dit is zoooo zinloos 
George Weasley – 5th year Gryffindor – beater
Ik opende mijn ogen en ligt verward keek ik om me heen. De witte hemel en het bloedhete zon gaf me de hint dat het ochtend was, en moeizaam keek ik om me heen, alsof er een zware krachtveld rondom me was. Naast me stond Fred, hij volgde mijn spiegelbeeld. Eigenlijk leek het niet op Fred, het leek op mezelf. Het volgde mijn spiegelbeeld en de bewegingen van mijn mond, en blik. Maar toch was er een grote F op zijn shirt, en bij mij een grote G. ik keek achterom en zag nog een paar bekende gezichten. Ginny rende als een speer naar een gebouw die voor ons stond, het was het nest. We waren eindelijk weer thuis, tot ik nog een bekende gezicht zag verschijnen voor me. Campbell. Ik liep naar hem toe en plaatste een kus op zijn lippen. Via mijn ooghoeken zag ik hoe Fred ook voorover leunde, net als wat ik deed, en de lucht voor zich kuste.
‘ik zei toch dat ik je mee naar huis zou brengen?’ Campbell glimlachte maar naar mij.
‘ik heb een paar vrienden meegenomen, George.’ Zei hij en wees naar een bende van personen achter hem. Draco was een van de personen. Zijn vader was er ook bij. Snape en Perkamentus, maar ook een lange gestalte achter hem. Voldemort stond in een nette pak achter Professor Perkamentus.
‘maar Campbell, mam gaat niet accepteren dat deze mensen in haar huis komen.’ Mopperde ik dan en trok aan de hand van de andere jongen die lachte.
‘ik kan ze niet buiten laten, George.’ Zei hij dan en ik knikte.
‘oke dan.’ Zei ik en de bende personen huppelden vrolijk achter ons aan. Fred liep nog steeds naast me alsof iemand een spiegel tussen ons in hield. Ginny was al binnengekomen en opende de deur voor ons. En het eerste wat ik zag was mijn moeder die naar buiten kwam hollen, en twee weerwolven die achter haar vandaan sprongen.
‘wees niet bang, Bill en Ralf spelen maar even met elkaar.’ Zei Ginny op een zweverige toon en gooide een liefdesdrank naar de richting van de twee weerwolven, die in een mum van tijd verliefd op elkaar werden.
‘GEORGE, wat heb ik je gezegd over het verliefd worden op jongens en dooddoeners mee naar huis nemen?’ verward krapte ik mijn hoofd en keek terug naar Campbell.
‘hij is nog geen dooddoener, pas volgend jaar mam!’ riep ik dan en Molly schudde zijn hoofd.
‘heer van het duister, Professor Perkamentus, kom maar binnen, ik zorg er wel voor dat Campbell Saunders weg gaat.’
‘maar MAMA!’ riep ik dan en zag hoe Perkamentus en Voldemort achter haar door naar binnen glipten.
‘dan ga ik wel weg, als je moeder me niet accepteert. Sorry George.’
‘MAM!’ riep ik dan weer, maar ze schudde haar hoofd.
‘genoeg, George, ga jij en Fred maar naar binnen.’
Ik keek om en keek toe hoe Campbell de grond in gezogen werd, en keek terug naar Fred die me nog steeds nadeed. Ik keek op en zag Draco een spiegel voor mijn neus houden. Het was inderdaad een spiegel!
‘George.’
‘George.’
Mijn ogen gleden wat open en ik moest even met mijn ogen knipperen om een goede beeld te krijgen.
‘George.’ Ik schrok dan pas echt wakker toen Campbell me wakker schudde. Haastig keek ik op en trok mezelf geschrokken overeind, toen ik zag dat Campbell voor me stond.
‘Jezus Campbell,’ hapte ik even naar adem en bestudeerde hem dan wat beter. Zijn ogen waren betraand, en de tranen gleden nog steeds zijn wangen af waardoor mijn hart een dubbele salto maakte, zonder succes.
‘wat is er gebeurd?’ vroeg ik geschrokken aan hem en streelde zijn wang en veegde de tranen weg die geruisloos over zijn wangen rolden.
‘is er iets gebeurd?’ vroeg ik dan aan hem, ligt verward. Toen ik nog in slaap viel, was hij nog blij en de normale Campbell Saunders, heb ik iets verkeerds gedaan in mijn slaap? Heb ik hem per ongeluk laten vallen? Ik stopte met denken en trok Campbell in een troostende omhelzing.
‘ik ben bij hier Camp, ik ben bij jou. Zie je nou wat er gebeurd als je het me niet beloofd?’ fluisterde ik tot een poging hem aan het lachen te krijgen.
BELOOF HET HEM EINDELIJK MAAN x’D
[ bericht aangepast op 2 juli 2014 - 20:21 ]
Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••
