De dag beginnen met een maaltijd was voor de meeste mensen de normaalste zaak van de wereld. Zelfs de mensen die het liever niet deden, hadden verder geen hekel aan het woord 'ontbijt' of werden er ook niet bang van.
Angel was echter al zeker een uur wakker zonder haar ogen te openen, het moment dat ze moest opstaan om met de rest gezellig een broodje te gaan eten uitstellend.
Uiteindelijk was ze weer in een diepe slaap gevallen, veroorzaakt door de alcohol van de vorige avond en de onrustige slaap die ze de rest van de nacht had gehad.
Toen ze weer wakker werd, kwam Flynn net de tent weer binnen, zachtjes en voorzichtig, maar Angel had haar ogen al open. Hij glimlachte. Het was terughoudend en onzeker en Angel moest op haar lip bijten om de bittere gevoelens bij het zien van die ongemakkelijkheid weg te kunnen duwen. Het was haar schuld, haar gedrag maakte hem zo, maar ze wist niet wat ze eraan moest doen.
'Ik wilde je net wakker maken,' zei hij opgelucht en hij ging aan het voeteneinde van haar luchtbed zitten. Het liefst had ze haar slaapzak weer tot haar kin opgetrokken, maar dat durfde ze evenmin als het tonen van haar lichaam. Hij werd er soms zelf boos van als ze dat deed en dan werd zij kwaad op het feit dat hij niet respectvol omging met haar gevoelens en uiteindelijk spraken ze zeker drie uur niet tegen elkaar. Of langer, als het echt tegenzat.
Angel bevochtigde haar lippen en ze besefte dat ze vreselijke dorst had. Dorst... Ze vond het zo ontzettend moeilijk om zich tot eten of drinken aan te zetten, ook al schreeuwde haar lichaam erom. Ze kon het niet negeren, maar ze kon zich er ook niet toe zetten om iets tot zich te nemen.
'Goeiemorgen,' zei ze en ze veinsde een perfecte glimlach die Flynn duidelijk gerust stelde.
Flynn hielp haar haar weekendtas naar zich toe schuiven, zodat ze wat kledingstukken kon zoeken en uiteindelijk koos ze voor een katoenen maxi-jurk met een print van kleine blauwe en paarse bloemetjes op een zachtroze achtergrond. Hij bedekte haar vanaf haar sleutelbeen tot haar enkels en dat was maar goed ook.
'Ben je nog moe?' wilde Flynn weten toen ze niet erg opschoot met aankleden, omdat hij maar naar haar bleef kijken. Angel kon zich niet voorstellen dat hij haar nog steeds begeerde, maar eens in de zoveel tijd kon ze zijn toenaderingspogingen niet meer van de hand wijzen en voelde ze zich verplicht het bed met hem te delen. Iets in haar zei dat hij dat alleen nog maar deed omdat hij nou eenmaal een man was en niet anders kon. Dat deed haar zelfvertrouwen niet echt goed en ze vroeg zich soms zelfs af of hij niet veel liever naar andere vrouwen keek. Zij keek al niet graag naar zichzelf, dus laat staan hoe ze er in zijn ogen uit moest zien...
Ooit had hij beweerd dat zij het mooiste meisje van de wereld was, maar dat was allemaal kapotgemaakt. Ashlee en Thorne hadden haar lichaam vernield en daarna had haar eigen geest het overgenomen. Angel wist dat haar eetproblemen een gevolg waren van wat haar was aangedaan: een reactie op wat haar overkomen was en een poging om de situatie weer onder controle te krijgen, maar ze kon niet anders dan toch zichzelf de schuld geven. Als ze Flynn nooit gezoend had...
'Nee, het gaat wel.' Ze liet zich gauw uit haar slaapzak glijden en trok de jurk over haar hoofd. Zonnebrand zou ze buiten wel opsmeren. Niet in de hete tent.
Ze kroop achter Flynn aan naar buiten waar hij haar in een omhelzing trok, zodat hij haar echt een goede morgen kon wensen. Angel liet hem begaan en drukte haar gezicht tegen zijn schouder, waar ze zijn geur opsnoof. Hij rook nu al naar zweet en de dag was amper begonnen. Toch rook het fijn en vertrouwd en het herinnerde haar aan de eerste keren dat ze hem zo geroken had en hoe fijn het voelde om zo dichtbij hem te kunnen zijn, zonder dat het vervelend was. Dat wilde ze terug... Meer dan alles.
Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes
