als iemand me nog één keer vraagt waarom ik niet eerder begonnen ben met leren, krijgt hij of zij écht de volle laag.
misschien omdat ik geen fut meer heb? omdat ik godverdómme al DRIE. JAAR. LANG. geen fut meer heb? omdat ik al DRIE. JAAR. LANG. mezelf zowel fysiek als mentaal bezeer? van branden en snijden tot alles opkroppen, alles voor mezelf houden, me bij alles de vraag stellen "is het niet mijn schuld?" om bij alles het antwoord "ja" te krijgen? of misschien is het omdat ik altijd ruzie heb thuis? een moeder die haar eigen problemen op anderen afschuift. en als ik dan al eens over mijn gevoelens begin te praten, dan komt er altijd wat tussen.
misschien is het een stiefpa die niets fout kan doen. of ik die hen graag zie en me inhoud, maar dat op een bepaald moment gewoon niet meer kan? en ik die dan de énige ben die er wat van zegt, nog niet eens kwaad, en dat ik dan opnieuw en opnieuw en opnieuw de reactie krijg dat ik een ondankbaar stuk ben, of dat ik alles bewust verkeerd opvat, of wat dan ook.
of misschien zijn het mijn vrienden die denken dat alles oké is? dat ik alles zeg omdat ik zoveel praat, niet beseffende dat ik zoveel praat net omdat men geen vragen zou stellen over hoe het met me gaat, of ik oké ben, omdat ze zouden denken dat ik toch alles zeg? misschien is het omdat ik voor deze voorbije drie jaar heel mijn leven gepest geweest ben?
of misschien zelfs, alsof dit alles nog niet genoeg is, omdat ik ondanks mijn suïcidale gedachten het nooit gedaan heb, maar ik aan de suïcidale gedachten van een ander wél een vriend verloren ben. en dan opnieuw spookt die vraag door mijn hoofd "had ik niets kunnen doen?" met het antwoord "waarschijnlijk wel". of misschien omdat mijn pa al heel het schooljaar depressief is door een hartinfarct in september? dat hij geen fut meer heeft en dat dat absoluut zijn effect kent op mij.
misschien is het omdat ik het niet meer kan? omdat ik geen fut meer heb. omdat ik al heel mijn leven vecht gewoon voor iet of wat begrip, iet of wat geluk. maar het enige wat jullie zien, zijn mijn punten. niet mijn pijn. al zestien jaar lang.
Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried
