[RPG • 100] Demigods & Divine Drama (CHB) • Speeltopic 1 - Speeltopics

1 mei 2023 - 12:28 Vanparys is offline

Na de godenoorlogen aan het begin van de 21ste eeuw, lijkt alles in Kamp Halfbloed relatief kalm. Eigenlijk bijna saai. Kampactiviteiten gaan hun gewone weg, kinderen van goden krijgen de erkenning die ze willen. Doordat alles zo vlot en normaal verloopt, begint er stilaan toch wat onrust te komen. De halfgoden willen actie; kunnen niet langer stilzitten. Sommigen van hen beginnen zelfs bewust onrust te stoken... en wanneer het Orakel opnieuw een profetie uitspuwt, lijken de gemoederen een kookpunt te bereiken...

Wanneer godenkinderen verdwijnen
Zal vrede in Kamp Halfbloed voorgoed wegkwijnen
Een zonnige zomer zonder slot
Openbaart de dageraad van een pijnlijk lot

Het is nu de zomer van 2023, een jaar nadat het Orakel van Delphi deze woorden door de mond van Rachel Elizabeth Dare uitsprak. De vakantie is een week bezig en de sfeer bereikt een vriespunt wanneer uitkomt dat Alicia Stanford, dochter van Iris, nu drie dagen vermist is. Hoewel de activiteiten gewoon als gepland doorgaan, is de spanning te snijden; onderlinge strubbelingen zorgen voor wantrouwen. De Kampers willen antwoorden, maar er is geen aanknopingspunt om bij te beginnen.

R O L L E N
Nummers = Cabin nummers • Rood = vermiste kamper • NPC (blauw) = Non Player Character; wordt door iedereen gespeeld • Doorstreept = dood • G = Gereserveerd • HC = Head counselor • Geen cabin voor jouw god van keuze? We fiksen dat wel.

1. Z E U S
• [HC - Lichamelijke vechttechniekeninstructeur] James Scott | 22 | 1.6 | Mexx / Satoru
•

3. P O S E I D O N
•
•

4. D E M E T E R
• Rhea Grace McCain | 20 | Mexx / Satoru
•
• [HC] Orlanda Stanislav | 15 | NPC • Iedereen

5. A R E S
• [Pegasusinstructeur] Katarina Madden | 17 | 1.3 | Marthe / Vanparys
• [HC] Mart Beckett | 22 | 1.4 | Saar / Ken_

6. A T H E N A
•
• [HC - Zwaardvechtinstructeur] Silas Lincoln Perry | 19 | 1.2 | Saar / Ken_

7. A P O L L O
• [Zangstondecoördinator] Hazel Evelynn Whitlock | 19 | 1.3 | Lisa / Saureus
•

9. H E P H A I S T O S
• Nicholas Aiden Woods | 22 | 1.3 | Lisa / Saureus
•
• [HC] David Wittbrand | 17 | NPC • Iedereen

10. A P H R O D I T E
•
• Caerwyn Teague | 18 | 1.5 | Marthe / Vanparys

11. H E R M E S
• [HC] Izelle Riona Barlowe | 21 | 1.2 | Lisa / Saureus
• [G] Paesano
• ~~Christian Owen Taylor | NPC - Iedereen~~

12. D I O N Y S O S
• Diana Chapman | 19 | 1/4 | Saar / Ken_
•
• [HC] Ilyas Zoilos | 14 | NPC - Iedereen

13. H A D E S
• [HC] Gavin Peter Nash | 19 | 1.6 | Xan / Silverwalker
•

14. I R I S
•
• [HC] Alicia Stanford | 17 | NPC - Iedereen

15. H Y P N O S
• Augustus Walker | 20 | 1.3 | Saar / Ken_
•
• [HC] Vera Kazimir | 22 | NPC • Iedereen

16. N E M E S I S
•
• ~~Michael Devin | NPC - Iedereen~~

17. N I K E
• [HC • Zwaardvechtinstructeur] Petra Diane Yaxley | 20 | 1.1 | Marthe / Vanparys
•

18. H E B E
•
•

19. T Y K H E
•
•
• [HC] Olyvia Beaumont | 19 | NPC - Iedereen

20. H E K A T E
• [Tijdelijk HC] Jules Sébastien Hunter | 20 | 1.2 | Marthe / Vanparys
• Aurora Millie Ashford | 20 | 1.5 | Lisa / Saureus
•

21. P H O B O S
• Yasuo Ida | 17 | 1.6 | Mexx/Satoru

O V E R I G (G R O T E H U IS)
• [Activities director] Neil Keaton | 31 | 1.4 | Saar / Ken_
• [Activities director] Chiron | ? | NPC - Iedereen
• [Oracle in the cave on the beach] Rachel | 30-ish | NPC - Iedereen
• [Camp director] Dionysus (Meneer D.) | ? | NPC - Iedereen

C A M P A C T I V I T I E S

• Zwaardvechten (Petra Yaxley, Silas Perry)
• Lichamelijke vechttechnieken (James Scott, ~~Caerwyn Teague~~)
• Boogschieten (Chiron, -, -)
• Pegasuslessen (Katarina Madden, -)
• Theorie - Monster vechttechnieken (-,-)
• Theorie - Mythologie (-, -)
• Kano races (Naiaden, -)
• Muurbeklimming (Saters)
• Zwemmen en strandtijd (Nereïden)
• Sport - Volleybal (-, -)
• Zangstonde aan het kampvuur (Hazel Whitlock, -)

R E G E L S

V A N D A A G, E E N W E E K N A D E S T A R T V A N D E Z O M E R.

De sfeer op Kamp Halfbloed is grimmig en het weer lijkt dat te weerspiegelen. Donkere wolken hebben zich verzameld boven het kamp, maar regenen doet het niet - dat gebeurt nooit in Kamp Halfbloed, toch? Deze ochtend bij het ontbijt werd meegedeeld wat een aantal kampers al vermoedden of wisten: Alicia Stanford, Head Councelor van het Iris-gebouw is sinds drie dagen vermist. Niemand lijkt te weten wat er precies is gebeurd, al lijken meerdere kampers zich verdacht te gedragen... Weten zij iets meer? Hebben zij iets met haar verdwijning te maken? En bovenal: kondigt dit de start van Rachels profetie aan?

In ieder geval is de spanning te snijden en net daarom hebben Chiron, Rachel en Meneer D (ook wel bekend als Dionysos) de andere Head Councelors deze voormiddag bijeengeroepen om een plan van aanpak te bespreken. De andere kampactiviteiten gaan zoals gepland door. Op het programma staan deze voormiddag: theorielessen, pegasuslessen en muurbeklimming. Niemand lijkt echter veel zin te hebben om te doen alsof er niets aan de hand is.

Het is 11u 's ochtends en de wolken zijn donker. Zo dadelijk gaat de Head Councelor meeting van start. Chiron, Meneer D en Rachel zijn reeds aanwezig en vragen zich af waar Neil zit. Het nieuws van Blue, Maeve en Hythams terugkeer heeft hen ondanks het rumoer blijkbaar nog niet bereikt. Meneer D ziet er zoals gewoonlijk ongeduldig uit, alsof hij er eigenlijk helemaal niet wil zijn, en Chiron kijkt bezorgd. De koekjes op tafel zijn voorlopig nog onaangeroerd, behalve dat ene dat Rachel net geërgerd in haar mond stopt.

MEETING
Alle NPC HC's zijn ondertussen ook aanwezig (Orlanda - Demeter; David - Hephaistos; Vera - Hypnos; Olyvia - Tykhe). Nog zin om je interactie nog af te werken? Ga je gang! Geef wel even het tijdstip waarop je post plaatsvindt aan als die zich nog voor de meeting afspeelt. Iedereen kan Chiron, Meneer D en Rachel besturen. Om het overzicht te bewaren van wat zij zeggen, wil ik vragen dat je die zinnen in het rood in je post zet. Vragen? Mijn deur staat open ^^

LUNCH
De meeting loopt tot een einde, maar een beslissing lijkt er niet echt gekomen te zijn. Zowel Sayah als Milan, net als een heleboel van de jongere Head Councilors bieden zich aan om op queeste te vertrekken en na wat geruzie wordt beslist om de meeting later verder te zetten met een kleinere groep. Rachel geeft aan dat het belangrijk is dat de queesteleider iemand is die dicht bij Alicia staat - en dat het nutteloos is om daar nu over te blijven kibbelen. "Daarnaast," kondigt Meneer D. aan, "ik heb honger." En daarmee lijkt de meeting gesloten.

Alle kampers verzamelen zich voor de lunch, elk aan de tafel van hun goddelijke ouder, zoals het hoort. Meneer D. geeft een korte speech om de gemoederen te bedaren... of hij daar in geslaagd is, is niet helemaal duidelijk.

"Blijkbaar vindt Chiron het belangrijk dat ik deze aankondigingen blijf doen, maar goed. De meeting was een ramp, zoals jullie onwaarschijnlijk al te weten zijn gekomen, maar het goede nieuws is dat Marion, Barry en Harold veilig terug zijn van hun queeste." Meneer D. last even een korte pauze in voor applaus en rolt met zijn ogen. "Ja, ja, we zijn allemaal doodgelukkig, hoera. Daarnaast mogen we vandaag... nog maar eens... een nieuwe kamper verwelkomen: César Swallow. Hij is vreemd genoeg nog niet door één van mijn familieleden geclaimd, maar ik vermoed dat we daar binnenkort iets van te zien zullen krijgen. Voorlopig zal Gebouw 11 hem met open armen ontvangen - ja, Isabella, geef hem straks maar een warme knuffel, als dat je lukt. Verder werden we vandaag vervoegd door twee oude bekenden die niet eens de moeite gedaan hebben om dat even te komen melden, waarvoor dank. Wynter Teagan, fijn om te zien dat je niet dood in een gracht ligt, Cedric Donovan en Arabella Asher. Ik ben er zeker van dat jullie ze allemaal vreselijk gemist hebben, maar ga ergens anders huilen. Voor vanavond heeft meneer Keaton een fijne, dodelijke variant op vlaggenroof bedacht. Hij verwacht jullie om tien uur stipt in het amfitheater om de spelregels uit te leggen." Meneer D. zucht even en kijkt naar Chiron, die knikt, waarna hij met een dikke laag sarcasme vervolgt: "Ik hoop van harte dat er niemand een bloederige dood sterft vanavond. Smakelijk."

De nimfen brengen het eten rond, waarna de kampers rechtstaan om er een deel van te offeren aan de goden.

V L A G G E N R O O F

[ bericht aangepast op 2 april 2024 - 12:46 ]

help

12 sep 2023 - 19:15 Vanparys is offline

Vanparys 27611

• Petra Diane Yaxley •
^{20 | Nikè | Forest (Silas)}

De rest van de dag verliep in een waas. Petra's humeur verbeterde niet. Ze wist niet wat er mis was - hadden Izzy's woorden haar dan zo hard geraakt? Ze had er eigenlijk behoefte aan even met Hazel te gaan praten, even alle frustraties van zich af te duwen. Ze miste de rust van Nieuw Rome, miste zelfs Terminus' ontzette geschreeuw wanneer ze vergat haar wapens achter te laten toen ze de stad wilde binnen gaan. Het was beter dan de drama die hier in Kamp Halfbloed aan de gang was. Het was vreemd dat ze daar in Nieuw Rome niets van gemerkt had, dat alles daar steeds zo rustig als altijd geweest was. Wat er ook aan de hand was, iets of iemand had er enkel interesse in drama te creëren in Kamp Halfbloed. Romeinse halfgoden leken geen belang te hebben.
Petra zat zodanig vast in haar eigen gedachten dat ze Ivan amper een blik waardig gunde toen ze bij hem aan tafel ging zitten. Zin om te praten had ze ook niet, overwoog in plaats daarvan om die avond vroeg in haar bed te kruipen en te slapen in de hoop dat morgen beter was. Ze had geen zin in vlaggenroof - kafferde zichzelf uit omdat ze geen zin had in vlaggenroof. Het zou teveel vragen opwerpen als ze niet aanwezig was, en daar had ze al helemaal geen zin in. Toen ze zichzelf dan toch naar de rand van het bos sleepte, haar wapenrusting de perfectie zelf, haar zwaard aan haar zijde, lette ze niet echt op de anderen die zich er verzameld hadden. Ze keek grimmig voor zich uit, haar armen gekruist, hoorde nog net hoe haar naam geroepen werd in combinatie met die van Silas en keek verward op. Petra zag hoe de blonde krullenbol op Neil afstapte en was blij dat ze zelf niet de moeite moest doen om aan te geven waarom het rampzalig zou aflopen om hen samen te zetten. Helaas leek Neil er niet op in te gaan en stond Silas een halve minuut later voor haar. Even had ze zin die hooghartige blik van zijn gezicht te slaan. Ze klauwde met haar nagels in haar onderarm, haar armen nog steeds gekruist, en keek hem aan alsof hij een platgereden kikker was. Veel leek dat echter niet te doen, want Silas draaide zijn hoofd om naar het bos te knikken en zei: "Het is best dat we bij de start van vlaggenroof hoog klimmen. Voor een beter overzicht."
Petra trok een wenkbrauw op. "Als jij in een boom wil klimmen, ga je gang, maar ik vrees dat je in deze tijd van het jaar enkel kruinen zult zien," mompelde ze grimmig. "Tenzij je natuurlijk bomen wilt gaan tellen."
Ze liep resoluut langs hem heen, het bos in. Zonder op hem te wachten of zelfs te kijken of hij volgde, liep ze in de richting van de oever van de kreek.

help

12 sep 2023 - 20:55 Vanparys is offline

Vanparys 27611

Caerwyn Teague
^{^{son of aphrodite | cabin ten (hazel)}}

De lach die over Hazels lippen rolde, deed Wyns blik verzachten. "Ik heb het net eindelijk goed gekregen," klaagde ze, waarna ze hem haar boog gaf om haar haren opnieuw te vlechten. Wyns blik bleef even op haar vingers gericht, de manier waarop ze het haar tot een vlecht weefden. Toen zijn eigen haar langer geweest was, had ze het zijne regelmatig gevlochten - al was het maar om nieuwe technieken uit te testen. Die vlechten bleven nooit lang zitten, maar stiekem had Wyn het gevoel van die vingers die in zijn haar kroelden gewoon fijn gevonden.
"Dat klopt," reageerde Hazel terwijl ze vlocht en verder wandelde. Ze hield haar blik op haar voeten gericht en hoewel Wyn zich had voorgenomen haar niet meer aan te staren, kon hij het niet laten. Het was zo vreemd haar terug te zien, na die twee jaar waarin de herinnering aan hoe ze eruitzag langzaamaan was beginnen vervagen. Nu kon Wyn zich niet meer inbeelden dat hij zich haar gezicht niet meer zou herinneren; de manier waarop ze haar ogen lichtjes samenkneep als ze lachte, de gefronste huid tussen haar wenkbrauwen wanneer ze haar best deed om niet te beginnen huilen. Wyn wendde zijn blik weer af. Hij kon niet zomaar doen alsof er niets gebeurd was, al wilde een deel van hem dat wel heel erg graag - de draad weer oppikken waar ze hem hadden achtergelaten, browniekruimels op zijn broek en al.
"Maar eh, om eerlijk te zijn heb ik het niet heel goed gevolgd," vervolgde Hazel. "Maar het was iets met monsters? En die hadden vlaggen en wie de meeste vlaggen heeft die wint?" De twijfelachtigheid in haar stem deed Wyns mondhoeken weer omkrullen, ook al probeerde hij ze tegen te houden. "Ik weet niet wat voor monsters, maar ze zullen het ons niet te moeilijk maken, toch? Dat zou te gevaarlijk zijn, denk je niet? En al helemaal met Alicia die vermist is en de quest van Maeve, Hytham en Blue die op het einde niet helemaal lekker was verlopen. Dan zullen ze wel rustig aan doen denk ik." Het klonk meer alsof ze zichzelf probeerde gerust te stellen dan Wyn. Hij fronste, niet helemaal mee met haar geratel. Hazel nam de boog weer over op het moment dat ze klaar was met haar vlechten, en Wyn kauwde op zijn onderlip. "Had je trouwens gehoord over Alicia?" vroeg ze. Wyn maakte een vaag gebaar met zijn hoofd. Ciri had er al iets over gezegd, maar het nieuws over Maeve, Hytham en Blue was nieuw. Hazel deed het een heel stuk ernstiger klinken dan hij gedacht had.
"Ik ben twee jaar niet meer op kamp geweest," mompelde hij. En ik was eigenlijk beter ook niet teruggekomen. Hij richtte zijn blik op de bomen voor zich, waar de duisternis de andere kampers had opgeslokt. Het begon steeds donkerder te worden. "Cyll," mompelde hij, terwijl een onbehaaglijk gevoel hem bekroop. Hij schraapte zijn keel. "Wat is er aan de hand?"

[ bericht aangepast op 12 sep 2023 - 21:04 ]

help

13 sep 2023 - 17:36 Saureus is offline

Saureus 1891

Hazel Evelynn Withlock
The Healer • Daughter of Apollo • 18 years old

Outfit, Hair| Cabin 10| With Wynnie boi

Hazel is blij dat de nare sfeer een beetje verdwenen is, al maakt ze zich nog steeds zorgen om hem. Ze is zich er van bewust dat hij haar vraag twee keer ontweken heeft, maar ze zal hem er geen derde keer mee lastig vallen. Misschien later, al zal hij het haar vast ook wel vertellen als hij daar behoefte aan heeft. Althans daar houdt zij zich aan vast. Als hij het haar wilt vertellen, dan zal hij daar snel een beslissing over moeten maken. Met zijn plan om morgen te vertrekken, blijft er niet veel tijd over. En ook daar is ze zich bewust van, een gedachte die ze liever gelijk weer uit haar hoofd zet. Ze moet genieten van de tijd die ze nu nog met hem heeft, want wie weet waarna ze hem weer gaat zien. Of ze hem überhaupt ooit nog gaat zien.
Met een licht opgetrokken wenkbrauw probeert ze te achterhalen wat hij bedoelt met zijn vage hoofd gebaar. "Ik ben twee jaar niet meer op kamp geweest," mompelt hij, wat een steek door haar hart stuurt. Daar is ze zich maar al te bewust van. Ze reageert er niet op, maar gelukkig hoeft dat ook niet, want Wyn lijkt nog niet klaar met praten. "Cyll,"
Hazel draait haar hoofd naar hem toe, haar wenkbrauwen lichtjes geheven terwijl ze hem afwachtend aankijkt. Ze is blij dat hij haar bijnaam nog altijd gebruikt, want eerlijk is eerlijk, ze heeft het enorm gemist. "Wat is er aan de hand?"
Zachtjes bijt ze op haar onderlip voor ze haar blik weer van hem afkeert. ‘Euhm, nou,’ mompelt ze. Ze verstopt haar handen in haar mouwen, om de warmte zo binnen te houden, voor ze de grip om haar boog verstevigt.
’Ik heb die middag nog met Alicia geschilderd en we hadden in de avond weer afgesproken bij het kampvuur. Maar daar is ze nooit aangekomen. Ik vraag me af of ze hier nog zou zijn als ik bij haar was gebleven,’ mompelt ze, een gedachten die ze nog niet eerder heeft gedeeld. Normaal wilt ze dat soort dingen ook liever niet vertellen, maar ze heeft het gevoel alsof dat bij hem altijd kan. Ze heeft haar bestie Gus ook meer vertelt dan Hytham, hem had ze in eerste instantie ook niet willen vertellen over de droom. Maar aan Wyn gaat ze het wel vertellen. ‘Maar dat was drie dagen geleden en niemand heeft nog iets van haar gehoord. Daarom hadden ze vandaag die meeting. Tijdens die meeting kwamen Blue, Hytham en Maeve terug van hun quest. Ik heb Maeve toen genezen, waarna ik in slaap ben gevallen in de ziekenzaal. En daar-’ Ze kapt haar zin af om een keer diep adem te halen. Haar blik draait ze kort naar hem, voor ze haar ogen weer naar voren gericht houdt. ‘Ik kreeg een… droom. Al voelde het niet als een droom. Het voelde… echt. Alsof ik op een strand zat en in de verte zag ik Alicia en het leek de échte Alicia. En het moet vast heel raar klinken, maar ik denk dat ze het echt was.’ Hazel wrijft de trieste blik uit haar ogen om Wyn weer aan te kunnen kijken. ‘Ze voelde zich eenzaam en bang. Ik rende naar haar toe, maar voordat ik haar bereikte, maakte Hytham me wakker. Ik ben naderhand in de cabin weer in slaap gevallen, maar toen heb ik daar niet meer over gedroomd. Ik weet niet of het vanavond weer gaat gebeuren, maar ik denk dat ik echt Alicia heb gezien. Ze is helemaal alleen Wyn, iemand moet haar helpen.’
Hazel haalt een keer haar neus op, voor ze haar ogen wederom langzaam terug laat glijden naar het bos voor zich. ‘Ik maak me echt zorgen om haar en-, nou ja dat is nog niet alles.’ Ze geeft hem even de tijd om alles te laten bezinken wat ze hem zojuist heeft verteld. ‘Vorig jaar heeft Rachel een nieuwe profetie uitgesproken ‘’Wanneer godenkinderen verdwijnen, Zal vrede in Kamp Halfbloed voorgoed wegkwijnen. Een zonnige zomer zonder slot, Openbaart de dageraad van een pijnlijk lot’’,’ herhaalt ze de woorden. ‘En ik ben bang dat Alicia nog maar het begin is.’

13 sep 2023 - 23:25 Ken_ is offline

Ken_ 18286

Son of Ares - HC - The edge of the forrest - Team Marvan <'3

Het was een lange tijd geleden dat ik me echt tot rust had voelen komen, luisterend naar Violet- met haar warme texaanse accent- hoe har gras me haast in slaap wist te wiegen terwijl de ristelende wind voor een ruis zorgde dat al mijn opgekropte razernij uit wist te cancelen. Het had voor een zweem van een glimlach gezorgd in de voormiddag- al trok deze algauw weer in een streep eens ik Violet moest laten gaan.

Tegen de namiddag was dat gevoel van ‘mindfullness’ dan ook alweer als sneeuw voor de zon verdwenen als ik me met een stoot en duw aan de Ares tafel voegde. “MOVE IT” bulderde ik met een giftige grijns naar één van mijn halfbroers – waardoor ik algauw een eleboogstoot in mijn ribben kreg, die ik terugbeantwoorde door mijn hand in zijn kruin te klemmen en met een stevige duw mijn punt te maken. “ Eikel” mutterde Boris wat ik met een trotse grijns aannam en me op de bank nestelde. “Hey! EY! Leroy jij lul! Waar is mijn Hallo EHH!?” zij ik agressief met mijn vingers knippend om mijn andere broers aandacht tegenover me te krijgen- waardoor ik een middelvinger terug kreeg en ik met mijn handen gebaarde .’ Zie zo moeilijk is dat toch niet’ . In de ares cabin was een stoot en een duw onze manier van begroeten. De druiven werden dan ook letterlijk in je bord gegooid- als je strategisch je bord voor je gezicht hield.
Ik was dan ook gezellig uit mijn nek aan het kletsen als Kat aan kwam draven. Overdreven had ik dan ook met mijn ogen gerold en mijn rug naar mijn halfzus toegekeerd. De tafel was al redelijk gevuld- met waardige Ares demigoden- maar helaas waren we verplicht met alle ‘bloedverwanten’ ons middagmaal te delen, dus schonk ik Katrijn maar een halve bil van de bank. Mijn mind vol stoppend met kaas wenkte ik naar mijn andere zus die helemaal aan de andere kant van de tafel zat. “Geef het brood eens door wil je?!” dit transleerde dus naar gooi de pistolet als een fastball naar me toe. Zonder goed en wel door te hebben dat Kat effectief op die halve bilbank was gaan zittenschoof ik zijlings om mijn Broodbal te vangen zodat er geen homerun gespeeld kon worden met als gevolg van dien dat ik Kat haar bord van de tafel geyeet had.
Een spottende lach had mijn lippen dan ook verlaten- “Nahwww- je bord pacifistbullshit ligt op de grond.” Kat was ooit mijn beste maatje geweest voordat ze het oké vond om mijn hele bestaan voor de gek te houden met haar “ Ik ben geen barbaar als jij “ bulshit rond te bazuinen. Mijn vingers jeukten ervan- Ik kon niet snappen dat je het hele grassgedoe een waardige manier van haar familie beschermen vond. Haar vader had rammel gehad- moest hij maar terugmeppen.
Wat als hij nogeens aangevallen werd- Kat haar techiek van ‘peacie’tekentjes gooien als een halve gare sailormoon ging niets uitmaken- meer nog ze zou zelf ook op de grond getrapt worden. Kat zei er echter niets van- waardoor een Tssk mijn lippen verliet en ik ruw een hap van mijn broodje nam. “Zwak.”

Eindelijk viel de avond- Fucking finnaly! Ivan en ik hadden hier al weken naar uitgekeene en het was een stuk meer exciting dan die Alisson shit die het kamp zo’n saaie pleurie had gemaakt. Kijk nu- Vlaggenroof was de shit. Monsters jagen- dingen kapot meppen – Andere kampers op strang jagen ooh ja. Dit was mijn avond oh en die van mijn Bro Ivan ook natuurlijk. Kijk normale vlaggenroof was ook altijd leuk- maar echt veel adrenaline wekte het niet meer op. Maar sedert dat Neil er ook een zegje in leek te hebben- dan spraken we pas van adrenaline. Het gevaar leek nog dat tikkeltje dikker er op te liggen en bij een beetje vals spel leek te man wel een oogje dicht te knijpen. ZO hadden Ivan en ik al enkele edities Chiron en Neil kunnen overtuigen dat wij twee in een groepje moesten zitten. Iets met dat Ivan allergisch was aan de geur van falen die rond de anderen ging. Daarbij- hadden we heel misschien beloofd geen branden meer te stichten na het Kano gedoe als we gepaard konden blijven. Beloftes die snel verbroken konden worden als hun hun deel van de deal niet volhielden. Gisteren hadden we ook wat zitten klooien in het bos om wat extra challenges te brengen bij de andere losers. In mijn linkerhand had ik mijn trouwe speer al naast me- half leunend op het ding terwijl ik ongeduldig met mijn been wiebelde. Ik wilde actie en wel nu- het kunnen rennen en eindelijk mijn speer door monsters halen. It’s been a hot minute al had ik me even verleid gevoeld om Chiara vorige week neer te spiecen. Nobody would know…
Maar ik was een braaf jochie geweest- mede ook omdat ik algauw afgeleid was geweest door iets of iemand anders. Kon je al niet meer zeggen wat- maar moest belangrijk geweest zijn als mijn wrok aan de kant geschoven kon worden…
Ik snoof even en terwijl Neil bezig was met zijn praatje, merkte ik een witharige figuur naast me opdoemen- There was my boi ! Me smug omdraaiend naar mijn beste maatje zette ik zo’n “Betweareateamey’ idiote grijns op mijn lippen. Ivan was gewoon mijn Bro’- het moest gewoon en ja hoor als onze namen dan ook genoemd werden Sprong ik vrolijk mee met Ivan- waar de jongen een tevreden ‘JEAH!’ uitliet en ik hem een breedgrijnzende schoudermep verkocht. “FUCKYEH!” riep ik dan ook trevreden en grinnikte als Ivan – zo theatraal als hij ook was- al zijn verkondiging deed. ’Neil, we kunnen ook meteen stoppen? Het lijkt mij namelijk vrij duidelijk hoe dit gaat aflopen,’
Van hier af zag ik al dat vieze snorretje van Neil optrekken als een ‘wezullenwelzien’ trek al was dit gewoon bewijs dat hij hetzelfde dacht. Team Marvan for the win. En beter nog- Geen klusjes deze week. ’Bro, dit wordt een eitje, Zelfs als we niet winnen, wordt dit een vermakelijke avond,’ sprak Ivan nu enkel naar mij toe, waarna ik hem een tik tegen zijn achterhoofd verkocht. “Bro.” Begon ik waarna ik mezelf rechtduwde aan mijn speer en mijn armen wijde en trots uitgestrekt hield. “Wij gaan gewoon fucking winnen- oké?é ik trok mijn wenkbrauwen op al was dit gewoon een eis.
“Y’ALL BETTER RUNN WE WILL BE HUNTINGG !” schreeuwde ik dan naar de teams die klaar stonden om het bos in te trekken. “Op allee monsters oook de meissiess- Eheeh. Sucks to be Nick tho. Hij mag een zaklamp meesleuren.” Sprak ik luid en duidelijk waarna ik uitdagend naar Nick keek- Hij was normaliters één van mijn grootste concurenten maar nu kon ik hem al helemaal van de lijst schrappen. “ Of moet ik Fleshlight zeggen.” Deze opmerking was voornamelijk bedoeld naar Ivan met een vunzige wenkbrauwwiebel al werd me dit meteen bestraft als Dayze mijn naam riep.
“WAT?!” riep ik nogsteeds met een domme grijns om mijn lippen. 'Als ik die woordenkots van je kon ontnemen, had ik dat zeker gedaan. In dit geval is dit even vermakelijk' Riep de rooie naar me toe waardoor ik mijn wenkbrauwen even fronste. “Wat?” al snel gevolgd met een “AH SHIT- VERDOMME!” een oogverblindend licht flits me toe waardoor alles brandde en donker was. Holy fuck. Uit de shock was ik mijn speer dan ook verloeren en wreef ruw door mijn ogen gezien ik enkel sterretjes in het donker zag. “FUCK IVAN!” riep ik mijn ene hand nog door mijn ogen halend waarna ik met mijn hand mijn beste maatje smackte om hem op tast te voelen. “Shit man mijn ogen- “ vervloekte ik waarna ik een “GODVERDOMME JIJ TRUT! “ nog na riep met een “DIE KRIJG JE TERUG” er nog na. Ik moest me even voorover buigen, mijn handen op mijn knieën gevold met een ‘Bluhhh’ als ik mijn hoofd wild schudden. “Bro- ik wil niet brillen- straks lijk ik nog zo suf als jou.” Gevolgd als snel met een “IVAN IVAN- Niet weglopen!” als ik voorover strompelde en nog net niet op mijn bek ging als ik haast over mijn speer struikelde. Hevig knipperend begon ik weer kleur te zien en wist me aan mijn speer terug omhoog te voelen met een. “Vanavond ga ik kotsen op der kussen” kwaad tussen mijn tanden gesist.

[ bericht aangepast op 13 sep 2023 - 23:26 ]

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

14 sep 2023 - 17:42 Vanparys is offline

Vanparys 27611

Caerwyn Teague
^{^{son of aphrodite | cabin ten (hazel)}}

Een bezorgde frons ontstond tussen Wyns wenkbrauwen toen hij Hazels onzekerheid zag - en voelde, het leek bijna van haar af te stralen.
"Euhm, nou," mompelde ze zacht. Haar houding veranderde, Wyn zag uit zijn ooghoeken hoe ze zichzelf precies trachtte kleiner te maken. "Ik heb die middag nog met Alicia geschilderd en we hadden in de avond weer afgesproken bij het kampvuur. Maar daar is ze nooit aangekomen. Ik vraag me af of ze hier nog zou zijn als ik bij haar was gebleven." Wyn deed zijn mond open om daartegenin te gaan, maar Hazel gaf hem de kans niet. "Maar het is drie dagen geleden en niemand heeft nog iets van haar gehoord. Daarom hadden ze vandaag die meeting." Hij knikte - dat had Ciri hem al verteld. "Tijdens die meeting kwamen Blue, Hytham en Maeve terug van hun quest. Ik heb Maeve toen genezen, waarna ik in slaap ben gevallen in de ziekenzaal. En daar..." Hazel pauzeerde even en Wyn keek naar zijn voeten toen ze een grote teug lucht nam. "Ik kreeg een... droom. Al voelde het niet als een droom. Het voelde... echt. Alsof ik op een strand zat en in de verte zag ik Alicia en het leek de échte Alicia. En het moet vast heel raar klinken, maar ik denk dat ze het echt was."
Wyn maakte zijn lippen nat. Het was niet ongewoon dat halfgoden dromen kregen over werkelijke gebeurtenissen. Hij had er zelf een aantal gehad toen hij jonger was, maar de laatste jaren had Wyn gewoon helemaal niet gedroomd. Althans, niet dat hij zich kon herinneren. Hazel ging verder. "Ze voelde zich eenzaam en bang. Ik rende naar haar toe, maar voordat ik haar bereikte, maakte Hytham me wakker. Ik ben naderhand in de cabin weer in slaap gevallen, maar toen heb ik daar niet meer over gedroomd. Ik weet niet of het vanavond weer gaat gebeuren, maar ik denk dat ik echt Alicia heb gezien. Ze is helemaal alleen, Wyn, iemand moet haar helpen."
De trieste toon in Hazels woorden en de snik die erop volgde, gaven Wyn de neiging om stil te staan en haar opnieuw te knuffelen. Hij wist niet eens wat hij erop moest zeggen. Hij had Alicia nooit goed gekend, maar hij wist dat zij en Hazel goede vrienden waren. En... hij vroeg zich af waarom iedereen zich zo'n grote zorgen maakte. Drie dagen was helemaal niet zo lang en hij vroeg zich opnieuw af of iemand een queeste overwogen had toen hij twee zomers geleden niet was komen opdagen. Hij hield zijn mond, enerzijds omdat hij Hazel niet wilde kwetsen en anderzijds omdat ze blijkbaar nog niet klaar was. "Ik maak me echt zorgen om haar en -, nou ja dat is nog niet alles..."
Wyn draaide zijn gezicht even naar haar toe, trok een wenkbrauw op. "Vorig jaar heeft Rachel een nieuwe profetie uitgesproken: Wanneer godenkinderen verdwijnen, zal vrede in Kamp Halfbloed voorgoed wegkwijnen. Een zonnige zomer zonder slot, openbaart de dageraad van een pijnlijk lot. En ik ben bang dat Alicia nog maar het begin is."
Wyn bleef even stil, niet zeker wat ze nu precies wilde dat hij op dit alles reageerde. Het was veel om te laten inzinken en een deel van Wyn vroeg zich af welke boodschap hij er eigenlijk aan had. Hij bleef maar een nacht - wat de rest deed, maakte voor hem niets uit.
"Ze vinden haar wel," mompelde hij, al was hij daar zelf eigenlijk niet zo heel erg zeker van, maar hij voelde zich ergens gedwongen om toch iets te zeggen dat min of meer steunend was. "Profetieën zijn er toch alleen maar om mensen op de kast te jagen." Hij pauzeerde even, keek Hazel serieus aan. "Probeer het even uit je hoofd te zetten, oké? Je wordt er alleen maar ongelukkiger van. Daarnaast, ik kan dit spel niet op mijn eentje winnen."

[ bericht aangepast op 14 sep 2023 - 17:43 ]

help

14 sep 2023 - 18:30 Saureus is offline

Saureus 1891

Hazel Evelynn Withlock
The Healer • Daughter of Apollo • 18 years old

Outfit, Hair| The Forest | With Wynnie boi

‘Ze vinden haar wel,’ mompelt Wyn in een poging haar wat moed toe te spreken. Ze kan echter aan zijn toon horen dat hij niet helemaal achter zijn woorden staat. ‘Ik hoop het maar,’ mompelt ze, waarna ze een flinke teug lucht naar binnen trekt. Langzaam ademt ze weer uit, haar vingers weer ontspannen om haar boog. ‘Profetieën zijn er toch alleen maar om mensen op de kast te jagen.’ Hoewel ze het daar niet helemaal mee eens is, zegt ze er niets over. Ze is er namelijk vrij zeker van dat er wel degelijk iets achter die woorden zit. En al helemaal met de verdwijning van Alicia. Er moet meer aan de hand zijn, dat kan gewoon niet anders. Haar vriendin zou niet zomaar weggaan, Dayze en Augie zullen dat ook weten. Ze hoopt maar dat ze de rest ervan kunnen overtuigen.
’Probeer het even uit je hoofd te zetten, oké? Je wordt er alleen maar ongelukkiger van. Daarnaast, ik kan dit spel niet op mijn eentje winnen.’ De serieuze blik in zijn ogen laat haar een wenkbrauw optillen. ‘Ik zal het proberen,’ verzekert ze hem met een klein knikje en ze meent het. Ze wilt Wyns laatste avond hier namelijk niet verpesten, dus ze zal haar best doen om het zo plezierig mogelijk te maken voor hem. Heel misschien dat ze hem op die manier kan overtuigen om te blijven. Heel misschien.
’En je hebt mij niet nodig om dit spel te winnen,’ reageert ze dan na een tijdje, gevolgd door een zachte grinnik. Ze forceert haar mondhoeken een beetje omhoog, haar gedachten over Alicia schuift ze compleet aan de kant. Het is haar taak om de sfeer gezellig te houden, maar nu de zon onder is, is dat net wat lastiger voor haar. Zonder die bron van energie moet ze ergens anders de kracht vandaan halen. Met haar duim wrijft ze over haar ring. Het gouden sieraad heeft een gegoten zonnetje dat haar net wat extra energie kan geven in de tijden dat ze het nodig heeft.
Om de stilte te verbreken en de boel wat op te vrolijken, besluit ze weer wat te zeggen. ‘Weet je, er loopt een nieuwe kat rond op onze boerderij,’ begint ze haar verhaal met een glimlach, wetend dat hij van katten houdt. ‘Ik heb geen idee waar hij vandaan is gekomen, maar hij is blijven hangen. Het is echt een schatje, of ja, mijn moeder vindt van niet.’ Zachtjes lacht ze terwijl de herinneringen naar boven komen. ‘Ik was met de kerst thuis en toen is hij via het raam naar binnen geslopen om van mijn moeders kalkoen te eten. Daar was zij niet blij mee natuurlijk, maar ik kon er wel om lachen.’ Ondertussen wandelt ze op een rustig tempo verder richting het bos. Haar angst voor het donker en de monsters die zich erin bevinden is naar de achtergrond gezakt. Ze verzekert zichzelf dat alles goed komt. Altijd.
Zoals gewoonlijk let Hazel niet meer op haar omgeving als ze vrolijk aan het praten is. Met haar ogen op Wyn gericht, voelt ze hoe haar voet blijft haken achter een dun draadje. Ze loopt nét te snel om hier nog op tijd op te kunnen reageren. Een geschrokken kreetje ontsnapt uit haar mond zodra haar lichaam voorover valt. Met een zachte plof belandt ze in het zand. Ze heeft de val half kunnen opvangen met haar arm, doordat ze haar boog op tijd losliet. Gelukkig is het een zachte val geweest en heeft ze er niet heel veel last van. Hier en daar voelt ze het wel even steken, maar dat zal binnen enkele minuten wel over zijn. ‘Wat was dat?’ mompelt ze verward terwijl ze zichzelf op haar knieën duwt.

[ bericht aangepast op 14 sep 2023 - 18:51 ]

14 sep 2023 - 18:30 Saureus is offline

Saureus 1891

---

[ bericht aangepast op 14 sep 2023 - 18:31 ]

18 sep 2023 - 21:17 Vanparys is offline

Vanparys 27611

Caerwyn Teague
^{^{son of aphrodite | the woods (hazel)}}

"Ik zal het proberen," reageerde Hazel met een vastberaden knik. Wyn bestudeerde haar zijlings. Ergens leek ze toch minder sip dan voordien. "En je hebt mij niet nodig om dit spel te winnen."
Wyn trok een wenkbrauw op. Hij kon best zichzelf beschermen - kon ook meer als dat echt nodig was - maar hij was er niet zo zeker van dat hij in zijn eentje alle andere kampers kon verslaan. Zo arrogant was hij niet.
Het bleef even stil tussen hen terwijl ze naar de rand van het bos wandelden. Het begon donker te worden en Wyn besefte zich dat hij geen idee had hoe laat het precies was.
"Weet je," begon Hazel plotseling, "er loopt een nieuwe kat rond op onze boerderij. Ik heb geen idee waar hij vandaan is gekomen, maar hij is blijven hangen. Het is echt een schatje, of ja, mijn moeder vindt van niet." De glimlach die op haar gezicht verscheen kon de vallende duisternis haast wegjagen. "Ik was met kerst thuis en toen is hij via het raam naar binnen geslopen om van mijn moeders kalkoen te eten. Daar was zij niet blij mee natuurlijk, maar ik kon er wel om lachen."
De kleine glimlach die om Wyns lippen verscheen, was deze keer wel oprecht. "Ik vind nog steeds dat we een kampkat moeten aanschaffen," mompelde hij, al ging die gedachte snel verloren toen ze het bos binnengingen. Wyn zag de struikeldraad net op tijd om zelf te stoppen, maar hij was te laat om Hazel te waarschuwen. Een kreet ontsnapte uit haar keel toen ze struikelde en een luide lach schoot uit die van Wyn voordat hij er erg in had. Hij hield een hand voor zijn mond, schuldbewust (soort van), en grinnikte opnieuw.
"Wat was dat?" mompelde Hazel verward. Wyn leunde even op zijn staf terwijl hij probeerde zijn lach tegen te houden in plaats van haar overeind te helpen.
"Stommerik," grinnikte hij. "Is dit deel van het spel, of heeft één of andere flauwe grappenmaker die hier gehangen?" Met zijn staf in zijn ene hand, hurkte hij neer bij waar de draad vastzat aan één van de bomen. Hij haalde het jachtmes dat hij daarnet uit de wapenschuur had opgerakeld uit zijn broekzak en sneed het door, zodat niemand anders er nog over kon struikelen.

help

19 sep 2023 - 19:56 Saureus is offline

Saureus 1891

Izelle Riona Barlowe
The Thief • Daughter of Hermes • 21 years old

Outfit | Edge of the Forest | With Leonid (Caolan)

❝ It's not the thief who is hanged
but one who is caught stealing.❞

De meeting was vreselijk, maar gelukkig is dat voorbij. Izelle is het nog steeds niet helemaal eens met de keuzes die daar zijn gemaakt, in haar ogen is iedereen namelijk flink aan het overdrijven. De kans dat Alicia ergens veilig zit, is groot. Ze is nog maar 3 dagen vermist, als ze volgende week nog steeds niet terecht is, dan zal ze zich misschien zorgen gaan maken. Misschien. Als het zou gaan om iemand die wat dichterbij haar staat, zou ze er misschien anders over denken, maar met Alicia heeft ze niet zo veel. Ze weet nog nét wie de dame is, maar daar blijft het ook echt bij.
Vlaggenroof komt als een soort beloning op haar af. Dit is hét spel om al je energie kwijt te kunnen, bovendien is het nu de bedoeling dat ze dingen steelt. Dus niemand die het haar kwalijk kan nemen. Al zal Petra waarschijnlijk een van de personen zijn die het alsnog doet, op een of andere manier lijkt ze altijd een reden te zoeken om boos op haar te zijn. Na vanochtend al helemaal, Iz heeft het idee dat Petra nog niet klaar is met haar. Al is ze wel benieuwd wat de dame in petto heeft.
Voordat ze naar het verzamelpunt is gelopen, heeft ze eerst haar dolken opgehaald in haar cabin. Ze kan namelijk niet zonder die twee wapens op pad. Voor nu zitten ze veilig in hun schede, die met riemen vastzitten om haar bovenbenen. Zo kan ze er gemakkelijk bij. Uiteraard heeft ze ook weer haar geliefde schoenen aan, perfect voor haar sluwe activiteiten.
Zodra Neil klaar is met zijn uitleg, besluit ze haar groepsgenootjes op te zoeken. Leonid en Caolan, dat is zeker geen verkeerde combi. Ze kan het met beide redelijk goed vinden, dus dat is een win. Ze had eigenlijk verwacht een ergere combinatie te hebben, maar hier is ze wel tevreden mee. Met hen maakt ze een kans op de winst.
Haar ogen scannen de omgeving en zo snel kan ze Caolan niet spotten. Leonid ziet ze wel. Met een scheve grijns op haar gezicht wandelt ze naar de jongen toe. ‘Hallo knapperd,’ begroet ze hem flirterig, terwijl ze haar vingers over zijn schouder laat glijden. ‘Klaar om de winst in handen te nemen?’ Ze werpt nog een blik om zich heen, om te kijken of ze Caolan kan zien. ‘Weet je, ik denk dat-’ Een lichtflits schiet voor haar ogen, waarna alles zwart wordt. Een zachte, pijnlijke kreet ontsnapt uit haar mond, terwijl haar handen naar haar ogen schieten. Ze wrijft erin, maar het lijkt allemaal geen zin te hebben. ‘Ugh, die trut! Als ik haar tegenkom dan heeft ze een heel groot probleem.’ Geïrriteerd blijft ze in haar ogen wrijven, hopend dat haar zicht weer zal terugkomen. Ze hoort Mart ook roepen in de verte, waarschijnlijk heeft Dayze hetzelfde bij hem geflikt. Kijk, dat is heel erg vermakelijk. Ergens vindt ze het ook wel grappig dat haar vriendin de ballen heeft om haar te verblinden, maar toch is het een hele vervelende streek. Nu kan zij namelijk niet verder, al waren ze toch nog niet compleet.
Als Izzy merkt dat wrijven in haar ogen het proces niet versneld, laat ze haar handen zakken en tast ze met haar vingers naar de arm van Leonid. Ze pakt deze stevig vast, zodat ze kan voelen wanneer hij aanloopt. Ze knippert een aantal keer snel met haar ogen, maar niets lijkt te werken. Op dit moment kan ze niet anders dan dit uitzitten.

[ bericht aangepast op 19 sep 2023 - 19:56 ]

19 sep 2023 - 21:23 Saureus is offline

Saureus 1891

Hazel Evelynn Withlock
The Healer • Daughter of Apollo • 18 years old

Outfit, Hair| The Forest | With Wynnie boi

Hazel is het met Wyn eens, ze hebben inderdaad een kampkat nodig. Wat is er nou leuker dan een kleine poes die hier rondwandeld. Dat zal iedereen goed doen. Haar gedachten hierover moeten plaatsmaken voor het struikeldraad. Dat is momenteel haar prioriteit. Ook al zit ze al op de grond, het is nog steeds een raadsel hoe die daar is gekomen. Al zijn er genoeg kampers die zoiets gemeens neer zouden planten.
Ze werpt een quasi boze blik naar de zoon van Aphrodite zodra ze de luide lach hoort. ‘Niet grappig Wyn,’ moppert ze, al kruipen haar mondhoeken onbewust omhoog. In plaats van haar overeind te helpen, probeert hij doodleuk zijn lach in te houden. Hij doet op z’n minst zijn best om het te stoppen, dat is toch iets. Nu ze toch zo dicht bij de grond is, besluit ze haar ogen over het zand te laten glijden. Een frons verschijnt op haar gezicht als ze een voetspoor gedrukt ziet. Het lijkt echter geen normale voet, want daarvoor zijn er te veel onderbrekingen. Het lijkt alsof er een skelet heeft gelopen, maar dat lijkt haar sterk. Het zal vast een of andere grap zijn, waarschijnlijk van dezelfde persoon die de struikeldraad hier heeft neergehangen.
"Stommerik," grinnikt Wyn. Haar ogen draait ze gelijk weer terug naar hem. Die bijnaam heeft ze al een lange tijd niet meer gehoord. Ze weet dat hij het niet slecht bedoeld en daarom vat ze het zo ook niet op. Want om eerlijk te zijn was het inderdaad niet zo slim van haar. Ze had gewoon moeten opletten, dan had ze nu niet op de grond gezeten. "Is dit deel van het spel, of heeft één of andere flauwe grappenmaker die hier gehangen?"
Hazel houdt haar schouders op terwijl ze haar aandacht weer terugbrengt naar het vage spoor. ‘Ik zou zeggen dat iemand anders het daar heeft gehangen, maar om eerlijk te zijn zie ik Neil er ook wel voor aan.’ Ze reikt haar hand uit naar de voetafdruk, met haar vingers streelt ze voorzichtig over de zandkorrels. Er zit daadwerkelijk een gat in de grond, wat betekent dat dit een écht spoor moet zijn. Al heeft ze nog steeds geen idee van wie- of waarvan die is. Ze is namelijk niet de persoon die zich verdiept in de verschillende monsters, dat laat ze aan anderen over. ‘Wynnie? Weet jij wat dit is?’ vraagt ze hem zachtjes, terwijl haar ogen de grond afspeuren naar andere sporen.
In de verte klinkt zacht gekletter, het geluid van bot op bot. Het lijkt alsof er een helm steeds weer tegen een steen wordt gegooid, een apart geluid dat ze niet kan plaatsen. ‘Hoor je dat ook?’ vraagt ze verbaasd terwijl ze haar hand wat steviger in de grond zet, haar andere hand beweegt langzaam naar haar boog toe. Als er iets aan de hand is, kan ze snel opstaan. Maar mocht er niets zijn, dan kan ze nog even blijven zitten. Ondanks haar lange middagslaapje, geniet ze namelijk wel van dit rust momentje.

[ bericht aangepast op 23 sep 2023 - 21:22 ]

20 sep 2023 - 19:46 Basim is offline

Basim 18641

Aldara Peyton

20 ✼ Athena ✼ Edge of the forest ✼ With Blue

Het lukte Blue daadwerkelijk nog om zijn wapenrusting zelf weer recht te krijgen en hierop keek Aldara tevreden toe. Ze had besloten dat ze maar beter van totale incapabiliteit kon uitgaan zodat ze niet voor teleurstellingen zou komen te staan. Het was dan ook fijn dat Blue kon aantonen in ieder geval wat dingen te kunnen. Het zou wat zijn geweest als ze hem daadwerkelijk had moeten helpen. Een kleine verbetering van de situatie al had ze nog steeds niet erg veel vertrouwen in hem.
Toen ze hem een korte samenvatting van haar strategie gaf, zag ze hem fronzen. Was hij het ergens niet mee eens? Op dat moment realiseerde ze zich ook dat makkelijk klonk alsof ze een watje was, iets wat absoluut niet waar was, dus ze besloot om zich gauw nog te verbeteren.
‘En met makkelijk bedoel ik niet dat ik lui of laf ben, maar des te makkelijker het monster, des te minder tijd je het hoeft te bevechten. Dus hoe meer tijd je hebt voor andere monsters, wat meer vlaggen betekent.’ Het was belangrijk om praktisch naar een spel als dit te kijken. Je won met de meeste vlaggen, dus dat moest je verzinnen hoe je zo veel mogelijk vlaggen kon krijgen. Al zou het haar weinig verbazen als Neil meer vlaggen aan de moeilijker monsters had gehangen en minder aan de makkelijke. Dus misschien ging haar theorie ook niet helemaal op, maar wie weet hadden ze geluk.
‘Tot uw dienst, kapitein Peyton,’ ging Blue uiteindelijk enthousiast op haar eerdere plannen in. Een enthousiasme dat toch een kleine glimlach bij Aldara tevoorschijn wist te toveren. Ze kon het niet laten om zich toch een klein beetje te laten aansteken door hem, al wilde ze verder wel graag serieus blijven. Ze had geen tijd voor continu gegrap, al kon een enkele goed geplaatste opmerkingen hier en daar geen kwaad.
‘Kom maar op met die strategieën. Al denk ik dat we daarvoor toch beter iets verder weg gaan staan,’ merkte hij uiteindelijk nog op nadat hij wat dichterbij haar was komen staan. Dit vond ze dan weer wat minder prettig, maar ze liet hem voor nu gezien ze zijn doel ervan snapte.
‘Laten we dan maar het bos in gaan,’ stelde ze dan ook voor. Hij had gelijk dat ze niet hardop al hun plannen moesten gaan bespreken waar iedereen ze kon overhoren. Er waren echt wel campers die daar grof misbruik van zouden maken en dat wilde ze niet. Ze was hier voor de monsters en de vlaggen, volgens haar de veel leukere uitdaging. Mede-campers kwam ze liever zo min mogelijk tegen. Ze had geen behoefte om vuil te spelen door vlaggen van anderen te stelen en ze wilde ook niet dat iemand dit bij hen wilde gaan proberen. Al zou degene die het aandurfde daarvan spijt krijgen, daar ging Aldara wel voor zorgen. Niemand stal van haar. Ze moest Izzy dan ook nog terugpakken voor de pen die ze had gejat, het kon niemand anders zijn dan Izzy, maar ze was hier helaas nog niet aan toegekomen.
‘Dus we willen zo veel mogelijk vlaggen van de monsters zien te krijgen, dat betekent dat we moeten proberen elk monster zo snel mogelijk van vlaggen te ontdoen, verslaan hoeft niet perse,’ begon ze met haar ideeën te vertellen eenmaal ze buiten gehoorsafstand van anderen waren. Alweer, iets dat klonk als iets wat een lafaard zou zeggen en Aldara haatte het, maar het was gewoon de meest strategische manier van dit spel aanpakken. Efficiëntie over haar eer, wilde ze winnen. ‘Dit is trouwens geen lafheid, maar slimheid,’ legde ze dan ook nog uit. ‘Willen we winnen, moeten we het gewoon slim spelen. We gaan geen tijd hebben voor heroïsche gevechten, dat is voor andere momenten.’ Bijvoorbeeld op queestes, maar nu Blue was teruggekomen van een queeste die blijkbaar bijna mis was gegaan, leek dit haar niet het slimste om te zeggen. Ze was nu ook niet volledig gevoelloos zoals sommigen leken te denken.

Stenenlikker

21 sep 2023 - 16:42 Basim is offline

Basim 18641

Hytham Argyris

21 ✼ Nemesis ✼ At the edge of the forest ✼ With Sayah

Het was niet dat hij een hekel had aan capture the flag, normaal absoluut niet, maar vandaag was het eigenlijk het laatste wat hij wilde doen. Al helemaal deze versie. Hytham had meer dan genoeg monsters gezien voor de rest van de maand na vandaag en dan nog besloten Neil en Chiron om hem tegen nog meer monsters te laten vechten. Evil. Hij had Maeve’s voorbeeld moeten volgen en zich terugtrekken omdat hij te zwak was, maar dat vond hij eigenlijk niet kunnen. Maeve had op het randje van de dood gestaan, hij niet, dus hij moest stoppen met klagen.
‘Het is ook alweer een tijdje geleden,’ was Sayah het in ieder geval met hem eens over samenwerken. Hoewel ze absoluut vaak samen te vinden waren, was het een tijd geleden dat ze echt hadden moeten samenwerken voor een activiteit. Het was iets dat hij gemist had, hij hield ervan om met zijn tweelingzus samen te kunnen sparren over hoe ze iets wilden bereiken om het dan te doen. Ze waren het gelukkig vaak met elkaar eens en kenden elkaar sterke punten, zodat ze wisten wanneer naar elkaar te luisteren. Hopelijk kon vandaag gelden als een alternatief voor een quest in plaats van de voorbereiding voor een quest.
‘Ik zou haast willen zeggen, we zouden het vaker moeten doen, al vrees ik dat we er weinig over te zeggen hebben.’ Normaal was Chiron niet zo happig om naar de verzoeken van campers te luisteren, al zou dit misschien kunnen veranderen nu ze Neil hadden. ‘Tenzij we op een quest gaan, maar dat heb ik voorlopig liever ook niet, tenzij noodzakelijk.’ De quest die Sayah voorgesteld had, bleef hem dwars zitten. Hij wilde haar niet alleen laten gaan, maar het liefst ging hij helemaal niet. Stiekem hoopte hij dat Chiron iemand anders zou aanwijzen, al vond hij het idee dat dan anderen hun leven op het spel zouden zetten ook niet ideaal. Verdomme, het was een situatie waarin iedereen verloor.
‘Maak je geen zorgen, broertje. I got your back.’ Een zachte duw van zijn zus volgde. Het deed hem glimlachen en hij hoopte dat hij vanavond oprecht even zijn zorgen zou kunnen gaan vergeten. Hopelijk kon hij toch zijn plezier in de sensatie van het spel vinden, ondanks dat monsters er helaas een deel van waren. Zolang ze maar geen monsters zouden tegenkomen die hem zouden herinneren aan zijn queeste, dan kon het misschien toch nog goed komen. Hij stelde dan ook voor om maar te gaan, dan kon hij hopelijk eerder stoppen met zich zorgen maken.
‘Laten we daar maar niet vanuit gaan, oke? Een Kraken geval is meer dan genoeg voor de komende paar jaren,’ ging ze in op zijn tentakel opmerking. Een Kraken zou echt zijn nachtmerrie nu zijn, maar hij kon zich niet voorstellen dat Neil er eentje in het bos zou kunnen verstoppen, daar was het riviertje dat erdoorheen stroomde toch echt te klein voor. Al kon er altijd een mini kraken of iets daarin zitten. Oké, geen water dus vanavond, alsjeblieft niet.
‘Hopelijk hoef ik er nooit meer één tegen te komen, al weet ik ook wel dat dat waarschijnlijk een beetje te veel gevraagd is.’ Het lot van een Demigod, je was nooit veilig voor welk monster dan ook. Je werd alleen maar beter in jezelf in leven houden. ‘Maar laten we voor de zekerheid het riviertje mijden, oké?’ stelde hij nog voor. Hij nam liever het zekere voor het onzekere. Ondertussen liet hij zich door Sayah meetrekken, het woud in, de plek die hij naast het riviertje ook wilde mijden, maar daar had hij helaas geen keuze in.
‘Ik verjaag de echte monsters voor ons wel, maar dan moet jij beloven dat je op de monsters uit ons kamp let,’ vertrouwde ze hem een strategie toe. ‘De grootste kwallen zitten nog misschien wel binnen ons eigen terrein.’ Hij had maar een paar seconden nodig om te realiseren wat Sayah bedoelde. Hij had minder aandacht aan de andere teams besteed dan zij, maar de onbetrouwbare combinaties waren hem ook opgevallen. Mart en Ivan was dan ook een duo dat hij absoluut niet vertrouwde, het was waarschijnlijker dat zij op andere campers gingen jagen in plaats van op monsters. Dat vonden ze blijkbaar leuker, al snapte Hytham niet helemaal waarom. Monsters waren zo veel nuttiger, dat zouden hun vijanden voor de rest van hun leven zijn, niet mensen of demigods. Hopelijk niet.
Ik zal mijn best doen, al hoop ik dat andere teams ons gewoon met rust zullen laten.’ Een vechtpartij met een andere demigod was dan over het algemeen minder gevaarlijk dan met een monster, maar hij voelde zich nog steeds hartstikke beurs. Het liefst vocht hij nu met niemand, al wist hij ook wel dat dat te veel gewenst was voor vanavond.
‘Enige wens voor welk monster je het liefst tegen gaat komen?’ Ze konden het maar beter over monsters hebben als ze ze toch tegen gingen komen. Hoe weinig zin hij ook had, Hytham was liever voorbereid en hopelijk ging monstertalk hen scherp houden. Al zou Hytham natuurlijk ook een oog houden op hun mede-campers mochten ze wat in hun hoofd halen.

Stenenlikker

22 sep 2023 - 12:37 Armadillo is offline

Armadillo 9080

DAYZE NAYOMI TYSON
19 — Daughter of Iris — Nick

Een bescheiden glimlach sierde haar gezicht. De uitleg van de vlaggenroof ging grotendeels langs haar heen, terwijl ze de middag herbeleefde in haar gedachten. Nadat ze de appel dankbaar had aangenomen van Caolan, zijn ze een rondje over het terrein gaan lopen. Ze wandelden voornamelijk in stilte, beiden verzeild in gedachten die ze op dat moment niet wilden delen, met hier en daar een opmerking over herinneringen van de vorige zomer. Ze was even vergeten hoezeer ze zijn bijzijn kon waarderen en de rust die hij op de een of andere manier met zich mee bracht en op haar wist te projecteren.
Na een volledige ronde te hebben gedaan, was Dayze de slippers en haar ongetemde haren zat. Ze had hen tot halt geroepen bij haar cabin waar ze haar toiletspullen bijeen had geraapt om te vervolgen naar het sanitair gebouw waar ze het vuile water van het meer uit haar haren had gewassen. Nadat ze zich had opgefrist, had ze haar weg terug gevonden naar Caolan’s cabin waar ze haar vaste plekje aan het uiteinden van zijn bed had geclaimd. Ze vertelden hem wat verhalen van haar zusjes en haar vader, terwijl hij zijn spullen op zijn gemak een plek gaf – een permanente plek.
De middag was voorbij gevlogen zonder enige duidelijkheid over Alicia, maar voor even had ze het idee dat het wel goed zou komen. Dayze betrapte zich er later pas op dat ze zo was afgeleid, dat ze de situatie kort uit haar hoofd had gezet. Het gaf een knagend schuldgevoel, want als Dayze haar al enkele uren kon vergeten, wat moest er dan komen van de reddingsactie? Vonden ze het wel belangrijk genoeg om naar haar op zoek te gaan als zelfs Dayze haar gedachten al kon afleiden?
Ze was zich akelig bewust van het onheilspellende gevoel in haar onderbuik toen ze de namen en teams voorbij hoorde komen voor de vlaggenroof. Vlaggenroof. Vanaf het moment dat dit haar oren had bereikt, voelde ze een warme gloed door haar lichaam. Hoe haalden ze het in hun hoofd om hun tijd te verdoen met een competitief spel terwijl er iemand vermist was. Vermist! Nee, kom, we gaan een vlaggenroof doen met monsters. Dayze vond het bespottelijk dat ze de kampleden niet op een quest stuurden vanwege het gevaar en vervolgens zelf monsters voor hun voeten gooiden. Strak plan.
Ze liet zichzelf zo gaan in haar irritatie jegens de keuzes van bovenaf, dat de naam van haar teamgenoot haar was ontgaan. Dayze ogen gleden over de menigte die zich aan de rand van het bos had begeven op zoek naar degene die met haar gepaard was. Het duurde niet lang voordat ze een vermoeden had wie Neil voor haar had uitgekozen, gezien de doelbewuste manier waarop Nick zich naar haar toe bewoog. Haar irritatie maakte plaats voor gemengde gevoelens die ze niet precies kon plaatsen. Dayze voelde zich niet snel oncomfortabel, maar misschien was dat wel een juiste beschrijving voor het feit dat ze niet helemaal wist wat te zeggen. Ze hadden geen woorden meer met elkaar gewisseld sinds afgelopen zomer, toen een gezellige avond iet wat uit de hand was gelopen… Een vermakelijke avond was het zeker, maar ze had geen idee hoe hij er in had gestaan en hoopte dat het geen invloed zou hebben op hun vriendschap.
’We gaan wel winnen hè,’ waren de eerste woorden die hij sprak en een grijns sierde zijn gezicht alvorens hij haar een klopje op haar schouder gaf. Hm, hier kon ze niet veel vanaf leiden… ‘Als ik zo langs de teams kijk, denk ik dat we wel een kans maken. Al moeten we Mart en Ivan goed in de gaten houden.’
Dayze schonk hem een oprechte glimlach; eerlijk gezegd vond ze het fijn dat hij er niet over begon. Het hoefde geen ‘ding’ te worden als ze dat er niet van maakten en op dit moment, had ze wel andere dingen aan haar hoofd. Omwille van Nick – en haar eigen gemoedsstand – besloot ze zich bij de vlaggenroof neer te leggen. Al was de irritatie nog degelijk voelbaar in haar lijf, kon ze dat in ieder geval afreageren op een paar onnozele monsters om vervolgens die vlag van hun lijf te rukken. Fantastisch.
’Het scheelt dat we Mart en Ivan altíjd in de gaten moeten houden, je weet nooit wat die twee van plan zijn,’ bracht ze hoofdschuddend uit, waarna ze een zijdelingse blik op het duo wierp. Dayze richtte zich weer op Nick en klapte haar handen eenmaal strijdlustig op elkaar. ‘Maar, ik heb ontzettend veel zin om mijn frustratie op iets anders te uiten dan halfgoden, dus laten we alsjeblieft die monsters gaan zoeken.’ Bracht ze vervolgens uit met een klein lachje. Er leek een soort last van haar schouders te vallen bij het spreken van de woorden, want het gaf woorden aan het gevoel wat zich de afgelopen dagen in haar binnenste had genesteld. Ze sprak het niet uit om medelijden uit Nick te krijgen – dat was wel het laatste waar ze op zat te wachten. De woorden voelde als een opluchting en ze wilde hem laten weten dat ze gemotiveerd was om te winnen.
Vanuit haar ooghoeken zag ze de onheilspellende ogen van Mart die zich op haar duo had gericht en hoorde ze de misselijkmakende woorden die uit zijn mond kwamen – zoals gewoonlijk, want manieren had de galbak niet. Er was maar een ding waar ze aan kon denken en daarmee strandde meteen haar voornemen om haar frustratie niet te uitten op kampleden.
’Hey Mart!’ riep ze nog voordat ze zichzelf in toom kon houden mocht ze dat willen, ‘als ik die woordenkots van je kon ontnemen, had ik dat zeker gedaan. In dit geval is dit even vermakelijk.’. Ze vouwde haar vingers naar binnen en balde haar vuisten, terwijl ze zich liet overspoelen door een duisternis. In plaats van het gevoel naar haar eigen ogen te richten, projecteerde ze dit op Mart waardoor zijn zicht tijdelijk werd ontnomen. Op dat moment besefte ze zich dat het andere teams ook kon afremmen en besloot ze haar gave in te zetten als strategische zet. Op dat moment waren er twee namen die in haar hoofd opkwamen en zonder het tegen te kunnen houden, had ze Izzy en Caolan ook tijdelijk geblindeerd. De ene keer is ze er vaardiger in dan de andere keer en ze merkte dat haar gave haar geen ruimte gaf om een weloverwogen keuze te maken. Ach – dat waren in ieder geval de personen die het van haar konden hebben, ondanks dat ze achteraf een preek van Izzy kon verwachten.
’Nick, ik denk dat het tijd is om te gaan,’ sprak ze voldaan en een speelse grijns sierde haar gezicht alvorens ze Nick een zetje richting het bos gaf, ‘deze zaklamp heeft het zicht van enkele kampleden ontnomen’. Het theatrale geblére uit de hoek van Mart en Ivan gaf haar een gewenste reactie. Het zou nog wel even duren voor Mart zijn zicht weer zou herstellen en voor die tijd, wilde zij zich uit de voeten maken. Het zou haar niets verbazen als hij een speurtocht naar haar zou opzetten vanavond in plaats van naar monsters.

[ bericht aangepast op 22 sep 2023 - 12:40 ]

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

23 sep 2023 - 21:08 Saureus is offline

Saureus 1891

『 Samael Raiden Sebold』
Son of Hades | The Psychic

The Edge of the Forest | With nobody yet

Vanmiddag, net na de lunch, is Samael aangekomen op kamp Halfbloed. Gelijk is hij doorgelopen naar zijn cabin. Hij heeft zijn spullen gedropt, zonder iets uit te pakken, en heeft zich omgekleed in het welbekende oranje shirtjes. Het voelt goed om weer terug te zijn. Om de zoete aardbeien weer te kunnen ruiken. Het is beter dan de vieze geur van dood die hij iedere dag weer in de stad ruikt. Er is altijd wel iemand die op het punt staat te sterven en die mensen gaat hij deze zomer absoluut niet missen. Soms overweegt hij de persoon te waarschuwen, maar hij weet dat daar niets goeds van kan komen. Wat is de kans dat ze hem geloven? Hij moet als een gek overkomen als hij iemand verteld dat ze vandaag zullen sterven. Dat is een risico die hij niet wilt nemen. Nooit meer mogen ze hem als een gek zien, het is beter als hij zijn dood gerelateerde krachten verbergt, niemand houdt namelijk van de dood. Helemaal niemand.
Ondanks dat hij afgelopen jaar een aantal kampers rond heeft zien lopen op New Rome, heeft hij de meeste al een jaar niet meer gesproken. Een van die personen is Caolan, een vriend die hij heel graag weer wilt zien. De jongen heeft hem 3 jaar geleden uit zijn sleur getrokken. Zonder hem was hij nu een heel ander persoon geweest. Dan had hij waarschijnlijk nog steeds aan de drugs gezeten. Het is namelijk C geweest die hem heeft laten zien dat hij met sport hetzelfde kan bereiken als met drugs. Zonder alle nadelige effecten.
Sam haalt diep adem, laat de lucht even in zijn longen hangen, voor hij deze weer langzaam uitblaast. Hij laat zijn schouders vallen, een poging om een beetje te ontspannen. Om eerlijk te zijn, kijkt hij hier heel erg tegenop. Hij is nooit echt een fan geweest van vlaggenroof. Het liefst gaat hij niet, maar aangezien hij nog niemand heeft gezien, besluit hij dat het misschien wel verstandig is om mee te doen met een sociale activiteit. Wie weet leert hij zo de nieuwe mensen kennen.
In zijn handen draagt hij een zwart zwaard, een cadeautje van zijn vader. Hij heeft al zijn hoop op het wapen gevestigd, aangezien hij zelf niet heel capabel is. Het is niet dat hij het niet probeert, hij doet zeker zijn best wel, maar hij is er net te onhandig voor. Zijn lichaam lijkt niet mee te werken met wat hij zou willen uitvoeren. Het gebeurd dan ook regelmatig dat de jongen struikelt over zijn eigen voeten. Het maakt niet uit hoeveel hij sport, het lijkt aan hem vast te zitten.
‘Wat ga je doen vanavond?’
De stem van een jong kind klinkt achter hem. Sam hoeft zijn hoofd niet te draaien om te weten wie de bron is. Zijn mondhoeken krullen lichtjes omhoog, een poging om wat relaxter over te komen. Kamp halfbloed is een van de weinige plekken waar hij wel met de jongen kan praten. Normaal reageert hij niet of mompelt hij zijn reactie. Alles om te voorkomen dat iemand anders het hoort, maar hier? Hier maakt dat allemaal niet uit. De meesten hier weten dat hij met geesten kan praten en een aantal zijn ook op de hoogte van Finn. Er is dus geen drang om dat te verbergen.
‘Gewoon een spelletje,’ knikt hij, al moet hij eerlijk bekennen dat hij geen idee heeft wat hem te wachten staat. Hij kent heel die Neil niet, dus wie weet wat die gozer heeft bedacht. ‘Mag ik blijven?’ De voorzichtige manier waarop de jongen het vraagt, laat hem zachtjes zuchten. ‘Finn,’ begint hij, terwijl hij stopt met lopen en zijn hoofd richting de blonde jongen draait. Hij onderdrukt de drang om door zijn krulletjes te aaien, wetend dat hij dwars door hem heen zal gaan. ‘Je weet dat ik niet wil dat je zoiets ziet,’ begint hij met een klein glimlachje. Met zijn platte hand wrijft hij nadenkend over zijn nek. ‘Kijk, ik kan niet anders oké?’
Sam draait zich weer om en sluit kort zijn ogen. Hij duwt de aanwezigheid van zijn neefje weg, opent zijn ogen weer en loopt verder richting het bos. De kleine jongen die vroeger altijd aan zijn zijde heeft gelopen, is verdwenen. Steeds vaker duwt Sam hem weg, niet omdat hij hem niet wilt zien, maar omdat andere hem niet kunnen zien. De vorige keer dat andere hem tegen Finn zagen praten, is hij in een psychiatrische inrichting beland. Dat wil hij nooit meer.
Hij komt net te laat aan om de uitleg te horen, maar hij is wel nog op tijd voor de groepjes. Fronsend staart hij Neil aan als hij zijn naam gekoppeld hoort met Ciri. Heeft hij hem nou serieus bij haar gezet? Niet dat hij haar niet mag, maar hij wordt altijd een beetje ongemakkelijk in haar bijzijn. Zachtjes bijt hij op zijn lip, terwijl zijn ogen opzoek gaan naar de dochter van Eros. Hij weet nu al dat ze niet gaan winnen - daar is hij namelijk niet goed genoeg voor - maar wie weet kunnen ze er wel een leuke avond van maken.

[ bericht aangepast op 23 sep 2023 - 21:09 ]

24 sep 2023 - 19:05 Basim is offline

Basim 18641

Leonid Morse

20 ✼ Persephone ✼ Edge of the forest ✼ With Izelle and Caolan

Hoewel de sfeer op Camp Halfblood nou niet bepaald fantastisch te noemen was, had dit maar weinig effect op Leonid. Hij vond het juist heerlijk om de zomer hier door te brengen, al helemaal nu er meer leven was met dat bijna alle campers hier kwamen voor de zomer. Zomer en veel mensen was nu eenmaal een combinatie die hij fantastisch vond. Gelukkig maar dat dit samen ging en er in de winter maar weinig volk was. Het zou nogal jammer zijn als zijn goede seizoenen samenvielen met een kamp waar bijna niemand was.
Hier en daar zag hij wat vermoeide en verveelde gezichten toen de campers zich verzamelden voor Capture the Flag, maar dit deed hem weinig. Zelf zat hij vol energie en motivatie. Voor hem was het een goede manier om zijn energie kwijt te kunnen en de kans om een week lang geen klusjes te hoeven doen, klonk hem als muziek in de oren. Absoluut iets waar hij zijn uiterste best wel voor wilde doen. Nu maar hopen dat zijn teamgenoot daar hetzelfde over dacht, al vertrouwde Leonid erop dat hij diegene wel kon overtuigen zolang hij het voordeel van een week lang geen klusjes maar bleef benadrukken. Zover hij wist was er niemand die daarvan hield, dus dat moest vast goedkomen.
De lente was misschien voorbij, maar toch voelde Leonid de behoefte om rondom zich bloemetjes te laten bloeien waar hij liep, zo een spoor achterlatend. Het maakte de gelegenheid gewoon net wat vrolijker in zijn ogen, al wist hij ook wel dat hij misschien hiermee zou moeten stoppen eenmaal ze het bos ingingen. De bloemetjes volgden hem voor nu in ieder geval terwijl hij zich langzaamaan richting Izzy begaf, een maar al te interessante vriendin van hem en blijkbaar zijn partner voor deze activiteit, als hij moest geloven wat Neil net had omgeroepen.
‘Hallo knapperd,’ was ze hem voor. Haar vingers gleden over zijn schouder en hij kon een brede grijns niet onderdrukken. Flirten met Izzy was heerlijk en het deed hem altijd goed. Nog beter als zijn begon met flirten. ‘Klaar om de winst in handen te nemen?’ Mooizo, ze wilde dus net zoals hij maar al te graag winnen.
‘Oh, hé, schoonheid, wat een toeval je hier ook te zien.’ Wat zij kon, kon hij ook. Hij wist maar al te goed dat ze hier was omdat ze partners waren, maar dit soort opmerkingen kon hij gewoon nooit laten. ‘En zeker weten, de winst en een week geen klusjes is voor ons!’ Met zelfverzekerdheid kwam je ver en hij en Izzy zaten er vol mee. Wie weet maakten ze ook daadwerkelijk een kans, dat zou pas tof zijn.
‘Weet je, ik denk dat-’ haar zin wordt afgebroken door een kreet en bezorgd kijkt Leonid haar kant op. Izzy staat druk in haar ogen te wrijven en Leonid kon het allemaal niet plaatsen. Huh, wat was er aan de hand? ‘Ugh, die trut! Als ik haar tegenkom dan heeft ze een heel groot probleem,’ roept ze nog uit, maar Leonid wordt er niet bepaald wijzer van.
‘Alles oké?’ vraagt hij haar. Nu waren het zijn vingers op haar schouder, maar deze keer met een gerustellende bedoeling in plaats van flirterig. Voor flirten was later vast meer tijd, eerst wilde hij zeker zijn dat zijn partner in orde was. Anders hadden ze geen schijn van kans om te winnen en hij gaf oprecht om haar. ‘Wat is er aan de hand?’ vroeg hij verder nog bezorgd, hopend dat Izzy gauw in staat was om hem antwoorden te geven.
Antwoord wilde nog niet direct uit haar komen, maar ze greeoal gauw zijn arm vast, ietwat onstabiel lopend. Verrast keek Leonid haar aan en zag toen hoe haar ogen hun werk niet leken te doen, starend naar alle plekken dan de plek waarop Izzy gefocust leek.
‘Wacht, je ziet niets meer?’ vroeg hij dan ook verbaasd. Zijn grip op haar verstevigde hij. ‘Kom maar, ik heb je, ik zal je niet laten vallen.’ Hij kon het niet laten een lichte zwoelheid in zijn stem te laten horen, al wist hij ook wel dat het nu waarschijnlijk niet volledig het gepaste moment was. Toch was dit dan wel een gelegenheid om de held te spelen, een kans die hij maar al te graag aannam. Voorzichtig leidde hij haar dan ook weg van de menigte zodat niemand tegen haar op kon botsen. Ze had immers nu niet de mogelijkheid om zoiets aan te zien komen en te voorkomen dat ze viel. Daar zou hij nu voor moeten zorgen, iets dat hij met alle liefde voor haar deed.
Ondertussen hield hij zijn ogen open voor Caolan die blijkbaar ook bij hen in het team zat. Normaal had hij maar al te graag met zijn buddy in het team gezeten, maar nu was het een beetje jammer dat hij niet vol kon gaan flirten met Izzy. Misschien ook maar beter, want hij was waarschijnlijk nu ook niet zo goed in multitasken dat hij zowel actief kon flirten als winnen. ‘Hé, Caolan, hierzo!’ riep hij uit zodra hij de jongen een stukje verderop zag staan, zijn arm zwaaiend in de hoop zo zijn aandacht te kunnen trekken.

Stenenlikker

Index RPG Actieve Topics Zoek