MSV - Midden Aarde - Speeltopic 4 - Speeltopics

Dit is het schrijftopic voor een verhaal in Midden Aarde.

De rode lijn:

[ bericht aangepast op 23 juni 2015 - 21:07 ]

Every villain is a hero in his own mind.

Hij wilde net zeggen dat Thranduil niet overeind hoefde te komen, toen deze dat toch deed. Snel draaide Legolas zich om, om zijn vaders orders op te volgen.
'Ithilwen,' zei hij en pakte haar bij haar arm vast, zodat hij haar zeker niet zou ontgaan. 'Hij vraagt naar je.' In stilte bad hij dat ze niet al te brutaal zou gaan doen; op dat soort gedoe zat hij nu niet bepaald te wachten.

-

Glordion, zoon van tunir

Afwezig aaide Glordion de hond op zijn schoot. Hij was meer bezig met te kijken naar al die mensen hier. Ongeveer twintig meter van hem af zag hij een paar heel sierlijke mensen waaronder het mens dat zijn schuilplaats was gepasseerd. Lang van gestalte met lang haar. Toen zag hij een van de kleine mensjes met grote harige voeten naar de lange mensen toe lopen. Het kleine mensje zei iets tegen een van de grote. Uiteindelijk stapte een van de lange mensen weg naar iemand heel lelijk die aan een paal was vast gebonden. Een tijdje later liepen het kleine mensje en de andere lange mens weg van de groep waardoor Glordion de gestalte in het midden kon zien. Hij wende zijn blik af van de mensen daar en keek naar de vijf heuveltjes. Toen hij er naar keek begreep hij wat die waren. Hij voelde een traan opwellen maar hij slikte hem weg en keek dan maar de andere kant op

Alles heeft betekenis, ook niets

Ignatius zuchtte geërgerd toen de gesprekken maar bleven duren en niemand antwoord gaf. Hij fronste terwijl hij de elvenkoning in zich opnam en leunde vervolgens weer op zijn staf.
'We zijn op weg naar Erebor,' sprak hij toen luid, 'tenminste, dat waren we, tot een groep orks ons besloot te overvallen en je hoofd in te slaan. Ik heb je een tijd languit op de grond gestrekt zien liggen en was bang dat je er dagen uit zou zijn. Gelukkig was iemand mij nog van nut en gaf me kruiden waarmee ik je wakker heb kunnen maken. Als dat genoeg informatie is, dan vraag ik vriendelijk of Thranduil, koning van het Demsterwold en zijn gevolg, ons niet langer op wilt houden en ons onze weg laat vervolgen.'

Chase knikte instemmend en glimlachte opgelucht, dankbaar dat ze zich niet weer zo van hem afwendde. Hij liep naast haar mee, weg van de elvenkoning. 'ik kan naar je arm kijken,' bood hij vriendelijk aan. 'En a-' hij viel stil omdat er een elf aankwam die Ithilwen beetpakte. Toen hij hoorde dat deze haar terugkwam halen, kauwde Chase teleurgesteld op de binnenkant van zn wang. Nu zou hij alsnog alleen komen te staan.. en Chase was er niet zo goed in om alleen maar te staan en niets te doen. Hij keek afwachtend op naar beide elven, nieuwsgierig naar het antwoord van Ithilwen.

You know, sometimes when you cage the beast, the beast gets angry.

Hoe kan ik dit niet gezien hebben dan??

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Ithilwen was blij dat Chase zo lief voor haar was, en toen hij zei dat hij best naar haar arm wilde kijken glimlachte breed. Maar opeens greep iemand haar vast. Vingers drukten in de wond in haar arm en veroorzaakten een ondraaglijke pijn. Ze schreeuwde het uit en kromp in elkaar. Met tranen in haar ogen en gal in haar mond draaide ze zich om naar haar belager. Legolas stond achter haar.
'Hij wil je zien.' zei hij.
'Arm. Laat alsjeblieft mijn arm los.' piepte Ithilwen met een stem die drie octaven hoger was dan normaal.

'He!' Chase duwde snel tegen de been van de lange elf toen deze Ithilwen pijn deed. Maar de elf liet uiteraard los toen hij dit zelf ook doorhad. 'Kom op, laten we eerst je arm verbinden voor je überhaupt iemand anders helpen gaat,' stelde hij voor en liep alvast wat verder, maar bleef afwachtend staan ..

You know, sometimes when you cage the beast, the beast gets angry.

Thranduil kwam wankel overeind en keek naar de jongeman die hem had aangesproken. Zijn uitleg was nog steeds niet te volgen.
'Waarom zijn we onderweg naar Erebor?'
Het was niet ver van het Mirkwood naar Erebor en het was overduidelijk dat deze plaats niet op de route lag.
'En wie bent u?'

Every villain is a hero in his own mind.

Ehriäenae observeerden de anderen een tijdje. Ze vond het maar vreemd dat twee koningen zich in haar gezelschap bevonden. Het was zeer onverantwoord en het maakte de reis er niet veiliger op. Iedereen die iets slechts in de zin had, kon in een handomdraai ten minste twee koningen uitschakelen.
Ze zag dat de anderen zich verzamelden.
'Volgens mij gaan we weer verder.'

Every villain is a hero in his own mind.

'Eindelijk,' zuchtte Gawain opgelucht en ging langzaam staan. Hij keek naar de anderen, die inderdaad grotendeels in beweging kwamen en samen gingen staan. 'Wat is je naam?' Wilde hij nieuwsgierig van de vrouw weten, aangezien hij nog niets van haar wist. Hij keek haar kort aan, maar z'n blik gleed automatisch weer richting de tovenaar. Gawain had hem nog niet echt meegemaakt of gesproken en misschien was dat maar beter ook. Hij kon slecht tegen mensen die anderen zo toespraken, ook al wist Gawain dat hij gelijk had. De man leek zich beter te voelen als de anderen en dat was iets dat hij slecht kon hebben. Hij pakte z'n spullen weer op en wierp nog een laatste blik op de graven. Op dat ze nooit vergeten zullen worden.

You know, sometimes when you cage the beast, the beast gets angry.

Geschrokken liet Legolas Ithilwen los en kreeg direct een flinke duw tegen zijn borst van de hobbit die naast haar stond.
'Sorry,' zei hij snel en zette een kleine stap achteruit. De hobbit stelde voor om eerst Ithilwens arm te verzorgen en begon de andere kant op te lopen. Legolas wierp een blik over zijn schouder.
'Ga maar, op nog meer gewonden zit niemand te wachten,' zei hij en knikte in de richting van de hobbit. Hij ging tegen de boom staan waar ze zich onder bevonden en scande snel de omgeving. Afgezien van de ork die verderop aan een boom vastgebonden was, viel er geen spoor van een bedreiging te bekennen.

-

Mayim fronste haar wenkbrauwen toen ze zag hoe de anderen hun spullen pakten. Ze legde haar hand op Glodrions schouder, die stilletjes voor zich uit zat te staren. Het was een stil jochie en Miyam voelde zich enigszins ongemakkelijk bij hem, aangezien ze niet goed met kinderen om kon gaan. Haar opvoeding was ten slotte alles behalve ideaal geweest - het eerste deel van haar leven was ze misbruikt geweest en het tweede deel werd ze opgevoed door gif en zwaard. Ze betwijfelde dus sterk of zij een schijnend voorbeeld was voor jonge mensen.
'Pak je spullen. Ze vertrekken', mompelde ze.

“The heart is an arrow. It demands to aim true."

'We zijn op weg naar Erebor om Smaug te doden,' meldde Ignatius, maar zijn gezicht vertrok toen Thranduil zijn tweede vraag stelde.
'Wie ik ben?' vroeg hij verontwaardigd, 'Ik ben Ignatius de Blauwe, natuurlijk! Het is schandalig dat je zelfs mij niet meer kent, Thranduil! Ik heb je ontmoet toen je nog jonger was, voor ik naar het oosten trok met een zeer belangrijke missie. Vervolgens wordt mijn rust in de oostelijke landen verstoord doordat ik jullie moet helpen en dan herkent koning Thranduil mij niet eens?'
Hij liet even een grom van misnoegen horen.

[ bericht aangepast op 12 sep 2014 - 22:45 ]

Gengi verzorgde haar eigen wonden en peuterde met de punt van Fili's mes het vuil uit een flinke snee in haar linkerarm. Af en toe wierp ze een blik op de anderen, die de lichamen tussen de gevallen orks vandaan haalden of elkaar verzorgden. Er waren geen rijdieren meer - een deel was omgekomen of weggevlucht en dat betekende dat ze te voet verder zouden moeten.
'Bedankt,' zei ze tegen FIli. 'Ga je oom helpen.'
Fili keek haar vragend aan, maar ze schudde haar hoofd. Zelf wilde ze even zien waar de elfenkoning over sprak en liep dichterbij om hem te kunnen verstaan.
Fili liep naar Thorin toe. Hij had gezien hoe zijn oom een paar keer naar Bombur had gekeken. FIli kende de man niet goed, maar wist dat hij een goede vent was en gunde hem deze dood absoluut niet.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Traag schudde Thranduil zijn hoofd. Een tovenaar met zo'n jong uiterlijk was uiterst zeldzaam en zou hem zeker zijn bijgebleven.
'U hebt blijkbaar geen grote indruk gemaakt dat mij na vijf en half duizend jaar is bijgebleven.'
Hij keek om zich heen.
'A fijn. Het doel van deze tocht staat me meer helder voor ogen.'
Wat hij echter niet begreep, was de reden dat hij hier was samen met zijn zoon. Wie bestuurde zijn koninkrijk dan op dit moment? Hij sprak er echter liever niet over met de anderen en keek zoekend om zich heen.
'Zijn er nog elfen gestorven?"

Every villain is a hero in his own mind.