NATHAN
—C H A R M I N G had enkel geglimlacht om de wazige, maar directe verwoording die Hook scheen te nemen. Daarbij leek het alles behalve goed te gaan, daar hij sneller dan normaliter op weg was naar de grond waardoor de blonde jongen genoodzaakt was hem vast te houden.
"Okay, big talker, come on", zei hij, om hem uiteindelijk op de stoel neer te ploffen. De zachtbruine blazer die om zijn schouders werd gedrapeerd, was naar zijn verbazing niet eens weggeslagen. De enkele keren dat hij de zoon van Hook was tegengekomen, had hij elke keer erg duidelijk geweest. Hij was absoluut niet op zijn mond gevallen. Let wel erop, bij deze was hij allemaal flink beschonken. Nathaniel maakte zich eerlijk gezegd nogal zorgen om zijn welzijn, en daarnaast was het tevens verboden om alcohol op zo'n wijze te nuttigen op Vestigo.
"I like it more the clothes are off ya know. Don't you, sunshine?"
"I've noticed", ginnegapte hij, een oprechte glimlach op zijn lippen die er wellicht enigszins vermoeid uitzag. Percy's licht geamuseerde toon zorgde ervoor dat de spanning kort zijn lichaam verliet, totdat hij echter zowat van de stoel afviel en Nathan daardoor naar voren schoot om hem opnieuw op te vangen. Nadat de goudharige de ongelikte zeeman recht had gezet, hield hij hem nauw in de gaten en trachtte hij eruit te krijgen wat er gebeurd was. Zeker na het zien van die schaafwonden op zijn rug.
Percy's smaragdgroene kijkers vonden de zijne. "It's moar what didn’t happen", mompelde hij vervolgens, wat vrij machteloos in zijn oren klonk. Met zijn wenkbrauwen bijeen getrokken, en zijn lippen strak op elkaar, maakte zijn gedachten overtoeren om het raadsel te begrijpen wat hem werd voorgelegd. Net op het moment dat hij zijn mond wilde openen om een gerichte vraag erover te stellen, zag hij hem voor de zoveelste keer naar beneden glijden. Dit was gelijk de laatste keer dat de voorzitter van de studentenraad zoiets liet gebeuren.
Wederom schoot de jonge man naar voren om hem recht te zetten, waardoor hij voor hem geknield zat. Toen hij zeker wist dat Percy enigszins stabiel zat, stond hij met een diepe zucht op en stak zijn hand naar hem uit —met een voorstel. Waar het eerst weggewuifd werd, reikte Nathan enkel meer zijn arm uit, een warme, bemoedigende glimlach op zijn gezicht. Het scheen te werken, want uiteindelijk trachtte hij zichzelf aan hem op te trekken, iets wat mislukte en daardoor aan zijn shirt vastgreep. Razendsnel slingerde zijn arm om de middel van de piraat, wat vaker dan eens op automatische piloot ging.
"Carreh me?"
Meer hoefde er niet gezegd te worden, want met een enkele knik zakte hij al iets door om zijn vrije arm onder de knieën van Percy te leggen. Hij kwam met een klein hupsje overeind, en marcheerde onmiddellijk naar de desbetreffende plek toe. De enige stop die hij maakte onderweg was om een jongen aan te halen en hem aanwijzingen te geven voor de feest locatie. Nathaniel wist per slot van rekening niet hoe lang het zou duren, en hij wilde wel dat de voorbereidingen intussen verder zouden kunnen.
|
▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁
❝ ᴰᵒⁿ’ᵗ 𝐭𝐞𝐥𝐥 ᵖᵉᵒᵖˡᵉ ʸᵒᵘʳ ᵖˡᵃⁿˢ. 𝐒𝐡𝐨𝐰 ᵗʰᵉᵐ ʸᵒᵘʳ ʳᵉˢᵘˡᵗˢ • ❞
▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁
Daarna ging hij rechtstreeks door naar de Infirmary, wat een tien minuten wandelen was ongeveer. Sommigen keken hen vreemd na, daar Prince Charming in zijn armen liep met een benevelde, luidruchtige piraat. Op z’n zachtst gezegd was het nogal een vreemd gezicht om te zien, een prins samen met een zeerover. De stilte was echter niet ondraaglijk, gezien Percy deze vol wist te lullen met zijn praatjes. De blonde prins wachtte dan ook geduldig af, het was wel een verwelkome afwisseling van zijn normaliter gesproken chaotische gedachtegang.
“Do princes use liquid gold or something to do their hair? ‘Cuz you are looking godly.” Nathan trok zijn wenkbrauw op, verrast met de plotse wending van het gesprek —en aan zijn geduldige houding te bemerken verwachtte hij er een serieus antwoord op. Er rolde een vermakelijk gegniffel over zijn lippen heen, zijn mondhoeken lichtelijk opgekruld.
“Well, yes”, begon hij, een uiterst serieuze ondertoon, “and legend has it that if you stroke the golden hair of a true Prince, you will gain fame and riches for eternity.” Er lag een korte stilte, waar zijn stem een geheimzinnige toon had gekregen, alsof het enkel iets voor de boekanier was om te weten. “Touch it, at your own risk.” Glimlachte hij, het was niet alsof hij in staat was überhaupt hem tegen te werken nu.
Zijn oog viel op een gegeven moment op het bekende logo van de ziekenboeg, waardoor hij een simpele ‘ah’ uitslaakte en eenmaal binnen Percival op het eerste de beste bed neerlegde. Een wat gedrongen, oudere vrouw kwam hun kant op waggelen, van het één naar de ander kijkend.
“What seems to be the problem?” vroeg ze met een iets striktere stem dan je zou verwachten van haar. Hoewel het wellicht voor beide opgevat kon worden, was Nate degene die het woord vrijwel direct nam. Hij trachtte zo goed mogelijk zijn observaties uit te leggen en bekeek toen de cliënt in kwestie even, die hij aan sprak.
“I’ll be right back. Just stay here, and answer her questions, okay?” Het klonk wellicht als een vraag, maar vergis je niet: Nathaniel meende wat hij zei —desalniettemin had het een warme toon gehad, alsof het van een vader zou komen. Waar Percy in eerste instantie niet van plan was te blijven zitten, was het misschien een geluk bij een ongeluk dat hij nergens echt naartoe kon. Met dit in gedachten liet Nathaniel hem achter in de capabele handen van de zuster, terwijl hij zelf op zoek ging naar iets om te drinken. Een sterke, zwarte koffie voor hem en een flesje water voor het meneertje. Het zou allicht iets helpen, en hij was van mening dat het hem iets kon ontnuchteren.
Na een minuut of wat was hij dan ook teruggekomen, en had hem dit flesje voorgeschoteld. Echter, Nathaniel realiseerde zich dat zijn handen zo erg trilden dat hij zijn kopje koffie met een kleine zucht neerzette. “Here, I’ll help.” Zelfs al mocht Percival er niet op zitten te wachten, lukte het hem zijn ene hand achter zijn hoofd te plaatsen en met de andere hand hem steeds kleine slokjes drinken te geven. “How did it go?”
|
