Nomad Morphew
Nomad was gek op dat spel, maar had hoofdpijn en was moe. Bovendien moest hij nog wat doen en wilde hij zich nog even op deze avond voorbereiden - en hoewel hij Roman vandaag wel van alles had ingelicht, wilde hij nu graag een momentje voor zichzelf om alles te verwerken. 'Morgen misschien,' zei hij. 'Ik ga nu even - naar boven.' Hij knikte wel even naar zijn beste vriend om te laten weten dat het wel goed zat, dat het oké was maar dat hij gewoon even moe was. 'Dutje doen of zo.'
Hij klom overeind, gooide in een onopvallende beweging een roddelblad in zijn tas, en liep de grote zaal uit - maar liep niet direct door naar de Ravenklauwtoren. In plaats daarvan liep hij de andere kant op, door de gangen van Zweinstein, tot hij uiteindelijk bij een achteruitgang buiten kwam. Zodra hij buiten was, stak hij een sigaret op. Daarna zei hij de naam van de huiself die hem enkele dagen geleden had gevolgd.
Met een 'plof' stond het wezen ineens voor hem. 'Meneer Morphew,' zei hij met een buiging, duidelijk beter gemutst dan de vorige keer dat ze elkaar zagen.
'Hoi, Stuppy.' Nomad blies een rookwolkje uit. 'Heb je mijn vader recent nog gesproken?'
De blik in Stuppy's ogen veranderde - ze werden weer angstig. Nomad begreep wel waarom. Als Lenin zijn eigen zoon als uitschot behandelde, hoefde Nomad echt niet lang na te denken over hoe hij een huiself zou behandelen. Niet dat Lenin zich normaliter met het huishouden bemoeide; dat was aan zijn moeder, die moest de huiselfen maar aansturen. 'Ja, meneer.' Stuppy's stem klonk een stuk zachter.
'Wat heb je hem verteld? Vertel me alles.'
'Dat meneer Nomad - en de modderbl- de dreuzeltelg - ruzie hebben gehad. En dat ze elkaar weinig gesproken hebben, de afgelopen dagen.'
'Oké. En heb je hem verteld over onze ontmoeting?'
De huiself schudde zijn enorme hoofd.
'Mooi. Houden zo. Wanneer spreek je hem weer?'
'Vanavond. Stuppy moet straks naar - naar uw ouderlijk huis, meneer.'
'Wat ga je hem vanavond vertellen?'
Stuppy schudde zijn hoofd. 'Dat mag Stuppy niet -'
'Onthoud dat ik óók je baas ben, elf,' zei Nomad streng. 'Je hoort mij óók te dienen. Vertel mij wat je mijn vader gaat vertellen.'
'Ik - ik ga niets vertellen.'
Nomad wilde opgelucht ademhalen - tot er tot hem doordrong dat hij zijn vragen wel heel specifiek moest stellen. 'En wat ga je hem geven?'
'Het roddelblaadje.' Stuppy zei het in een fluistering.
Nomad leunde tegen de muur aan. Hij nam nog een flinke trek van zijn sigaret. Daar was hij al bang voor. 'Zeg er dan bij dat ik een afspraakje heb met Rhae,' zei hij uiteindelijk. 'Dat je dat hebt gehoord. Rhae - Rhae is geen dreuzeltelg, haar vader heeft een baan gevonden op het ministerie. Rhae Storm.' Hij nam een trek, blies het uit. 'Je vader heeft opdracht gegeven om hem te updaten van alles wat er gebeurt. Jij kunt bepalen hóe je hem op de hoogte houdt.' Hij zakte door zijn knieën voor de huiself. Direct hoorde hij zijn moeders strenge woorden: 'Je verlaagt je nóóit tot het niveau van wezens die onder je staan, Nomad. Sta op. Ik schaam me kapot.' Hij negeerde ze. Hij had deze huiself aan zijn zijde nodig. Op die manier kon hij nog enigszins sturen wat er doorgespeeld werd. 'Stuppy, je vertelt geen leugens als je dit zegt. Wil je dat doen?'
De huiself trilde, maar knikte toen.
'Zijn er meer huiselfen die informatie doorspelen? Of heeft mijn vader andere informanten?'
Stuppy knikte. 'Maar Stuppy weet niet wie. Dat mag Stuppy niet weten.'
'Dat begrijp ik. Je doet je werk goed, Stuppy. En vergeet niet dat je dit gesprek níet mag vertellen aan mijn vader. Dat is een bevel.'
Stuppy knikte. 'Ja, meneer Morphew.'
'Oké. Dan - ben je vrij om te gaan.'
De huiself was binnen een seconde verdwenen.
Nomad rookte zijn sigaret op en liep toen weer naar binnen. Het werd met de dag frisser buiten en het zou niet lang meer duren tot hij zijn relaxte plekjes buiten niet meer goed zou kunnen benutten voor de momenten dat hij graag alleen wilde zijn. Het plekje bij het meer was inmiddels ook een plek geworden waar hij niet per se alleen was, maar waar hij Casper vaak opzocht.
Zo'n plek had hij ook met Aleksi gehad, een aantal jaren geleden. Toen Aleksi weer vertrokken was naar Durmstrang, was dat zijn 'eigen' plekje geworden wanneer het buiten te koud was. Hij had graag frisse lucht als hij zijn gedachten op een rijtje moest zetten en hoewel buiten het beste was, was de uitkijktoren een best prima alternatief. Het was weliswaar buiten, maar er was daar minder wind en daardoor was het al een stuk aangenamer. Bovendien kon Nomad daar rustig een sigaret roken. Nomad was in de afgelopen jaren slechts eenmaal gestoord daar door een stel dat een rustig plekje wilde opzoeken. Hij had ze volledig genegeerd en zij hadden zich zo opgelaten gevoeld dat ze snel weer waren vertrokken en niet weer waren teruggekomen.
Nomad kon ook teruggaan naar de leerlingenkamer van Ravenklauw, maar daar waren anderen. Roman zou daar vast ook straks komen en hoewel hij blij was dat ze nu geen gedoe meer hadden - of in ieder geval minder gedoe - wilde hij nu gewoon een momentje voor zichzelf
Hij wist dat Roman zijn best deed om het te begrijpen en dat met zo weinig mogelijk informatie probeerde. Roman had ook niet gedaan alsof het onzin was dat hij angst voelde voor zijn pa; hij begreep het niet, maar had het niet afgedaan alsof het niets was. Nomad had zich niet hoeven verdedigen tegenover hem, zoals hij dat bij Casper wel moest.
Maar tegelijk kon Roman oordelend zijn. Nomad had niet verwacht dat hij het zo vervelend vond dat Roman zo negatief over Casper sprak - iets wat hem een week geleden nog helemaal niet had kunnen schelen. Hij had niet verwacht dat hij de jongen zo snel had verteld wat hem dwars had gezeten en hoe makkelijk die gesprekken waren gegaan. Hij had zelfs voorgesteld om met hem mee te gaan, weg te lopen.
Het was een goed back-upplan. Want Nomad wist diep vanbinnen ook wel dat niet al zijn problemen met zijn vader ineens verdwenen als hij Lee straks vergeten zou zijn. Als die tergende pijn weggehaald zou worden. En als hij het niet meer volhield - dan zou hij gaan. Zelf verdwijnen. En misschien wilde hij Casper dan wel meenemen. Misschien.
Hij liep de trappen op van de uitkijktoren. Hij had nog wel eventjes. Even zijn hoofd leegmaken. Een nieuwe strategie bedenken, hoe hij het aan Lee zou vertellen, hoe hij verder met Stuppy om moest gaan. Hoe hij moest ontdekken wie nog meer slaafjes op deze school waren van Lenin, zodat hij ook hén in de gaten kon houden - en daarmee zelf minder in de gaten gehouden zou worden.
'Oh.' Hij kon de teleurstelling in zijn stem niet onderdrukken toen hij zag dat hij niet alleen zou zijn. Toen de jongen echter opkeek, nam zijn hartslag ietsje toe. 'Oh,' zei hij toen, met iets meer verbazing dan teleurstelling. 'Je hebt het plekje weer gevonden, dus.'
[ bericht aangepast op 17 feb 2022 - 21:09 ]
If you want the rainbow, you gotta put up with the rain
Slughorn
