|
17 • Year 6 • Halfblood • Hufflepuff • Chaser • Great Hall • Isla • dress & mask
Isla schudt haar hoofd. ‘Daar kan jij niks aan doen, Rozie. Ik heb het allemaal aan mijn eigen stomme, domme hoofd met verwarde gevoelens te danken. En je had wel ergens het recht om die dingen tegen mij te zeggen, gezien ik zo dom was het nooit door te hebben en altijd maar naar Cas te vragen. Ik zou daar ook gefrustreerd van raken…’ Ik bijt mijn lip. Hoe vaak ze ook blijft zeggen dat het niet mijn schuld is, dat ze het verdiende, ik ga me er niet minder slecht over voelen. Ik sla mijn ogen neer en staar schuldbewust naar mijn handen. Hoewel sommige dingen die ik tegen haar zei wel degelijk de waarheid waren, waren ze dat zeker niet allemaal en al helemaal niet op die manier. ‘Ik vind het gewoon jammer dat je mij nooit genoeg vertrouwd hebt om aan mij kwijt te kunnen... En ik vind het nu zo lullig van mijzelf dat ik je al die keer gekust hebt, en eh, je weet wel.’ Ik bijt hard op mijn lip. Ik wil haar vertellen dat het niet om vertrouwen ging, maar hoe vaak ik dat ook ga zeggen, ik weet dat Isla dat niet gaat geloven. Het is onmogelijk om uit te leggen hoe ik me voelde en als ik haar vertel hoe ik me voelde toen ze het uitmaakte met Castor, dan zou ze me waarschijnlijk haten. ‘Het spijt me dat ik je eerste keer met een meisje verpest hebt, je hebt waarschijnlijk veel liever dat het gewoon Nova was, maar goed, Nova en jij zijn helemaal goed, right? Ik bedoel eh, niks meer tussen ons behalve ontzettend sterke vriendschap, toch?’ Ik kijk haar op en schud mijn hoofd.
‘Isla, hoe kun je dat denken?’ vraag ik verward, ‘je hebt het niet voor me verpest. Echt totaal niet. Het was anders dan wat ik verwacht had, maar… het was met jou en…’ Ik haal mijn schouders op. ‘Dat was wat ik wilde.’ Ik bijt mijn lip en kijk haar aan, langzaam worden mijn wangen warm. ‘Ik… nou ja. Het is gewoon zo dat… het is niet dat je in een keer niet meer verliefd kan zijn op iemand,’ fluister ik zachtjes. Ik kijk van haar vandaan en voel gelijk een vlaag van schuld in de vorm van misselijkheid naar boven komen. Hoe kan ik Nova dat aan doen? Ik walg van mezelf, waarom kan ik niet gewoon de juiste personen helemaal leuk vinden? Moet het dan gelijk allemaal zo ingewikkeld zijn?
‘Oh, eh…’ Isla’s wangen worden rood terwijl ze de woorden stamelt. ‘Ik snap wel wat je bedoelt, denk ik, gezien met Cas enzo.’ De onzekerheid is duidelijk in haar ogen af te lezen. ‘Maar ik dacht dat Nova en jij… je weet wel, zo goed als onafscheidelijk waren. Het is eigenlijk iets om wel wat jaloers op te worden.’ Voor even ben ik stil, ik weet eigenlijk niet wat ik moet reageren. Ik blijf naar mijn vingers staren en pluk wat aan de plooien van mijn jurk. Natuurlijk hou ik van Nova, daarin is niks veranderd. Zelf was ik er altijd van overtuigd dat het hele idee van een eerste, echte liefde niet bestond, maar na wat er gebeurd is met Isla… Ik haal mijn schouder op en dwing mezelf om het meisje aan te kijken.
‘Je weet wel toch wat er altijd in series en boeken gebeurd? Dat uh…’ Opnieuw haal ik mijn schouders om mezelf wat meer tijd te geven de woorden bij elkaar te sprokkelen. ‘Degene op wie je het eerste verliefd wordt, die is speciaal… en… er zal nooit meer zoiets zijn als die eerste. Ik dacht dat het een opgeblazen film-cliché was, maar ja, zelfs Rozalua Liluye heeft het soms wel eens verkeerd.’
Isla’s ogen worden groot. ‘Je bedoelt dat…’ Ze knikt even in zichzelf. ‘Opnieuw snap ik wat je bedoelt. En opnieuw met Cas. Sorry.’ Van binnen voel ik iets breken en ik kijk van haar weg. Ik had al verwacht dat ze dat ging zeggen.. Ongemakkelijk keek ze even naar haar handen, waarna ze weer opkeek. ‘Moet je voorstellen als je het wel gezegd had. Wie weet waren wij dan nu wel aan het daten.’ Een wat nerveus lachje komt over haar lippen. Ik bloos, maar kijk niet terug. Tranen prikken achter mijn ogen.
‘Je hield van hem,’ fluister ik, ‘niet van mij.’ Ik speel met mijn jurk en probeer de tranen te bedwingen. ‘Je weet niet wat er gebeurd was, maar… je hoeft niet te zeggen dat we hadden kunnen daten. A-Alsjeblieft zeg dat juist niet, want…’ mijn lip trilt en ik kijk haar aan, ‘ik heb er al zoveel spijt van.’ Mijn stem slaat halverwege de zin over en eindigt in een snik. ‘V-Van alles wat er gebeurd is. Ik voel me al zo schuldig e-en ik wil niet nog een verkeerde keuze gemaakt hebben. Vertel m-me gewoon dat het zo beter is en d-dat het niet anders was geweest als ik het je verteld had, dat je van hem hield.’ Ik kijk haar aan terwijl de tranen langzaam over mijn wangen biggelen. ‘A-Alsjeblieft.’
‘Ik kan wel zeggen dat we dan niet zouden daten,’ begint ze zacht, ‘maar dan zou ik liegen… Ik kan het niet met honderd procent zekerheid zeggen, maar je weet nooit wat had kunnen gebeuren. I-ik bedoel, ik moet wel een reden gehad hebben om steeds jou te zoenen in plaats van een ander meisje, right?’ Isla’s ogen glanzen ondertussen ook van opkomende tranen en ze steekt haar hand uit om de tranen van mijn wang te vegen. Ik ga wat van haar vandaar zitten, beschaamd om mijn eigen tranen en veeg ze snel weg.
‘D-Dat was gewoon omdat ik er was, in de buurt. Ik was constant bij je,’ fluister ik, ‘en je was eenzaam en we dronken altijd samen. Er was niemand anders.’ Ik schud mijn hoofd en kom snel overeind. Mijn tengere lichaam trilt en ik doe mijn best om de tranen te bedwingen. ‘S-Sorry. Ik weet niet wat er vandaag met me aan de hand is.’ Ik sla mijn armen om mezelf heen en haal diep adem. ‘Ik wil er niet over nadenken,’ mompel ik, ‘want ik heb mezelf al jaren gekweld met het idee dat er misschien iets had kunnen gebeuren als ik het wel verteld had.’ Ik snik en draai me om naar haar. ‘Het d-doet gewoon zoveel pijn om te bedenken dat het misschien wel gebeurd was, want dat had me zoveel bespaard.’
‘Er waren ook andere meiden in de buurt, Roza. Én andere jongens, dat weet je zelf ook wel.’ Isla’s wangen werden nog een tintje donkerder rood. Ze staat ook op, overbrugt de afstand en slaat haar armen stevig om mij heen. ‘Niet sorry zeggen, het is niet jouw schuld. Ik heb er een hekel aan om je zo te zien, het doen pijn,’ fluistert ze met een gebroken stem. ‘Alleen, ik kan niet liegen, Taia, en zeggen dat het sowieso nooit gebeurd zou zijn, want dat is gewoon niet zo.’ Ik sla mijn armen voorzichtig om haar heen en verberg mijn gezicht in haar nek. Ik snuif haar bekende geur op en laat mijn ogen langzaam dicht zakken. Er valt een lange stilte. Het idee kwelt me nog steeds, maar ze heeft gelijk. We weten niet wat er gebeurd was en ik ben zo dom geweest om nooit iets te doen met mijn gevoelens. Ik was te bang. Dat is waarom ik geen Gryffindor ben. Ik ben een watje. Ik veeg mijn tranen weg en kijk haar aan.
‘Het spijt me echt heel erg,’ fluister ik zachtjes. Ik kijk haar aan en pak voorzichtig haar gezicht tussen mijn handen, voordat ik het doe, weet ik al dat ik er spijt van ga krijgen, maar ik moet het doen. Ik overbrug de afstand tussen ons en druk mijn lippen op die van haar. Haar lippen smaken zout van de tranen, maar de enkele seconden dat ze elkaar raken is een moment van perfectie. Ik kan het bijna niet in me opnemen dat ze me daadwerkelijk terug kust. Het is anders dan met Nova, niet perse beter of slechter. Gewoon anders. Ik laat haar los en zet een stap achteruit. De emoties flitsen achter mijn ogen en ik weet dat ze begrijpt dat dit ons geheim is. Ik draai me om en ga voorzichtig op het bankje zitten. Ik sluit mijn ogen en probeer alle gevoelens weg te stoppen en te bedwingen, maar ze razen als een tornado door me heen. Net als ik mijn ogen weer open doe, hoor ik de bekende stem van Jason.
‘Uh…,’ ik veeg de restanten van mijn tranen weg. ‘Het is niks. We moesten gewoon iets uitpraten.’ Ik forceer een glimlach. ‘Hey… je bent net op tijd, we wilden net terug naar het feest gaan.’
“There's bravery in being soft.”
|