OUAT|| A New Curse|| Speeltopic|| - Speeltopics

Goodbye home; hello Storybrooke!

Iedereen word wakker in Storybrooke. Maar dan ook echt iedereen. Dus ook uit andere werelden, zoals Neverland, Oz, Wonderland en nog veel meer. Er is magie en iedereen weet nog wie hij/zij is. Maar wie heeft deze duistere vloek uitgesproken? En waarom? Iedereen heeft een motief, bijna niemand lijkt de waarheid te spreken. Vriendschappen en relaties worden onder druk gezet en langzamerhand verandert Storybrooke in een regelrechte hel.

'Who did this to us?' Wat kan je spelen? We spelen personages die door een vloek naar Storybrooke zijn gebracht. Het is zo'n machtige vloek, dat echt iedereen wordt getransporteerd. Dus ook uit andere werelden.

Regels: X. De normale Quizlet regels, uiteraard. X. Het is handig als je Once Upon a Time kent, om de personages beter te begrijpen, maar dat is niet verplicht. X. Bespreek relaties. Lijstje: Naam: Leeftijd: Uiterlijk: Innerlijk: Hobby's: Magie: Wapens: Verleden: Relaties:

There is magic here... So...

[ bericht aangepast op 26 sep 2016 - 21:00 ]

---

Never grow up, it's a trap.

MT

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

---

‘You must go on’. thrishanakru —> Gashina

Mt

---

When you believe your dreams come true

MT

---

Do I look like Mother Teresa?

Jo Mari Gold The Dark Angel
"She is 10% Luck, 20% Skill..."

Met een schok deed ik mijn ogen en schoot overeind waardoor een golf hoofdpijn door mijn hoofd ging. Mijn hand ging naar mijn hoofd en mijn zicht werd weer wat scherper. Wat was er gisteravond gebeurt? Ik kijk naast me, een opgedronken fles alcohol ligt naast me, shit, dit mag pap niet zien! Snel toverde ik het weg. Ik stap uit bed en laat mijn voeten op een zachte ondergrond staan, wat raar was want dat hebben we thuis helemaal niet. Nu pas zie ik dat ik helemaal niet thuis ben. Ik ren naar het enige raam van deze kamer en kijk naar buiten, een geïrriteerde zucht verlaat mijn mond, StoryBrooke... Ik loop naar de kast waar ik wat random kleren die wel leuk zouden staan pak. Ik trek ze snel aan en ren naar beneden, nog niemand. Meteen kwam er weer een duivels plan in me op,
Ik maakte wat koffie voor mijn vader maar deed er in plaats van suiker zout in. Niet een klein beetje maar 5 scheppen zout. Dat zal vast lekker smaken. Ik roerde de zwarte vloeistof even en liep toen naar het midden van het huis,
"Opstaan iedereen!" schreeuw ik, "We zijn in StoryBrooke en ik heb koffie voor je pap!" zo zouden ze wel wakker zijn. Ik ging aan op de keukentafel zitten naast de koffie en wachtte tot er iemand kwam. Dit zou lachen worden.

Ariël Sparrow The Pirate
"Who can I Trust?"

"My Head's Under Water, but I'm Breathing Fine..."

Met rillingen word ik wakker, waarom is het altijd zo koud op een schip... Waarom kunnen we nooit vuur aanhebben ofzo... Langzaam open in mijn ogen en verwacht een donkere kamer te zien. In plaats daarvan lig ik op een bankje buiten onder een boom. Ik ga meteen zitten, waar- ooh, Storybrooke.... Man, ik heb hierover gehoord, het was echt een stom land! Er wonen niet eens echte piraten! Want geef toe, Killian is geen echte piraat. Hij is volgens mij langer op land dan op zijn eigen schip! Ik, ik ben een piraat. Ik ben nog maar 8 keer van een schip geweest en die 8 keer zochten we een schat. Volgens mijn vader is die Killian Jones, of die Captain Hook, geen echte Captain. En dan heeft die Captain Hook ook nog 2 kinderen! 1 meisje en 1 jongen. Geen wonder dat hij vaak op land is en landmensen helpt. Ik krijg al de rillingen bij het woord Landmensen, verschrikkelijk zijn ze! Ik sta langzaam op, man, hoe kom ik weer thuis? Naar mijn vader, hij zou me vast niet gaan zoeken maar het zou wel gewoon fijn zijn om weer terug te kunnen.
Ik loop even over de straten, man dit loopt niet prettig, geef mij maar gewoon hout om op de lopen. Eindelijk zie ik water, ik ren er naar toe, volgens mij is dit een soort haven, ik ga aan de rand zitten en kijk naar mijn prachtige uitzicht. Ja, nu alleen nog een schip en ik ben weer vrolijk.

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Mon topiecs

---

"The stars replaced the emptiness of my heart."

Catherine "Dawn" Iveline Jones

Kleren:

Ik word wakker in mijn mooie, houten kajuit. Ik rek me uit, trek de gordijntjes open en kijk tevreden naar buiten. Na een paar seconden besef ik:
Ik ben in Storybrooke! Ik vloek binnensmonds, trek snel wat kleren aan en ren naar de kombuis.
Tandenpoetsen en douchen sla ik over, doe ik later wel.
Ik pak nog mijn rugtas waar wat handige spullen zitten en fluit naar Jules, mijn vogeltje.
Hij gaat rustig op mijn schouder zitten.
Ik ren naar buiten. Ik zie een meisje op een bankje zitten. Op een manier komt ze me bekend voor. Niet haar ogen, haren of gezicht of zoiets, maar haar houding.
Ze heeft de houding van een piraat. Ik wil naar haar toe lopen, maar dat staan mijn benen niet toe. Ik zucht geïrriteerd. Zeebenen kunnen zo vermoeiend zijn. Ik wankel een beetje. Gelukkig loop ik vrij vaak op land, anders was dit niet te doen.
Mijn vader gaat best vaak naar land. Best jammer, want ik hou meer van de zee dan van het land. Het land is op zich ook wel gaaf. Maar toch, de wind in je haren, het opspattende schuim tegen de romp, de zoute geur die in je neus dringt... Daar kan niets tegen op.
Ik plof naast haar, en steek mijn hand op als wijze van groet. Erg netjes ben ik niet.
'Hey,' zeg ik. 'Ik ben Dawn, ik woon op The Jolly Roger. Wie ben jij?'

---

Never grow up, it's a trap.

Ariël Sparrow The Pirate
"Who can I Trust?"

"My Head's Under Water, but I'm Breathing Fine..."

Ik zie dat er een meisje van het schip af loopt. Nee he, daar zal je de eerste landmensen al hebben...
Ze loopt naar me toe terwijl ik doe alsof ik haar niet zie en smeek dat ze niet naast me komt zitten. Ik vloek even binnensmonds als ze er toch komt.
'Hey,' begint ze terwijl ik een zucht niet kan onderdrukken, natuurlijk, diegene die geen contact wil met landmensen moeten ze hebben, mijn vader had me hiervoor gewaarschuwd. 'Ik ben Dawn, ik woon op The Jolly Roger. Wie ben jij?'
Ik kijk haar aan, aha, dat is dus een kind van Jones... Toch? Ik rol even met mijn ogen en zucht, moet ik nou net hun tegenkomen! Ik draai mijn hoofd langzaam haar kant op, mijn mond voelt te droog aan om iets te zeggen, ik grijp naar mijn riem waar ik altijd een flesje rum heb hangen en pak het eruit, doe de fles aan mijn mond en drink, ofja, dat was de bedoeling, hij was leeg... En nu laat ik even zien dat ik een Sparrow ben hoor,
"Why is the rum Always gone?" fluister ik geïrriteerd tegen mezelf en doe het flesje weer dicht.
"Ariël, Pirate Ariël Sparrow..." zeg ik zonder haar een blik waardig te gunnen kijk ik naar de zee.

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Langzaam word ik wakker van vreemde geluiden die van buiten lijken te komen, maar ik besteed er weinig aandacht aan. Half slapend ga ik op weg naar de badkamer, maar als ik halverwege ben knal ik tegen de muur op. Vreemd, normaal hoort er hier een deur te zitten. Door de klap schieten mijn ogen open en ben ik meteen klaarwakker. Als ik om mij heen kijk zie ik dat ik niet in mijn kasteel ben. Een vlaag van paniek overspoeld mij, 'Anna?' schreeuw ik. Om mij heen daalt de temperatuur en veranderd de vloer langzaam in ijs. 'Rustig blijven Elsa, je kunt dit onder controle houden,' mompel ik tegen mijzelf. Langzaam loop ik naar het raam, om te kijken waar ik mij bevind. Als ik naar buiten kijk zie ik een weg waar enkele vreemde voertuigen met hard geluid voorbij komen. Van schrik spring ik achteruit, ik weet waar ik ben want ik heb dit eerder gezien. Ik ben weer terug in Storybrooke, maar hoe? Snel draai ik mij om en ren de kamer uit. 'Anna,' roep ik nu echt in paniek. Ik vergeet mij controle te behouden en als ik voorbij het raam loop zie ik dat het buiten begint te sneeuwen. één voor één ga ik de kamers bij langs in dit onbekende huis. 'Elsa, wat is er?' hoor ik achter mij. Opgelucht draai ik mij om en vlieg Anna in de armen, Al mijn angstgevoelens zijn verdwenen. De vorige keer dat ik hier was was Anna ook kwijt, dat wil ik niet nog een keer laten gebeuren. 'We zijn in Storybrooke beland, ik heb geen idee hoe maar dat ga ik uitvinden. Jij blijft hier en ik ga buiten op onderzoek uit, begrepen?' streng kijk ik haar aan waarna ik haar een knuffel geef. Ze is het er niet mee eens, maar stemt uiteindelijk toe. 'Ik kom zo snel mogelijk terug als ik weet wat er aan de hand is.' Vervolgens draai ik mij om en loop de trap af. Eenmaal buiten aangekomen ben ik opgelucht dat het sneeuwen gestopt is. Ik heb overduidelijk geen plan, moet ik eerst Emma zoeken? Zij weet vast wat er aan de hand is. Twijfelend begin ik maar een rondje door Storybrooke te maken. Benieuwd naar wat ik tegen zou komen.

---

When you believe your dreams come true

Catherine "Dawn" Iveline Jones

'Ariël, pirate Ariël Sparrow,' zegt ze zonder me een blik waardig te keuren. Ik glimlach flauwtjes. Ik ken dit soort types wel.
Het zijn piraten die denken dat ik een landrot ben. Nou, mooi niet en dat zal ik bewijzen ook! Uit mijn rugtas pak ik een flesje rum(aangezien die van haar leeg is) en geef het flesje aan haar.
Ik gebaar dat ze het mag houden. Ik heb er toch genoeg. 'Nou, het was een heel leuk gesprek,' zeg ik sarcastisch. 'Maar ik moet gaan. We zien elkaar wel een keer op zee.'
Ik loop weg. Ik mag dan wel van het land houden, ik ben wél een piraat en die hebben geen zin in dit gedoe.
Ik loop weg. Ik zie een meisje/vrouw met een blauwe jurk aan. Ik schiet bijna in de lach. Blijkbaar heeft zij nog de kleren aan van waar ze vandaan komt. Toch besluit ik naar haar toe te gaan.
'Hey,' zeg ik. 'Ik ben Dawn, dochter van captain Hook. Wie ben jij?'

---

Never grow up, it's a trap.

We are young, we are gold Trying things we didn't know Looking at the sky, see it come alive All our fears became our hopes

Ik hoor het gewetter van de vogeltjes om me heen vrolijk sta ik op. Ik was vrolijk voor deze vroege ochtend, maar ik kon dan ook niet met mijn verkeerde been uit bed stappen want ik was in het bos in slaap gevallen. Ik stond op en keek om me heen een akelig gevoel bekroop me, dit waren niet de bomen die op Neverland stonden, ik kende het eiland op mijn duim en daar was ik nu niet. Snel rende ik in de richting waar we normaal sliepen. Op die plek stond nu een klein hutje, ik klopte aan en de deur vloog open. Ik liep naar binnen en zag mijn vader in zijn bed liggen. 'Pap' ik schud aan zijn schouder 'wordt wakker, waar zijn we?' hij knippert met zijn ogen waarna hij ze opent. Hij zet zijn linkerbeen over de bedrand en doet daarna hetzelfde met zijn rechter. Hij loopt naar de deur, ik volg al zijn bewegingen met mijn ogen. Hij trekt de deur open en zuigt een teug lucht naar binnen, hij vloekt even binnensmond waarna hij zich naar mij omdraait. 'We zijn in Storybrook' ik kijk hem verbaasd aan, dat had ik moeten weten, ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. Mijn moeder had me hier veel over verteld. 'I-is mam hier ook dan?' ik moest haar zien, het was alweer een hele tijd geleden. Hij kijkt me met een verveelde blik aan, ik wist hoe een erge hekel hij aan Emma had. Ik wierp mijn blik op de grond maar nam mijn woorden niet terug. Ik wou mijn moeder zien zo simpel was het. Ik zette een paar stappen naar achter en rende naar de bosrand toe, het dorp zou hier in de buurt moeten zijn. Ik keek om me heen en gokte welke kant ik op ging, links. Even later zag ik in de verte de klokkentoren van Storybrook verschijnen. Ik liep de stad in waar ik aarzelend om me heen keek, waar zou ik in godsnaam mijn moeder moeten vinden. Hulpeloos liep ik verder het dorp in, ik zou vanzelf wel tegen haar op botsen, althans als het hier niet te groot was.

[ bericht aangepast op 10 aug 2016 - 20:52 ]

---

"The stars replaced the emptiness of my heart."

Ariël Sparrow The Pirate
"Who can I Trust?"

"My Head's Under Water, but I'm Breathing Fine..."

Clothes

Ik zie in mijn ooghoeken dat die Jones iets uit haar rugzak pakt, kom op, wie doet er nou iets in een rugzak! Dat is echt iets voor die Landmensen, Rugzakken..
Ze haalt er een flesje uit en geeft het aan mij met een gebaar dat ik het mag houden. Oké, dit is dus niet wat ik verwachte, ze is dus een Landmens en iemand die te goed is opgevoed. Niet een Pirate die een echte Pirate is geeft zomaar rum weg.
'Nou, het was een heel leuk gesprek,' zegt ze sarcastisch waardoor ik haar schuin aankijk, begint ze nu weer te praten! 'Maar ik moet gaan. We zien elkaar wel een keer op zee.' ik begin even te lachen, zee? Zij... Ja dat had ze gedroomd!
Meteen daarna stond ze op en liep weg, ik keek haar niet na, gewoon omdat het me niet boeide. De zee boeide me meer. Ik keek naar de rum die ik vast had, man wat zag dat er lekker uit. Maar wat mijn vader altijd zegt,
"Neem nooit rum aan van landrotten..."
Daar ben ik het mee eens, ik doe mijn eigen flesje weer in mijn riem en sta op, loop een klein stukje naar de zee toe, zou de Kraken hier ook leven? Geen idee... Meestal geef ik hem ook wel wat te drinken, alsof ie niet genoeg heeft, maar ik zou het wel zonde vinden om deze mooie fles rum aan gewoon water te voeren. Ik draai me daarom om en loop weer het dorp in, of wat is het, een stad? Het enige bewoonde waar ik ben geweest is Tortuga, daar hebben ze tenminste goede Rum. Ik zie die Jones nog staan met iemand die er belachelijk uitziet, kijk dan naar mij, ik ben een Pirate en dat kan je zien ook!
Op een gegeven moment zie ik een meisje zitten op een bankje, ik besluit aan haar te vragen wat er gebeurt is, misschien weet ze het.
"Hé..." zeg ik als ik nonchalant naast haar kom zitten, wat dus niet werkte want het was niet nonchalant waardoor ik weer eens faalde, waarom moest ik die eigenschappen nou erven van mijn vader!? Ik kuchte even,
"Weet jij wat er is gebeurt?" vraag ik kortaf, niet met een glimlach maar ik kijk haar aan. Een verbetering toch?

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

[ bericht aangepast op 10 aug 2016 - 20:38 ]

---

‘You must go on’. thrishanakru —> Gashina

We are young, we are gold Trying things we didn't know Looking at the sky, see it come alive All our fears became our hopes

Ik liep verder, een meisje zat op een bankje een ander meisje stond erbij te kijken. Waar zouden ze het over hebben? Ik keek naar het meisje met het donkere haar ze zag er niet heel vriendelijk uit. Het andere meisje had ook een beetje een sippe uitdrukking op haar gezicht staan. Ik zuchtte had er dan iedereen dan zo'n erge hekel aan om in Storybrook te zijn. Kom op we zouden er iets van moeten maken, we zullen hier niet iedere dag zijn. Wie weet worden we morgen weer wakker in de plek waar we thuis hoorden. Ik bleef bij het hoekje van de straat staan om te luisteren waar ze het over zouden hebben. Ik was blijkbaar net op tijd want het voorstel rondje was begonnen. Ze hadden het over hoe ze in Storybrook waren belandt. Een vloek beweerde het ene meisje, al wist ze noet wie hem had uitgesproken. Ik voelde kippenvel over mijn huid heen kruipen, zou het echt een vloek zijn geweest. Snel liet ik het element vuur me verwarmen en het kippen vel verdween. Ik wou net op mijn vingers gaan fluiten om Moon, Shy en Fire te roepen mijn huisdieren. Ik had ze al een hele tijd niet meer gezien zouden ze wel hier in Storybrook zijn? Als het werkelijk een vloek zou zijn dan zouden we hier nog wel even blijven. Al die tijd zonder mijn lievelingsdieren, dat hield ik nooit vol. Mij wolf, feniks en kameleon waren mijn beste maatjes. Ik greep de muur vast om te zorgen dat ik niet door mijn knieën zakte, denk aan iets anders zei ik tegen mezelf. En ik probeerde mijn aandacht weer op het gesprek te vestigen.

[ bericht aangepast op 10 aug 2016 - 21:12 ]

---

"The stars replaced the emptiness of my heart."

Ariël Sparrow The Pirate
"Who can I Trust?"

"My Head's Under Water, but I'm Breathing Fine..."

Clothes

Ik kijk even voor me uit, man wat is het hier verschrikkelijk! Bijna geen zee, ik zie het niet eens meer. Ik zag dat ik mijn rum nog had, ik ga dat echt niet opdrinken hoor!
"Waarschijnlijk heeft iemand ons hierheen gebracht, met een vloek of zo." ik keek weer naar voren,
"Aha..." Ik had op het schip moeten blijven! De vorige keer was ik in het dodenrijk! Waarom moest ik nou net deze keer weer lonely op het schip wachten totdat mijn vader terug zou keren.
Ik keek nog een keer naar de rum, ik kon dit toch echt niet laten hoor! Snel nam ik een slok, man dat smaakte goed, of wat je goed kon noemen. Op zee was het nog beter omdat het gewoon beter was... Simpel he!
Opeens zag ik iets, iets in mijn ooghoek. Ik stond op en legde de rum op de plaats waar ik zat, "En je waagt het niet om hem met 1 vinger aan te raken!" zeg ik tegen het meisje. Ik ben volgens mij wel in een goede bui vandaag...
Ik liep naar de hoek van de straat, wat ongeveer 1 en een halve meter was, ik pakte langzaam mijn dolk en keek om de hoek meteen zag ik een blond meisje. Mijn dolk schoot naar haar keel, langzaam haal ik hem weg en duw haar dan naar voren richting het bankje, "Zozo, luister vinkje aan het spelen..." zeg ik terwijl ik mijn dolk weer in mijn riem doe, "Niet erg beleefd vind je ook niet...?"

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]