RPG - Het instituut voor Bijzondere Gevallen - Hawai 2 - Speeltopics

Oorspronkelijk is dit verhaal begonnen op Hyves, maar omdat die er helaas mee gaat stoppen, willen we hier graag verder gaan.
Iedereen is natuurlijk vrij om mee te doen, maar we zitten dankzij Hyves' faillissement dus wel midden in het verhaal! Hopelijk hebben jullie hier begrip voor.


Het is zeven jaar na het begin van het eerste verhaal. Nadat ze het Instituut hebben verlaten, wonen Kato, Cordelia, Emily, Wyatt en Rodey op het eiland waar Kato is opgegroeid.
Inmiddels hebben Cordelia en Emily een kind gebaard.
De vulkaan op het eiland Montserrat begint weer actief te worden. Uit angst dat hij gaat uitbarsten, verhuisd iedereen met de kindertjes naar Hawaii, plus enkelen van Kato's familieleden die dieper in het bos wonen en hem geloven.
Omdat ze allemaal zo verschillend leven en de luxe van het Instituut gewend zijn, zijn ze altijd afhankelijk gebleven van de mensen aan het vaste land van de Verenigde Staten.
Op Hawaii blijkt een hele nederzetting te zijn van vreemde wezens die niet in de mensenwereld kunnen wonen en om welke reden dan ook, hebben besloten om niet bij hun soortgenoten te zijn.
Er is maar een kleine groep van die wezens die hen durft te vertrouwen. De zeemeerminnen en Rodey worden wel toegelaten, maar voor de halfwolven blijven ze vrezen. Ze zijn bang dat ze andere wezens opeten.
Zij worden geacht om in de bossen, buiten het dorp te leven, tussen de andere, gevaarlijkere wezens. Daarom verlaat ook niemand het dorp. Behalve voor het water.
Het dorp wordt bestuurd door een stel wijzen, die bepalen wat ze allemaal moeten doen wanneer er iets gebeurd.

Meer uitleg en het inschrijf topic vindt je hier: http://www.quizlet.nl/forum/topic.php?tid=157054

Personages

Bethany 'Beth' - 21 - tijgermens q]Marjannee[/q
Enaid - 97 - ederos q]Hohenheim[/q
Ferapyle - ? - sater q]Ensiferum[/q
Leona - 27 - trol q]Ensiferum[/q
Meller Wartons - 14 - mensee q]Marjannee[/q
Michelle L'Oreal - 22 - vervloekt mens q]Ensiferum[/q
Minkabh - +/- 47 - papegaaienotter q]Hohenheim[/q
Peikka - 31/32/33 - follet q]Hohenheim[/q
Russel Wartons - 22 - mensee q]Marjannee[/q
Satyr - 21 - sater q]Ensiferum[/q
Stimpy - 1 - eekhoorn q]RosanneB[/q
Tari - 19 - elf q]Marjannee[/q
Venomis - 24 - dracaena q]Ensiferum[/q
Weather - 20 - Treeture q]Marjannee[/q

Nieuwkomers
Allie - 22 - zeemeermin q]Hohenheim[/q
Athiabbe Duskfury - 20 - halfwolf q]Hohenheim[/q
Baiel - 22 - nereïde q]Marjannee[/q
Cordelia Duskfury-Grecia - 21 - zeemeermin q]RosanneB[/q
Emily Grecia - 22 - zeemeermin q]Marjannee[/q
Glaie - ? - nereïde q]Marjannee[/q
Gyab Duskfury - 19 - halfwolf q]Hohenheim[/q
Javelin Ash - 21 - halfwolf q]Marjannee[/q
John ? - ? - mens q]Marjannee[/q
Kato Duskfury - 22 - halfwolf q]Hohenheim[/q
Limany Redfinder - 22 - halfwolf q]Hohenheim[/q
Maerle - 0 - zeemeermin/nereïde q]Marjannee[/q
Nykin Duskfury - 0 - halfwolf/meermin q]Hohenheim[/q]/[q]RosanneB[/q
Oliver May - 24 - mendax q]Marjannee[/q
Pagelino Duskfury - 12 - halfwolf q]Hohenheim[/q
Patja Duskfury - 9 - halfwolf q]Hohenheim[/q
Prahi - 29 - Syrene q]Hohenheim[/q
Qako Duskfury - 26 - halfwolf q]Hohenheim[/q
Rodey Diablo - 21 - bosduivel q]Hohenheim[/q
Wyatt - 23 - waternimf q]Hohenheim[/q
Yati Stormghost - 22 - halfwolf q]Hohenheim[/q
Zipp +/- 4- bosduivel q]Hohenheim[/q

Overig
Jill - 22 - mendax q]RosanneB[/q

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Cordelia bleef een beetje tegen Kato aan leunen toen ze hem los had gelaten en raakte even zijn gezicht aan. 'Je bent lief.'
Nykin kwam naar hen toe gelopen en liet zich lachend tegen haar aan vallen. Cordelia kietelde hem in zijn buikje en keek weer naar Kato. 'Ik besefte gewoon weer even hoeveel geluk ik heb met jullie allemaal. Dat kwam toen ik aan Haliae dacht..' Ze beet op haar lip en pakte Nykin vast toen hij zijn evenwicht even dreigde te verliezen.

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Emily glimlachte en vulde een beker met sap. Ze zag aan Baiel dat hij graag even wilde rusten. Het was niet erg druk geweest, maar ze begreep dat hij moest nadenken over haar voorstel om een wildvreemde bij hen in huis te laten wonen.
Het was ook snel en ze kende Ariana nauwelijks, maar ze leek heel erg aardig te zijn. Bovendien was ze een gevangene van Venomis geweest en moest ze zich nu ontzettend alleen voelen. Ze had hier geen familie en nauwelijks vrienden - Rodey kende ze nog maar net - en Emily wist hoe het was om zich alleen te voelen. Ze had ook jaren alleen door het water gezworven, ook nadat ze - weliswaar slechts drie dagen - in gevangenschap had geleefd. De enige vrienden die ze had gehad in die drie jaar dat ze alleen was, waren vissen, en die bleven nooit op één plek. Emily was wel veel op één plek gebleven, in de hoop dat ze op een dag weer gevonden zou worden door haar ouders.
Hoewel ze veel van die tijd geleerd had en daardoor veel zelfstandiger was geworden, was het ook een erg zware tijd geweest. Zoiets gunde ze niemand en zeker niet iemand die in gevangenschap had geleefd. Daarom wilde ze graag een vriendin voor Ariana zijn.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

In het hotel kregen ze een kamer toegewezen. Oliver legde Quinty en hun ei voorzichtig in het wiegje dat op hun kamer stond en keek even rond. Het was een kleine, knusse kamer met weinig leefruimte. Er was een bank, een vierkante eettafel met vier stoelen en op de grond lag, voor de wieg, een klein kleed. Dat was de enige bewegingsruimte die ze in het leefgedeelte hadden.
Hij liep de slaapkamer in en zag een groot tweepersoonsbed. In het hoekje was een kleine kledingkast gepropt en verder was er geen mogelijkheid om er nog iets anders te plaatsen.
De badkamer was al net zo klein en praktisch ingedeeld: het toilet en de douche zaten nauw tegen elkaar aan. Oliver slaakte een gefrustreerde zucht. Hij zou het niet volhouden om hier lang te verblijven. Het was hem allemaal veel te klein en hij had veel te weinig vrijheid. Als hij even naar buiten wilde, moest hij eerst drie trappen aflopen. Vervolgens zou hij gevangen zitten tussen de huizen en de winkels en hij had gehoord dat het niet echt de bedoeling was om buiten het dorp te gaan leven. Het zou er te gevaarlijk zijn.
Oliver vond dat onzin. Ten slotte was hij best in staat te vechten tegen andere wezens en, als zijn tegenstander echt te zwaar voor hem was, dan kon hij zomaar wegvliegen. In de mensenwereld had hij zijn vleugels altijd bedekt met zijn kleren, maar nu hij vrijuit kon doen wat hij wilde, had hij zijn bovenlichaam liever vrij van al die onzin. Hij hoefde zijn vleugels niet te verdoezelen, want hij was juist toegelaten omdat hij ze had, en hij had er ook helemaal geen moeite mee dat anderen dan zijn lichaam konden zien. Hij was zich ervan bewust dat hij helemaal geen verkeerd lichaam had en wist dat hij een hoop aandacht van vrouwelijke schoonheden kon krijgen.
Maar hij had Allie. Het was nog steeds een raar besef dat hij vastzat aan iemand en zelfs een kind met haar zou krijgen. Hoewel Quinty wel degelijk voelde als zijn eigen dochter, was hij zich er wel degelijk van bewust dat ze dat niet werkelijk was. Het was altijd een stukje Emily naar wie hij keek en dat voelde wel goed: een stukje van Emily - haar genen - en een stukje van hemzelf, omdat hij haar nu opvoedde.
Zijn eigen kind, met zijn genen, was echter van Allie. Hoewel hij haar zeker een leuke, bijzondere meid vond en zich ontzettend tot haar aangetrokken voelde, wist hij dat hij niet genoeg van haar hield om haar trouw te kunnen zijn. Er was helemaal niemand geweest van wie hij genoeg hield om haar trouw te zijn: zelfs bij Emily was dat niet het geval geweest, en hij was toch wel echt verliefd op haar geweest. Toen ze het uitmaakte, had hem dat dan ook behoorlijk pijn gedaan. Een pijn die hij haar had terugbetaald door haar kind van haar af te nemen, zodat zij dezelfde pijn van verlies kon voelen.
Hij vroeg zich af hoe het nu met haar moest gaan. Met haar en die vieze nereïde van d'r. Hij verachtte de nereïde, alleen al omdat hij blijkbaar wel haar 'ware liefde' was. Hij had zichzelf nooit als haar ware liefde voorgesteld, maar kon het ook niet verdragen dat ze dat wel in een ander zag. Daarom had hij Baiel ook pijn willen doen, ook om hem weer hetzelfde te laten doorstaan als Oliver had moeten doorstaan.
Hij hoopte echter dat het nu wel wat beter met Emily ging. Ze had pijn gevoeld, hij had zijn wraak gehad, voor hem was het nu over. Tenzij ze hem weer pijn zou doen, hoefde hij haar niet meer te raken. Wat hem betrof kon Emily nu een gelukkig leven leiden. Weliswaar met het gemis van een kind, maar ook met het geluk van haar andere kind.
'Al, zullen we een wandeling door het dorp maken?' stelde Oliver voor, nadat hij de weinige spullen die hij had meegenomen, had opgeborgen in enkele kasten. 'Kunnen we de boel direct verkennen.' Hij was toch wel nieuwsgierig geraakt naar de wezens die hier moesten wonen. Hij had wel meerdere bijzondere wezens gekend in zijn leven, maar had ze nooit allemaal op één plek gezien. Bovendien waren er vast nog genoeg wezens die hij niet kende.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

‘Dat komt misschien omdat jullie ook een menselijke vorm hebben.’Hij blikte even op zijn paardenvoeten. Hij wist genoeg van de mensen om te weten dat hij daar als een rariteit werd beschouwd, gevangen zou worden genomen en voor geld aan het publiek zou worden gepresenteerd. Waarschijnlijk verwachtten ze ook nog dat hij kunstjes zou doen.

-

Terwijl Venomis uit haar glas dronk, keek ze naar Baiel. Het zou tijd kosten om een idee uit te werken en hem buiten de muren te krijgen, waar ze terug kon veranderen zonder dat iemand dat in de gaten had.

Every villain is a hero in his own mind.

Tegelijk observeerde Baiel Ariana. Hij had Emily's plan in eerste instantie belachelijk gevonden, maar begon er steeds meer het nut van in te zien. Het was waar dat Meller niet meer op hun kinderen kon passen als ze in het water leefden en het was ook waar dat ze blootgesteld zouden worden aan meer gevaar. Baiel was niet bang voor zichzelf, want een haai of iets dergelijks zouzich niet in hem interesseren, want er zat geen vlees meer aan zijn lichaam. Maerle zat echter vol leven en het ei dat binnenkort zou komen, was ook een aanlokkelijke maaltijd voor veel waterwezens. Baiel was nog niet sterk genoeg om hen te beschermen en hij kon niet van Emily verwachten dat ze altijd bij hen bleef. Emily zou dat doen, daar was hij van overtuigd, maar ze zou eraan kapot gaan. Ze had te veel energie om de gelukkige huisvrouw te spelen.
Zijn blik kruiste die van zijn vrouw. Hij zag de hoopvolle blik in haar ogen en toen knikte hij.

Emily's gezicht klaarde direct op. 'Nu?' mimede ze geluidloos.
Baiel haalde zijn schouders op, maar knikte.
Emily haalde diep adem. 'Ariana? We wilden je iets vragen.' Ze pakte een stoel uit de woonkamer en zette die naast Baiels bed, zodat Ariana kon gaan zitten. Zelf ging ze op de rand van het bed zitten.
Ariana keek hem afwachtend aan en Emily besloot het eerst in te leiden. Ze viel meestal metde deur in huis, maar ze begreep dat zoiets dan waarschijnlijk niet zo goed zou vallen.
'Ariana, Baiel en ik hebben besloten om een huis te gaan maken in de zee. Vlakbij het eiland, weliswaar, maar we denken dat het goed is voor ons en onze kinderen.' Ze wees ook even op haar buik en wist eigenlijk niet of Ariana überhaupt van haar zwangerschap wist. 'Het probleem is dat er in de zee wel meer gevaren zijn dan hier. Hier krijgen we de bescherming van het dorp.' Al was dat ook niet helemaal goed verlopen, gezien Ariana en John beide ontvoerd waren. 'Bovendien is onze vaste oppas, die op Maerle past als ik aan het werk ben, een landwezen.
We weten dat je net terug bent van een ontvoering en ik begrijp als geen ander dat dat heel erg moest zijn. Daarom denken we dat het ook voor jou heel goed zou zijn om - nou ja, om ook bij ons in het water te komen wonen. Je verdient het nu niet om alleen te zijn.' Ze keek Ariana verwachtingsvol aan.
'Als je het liever niet wilt, of erover na wilt denken, dan is dat natuurlijk geen probleem,' voegde Baiel er nog aan toe.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Alles in Venomis schreeuwde natuurlijk ja, want ze had duidelijk Emily’s vertrouwen gewonnen en had haar niet eens zoveel moeite gekost. Tegelijkertijd drukte het besef zwaar op haar dat niemand deze uitnodiging had gedaan als ze zich in haar normale vorm had gepresenteerd. Het benadrukte de eenvoud van deze wezens, die een weerloos meisje dat zichzelf een nereide noemde wilde gebruiken om hen tegen watermonsters te beschermen, terwijl ze haar te lijf zouden gaan als ze haar echte verschijning zagen – terwijl ze dan dezelfde intenties had.
‘Ik weet het niet,’ antwoordde ze terughoudend. ‘Kan ik jullie kind dan wel beschermen? Misschien zal Venomis me weer vinden…’

Every villain is a hero in his own mind.

'Kan Venomis onder water leven?' vroeg Baiel geschrokken. Hij schudde verwoed zijn hoofd, wat hem behoorlijk wat moeite kostte. 'Nee. Dan gaan we niet het water in. Dan blijven we hier wonen.'

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Ik snap Baiels reactie eigenlijk niet zo goed ;P

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

‘Ik weet niet of ze er zou kunnen leven, maar ze kan er wellicht in jagen.’
Venomis begreep dat ze met deze eerlijkheid haar eigen kansen doorstreepten en voegde er iets genuanceerder aan toe: ‘Maar misschien kunnen we een plek vinden dat diep genoeg is.’

Every villain is a hero in his own mind.

[Welke reactie?]

Emily bleef even stil. 'Het blijft een risico…' Maar het had Baiel écht geholpen toen hij in het water was en ze zouden zoveel minder financiële problemen hebben…
'We kunnen het niet riskeren,' verzuchtte Baiel. 'We kunnen het risico niet nemen dat Venomis onze kinderen te pakken krijgt.' Hij keek Emily aan. 'Ik wil niet nog een kind kwijt, Em...'

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Venomis wist niet wat ze daar aan toe moest voegen. In wezen kwam ze bijna nooit in zee. Ze haatte zout water. Buiten het dorp zou het de veiligste plek zijn.
Ze wist dat niemand dat wist en daarom zou het niet onlogisch zijn als een deel van de zee ook magisch beschermd was. Omdat Ariana echter pas net in een dorp was, zou het vreemd zijn als ze dat wist en daarom zweeg ze erover.
‘Misschien kan Satyr jullie helpen. Hij is ook een grote hulp voor mij geweest.’

Every villain is a hero in his own mind.

Emily knikte. 'Ja…' mompelde ze. 'Nou ja, denk - denk er in ieder geval nog even over na.' Ze zouden er zelf ook over na gaan denken of ze nog wel in het water wilden wonen.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Ik lijk niet op een mens.' Athiabbe stak haar handen weer in het vieze water om de spons op te vissen die ze daar in had laten vallen. 'Als je ooit een mens van dichtbij hebt gezien, dan zal je begrijpen dat ik dat niet ben.'

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

(O wacht laat maar ik snap het al, never mind)
(En Alicia, weet je iets met Kato?)

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

[Ik had jouw stukje helemaal nooit gezien]

Kato streek even door haar haren. Er niet over praten was voor hem de gemakkelijkste manier om zich er niet rot over te voelen, maar Cordelia zorgde er voor dat hij niet echt een keuze had.
'Ik ben ook heel blij dat ik jou heb.'
Hij wist dat hij wat over Haliae moest zeggen, maar hij kon zijn gevoel nooit echt onder woorden brengen. Ze was al zo lang weg... Er gingen dagen, soms weken, voorbij dat hij niet aan haar dacht en haar niet miste, maar dat had hij wel gedaan toen ze hun huis verlieten.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes