MSV - Midden Aarde - Speeltopic 4 - Speeltopics

Dit is het schrijftopic voor een verhaal in Midden Aarde.

De rode lijn:

[ bericht aangepast op 23 juni 2015 - 21:07 ]

Every villain is a hero in his own mind.

Hahahahaha. 'Wie bestuurde zijn koninkrijk dan op dit moment?' Dank, Natas. Dit had ik net even nodig. You made me laugh! Ookal voel ik me zo akelig slecht x]. Supervett.

Maarreemm.. Ik weet niet 'ns meer met hoeveel mensen we überhaupt zijn. x] Anyone?

You know, sometimes when you cage the beast, the beast gets angry.

Er staan tweeëntwintig namen, dus... ;'p

Every villain is a hero in his own mind.

Larduin begon langzamerhand Ithilwens voorliefde voor Thranduil een beetje zat te worden. Larduin is hier gekomen om samen met zijn heer en de anderen een draak te doden. Zijn heer beschermen hoort daar ook bij maar hij weet dat zijn heer hoe dan ook blijft leven, hij was immers een grotere krijger als Larduin zelf. Larduin is niet gekomen om het ontlastingssysteem van zijn heer te likken. Hij draaide zich om naar Thranduil toe, zijn vraag beantwoorden.
'Mijnheer, we werden aangevallen door een groep orks, allen zijn gedood op eentje na. Die heb ik aan een boom gebonden. Ik ben alleen bang dat hij niet veel zal zeggen. Ik wil hem best ondervragen maar als hij de eerste al niet antwoord, dan laat ik hem het land der doden bezoeken. Ik ben nogal ongeduldig.'

Swift as the Wind, Silent as a forest, Fierce as Fire, Immovable as a Mountain~Takeda Shingen, Fuurinkazan

'Doe wat je goeddunkt, Larduin.' Hij had wel vertrouwen in zijn ondervragingstechnieken. Terwijl Larduin wegliep, keek Thranduil om zich heen. Hij was verbaasd om Thorin Oakenshield te zien. Niet omdat hij zich ook achter een missie schaarde om Smaug te doden, maar wel omdat ze beiden blijkbaar akkoord waren gegaan met een samenwerkingsverband. Hoewel hij niet verwachtte dat de man erg verschilde van zijn vader en grootvader, was hij blij dat ze in elk geval dat punt voorbij waren gegaan en ze elkander in ieder geval voorlopig in de buurt konden verdragen.

Every villain is a hero in his own mind.

Ithilwen hapte opgelucht naar adem toen Legolas haar los liet. Van binnen gloeide ze een beetje, het feit dat Chase het voor haar opnam, tegen Legolas nota bene, gaf haar een blozend gevoel. Ze twijfelde heel erg over wat ze zou doen. Dat Thranduil naar haar vroeg kon ze eigenlijk niet negeren, maar haar arm deed bitter veel pijn en ze had veel bloed verloren. Ze blikte even op het gezicht van Legolas, zijn ogen smeekten bijna om hem niet tegen te spreken en gewoon braaf mee te gaan. Ze beet op haar lip en knikte.
'Bedankt Chase, maar ik kan orders van mijn koning niet negeren. Je bent echt geweldig, zodra ik klaar ben heb ik graag dat je me helpt. Zou dat kunnen?' mompelde ze tegen de Hobbit. Ze hoopte dat hij zou begrijpen dat het niet om hem ging, ze wilde eigenlijk juist liever dat hij haar eerst hielp, maar ze moest wel. Ze haalde een paar maal diep adem en probeerde niet te wankelen. Het bloedverlies begon inmiddels zijn tol aardig te eisen. Toen liep ze naar de Hobbit toe en legde een hand op zijn schouder, om samen met hem naar de elfenheer te lopen.

Glordion, zoon van Tunir

'Pak je spullen. Ze vertrekken' Zwijgend duwde Glordion het hondje van zijn schoot en stond op. Het arme beest kefte eens kwaad naar Glordion maar volgde hem daarna gewoon. Veel had hij niet te pakken want alles wat hij bezat was in het verwoeste huis geweest. Het paard en het hondje waren zijn enige bezittingen. Hij zag dat de elegante persoon op de grond niet helemaal hersteld was. Daarom liep hij met het paard er voorzichtig heen. Het hondje volgde hem op de voet Hij was moe maar die persoon was gewond.
'Mijnheer?' Hij ademde zenuwachtig in en uit. ' Wilt U misschien mijn paard gebruiken tot U volledig hersteld bent?'

Met die gewonde persoon heb ik het over Thranduil. Maar Glordion heeft nooit echt fatsoenlijk onderwijs gehad dus hij weet niet beter dan dat elfen sprookjes zijn

Alles heeft betekenis, ook niets

Chase liet niet merken datie licht teleurgesteld was door haar. Ze moest haar eigen keuzes maken en hij respecteerde die. Dus besloot hij met haar mee te lopen, voor als ze alsnog hulp nodig had. Hij was een zorgzame hobbit, die graag iedereen gelukkig wilde houden en iedereen wilde helpen. Zwijgend stond hij weer tussen de lange elven, op een afstandje van de elvenkoning. Hij wist niet goed wat hij hier moest doen, misschien kon hij beter eerst ergens anders heen en dan weer terugkomen. Hij wilde niet overkomen als de nieuwsgierige hobbit, die overal met de neus bovenop stond. Maar toch bleef hij staan en wachtte tot hij iemand kon helpen. Alweer.

You know, sometimes when you cage the beast, the beast gets angry.

Het gevecht was voor Elrohir persoonlijk goed afgelopen. Hij had enkele kleine wonden opgelopen, maar verder viel het mee. Van de groep orks was in ieder geval niets meer over. Maar er was wel een wantrouwen in hem gegroeid, een wantrouwen naar de tovenaar. Zijn regen en onweer hadden hen meer kwaad dan goeds gedaan. Enkelen van de doden onder het gezelschap waren ook zijn schuld geweest. Hij betreurde alle doden, maar degenen die waren gestorven vanwege de brandende boom, betreurde hij het meest. De tovernaar wilde hij de komende tijd goed in de gaten houden, voor het geval hij nog meer verdachte acties zou hebben. Ook wilde hij enkelen in de groep die hij vertrouwde, waarschuwen. Het mocht niet gebeuren dat de tovenaar hun ondergang zou betekenen.
Nadat het gevecht eenmaal afgelopen was, hielp hij enkelen met hun verwondingen, de nodige kennis die hij van zijn vader had geleerd, kwam hem nu goed van pas. Gezien er al velen zich bij de elvenkoning bevonden, was hij zich er maar niet mee gaan bemoeien, maar verder leek niemand zijn hulp meer nodig te hebben. Geduldig wachtte hij maar tot de groep besloten zou hebben, wat ze nu wilden doen en hij begon weer ieder te bestuderen. Één van de twee overgelbeven hobbits leek wat doelloos erbij te staan en Elrohir besloot maar om hem te vragen of met hem alles in orde was.
'Alles in orde met jou?' vroeg hij. 'Het doet me deugd te zien dat niet elke hobbit is gestorven in dit gevecht, orks zien jullie meestal als een makkelijke prooi.' Hij zuchtte, het liefst had hij enkele doden aan hun kant voorkomen, maar hij was te druk geweest met de tovenaar en de orks in zijn buurt.

Stenenlikker

Thranduil wist een glimlach op te brengen toen de jongen hem dat aanbood. 'Dat is niet nodig. Ik red mij uitstekend.'
Hij wist niet of dat waar was, maar hij wilde zich niet laten kennen. Hij baalde ervan dat zijn eigen paard was gevlucht,maar ging er min of meer vanuit dat het dier na verloop van tijd ofwel terug zou komen, ofwel een weg naar huis vond.
'Wat doe jij hier, jongeman?'
Hij vond het kind wel erg jong om deel te nemen aan een queeste als deze.

Every villain is a hero in his own mind.

Ehriänae liep met Gawain op. Er was niemand die gevraagd had wat zij of haar metgezellen hier deden en eigenlijk vond ze dat maar een vreemde gang van zaken. Voor hetzelfde geld had ze helemaal niets goeds in de zin en zou ze hen vannacht beroven. Wat nog best een aanlokkelijk idee was, ware het niet dat ze het fatsoen bewaarde geen elfenkoning te bestelen.
'Hoelang zijn jullie al onderweg?'

[ bericht aangepast op 14 sep 2014 - 8:57 ]

Every villain is a hero in his own mind.

Glordion, zoon van tunir

'Mijn familie is dood en ik passeerde hier toevallig. Mayim had mij gevonden. Eerst dacht ik dat jullie de moordenaars waren van mijn ouders en de vernielers van mijn dorp. Ik denk dat ik met jullie ga meereizen want ik heb niets anders te doen.' Nu hij had gezegd dat zijn familie dood was voelde hij een zware last afvallen. 'Maar ik weet eigenlijk niet wat jullie gaan doen,' Zei de jongen een beetje beteuterd. Hij aaide het hondje dat naast hem kwam zitten.

Alles heeft betekenis, ook niets

Mayim hoorde haar naam en keek op. Ze fronste toen ze zag dat Glordíon tegen de gewonde elf aan het praten was, want ze had hem niet aangezien voor iemand die vrijpostig genoeg was om tegen een elf, voor de meeste boerenkinderen een wezen waar ze enkel in verhalen van hoorden, een gesprek te beginnen. Ze spitste haar oren en hoorde dat Glordion de elf inlichtingen vroeg over de reis. Hoewel haar oorspronkelijke plan was geweest om zich weer bij Azra of Ehriänae te voegen, week ze er toch van af en stapte ze enkele passen naar Glordion en de elf toe. Hij kon vast uit eerste hand vertellen wat het doel van dit gezelschap was.

“The heart is an arrow. It demands to aim true."

Om de een of andere reden was Ithilwen zenuwachtig, waarschijnlijk omdat ze bang was dat Thranduil haar een preek zou geven. Aarzelend stapte ze iets dichterbij en zweeg tot hij klaar was met praten. Toen ze zag dat Elrohir naar Chase stapte, glimlachtte ze even opgelucht, dan vielde die zich ook niet overbodig. Ze haalde even diep adem en knielde naast hem neer met haar hoofd eerbiedig gebogen.
'U wenste mij te spreken, mijnheer?'

'Ja, ik heb niet zoveel.. wonden.' Chase bekeek zijn armen even terwijl hij sprak, maar zag enkel wat schrammen. 'Nou ja, zo dapper was ik niet hoor,' zuchtte hij eerlijk en keek de elf aan. 'Ik werd het gevecht in geduwd en kreeg een dolk.. En toen ging ik schuilen achter Ithilwen. Pas toen zij niet meer vechten kon, stak ik een ork neer.' Hij keek even naar de dolk van Gawain en toen weer op naar de elf. 'Ik heb één ork zelf gedood en nog wat samen met Hobson, maar als Ithilwen er niet was geweest, was ik dood.' Hij viel stil toen hij merkte dat hij teveel begon te praten. 'Sorry, ik praat vast te veel,' voegde hij er nog zacht aan toe en trok een grimas. Chase vond het heerlijk als mensen aan hem vroegen hoe het ging en liet zich soms gaan in een gesprek. Vooral nu vond hij het fijn dat de elf interesse leek te tonen in hem. 'Wat is uw naam?' Wilde hij nieuwsgierig weten.

You know, sometimes when you cage the beast, the beast gets angry.

Gawain keek de vrouw even aan. Ze had niet geantwoord op zijn vraag, maar hij wist niet zeker of dit was omdat ze hem niet wilde beantwoorden, of omdat ze hem gewoonweg niet gehoord had. Dus liet hij het rusten. 'Al twee dagen,' antwoordde hij rustig haar vraag. 'Mag ik vragen waar je vandaan komt? Ik kan me niet herinneren dat je al langer in de groep loopt, waarom kwam je ons helpen?' Vroeg hij nieuwsgierig. Gawain had nog niet veel mensen uit de groep gesproken, maar ze wel bestudeerd van een afstand en was altijd erg nieuwsgierig naar de reden voor iemands daad.

You know, sometimes when you cage the beast, the beast gets angry.