begint er toch deels paniek bij mij op te borrelen... Ik spring naar dr kast waarna ik de spullen aan de kant begin te gooien, haar cadeau legde ik rustig naast mij neer. Maar een spoor van Olivia?... nergens... Ik laat mijzelf met een zucht vallen waarna ik de tekening in haar kast zie, die had ze gemaakt toen we hier net gingen wonen... Een sprongetje van vreugde verlaat mijn hart dankzij een herinnering die omhoog kwam. Maar voor ik het wist, donderde ik achterover waarna ik hard mijn hoofd stoot.
Als ik omhoog krabbel kijk ik tot mijn schrik naar de omgeving, ik was niet meer in de kamer van Olivia! Maar... ergens heel anders... Het enige wat werkelijk omhoog stak was de berg die voor mij stond, een gigantische berg die tot de hemel reikte! Maar... het voelde niet fijn...
Zo snel ik wist, draaide ik mijzelf om, om het bos in te rennen wat achter mij was... Waar ik dan terecht zou komen maakte niets uit! Maar ik moest hier weg!!



Kyra Crassins ~ Boogschutter

Mijn doelwit was neergehaald... Mijn missie was volbracht... nu hoefde ik alleen nog maar terug te gaan naar waar ik woon en de foto op te sturen...
Rustig draai ik mijzelf om, waarna ik weer het pad richting het dak bewandel. Eenmaal op het dak spring ik weer van dak naar dak om naar huis te komen. Jammer genoeg... was een sprong niet helemaal goed getimed waardoor ik weggleed en naar beneden val. Ik hield mijn tanden op elkaar waarna ik mij omdraaide in mijn val, met dit geluk wat ik al jaren heb, en het goeie gevoel... Is dit mijn einde...
Rustig sluit ik mijn ogen waarna ik mij klaar maak voor de klap, tot dat ik een gevoel door mijn lijf voel gaan, en opeens vol in de sneeuw beland.
Geschrokken kijk ik op waarna ik om mij heen kijk, dit is niet de stad waar ik was! Maar... een woestijn van sneeuw!
Met een sprong kom ik overeind waarna ik de sneeuw van mijn mantel afklop, als ik om mij heen kijk is er weinig te zien... Overal lag sneeuw! En... nergens kon ik werkelijk zien of er leven was...
De hood gooi ik over mijn hoofd waarna mijn gezicht in de duisternis verdwijnt... Rustig begin ik met lopen, waar ik zou komen was nog de vraag... Maar ik zou moeten ontsnappen uit deze sneeuw voordat ik werkelijk dood vries!


Zalúr Seránde

Als mijn gebrul de berg verlaat, en beide koninkrijken op gaat, spreid ik mijn vleugels. Het was tijd om te laten zien dat ik wakker was en beide koninkrijken moesten daar van weten... Want beide koninklijke families wisten dat er wat te gebeuren stond, zou ik uit mijn slaap komen.
Mijn vleugels laat ik mijn lijf de lucht in trekken waarna ik rustig door de lucht zweef, het bos was niet ver, en vanuit daar kon ik verschillende kanten op...
Maar mijn lichaam was oud... mijn vleugels waren zwakker en de rust die ik telkens neem is te weinig...
Als ik boven het midden van het bos hang, laat ik mijzelf even zakken... Ik moest even uitrusten voordat ik verder ging...
Als ik land op de open plek, laat ik mij oprollen tot dat het lijkt alsof ik een gigantisch rotsblok ben, een trucje uit de oude doos zoals ik ze dat ook noemen...
Langzaam laat ik mijn ogen zakken waarna ik even een rust moment neem...
Het was wel nodig... vanwege het feit dat mijn ouwe lijf niet meer was zoals vroeger...
Al snel begin ik te merken dat mijn lichaam de rust begint te claimen en mijn ogen steeds zwaarder worden... Als ik ze helemaal dicht doe, zak ik ook in een korte slaap....