[RPG • 0] Hogwarts • The Final Year | Speeltopic 10 - Speeltopics

Het verhaal speelt zich af gedurende Harry Potter and the Half Blood Prince, dus het zesde jaar van Harry Potter. Onze personages zitten een jaar hoger: in hun laatste jaar. De wereld wordt duisterder nu Voldemorts macht zich steeds verder uitbreidt, ook op Hogwarts verandert de sfeer en zullen de leerlingen moeten beslissen aan welke kant ze staan. Los van alles wat er buiten de kasteelmuren gebeurt, hebben ze ook hun eigen machtsstrijd binnen de school, worden ze met hun eigen problemen geconfronteerd en is Voldemort wellicht niet eens het grootste gevaar dat hen te wachten staat…

Gryffindor • Lane • Robin • Rafael • Beater/Prefect • Danique • Justin • Keeper • Marjanne • Andreas • Demi • Brenn • Katrijn • Jordyn • Beater• Natas • • • •

Ravenclaw • Nomad • Marjanne • Roman • Keeper/Headboy • Natas • Noah • Katrijn • Cole • Marjanne • • Blythe • Chaser• Marjanne • Isabella • Danique • Rhae • Natas • Elsie • Marjanne •

Slytherin • Casper • Natas • Mosh • Seeker • Natas • Thomas • Danique • Evan • Demi • • Prudence • Katrijn • Daphne • Natas • Zoya • Head girl • Marjanne • •

Hufflepuff • Lee • Chaser • Natas • Vinnie • Natas • • • • Mavis • Beater • Marjanne • Rosalie • Danique • Tilly • Marjanne • Maddie • Katrijn • Novalie • Prefect •Danique

---

Every villain is a hero in his own mind.

“Charming it is dan,” zei ze met een glimlach. Hoewel ze op deze manier probeerde het gesprek wat luchtiger te maken, betrok haar gezicht toch. Het lukte nog niet helemaal om Enzo uit haar hoofd te krijgen. Ze had nooit verwacht dat hij zo ver zou gaan. “Dank je, dat je me kwam redden. Ik zou niet willen weten wat ze allemaal.. wat ze gedaan zouden hebben als je niet..” Het lukte haar niet om die zin af te maken, sinds de huivering al over haar schouders trok, terwijl ze Enzo zijn hitsige stem weer in haar oor hoorde fluisteren.
      Nee, ze wilde absoluut niet weten wat hij allemaal van plan was geweest…

---

It's never gonna happen, Guys.

Casper beet op zijn wang. Hij kon ze wel laten stoppen. Daarmee waren alleen wel deze ontmoetingen voorbij, want hij wist zeker dat ze dan te horen zou krijgen dat hij het was die haar beschermde. En als Daphne daar achter kwam, zou die daar vast gretig gebruik van maken. Zij was lastiger te doorgronden dan die twee kloothommels, het laatste wat hij wilde was dat zij hem uit de tent zou lokken.
      ‘Ik denk dat Enzo de volgende keer wel twee keer nadenkt.’
      Dat hoopte hij, althans. Aan de andere kant was het ook wel zo’n kneus die zichzelf heel wat vond.
      ‘En anders moet je misschien je zelfverdediging wat gaan bijspijkeren. Waar heb je nu je toverstok?’

---

Every villain is a hero in his own mind.

“Die heb ik niet bij me,” zei ze beschaamd. Ze had niet verwacht dat ze die nodig zou hebben. “Het is gewoon niet makkelijk met die jurk en ik dacht met Ravi en Justin bij me dat ik hem niet nodig zou hebben.” Ze voelde een blos op haar wangen komen. “Die vergissing maak ik nooit meer.” Haar toverstok achterlaten was dus geen slimme actie geweest, maar ze had het idee gehad dat ze met Justin en Ravi het wel zou redden. Maar Justin was voor een moment verdwenen en ze had Ravi op zoek gestuurd naar haar vriendinnen, de uil was vast in paniek nu hij haar niet kon vinden. Of niet, Ravi zou een goed reuk en hoorvermogen moeten hebben. Dus hij zou moeten weten waar ze was. Hij zat niet weer klem toch? Opeens maakte ze zich zorgen om de kleine uil.
      Net op het moment dat ze wilde vragen aan Charming of hij wilde helpen zoeken, hoorde ze de kleine uil krassen. Opluchting overspoelde haar, terwijl ze voelde hoe het beestje op haar schouder kwam te zitten. Blijkbaar had hij de zoektocht naar haar vriendinnen opgegeven, zodra hij het fluitje had gehoord, want ze hoorde geen stemmen van de anderen.
Even aaide ze de uil over zijn kop heen, blij dat het dier terug was. Daarna richtte ze zich weer op de jongen voor haar. “Hoe zou ik mezelf moeten verdedigen trouwens? Zolang ik geen zicht heb, zie ik ze niet aankomen. En daarnaast ik zou het verschrikkelijk vinden als een van mijn spreuken per ongeluk iemand anders raakt.” Als ze zomaar met spreuken ging strooien, had ze grote kans dat ze meer schade deed dan alleen aan Enzo. En ze wist zelf hoe onfortuinlijk iets kon zijn als je de persoon was die per ongeluk geraakt werd door een vervloeking.

---

It's never gonna happen, Guys.

‘Je toverstok werkt ook vanaf een korte afstand.’ Na een korte aarzeling, niet wetend hoe ze erop zou reageren maar wetend dat het impact zou hebben, pakte hij zijn eigen toverstok en duwde hem zachtjes tegen haar hals. ‘Zo dicht op de huid kun je niet missen. Het is niet zo veel anders dan hoe Dreuzels met een mes zouden omgaan.’ Hij liet zijn hand weer zakken en wierp een blik in haar nietsziende ogen. Hij voelde een knauw in zijn maag. ‘Ik geloof dat je jezelf tekort doet. Je doet er niet verkeerd aan om bij anderen te blijven, om het gevaar niet op te zoeken. Maar ik geloof dat je kunt leren om op andere manieren te waarnemen - wat je onbewust vast al doet. Je kunt leren om spreuken te blokkeren en aanvallers te lokaliseren en je kunt ook op andere manieren iemand vloeren.’ Hij legde een hand op haar bovenarm en gleed naar een plekje achter haar elleboog. ‘Als je hard in deze pees knijpt, kan je tegenstander een lange tijd zijn arm niet meer gebruiken. En hier…’ Hij verplaatste zijn hand naar haar hals, ‘zit je halsslagader, als je die afknelt gaat hij ook out.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ze schrok voor een moment toen ze iets hards in haar nek voelde. Voor een kleine tel keerde de paniek terug, maar de jongen praatte zo rustig dat die al snel weer zakte. Ze hoorde Ravi op haar schouder waarschuwend krassen naar de jongen tegenover haar, die gelukkig ook snel zijn stok weer weghaalde. Snel aaide ze de uil over zijn kop heen, voor hij echt de jongen zou aanvallen en als teken dat hij het goed gedaan had.
      Bij zijn uitleg werd een beetje van haar voetstuk geslagen door de woorden van de jongen. Het feit dat hij erin geloofde dat ze dit zelf kon, raakte haar veel dieper dan ze wilde toegeven. Ze knipperde even met haar ogen, toen ze tranen langs de randen ervan voelde opwellen in een poging ze tegen te houden. Al twee jaar lang hoorde ze mensen alleen maar zeggen dat ze dingen wel van haar overnamen, voelde ze dat mensen zich zorgen om haar maakte of deden ze dingen voor haar zonder dat ze erom gevraagd had. En deze jongen had ze pas vanmiddag ontmoet en die vertelde haar meteen dat ze dingen wel zelf kon, iets wat ze al zo lang aan haar vriendinnen en familie wilde bewijzen.
      Op het moment dat de jongen haar arm pakte, ging er dan ook geen onprettige huivering over haar huid heen. Zijn hand in haar nek deed hele andere dingen met haar dan waarschijnlijk zou moeten als iemand je uitlegde hoe je de ander vloerde en was totaal anders dan de manier waarop Enzo haar had aangeraakt. Zacht,bijna teder. Een beetje ongemakkelijk slikte Rosalie de brok in haar keel weg. Hij stond nu wel heel dichtbij. Haar arm zat namelijk klem tussen hun lichamen en Rosalie voelde bijna kon toch ook bij hem een lichte alcoholgeur ruiken. Daar knapte ze toch lichtelijk iets op af, al gaf ze hem groot gelijk van het feestje te genieten. De geur verdoezelde alleen een beetje zijn andere geuren en.. Oh!Kom op, Rosalie! Doe normaal! sprak ze zichzelf streng tegen, voor ze hier stond te kwijlen. Ze schraapte even haar keel. “En jij zou me dat kunnen leren?” vroeg ze zachtjes, zichzelf erop betrappend dat haar stem misschien toch ietsje flirtend klonk.

---

It's never gonna happen, Guys.

In theorie… wel? In de praktijk werd het toch ietsje lastiger, gezien zijn verborgen identiteit enzo. Hij wreef in zijn nek.
      ‘Ja, dat kan wel. Het ding is alleen…’ Hij slaakte een zucht, op zoek naar goed excuus. Ze wist nog niet eens dat hij een Slytherin was, al dacht hij niet dat ze daarop zou afknappen. Zo kortzichtig was ze niet. ‘Ik ben nogal een buitenbeentje op m’n afdeling, ‘t zijn zo’n beetje allemaal van die rukkers als Enzo en Hanz. En ik heb Daphne eens afgewezen, wat ze echt niet kon hebben. Dus tot nu toe heb ik steeds een spreuk gebruikt om te zorgen dat anderen me niet bij je zien, want het laatste wat ik wil is dat dat viswijf je als een of andere concurrent gaat zien en alles nog moeilijker voor je maakt of nog meer van d’r schoothondjes op je afstuurt.’
      Dat klonk wel plausibel toch? Daphne was gek genoeg.
      ‘Dus dan moet het wel een beetje stiekem.’ Er gleed een grijns over zijn gezicht. ‘Al ben ik wel voor een wat minder tragisch einde dan Romeo en Juliet.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

‘Een pad hm?’ Evan dacht er even over na. Hij had eigenlijk naast zijn slang niet zo veel met glibberige beestjes, maar het was een poging waard.
      ’Sure, ik zal hem morgen mee nemen naar de les. Hij kruipt graag rond in je hand en dan graaft ie met zijn snuit naar beneden. Erg schattig.’ Glimlachte Evan. Zijn ogen gingen de zaal even rond, het begon rustiger te worden.
      ’Hoe is de toestand hier op school eigenlijk, zijn er nog dingen gebeurd die ik heb gemist?’ Vroeg hij nieuwsgierig. ‘Behalve dat met Casper, dat weet ik al.’

---

- thank you for existing -

Op zijn afdeling, maar als hij in dezelfde afdeling als Enzo, Hanz en Daphne zat, dan was hij een Slytherin. Niet dat dat erg was, maar er waren inderdaad wel genoeg rotte appels in die afdeling waar ze liever geen contact mee had. Bij het horen van zijn laatste woorden voelde ze een blos naar haar wangen schieten. Romeo en Julia was een romantisch verhaal. Een tragisch einde, maar daarvoor misschien wel een van de meest romantische verhalen die er was. Daar waren… Ze.. Dat bedoelde hij toch niet?
      “Dus.. Je hebt Daphne afgewezen? Toe maar, jij durft,” zei ze grappend om maar niet verder over dat onderwerp na te hoeven denken. Ze wist niet wat deze jongen met haar deed, maar hij bracht haar volledig uit balans. Ze voelde zich zelfs een beetje ongemakkelijk of misschien wel verlegen, iets wat ze nooit had. Roos schudde haar hoofd.Focus, Roos! Misschien moest ze even een stap achteruit doen, hem loslaten, maar om een of andere reden lukte dat niet. “Ik vind het prima om in het geheim te ontmoeten. Ik wil eigenlijk ook niet dat mijn vriendinnen het weten of mijn broer. Die gaan zich alleen nog maar meer zorgen om me maken en ze doen al zoveel voor me.” Rosalie zuchtte even en haalde even kort een hand door haar haren heen.

---

It's never gonna happen, Guys.

Casper voelde de littekens op zijn rug schrijnen bij de gedachte aan Andreas. Hij wilde niet weten wat die zou doen als hij erachter kwam dat hij met zijn zusje afsprak zonder dat ze wist dat híj het was.
      Zijn blik volgde haar vingers die door haar haren gleden en even vroeg hij zich af hoe zacht haar haren zouden voelen. Vast zachter dan die van hem. Daarna schudde hij die idiote gedachte van zich af.
      ‘Misschien moeten we dan maar briefjes sturen met codenames,’ opperde hij met een flauwe glimlach. ‘In braille.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Rosalie grinnikte bij dat idee. Het voelde als iets wat je deed als je klein was, briefjes naar elkaar sturen. “Kun je dat lezen dan?” Vroeg ze geamuseerd. Zijzelf had het de afgelopen twee jaar wel geleerd, maar ze had het niet echt makkelijk gevonden in het begin. Het was vreemd geweest om nu de woorden te moeten voelen in plaats van ze te kunnen lezen.

---

It's never gonna happen, Guys.

‘Ik ben leergierig,’ reageerde Casper schouderophalend. ‘En autodidactisch. Het principe is niet zo heel anders dan runen ontcijferen en naar alle bescheidenheid mag ik best zeggen dat ik daar aardig goed in ben.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Lee wist niet precies wanneer Evan was weggegaan, maar hij refereerde waarschijnlijk na Rosalies vervloeking, die aan het einde van het vierde jaar was. Dan had hij het Toverschooltoernooi daarna ook gemist. Lee begon daarover te vertellen, over de twee scholen die hier waren geweest, over de verschillende opdrachten en ook over Carlo’s dood. Het was zijn afdelingsgenoot geweest, dus het had hem erg aangegrepen. Daarna vertelde hij over Omber die hier vorig jaar was geweest. Zelf had hij geen DADA, maar hij had van de anderen genoeg verhalen gehoord om te weten dat ze zelfs Snape nog had overtroffen.
      ‘Echt, daar heb je niets aan gemist. Tenzij je dol bent op roze.’ Hij grijnsde. ‘Wie was de meest verschrikkelijke professor op Ilvermorny?’ vroeg hij nieuwsgierig.

[ bericht aangepast op 28 okt 2021 - 10:31 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Brenn Watson

Hij keek Thomas inschattend aan. Was de jongen nu aan het aarzelen om meer informatie te geven omtrent die meid? Hm, kende hij haar stiekem persoonlijk? De nieuwsgierigheid begon omhoog te borrelen vanuit zijn buik. 'Hm, geen slecht plan. Ik maak er zo snel mogelijk mijn werk van. Ik hoop dat het tegen het weekend kan gepubliceerd worden. Dan heeft iedereen het hele weekend om te roddelen.' Zijn mondhoeken gingen wat gemeen omhoog. Wat genoot hij ervan als de studenten genoten van zijn waarlijke meesterwerken.

Elsie Bee

Elsie begreep dat wel. Ze snapte nog niet helemaal wat er allemaal gebeurd was - hij had Isa gekust tegen haar wil? Hij had Prudence gekust en Vinnie had een hekel aan haar - maar waarom, wist Elsie niet. Ze zou morgen wel zien wat er allemaal gebeurde.
Ook met haar en Lee...
Er kwam een glimlach op haar gezicht terwijl ze weer aan hun kus dacht. Zou dat iets betekenen? 'Ik blijf nog even, denk ik,' zei ze zachtjes, omdat ze hoopte dat ze Lee nog even zou spreken vanavond.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Blythe Carmichael

Blythe beet even op haar wang. 'Heb je het wel een beetje leuk gehad?' vroeg ze zacht. Het had erop geleken dat ze het alleen leuk had gehad toen ze met Casper danste - en dat vond Blythe nog steeds moeilijk voor te stellen.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain