Kowalski schreef:
Eh - well, eigenlijk een hele lijst aan dingen, waarvan er een aantal al zijn opgesomd door andere leden. Ik ben eigenlijk echt heel onzeker over mezelf en ik ben er atm zelfs onzeker over of ik dit moet posten, maar ah, laat ik het gewoon doen.
(...)
In deze twee dingen herken ik me al heel erg. Verder ben ik onzeker over mijn gewicht, over wat andere mensen van me denken, ben ik zo ontzettend bang dat ik iedereen om me hen altijd teleurstel, over mijn tenen (ze zijn echt wel verschrikkelijk), en eigenlijk vooral over mijn hoogbegaafdheid. Ik haat het, ik haat mezelf en ugh, iedereen zegt altijd maar dat ze jaloers op me zijn omdat ik zo slim en weet ik veel wat ben en dat ik er blij mee moet zijn en dat ik het toch zo gemakkelijk heb, maar ik vind het vreselijk en het heeft me al zoveel ellende bezorgd en het maakt me ook zo onzeker want ten eerste, wie ben ik om me er aan te ergeren terwijl er ogenschijnlijk zoveel mensen jaloers op zijn? En ten tweede, mijn punten op school zijn niet altijd je dat en ik heb het gevoel dat ik niet genoeg presteer voor wat ik zou kunnen en misschien leg ik mezelf veel te hoge druk op en verwacht ik teveel van mezelf maar het is zo rot en argh.
Over dat laatste zou ik me niet teve3l zorgen maken als ik jou was. Ik weet dat ik je onzekerheid er waarschijnlijk niet uit kan praten, maar ik wil je toch graag een bemoedigend praatje geven. Ik ben zelf niet hoogbegaafd maar wel erg slim en presteer ook middelmatig, met weinig moeite. Ik heb nooit echt geleerd om hard te werken of te leren, omdat het zonder leren (enkel doorlezen) ook al lukte bij mij.
Dat er mensen in je omgeving zijn die anders van je verwachten "Omdat je zo slim bent" zal altijd blijven, en daarnaast is het nog vervelend ook. Alsof je ze teleurstelt, alsof zij weten hoe het zit en je jezelf teleurstelt - iets in die richting.
Probeer bij jezelf te blijven, stop ik er meer of minder moeite in? Waarom? Vind ik andere dingen belangrijker? Zijn dat op zich positieve dingen? Dan is het prima. Hartstikke goed. Volg je hart.
Persoonlijk ben ik onzeker over het feit dat ik mensen kwijt kan raken. Dat ze dood gaan, of weg gaan. Bij mijn vriend heb ik soms nog van die momenten dat ik bang ben dat hij iemand leukers ontmoet, of iemand die beter bij hem past (Omdat we zo onze verschillen hebben).
En niet zozeer een onzekerheid, of toch in zekere zin wel, ben ik bang om te falen. Geen faalangst, maar wel zenuwen en een rotgevoel als het gebeurd. Bij mijn rijexamen had ik zelfs wel last van faalangst, terwijl bij theoretische dingen ik enigszins ontspannen de zaal binnenga.
Continue to share your heart with other people even if it has been broken.
