Speeltopic 3
RPG || OUAT back in enchanted forest || speeltopic 3 - Speeltopics
-
25 juli 2016 - 18:35
11 aug 2016 - 16:05
11 aug 2016 - 16:22
Jo Mari Gold
"Nobody can save me now, its do or die..."
"Heroes always get Remembered, but you know Legends never Die"
Rumple begon te lachen wat pijn deed in mijn oren, bonzende koppijn kwam in me op. Ik kon niets meer, ik wou niets meer.
Ik opende mijn ogen toen Rumple mijn kin vasthield, ik keek hem recht aan proberend om mijn tranen binnen te houden. Opeens gaf hij een kus op mijn lip, oké dat had ik dus niet verwacht. Toch kon ik er niets tegen doen, ik voelde me slap worden. Als ik niet gewond was had ik hem zo hard geslagen, verdomme!
Gelukkig liet hij me vrij snel los waarna ik een klap ik mijn gezicht kreeg, 'Ik hoop je nooit meer te zien, je bent niet meer welkom in mijn kasteel zie ik je dan vermoord ik je.' meteen daarna verdween hij. Ik liet me vallen en keek naar boven, ik kom hier nooit meer weg... Tenzij ik ineens weer magie kon gebruiken maar ik ben bang dat het niet werkt. Een traan gleed over mijn wang, ik ben alweer verbannen uit het kasteel, de tweede keer deze week. Mijn hand gleed naar mijn heup, het bloeden hield al een beetje op maar ik voelde dat ik veel bloed was verloren. Dus mijn bloed was teruggekomen. Ik had gehoopt dat het voor altijd weg bleef. Net zoals ik hoop dat ik nooit meer hoef te ademen. Dan kan ik onderwater blijven zolang ik wil en...
Ik zucht even vredig bij de gedachten dat ik onderwater kan blijven, dat zou geweldig zijn... Ik voelde hoe alles om me heen vervaagde, nee! Ik mag niet weg gaan, ik moet hier nog even blijven. Ik moet eerst weten of ik hier weg kom of dat Rumple niet meer terug komt om het helemaal af te maken.
Ik tilde mezelf op aan mijn armen zodat ik kon zitten, een zucht verlaatte mijn mond, de pijn is verschrikkelijk! Is er niet een vloek waarbij je geen pijn meer hebt of is dat meteen een spreuk? Ik keek naar boven, was er wat geschreven? Ik bleef stil zitten totdat ik ineens 2 dingen hoorde, 1 ding was prettig om te horen een ander ding was niet fijn om te horen. Ik keek naast me, wat ik hoorde was juist.
Ik zag water, een soort van riviertje... Misschien kan ik via daar ontsnappen. Maar ook het andere was juist, er leefden wezens in die het volgens mij niet erg prettig vonden dat ik hier was, slangen. Langzaam kropen ze naar me toe terwijl ik probeerde achteruit te komen. Ach wat heeft het voor zin, ik overleef dit toch niet...het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]
11 aug 2016 - 16:27
11 aug 2016 - 16:40
Jo Mari Gold
"Nobody can save me now, its do or die..."
"Heroes always get Remembered, but you know Legends never Die"
Er gleed langzaam een slang bij mijn maag omhoog en maakte een cirkel om mijn lichaam zodat hij elk moment mijn adem kon inhouden, wat ie ook deed maar ik heb geen adem dus ik voel dat niet. Een wurgslang...
Langzaam kwamen er andere slangen bij die iets heel anders deden, ze gingen als een beschermende kring om me heen, waarom? Een slang gleed langs mijn wang waardoor ineens de pijn wegging bij mijn wang. Mijn hand schoot naar mijn heup, er was geen wond meer, had dat die wurgslang gedaan? Ik bleef verder doodstil liggen maar voelde bijna gelijk daarna helse pijn en beide mijn armen, bij de slagader aan de binnenkant van mijn pols.
Na ongeveer 4 minuten ging de pijn weg, ik ging weer rechtop zitten en keek naar mijn armen, logisch, hulp komt altijd met een prijs... toch hadden de slangen er iets moois van gemaakt. Op de ene kant van mijn arm zat een slang gemaakt, een erg mooie slang, op de andere kant stond iets wat minder mooi was, een geschreven tekst, al was ik er nu wel trots op,
Het Vervloekte Onhandelbare Rotkind
De slangen bleven in een cirkeltje om me heen glijden tot hun koppen allemaal een kant op gingen. 'Hallo?' hoor ik een stem, de stem komt bekend voor, Eliana? Toch bleef ik stil, ze moest hier weg,
"Ga weg..." zeg ik luid en duidelijk ook vervormde ik mijn stem een beetje. Hopelijk luistert ze naar me.het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]
11 aug 2016 - 17:18
11 aug 2016 - 20:19
Jo Mari Gold
"Nobody can save me now, its do or die..."
"Heroes always get Remembered, but you know Legends never Die"
"Eliana, het is Jo, ze is binnen" hoorde ik iemand roepen, Raven... Ik zuchtte, iedereen moet even opdozen!
"Jo" er kwam even een oorverdovend geluid uit Raven haar mond, man wat kan dat kindje toch gillen!
Ik voelde dat de slangen onrustig werden, langzaam stond ik op, "Ik zei ga weg!" gilde ik en meteen gingen er 3 slangen naar Raven om haar tegen te houden, de andere bleven om en rond mij. Ik voelde dat ik hier staan niet handig was, snel rende ik naar het water, ik zou in principe onder water kunnen leven. De woorden in mijn arm prikten nog even maar ik besloot er geen aandacht aan te besteden, ik heb net een f*cking dolk ik mijn zei gekregen! Dan is een brandend plekje niets.
Ik kijk nog een keer achter me, Eliana en Raven, allebei worden ze bij me weggehouden door slangen, waarom doen ze dit? Meteen daarna spring ik in het water waarna alle slangen me als een leger volgen. Ik had gelijk, ik kan overleven in het water. Ik zwem even verder, dan kom ik met mijn hoofd boven water, ik kan de twee gestalten nog goed zien, meteen duik ik weer onder, ik moet door een ondergrondse gang wat me best eng lijkt want ik zie niet zoveel en ik ben bang dat dit niet zomaar 1 minuut onder water zwemmen is...
Ik zie allemaal rare onderwater wezens die me waarschijnlijk graag hadden vermoord als ik niet beschermt werd door allemaal giftige slangen. Na ongeveer 10 minuten ben ik toch eindelijk bij het oppervlakte, ik stap de grot uit en rust uit in de zon waardoor de slangen naast me gaan liggen. Ze zijn schattig. Ik kijk nog een keer naar mijn arm, is dat het? Misschien zien ze me als hun meesteres, wat ik voel voelen hun ook, ze zijn verbonden aan mij...
Ik kijk even om me heen, ik moet eigenlijk nog wel naar huis, sorry hoor maar ik laat me niet uit mijn eigen huis zetten door iemand die mijn vader is en die mij... ik ril nog even bij die gedachten, gadver nee, ik wil er nooit meer aan denken. Dat flikt hij hem nooit meer, zie je dat ik gelijk had over eigen ruimte!?
Ik ga met mijn hand door mijn haar dat ook langzaam aan het opdrogen is. Ik loop een stukje terwijl er een slang om mijn arm zit en de verdere 20 om me heen, meteen stop ik als ik een groot kasteel zie, mijn huis...
Langzaam loop ik er omheen en laat een paar slangen eerder gaan, die zeiden dat er niemand aan de voorkant was, gek, ik kon nu ook slangen verstaan... Wat gebeurt er toch altijd met mij!?
Stil deed ik de deur open, die niet op slot was, en sloop naar binnen, hopelijk ziet niemand me.
[ bericht aangepast op 11 aug 2016 - 23:24 ]
het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]
11 aug 2016 - 23:47
11 aug 2016 - 23:50
Jo Mari Gold
"Nobody can save me now, its do or die..."
"Heroes always get Remembered, but you know Legends never Die"
Ik knipperde een keer met mijn ogen en ik stond ergens anders, en ja hoor, daar stond Raven. Kom op ik had toch net gezegd dat ze weg moesten gaan!?
Ik keek om me heen, de slangen waren er nog, dat betekent dat ze niet zomaar bij me horen maar ook echt een deel van mij zijn...
"Volgens mij moeten we praten" ik keek haar woedend aan,
"Zet me nu terug!" roep ik woedend, ik kan nog steeds geen magie gebruiken dus hieruit komen lukt me niet,
"Ik had toch gezegd ga weg, was ik niet duidelijk genoeg geweest dat je me zelfs naar je toe tovert?!"het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]
12 aug 2016 - 8:32
12 aug 2016 - 10:22
Jo Mari Gold
"Nobody can save me now, its do or die..."
"Heroes always get Remembered, but you know Legends never Die"
"Owh geloof me, dat heb je duidelijk gemaakt ik wil alleen antwoord op twee vragen of drie bedoel ik. Wat is dat met die slangen" ik keek Raven beledigt aan terwijl er een slang bij me omhoog glijd, niet een hele grote maar een normale, alle slangen waren hier normaal, niet groot of dik maar slank en lang.
"Wat is er gebeurt in die grot?" ze keek om onderzoekend aan, waarom moet altijd iedereen me onderzoekend aankijken!? Heel ongemakkelijk! Toch slik ik even als ik eraan terugdenk, verdomme Rumple, hij zou ervoor boeten.
"En last but not least waarom je nou net zo moeilijk deed tijdens ons gesprek, ik trok alleen een conclusie die jij niet waardeerde maar misschien moeten we het gewoon proberen"
"Nee, ik had het fout, er komt alleen maar ruzie van..." zeg ik kortaf, "Er is niets bijzonders gebeurt in de grot en de slangen zijn gewoon mijn vrienden. Ik ben toch niet gewond!?" roep ik uit.
"En zet me nu terug in het..." ik kijk om me heen, "Levenrijk... Of hoe heet het...." zeg ik geïrriteerd als ik merk dat ik in het dodenrijk zit.het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]
12 aug 2016 - 10:35
12 aug 2016 - 10:38
Jo Mari Gold
"Nobody can save me now, its do or die..."
"Heroes always get Remembered, but you know Legends never Die"
"Ik heb werkelijk waar geen idee hoe dat heet" ze glimlacht maar ik geef een hatelijke blik. Man ze moet me gewoon niet volgen als ik ergens mee bezig ben, als het nou op een andere tijd was geweest was ik misschien heel anders.
"En jij bent geen wisselvallig type dus waarom ben je van je idee afgestapt en vergeet niet dat ik in je gedachtes kan kijken je gaat pas weg als je eerlijk antwoord geeft"
Ik denk even na, ik was niet vergeten dat ze dat kon maar als ik weg wil dan moet ik het zo snel mogelijk zeggen,
"Ik weet niet waarom ik van mijn idee ben afgestapt..." antwoord ik eerlijk en snel, "En Rumple heeft een mes in mijn heup gestoken..." zeg ik ook eerlijk.
"Mag ik nu gaan..." ik kijk haar geïrriteerd aan.het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]
12 aug 2016 - 15:16
12 aug 2016 - 15:19
Jo Mari Gold
"Nobody can save me now, its do or die..."
"Heroes always get Remembered, but you know Legends never Die"
Meteen kwam ik weer in mijn kasteel, langzaam sloop ik door de gangen, hopelijk is mijn vader niet thuis. De slangen zijn ondertussen verspreid door het huis, wat nou als er een overblijft en die dan Rumple aanvalt als hij thuis is, haha.
Ik ging naar mijn kamer en liet een paar slangen naar binnen, de anderen zaten toch door het hele huis heen dus dat maakt niet zoveel uit. Met een zucht ging ik op mijn bed zitten en keer naar mijn armen, hij noemde me zo en nu zou ik dat moment voor altijd bij de dragen...het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]
23 aug 2016 - 15:55
Kristie Star / Humbert, Cloë Sky
I Bleed when I Fall Down, I'm Only Human, And I Crash and I Break Down
In een opslag open ik mijn ogen, ik hoor wat. Ik sta langzaam op en loop naar de deur van mijn huisje. Kijk nog een keer achteruit en glimlach, niemand zal me hier ooit vinden... Ik doe de deur open en ga op het geluid af. Het geluid komt van het kasteel van The Evil Queen weg. Ik kijk vanachter een boom naar het spektakel. Verderop zie ik iemand, iemand uit het raam springen. Is hij voor haar aan het vluchten? Ik grijns als ik zie dat het mijn vader is, ofja, vader? Dat zou hij horen te zijn, hij heeft me gedumpt net zoals mijn moeder. Hij weet niet eens wie ik ben, eigenlijk weet niemand dat ik besta, iedereen denkt dat ik dood ben of nooit heb bestaan. Toch vergeten ze 1 ding, ik ben een van de machtigste personen in deze wereld. Ik grinnik als ik erbij na denk, mijn plan komt nog wel, mijn wraak.
Ik loop langzaam naar The Hunter toe, "Gaan we ergens heen?" vraag ik grijnzend terwijl ik voor hem ga staan, ik laat het nog even achter me dat ik magie heb, "Aan die vrouw kan je niet ontsnappen, en al helemaal niet als ze je hart heeft Huntsman..."When you see me, I'm not here
