RPG || OUAT Back in the enchanted forest || Speeltopic 2 - Speeltopics

Hier dus de speeltopic.
Het is een zomerse dag in de Enchanted Forest mensen zijn nog bezig om alles op te bouwen wat er vernield is wegens de vloek, steeds meer begint alles weer terug te komen. Iedereen begint gewoon bij hun eigen huis/plek waar ze wonen.


Rollentopic: http://www.quizlet.nl/forum/topic.php?tid=178413
Praattopic: http://www.quizlet.nl/forum/topic.php?tid=178575


Veel plezier (:

The Huntsman

Ik kwam aangestrompeld bij de trap en had nu geen kracht om naar beneden te lopen. Anders zou ik vallen. "Pfff, daar ligt die weer. Opnieuw een wanhopige poging." ik voelde een laars in mijn buik komen en vervolgens nog een tegen mijn rug waardoor ik de trap afviel en beneden uitgestrekt op de vloer bleven liggen met mijn gezicht richting de grond.

---

Do I look like Mother Teresa?

Red

De geur van the Huntsman wordt steeds sterker, hij is dus in de buurt. Steeds sneller begin ik te rennen, plotseling zie ik hem liggen, plat op zijn buik. Een groepje soldaten staan er bij te lachen en bespugen hem. Met ontbloot tanden ren ik op ze af, de eerste de beste bijt ik in z'n been. Hierdoor zet de rest op het lopen en hinkt de gewonde soldaat weg. Ja nu lachen jullie niet meer, denk ik spottend. Snel ren ik de trap weer af naar the Huntsman. Met mijn snuit draai ik het levenloze lichaam van de jongeman om. Snel begin ik zijn gezicht te likken. Wordt wakker alsjeblieft, ik piep zachtjes. Ik kan hem zo niet helpen, snel sluit ik mijn ogen en probeer me te concentreren. Het moet lukken, voor the Huntsman. Het koste een korte inspanning, maar vervolgens stond ik er weer als mens. Ik twijfelde wat ik moest doen, ik was niet goed in het verzorgen van gewonden. Moest ik hem mond op mond geven? Hij ademde heel zwakjes. Ik begon in een ritmische volgorde op zijn borst te drukken. Hierna werd ik zenuwachtig, maar het hoorde erbij. Voorzichtig plantte ik mijn lippen op de zijne en blies mijn adem naar zijn longen. Ik haalde mijn buidelzakje los en gooide wat water over zijn hoofd. 'Wakker worden, alsjeblieft!' smeekte ik.

---

When you believe your dreams come true

The Huntsman

Ik weet niet hoe, maar opeens zetten de soldaten het op een rennen. ik voel hoe ik op mijn rug wordt gedraaid en zie een zwarte gedaante boven mijn hoofd. Ik voelde wat druk op mijn buik en het volgende wat ik voelde was de lippen van een vrouw gevolgd door een plens water. 'Wakker worden, alsjeblieft!' ik schud mijn hoofd. "Nee, Red." zeg ik jammerend. Ik kan mijn hand niet bedwingen en deze gaat langzaam naar het mes in mijn riem. "Ren." mompel ik. Ik probeer het tegen te gaan, maar The Evil Queen zei het met mijn hart in haar handen. Het was officieel een bevel geworden. "Ik kan er niks aan doen." zei ik terwijl ik een traan over mijn wang voelde rollen. Ik was nog steeds zwak dus kon nog niet met mijn mes bij haar borst komen. "Ren," fluisterde naar Red.

---

Do I look like Mother Teresa?

Red

Langzaam schudde the Huntsman zijn hoofd. Ik was opgelucht dat hij wakker werd, maar mijn blik vertrok direct weer. "Nee, Red." zegt hij jammerend. Ik volg zijn beweging en zie dat hij naar zijn mes grijpt. "Ren." mompelt hij. Ik zie dat hij een gevecht met zichzelf aan gaat, maar dat hij erg zwak is. "Ik kan er niks aan doen." zei hij terwijl er een traan over zijn wang rolt. Langzaam kwam het mes op mij af, maar het kwam niet hoog genoeg. "Ren," fluisterde hij. De tranen prikten in mijn oog hoeken. Bijna hadden we zijn hart gevonden en was hij eindelijk vrij geweest. Maar nu lag hij hier als een zielig hoopje mens, niet meer dan een speelpop van the Evil Queen. Snel trok ik het mes uit zijn handen. 'Nee, ik geef je nog niet op,' zei ik vastberaden. Ik controleerde hem op andere wapens en trok hem vervolgens overeind. Zo goed en slecht als het ging kreeg ik hem op mijn rug en begon naar de poort te lopen. 'We gaan je hart terug halen, dat beloof ik je. Maar eerst moet je aansterken.' Gelukkig was de poortwachter nergens te bekennen en konden we zo naar buiten lopen. Ik nam hem mee naar een klein hutje, waar ik zo nu en dan verbleef. Voorzichtig legde ik hem op een bed. 'Ik maak wat eten voor je klaar,' mompelde ik terwijl ik een vuurtje maakte en daarboven een grote pan met water hing.

---

When you believe your dreams come true

The Huntsman

Red trok het mes uit mijn handen. Mijn ogen vielen even dicht, maar ik hoorde nog wel. 'Nee, ik geef je nog niet op,' zei ze vastberaden. Ik voelde hoe Red over mijn lichaam heen ging om te kijken of ik nog meer wapens had. Ik werd overeind getrokken en ze sleurde me mee naar de poort. 'We gaan je hart terug halen, dat beloof ik je. Maar eerst moet je aansterken.' Ik bleef zachtjes mijn hoofd schudden. Ik moest het doen, mijn hersenen zeiden nee, maar mijn lichaam deed ja. Ik open weer mijn ogen en zie dat we bij een klein hutje aan waren gekomen. Ik werd op een bed gelegd en wilden overeind komen, maar het lukte me niet. 'Ik maak wat eten voor je klaar,' mompelde Red terwijl ze een vuurtje maakte en daarboven een grote pan met water hing. "Red," fluisterde ik. "Het is hopeloos." fluister ik. "Er is..." ik zak langzaam weg. "laatste dag..." mompel ik alleen nog maar waarna het weer zwart wordt.

---

Do I look like Mother Teresa?

Raven Mills

Ik zag dat de Huntsman mij nog een blik gaf waarna hij op de grond in elkaar viel. Ik vond het verschrikkelijk om te zien. Ik keek naar mij moeder die vrolijk in het hart van de Huntsman aan het knijpen was. Mijn blik vloog tussen de twee heen en weer, ik wist me niet te redden uit de situatie.
'Mam' sis ik haar woedend toe, ik kon het niet meer aanzien hoe de Huntsman aan het lijden was. Ze stopte met knijpen in het hart ik keek haar opgelucht aan. Mijn blik ging weer naar de Huntsman die happend naar adem op de grond probeerde weg te komen. Ik was blij dat het was afgelopen en richtte me weer op de oude man die via mijn gedachtes op het bed was verschenen.
'En nu?' vroeg ik mijn moeder.

[ bericht aangepast op 21 juli 2016 - 9:05 ]

---

"The stars replaced the emptiness of my heart."

The Evil Queen

'En nu?' Vroeg Raven. Ik grinnikte, blijkbaar had ze er zin in. 'Wat wil je leren, hoe je geesten kan martelen? Of het dodenrijk kan bewandelen?' Ik denk dat ik het eigenlijk al weet, maar ik moet het van haar horen. 'Maak je keuze, Raven.'

[ bericht aangepast op 21 juli 2016 - 9:34 ]

---

Sometimes is get nervous in social situations, and i talk to myself.

Raven Mills

'Wat wil je leren, hoe je geesten kan martelen? Of hoe je het dodenrijk kan bewandelen?' ik kijk haar geschokt aan. Waarom zou je ooit doden willen martelen die arme mensen zijn al aan iets gestorven wat bij vele geen prettige dood zal zijn geweest en dan wil je ze daarna ook nog gaan martelen.
'W-waarom zou je doden willen martelen, ze zijn toch al dood' breng ik er stamelend uit. Ik hervat mezelf echter snel en krijg mijn zelfvertrouwen weer terug.
'Geen van beide' antwoord ik 'Ik wil mensen het dodenrijk in kunnen sleuren en ze daar vast kunnen houden, dus misschien is bewandelen een eerste stap' zeg ik met een sluwe glimlach. Ik realiseerde me op dat moment dat ik op mijn moeder begon te lijken met mijn neiging om mensen te willen doden. Maar het leek me gewoon leuk om te doen, terwijl ik dit dacht kwam de waarheid in mij naar boven. Ik zou nooit anders dan mijn moeder kunnen worden. Wie slecht is blijft slecht, dat kan niet meer goed worden. Ik probeerde mijn tranen tegen te houden en mijn moeder niet aan te kijken. Ik wil helemaal geen huilebalk zijn en ik wende mijn gezicht van haar af knipperde een paar keer goed met mijn ogen en voelde de tranen wegtrekken.

[ bericht aangepast op 21 juli 2016 - 20:15 ]

---

"The stars replaced the emptiness of my heart."

Jo Mari Gold

Ik grinnikte even toen Regina weg was, legde de dolk op tafel en pakte mijn drinken met beide handen beet, lekker verkoelend.
Ik keek mijn vader aan, "Mag ik ook mee vanavond?"

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Red

"Red," fluisterde hij. "Het is hopeloos." fluister hij. "Er is..." ik merkte dat hij langzaam wegzakte. "laatste dag..." mompelde hij alleen nog maar waarna hij volledig weg zakte. 'Arme man,' zei ik zachtjes. Wat zou hij met die woorden bedoelen? Ik pakte een natte doek en begon zachtjes zijn oppervlakkige wonden te deppen. Zachtjes streelde ik over zijn wang. Wat was het zonde dat zo'n jonge gezonde man zijn hele leven moest geven aan the Evil Queen. Ik besefte me dat hij eigenlijk bijna net zo oud als ik moest zijn. Zijn gezelschap deed mij goed, het leidde mij af. Ik merkte dat ik al een tijd niet meer aan dorothy had gedacht. Opgeschrikt uit mijn gedachten zag ik dat het water al aan het koken was. Snel sprong ik overeind. Ik maakte een soort soepje klaar, wat ik van mijn oma had geleerd. Ik was geen ster in koken, ondanks dat ik al die tijd in Granny's had gewerkt, maar ik kon die arme jongen moeilijk rauw vlees aanbieden. Ik grinnikte in mezelf. Ik zette een grote kom soep naast hem neer en probeerde hem vervolgens wakker te maken. Voorzichtig knielde ik naast hem neer. 'Hé, wakker worden,' zei ik zachtjes in zijn oor. Zachtjes schudde ik hem heen en weer. Ik kleed met mijn hand langs zijn baardje en bekeek zijn gezicht geïnteresseerd.

---

When you believe your dreams come true

Rumplestiltskin
Ze grinnikte toen Regina weg was en legde de dolk op tafel om haar drinken vast te kunnen houden ik keek naar de dolk en grijnsde.
'Mag ik mee vanavond?' ik keek haar en en griste snel mijn dolk van tafel.
''Natuurlijk mag je mee, Jo Mari Gold, mijn lieve duiveltje.' ik grijnsde.

Jo Mari Gold

Rumple keek me aan, nu pas had ik door wat ik gedaan had, ik had de dolk niet meer vast. Voordat ik iets kon doen had hij zijn dolk gepakt, moest ik bang worden?
''Natuurlijk mag je mee, Jo Mari Gold, mijn lieve duiveltje.' ik had verwacht dat er een 'maar' achter aan kwam maar die zei hij niet, hij grijnsde alleen maar. Moest ik bang worden of kon ik gewoon rustig verder drinken. Ik deed voor het geval dat maar even een stapje naar achter.
"Je bent niet boos meer toch?" vraag ik onzeker kijkend naar de dolk.

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Rumplestiltskin
Ze deed een stapje naar achteren waarschijnlijk voor de zekerheid voor het geval ik iets zou doen, maar deze keer zou ik niets doen nu had ik toch iets anders aan mijn hoofd en dat had met onze lieve the evil queen Regina te maken.
'Je bent niet boos meer toch?' vroeg ze onzeker en ik zag haar kijkend naar de dolk, de dolk liet ik verdwijnen en die lag weer op een veilige beschermde plek nu heb ik hem nog meer beschermd zodat zelfs Eliana die dolk niet meer zou kunnen pakken.
'Als je me dit nooit meer flikt vergeef ik het je voor deze keer.' er zat een dreigende toon in maar toch probeerde ik een oprechte vriendelijke glimlach op te zetten.

Jo Mari Gold

'Als je me dit nooit meer flikt vergeef ik het je voor deze keer.' hij zei het streng maar zette een glimlach op.
Ik vond het een beetje raar maar als hij me geen pijn doet, ik vind het best.
"En wat moeten we doen met Regina? We hebben wel hulp nodig, om haar tegen te houden, van iemand die ook tegen haar is..."

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Rumplestiltskin
'En wat moeten we doen met Regina? We hebben wel hulp nodig, om haar tegen te houden, van iemand die ook tegen haar is...' zei ze. Ik dacht na, ze had gelijk er schoten verschillende dingen door mijn hoofd Red, Graham maar daarvan heeft Regina zijn hart, Peter misschien? nee, Eliana, misschien dat Odin en Linde ons ook willen helpen. Snow... 'Snowwhite.' zei ik zachtjes die had een hekel aan Regina, maar of ze zou willen helpen...