Campbell Saunders
'Camp- Campbell. Met dat voelde ik zijn gezicht tegen mijn schouder gedrukt voelde worden en in plaats van geruststellende woordjes te verzinnen bleef ik zwijgend naar voren staren. Alsof ik een ijssculptuur was op de noordpool.
'Campbell- Oh merlin. Merlin merlin merlin, wat heb ik gedaan?! We moeten- we moeten naar het- het ziekenzaal. K-kan je opstaan?' Met dat begon hij een verwoede poging waarbij hij alleen maar tegen de muur viel. 'I-ik weet niet w-at ik moet.. H-et spijt me..'
In plaats van nog naar George te staren keek ik naar zijn evenbeeld waar tranen bij zijn zicht van zijn tweeling broer dikke krokodillen tranen afgleed.
Campbell! George! Hoe.. hoe moet ik dit doen? Wat moet ik doen? Ik
Wat, Ralf!
H-help Campbell; hij is g-ewond. Breng hem naar het ziekenzaal, I-ik kan het zelf wel a-an.
Ik schudde ietwat geïrriteerd mijn hoofd wat snel afgekapt werd door het weeïge gevoel wat erbij vrij kwam.
Al de hele tijd deed ik het verkeerd. Al de hele tijd was ik zwak. Ik kon mezelf heus wel omhoog krijgen. Ik kon ons heus wel helpen. Ik had niemand nodig. Ralf niet en Fred zeker niet. Ze gaven mij vast toch de schuld hiervan. Zonder een kik te geven van de pijn zette ik mijn enigste hand aan een hoge container waar ik mezelf met een langzaam tempo aan omhoog trok terwijl mijn kiezen op elkaar stonden en mijn hersenen haast uit elkaar leken te spatten van de inspanning. Met al mijn inspanning probeerde ik mijn gehijg en gekreun binnen te halen terwijl de pijnscheuten alleen maar nog meer pijn begonnen te doen toen ik voor een seconde op mijn benen stond en alles direct duizelig werd en de aarde om me heen voelde tuimelen.
Langzaam kwam de grond weer dichterbij tot ik twee sterken handen mij vast voelde grijpen en me omhoog trokken in een sterke greep. Aan de vorm van de borstkas, aan de vorm van zijn handen en armen kon ik merken dat het Nathaniel was, tot het allemaal verdween omdat ik op de container werd gezet tegen de muur aan en Nathaniel naar een voorwerp liep wat eigenaardig op een arm leek. Voordat hij bij mij terug kwam knielde hij ergens neer *voor hij me van de container trok- zachter dan normaal en tot mijn verbazing mij in zijn armen brede gespierde armen legde waar ik mijn eigen arm in mijn enige hand gedrukt voelde worden.
Als ik jullie was zou ik hem maar naar de ziekenzaal brengen; als je tenminste je broer- of zwager nog ooit met twee armen wilt zien. Met dat voelde ik hem in beweging komen gezien ik iedere stap leek te voelen
Ergens wilde ik graag vragen of hij boos was- of hij teleurgesteld was in mij maar in plaats daarvan duwde ik mezelf dichter tegen me aan waarbij ik mijn ogen sloot tot ik hem een deur hoorde open maken en besefte dat we al bij de klammfels boot waren. Zijn laarzen weerklonken hard over het hout van de boot waar het uitgestorven leek te zijn. Hij deed trapte mijn deur open waar hij me op mijn eigen bed legde en ik wazig zijn bewegingen probeerde te volgen wat gepaard ging met het geluid van dicht gaande deur.
Je hebt geluk dat ik dit al veel vaker heb moeten behandelen. Ik zag zijn wazige schim dichterbij komen en zijn hand zacht op de zijkant van mijn kin geplaatst voelde worden voordat ik een vaag paar lippen op die van mij gedrukt voelde worden met de woorden; Weltrusten Campbell. Voordat alles zwart werd.
* Nathaniel knielt bij George neer; '..Ik liet je met mijn broertje weg gaan om hem pijn te besparen. Niet om zijn lichaam uit verband te rukken.'
Even wat leven in de brouwerij brouwen (:
When I taste Tequila, Baby, I still see ya
