RPG Starchildren - Topic 1. - Speeltopics

[ bericht aangepast op 13 feb 2014 - 22:26 ]

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Damianne Stavros | Stier
Ik sta op en kijk verwonderend om me heen, ik sta in een bos maar ik weet niet hoe ik hier kom en waar dit bos is, wat voor bos dit überhaupt is, ik klop de viezigheid van het bos van me af maar besluit het maar te laten zoals het is als het me niet echt goed luk. Ik loop en kijk af en toe om me heen naar de bomen die dicht bij elkaar komen en bij sommige kan ik de lucht zien ik zie even iets groots overvliegen wat de bos even in duisternis hult maar later weg is ik vraag me af wat het is en of het mijn verbeelding maar was, misschien was dit alles maar een droom, ik loop verder en ik kom op een open plek waar een gigantische rotsblok ligt tenminste het ziet er wel een beetje raar uit voor een rotsblok maar verder lijkt het er wel op.
Ik loop erheen en ik kijk er even nieuwsierig na, zo grote rotsblok heb ik nog nooit gezien.

Prins Caleb | Prins van de zomerhof
Ik besluit dan maar om mijn moeder maar eens te zoeken ik denk dat we bijna vertrekken, tenminste dat hoop ik want ik kan niet wachten om mijn prinses weer te zien met een glimlach ga ik weer goed staan en loop ik te zoeken naar mijn moeder, sommige bediendes maken buigingen voor mij, andere vragen ook of ik iets nodig heb maar ik schud mijn hoofd. 'Weet jij waar mijn moeder is?' vraag ik aan een bediende die buigt en vertelt waar hij mij moeder voor het laatst heeft gezien, die kant loop ik dan op in de hoop of ze er inderdaad ook nog is. Ondertussen denk ik nog steeds aan mijn prinses haar mooie stem en haar zachte lippen, wat mis ik haar verschrikkelijk ik zou willen dat we bij elkaar konden zijn en dat we onze relatie niet geheim hoefde te maken, maar mijn moeder zou me denk ik nooit meer uit het kasteel laten gaan als ze wist dat ik een relatie heb met de prinses van het winterhof.

[ bericht aangepast op 5 jan 2014 - 22:44 ]

Johnathan. - prins van het winterhof. outfit

Alles vervaagde en werd weer scherp. Steeds opnieuw. Ik hoorde ergens iemand iets zeggen, maar ik kon het niet plaatsen. Totdat er iets klikte en ik Aki haarscherp zag. Ze had haar hand in de mijne en keek bezorgd. 'John wat is er?' vroeg ze. Ik wou antwoord geven, maar wist niet echt hoe ze erop zou reageren.
'Winne wat is er gebeurd?' vroeg ze nu. Ik waagde het er maar op.
'Winne heeft sterrenkinderen in het bos gezien' zei ik op gedempte toon. Ik verstevigde mijn handgreep en keek haar aan.
'Er komt oorlog Akiria' zei ik. Meestal gebruikte ik nooit haar hele naam. Het was iets wat ik zelden deed in haar bijzijn, maar dit was serieus. Ik keek verschrikt op naar de ijspegels op de stoel en slikte. Met mijn vrije hand maakte ik een snelle beweging waardoor de pegels terugtrokken.
Als Aki daar had gezeten. Ik slikte even en probeerde het beeld dat zich nu vormde in mijn hoofd weg te slaan, maar dat lukte niet. Ik zag Aki vastgepind aan de pegels. De witte vloeren kleurde rood door haar bloed. Ik voelde me verstijven en kleine ijskristallen kropen omhoog via de muur. Plots herinnerde ik me weer wat mama altijd zei: "Laat je emoties niet je ijs leiden. Dan controleer jij het ijs niet meer John. Wees sterker dan je eigen emoties. Neem even adem en focus je. Jij controleert het ijs!"
Ik ademde diep in en zo snel als het ijs op de muren was gekomen, zo snel verdween het weer. Ik zuchtte diep en voelde tranen in mijn ogen prikken.
'Sorry Aki' zei ik zacht. Bijna als een klein kind. Op dit moment voelde ik me ook zo. Er zou een oorlog komen en ik was bang. En het enige wat helder was was mijn zusje beschermen.

"Rebellion's are build on hope"

[Sorry, Erebor ik zal er op letten!!]

Azara Nuri - Feniks

Ik bekeek de twee sterkinderen nogmaals. Wow, het was lang geleden dat ik mensen gezien had. Mijn ogen werden direct getrokken naar hun oren. Ze waren rond... net als die van mij. Mijn handen gingen naar mijn oren en ik voelde mijn ronde oorschelp. Jep, mijn oren waren ook rond. Ik liep een rondje om ze heen terwijl het meisje, iets over een Jacé zei en heel erg in paniek leek. Paniek, de andere sterkinderen waren ook in paniek geweest... ik probeerde ze te herinneren. Hun namen te herinneren, maar het was zo lang geleden. Zoveel levens geleden. Hoewel een deel van mij de pijn nooit zou kunnen vergeten, de pijn en het verdriet. Mijn ogen schoten naar Rhys. Hij was vuur, hij was een leeuw. Ik had het aangevoeld, instinctief en zijn ogen hadden mij zijn naam verteld. Het meisje was overduidelijk de wind. Dat ik deze combinatie tegen kwam kon geen toeval zijn. Wind en vuur waren mijn elementen, wel... mijn vogel elementen. De lucht was mijn koninkrijk en vuur was mijn thuis.
'Wat was het cadeau?' Ik kon het niet laten om te vragen. 'Wat wilde je Jacé geven?' Nieuwsgierigheid won het van het stemmetje in mijn hoofd dat vertelde dat ik bij ze weg moest blijven. Het stemmetje dat me vertelde dat sterkinderen mijn dood weer zouden worden.

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

Elizabeth Moore

Ik zuchten terwijl ik door de donkere straten van het kleine dorpje liep waar ik in woonde. Ik had weeral ruzie gehad met mijn ouders dat was het enige waar ik goed in was volgens hun herrie schoppen en alles verpesten. Ik was op weg naar het kleine bos in de buurt van ons dorpje. Er kwam niemand in het bos dus daar kon ik makkelijk gaan tekenen zonder dat iemand het merkte. Het was een maand of 3 geleden dat er voor de eerste keer een tekening tot leven kwam het was echt vreemd wat ik ook tekende het werd echt. Laatst tekende ik een appel haalde hem uit het blad nam er een hap van en de appel smaakte zelfs naar appel ik wist niet hoe het kwam maar dat makten me natuurlijk nog een stuk vreemder. Zoals gewoonlijk ging ik tegen een van de bomen zitten en deed even mijn ogen dicht en toen ik ze terug open deed was ik helemaal niet meer in het bos waar ik eerst was. Ik ging snel rechtstaan en keek rond. Ik wou hier niet zijn het was hier te mooi om waar te zijn ik wou niet rond lopen in 1 of andere fantasie wereld ik zuchten pakten mijn schets boek en potlood dat ik mee had genomen het bos in en nu ook hier was en liep wat verder. Na een 5 tal minuten lopen zag ik een jongen en ik liep voorzichtig zijn richting in na even gekeken te hebben zag ik dat hij tegen een boom schopte en een kreet van frustratie slaakte. ‘Eum hallo’ Vroeg ik verbaasd en ging naast hem staan.

“Destroying things is much easier than making them." Suzanne Collins

Eagon Flynn Cleveland

‘Eum hallo,’ klonk een stem verbaasd naast me. Ik stopte meteen met wat ik aan het doen was en draaide me om. Naast me stond een meisje, ze had lange bruine haren en ze glimlachte een beetje naar me. Ik beet op mijn lip, en onderdrukte een gevoel van opluchting. Ik was niet de enige in dit bos. Ze droeg een schetsboek bij zich, zag ik nu. In haar andere hand zat een potlood. Ik probeerde naar de tekeningen op het schetsboek te kijken, maar het lukte niet. Toen keek ik weer naar haar, ik probeerde wat rechter te gaan staan en haalde, zo nonchalant mogelijk, een hand door mijn haar heen. Het klitte, waardoor mijn poging een beetje faalde. Ik grijnsde naar haar, als het bos vol zat met meisjes als zij, dan zou ik hier best nog even willen blijven. Meteen schoot een steek van schuld door me heen, dit was dus precies de reden waarom Elene me had verlaten. Het pad dat jij volgt is zoveel makkelijker, Eagon, had ze gezegd. Ze had me boos aangekeken, en was daarna verder gegaan. Maar misschien moet jij je ook inspannen om de mensen om je heen te zien genieten, fluisterde ze. Dat was voor ze weg ging, voor ze een klap op haar wang kreeg, dat was voor ze mij wilde vergeten. ‘Eagon,’ stelde ik mezelf voor en gaf stak mijn hand uit. ‘Misschien kan jij mij vertellen waar we zijn en hoe we dit verdomde bos uitkomen?’ vroeg ik haar en ik grijnsde. Ik probeerde mijn charmes op haar te laten inspelen.

If you don't know where you're going, any road will get you there

Alesis Cala West

Misschien was het een droom. Misschien was het een nachtmerrie en, kon ik elk moment wakker worden. Misschien was ik in slaapgevallen tegen de rug van Nemo aan, nog voor ik hem had kunnen vertellen van wat ik kon. Met deze gedachte liep ik door het bos door. Misschien was ik hier wel terecht gekomen, om mijn droom mooier te maken. Ik durfde niet in mijn arm te knijpen, om te kijken of ik aan het dromen was. Na een tijd wandelen kneep ik wel in mijn arm, meer om te kijken of ik nu echt niet droomde want het bos was prachtig. De bomen zagen eruit alsof ze leefden, de beesten keken naar me met intelligente ogen alsof ze wisten wat ik zou denken. Alsof ze me konden begrijpen. Meteen nadat mijn arm pijn deed, begreep ik dat het echt was. Maar dat ik Nemo ook achter me had gelaten. De tranen vloeiden over mijn wangen heen, en ik deed waar ik goed in was. Rennen. Ik rende weg. Ik deed het vroeger ook altijd, als ik verdriet had, ging ik rennen. Lange mijlen lang. Ik vond het fijn.

Ik snoof de lucht in en genoot van de natuur, ik probeerde niet te denken aan het leven dat ik achter me had gelaten. Maar de tranen gleden nog steeds over mijn wangen. Ik stopte en keek omhoog, waar een machtig bladerdek hing. Het ene moment keek ik, met tranen in mijn ogen en op mijn wangen, naar het bladerdek, het andere moment lag ik op de grond. Mijn rug lag op de bladeren en er lag iemand boven op me. ‘Sorry,’ mompelde ik terwijl ik tegen de rug van degene duwde, om hem overeind te krijgen. ‘Gaat het?’

If you don't know where you're going, any road will get you there

Jacé Larkins ~ Tweeling

Mijn weg was lang... zo leek het in ieder geval... Was mijn zusje hier ook heen gekomen?... Ik moest erachter komen waar ik was...
Als ik merk dat het landschap langzaam verandert kijk ik even om mij heen, waar was ik in godsnaam?!
Zonder het te merken voel ik plots iemand tegen mij aanbotsen, om op evenwicht te blijven probeer ik mij gewicht naar achteren te gooien... Maar het was net iets te ver of we gingen beide naar de grond.
"Sorry, Gaat het?" hoor ik plots als ik twee handen in mijn rug voel en snel omhoog krabbel, het was een meisje. Misschien net zo oud als mij.
Ik steek mijn hand uit om haar omhoog te helpen waarna ik haar observeer, waar kwam zij vandaan dan? Ze was ook een mens... Maar deze wereld was niet voor mensen bedoeld... zo lijkt het in ieder geval...
'J... Ja het... gaat wel' zeg ik en probeer een glimlach te creëren. Met mensen praten was ik nooit goed in... Behalve mijn zusje dan...
'En... En met jouw?' kreeg ik nog uit mijn keel voordat ik werkelijk helemaal door mijn schoenen zakte.
Ze was net zoals mij niet van hier, dat had ik al opgemerkt... Maar waar kwam zij dan vandaan? Ze lijkt namelijk net zo verward als mij over deze plek...

Damianne Stavros
Ik schrok even toen de rock opeens bewoog maar al snel maakte het plaats voor nieuwsgierigheid maar ook verbazing als het begint te praten. 'Een sterrenkind... dat is speciaal...Vooral in het tijdperk at wij nu leven hier.' langzaam rekte hij zichzelf uit zodat ik hem nu helemaal kon zien, het leek op een draak maar dat kan helemaal niet er bestaan geen draken alleen in films en boeken. Zeg eens... wat brengt jouw hier jonge dame?' ik zag zijn ogen mij observeren wat me even zenuwachtig maakte, dadelijk gaat hij mij op eten en dat wil ik liever niet, of misschien is het geen mens etende draak.
'Wel, ik..ik weet het niet, ik was hier opeens en ik weet niet waar ik ben en wat ik hier doe, hoe ik hier kom, is dit een droom?' ook ik observeer hem even, hij is echt groot, zo groot dier of wat het ook mag zijn heb ik nog nooit gezien.
Hij ziet er verder wel fascinerend uit, ik vraag me af of iedereen hem kan horen of alleen ik omdat ik met alle dieren kan praten.

Damianne Stavros
'Wees gerust, ik doe je niets... Het enige wat ik zal doen is je vragen beantwoorden die in je hoofd rondspoken, 'Je bent hier in Fae, een land dat los staat van tijd en ruimte, een plek waar de tijd zo langzaam gaat dat het soms lijkt stil te staan. De mensen die hier wonen zijn de bewoners van Fae, en hoe je hier gekomen bent... Dat is voor ieder anders, maar ik ga er vanuit dat je op een plek waar veel geluk en blijdschap hing door een portaal bent gegaan en jammer genoeg is dit geen droom...' Ik blijf goed naar hem luisteren wat hij allemaal zegt, maar het lijkt te onwerkelijk, zo iets kan toch niet bestaan? en een droom zou het waarschijnlijk ook niet kunnen zijn zoals de draak al zei, ik ben in iedergeval opgelucht dat hij mij niks zou doen.
'Wel ja, ik zag een vogeltje en die zat op mijn schouder, en opeens was er een harde wind, witlicht en was ik hier.' ik kijk hem even aan en loop wat verder naar zijn hoofd toe. 'Kan jij ook met andere mensen of wat jij Fae noemt praten?' vraag ik nieuwsierig. 'Of ja kunnen hun jou verstaan?''

Prinses Akiria || Winter Fea - Outfit

Ik keek het eekhoorntje vragend aan, maar zodra ik een andere stem hoorde draaide ik me meteen naar John 'Winnie heeft sterrenkinderen in het bos gezien' zei hij en verbaasd keek ik hem aan "Maar, dat waren toch maar mythes?" vroeg ik ongelovig.Het kon niet dat de Sterrekinderen bestonden. Het waren eeuwen oude verhalen. Pas toen ik de brul van Zalur hoorde begon ik het te geloven. 'Er komt oorlog Akiria'zei John en mijn gezicht stond bedroefd en bezorgd terwijl ik zachtjes mijn hoofd schudde. Ik wilde geen oorlog het leek me zo vreselijk. Er zou bloed gaan vloeien om een stom foutje. John liet de ijspegels verdwijnen, maar nog steeds bleef de muur was bevroren. 'Er komt oorlog Akiria' zei hij en ik haf mijn broer een troostende knuffel. "We weten niet wanneer, wie weet verdwijnen ze wel weer na het Elysium en word alles weer normaal. "zei ik met een geforceerd zacht glimlachje. Ik wilde niet slecht denken, altijd positief blijven dat was het belangrijkste.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Robin Jr. 'Puck' Goodfellow
Ik zag aan June dat ze niet begreep wat ik bedoelde. 'Wat?' Welke mensen?' vroeg ze. 'Wat doe jij hier in het Wyldwoud?' kwam er nog een vraag achteraan, waarbij
even niet wist wat ik moest zeggen. 'Ik had gehoord van een van de bosbewoners over dat er mensen zijn in dit bos, en wat ik hier doe is om eens uit dat verveelde kasteel te kruipen,' zei ik en keek even om me heen. 'Maar wat doe jij hier in Wyldwoud helemaal in je eentje?' vroeg ik haar dezelfde vraag die ik ze ook aan mij gesteld had.
'Misschien ga ik maar eens een van die mensen opzoeken,' zei ik vervolgens en moest echt eens mijn mond houden. Ik was nu echt de pineut, als de koningin erachter kwam tenminste.

Vampire + Servant = Servamp

Rhys Eldur ~ Leeuw ~ Vuur

'Hallo Rhys,' zei ik het meisje tegen mij en ze stak haar hand aan, die ik aannam. 'Ik ben Olivia. En als je dat al vreemd vond wil je niet weten hoe ik hier ben terecht gekomen. Ik wou een cadeau pakken voor mijn broer Jacé en dat lag in mijn kast. Dus ik wil het pakken, val en beland in een bos.' Dat was inderdaad niet erg normaal en inderdaad wel vreemder dan een vrouw die mijn naam wist, zonder dat ik haar ooit gezien had kunnen hebben. Door een kast vallen en in een andere wereld komen, vond ik trouwens ook wat vreemder dan via een grot in een andere wereld komen.
'Dat is inderdaad erg vreemd,' zei ik tegen haar. 'Hoe ik hier terecht ben gekomen is daarmee vergeleken nog enigszins gewoontjes. Ik liep een grot in en na een fel wit licht was ik opeens in dit bos. Ik vraag me echt af, waarom we hier zijn. Waarom noemt Azara ons sterrenkinderen?'
'Wat was het cadeau? Wat wilde je Jacé geven?' hoorde ik toen Azara vragen en hoewel de vraag aan Olivia bedoelt was, keek ik toch ook op. Haar vraag was niet echt van belang, maar toch luisterde ik maar aandachtig.

Stenenlikker

Elizabeth Moore

‘Eagon,’ stelde hij zich zelf voor en stak zijn hand uit. ‘Elizabeth.’ Zei ik met een glimlach en schudde zijn hand. ‘Misschien kan jij mij vertellen waar we zijn en hoe we dit verdomde bos uitkomen?’ vroeg hij aan me en grijnsde. Ik had het idee dat hij probeerde indruk op me te maken maar dat lukten niet echt hij gaf me een beetje een slecht gevoel in de plaats van een goed en dat was voor mij geen goed teken. Ik zuchten ‘Eerlijk gezegd hoopte ik dat jij het aan mij kon vertellen ik zou niet weten waar ik ben niet dat ik in 1 2 3 thuis moet zijn ofzo maar ik zou toch wel willen weten waar ik ben.’ Zei ik terwijl ik mijn stem zo neutraal mogelijk probeerde te houden. ‘Dus hoe ben jij hier geraakt?’ Vroeg ik hem nieuwsgierig en keek hem verwachting vol aan waarna ik nog even rond keek en het prachtige bos aan schouwde.

(Sorry dat het zo klein is het zal niet meer gebeuren.)

“Destroying things is much easier than making them." Suzanne Collins