RPG || Project Morbid || Twee - Speeltopics

Een groep jongeren word uitgekozen voor een geheim project. Project Morbid. Ze zijn met niet veel maar ze zijn heel verschillend en afkomstig uit bijna alle werelddelen. Op het kleine eiland worden ze getraind en opgeleid zonder dat ze weten waarom, zonder te weten dat ze speciaal zijn, anders zijn. Want iedere mens heeft bepaalde Machten, ze moeten alleen maar tot uiting gebracht worden.

[ bericht aangepast op 23 juni 2012 - 20:27 ]

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Sioux schreef:
Uhh geen idee eigenlijk, ik dacht dat er wel een paar mensen zaten te praten, ik zal het even veranderen in iets algemeners.

Don't walk. Run, you sheep, run.

Val Gray.

Het blijft even stil tussen ons. Heb ik wat ongepasts gevraagd? Nee toch?
“Maak geen overhaaste beslissingen, Val. Dat kan je nog breken.” Met die woorden verbreekt Jess de stilte. Huh? Breken? Logischerwijs zou een ontvoering en gedwongen zijn gedrild te worden door een onbekende instantie meer grond zijn om iemand psychologisch te breken, meer dan een zoen. Soms snap ik vrouwen echt niet. Mijn gezicht straalt letterlijk een groot vraagteken uit.
Jess daarentegen heeft al haar gitaar gepakt en is gaan zingen. Ik zit nog steeds op mijn bed met een leeg kopje koffie. Zonder suiker. Misschien wil ze het niet. Nee. Dat is het niet. Ze houdt rekening met me. Misschien is ze bang dat ik er spijt van krijg. Maar hoe kan ik spijt krijgen van iets dat nagenoeg geen emotionele betekenis voor me heeft? Voor mij is die kus niet veel meer dan de sigaret van haar die ik oprookte. Ik wacht geduldig af.
Dan houdt ze op en werpt een blik in mijn richting.
“Twijfel je?” vraagt ze. Ik glimlach en schud dan het hoofd.
'Oh nee hoor, ik wachtte alleen tot je klaar was met zingen.'
In werkelijkheid, al geef ik het niet toe, ben ik er volledig van overtuigd dat Jess hiervoor de juiste persoon is. Mijn moeder heeft ooit tegen me gezegd dat je dit soort dingen met iemand moet delen die je aanvult op een bepaalde manier. Aangezien ik geen seksuele gevoelens heb, valt alles rondom dat gebied al weg. Ik kan zeggen of ik een vrouw mooi vind of niet, maar daar houdt het ook bij op. Dus kan ik me alleen focussen op de andere gebieden waar ik wel vat op heb. Hoewel Jessica en ik van elkaar verschillen als dag en nacht, heb ik in deze korte tijd met haar veel nuttigs opgevangen. Ze beseft het misschien nu niet, maar zij kan wel eens de sleutel zijn om mijn psychologisch profiel te doorbreken.
'Moet ik iets doen om het je aangenamer te maken?' vraag ik.

No growth of the heart is ever a waste

Jess(ica) Alexis Lane.
Die bekende glimlach komt weer op zijn gezicht, en schud zijn hoofd. 'Oh nee hoor, ik wachtte alleen tot je klaar was met zingen.' had hij geantwoord.
Goed excuus, Val.
Zal ik nu expres door gaan met zingen, zodat hij moet blijven wachten? Ik zie hem er niet echt voor aan dat hij nu zijn move gaat doen, omdat hij ongeduldig wordt dat hij telkens moet wachten. Alhoewel, ik kan me er ook in vergissen. Val had zijn stoutmoedige kant net ook naar boven gehaald, zoals hij één keer eerder gedaan had, en ergens bewonderde me dat wel aan Val.
Altijd antwoord hij netjes en is hij niet zo onbeschaafd als andere jongens die ik ken. Hij werd er misschien wel mee gepest dat hij nog nooit gezoend heeft of zelfs maagd is, en hij telkens moet blozen als er zelfs een meisje in zijn buurt komt.. maar hier trekt hij zich er dan ook niet van aan. Tenminste, zo zie ik dat. Het kan natuurlijk ook anders zijn. Misschien is Val wel een beetje onzeker over dat gedeelte: 'De vrouwen'. Die vraag die hij zonet stelde kan hij ook gevraagd hebben vanwege deze reden. Dat hij onzeker is over dat gedeelte.
Ik schudde mijn hoofd. Oké, nu niet helemaal in gedachten gaan. Straks val ik nog in slaap en Val is op dit moment tegen je aan het praten.
'Moet ik iets doen om het je aangenamer te maken?' vroeg Val uit het niets. Ik was weer helemaal wakker, en voelde me niet meer moe als voorheen door de vraag die Val stelde. Het gelach en gekietel komt omhoog borrelen via mijn keel naar mijn mond, en toen.. Het sarcastische, ironische gelach kwam uit mijn mond.
Hij wilt iets voor mij doen om het mij aangenamer te maken? Hahaha. Wat een grapjas is die, Val.
“Dat kan ik beter aan jou vragen, Val.”
Ik zet mijn gitaar aan de kant, drink het kopje met koffie helemaal leeg en loop dan richting Val. Mijn hoofd hangt weer voor zijn hoofd, en zachtjes streel ik zijn wang met mijn duim.
“Weet je zeker dat je het wilt? Zoiets moet speciaal zijn voor een eerste keer. Met iemand waar je het fijn mee hebt.”

Don't walk. Run, you sheep, run.

Elin is toch ook bij Liberty of ligt het nou aan mij? Hij 's trouwens niet zo fantastisch geworden. Ik wist niet wat ik aanmoest met Jace. :'D

Jace Dagget.
'Ja het gaat wel.' zegt ze, en nodigt ons uit om binnen te komen. Nu kan ik beter de troep zien die ze heeft aangericht, en ik vroeg me af of ze daar geen spijt van had gekregen. Al haar belangrijke spullen had ze zonet gesloopt en tegen de muur aangegooid. Daar werd haar gevoel niet echt beter van.
Al deed ik dit ook meestal als ik boos werd en soms.. nou ja, daar wil ik het liefst niet over nadenken.
'Ik weet wel wat je eigenlijk kwam doen. Eerst vragen wat er was en toen wou je weten wat ik deed op het veld,' zegt ze opeens. Oké. Hoe weet zij dit?
Ach, misschien had ze het gezien aan mijn gezichtsuitdrukking. Maar dat is onmogelijk. Ik heb een emotieloos gezicht. Heb ik altijd al gehad. Dus hoe wist ze dit?
Ze gaat op haar bed zitten, en zegt vervolgens. 'Dus vertel maar, ik zal je niet meer afkappen of nu kan tenminste niemand je meer afkappen.' Ze leunt nu tegen de muur.
'En je gedachte over de meisjes,' Huh? Mijn gedachten over de meisjes? What the fack. 'Je komt gewoon op het verkeerde moment binnen, want volgens mij ben ik nu de eerste die zo'n ruzie had met Carolina.' Ze begint te grinniken.
Die-hard. Vet tegen de trainster ingaan. Ach, ik vertrouw het hier zoiezo niet, en ik had het al zeker niet op iemand die mij de les probeert te lessen.. dus ergens geef ik haar wel gelijk.
“Ach. Ik weet het geen eens meer wat ik wilde zeggen.” Geef ik eerlijk toe, met laconiek gezicht.
“Waarom is je kamer zo'n rotzooi?”
Ik blijf in de gang staan en kom haar kamer niet binnen. Ik leun nog steeds tegen de muur met mijn armen over elkaar wachtend op het antwoord.

Don't walk. Run, you sheep, run.

Haha, is niet erg en ja Elin is er ook..ja xd

Liberty Summers

Hij blijft in de deurpost staan en leunt tegen de muur aan. Ik kijk mijn kamer nog even rond, alles behalve mijn gitaar en schildersezel is gebroken. Letterlijk alles. Ik keek hem aan, 'Ik zei al, het werd me teveel,' zeg ik met een kalme uitdrukking op mijn gezicht, 'Ik kreeg ruzie met Carolina. Omdat ze me maar liep te commanderen en daar ben ik dus echt niet van gediend.' zeg ik terwijl ik hem aan kijk en zijn blik probeer te ontcijferen. Waarom kan ik niks van hem aflezen? 'Ik kreeg gewoon even een soort van hoe noem je dat,' zei ik en stopte even, 'Emotionele aanval? Weet ik veel,' mompelde ik. 'In ieder geval, het was gewoon niet heel gemakkelijk voor me, eigenlijk sinds ik hier ben. Ik vertrouw het gewoon niet,' zeg ik uiteindelijk, 'En ik weet dat er meer zijn die er zo over denken. Door mijn gave, en ik bedoel maar waarom the fuck zitten we hier, ik bedoel we komen allemaal vanuit een ander land, kunnen allemaal iets bijzonders en zijn echt de domste niet. We zitten hier met een reden en ik wil gewoon weten wat het is,'

The duty of youth, is to challenge corruption.

Jace Dagget.
'Ik zei al, het werd me teveel.' zegt ze met een kalme uitdrukking op haar gezicht. Oké, relax. Vroeg het alleen, wou ik zeggen, maar ik hield me mond. Ook meer omdat ze weer begon met praten.
'Ik kreeg ruzie met Carolina. Omdat ze me maar liep te commanderen en daar ben ik dus echt niet van gediend.' Snap ik helemaal. Zou ik ook niet doen.
Ze kijkt me een lange tijd aan, en ik knipper een paar keer emotieloos met mijn wimpers. Wat interessant ben ik toch, hé. Ik weet het.
'Ik kreeg gewoon even een soort van hoe noem je dat,' ze stopte even, en ik zag haar nadenken naar het woord waar ze naar zocht. 'Emotionele aanval? Weet ik veel.' Ze keek weer van me weg. Gelukkig maar, werd er al een beetje geïrriteerd van.
'In ieder geval, het was gewoon niet heel gemakkelijk voor me, eigenlijk sinds ik hier ben. Ik vertrouw het gewoon niet.' Ze ratelt maar door, en ik val weer half terug in mijn gedachten of in slaap. Geen idee wat het is. Ik heb in ieder geval geen aandacht meer naar wat ze zegt.
'… kunnen allemaal iets bijzonders en zijn echt de domste niet. We zitten hier met een reden en ik wil gewoon weten wat het is.' Eindigt ze eindelijk.
Ik schud mezelf van binnen wakker, want als ik mezelf voor me kop ram dan kijkt ze ook raar op. “Wat is je naam eigenlijk?” Vroeg ik uiteindelijk. De hele tijd met 'het meisje' in mijn hoofd of als ik het tegen haar heb dan is het best verwarrend.

Don't walk. Run, you sheep, run.

Liberty Summers

Ik snapte hem nog steeds niet, zijn uitdrukking op zijn gezicht. Ik had al een paar keer door gehad dat hij me denk ik wou afkappen maar hey, je vraagt er zelf om. 'Wat is je naam eigenlijk?' vraagt hij na een lange stilte, 'Liberty, Liberty Summers,' zeg ik dan terwijl ik opsta. Eigenlijk heb ik de neiging om hem te vragen wat zijn probleem is, waarom hij geen emotie toont maar ik heb geen zin om hem af te schrikken of boos te maken, nou ja boos maken heeft er denk ik niks mee te maken. Hij is de enige met wie ik een normaal gesprek kan voeren op Val na. Carolina heeft toch al een bloedhekel aan me. 'Wat i- Waar kom je eigenlijk vandaan?' probeer ik mezelf nog te corrigeren. Bijna had ik mezelf versproken. Soms had ik echt een hekel aan mijn ik zeg wat ik denk neiging.

The duty of youth, is to challenge corruption.

Drake
Ik schrik op van mijn gedachten. Schijnbaar ben ik in slaap gedommeld. De dag was nog niet half voorbij of ik ben al moe, het zal wel door verandering van plaats komen of zoiets. Snel ruim ik mijn spullen om. Mijn ketting stop ik weer onder mijn shirt. Nu heb ik even rustig de tijd. De meeste mensen zijn niet meer aan de eettafel. Gelukkig heeft niemand me wakker gemaakt, anders hadden ze een dik probleem. Een klein beetje heb ik last van ochtendhumeur, eigenlijk wakker-wordt-humeur aangezien ik dat altijd heb als ik wakker wordt. Rustig loop ik richting mijn kamer. Onderweg zie ik nog een paar mensen bij wat kamers staan. Ze zijn druk in gesprek en ik heb nog geen behoefte om ze aan te spreken, als ze me al opgemerkt hebben. Een paar deuren verder vind ik mijn kamer. Ik kijk eens rond, het verschilt niet veel van mijn kamer thuis. Verveelt pak ik mijn zakmes van het kastje en begin deze open en dicht te maken, terwijl ik relaxed op mijn bed lig. Al snel krijg ik de neiging om mijn bed een beetje aan te gaan passen, zoals thuis. Ik draai me op mijn buik en pak een nog netjes stuk hout. Geconcentreerd begin ik tekens in het hout te snijden, daar ben ik thuis ook mee begonnen nadat ik het in wat takken heb geprobeerd. Zo lukt het best al aardig, vooral met zo'n vlak hout als dit.

Val Gray.

Jess' lichaam schokt en ik merk dat ze zich probeert in te houden. Wat verrast wacht ik af op wat er komen gaat. Dan, als een verwachte eruptie, begint ze te schaterlachen. Op de manier die ik van haar gewend ben. Een vreemd gevoel kruipt vanuit mijn buik omhoog.
Eh ja.. thanks.
"Dat kan ik beter aan jou vragen, Val," zegt ze dan. Aan mij? Ik neem haar even in me op. Dan komt het kleine glimlachje weer op mijn mond. Uiteraard, dat was te verwachten. Ik ben hier degene die het meest onervaren is op dit gebied. Ze drinkt haar koffie op en komt mijn kant op gelopen. Ik volg haar met mijn ogen en of ik het nu wil of niet, de nervositeit neemt toe. Is dit normaal? Hoe dan ook moet ik mezelf rustig houden. Geen rare bewegingen, gebloos of gestamel. En al helemaal geen willekeurige feiten opnoemen! Begrepen, Val Gray? Hoe ironisch, nu lijk ik zelf wel een drilmeester. Nee. Ik weet precies hoe ik dit ga aanpakken. Geheel onverwachts komt er een subtiele speelse blik op mijn gezicht. Zo moeilijk moet het toch niet zijn? Ik heb heus wel romantische films gezien waar de acteurs zaken deden die veel ingewikkelder waren dan een zoen. En dat soort activiteiten zijn eh.. niet aan mij besteed. Zo ver gaat mijn nieuwsgierigheid nog lang niet.
Nogmaals neem ik Jess in me op. Nee, zo moeilijk moet het niet zijn. Als zelfs die dwaas Dennis in mijn klas Karin heeft weten te kussen, moet het voor mij toch niet onmogelijk zijn? Tenzij.. zij er een moreel bezwaar tegen heeft? Ik krijg ogenblikkelijk een flashback naar haar sadistische blik eerder deze dag. Nee, geen morele bezwaren vanuit haar kant. De enige reden waarom ze me toen niet kuste was vanwege mijn belang. Dat is echt... lief.
Ineens staat Jessica voor me en aait zacht mijn wang. Ik kijk haar met grote ogen aan die de onschuld zelf uitstralen. Haar blik is serieus. Vreemd, voor iemand die in staat is om alles naar een luchtig en nonchalant niveau te tillen.
“Weet je zeker dat je het wilt? Zoiets moet speciaal zijn voor een eerste keer. Met iemand waar je het fijn mee hebt.” Ik glimlach nogmaals en knik dan.
'Maak je over mij geen zorgen. Ik ben ervan overtuigd dat jij de juiste persoon bent.' Om vervolgens toe te voegen met een klein knikje:
'Ga je gang.'

[ bericht aangepast op 10 april 2012 - 21:35 ]

No growth of the heart is ever a waste

Jess(ica) Alexis Lane.
Val had niets terug geantwoord op wat ik terugkaatste en ik zag zijn zelfde blik weer als hij ergens over nadacht. Dan opeens komt er een speelse blik op zijn gezicht getoverd.
Oké, hij twijfelt dus echt niet. Nou, dan moet hij dus niet bij mij komen als hij het terug wilt draaien en er spijt van heeft. Want ik heb hem nog een keuze gegeven. Wat trouwens erg speciaal is in mijn geval. Meestal doe ik het zonder erover na te denken.
'Maak je over mij geen zorgen. Ik ben ervan overtuigd dat jij de juiste persoon bent.' Pardon? Ik ben de juiste persoon.. Ik wil geen proefpersoon voor iemand zijn. Dat is wel het laatste wat ik wil. Nee, geen eens het laatste. Never.
Hij knikte. 'Ga je gang.' Dit bevestigd dus mijn gedachte van daarnet. Hij is er zeker van. Wauw. Eigenlijk is het best een koppig jong.
Nou, wat je zelf wilt Val.
Ik grinnikte ondeugend, ging naast hem op het bed zitten, keek hem recht in zijn felblauwe ogen aan met nog steeds mijn duim strelend op zijn wang.
Langzaam kwam ik steeds dichter naar hem toe met mijn hoofd tot ik alleen zijn ogen kon zien. Zachtjes en zwoel gaf ik hem kusjes op zijn wang tot ik bij zijn mond kwam. Mijn handen bevinden zich nu allebei om zijn nek, en ik stopte met kusjes geven.
“Weet je het honderd procent zeker?” Fluisterde ik hem toe voor de zekerheid voordat ik hem echt zou zoenen.
Ik wil niet dat hij een slecht gevoel krijg om iets waar hij later misschien spijt van zou krijgen. Misschien kreeg hij al een slecht gevoel toen ik hem kusjes gaf daarnet.
Hij mag trouwens wel blij zijn dat ik geen lipgloss of lippenstift op mijn lippen gedaan had, want dat zou enorm gaan plakken en afgeven.
Mijn hoofd bevind zich nog steeds vlak voor die van hem, en keek hem afwachtend aan.

[ bericht aangepast op 10 april 2012 - 22:39 ]

Don't walk. Run, you sheep, run.

Val Gray.

Jess komt bij me op bed zitten. Dit is het moment waarop ik nerveus zou moeten worden en onzin uit zou moeten kramen, maar vreemd genoeg doe ik geen van beide. Ik word bevangen door een vreemde soort rust, als ware iemand die vrede heeft met het feit dat hij sterft. Alleen is deze situatie totaal anders met dat.
Jess' ogen doorboren de mijne. Nog steeds voel ik haar hand op mijn wang. Ze heeft vast meer romantische films gezien dan ik, schiet er door me heen. Theoretisch gezien weet ik wat ik moet doen. Maar op de een of andere manier.. hoe zal ik het zeggen.. ben ik bang dat het me niet goed lukt. Een irreële angst, omdat ik weet dat ik redelijk goed ben in situaties te reproduceren. Maar waarom is dit anders? Ben ik bang dat ze me gaat uitlachen als ik iets geks doe? Ik weet het niet. Misschien heeft ze een bepaalde verwachting van me. En die verwachting zal, als ze zou bestaan, rechtstreeks gekoppeld zijn aan dat labyrint van seksualiteit waar ik geen grip op heb. Dan wordt het al een veel diepgaandere zaak dan hetgeen men in films doet. Alhoewel.. we hebben het hier over seks. Het enige wat daar diepgaand aan is, is- uh. Goed, Val. Dit is het moment om te kappen met je gedachten en je te focussen op-
'Eh..' Ook al heb ik mezelf gezworen het niet te doen, ik ben alsnog bevroren en weet me totaal geen raad met de situatie. Mijn ogen zijn groter dan ze waarschijnlijk ooit zijn geweest. Ik voel haar lippen op mijn wang en haar handen om mijn nek. Ik voel me hulpeloos. Sla je handen om haar nek heen! Aai langs haar wang! schreeuwt een stem in mezelf. Als ik daar eens het lef voor had.
Dan stopt ze en neemt afstand van me. Ergens vind ik het jammer dat ze ophoudt. Ik vond het best aangenaam. Ik schrik van mijn eigen gedachten. Wacht. Aangenaam? Vond ik het.. aangenaam..?
“Weet je het honderd procent zeker?” vraagt ze dan. Zelfs een nitwit als ik weet waar ze op doelt. Ik ben al lang blij dat ze me niet aan het uitlachen is of me op welke manier dan ook in verlegenheid brengt.
'Ja.'

No growth of the heart is ever a waste

Jace Dagget.
'Liberty, Liberty Summers,' antwoordde ze op mijn vraag. Hmm, interessant. Ik liet een geheimzinnige glimlach zien.
'Wat i- Waar kom je eigenlijk vandaan?' Corrigeerde ze zichzelf. Wat is wat? Ze wou zeker eens wat negatiefs vragen aan me of me aanvallen met iets. Ik grinnikte vanbinnen. Deze meid had ergens ook best pit, maar geen pit genoeg.
Wat als ik haar zou vragen wat ze eerst wou zeggen? Zou ze het dan gewoon eerlijk zeggen of niet? Ach, dat merk ik later dan wel. Nadat ik haar vraag heb beantwoord.
“De stad waar de jeans geboren is,” antwoordde ik haar vraag op geheimzinnige toon. “Niet waar je erg op trots kan zijn,” voegde ik er later kalm aan toe.
En dat meende ik. Het was niet de stad waar ik graag kwam – ook al was ik er geboren. Mijn vader stond er nogal bekend, en dan op de negatieve vorm. Nog iets waar ik geen trots op ben.
Waar ben ik eigenlijk wel trots op? Anna. Dat is een ding dat zeker is. Mijn moeder schoot mijn gedachte in. Ik kon haar gelach zien. Niet erg duidelijk – meer vaag, maar dit kwam ook omdat ik haar niet meer gezien heb sinds dat ik drie jaar was.
Snel schoot ik naar een andere gedachte voordat ik verder over haar ging nadenken. De ketting rond mijn nek woog nu opeens erg zwaar, en mijn hand schoot naar mijn broek – precies waar ik de pistool verstopt heb.
Ik trok mijn shirt voor de zekerheid nog meer naar beneden. Ik had meteen spijt dat ik niet mijn oversized t-shirt had aangedaan.
Een pistool op zak was niet waar ik erg trots op ben. Alweer iets wat hij op zijn lijstje 'niet trots op' kon zetten. Maar ik ben het gewend geworden. Zonder dit kon ik mezelf niet beschermen – misschien voor even, maar niet voor altijd. Niet in de buurten waar ik ben opgegroeid. Dit wenste hij niemand aan. Niemand.

Don't walk. Run, you sheep, run.

Jess(ica) Alexis Lane.
Zijn blik staat nog steeds vol met zekerheid. Al zijn z'n ogen nu wat meer verwijdt, maar de zekerheid gaat niet weg. 'Ja,' had hij geantwoord. Iets wat ik eigenlijk niet hoopte, maar aan de andere kant – ik was niet iemand die iemand anders van zijn leven beroofde of zelfs misschien wat ergers deed.
Ik wilde mijn eerste zoen ervaren als waar ik zweverig van raakte en waarvan ik de vlinders in mijn buik kon voelen, maar dat heb ik niet gehad sinds dat ik Jeremy niet meer gezien heb. En geloof me, dat is een hele tijd terug.
Ik wilde dit ook voor Val, maar was dit dan goed genoeg voor hem? Ergens snapte ik hem niet. Misschien was hij zo wanhopig dat hij het zat was dat hij nog nooit gezoend had.
Goed, nu bij 'de les blijven'. Val wilt zijn eerste zoen. Ik grinnikte binnenin me, en bukte toen vervolgens naar voren. Mijn volle lippen plaatste ik op zijn mond. Ik begon eerst met een paar kusjes op zijn mond, en toen wachtte ik even - gewoon om hem te plagen.
Dit zou niets veranderen tussen ons toch? Om eerlijk te zijn, het zou spijtig zijn als we geen contact meer hadden. Dat zou ik echt jammer vinden.
Ik keek Val bedenkelijk aan. Nou goed, dat zouden we snel wel merken.
Ik plaatste mijn volle zachte lippen weer op zijn lippen, en opende mijn mond. Langzaam werden mijn kussen meer zoenen, en voor ik het wist sloot ik mijn ogen.
Denk niet verkeerd over me Val. Denk alsjeblieft niet verkeerd.
Mijn hand ging langzaam richting zijn haar - waar ik mijn hand doorheen haalde zonder dat ik het echt doorhad. Mijn andere hand bevond zich nog steeds op de plek bij zijn nek.

[ bericht aangepast op 10 april 2012 - 23:25 ]

Don't walk. Run, you sheep, run.

Liberty Summers

Nadat ik mijn naam heb gezegd begint hij geheimzinnig te glimlachen. Oke, dit wordt steeds vreemder. 'De stad waar de jeans geboren is,' antwoord hij mijn vraag dan. 'Niet waar je erg op trots kan zijn,' vervolgd hij kalm. Hij raakt in gedachte verzonken en net wanneer ik een opmerking wil maken schiet zijn hand naar zijn broek. Hij trekt zijn shirt nog naar beneden en ik frons lichtjes, zijn blik staat een beetje moeilijk. 'Wat is jou probleem,' floep ik er dan uit. Ach, ja wat dan nog. Ik heb niet veel te verliezen alles wat ik nog eenmaal had is toch al afgepakt. Ik kijk hem aan en probeer zijn blik te ontcijferen. Dit zeiden de meeste over mij. Als ik geen moer tegen ze te zeggen had maar oke. Mijn bui was weer omgeslagen naar hoe je dat voor mij normaal kan noemen. Hij leunde nog steeds tegen mijn deurpost aan en ik keek hem onderzoekend aan. Nog maals, wat had ik te verliezen? Niks, dus waarom zou ik me inhouden? Deed ik niet bij Carolina, dus waarom wel bij hem? Val deed ik het ook niet. Ik heb hem denk ik zwaar geshockeerd door mijn gave te tonen. Ik laat mijn blik weer op Jace rusten. Wat zou zijn gave zijn?

The duty of youth, is to challenge corruption.

Val Gray.

Opnieuw die rust. Ik besluit het maar de verklaring te geven dat ik deze keer weet wat ze van plan is, in tegenstelling tot haar eerdere onverwachtse acties. Ik merk hoe ze dichterbij komt. Geen rare bewegingen, gestamel of willekeurige feiten. Alleen rust.
Haar lippen raken de mijne en opnieuw glippen haar handen om mijn nek. Alles wat me aanraakt voelt zacht en warm. En ja, aangenaam. Ze houdt op, waardoor onze ogen elkaar opnieuw kruisen. Ik zou bij god niet weten welke emotie mijn gezicht uitstraalt. Het maakt ook niet uit. Is het de bedoeling dat ik iets zeg of doe? Mijn gedachten flitsen nu naar een film, waar de hoofdpersoon iets romantisch zegt. Maar dat zou in mijn geval ongeloofwaardig zijn, daarom is zoiets buiten de kwestie. Ik zwijg maar, om het veilig te spelen.
Huh? Zie ik nu aarzeling in haar ogen? Ik probeer nog eens goed haar gezichtsuitdrukking te scannen, tot ze me ineens opnieuw kust. Ik schrik lichtelijk door haar groeiende gretigheid, maar blijf me stil houden. Dan kom ik tot de conclusie dat ik al deze tijd nog niks terug heb gedaan. It takes two to tango, toch? Ik slik even, merk dat Jess haar ogen al heeft gesloten. Haar handen glijden door mijn haar. Zij weet overduidelijk wel wat te doen. Hoe veel ervaring zou ze hiermee hebben? Goed. Het wordt tijd dat ik wat doe en gauw. Verstand op nul, Val en een keer niet zo'n bangerik zijn!
Zacht laat ik mijn hand langs haar kaak glijden, voor deze rust vindt in haar hals. Ook deze voelt zacht en warm aan. En dan, voor het eerst in dit experiment, waag ik me er aan om haar terug te kussen. Ik begin aarzelend, niet precies wetend waar en hoe te beginnen. Sluit je ogen! zegt opnieuw die stem tegen me. Ik doe ogenblikkelijk wat de stem me opdraagt. Het werkt, op deze manier gaat het een stuk makkelijker. Ik gebruik mijn vrije hand om haar kaak te ondersteunen als we de kus voortzetten. Ik kus haar terug, met meer en meer zelfvertrouwen. Ik heb werkelijk geen idee of wat ik doe juist is, maar het voelt goed. En aangezien dit een gevoelskwestie is, zal ik vanuit mijn optiek niet klagen. Nu weet ik niet hoe Jess er tegenover staat.
Na een moment waarvan ik de tijdsduur kwijt ben, verbreek ik de kus. Een tijdje kijken we elkaar zwijgend aan.
'Dat was aangenaam,' zeg ik met een glimlachje.
'Althans.. voor mij. Ik hoop niet dat ik iets heb gedaan wat je ongemakkelijk deed voelen.'
Ik richt mijn blik van haar af, waarna deze op onze lege kopjes koffie valt. Ik lust wel een kopje, eigenlijk.
'Moet ik er ook eentje voor jou meebrengen? De vorige ronde was ik suiker vergeten,' zeg ik, al wijzende op de kopjes.

No growth of the heart is ever a waste