[RPG • 0] Hogwarts • The Final Year | Speeltopic 12 - Speeltopics

Het verhaal speelt zich af gedurende Harry Potter and the Half Blood Prince, dus het zesde jaar van Harry Potter. Onze personages zitten een jaar hoger: in hun laatste jaar. De wereld wordt duisterder nu Voldemorts macht zich steeds verder uitbreidt, ook op Hogwarts verandert de sfeer en zullen de leerlingen moeten beslissen aan welke kant ze staan. Los van alles wat er buiten de kasteelmuren gebeurt, hebben ze ook hun eigen machtsstrijd binnen de school, worden ze met hun eigen problemen geconfronteerd en is Voldemort wellicht niet eens het grootste gevaar dat hen te wachten staat…

Gryffindor • Aleksi • Natas • Rafael • Beater/Prefect • Danique • Justin • Keeper • Marjanne • Andreas • Demi • • Jordyn • Beater• Natas • Vivienne • Demi • Josephine • Demi • Ivana • Natas • Elena • Marjanne

Ravenclaw • Nomad • Marjanne • Roman • Keeper/Headboy • Natas • Noah • Katrijn • Cole • Marjanne • Jeremy • Natas • Blythe • Chaser• Marjanne • Isabella • Danique • Rhae • Natas • Elsie • Marjanne •

Slytherin • Casper • Natas • Mosh • Seeker • Natas • Thomas • Danique • Evan • Demi • • Prudence • Katrijn • Daphne • Natas • Zoya • Head girl • Marjanne • Melody • Danique • Faye • Marjanne

Hufflepuff • Lee • Chaser • Natas • Vinnie • Natas • Feliks • Danique • Sefu • Marjanne • • Mavis • Beater • Marjanne • Rosalie • Danique • Tilly • Marjanne • Maddie • Katrijn • Novalie • Prefect •Danique

[ bericht aangepast op 20 nov 2021 - 15:59 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Rosalie schoot in de lach. De grote boze heks? Fijn… Ze schudde grinnikend haar hoofd. “Lang geen Transfiguration gehad. Het is niet echt makkelijk zonder zicht,” zei ze met een kleine glimlach. “Maar eerder was ik er wel oké in. Niet echt goed, maar ook niet slecht.”

---

It's never gonna happen, Guys.

‘Maar je uil voel je prima aan, lijkt me toch? Dat compenseert in elk geval je zicht.’
      Een dier veranderen was lastig, maar met veel oefening konden ze dat best voor elkaar krijgen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

“Op zich…” Zei ze aarzelend. Om Ravi in een draak te veranderen, maakte haar niet heel enthousiast als ze eerlijk was. Het voelde zo… Rigoureus. Maar goed, als het zou helpen. “Wat gaan we doen vandaag?” Vroeg ze hem, om het onderwerp even te veranderen.

---

It's never gonna happen, Guys.

Graag of niet.
      Gek genoeg was hij nooit op dat idee gekomen, maar misschien moest hij dat zelf eens met Sage proberen. Of zou het dier dan zijn karakter verliezen en vrat ie de halve school op? Oké, misschien was het niet zo’n heel goed idee.
      Een beetje ongemakkelijk schraapte hij zijn keel terwijl hij zich weer probeerde te herpakken. De combinatie draken en Rosalie was toch best een beetje pijnlijk en plotseling voelde hij zich stom omdat hij het überhaupt ter sprake had gebracht.
      ‘Ik dacht vandaag eerst maar een paar basisdingen zonder magie. Daar heb je weinig aan als iemand je vervloekt, maar wel als er weer jongens zijn die niet met hun tengels van je af kunnen blijven. Zodat je weet hoe je het beste kunt slaan, en waar.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

“Oké!” Ze knikt even, opeens toch wel nerveus voor wat ze gingen doen. Ze moest maar voor zich houden dat dit voor een goed doel was, dat de anderen haar straks meer los konden laten. Dat hele gedoe met Enzo zat haar toch niet lekker en hoewel ze er vandaag niet aan had proberen te denken, waren haar gedachten er soms wel weer naar terug gewandeld. “Kom maar op dan,” zei ze met een nerveus lachje.

---

It's never gonna happen, Guys.

‘Gebruik je nu een spreuk die je helpt bij het waarnemen van je omgeving? En wat merk je nu bijvoorbeeld van mij? Kun je aanvoelen waar ik ben en ook bijvoorbeeld hoe groot ik ben?’
      Het was wel handig om een iets completer beeld te krijgen van haar handicap, voor hij kon suggereren wat zou kunnen helpen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Roman kon zo geloven dat Casper met zichzelf in de knoop zat – en tegelijkertijd vroeg hij zich af of hij dat ook létterlijk zo tegen Lee gezegd had. Het was niet moeilijk om Lee te manipuleren, hij zag Casper daar wel voor aan. Maar met welk doel? In tegenstelling tot sommige van zijn afdelingsgenoten, bleef hij vaak op de achtergrond en was het niet zijn hobby om anderen te kwetsen. Niet zoals Daphne en Mosh dat deden. Toch zat er een steekje bij hem los en hij zag gewoon niet in hoe hij een goede invloed op Lee moest hebben. Bovendien had Casper hem gisteravond gewoon de mónd gesnoerd met een spreuk. Hij loste alles met magie op, elke onenigheid, dat was wel gebleken uit wat hij Rosalie had aangedaan. Hij wilde Lee daar tegen beschermen, zelfs al zat die niet op bescherming te wachten.
      ‘Casper wil geen relatie met je,’ zei Roman. Misschien deed het pijn omdat te horen, maar het was beter als hij dat nú besefte dan wanneer hij straks helemaal hoteldebotel was.
      Lee keek hem koppig aan. ‘Ik weet ook helemaal niet of ik wel een relatie met hem wil. Maar dat is iets wat Casper en ik zouden moeten uitzoeken. Daar hoef jij je niet mee te bemoeien.’ Hij schudde zijn hoofd. ‘En dat hij er nu niet aan toe is, wil niet zeggen dat hij het nóóit zou willen.’
      Roman zuchtte. Hij wist niet wat hij erover moest zeggen. Waarschijnlijk had Lee heus wel gelijk en moest hij zich er niet mee bemoeien, maar als hij niets zei voelde het alsof Lee blind op een afgrond af liep en hij met over elkaar geslagen armen toekeek.
      ‘Heb je Nomad nog gesproken?’
      Hij had spijt van de vraag toen Lee’s schouders verstijfden.
      ‘Ja,’ bromde hij. ‘En dat was ook meteen de laatste keer. En zolang hij jouw beste vriend is, mag je al helemaal niks over mijn vrienden zeggen.’
      ‘Ik maak me zorgen om hem,’ zuchtte Roman. Het was niets voor Lee om zo bitter te klinken. ‘Hij is zichzelf niet.’
      ‘Zonde van je tijd.’
      Roman had gedacht dat Lee dat ook wel deed, tot op zekere hoogte, maar het zag ernaar uit dat Nomad echt had afgedaan. ‘Wat zei hij gister nog?’
      ‘Ik wil niet over hem praten,’ zei Lee en hij keek hem fel aan. ‘Als ik het al niet eens meer waard ben om gedag tegen te zeggen, om áán te kijken bij het passeren, ga ik ook geen tijd meer aan hem moeten besteden. Zou jij ook niet moeten doen. Voor je het weet flikkert hij je aan de kant.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Lee kwam overeind. Hij had de vragen eens met Roman willen uitproberen, maar hij had er helemaal geen zin meer in. Hij had nergens meer zin in. Zonder nog wat tegen zijn vriend te zeggen, beende hij weg. De muren leken op hem af te komen en opeens snakte hij naar frisse lucht. Eenmaal buiten knipperde hij tegen de tranen. Wild veegde hij langs zijn ogen en hij klemde zijn lippen op elkaar toen die begonnen te trillen. Voordat iemand hem zou kunnen zien, sommeerde hij zijn bezem. Hij vloog weg – zo ver als hij kon, terwijl de tranensporen op zijn wangen leken te bevriezen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Met een wee gevoel in zijn maag keek Roman de jongen na. Hij had de jongen vaker met een gebroken hart gezien, maar deze keer was het anders, alsof alle oude barsten ook weer bloot kwamen te liggen. Hij voelde de drang om achter hem aan te gaan, maar hij was bang dat hij het alleen maar erger maakte. Deze keer stond hij te dicht bij de bron van zijn pijn en was zijn aversie te groot tegen degene die hem wél leek te kunnen helpen. Zuchtend richtte hij zich weer op zijn huiswerk. Concentratie had hij niet meer.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Rosalie knikte. Even beet ze aarzelend op haar lip. Hoe legde ze dit uit? “Ik kan zeg maar voelen waar je staat. Het is -uhm- Ik kan geen details zien of voelen, niet zolang ik je niet aan raak, maar ik weet wel ongeveer hoe groot je bent, hoe ver je van me af staat. Je bent een grote schim zeg maar.” Rosalie hoopte dat dit een beetje uitlegde wat ze ervaarde. “Daarnaast is mijn gehoor natuurlijk ook een stuk scherper. Als je beweegt, kan ik het ritselen van je kleding horen. Als ik me echt concentreer zelfs je ademhaling, maar vaak vind ik die nogal afleidend.” Rosalie vouwde haar armen achter haar rug. “De combinatie van die twee helpen me vaak om rond te komen.”

---

It's never gonna happen, Guys.

Daar konden ze wel mee werken. Het was handig dat ze op zijn minst een beetje richting kon bepalen als ze iemand zou slaan. ‘Het is in elk geval belangrijk dat je er niet bij staat als een bang muisje wanneer je je in het nauw gedreven voelt. Als je zelfverzekerd oogt, gaan mensen aan zichzelf twijfelen. Zorg dus voor een goede houding: sta rechtop, een beetje door je knieën en je voeten een stukje uit elkaar. Hou je hoofd opgeheven en ook al kun je niet zien — probeer alsnog een beetje onaangedaan te lijken. ‘t Is een beetje toneelspelen.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Rosalie lachte even stilletjes. “Dat ging best prima, tot Enzo…” Ja, tot ze zijn handen op haar lichaam voelde. Rosalie huiverde even bij de herinnering. Ze schudde het van zich af en ging in de houding staan die Charming beschreef. Wat gebeurd was, was gebeurd. Daar kon ze nu niets meer aan veranderen, maar hopelijk kon ze die idioot in de toekomst op zijn gezicht slaan.

---

It's never gonna happen, Guys.

De naam Enzo liet een spiertje in zijn kaak trekken. Hij had hem niet gezien vandaag, waarschijnlijk zat ie nog steeds aan zijn hospitaalbed vastgekluisterd. ‘Er zijn een paar kwetsbare plekken die je aanvaller flink zullen vertragen. Heb je je elleboog vrij, dan kan je hem tegen iemands kaak en in zijn maag raken, dat is vaak genoeg om je los te kunnen rukken. Wil je voorkomen dat ie achter je aan gaat, ga dan voor de keel, de neus of de ogen.’ Hij vertelde haar hoe ze het beste een vuist kon maken of iemand bij de hals moest grijpen. ‘En natuurlijk kun je altijd nog een knietje geven als daar de ruimte voor is, maar het zou wel chill zijn als je mijn klokkenspel voorlopig met rust laat.’ Een vlugge grijns gleed over zijn gezicht. ‘Ik pak je zo bij je schouders en duw je tegen die pilaar links van je en jij probeert je te bevrijden, oké?’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Rosalie aarzelde. Charming legde het dan allemaal wel zo makkelijk uit, maar om het ook te doen… “Maar wat als ik jou zo pijn doe?” Ze voelde een blos over haar wangen kruipen. Punt was echter, ze wist niet zeker of ze dat wel kon.

---

It's never gonna happen, Guys.

‘Als ik daar moeite mee had, stonden we hier niet,’ antwoordde hij. ‘Zei hij met een knipoog.’

---

Every villain is a hero in his own mind.