MSV - Midden Aarde - Speeltopic 4 - Speeltopics

Dit is het schrijftopic voor een verhaal in Midden Aarde.

De rode lijn:

[ bericht aangepast op 23 juni 2015 - 21:07 ]

Every villain is a hero in his own mind.

Het bleek een klein jochie te zijn dat achter de struiken verstopt zat en Miyam ging er in eerste instantie van uit dat hij bij de anderen hoorde. Tegen haar been tikte de dolk, die er terecht uit zag alsof hij nog nooit eerder gebruikt was. Er was maar één man die ze met dat wapen wilde doden. Ze verloor haar interesse bijna in hem, tot het joch als door de duivel gebeten op handen en voeten door het struikgewas rende.
Miyam vloog achter hem aan, tevreden dat ze de lenigheid van de lange middagen trainen nog niet verloren was. Met haar lange benen zou ze hem makkelijk moeten inhalen. Toch raakte ze hem even kwijt en liep ze zoekend door het struikgewas verder. Een vreemd gepuf trok haar aandacht en ze ging er meteen op af. Daar lag het jongetje, languit op de grond met zijn hoofd in een stinkende, bruine drek.
Miyam glimlachte, nam het jongetje bij zijn vest vast en trok hem recht.
'Wat was jij nou van plan, jochie?'

“The heart is an arrow. It demands to aim true."

Legolas schudde zijn hoofd, deels als antwoord op Ithilwen, deels uit puur ongeloof. Thranduil, zijn vader, die al een oneindigheid meeging, was ten val gebracht door een stel orks. Het klonk absurd. Het woord dat deze situatie perfect omschreef: absurd.
'Hoe kon dit gebeuren?' vroeg de elf kalm en keek Ithilwen strak aan, maar zonder de pols van zijn vader los te laten. Het was goed mogelijk dat zij al even weinig wist als hij, maar het was het proberen waard. Hij moest weten wat er gebeurd was; het was ondenkbaar dat de elfenkoning er bijna aan onderdoor ging door een simpel gevecht met een ork. Er moest iets gevaarlijkers achter zitten.

-

Glordion, zoon van Tunir

'Wat was jij nou van plan jochie?' Hijgend van angst keek Glordion de vrouw aan.
'J-je gaat me toch niet do-den?' De jongen stotterde altijd als iemand hem behandelde alsof hij iets mis had gedaan. Maar de laatste keer dat hij zo hard gestotterd had was al vier jaar geleden. Hij had toen als klein jongetje een van de kippen laten ontsnappen. Stotterend had hij zijn ouders toen verteld hoe zielig hij het vond dat dat beestje vast zat. Achteraf kon hij de hele buurt uitkammen voor die verloren kip. Die dag had hij geluk gehad. De Kip had hij gevonden in de buurt van het huis. Zijn vader had hem nog eens flink op zijn kop gegeven en daarmee was dat over. In dit geval had Glordion geen flauw idee of er nog een einde aan zou komen.

Alles heeft betekenis, ook niets

Mayim trok haar wenkbrauwen op en moest haar lachen inhouden. Het leek absurd dat ze een kind met stront op zijn gezicht zou doden. Een glimlach speelde om haar lippen en ze schudde haar hoofd.
'Natuurlijk ga ik je niet doden.' Ze liet zich op haar hurken zakken en sprak heel zacht, alsof ze een agressief beest wilde kalmeren terwijl ze een reep van haar mantel scheurde.
'Dit is voor je gezicht.' Ze gooide de stof naar hem toe en de jongen greep hem uit de lucht. Ze beoordeelde zijn tengere bouw en zijn holle wangen en ging even op zoek in haar zakken. Al snel vond ze het stuk Lembas dat de elfen aan haar hadden gegeven. Ze brak een stukje af en bood het aan het kind aan. 'Heb je honger?'

“The heart is an arrow. It demands to aim true."

Ithilwen beet op haar lip. De vraag van de jonge elf had haar van haar stuk gebracht.
'Ik-ik weet het niet, het zou goed kunnen dat hij op het verkeerde moment op de verkeerde plek stond. Hij kan van achteren neergehaald of op een andere ongelukkige manier verongelukt zijn. Zelfs de grootste strijders kunnen niet alles aan.' De laatste woorden bracht ze fluisterend uit, denkend aan haar broer, die niet lang geleden was gestorven. Tranen prikten achter haar ogen, maar ze knipperde ze weg.
'A-als hij... Nou ja, als hij verder leefd in de Onstervelijke Landen, dan moeten wij zijn werk voortzetten, vind ik. Hij is dan gestorven voor een goede zaak, we kunnen niet zomaar opgeven.' mompelde ze. Eigenlijk zei ze dat vooral voor haarzelf, want wanneer hij stierf had ze niet echt een doel meer. Nu had ze dat wel, ze wilde hem volgen waar hij ging. Want ondanks dat hij soms een verschrikkelijke asshole was, had hij een goed hart. En als hij er niet meer zou zijn, zou ze zijn zoon volgen en beschermen, dat was ze hem wel verschuldigd.

(Te klef...?)

Glordion, zoon van Tunir

'Ja!' Glordion was helemaal in de war. Hij verwachte gedood te worden maar in tegendeel, er werd hem zelfs eten aangeboden. Met een lichte glimlach en een kleine schijn van de vrolijkheid die vroeger altijd in zijn ogen brandde veegde hij zijn gezicht af. Daarna pakte hij dankbaar het stukje eten aan. Hij was verrast hoe snel het zijn honger stilde.
'Dank u, mevrouw,' Klonk het fluisterend uit zijn mond.
'Ik ben Mayim Chariani. Wat is jou naam?'
'Glordion, zoon van...' Daar stopte zijn zin halverwege. de jongen voelde zijn ogen vollopen. Met al zijn wil probeerde hij ze te stoppen. Glordion wilde niet afgaan in het bijzijn van zijn redder maar het mocht niet baten. De tranen begonnen zonder ophouden te stromen.
'Je hoeft het niet te zeggen hoor. je voornaam is genoeg,' Zei Mayim. Voorzichtig liet de huilende jongen zich meevoeren naar het kamp.

Alles heeft betekenis, ook niets

(MT, sorry als er iets niet klopt maar ik heb kapot veel huiswerk en moest snel alles bijlezen maar kan ergens iets over het hoofd hebben gelezen,)

Lili liep achter Angel aan, ze was blij dat ze Kili zag en oom Thorin. Iedereen was nu bijgekomen van het gevecht of bezig met de wonden te verzorgen.
'Kili!' Piepte ze vrolijk toen ze haar broer zag.

(Verdorie, ik had net een post getyped op mijn mobiel, druk ik op een verkeerd knopje en weg is hij :c)

Legolas knikte een paar keer, maar bleef naar Ithilwens gezicht kijken terwijl ze sprak.
'Opgeven zullen we niet,' zei hij, 'en het eerste wat we niet op zullen geven is mijn vader.' Het feit dat ze sprak alsof hij al dood was beviel hem niet. Alles zou goed komen. Alles moest goed komen. Als hij eerlijk tegen zichzelf was, had hij er totaal nog geen behoefte aan om de nieuwe elfenkoning te worden. Alles was goed geweest zoals het was, totdat die vreselijke draak was gekomen. En de dwergen hem niet hadden kunnen verslaan. Er knapte iets in Legolas' binnenste. De draak. De dwergen. De aanstichters van dit hele drama. Hij wierp een snelle blik over zijn schouder en zag een van de vrouwelijke dwergen vrolijk naar haar broer kijken. Legolas deed zijn ogen even dicht. Nee, hij moest geen wraakgevoelens gaan ontwikkelen tegen deze dwergen. Ze waren zijn bondgenoten. Vlug wierp hij weer een blik op het gezicht van zijn vader. Een bleek, stenen masker. Zachtjes begon hij woorden te prevelen, in de hoop dat deze iets goeds zouden uitrichten.

(Is er trouwens al besloten of Thranduil de pijp uit gaat of niet?)

-

Angel Elthenin:
Met haar blauwe ogen keek Angel Lili na terwijl die naar haar oom en broer liep.
Ze voelde hoe een kou over haar lichaam ging, Ze miste haar familie, haar ouders, Halbaron en Halbarad, ze misten zelf de bossen van Eriador.
Was ik maar nooit mee gegaan, ging het door haar heen terwijl haar ogen de schade van het gevecht op nam. Waarom ging ik in de naam van de koning mee?
'Om de koning te beschermen,'zei een stem in haar hoofd. 'Daarom ging je mee, je wilde niet dat jouw prins om zou komen in het vuur van de draak.'
Daar had de stem gelijk in.
'Wat moet ik doen?'
'Ga helpen, verbind de gewonden en kijk dan of je zelf niks hebt. je weet andere eerst helpen.'
Angel vond dat een sterk plan en liep naar Lili.
'Is alles verder goed met je Lili?, niks gebroken of bezeerd?

A wizzard is never late Frodo Baggins, nor is he urly. he arrives precisely when he means to ~Gandalf

Zijn oogleden voelden zwaar en het kostte hem grote moeite ze op te lichten. De zon die daardoor op zijn netvlies brandde, bezorgde hem een felle hoofdpijn, maar hij weigerde zijn ogen weer te sluiten. Veel gemompel weerklonk rondom hem en hij kwam gedesoriënteerd overeind, terwijl hij het gevoel behield dat iemand zijn hoofd met een hard voorwerp in sloeg.
Thranduil had geen idee waar hij was. Hij zag een groep onbekende mensen, sommigen dichterbij hem dan anderen. De enige die hij herkende was Legolas, hoewel de blonde vrouw ernaast hem ook wel bekend voorkwam. Hij kon er alleen geen naam bij bedenken.
In wezen kon hij zich maar weinig bedenken. Zijn blonde haar viel over zijn schouders en hij zag dat het aan elkaar geklonterd was door bloed, maar hij had geen flauw idee hoe hij verwondingen had opgelopen en wat hij hier deed, midden in een bos dat duidelijk niet het Demsterwold was.

Every villain is a hero in his own mind.

[Nog even voor alle duidelijkheid. Er is inderdaad niemand op de hoogte van Skylar's ware identiteit, enkel Skylar zelf weet van haar were aard af en is niet van plan dit zomaar bloot te geven]

Nadat Skylar Kili verplichtte te gaan zitten aan de zijkant van het slagveld bekeek ze zijn wonden. 'Dit moet gehecht worden' vrees ik zei ze dan ook als ze de diepe snee in Kili's been zag. Kili zuchtte enkel even voor er plots een jong dwergenmeisje naar hem en Skylar toegelopen kwam. 'Kili!' Riep ze opgewekt alsof ze niet verwacht had hem nog te zien. Skylar besloot niet te veel aandacht te schenken aan de dwerg en grabbelde gewoon in haar tas op zoek naar spullen om Kili te verzorgen. 'Wie is daar ten val gekomen? Kunnen ze met nog wat meer rond hem heen gaan zitten zo kan hij zeker verstikken in de drukte' mompelde Skylar toen ze even naar de andere kant van het veld keek waar een aantal elfen en de tovenaar naast een lichaam geknield zaten.
Terwijl ze het zei kwam er nog iemand naar haar en de dwergen toe maar ook deze toonde geen interest in Skylar en stelde een vraag aan Lili, het dwergenmeisje dat vast Kili's zus was.

Those who don't believe in magic will never find it!

Ithilwen glimlachte bij de wijze woorden van Legolas, hij had gelijk. Ze moest niet zulke treurige gedachten hebben, immers was Thranduil nog steeds in leven. Al dan flink gehavend. Net als hij keek ze weer naar zijn gezicht. Maar deze was niet meer onbeweeglijk, wat eerst zo was, zijn oogleden trilden. Voorzichtig gingen ze open, waarnaar ze meteen sloten. Een enorme stoot adrenaline schoot door haar lichaam. Hij was wakker, Thranduil leefde! Ze zag zijn ogen worstelen met het felle licht, gezien de wolken van de tovenaar inmiddels waren verdwenen en de zon weer scheen. Toen zijn ogen gewend waren schoten ze heen en weer tussen haar en Legolas. Zijn blik was een mengeling tussen verbazing, pijn en een flintertje herkenning. Duizend kilo viel van haar schouders af.
'Mijnheer.' kwam het fluisterend tussen haar lippen door, als een zucht.

[ bericht aangepast op 11 sep 2014 - 16:08 ]

Glordion, zoon van Tunir

snikkend zat Glordion naast Mayim toen hij zich plots iets herinnerde.
'mijn paard en mijn hondje!' Zo snel als de uitgeputte jongen kon liep hij naar de plek waar hij zijn paard en het hondje had achtergelaten. tot zijn grote opluchting stonden de twee nog op dezelfde plek. Hij pakte het paard bij zijn halster dat de jongen zelf gemaakt had van touw en floot het hondje. Met hen liep hij terug naar het kamp. Zo onopvallend als mogelijk was met een paard een een klein hondje op sleeptouw liep hij terug naar Mayim. Het paard liet hij gewoon los, hij wist dat het dier niet zou weglopen. Het hondje nam hij bij zich op de schoot.

Alles heeft betekenis, ook niets

Legolas sloot zijn ogen om zich extra goed te kunnen concentreren. Blijf hier. Blijf met ons. We hebben uw leiding nodig. Al het geluid op de achtergrond veranderde in een vaag ruis. Hij voelde zijn vaders hartslag in zijn pols, die steeds regelmatiger werd. Opeens voelde Legolas iets bewegen. Zijn ogen schoten open en hij zag de verwarde blijk van zijn vader tussen hem en Ithilwen heen en weer schieten. Een aarzelende glimlach begon zich te vormen op Legolas' gezicht. Hij leefde nog. Thranduil, zijn vader en vorst, leefde nog. De vogels begonnen weer te zingen en hij voelde zich tien keer zo licht. Hij schoof een stukje naar achter om Thranduil wat lucht te geven, maar bleef wel zo dichtbij dat hij binnen een stap bij zijn vader zou zijn.

(Ik ben een beetje inspiratieloos, maar ik had zin om wat te tikken.)

-

'Wat is er gebeurd?' wist Thranduil vermoeid uit te brengen. 'Waar - waar ben ik?"
Hij schrok van zijn verzwakte stem, maar het lukte hem niet om zijn onverzettelijke masker op te doen. Hij begreep totaal niet wat er aan de hand was en dat maakte hem onzeker en misschien zelfs een beetje bang.

-
Ehriänae liep naar een bruinharige man toe die de lichamen net had begraven. Hij had heldere, blauwe ogen die ietwat afstandelijk omhoog keken toen ze naast hem neer hurkte. 'Wat doet een gezelschap van elfen, dwergen, hobbits en mensen hier?'

[ bericht aangepast op 12 sep 2014 - 12:27 ]

Every villain is a hero in his own mind.