|
POPPY
—Z O N D E R één enkel woord van misnoegen uit te brengen, luisterde haar beste vriend naar alles wat uit haar roodgestifte mond kwam rollen. Waar hij niets zei, vertelde de ontevredenheid echter op zijn gelaatstrekken een onmiskenbaar verhaal. Poppy voelde zijn armen los om haar middel glijden, een teken dat ze haar zin ondanks het hele tafereel alsnog zou krijgen. Met een spottende trek rond haar lippen ervoer ze de woeste ongeremdheid van het Beest in een kus. Dit was echter een flauw idee met hetgeen waartoe hij in staat was. Hierom durfde ze hem tevens op net zo'n bloeddorstige wijze terug te kussen, aangedreven door de razernij.
Opgezwollen en met rood besmeerd, waren hun lippen. Gekneusd met verraad was haar hart. "Was that convincing enough for you Pops? You are telling me to quit dragging you like a ragdoll, yet you use me as one of your own. Now if you excuse me, I haven’t seen Larsen in a whole long while. And I would love to hear a bit more about him after that I’m yours for the night to play with hmm?”
Het moment dat ze werd losgelaten, liet Poppy de genegenheid tussen hen los. Haar aquamarijnblauwe poelen glinsterde vervaarlijk terwijl ze toekeek hoe de verrader naar z’n liefje vluchtte. Hun gedeelde kus was als het kijken naar een treinongeluk. Waar de modus operandi van de DeVil’s een opvliegende persoonlijkheid was, betekende dit voor haar persoonlijk niet zoveel —het was namelijk nergens te bekennen op dat moment. Enkel een holle, ontzielde blik leek haar omhulsel te zijn terwijl ze de schade gadesloeg, zwijgzaam en stil. In haar binnenste smeulde het laatste stukje af, voor het volledige woud was afgebrand en het zonder zat. Het was een toestand waarin ze nergens meer rekening mee hoefde te houden —figuren die dat meemaken, hadden niets meer te verliezen.
Zonder een blik erop te werpen, schoof ze een ring van haar linker ringvinger, welke ze verborg in haar handtasje. In plaats daarvan haalde ze haar telefoon tevoorschijn, die ze met een simpele beweging ontgrendelde. Aan het begin van de vriendschap, toen de twee zich realiseerden hoe belangrijk zij voor elkaar waren, hadden ze een bijpassende vriendschapsring aangeschaft. Zij een roos, hij de doorns, zodat ze elkaar immer bij zich droegen. Niettemin scrolde Poppy momenteel door al haar social media profielen om haar ‘roos’ op ieder en elk platform te verwijderen en blokkeren. Ze wilde geen oproep of bericht meer van hem doorkrijgen, en besloot tevens alle memento’s die ze door de jaren heen gemaakt hadden op te ruimen. Voordat ze haar mobiel opborg, gebruikte ze de camera om zichzelf iets op te kalefateren.
Voor ze van buiten naar binnen kon glippen echter, gebeurde er wat spectaculairs. Gekleurde rook sijpelde over de vloer als water; een slang verhuld, gleed soepel door de menigte, alsof het een persoonlijke missie had. Toen de special effects Amor als zowel Casper scheen te teisteren, transformeerde haar leegte in een duistere belofte. Poppy kende iedereen van Vestigo — direct ofwel indirect — en wist daardoor dat degene van de Universiteit van Doem en Verderf kwam. Ook verried de Grim Reaper degene, gezien hij naast hem stond —daar deze in de kleine week al regelmatig het gespreksonderwerp was geweest bij menig Vestigo-student. Desalniettemin draaide ze zich om: ze had een individuele missie om uit te voeren.
Op weg naar haar slaapvertrek liep ze Cerise White tegen het lijf, zoals de naam suggereert de dochter van Snow White. Poppy besloot de weg te blokkeren, waarbij ze enkele malen rond zich heen keek om te controleren of de kust ‘veilig’ was. “You are just the person I am searching for!” De expressie in haar slachtoffers ogen transformeerde zich naar weetgierigheid.
“Oh, hello Poppy”, klonk er enigszins overrompeld, “What is it?”
“Can I perhaps tell you something in confidence?” Het meisje was goedgelovig en kwebbelde daarnaast graag, over van alles en nog wat, en dat waren precies genoeg redenen voor Red om haar in d’r kring te behouden. “I’m sorry for bringing the mood down like this, but now I finally understand your worries. This party is a mistake —they should not be welcomed, but feared. We better take care of our own kind.”
Zoals verwacht ging ze er al vrijwel direct mee aan de haal. Haar ogen versperde zich als twee bordjes, en in haar misplaatste geestdrift greep ze Poppy’s arm beet. “I told you! This didn’t sit right with me from the moment they started throwing my baked goods. That was a gift!” riep ze beklagenswaardig uit, met schelle stem.
“They are so ungrateful”, gaf DeVil haar gelijk, terwijl ze met haar hoofd schudde op een ‘tut tut’ manier. “And cunningly, they cause our fellow students to change sides —just to let them pay for their crimes.”
“I heard through the grapevine that supposedly there is this ‘secret evil club’. I bet that’s where they plan their villainous acts.”
Poppy slaakte een mentale zucht. Daar het om het algemene belang ging, zette ze door —weliswaar met droevige toon. “And now they’ve taken Amor, also.”
“Oh, sweetie, who did?” vroeg Cerise, die bij het zien van het verdriet een zakdoekje tevoorschijn toverde. Cringe.
Pas nadat ze had beloofd het niet door te vertellen, vervolgde de roodharige: “I don’t know. Someone who looked like he could join the Children of the Corn?” Haar trieste gezichtje trok bedenkelijk weg. “What was his name again? Oh, that’s right: Larsen. Heard of him?”
“The ice prince, who hasn’t?” Vervolgens vertelde ze wel erg merkwaardige verhalen, geruchten die ze via zijweggetjes te weten was gekomen. Zo scheen hij met z’n krachten zijn dierbaren pijn te hebben gedaan —waarvan sommigen vermoedde dat het met opzet gedaan was, daar hij geen enkel berouw ervoor toonde. "Monster is a fitting name for him.”
Een goedgespeelde ‘omg, how horrible’ rolde er uit haar mond, terwijl ze kort over haar vriendin d’r arm wreef. “I would not even wish that onto my family. Such inhumanity.” Diep zuchtend, depte ze de laatste krokodillentranen weg. “IRA breeds liars, con—artists, and drug junkies. I wouldn’t even be surprised if there’d be a murderer or two in their midst. Now with actual Death roaming the halls, it’s merely one ticket away from complete darkness. . . We should do something, but what?” Bedachtzaam tikte Red tegen haar lippen aan.
Net op het moment dat ze weer haar mond wilde openen omdat het te lang duurde, sprak Cerise zachtjes: “We should take back our school, for starters.”
|
❝ 𝓨𝓸𝓾 𝓶𝓪𝔂 𝓷𝓸𝔀
𝓬𝓪𝓵𝓵 𝓶𝓮 ℚ𝕌𝔼𝔼ℕ. ❞
E Y E R O L L. “If only there was something to use from the party. . . To get back at them for all the times they humiliated and used us. And to get you justice for your delicious apple pie!” Het smaakte als stront maar dat was het punt nu niet. Cerise begon namelijk in haar handen klappend op en neer te springen en stelde een voedselgevecht voor, iets waarvan ze dacht dat het wel een statement zou zetten.
“C'est très magnifique! You concocted a perfect plan, chérie. I’m glad I told you this. You know you’re my real sister, Cerise. And as my sister, will you do me a favor?”
“Of course, Pops!” antwoordde ze met een brede glimlach, enthousiast dat de zelfbenoemde Queen Bee haar plan had goedgekeurd. Niet wetende dat zij echter zich momenteel sterk probeerde in te houden niet te knappen bij het koosnaampje, die Amor voorheen enkel mocht noemen. In plaats daarvan boog ze met een mierzoet glimlachje naar voren, om haar in de oor te fluisteren. Zoals verwacht, stemde ze zo mak als een lammetje toe na dit gesprek, en omdat er niet veel meer uit te halen was, beëindigde Poppy het door te vermelden hoe mooi ze Cerise’s jurk wel niet vond. Stralend had zij weggelopen met het compliment, daar de DeVil telg juist de andere kant op had begeven. In haar voorbijgaan loosde ze de gekregen zijden zakdoek in de prullenbak, haar neus honend ophalende.
“Ugh, what a godawful dress. I wouldn’t even want to be caught dead wearing that.”
Met geweld gooide ze haar kamerdeur open, en met eenzelfde handelingen trok ze de foto’s van de muur. Meer momentopnames tussen Poppy en Amor, sommigen al doormidden scheurend door de kracht waarmee het verliep. Foto’s, briefjes, cadeaus, zelfs de roos die haar kortgeleden gegeven werd, waren stuk voor stuk in een doos gedeponeerd. Vervolgens wurmde ze zich uit haar huidige jurk, die ze daar op de vloer liet liggen. Waarom gekleed zijn in bijpassende outfits wanneer de ander haar liet vallen als een baksteen? Of, een betere vraag was: hoezo had ze zich überhaupt aan de kledingvoorschriften gehouden? Dat klonk niet zoals ze daadwerkelijk was. En om die reden gooide ze haar kledingkast open om in plaats daarvan een jurk met bijpassende handschoentjes aan te trekken. Met een brede glimlach bewonderde ze zichzelf in de spiegel na haar kapsel en make—up opnieuw gedaan te hebben. Hoewel haar poelen niet roodgekleurd waren, fonkelde er nochtans een rode gloed overheen.
Dezelfde gloed bleef aanhouden eens ze op zoek ging naar alcohol, en ze wist precies waar dat te vinden. Die stomdronken piraat Percy. Het was een echte zwijnenstal, en ze vroeg zich af of het kwam doordat het al flink overhoop gehaald was of doordat het simpelweg smeerlappen waren. Om hen een behulpzame hand te bieden, zette ze de boel eveneens op stelten om zijn drankwinkel leeg te ruimen. Uiteindelijk vond ze er twee onder het bed, samen met flink wat afval, vies (en schoon) ondergoed — voor beide seksen —, en. . . seksueel getinte spullen waardoor ze nu liever haar ogen uit zou steken met een schaar. Dat joch was walgelijk. Poppy vroeg zich oprecht af waarom iemand überhaupt het bed met hem wilde delen, laat staan kussen —alsof ze geen greintje zelfrespect hadden. Wel griste ze één van de talrijk vieze boekjes mee, die ze afstofte en in de doos gooide. Daar zou ze later wel weer doorheen bladen. De flessen volgden al snel. Immers had hij die niet eens meer nodig; hij had zoveel gezopen door de jaren heen dat zijn bloedtype nu 100% alcohol was. Geen flauw idee hoe het kon dat die idioot nog overeind stond.
Buiten gooide ze de inhoud van de doos en een halve fles rum leeg in de vuurkorf, achter het gebouw. Haar slanke vingers sloten strak om de stengel van de roos, waar rode druppels vanaf sijpelden. Bij het zien van de misleidende foto's krulde haar rechtermondhoek omhoog, de intentie ervan wisselend eens ze een aansteker tevoorschijn haalde. Poppy keek toe hoe de vlammen aan de rode roos likten, deze omkrulden tot niets meer dan as zodra ze deze in de vuurkorf erbij gooide. Gelijk laaide er een flink vuur op, woest en ontembare vlammen tot de nachthemel reikend. Ze wilde al weglopen, maar draaide zich vervolgens terug en haalde de vergeten ring uit haar tasje.
"Mhm, the rose has wilted, mon amour", fluisterde ze sinister, waarna ze het sieraad misprijzend in het vuur gooide. Zonder te zien hoe de brandende massa dit eveneens opslokte.
In de gangen naar de feestelijkheid toe doolden er steeds meer studenten rond, vooral die van Vestigo. Zo te horen uit het geroezemoes waren de vruchten al te plukken van haar harde voorbereiding: Cerise én die heks van een Talia hadden hun nut bewezen. De dochter van Sleeping Beauty poogde haar vanaf het begin af aan al een loef af te steken, en dat was direct haar zwakte. Verscheidene dingen werden er rondgebazuind die dingen over de IRA studenten vertelden waar je haren recht overeind van zouden staan, en tenslotte Larsen. Larsen had blijkbaar niet enkel zijn dierbaren pijn gedaan, er was ooit iets misgegaan wat resulteerde in de dood van die persoon. Oh, hemel, wat een monster! Nou, het enige wat er misgegaan was, vond Poppy, was het moment van zijn geboorte.
"Amor is easy bait", klonk er net toen ze de feestzaal binnenliep. "he had that unhealthy relationship with Dom, remember?" Een snelle blik gericht op het groepje vertelde haar dat ze naar de twee stonden te gluren.
"This is merely rebound sex", zei een ander, die niet eens een poging deed zacht te praten. "come on, he still isn't over him. Anyone can see that!"
"No," gaat weer een ander erop in, "this is much deeper than that. Dom and Larsen are both monsters. Dare I say Stockholm Syndrome?"
Dit was het moment dat ze werd aangetikt door Cerise, die haar op subtiele wijze twee kleine zakjes in de hand schoof en vervolgens vertrok. Breed glimlachend goot ze Percy's flessen leeg in het drinken dat ze kon vinden en strooide de inhoud van één van de zakjes over het eten heen, waarna ze fluitend naar een plekje begaf waar ze van de chaos kon genieten. Er werden nu al geruchten ten ronde gegaan, met vingers gewezen en scheldwoorden geroepen; het was enkel een kwestie van tijd voor de Hel losbrak.
Poppy likte over haar tanden heen terwijl ze plaatsnam bij een boom omwikkeld met lichtjes. Daarin echter, zat een donkere meid te drinken, die plots begon te zingen. Zelfs dat kon haar goede humeur niet te verpesten, waardoor ze een pakje biljetten tevoorschijn haalde.
"Give me that bottle, sweetheart. I'll pay you." Zonder af te wachten, griste ze het flesje uit haar hand en drukte in plaats daarvan het geld erin. Terwijl Poppy echter al een flinke slok nam, besloot de jonge vrouw uit de boom te glippen en de roodharige haar geld terug te geven met de woorden dat ze haar een drankje verschuldigd was. Bijna stikte Poppy in het drinken eens ze dit te horen kreeg, alvorens het alsnog door te slikken en kort te lachen.
"Oh, no, darling, I don't owe anyone." Ze stak het geld terug, ditmaal in haar zak. Vervolgens nam ze opnieuw een flinke slok, waarna ze naar haar toeboog en zonder aarzelen de lippen op de hare drukte. Een lichte grijns kon ze niet bedwingen eens ze haar tong verwikkelde en zo de drank bij de eigenaar binnen liet sijpelen. "There you have your drink, sweetie." Als Ash hier was geweest, dan had hij van de chaos kunnen genieten met haar. Ze miste hem op een bepaald niveau toch wel: al was het maar om te laten zien dat zij het ultieme spel kon spelen én winnen. Hij zou trots zijn geweest.
|
Valkyria
