• EXPERIUM - THE PREQUEL

    Voordat de Zuivering begon, speelden er heel andere verhalen...



    LIONS
    ⚜️
    Fire Vuur
    Fox Dieren veranderen
    Astreal Astral projection
    Tony Onzichtbaar in het donker
    Emil Duplicatie
    ~
    Onna Ondoordringbare huid
    Vera Vliegen
    Serena Stembeheersing
    Heidi Groene vingers
    8226 Praten met dieren

    Buffalo's
    ⚜️
    Ednoces Tijd bevriezen voor 10 sec
    Dalit Immuniteit voor gaven
    Goliath Ant-man
    Rai Electriciteit
    8034 Gevarensonar
    ~
    Sarah Onbekend
    [Onbekend] [Onbekend]
    [Onbekend] [Onbekend]
    [Onbekend] [Onbekend]
    [Onbekend] [Onbekend]

    Rhino's
    ⚜️
    Romeo Emoties manipuleren
    Damon Dementor
    Peter Spiderman
    Azrael Krachten afnemen en aanvullen.
    Darian Objecten materialiseren
    ~
    Maaya Hallucinates.
    Melissa [Onbekend]
    Alice Spiegelloper
    Medusa Verstenen onder haar blik
    Naamloze Gedachtenlezen

    Elephants
    ⚜️
    [Onbekend] [Onbekend]
    Vision Met zintuigen spelen
    Nish Aanwezigheid verbergen
    [Onbekend] [Onbekend]
    [Onbekend] [Onbekend]
    ~
    Kijo Veranderen in een Oni.
    Stella Licht ombuigen.
    Vera Leugendetector.
    Helene Genezing.
    [Onbekend] [Onbekend]



    Oud-studenten
    Conway Lion [Onbekend]
    Raz Lion [Onbekend]
    Ylva Lion [Onbekend]
    Tuuli Lion Wind
    Kris Buffalo Edelstenen manipulatie
    Safira Buffalo Drakengedaante
    Zebediah Rhino Manipulatie
    Thor Rhino Sterk
    Moacir Rhino [Onbekend]
    Adrasteia Rhino Via bloed gave overnemen
    Ryan Panther [Onbekend]

                     
    Eerdere topics
    Speeltopic 1: Klik ^^
    Speeltopic 2: Klik ^^
    Speeltopic 3: Klik ^^
    Speeltopic 4: Klik ^^
    Speeltopic 5: Klik ^^
    Speeltopic 6: Klik ^^
    Speeltopic 7: Klik ^^
    Speeltopic 8: Klik ^^
    Speeltopic 9: Klik ^^
    Speeltopic 10: Klik ^^
    Speeltopic 11:Klik ^^
    Speeltopic 12:Klik ^^
    Speeltopic 13: Klik ^^
    Speeltopic 14: Klik ^^
    Speeltopic 15: Klik ^^
    Speeltopic 16: Klik ^^
    Speeltopic 17: Klik ^^
    Speeltopic 18: Klik ^^
    Speeltopic 19: Klik ^^
    Speeltopic 20: Klik ^^
    Speeltopic 21: Klik ^^
    Speeltopic 22: Klik ^^
    Speeltopic 23: Klik ^^

    ~
    Rollentopic

    ~
    Tijdlijn
    ✧ (2009) - Aankomst 1 (Zebediah)
    ✧ (November 2011) - Aankomst 861 (Fire)
    ✧ (Februari 2012) - Aankomst Romeo
    ✧ (2012) - Aankomst 1694 (Onyx)
    ✧ (2012) - Aankomst 1695 (Maaya)
    ✧ (Juni 2013) - Aankomst 2194 (Fox)
    ✧ (Mei 2015) - Aankomst 4184 (Jester)
    ✧ (Juli 2015) - Aankomst 4585 (Dezi)
    ✧ (Juli 2015) - Aankomst 4965 (Vienna)
    ✧ (September 2015) - Aankomst 5666 en 5667 (Fersephone en Fayr)
    ✧ (September 2016) - Aankomst 6445 (Yrla)
    ✧ (Augustus 2019) - Aankomst 7223 (Merrin)
    ✧ (Juli 2020) - Aankomst 8102 (Nenya)
    ✧ (Augustus 2020) - Aankomst 8175 (Adam)


    [ bericht aangepast op 11 sep 2020 - 18:46 ]


    Three words, large enough to tip the world. I remember you.

    21 juni 2014

    Kris


    Kris baalde van de stilte die nu tussen hen hing.
          Maar wat had hij dan gedacht?
          Het was een stom idee geweest – en het had helemaal niet de uitwerking gehad waarop hij gehoopt had. Het gezoen was echt niet vervelend geweest en dat wat daarna gebeurde al helemaal niet, maar het had niet hetzelfde bij hem losgemaakt als Onyx destijds wel had gedaan.
          Hij vond Nish oprecht een leuke gast, maar hij was niet verliefd.
          En nu had hij hun vriendschap alleen maar ingewikkelder gemaakt. Nish had niet plagerig geklonken toen hij had gezegd dat hij het best nog eens wilde doen. Hij klonk eerder kwetsbaar en Kris kreeg het ongemakkelijke gevoel dat Nish tot een andere ontdekking was gekomen dan hij en dat hij niet alleen gay was, maar dat hij ook meer dan vriendschap voor Kris voelde.
          Hij had zich veel te erg laten meeslepen.
          Nish had hem vastberaden en vurig gezoend en dat had absoluut wel wat in hem losgemaakt. Wat waarschijnlijk bij iedere tiener zou gebeuren die nieuwsgierig was en razende hormonen had. Hij had zelfs een beetje versteld gestaan toen Nish zijn hand over zijn geslachtsdeel geduwd had en daarmee een stap verder wilde gaan dan aanvankelijk in Kris was opgekomen.
          Hij had geen reden gezien om te stoppen. Waarom zou hij ook? Het voelde goed, het was spannend, en ze genoten er allebei van.
          Maar nu…
          Nu wist hij het niet meer zo goed.
          Hij merkte dat hij teleurgesteld was in zijn eigen gevoelens. Hij had het best gewild, iets als een relatie. Nish was fucking knap, hij kon zijn humor waarderen en er was een reden dat ze vanaf de eerste dag al zo hecht waren. Maar toch was het blijkbaar niet genoeg.
          Of wilde hij te graag – vergeleek hij het te erg met wat hij destijds voor Onyx voelde? Misschien voelde zoiets altijd anders. De teleurstelling zei toch ook wel wat? Of kwam dat gewoon door de angst dat hij zijn beste vriend kwijt zou raken? Dat hij hem gekwetst had?
          In een opwelling sloeg Kris een arm om hem heen en trok zijn vriend tegen zich aan. ‘Ik ben gewoon een beetje overdonderd door mijn allereerst zoen,’ zei hij met een scheve grijns, in een poging die ongewenste spanning weg te nemen. ‘Die was wat steamier dan gedacht.’ Hij gaf zijn vriend een knipoog. ‘Maar goed, mission accomplished. Welkom bij de gay-club.’
          Er gleed nu ook een grijns over Nish’ gezicht, tot zijn grote opluchting. ‘Heeft die al meer leden dan wij twee?’
          ‘Fox, blijkbaar.’ Hij dacht aan de jongen die dat twee weken geleden zo onbeschaamd had gezegd. Ondanks Safira’s bemoeizuchtige gedrag dat zijn tenen deed omkrullen in ergernis, deed de gedachte aan de jongen zijn mondhoeken toch wat hoger krullen. ‘En Onyx.’
          ‘De gekke Lion?’ vroeg Nish met opgetrokken wenkbrauwen. Hij trok een vies gezicht.
          ‘En een gestoorde Panther. Lucky us.’ Hij grinnikte zacht. ‘Maar dat zullen ze vast ook over mij zeggen.’
          ‘Dus dat is degene op wie je eens verliefd was?’
          ‘Uhu. Ook degene die me een paar maanden geleden een gebroken oogkas sloeg.’ Hij glimlachte een beetje triest. ‘Geen gast die aan second chances doet.’
          ‘His loss,’ antwoordde Nish. ‘Wil je nog terug naar het feest? Of zullen we nog een film kijken?’
          ‘Ik wil eerst wat schoons aan,’ zei hij met een scheve grijns. ‘Niet iedereen hoeft te weten wat we net hebben gedaan.’ Hij gaf zijn vriend een plagerig schouderduwtje. ‘Daarna kunnen we net zo goed thuisblijven en een film kijken, toch?’
          Eigenlijk had hij daar wel behoefte aan. Gewoon zoals ze voor deze nacht zouden hebben gedaan.
          ‘Mij best,’ antwoordde Nish – weer net zo nonchalant als hij van hem gewend was.
          Kris glimlachte, opgelucht dat het nu weer vertrouwd tussen hen voelde. Hij had zich drukgemaakt om niks.


    Every villain is a hero in his own mind.

    November 2010


    Gabriël



    Hij werd wakker door piepjes. Verward kwam hij overeind. Waar was hij? Wat was hier aan de hand? Wie waren die mensen? Gabriël raakte in paniek bij het zien van alle mensen die om hem heen liepen. "Ho. Rustig maar. Er gebeurt je niets. Je bent in het ziekenhuis." Een vriendelijke mevrouw kwam op hem afgelopen, zodra ze had gezien dat hij wakker was. In het ziekenhuis? Gabriël keek met grote ogen om zich heen. "We zijn hier om je te helpen. Heb je ergens pijn?"
          Gabriël liet zijn hand omhoog schieten. Om een of andere reden deed zijn oog verschrikkelijk veel pijn. Maar verder had hij nergens last van. De vrouw knikte begrijpelijk. "Nog ergens anders?" Gabriël schudde nogal verlegen zijn hoofd. Precies op dat moment kwam er een andere dokter aan, die haar een soort van tablet aangaf. De vrouw keek even op de tablet en daarna weer terug naar de blonde jongen in het bed. "Gabriël, toch?" Het jongetje in het bed knikte weer op de vraag. "Weet je wat er gebeurd is, Gabriël? Hoe komt het dat je op straat lag?" Voor een moment schoten Gabriël zijn pestkoppen weer door zijn hoofd heen en hoorde hij de gemene woorden die ze hem toegeroepen hadden. Hij kroop onbewust iets ineen, maar gaf geen antwoord op de vraag. De vrouw leek te begrijpen dat hij niet wilde antwoorden en daarom zei ze iets over zijn moeder bellen.
          Het duurde een uur, voor hij de bekende stem van zijn moeder door de zaal heen hoorde gallen. "Gabriël!" De blonde jongen keek op naar de oudere blonde vrouw die naar hem toe kwam rennen en tot zijn verbazing ook zijn vader en Nathaniël eraan gerend. Zijn moeder viel hem bijna huilend om zijn schouders en Gabriël voelde de schaamte over zijn wangen trekken. Schaamte over het feit dat hij hier lag, maar ook om de huilende vrouw die naast zijn bed stond. Hij wierp even een korte glimlach naar zijn broer en vader, maar hij wist niet goed wat te doen.


    It's never gonna happen, Guys.

    Juli 2014

    Kris


    Het zomerfeest was twee weken geleden. Gelukkig was er niets tussen Nish en hem veranderd. Hij had er aanvankelijk over willen praten, maar uiteindelijk was het daar niet van gekomen. Kris had het idee dat zijn vriend er toch wel hetzelfde in stond als hij. Het was een goeie eerste ervaring geweest, maar echt friends with benefits worden was een te groot gevaar voor hun vriendschap. Het was na afloop toch een beetje awkward geweest en blijkbaar hadden ze beiden geen zin om dat weer door te maken.
          Dat wilde niet zeggen dat hij nooit terugdacht aan die zoen – of dat hij zich nooit afvroeg hoe het was om iemand anders te zoenen. Iemand zoals die kleine krullenbol die rechts voorin het straflokaal zat en de helft van de tijd over zijn schouder keek. Iedere keer dat Kris zijn blik ving, keek de jongen vlug weg, met vuurrode wangen.
          Tegen Safira mocht hij een maand geleden dan wel gezegd hebben dat hij geen interesse had in de Lion, maar hij kon niet ontkennen dat hij hem onmogelijk een les lang kon negeren. Hij had gewoon… iets. En één kus – kon dat echt zoveel kwaad? Misschien deed ie de knul daar wel een plezier mee.
          De bel ging, hoewel de jongen bleef zitten. Diep weggezonken in gedachten.
          Pas toen iedereen weg was en Kris overeind kwam, leek hij wakker te schrikken. Hij keek met grote ogen over zijn schouder en struikelde naar de deur toe.
          Kris kon het niet laten. Hij gebruikte zijn gave om de deur te vergrendelen.
          Verwilderd draaide de Lion zich om. Met een grijns keek Kris op hem neer.
          Een beetje plagen mocht wel, toch?
          ‘Denk je dat ik je nooit zie staren, Foxie?’
          Met grote, reebruine ogen staarde de jongen hem aan. Een en al onschuld.
          Kwetsbaarheid.
          Hij legde het waarschuwende stemmetje in zijn hoofd het zwijgen op. Kwetsbaarheid was zo ongeveer dodelijk op een plaats als deze. Een beetje uitdaging zou hem goed doen.
          ’S-Sorry,’ stamelde Fox.
          Hij was zo zenuwachtig. Kris hoorde het aan zijn ademhaling, hij zag zijn handen trillen.
          Gek genoeg trok er ook een vreemde spanning door zijn eigen buik. Zijn blik dwaalde naar Fox’ lippen. Zou hij net zo vurig zoenen als Nish? Hij strekte zijn hand uit en liet een bruine krul tussen zijn vingers door glijden. De jongen hield zijn adem in.
          Kris keek hem aan. Hij zag het verlangen in zijn ogen, maar ook de onzekerheid, het ongeloof. De gedachte dat die jongen waarschijnlijk al veel vaker had gefantaseerd dat ze met elkaar zoenden, deed zijn hart sneller kloppen. Heel zachtjes streelden de rug van zijn vingers langs zijn verhitte wang.
          ‘Zoen me verdomme gewoon, als dat is wat je wilt.’
          De jongen piepte als een kuikentje. Even was Kris bang dat hij daarin zou veranderen. Toch antwoordde hij: ‘Dan lach je me vast uit.’
          Misschien. Als je er niks van bakt.
          Maar hij was niet zo stom om dat te zeggen. Hij grinnikte. ‘Mogelijk. Maak het dan gewoon de moeite waard.’ Hij gaf hem een knipoog.
          Ergens verwachtte Kris niet dat hij het zou durven. Toen de jongen hem weer aankeek, merkte Kris dat zijn eigen hart ook heel even een slag oversloeg. Onverwacht leunde de Lion naar voren en kuste hem.
          Voor een ogenblik was Kris overrompeld door de aarzelende, zachte lippen die de zijne begroetten. Hij boog zijn hoofd iets en vlocht zijn vingers door Fox’ krullen. De jongen gaf hem een paar kussen en trok toen zijn gezicht terug. Met een dieprode blos op zijn wangen keek de jongen hem verlegen aan.
          Tering, wat is dat joch cute.
          Hij was zo’n contrast met Onyx, met Nish… maar diep in hem welde een warmte op voor deze jongen met zijn zachte blik en stralende glimlach. Kris streelde zijn wang en kuste de jongen terug. Beheerst, voorzichtig zelfs om hem niet af te schrikken. Fox ontspande iets en legde een hand tegen zijn borst voor zijn lippen van elkaar weken.
          Het was een beetje een stuntelige zoen, en hij merkte dat de ander zelfs een beetje in paniek begon te raken toen hun tanden botsten. Kris streek geruststellend door zijn haren, kantelde zijn hoofd wat meer en bepaalde iets meer het tempo totdat het wel goed ging en hij de jongen voelde ontspannen.
          Toen de jongere jongen de smaak te pakken had, wilde Kris niet meer stoppen. Fox maakte iets in hem los wat hij nooit verwacht had. Waar hij naar op zoek was geweest, die keer dat hij Nish zoende. Een licht gevoel in zijn hoofd, iets bruisends en warms in zijn buik.
          En woorden die in zijn keel bleven steken toen ze zich uiteindelijk van elkaar losmaakten.
          Het was alsof er kleine lichtjes in Fox’ ogen dansten toen hij hem weer aankeek. ‘Wauw,’ zei hij, lichtjes buiten adem.
          Kris grijnsde, de adrenaline raasde door hem heen. Hij legde een vinger onder Fox’ kin en dwong zijn gezicht omhoog om hem nog een kus te geven. ‘Een kleine casanova ben je wel hè? Met die bruine puppy-ogen en charmante glimlach heb je vast al heel wat jongens verleid.’
          De jongen schudde driftig zijn hoofd. ‘N-nee hoor. Al-alleen jou. Ik bedoel – ik heb je niet verleid, toch? Jij – jij zei dat ik je moest kussen.’ Bij iedere stottering werd de jongen roder. Kris was benieuwd of hij alleen in dieren kon veranderen of dat er straks een tomatenstruik naast hem stond.
          Kris schudde grinnikend zijn hoofd. Zijn wijsvinger rustte nog steeds onder Fox’ kin en hij draaide zijn gezicht ietsje opzij, zodat hij in zijn oor kon fluisteren. ‘Je bent een leukerd, Foxie.’
          Hij gaf de jongen een knipoog, reikte toen naar de deurklink en liet het steen wegtrekken. Daarna stapte hij langs de Lion heen en ging het lokaal uit.


    Every villain is a hero in his own mind.

    Juli 2014

    Fox


    Fox rende door de verlaten school, zijn tas bonkte tegen zijn rug. Hij stond zo stijf van de energie dat hij niets anders kon.
          Hij had met Kris gezoend.
          Zomaar, opeens.
          Zijn lippen tintelden nog steeds. Hij kon Kris’ vingers door zijn haren voelen.
          Het was perfect geweest. Hij was lief, maar ook stoer en… en…
          Zijn iNet viel uit zijn handen omdat hij onderwijl een berichtje naar Safira had willen sturen. Slippend kwam hij tot stilstand, liep een paar passen terug en pakte het ding van de grond. Wiebelend op zijn tenen typte hij: Waar ben je? IK HEB MET KRIS GEZOEND. Aaaaah.
          Er waren nog veel meer klanken die hij daaraan kon toevoegen, maar hij had geen geduld om te typen en stopte zijn iNet weer weg. De glimlach op zijn gezicht was zo groot dat het bijna pijn deed aan zijn wangen.
          Kris had gezegd dat hij puppy-ogen had.
          Dat hij een charmante glimlach had.
          Dat hij een leukerd was.
          Dit was echt de beste dag van zijn leven!
          Half huppelend en half rennend ging hij de school uit. Daar veranderde hij in een vogel en vloog naar de campus van de Buffalo’s, waar hij tegen Safira’s raam tikte. Hij moest zijn verhaal kwijt. Hopelijk geloofde ze hem. Wat als ze dacht dat het een dagdroom was? Of dat hij hard zijn hoofd had gestoten?
          Hád hij hard zijn hoofd gestoten?
          En een dagdroom was ook weer niet zó gek.
          Het raam ging open en Fox wipte naar binnen. Barbie zat achter haar bureau dat eruitzag als een heuse cosmeticastand, Safira had blijkbaar een film zitten kijken want het beeld stond nu op pauze.
          Fox wilde al enthousiast gaan vertellen toen er alleen wat gekwetter uit zijn snavel kwam en veranderde vlug terug.
          ‘Heb je mijn berichtje gelezen?’ vroeg hij zodra hij op de grond stond.
          Safira schudde haar hoofd. Ze tastte naar haar zak, maar Fox greep haar hand en trok haar naar het bed. Nu kreeg ze de live versie ook.
          ‘Ik heb met Kris gezoend!’ Hij kneep haar hand haast fijn, maar dat kon hem niets schelen. ‘Echt waar! Ik zat niet op te letten in het straflokaal, blijkbaar was de bel al gegaan. Toen waren opeens alleen wij nog in het lokaal. Ik wilde weglopen, maar hij deed de deur dicht. En toen… En toen zei hij dat hij me wel steeds zag staren en dat ik hem gewoon moest zoenen als ik dat wilde. En toen zei ik dat hij bang was dat hij me zou uitlachen en toen zei hij dat ik het maar de moeite waard moest maken en…’
          ‘Vergeet niet te ademen, Fox.’ Ze wurmde haar hand uit die van hem vandaan en wreef langs de vingers die hij vast per ongeluk bijna gekneusd had.
          Fox ademde diep en ratelde toen weer verder, vertelde haar ieder detail dat hij zich kon herinneren. Hij had niet gedacht dat hij nog verliefder kon worden, maar er zweefden nu echt overal roze wolkjes om hem hen heen en toen hij (eindelijk) uitgepraat was, sloeg hij zijn armen om zijn opgetrokken benen en keek haar glunderend aan.
          Safira keek niet heel blij terug.
          Het verwarde hem een beetje. Moest ze niet heel blij voor hem zijn?
          Was ze zelf ook op Kris verliefd? Was dat waarom ze nooit zo enthousiast was als hij over zijn crush praatte?
          Of…
          ‘Geloof je me niet?’ vroeg hij zachtjes.
          Was het inderdaad te mooi om waar te zijn? Kris was zó ver buiten zijn bereik geweest – misschien sloeg het inderdaad wel nergens op.
          ‘Natuurlijk geloof ik je wel.’ Safira bestudeerde zijn gezicht en zuchtte. ‘Sorry. Je bent hartstikke blij en ik reageer zo lauw. Het is gewoon… Wat denk je dat er nu gebeurt, Fox? Heeft hij verder nog iets gezegd? Dat hij je leuk vindt? Nee hè – hij is gewoon weggelópen.’ Er trok een grimmige uitdrukking over haar gezicht. ‘Ik wil gewoon niet dat je teleurgesteld wordt. Nu heeft hij je bepaalde verwachtingen gegeven en ik ben bang dat hij gewoon… zin had om te zoenen en een makkelijke prooi zag.’
          Fox haalde zijn schouders op en grijnsde een beetje schaapachtig. ‘Ik vind het niet erg om een makkelijke prooi te zijn hoor. En hé – ik kan ook jagen. Ik kan hem heus wel versieren. Valentijnsdag is nog heel ver weg maar ik begin gewoon nu alvast.’
          Ze zuchtte. ‘Wat wil je doen? Bonbons en rozen sturen?’
          ‘Dat vindt toch iedereen leuk?’
          Safira beet op haar lip. ‘Ik weet niet of Kris het type is die dat leuk vindt, Fox. Je bent zo’n lieve jongen – ik ben bang dat hij je er alleen maar belachelijk mee maakt.’
          ‘Waarom zou hij dat doen?’
          ‘Omdat hij… gewoon best een eikel is.’
          ‘Ik vond hem juist lief vandaag. Hij was… helemaal niet ruw, hij was best wel teder,’ zei hij zachtjes, met een blos. Hij vlocht zijn vingers in elkaar. ‘Ik vind het hem écht heel leuk, Saf. Misschien vindt iedereen hem een eikel – maar ik niet. En dat mag hij weten ook. En als hij me toch belachelijk maakt…’ Weer haalde hij zijn schouders op. ‘Dan zij het zo. Het is niet alsof hij de enige is die dat doet.’
          Safira zuchtte. ‘Je moet het uiteindelijk zelf weten. Probeer alleen niet te hard van stapel te lopen. Voor niet iedereen betekent een kus net zo veel als voor jou, dat probeer ik gewoon te zeggen. Ik ben gewoon bang dat hij je hart breekt en dat gun ik je niet.’
          Fox glimlachte begripvol naar zijn beste vriendin. ‘Het komt heus wel goed. Zoveel heb ik niet te verliezen. En soms… soms moeten we ook gewoon durven dromen, toch? Hoe dan ook heb ik gezoend met de knapste jongen op school. Dat neemt niemand me meer af.’
          Hoofdschuddend gaf Safira hem een schouderduwtje. ‘Je bent een koppig ventje, weet je dat?’ Toch brak er toch een grijns door op haar gezicht. ‘Maar wie weet, misschien is die koppigheid juist hetgeen wat die dromen van je waarmaakt.’
          Fox glimlachte. Misschien wel.


    Every villain is a hero in his own mind.

    Juli 2014

    Nish


    ‘Je bakt er de laatste tijd niks van,’ grinnikte Kris, die fanatiek de toetsen van zijn controller indrukte.
          Nish voelde de warmte naar zijn wangen trekken omdat dat zijn vriend inmiddels ook was opgevallen. Hij kon zich maar moeilijk op de game concentreren sinds ze met elkaar gezoend hadden. En meer. Het bed waarop ze zaten was smal, maar toch niet zó smal dat het nodig was dat hun schouders en bovenbenen elkaar de hele tijd raakten en toch was dat wat er iedere keer gebeurde.
          Hij kon zich niet herinneren of dat voor de kus ook al zo was geweest.
          Tegenwoordig was hij zich in ieder geval hyperbewust van elke iedere beweging, ieder woord dat Kris zei en was het ruiken van zijn aftershave soms al genoeg om alleen stompzinnig naar het scherm te staren.
          Kris had daar duidelijk geen last van.
          Hield dat in dat hij niet hetzelfde voelde? Of maakte hij zich er gewoon niet druk om? Wat zou zijn vriend doen als hij hem opnieuw zoende? Het was iets wat hij steeds vaker overwoog, maar hij durfde het niet.
          Moest hij hem op een date vragen? Maar wat zouden ze dan gaan doen wat ze normaal gesproken niet deden? Het was maar ingewikkeld om op je beste vriend verliefd te zijn.
          Hij realiseerde zich dat hij niet op Kris’ opmerking had gereageerd en keek opzij, met de meest zelfverzekerde grijns die hij kon opbrengen. Het scheelde dat hij die bijna 24/7 van Kris’ gezicht kon kopiëren. ‘Alsof dat je verbaast. Jij leidt me expres af met die nieuwe aftershave van je.’
          Kris trok een mondhoek op, al keerde zijn blik al snel terug naar het scherm. ‘Voel je vrij om hem te gebruiken, hoor.’
          Dat was nou niet helemaal zijn intentie geweest. Soms geloofde Nish dat hij best een beetje kon flirten, maar bij Kris wist hij nooit zo goed of het aankwam, net zoals hij niet zo goed wist hoe hij Kris’ eigen geflirt moest interpreteren. Dat was eigenlijk al vanaf het begin zo geweest, maar de laatste weken was hij daar veel meer mee bezig dan daarvoor. De afwachtende houding die Nish toen had gehad, was omgeslagen in iets anders. Hij wilde duidelijkheid, hij wilde weten wat Kris over hem dacht en tegelijkertijd wilde hij dat ook niet omdat het misschien wel alles tussen hen zou veranderen.
          Maar ze pasten perfect bij elkaar, toch?
          Ze hadden het altijd leuk samen. Die zoen had voor hun beiden goed gevoeld. En…
          Hij werd afgeleid doordat Kris’ slaapkamerdeur openging.
          ‘Wat ben je ook een lul.’ Iemand griste een boek van het bureau en smeet dat naar hem toe. Nish boog net op tijd weg, waardoor het ding tegen Kris’ kaak klapte.
          Nish ging iets rechterop zitten en keek verdwaasd naar Safira. Ze had best een temperament, maar slaapkamers binnenstormen en met boeken gooien was nieuw voor hem.
          ‘Wat nou weer?’ vroeg Kris, duidelijk geïrriteerd. Hij pauzeerde het spel en liet zijn controller zakken.
          ‘Alsof je dat niet weet! Ik zei dat je geen spelletjes met hem moest gaan spelen en jij interpreteert dat maar als dat je met hem moet gaan zoenen?’
          Kris rolde zijn ogen. ‘Hij smeekte me er zo onderhand om.’
          Nish’ schouders verstijfden. Had Kris – met iemand anders gezoend?
          Zo snel al naar hun kus?
          Het was alsof hij een zware steen had doorgeslikt, die keihard op zijn maag landde.
          Het duurde een paar tellen voordat het tot hem doordrong met wíé Kris gezoend had. ‘Heb je met Fox gezoend?’ vroeg hij ongelovig.
          Wáárom?
          Kris negeerde hem en keek Safira met een kille blik aan. ‘Wat wil je nou?’
          ‘Dat je je voor één keer niet als een egoïstische klootzak gedraagt.’
          ‘Het was één fucking kus, man.’
          ‘Voor hem niet! Hij is jullie bruiloft zo onderhand al aan het plannen.’
          Kris viel even stil.
          Nish snoof. ‘Wat een debiel.’
          Kris wierp hem een donkere blik toe waardoor hij gauw zijn mond hield.
          ‘Ik snap niet waar je je mee bemoeit,’ vervolgde hij tegen Safira.
          ‘Nee, omdat je zo’n egoïstische eikel bent. In tegenstelling tot jou geef ik wél om de gevoelens van mijn vrienden. Fox is hartstikke kwetsbaar en hij is smoorverliefd op je. Hem zoenen, hem hóóp geven en vervolgens links laten liggen is niet oké, man.’
          Nish sloeg zijn ogen neer. Het klonk bijna alsof Safira wist van zijn gevoelens voor Kris en wat ze twee weken geleden hadden gedaan. Wist Kris dan ook wat hij voelde, maar kon het hem gewoon geen ruk schelen? Het kon hem in elk geval weinig schelen hoe hij zich híéronder voelde.
          ‘Hoezo laat ik hem links liggen?’ vroeg Kris.
          ‘Wat, wil je zeggen dat je met hem gaat daten?’ spotte Safira.
          ‘Weet ik veel.’
          ‘Nou bedenk dat dan eerst maar voor je hem weer zoiets flikt. Als je zin hebt om met iemand te bekken kan je ook gewoon je vriendje naast je gebruiken, maar ik doe je wat als je Fox wéér zoent zonder dat het wat voor je te betekenen heeft.’
          Ze draaide zich om en sloeg met een klap de deur achter zich dicht.
          ‘Bemoeizuchtig kutwijf,’ bromde Kris.
          Nish zei niets, maar zijn vingers zagen wit om de controller en hij durfde Kris niet aan te kijken.
          ‘Wat?’ klonk het geïrriteerd toen Nish hem niet aankeek. ‘Ga jij ook lopen janken dat ik hem niet had mogen zoenen? Het is niet alsof ik hem gedwongen heb.’
          Nish voelde de tranen in zijn ogen prikken. En ik dan? Hij slikte de brok in zijn keel weg. Hij ging echt niet aan Kris laten zien hoe hij zich hier echt over voelde.
          ‘Je doet je best maar,’ antwoordde hij. Hoewel hij bang was dat zijn emoties nog in zijn ogen schemerden, keek hij zijn vriend aan. ‘Ik zou niet weten waarom je daar mee zou willen zoenen, maar oké.’
          Kris haalde zijn schouders op. ‘Hij heeft gewoon iets.’
          ‘Ja, hij is een irritant snotjong,’ bromde Nish.
          Kris ving zijn blik. ‘Ben je jaloers?’
          ‘Op jou?’
          ‘Op hem?’
          Serieus? Nádat je met een ander zoent, ga je dit aan me vragen?
          ‘Nee,’ antwoordde hij bruusk, hoewel hij zin had om de controller naar het tv-scherm te gooien. ‘Ik vind het gewoon een stom joch en heb er geen zin in dat hij straks ook de hele tijd bij ons rondhangt.’
          Hij verwachtte dat Kris die opmerking zou weglachen, dat het maar een kus was geweest en hij heus geen behoefte had aan nog één.
          Kris zei echter niets en staarde naar het scherm.
          Nish keek een tijdje naar hem, daarna schudde hij vol ongeloof zijn hoofd. ‘Fucking hell, je vindt hem echt leuk.’
          Kris zuchtte. ‘Ik weet het niet, oké? En het is bloedirritant dat ik daar niet eens over ná kan denken zonder boeken naar mijn kop gesmeten te krijgen.’
          Nish klemde zijn lippen op elkaar. Dezelfde vraag borrelde weer naar boven.
          En wij dan?
          Maar hij stelde hem niet. Dat die vraag niet bij Kris op kwam, dat hij überhaupt met iemand anders had willen zoenen zei al genoeg.


    Every villain is a hero in his own mind.

    Juli 2014

    Kris


    Kris zette zijn dienblad op de tafel en schoof naast Rhyn op de bank. Als vanzelfsprekend ging Nish naast hem zitten. Salade met opgebakken aardappeltjes en een goed stuk vlees. Beter dan wat zijn vriend kreeg, zag hij, een of andere stamppot. Naast de frambozenpudding was er ook nog een witte verpakking die nog het meest op een geschenktasje leek. Nieuwsgierig wierp hij er een blik in. Er zat een gestreept doosje in. Hij plukte het ding eruit en trok de deksel eraf, waarna hij acht hartvormige bonbons zag zitten.
          ‘Wat de fuck heb jij daar nou weer?’ vroeg Rhyn met opgetrokken wenkbrauwen.
          Kris grijnsde. ‘Yara af en toe een beetje liefde geven levert soms best wat op. Hoe ouwer ze zijn, hoe vrijgeviger ze worden.’
          ‘Ik zit te eten, gast.’
          ‘Het is niet mijn schuld dat jij zo’n levendige fantasie hebt.’ Hij plukte een bonbon uit het doosje en beet hem in tweeën. Het smaakte nog goed ook.
          Waar kwam het vandaan? Vast niet echt van Yara. Hij keek om zich heen en even rustte zijn blik op de Lion met wie hij vorige week gezoend had.
          Twee bruine ogen staarden hem verwachtingsvol aan en de jongen begon hevig te blozen toen hun blikken elkaar ontmoetten. Toch zond hij hem een zenuwachtige glimlach.
          Kris wendde zijn blik af, hij wist niet echt hoe hij moest reageren. Anderen hoefden niet te weten dat het bij Fox vandaan kwam, al zag hij dat Nish ook opzij keek. Zijn vriend had al dezelfde conclusie getrokken.
          ‘Is hij een wijf ofzo?’ mompelde zijn vriend met een minachtende frons. ‘Beetje chocola rondsturen.’
          ‘Zeik niet zo.’ Hij hield Nish een bonbon voor. ‘Het is beter te kanen dan wat jij verder op je dienblad hebt liggen.’ Hij drukte het ding tegen Nish’ lippen tot hij er zijn tanden inzetten.
          Tegenover zich voelde hij de brandende blik van Safira. Vragend trok hij zijn wenkbrauwen op.
          ‘Stijlvol,’ reageerde ze snuivend. ‘Iemand anders hartjesbonbons voeren. Zal je geheime aanbidder leuk vinden.’
          ‘Zo geheim is die niet. Ik wil ze ook best aan hem voeren hoor, maar dan krijg ik weer een boze mamadraak op mijn dak.’
          Hij deed het doosje weer dicht en begon aan zijn eten. Bonbons, dacht hij hoofdschuddend. Je moest het maar durven. Hij vond het stiekem wel leuk dat de jongen zelf initiatief nam. In de afgelopen week had hij vaak terug gedacht aan die zoen – maar ook aan Safira’s woorden.
          Dat Fox dus smoorverliefd was.
          Hij wilde de gevoelens van de jongen respecteren en bewijzen dat hij niet de klootzak was die Safira beweerde dat hij was. Daardoor gaf hij zichzelf wat ruimte om uit te zoeken of hij serieus wat voor de Lion zou kunnen voelen. Het leek zo niet zijn type, maar toch… vond hij dat ook wel verrassend en leuk – en de kleine glimlach die om zijn lippen speelde, verried eigenlijk ook wel dat hij het wel een leuk gebaar vond.
          Hij was wel benieuwd hoe vasthoudend de jongen zou blijken.


    Every villain is a hero in his own mind.

    Juli 2014

    Fox


    Fox was het wel gewend om in zijn onoplettendheid tegen muren of deuren aan te lopen, maar deze keer zag hij écht niets. En toch was hij hard tegen iets aangebotst. Verward stak hij zijn hand naar voren en voelde iets. Een… lichaam?
          Een tel later materialiseerde dat lichaam.
          Kris’ beste vriend!
          ‘Hoi!’ zei Fox met een enthousiaste glimlach, al gonsden de zenuwen door zijn lijf. De afgelopen weken had hij Kris driemaal een cadeautje gestuurd bij het eten: bonbons, een gedichtje en een klein beertje dat een hart vasthield, maar Kris had op geen van die dingen gereageerd.
          Kwam zijn beste vriend nu met een boodschap? Nerveus beet hij op zijn lip en keek de jongen afwachtend aan.
          ‘Kris geeft geen moer om je,’ zei de jongen. Hij keek hem strak aan. ‘Maar die boodschap lijkt niet echt aan te komen, dus voordat je jezelf wéér voor schut zet, vertel ik het je maar. Het is fucking triest dat je hem zo zit te stalken.’
          Fox keek de jongen verloren aan.
          Vond Kris het dan echt niet leuk?
          Fox wist best dat anderen het een beetje overdreven vonden, maar… hij had gehoopt dat Kris het stiekem toch leuk vond.
          ‘O-oké,’ zei Fox met hangende schouders. ‘Jij ehm – jij kent hem goed. Wat – wat vindt hij dan wel leuk?’
          ‘Niks wat ik niet met hem kan doen.’
          Fox haalde ongemakkelijk een hand door zijn krullen. ‘Misschien… kunnen we dan een keer met zijn drieën wat doen?’ vroeg hij hoopvol.
          De jongen snoof en stapte daarna langs hem heen. Hij botste zo hard met zijn schouder tegen die van Fox dat Fox bijna omviel.
          Wrijvend over zijn schouder keek Fox de Buffalo na. Dat was ook niet erg aardig… Had hij soms iets verkeerd gedaan? Klaagde Kris dan zo erg over zijn gedrag? Ergens had hij gedacht dat de jongen zelf wel naar hem toe zou komen als hij de verrassingen echt zat was.
          Bijtend op zijn lip, keerde Fox om en liep naar zijn campus toe. Hij zou niet opgeven, maar misschien moest hij het iets anders aanpakken. Iets meer doen dan alleen een verrassing achterlaten… en iets bedenken wat Kris dan wél leuk vond.

    Twee dagen later glipte Fox het huis van de Buffalo’s binnen. Het was etenstijd, dus verder was er niemand. Niettemin hield hij zijn adem in toen hij de trap opging naar de slaapkamers van de jongens. Hij had geen flauw idee in welk van de kamers Kris sliep, maar dacht dat hij daar snel genoeg achter zou komen. Hij ging de eerste kamer binnen en trok de kastdeur open. Een snelle inspectie leerde hem dat hier geen kleding van Kris hing. Bij de tweede kamer gebeurde hetzelfde, waardoor hij uiteindelijk in een kamer stond waar maar één kast met kleren gevuld was. Dat verraste hem, hij had gedacht dat Nish en Kris wel een kamer deelden. Erg netjes was het er niet, waar Fox stiekem wel blij om was. Zelf was hij ook nogal een sloddervos. Hij legde de rozen op het bureau neer en wierp nog een blik op het kaartje dat eraan vast zat.
          Kom je vannacht om 1 uur naar het bos?
          Het was een simpele boodschap, normaal gesproken had hij er nog een heel verhaal omheen verzonnen, maar Nish had hem toch onzeker gemaakt. Hij had er wel een klein vosje naast getekend, al wist Kris waarschijnlijk wel wie de afzender was.
          Vlug ging hij de kamer weer uit, zijn hart bonkte zwaar in zijn borstkas. Eerst dacht hij dat dat kwam door de angst om betrapt te worden, maar toen het de hele avond aan bleef houden, realiseerde hij zich dat de oorzaak heel ergens anders lag.
          Zou Kris komen opdagen?
          Zo niet, dan werd het misschien toch tijd om zijn verlies te nemen.
          Anders werd hij echt een stalker en dat was nooit zijn bedoeling geweest.
          Hij was op van de zenuwen toen hij die nacht aan de rand van het bos stond, uitkijkend naar een eenzaam figuur. Iedere minuut leek een uur te duren en hoewel de avondlucht zwoel had hij het toch koud.
          Hopelijk kwam hij.


    Every villain is a hero in his own mind.

    Juli 2014

    Kris


    Een beetje verdwaasd keek Kris naar de rozen die op zijn bureau lagen.
          Misschien had het hem niet moeten verbazen, al was op zijn kámer komen toch best een beetje brutaal. Hij dacht terug aan de jongen die hem in het begin alleen nog maar stotterend had kunnen aanstaren terwijl zijn hoofd zo rood werd dat hij dreigde te ontploffen en grinnikte zacht om zijn durf.
          Of hij vannacht naar het bos wilde komen.
          Na een maand overduidelijke hints geven, vond de Lion het blijkbaar tijd worden dat Kris liet blijken of de interesse wederzijds was. Groot gelijk had hij.
          Kris had de boot nog steeds een beetje afgehouden, niet goed wetend of het zou gaan werken of niet. Diep vanbinnen wist hij heus wel dat dit niet de manier was om daar achter te komen. Daarvoor zou hij juist met de jongen moeten optrekken. Hem echt leren kennen.
          En stiekem had hij daar best wel zin in.
          Ondanks dat zijn beste vriend de hele tijd op hem afgaf en Fox’ beste vriendin er duidelijk niet op zat te wachten dat hij de jongen een kans gaf. Hij had hun gezeur wel lang genoeg aangehoord. Er had al eens iemand midden in de nacht op hem staan wachten waarbij hij niet was komen opdagen, dat liet hij niet nog een keer gebeuren.
          Zo rond kwart voor één trok hij zijn schoenen en zwarte kleding aan. Hij kon dan wel niet zo onopgemerkt over het terrein gaan als Fox, maar hij glipte ’s nachts vaak genoeg naar buiten om te weten hoe hij ongezien over het terrein kon gaan.
          Zo’n twintig minuten later zag hij de jongen voor het hek staan. Kris’ mondhoeken bogen omhoog toen de Lion enthousiast naar hem zwaaide. Had iemand ooit eerder naar hem gezwaaid?
          Het maanlicht werd weerspiegeld in Fox’ ogen en zijn glimlach liet Kris’ ademhaling even haperen. Er kwam een soort oerinstinct omhoog om de jongen tegen het hek te duwen en hem te zoenen totdat hij zijn eigen naam niet meer wist, maar hij drukte het de kop in en liet zijn handen nonchalant in zijn zakken glijden.
          ‘Dus we gaan nu over op nachtelijke afspraakjes, huh?’ Kris wiebelde met zijn wenkbrauwen.
          Onmiddellijk kreeg de jongen weer een kleur. ‘Ik dacht uhm – dat je dat misschien leuk vond.’
          Er brandde een schunnige opmerking op zijn lippen, maar hij hield hem binnen. Het enige wat hij daarmee bereikte, was dat de knul nog zenuwachtiger werd of zelfs in paniek raakte.
          ‘Nou dat heb je dan goed gedacht,’ zei hij met een geruststellende knipoog.
          Glunderend keek Fox hem aan. Daarna deed hij een stap naar achteren en wees naar beneden. ‘We kunnen door dit gat.’
          Kris had zo zijn eigen methoden om over het hek te komen, maar hield dat voor zich en gaf een knikje. Achter de Lion aan kroop hij door het gat.
          ‘Ben je weleens in het bos geweest?’ vroeg Fox toen ze weer overeind stonden.
          ‘Af en toe, tijdens een opdracht truth or dare,’ antwoordde Kris. ‘Maar dat is al een tijd geleden.’
          Er knapte een tak onder zijn voet, waardoor Fox’ schouders zich direct aanspanden. Kris onderdrukte een grinnik, hij zag aan Fox’ gezicht dat hij niet wilde laten merken dat hij het spannend vond. ‘En jij?’
          ‘Al-alleen overdag. Meestal met Safira, dan vliegen we hier gewoon heen.’
          ‘Handig.’
          Er viel even een stilte terwijl ze verder door het bos liepen, waarbij ze af en toe takken uit hun baan vandaan duwden. Fox’ ademhaling klonk gespannen, al wist Kris niet of dat door het bos kwam of doordat ze hier samen liepen.
          ‘In wat voor dieren kun je veranderen?’ vroeg Kris.
          Dat bleek een goeie vraag – er volgde een relaas over verschillende dieren met hun voor- en nadelen. Al snel buitelde de jongen over zijn woorden en het kostte Kris moeite om hem te volgen, maar hij vond zijn geratel wel aandoenlijk.
          ‘Wat is jouw lievelingsdier?’ vroeg Fox, alsof hij zich opeens herinnerde dat hij er ook nog was.
          ‘Hm…’ Met een grijns liet hij zijn blik over Fox’ gezicht glijden. ‘Stiekem een vosje.’
          De jongen struikelde over een boomwortel en Kris sloeg in een reflex een arm om zijn middel om hem overeind te houden. Fox draaide zich ietsje naar hem toe en keek omhoog. ‘Dat zeg je maar om me te plagen hè?’
          Kris grinnikte zacht en liet zijn greep iets vieren zodat de ander nog normaal kon lopen, in plaats van half leunend tegen hem. ‘Een beetje? Ik vind het mooie beesten. Speels, maar toch echte roofdieren. Al vind ik zwarte panters ook vet.’
          ‘Die heb ik nog nooit geprobeerd,’ vertelde Fox. ‘Gevaarlijke dieren vind ik nog een beetje eng. Soms is het diereninstinct groter dan mijn gewone.’ Hij sprong op een omgevallen boomstam en sprong er weer af terwijl Kris eroverheen stapte. ‘Straks val ik iemand aan ofzo.’
          Kris vond het wel verfrissend dat iemand zo open was over zijn onzekerheden. ‘Kun je dan niet gewoon oefenen met iemand anders erbij?’ Hij bleef staan en gebaarde dat Fox verder moest lopen. Toen er een beetje ruimte tussen hen stond, liet hij kristallen spijlen rondom de jongen omhoog schieten, als een soort kooi. Hij liep ernaartoe en sloeg zijn handen om het spijl terwijl Fox een rondje in zijn kooi draaide.
          ‘Oh, dat zou nog best wel kunnen werken. Wil jij dan met me oefenen?’
          Fox sloeg ook zijn handen om de spijlen en keek naar hem op.
          Er kriebelde iets in zijn onderbuik. Iets vertelde hem dat hij de jongen maar heel weinig kon weigeren als hij zo doorging.
          ‘Ja hoor.’ Zijn mond voelde droog. Er zijn een heleboel dingen die ik wel met je wil oefenen.
          Voor die woorden een weg naar zijn mond vonden, vergruisde hij het steen. Fox ving een handvol glinsterend gruis en keek er gebiologeerd naar.
          ‘Het is net sterrenstof.’
          Kris zag dat hij op het punt stond om het in de lucht te gooien alsof het echt sterrenstof was en greep vlug zijn pols vast.
          ‘Het is te grof voor stof, het glimt misschien mooi maar het haalt wel je huid open als je het over jezelf heen gooit en het gaat schuren.’
          ‘Oh.’ Beteuterd opende Fox zijn handen en liet het gruis vallen. ‘Jammer.’
          Die teleurstelling van hem was nú al zijn zwakte. Hij pakte Fox’ handen, wreef zijn palmen schoon en maakte flinterdunne zilveren vlokjes die hij daarna wel tot poeder liet verworden.
          Met een grote grijns keek Fox naar hem op, waarna hij het poeder omhoog gooide en gefascineerd toekeek hoe het als stuifsneeuw op hem terechtkwam. Zijn krullen glinsterden, net als zijn schouders.
          Grinnikend keek Fox naar hem op. ‘Ha, het zit ook op jou! Glitters staan je best schattig.’ Hij stak zijn tong uit.
          Kris trok zijn muts van zijn hoofd en zag dat de jongen gelijk had. Hij schudde hem uit en haalde een hand door zijn haren.
          ‘Nog steeds!’ lachte Fox. Opeens pakte de jongen zijn hand vast. ‘Kom mee, ik wil je wat laten zien!’
          Met zijn andere hand wist Kris de muts weer scheef op zijn hoofd te zetten. Een beetje overrompeld liet hij zich door Fox meetrekken, die inmiddels helemaal over zijn verlegenheid heen leek.


    Every villain is a hero in his own mind.

    Alternatieve tijdlijn - Zondag 23 oktober 2020

    Merrin


    Merrin liet een afkeurend geluid horen. "De leraren doen helemaal niets voor ons. Die vinden dat we het zelf maar uit moeten zoeken, zeker nu met die zuivering." Merrin klonk bitter. Ooit lang geleden was hij naar zijn mentor gestapt en had hij verteld wat Toph en Vienna hem aangedaan hadden. Maar ze hadden er nauwelijks straf ervoor gehad en hij had alleen zichzelf ermee in de problemen gebracht. Zijn mentor had hem laten stikken en daarnaast was Merrin al heel lang ontevreden over wat de man hem liet doen. Hij had het gevoel dat zijn mentor hem niet uitdaagde, maar om een of andere reden een hekel aan hem had. Als het niet voor Yrla was geweest, had hij waarschijnlijk nu alsnog niet zijn gave onder de knie gehad.
          "Maar er is misschien een leerkracht waar we naar toe kunnen," zei hij aarzelend. Hij dacht aan zijn aardrijkskunde leerkracht, die hij nu minstens twee keer in de week zag onder de noemer "aardrijkskundebijles". Het was onzin dat hij bijles nodig had in aardrijkskunde, na geschiedenis was het een van zijn beste vakken. Maar na nog een akkefietje met Vienna en Toph was Yrla naar zijn eigen mentor gestapt, in plaats van die van Merrin. Hij had zijn beklag gedaan bij Maxwell, maar zelfs Maxwell kon niet zomaar iets doen aan de disfunctioneerde mentor die Merrin had. Of aan Vienna en Toph. Maar Maxwell had hem na een gesprek aangeboden hem te helpen met zijn gave, in een poging hemzelf te leren beschermen tegen de andere leerlingen. Officieel mocht een andere mentor niet de leerling van de ander lesgeven in zijn gave, vandaar dat hij 'bijles' kreeg. Merrin aarzelde Adam hierover te vertellen, omdat Yrla tot nu toe de enige was die wist wat de lessen werkelijk inhielden. Het was niet dat hij Adam niet met het geheim vertrouwde, maar hij had nooit de behoefte gehad om erover te praten en was gewoon in zijn leugen meegegaan die hij aan iedereen vertelde.
          Maar Maxwell was wel de enige docent die Merrin voor de volle honderd procent vertrouwde. Hij leek de enige te zijn die echt ook nog iets om de leerlingen gaf. Nou ja, om de leerlingen die de school niet terroriseerden. Hij kon misschien aan hem vragen of Maxwell iets voor Adam kon betekenen. De man had hem ook geleerd om Vienna en Toph beter te kunnen ontwijken. Hij had hem veel beter op details laten letten, zelfs zo duidelijk aangeleerd om te kijken dat hij zelfs de tweeling uit elkaar kon halen en apart in een van hen kon veranderen. Hij keek even aarzelend naar Adam. "Laat dat maar aan mij over. Als jij niet rechtstreeks met hem praat, dan weet hij in ieder geval niet dat je ergens mee te maken hebt."


    It's never gonna happen, Guys.

    Alternatieve tijdlijn – Zondag 23 oktober 2020

    Adam
    ———

    Adam keek zijn vriend vertwijfeld aan. ‘Wat ga je dan tegen hem zeggen?’
          Het viel niet mee om uit te leggen wat er gebeurd was zonder dat Merrin Adams naam noemde, toch? Hij kon moeilijk zeggen dat hij geloofde dat Jester en Onyx een moord op Fire hadden beraamd zonder details of bewijzen te geven. En wat zouden de twee doen als ze wisten dat Merrin met een leraar had gepraat?
          Dat ze knettergekke moordenaars waren, hadden ze nu wel bewezen. Hij moest er niet aan denken dat ze straks hun zinnen op Merrin zetten!


    Every villain is a hero in his own mind.

    Alternatieve tijdlijn - Zondag 23 oktober 2020

    Merrin


    Merrin haalde zijn schouders op. "Geen idee nog precies. Ik moet daar even over nadenken." Hij wilde daar ook echt over nadenken, want hij wilde dat hij niet zomaar iets verkeerd zei en daarmee Adam in de problemen bracht. Hij keek even met een kleine glimlach naar zijn beste vriend naast hem. Hij vond het verschrikkelijk dat dit gebeurd was, dat dit hem overkomen was. Maar als ze wilden voorkomen dat het nogmaals gebeurde, had professor Maxwell vast wel een oplossing.


    It's never gonna happen, Guys.

    Alternatieve tijdlijn – Zondag 23 oktober 2020

    Adam
    ———

    ‘Laat het me maar weten als je een idee hebt, dan kunnen we samen erover nadenken.’ Hij glimlachte aarzelend naar zijn beste vriend, blij dat die hem wilde helpen en zo rustig omging met wat hij vannacht had gedaan. Had moeten doen. ‘En misschien weet Fox ook wel iets.’
          Wanneer hij het hem ging vertellen, wist hij nog niet zo goed.
          Natuurlijk wilde hij hem nu al steunen, maar wat als hij door zijn verdriet per ongeluk iets tegen iemand zei? Misschien werden ze nog wel verhoord en hij geloofde niet dat Fox een hele goede leugenaar was.


    Every villain is a hero in his own mind.

    Jester Madcap



    Jester tekende langzaam een wirwar van lijnen over Onyx' borst, in gedachten verzonken. Fire was dood nu. Ze hoorden het nog niet te weten natuurlijk. Waarschijnlijk kregen ze straks bij het ontbijt pas lucht van het vreselijke nieuws. Een gruwelijke moord. Oeps. En daarna moesten de Lions op zoek naar een nieuw iemand om hen te leiden en het gevaarlijke stokje als hun leider over te nemen. Big shoes to fill. Hij tikte op Onyx' sleutelbeen. 'Ik zet m'n geld op Emil. Jij?'


    Three words, large enough to tip the world. I remember you.

    Alternatieve tijdlijn – Zondag 23 oktober 2020

    Onyx


    Tot voor de eerste opdracht, had Onyx niet eens geweten wie Emil was.
          ‘Volgens mij hebben ze niemand met leiderscapaciteiten.’ Die stille knul zag hij in elk geval ook weinig doen. ‘Misschien die witharige. Geen idee hoe hij heet – maar hij heeft wel een grote bek.’


    Every villain is a hero in his own mind.

    Jester Madcap



    'Tony?' Jester trok een wenkbrauw op en grijnsde. 'Die kan onzichtbaar worden in het dónker. Dat is jouw voorspelling?' Grinnikend schudde hij zijn hoofd. 'Materiaal of niet, ze zullen toch ergens mee moeten komen, hmm?' Hij streek zijn lippen over die van Onyx.


    Dit topic is gesloten omdat het maximum van 300 berichten is bereikt


    Three words, large enough to tip the world. I remember you.