A Horror Party | One Direction 3 - Speeltopics

Iets wat een gewoon gezellig verjaardagsfeestje moest worden loopt uit tot een ramp.
Het kasteel dat de jongens van One Direction hebben afgehuurd blijkt echt vervloekt te zijn.
Zij en de meiden die mee zijn gegaan zijn de enige die alles kunnen stoppen en er is geen weg meer terug. Maar de tijd dringt, want als de klok twaalf slaat is het te laat. Mensen zullen een voor een verdwijnen tot de laatste er alleen voor staat en die op de laatste avond ook verdwijnt. Zal het ze lukken om te zorgen dat deze verschrikking stopt? Kunnen ze hun ergste nachtmerrie onder ogen komen? Is de vriendschap zo sterk als ze denken dat het is?

Het begin:

Het is avond en de groep komt aan bij het huis. De kamers worden verdeeld en daarna gaat iedereen op onderzoek uit.
Eigenlijk gebeurd er nog niet veel vreemds, maar als het bijna twaalf uur is veranderd alles. Niemand trekt zich er nog wat van aan, want iedereen denkt dat het de mensen zijn die helpen. Ook al de mensen verdwijnen denken ze dat het allemaal is grapje is bedoelt en gaan opzoek, maar dan komen de geesten met nieuws

[ bericht aangepast op 5 jan 2013 - 23:06 ]

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Niall James Horan
"Natuurlijk kan dat, maar wat nou als die spoken hun te pakken nemen?" Ik begin bezorgd te worden om de gozers die mij niet lieten kiezen. Ik zucht en druk mijn lippen op die van haar. Ik trek Ailleen nog dichter naar me toe en geef een kus op haar wang. Ik sla mijn arme om haar heen en staar stilletjes voor me uit. Het is een fijne stilte die ik niet graag wil verbreken. Het is zo heel fijn, Ailleen in mijn armen. Ookal zijn we in een letterlijk spookhuis.

'I've got the scars from tomorrow, and I wish you could see, you're the antidote to everything except for me.'

Ailleen Eliza Valentine
'Nialler niemand is alleen en er kan ze niets overkomen. En daarbij hadden we ze anders ook wel gehoord.' Ik sla mijn armen om hem heen en had liever dat Niall mocht kiezen en we nu dus gezellig bij Nandos zaten. 'Maak je niet druk' prevel ik tegen zijn lippen. Ik sla mijn armen nog iets strakker om hem heen als hij me nog iets dichter tegen zich aantrekt en legde mijn hoofd weer tegen zijn schouder aanleg. Ik druk een kus in zijn nek en staar naar buiten. De stilte die er hangt hoef niet perse verbroken te worden, want zo erg is het niet. Ik vind het fijn om zo met Niall te zitten ondanks de plek.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Niall James Horan
Volgens mij is Ailleen net zoals mij, even in rust. Gewoon nadenken, waar we zijn, waarom we hier zijn en hoe we weg moeten komen. Ik laat Ailleen langzaam los. Ik ga liggen en sluit mijn ogen. Ik wil de stilte gewoon niet verbreken en zeg daarom niks. Ik moet even liggen zonder de hele tijd dezelfde muren te zien. Ik mis thuis, niet omdat ik daar geen spoken heb, maar omdat ik daar verschilende plekken heb waar ik heen kan. Hier is dat niet mogelijk, alleen maar die zelfde saaie muur. Na een tijdje ga ik weer zitten. Ik trek Ailleen naast me en sla een arm om haar heen. Ik heb ook wel zin om te praten, maar ik wil die fijne stilte niet kwijt. Uiteindelijk open ik toch mijn mond. "Ik ben moe." Zucht ik, de hoofdpijn maakt het alleen maar erger. "We moeten hier weg, ik voel me hellemaal niet goed." Mompel ik. "Ik ben misselijk..." Ik denk dat het komt omdat ik hier duizellig word. De muren komen op me af en het zweet parelt over mijn hoofd. "Ailleen, we moeten echt weg!" Ik haal die adem maar het werkt niet. "Stop het!" Ik sla mijn handen voor mijn hoofd. Ik val achterover en rol mezeld tot een kleind hoopje. Ik sluit mijn ogen, steken gaan door mijn hoofd. "In mijn koffer! In mijn koffer zitten paracetemol's." Zeg ik. "Ik moet ze halen!" Ik sta op en val meteen op de grond. De duizelligheid. Wat is er met me? Net had ik nog niks! Ik kruip terug naar het bed en haal zwaar adem. "Hoe kan dit?" Mompel ik.

'I've got the scars from tomorrow, and I wish you could see, you're the antidote to everything except for me.'

[Heeft Melody al gereageerd?]

That is a perfect copy of reality.

Ailleen Eliza Valentine
Ondertussen was ik al diep in gedachten over eigenlijk van alles en nog wat, maar toch vooral over hoe we hier weg moeten komen. Langzaam ik om als Niall me langzaam loslaat. Een glimlach speelt rond mijn lippen bij het zien dat hij ligt en zijn ogen sluit. Geen van beide hadden we een behoefte om een eind te maken aan de stilte. het is dat hij hier is, want anders heb ik echt geen idee hoe het anders was afgelopen. Dit is niet een plek waar je alleen wilt zijn, maar ook niet een plek waar je zo naartoe zou gaan. na een tijdje voel ik toch hoe Niall zich naar zich trekt en een arm om me heen slaat. Ik druk een kus op zijn wang en sluit kort mijn ogen. Het moment dat hij de stilte verbreekt, open ik ze weer.'Misschien is het toch een goed moment om dan te gaan slapen' zeg ik, want ben zelf toch ook moe. 'Dan gaan wel opzoek naar een uitgang, want het is niet verstandig om hier dan te blijven. Alles bij elkaar maakt het er niet beter op.' zei ik zacht. 'Misschien komt het door de geur van de chocoladesaus...' Zodra het zweet over zijn hoofd parelt en schreeuwt dat we hier weg moeten, weet ik dat dat niet het geval is. 'Niall, ik beloof dat we hier weg gaan.' Bezorgd kijk ik hem aan als hij achterover valt en zichzelf tot een klein hoopje rolt. Dit ziet er echt niet goed uit, maar hoe het ineens komt... Net voor ik wil zeggen dat ik de paracetamol's wel uit zijn koffer ga halen, staat hij al op en valt meteen op de grond. Zo snel mogelijk sta ik op en help hem weer op het bed. Daarna loop ik zo snel mogelijk naar de andere kamer om weer terug te komen met paracetamol's en een flesje water. 'Nialler, had je geen last van claustrofobie? Ligt het daar misschien aan?' vraag ik zacht en overhandig de spullen.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Niall James Horan
Terwijl Ailleen weg is schreeuw ik het uit van de pijn. De muren komen op me af en ik kan er niks aan doen! Ik druk mijn hoofd in het matras maar het gaat niet weg. "Haal me hier weg!" Schreeuw ik. "Nee, niet komen, ga weg!" De muren blijven komen. Als Ailleen komt gaan de muren een klein stukje terug. "Jawel, maar daar heb ik al jaren geen last van. Waarom nu ineens wel?" Ik neem twee paracetemols en veel water. Het houd niet op. Ik laat me op het bed zakken en ga liggen. "Haal me hier uit..." De tranen stromen nu over mijn wangen door de pijn. "Please, doe me dit niet aan." Ik sluit mijn ogen en ben te zwak ze weer open te doen. De pijn neemt niet af maar word nog erger. Ik open mijn ogen uiteindelijk en ga zitten. Zwarte vlekken deinsen voor mijn ogen. Ik tril hellemaal en kan geen woord uit mijn keel krijgen. Waar heb ik dit aan verdient? "Help me, Ailleen..." Ik haal diep adem. "Ik heb je nodig." Ik krijg het gevoel dat ik elk moment flauw kan vallen. Ik sluit mijn ogen en haal met moeite adem. Steeds word het zwaarder en zwaarder. "Ik kan dit niet, ga hier weg Ailleen. Die muur." Ik kan geen eens wijzen. De muur komt te dichtbij. Het lukt me niet, ik kan dit niet. Ik knipper een paar keer maar de vlekken gaan niet weg. Mijn keel krijgt geen lucht meer. Langzaam val ik weg. Ik laat me op het bed zakken. Ik weet dat als ik nu slaap, ik de kans heb niet meer wakker te worden… Het lukt me alleen niet op wakker te blijven. Ik vecht, maar het vecht harder terug. Ik geef al mijn energie maar het lukt gewoon niet. Ik sluit mijn ogen en val langzaam weg. Weg van hier, weg van Ailleen en misschien zelfs weg van het leven.

'I've got the scars from tomorrow, and I wish you could see, you're the antidote to everything except for me.'

Ailleen Eliza Valentine
Toen ik in de andere kamer was hoorde ik Niall het uitschreeuwen van de pijn. Ik beet op mijn lip en zocht zo snel mogelijk de spullen bij elkaar. Ik was nooit iemand die heel erg rustig kon blijven in deze situaties. 'Niall ik beloof dat ik je hier weg haal' zei ik toen ik de kamer weer inliep. 'Rustig maar.' Het was voor mij zeker dat dit een vorm van claustrofobie is aangezien dit wel eens vaker was gebeurd en de muren op Niall afkwamen. 'Omdat alles hier hetzelfde is en thuis heb je verschillende ruimtes.' De paracetamol's helpen blijkbaar nog niet, want het houd nog niet op. 'Ik beloof dat...' Het deed me echt pijn om hem zo te zien en zou er dan ook alles aandoen om het te stoppen. Als hij uiteindelijk weer gaat zitten en helemaal trilt zie ik dat het alleen maat slechter gaat. Waar kwam het ineens vandaan? 'Rustig maar, Niall..' Ik trek hem in een knuffel en knik. 'Ik laat je hier niet alleen en zal je helpen.' Als ik het weer loslaat en aankijkt merk ik dat hij met moeite ademhaalt. Het word steeds zwaarder en zwaarder. 'Nee, want ik ga hier niet weg zonder jou.' Heel even kijk ik achterom maar het was deze keer de verbeelding die optrad bij claustrofobie. Als hij zich op het bed laat vallen en langzaam wegvalt, klim ik op het bed en ga zitten. 'Kom op, Nialler, je kan dit tegenhouden' zeg ik zacht en zonder dat ik het doorheb glijden de tranen over mijn wangen. 'Doe het voor mij, voor de andere, voor iedereen die om je geeft. Je weet dat we niet zonder je kunnen..dat ik niet zonder je kan.'

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Arriver schreef:
[Heeft Melody al gereageerd?]

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Camille Valery Lanes
Ik zucht en ik sla mezelf als de twee meiden de kamer uitlopen en ik kijk Melody aan met een blik van dat heb je weer goed gedaan. 'En wat doen we nu, slaan we hun over en gaan we naar de volgende op de lijst, of wil je eerst hun twee laten verdwijnen?' vraag ik aan Melody en ik laat alles weer als eerst. 'Doei spiegelbeelden' zeg ik en ik zweef de kamer uit. Dit was nu al de tweede keer in een jaar, dat mensen zomaar wegliepen. Daar moesten we echt iets aan gaan doen, anders zouden ze nooit meer bang van ons worden.

[ bericht aangepast op 27 dec 2012 - 14:06 ]

That is a perfect copy of reality.

Niall James Horan
Ik probeer wakker te blijven voor Ailleen. Met al mijn kracht. “Het lukt niet, het lukt gewoon niet!” Snik ik. Ik probeer mijn ogen open te houden. “Je mag niet alleen zijn… Ga, ga naar de rest. Ze zullen je hier door heen helpen! Daarna kan je weer naar mij.” Ik weet dat ik lieg, als ze nu weg gaat, ga ik sowieso dood. No matter what! Zij houdt me nu in leven. “Echt, ik beloof het je! Ik zal vechten.” Ik haal veel te moeilijk adem. Die pillen liggen misschien nog wel onder in me tas, maar volgens mij zijn die al over datum. Dan word het alleen maar erger. “Ailleen, als je van me houd ga je nu weg. Weg van deze kamer, weg van mij. Je gaat naar de rest en haalt hulp… Als je van me houd, dan doe je dat.” Ik slik en pak haar hand. “En ik weet dat je van me houd.” Ik druk een kus op haar voor hoofd. “Hoe langer je hier blijft, hoe groter de kans dat het nooit meer goed komt.” Ik geef haar een bemoedigend knikje en sluit mijn ogen. De tranen stromen weer, waarom moet dit mij over komen? Wat heb ik fout gedaan?

'I've got the scars from tomorrow, and I wish you could see, you're the antidote to everything except for me.'

Ailleen Eliza Valentine
Ik veeg een paar van zijn tranen weg en bijt op mijn lip. 'Natuurlijk lukt het wel, blijf aan goede dingen denken. Denk aan je vrienden, One Direction, de fans, alles' zei ik zacht en schud mijn hoofd. 'Ik blij bij jou of je dat nu wilt of niet...de rest die kan nu toch niets doen,' Ik weet ook net zo goed als hij dat hij loog over de woorden. Ik weet dat het praten al helpt en wil hier niet weg. 'Dat is ook het gene wat je moet doen.' Het ademhalen gaat veel te moeilijk. Ik zoek in zijn tas opzoek naar iets wat misschien kan helpen, maar de pillen die ik vind zijn al over de datum. Dat is iets waar je nu dus ook niets aan hebt. 'Nialler, natuurlijk hou ik van je, maar ik verlaat deze kamer echt niet zonder jou.' zei ik zacht en kijk even naar onze handen voor ik knik. 'Natuurlijk is dat zo en weet je dat.' De kus op mijn voorhoofd zou normaal zorgen voor een glimlach op mijn gezicht, maar deze keer zorgt het voor nog meer tranen. 'Het komt goed, want ik laat je hier niet achter en beloftes zouden we altijd nakomen.' Mijn ogen worden groot bij het woord beloftes en pak mijn tas van de grond om vervolgens te zoeken. Waarom heb ik daar niet eerder aan gedacht? Dit komt me zo bekend voor, omdat mijn broertje het ook heeft en ik heb belooft op de pillen altijd overal mee naartoe te nemen voor het geval dat er iets gebeurd. Vanochtend wilde ik ze uit mijn tas halen, maar heb het toch niet gedaan. Als ik gevonden heb wat ik zoek, pak ik het flesje water weer en kijk naar Niall. 'Alsjeblieft, Nialler neem dit in voor mij..'

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Niall James Horan
Dankbaar neem ik de pillen over. Ik pak de fles maar laat hem weer zakken omdat hij zwaar is. "Help..." Ik slik en neem de pillen. Ik ga liggen en wacht tot de pillen aanslaan. Precies op het moment dat ik weg zak, begint het te werken. Niet heel erg, maar toch wel een beetje. "Dankje... Ailleen, je bent mijn alles." Een kleine glimlach onstaat op mijn gezicht. Ik haal wat makkelijker adem en kan na een tijdje opstaan. Ik probeer te staan, maar dat lukt niet. "Misschien moeten we hier maar gaan slapen." Stel ik voor. Ik laat me achterover vallen en pak Ailleen's hand. "Blijf je bij me slapen?" Ik hou mijn arm met moeite omhoog zodat ze naast me kan komen liggen. Ik trek haar dicht tegen me aan en de deken over ons heen. Alleen liggen moet wel genoeg zijn. "Bedankt, Ailleen. Je hebt mijn leven gered... Zonder jou was ik nu waarschijnlijk dood." Ik geef een licht kneepje in haar hand en een kus op haar hoofd. Ik sluit mijn ogen en val in een diepe slaap, althans... dat probeer ik.

'I've got the scars from tomorrow, and I wish you could see, you're the antidote to everything except for me.'

Harry Styles.
Ik slaakte een verontwaardigd geluidje na zijn woorden. 'Je maakt me al twee jaar lang helemaal gek, ik denk dat -dat toch wel vrij bijzonder is...' Mompelde ik zachtjes en voelde mijn wangen rood worden, ik richtte mijn blik maar op mijn voet alleen om Louis niet aan te kijken, ik had weer eens een genante opmerking gemaakt, straks ging Louis me uitlachen, alleen omdat ik al zo lang verliefd op hem was. Ja, dat hoorde je goed, ik ben al meer dan twee jaar verliefd op Louis, vanaf het eerste moment vond ik hem helemaal geweldig, nu nog steeds. Ik zuchtte zachtjes en keek terug op. 'Maar, Lou, je gaat niets ergs met me doen, toch?' Volgens mij was de twinkeling in mijn ogen niet te missen en god zij dank begon Louis te zoeken naar het verband.

stay safe because I like being alive at the same time as you

Louis Tomlinson.
Ik keek Harry verbaasd aan door het verontwaardigde geluidje dat hij slaakte na mijn woorden. 'Misschien is dat toch best wel bijzonder, mar dat betekent dat jij dat ook bent...' zei ik zacht en grinnikte zacht door zijn wangen die rood werden, en vervolgens zijn blik weer op zijn voet richtte om mij niet aan te kijken. Ik wist niet wat hij dacht dat mijn reactie zou zijn, maar waarschijnlijk het tegenovergestelde van wat mijn reactie werkelijk zou zijn, want ik zou hem niet uitlachen of wat raars zeggen. Dit was iets wat ik...ja wat juiste woorden die ervoor waren? Schattig vond klopte namelijk niet helemaal...Toen hij weer opkeek en voor ik verband ging zoeken, drukte ik snel nog een kus op zijn lippen. 'Wie zal het zeggen, Hazz, wie zal het zeggen' zei ik en probeerde een grijns te onderdrukken terwijl ik een van de kastjes opende.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Ailleen Eliza Valentine

Ik pak de fles weer als Niall hem weer laat zakken omdat het te zwaar is. Net op het moment dat ik wil helpen neemt hij de pillen al in waardoor ik de fles op de grond zet. Ik bijt op mijn lip als hij gaat liggen en hoop dat de pillen aanslaan. een glimlach verschijnt op mijn gezicht als het begint te werken en door zin woorden. 'Geen dank, je weet dat ik er alles voor over heb om je te helpen.'Het is fijn om te horen dat hem ademhalen weer wat makkelijk gaat en na een tijd weer kan opstaan. Het staan gaat dan niet perfect, maar het is al een stuk beter dan net. 'Misschien heb je gelijk.' Ik knik bij de volgende woorden en ga dan naast hem liggen. 'Natuurlijk blijf ik bij je slapen.' Als Niall me dichter tegen zich aantrekt, sla ik een arm om hem heen en druk een kus op zijn lippen. 'Je hoeft me niet te bedanken. Ik deed alleen wat iemand anders ook zou doen en daar moet je niet aandenken. Het is allemaal goed gekomen.' Ik sluit mijn ogen en voel nog hoe hij een licht kneepje in mijn hand en een kus op mijn hoofd geeft.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer