[RPG • 100] Demigods & Divine Drama (CHB) • Speeltopic 1 - Speeltopics

1 mei 2023 - 12:28 Vanparys is offline

Na de godenoorlogen aan het begin van de 21ste eeuw, lijkt alles in Kamp Halfbloed relatief kalm. Eigenlijk bijna saai. Kampactiviteiten gaan hun gewone weg, kinderen van goden krijgen de erkenning die ze willen. Doordat alles zo vlot en normaal verloopt, begint er stilaan toch wat onrust te komen. De halfgoden willen actie; kunnen niet langer stilzitten. Sommigen van hen beginnen zelfs bewust onrust te stoken... en wanneer het Orakel opnieuw een profetie uitspuwt, lijken de gemoederen een kookpunt te bereiken...

Wanneer godenkinderen verdwijnen
Zal vrede in Kamp Halfbloed voorgoed wegkwijnen
Een zonnige zomer zonder slot
Openbaart de dageraad van een pijnlijk lot

Het is nu de zomer van 2023, een jaar nadat het Orakel van Delphi deze woorden door de mond van Rachel Elizabeth Dare uitsprak. De vakantie is een week bezig en de sfeer bereikt een vriespunt wanneer uitkomt dat Alicia Stanford, dochter van Iris, nu drie dagen vermist is. Hoewel de activiteiten gewoon als gepland doorgaan, is de spanning te snijden; onderlinge strubbelingen zorgen voor wantrouwen. De Kampers willen antwoorden, maar er is geen aanknopingspunt om bij te beginnen.

R O L L E N
Nummers = Cabin nummers • Rood = vermiste kamper • NPC (blauw) = Non Player Character; wordt door iedereen gespeeld • Doorstreept = dood • G = Gereserveerd • HC = Head counselor • Geen cabin voor jouw god van keuze? We fiksen dat wel.

1. Z E U S
• [HC - Lichamelijke vechttechniekeninstructeur] James Scott | 22 | 1.6 | Mexx / Satoru
•

3. P O S E I D O N
•
•

4. D E M E T E R
• Rhea Grace McCain | 20 | Mexx / Satoru
•
• [HC] Orlanda Stanislav | 15 | NPC • Iedereen

5. A R E S
• [Pegasusinstructeur] Katarina Madden | 17 | 1.3 | Marthe / Vanparys
• [HC] Mart Beckett | 22 | 1.4 | Saar / Ken_

6. A T H E N A
•
• [HC - Zwaardvechtinstructeur] Silas Lincoln Perry | 19 | 1.2 | Saar / Ken_

7. A P O L L O
• [Zangstondecoördinator] Hazel Evelynn Whitlock | 19 | 1.3 | Lisa / Saureus
•

9. H E P H A I S T O S
• Nicholas Aiden Woods | 22 | 1.3 | Lisa / Saureus
•
• [HC] David Wittbrand | 17 | NPC • Iedereen

10. A P H R O D I T E
•
• Caerwyn Teague | 18 | 1.5 | Marthe / Vanparys

11. H E R M E S
• [HC] Izelle Riona Barlowe | 21 | 1.2 | Lisa / Saureus
• [G] Paesano
• ~~Christian Owen Taylor | NPC - Iedereen~~

12. D I O N Y S O S
• Diana Chapman | 19 | 1/4 | Saar / Ken_
•
• [HC] Ilyas Zoilos | 14 | NPC - Iedereen

13. H A D E S
• [HC] Gavin Peter Nash | 19 | 1.6 | Xan / Silverwalker
•

14. I R I S
•
• [HC] Alicia Stanford | 17 | NPC - Iedereen

15. H Y P N O S
• Augustus Walker | 20 | 1.3 | Saar / Ken_
•
• [HC] Vera Kazimir | 22 | NPC • Iedereen

16. N E M E S I S
•
• ~~Michael Devin | NPC - Iedereen~~

17. N I K E
• [HC • Zwaardvechtinstructeur] Petra Diane Yaxley | 20 | 1.1 | Marthe / Vanparys
•

18. H E B E
•
•

19. T Y K H E
•
•
• [HC] Olyvia Beaumont | 19 | NPC - Iedereen

20. H E K A T E
• [Tijdelijk HC] Jules Sébastien Hunter | 20 | 1.2 | Marthe / Vanparys
• Aurora Millie Ashford | 20 | 1.5 | Lisa / Saureus
•

21. P H O B O S
• Yasuo Ida | 17 | 1.6 | Mexx/Satoru

O V E R I G (G R O T E H U IS)
• [Activities director] Neil Keaton | 31 | 1.4 | Saar / Ken_
• [Activities director] Chiron | ? | NPC - Iedereen
• [Oracle in the cave on the beach] Rachel | 30-ish | NPC - Iedereen
• [Camp director] Dionysus (Meneer D.) | ? | NPC - Iedereen

C A M P A C T I V I T I E S

• Zwaardvechten (Petra Yaxley, Silas Perry)
• Lichamelijke vechttechnieken (James Scott, ~~Caerwyn Teague~~)
• Boogschieten (Chiron, -, -)
• Pegasuslessen (Katarina Madden, -)
• Theorie - Monster vechttechnieken (-,-)
• Theorie - Mythologie (-, -)
• Kano races (Naiaden, -)
• Muurbeklimming (Saters)
• Zwemmen en strandtijd (Nereïden)
• Sport - Volleybal (-, -)
• Zangstonde aan het kampvuur (Hazel Whitlock, -)

R E G E L S

V A N D A A G, E E N W E E K N A D E S T A R T V A N D E Z O M E R.

De sfeer op Kamp Halfbloed is grimmig en het weer lijkt dat te weerspiegelen. Donkere wolken hebben zich verzameld boven het kamp, maar regenen doet het niet - dat gebeurt nooit in Kamp Halfbloed, toch? Deze ochtend bij het ontbijt werd meegedeeld wat een aantal kampers al vermoedden of wisten: Alicia Stanford, Head Councelor van het Iris-gebouw is sinds drie dagen vermist. Niemand lijkt te weten wat er precies is gebeurd, al lijken meerdere kampers zich verdacht te gedragen... Weten zij iets meer? Hebben zij iets met haar verdwijning te maken? En bovenal: kondigt dit de start van Rachels profetie aan?

In ieder geval is de spanning te snijden en net daarom hebben Chiron, Rachel en Meneer D (ook wel bekend als Dionysos) de andere Head Councelors deze voormiddag bijeengeroepen om een plan van aanpak te bespreken. De andere kampactiviteiten gaan zoals gepland door. Op het programma staan deze voormiddag: theorielessen, pegasuslessen en muurbeklimming. Niemand lijkt echter veel zin te hebben om te doen alsof er niets aan de hand is.

Het is 11u 's ochtends en de wolken zijn donker. Zo dadelijk gaat de Head Councelor meeting van start. Chiron, Meneer D en Rachel zijn reeds aanwezig en vragen zich af waar Neil zit. Het nieuws van Blue, Maeve en Hythams terugkeer heeft hen ondanks het rumoer blijkbaar nog niet bereikt. Meneer D ziet er zoals gewoonlijk ongeduldig uit, alsof hij er eigenlijk helemaal niet wil zijn, en Chiron kijkt bezorgd. De koekjes op tafel zijn voorlopig nog onaangeroerd, behalve dat ene dat Rachel net geërgerd in haar mond stopt.

MEETING
Alle NPC HC's zijn ondertussen ook aanwezig (Orlanda - Demeter; David - Hephaistos; Vera - Hypnos; Olyvia - Tykhe). Nog zin om je interactie nog af te werken? Ga je gang! Geef wel even het tijdstip waarop je post plaatsvindt aan als die zich nog voor de meeting afspeelt. Iedereen kan Chiron, Meneer D en Rachel besturen. Om het overzicht te bewaren van wat zij zeggen, wil ik vragen dat je die zinnen in het rood in je post zet. Vragen? Mijn deur staat open ^^

LUNCH
De meeting loopt tot een einde, maar een beslissing lijkt er niet echt gekomen te zijn. Zowel Sayah als Milan, net als een heleboel van de jongere Head Councilors bieden zich aan om op queeste te vertrekken en na wat geruzie wordt beslist om de meeting later verder te zetten met een kleinere groep. Rachel geeft aan dat het belangrijk is dat de queesteleider iemand is die dicht bij Alicia staat - en dat het nutteloos is om daar nu over te blijven kibbelen. "Daarnaast," kondigt Meneer D. aan, "ik heb honger." En daarmee lijkt de meeting gesloten.

Alle kampers verzamelen zich voor de lunch, elk aan de tafel van hun goddelijke ouder, zoals het hoort. Meneer D. geeft een korte speech om de gemoederen te bedaren... of hij daar in geslaagd is, is niet helemaal duidelijk.

"Blijkbaar vindt Chiron het belangrijk dat ik deze aankondigingen blijf doen, maar goed. De meeting was een ramp, zoals jullie onwaarschijnlijk al te weten zijn gekomen, maar het goede nieuws is dat Marion, Barry en Harold veilig terug zijn van hun queeste." Meneer D. last even een korte pauze in voor applaus en rolt met zijn ogen. "Ja, ja, we zijn allemaal doodgelukkig, hoera. Daarnaast mogen we vandaag... nog maar eens... een nieuwe kamper verwelkomen: César Swallow. Hij is vreemd genoeg nog niet door één van mijn familieleden geclaimd, maar ik vermoed dat we daar binnenkort iets van te zien zullen krijgen. Voorlopig zal Gebouw 11 hem met open armen ontvangen - ja, Isabella, geef hem straks maar een warme knuffel, als dat je lukt. Verder werden we vandaag vervoegd door twee oude bekenden die niet eens de moeite gedaan hebben om dat even te komen melden, waarvoor dank. Wynter Teagan, fijn om te zien dat je niet dood in een gracht ligt, Cedric Donovan en Arabella Asher. Ik ben er zeker van dat jullie ze allemaal vreselijk gemist hebben, maar ga ergens anders huilen. Voor vanavond heeft meneer Keaton een fijne, dodelijke variant op vlaggenroof bedacht. Hij verwacht jullie om tien uur stipt in het amfitheater om de spelregels uit te leggen." Meneer D. zucht even en kijkt naar Chiron, die knikt, waarna hij met een dikke laag sarcasme vervolgt: "Ik hoop van harte dat er niemand een bloederige dood sterft vanavond. Smakelijk."

De nimfen brengen het eten rond, waarna de kampers rechtstaan om er een deel van te offeren aan de goden.

V L A G G E N R O O F

[ bericht aangepast op 2 april 2024 - 12:46 ]

help

11 dec 2023 - 23:01 Ken_ is offline

Ken_ 18286

Daughter of Dionysus || Hopeless Romantic || Runnign away- > hangin above a scary beast welp shit

”Ga weg!” riep ik hijgend en de wanhoop nabij als een zoveelste scherpe klauw zich dicht bij mijn gezicht zoefde – hier en daar wist ik wel één van de vogels weg te slaan met de liaanarmband die ik op wil kon manipuleren als zweep zijnde maar de wezens waren snel en venijnig. In mijn linkerhand had ik 2 vlaggetjes waar ik goed aan vast hield terwijl ik al rennend de vogels van m af poogde te weren. Mijn voeten duwden zich af in de mossige ondergrond onder me terwijl ik me een weg poogde te banen door het bos. “Ooonneee” jammerde ik duidelijk de weg naar het kamp kwijtgespeelt te zijn, waarna ik een scherpe snavel over mijn bovenarm voelde halen- wat resulteerde in een pijnlijke gil waarna ik razend, mijn arm zo gooide dat de stekelige liaan de vogel een heel eind verderop sloeg. Het rode vlaggetje hierbij naar beneden dwarrelen. Mijn donkere peolen lichtten op en trots plukte ik het derde vlaggetje van de grond af. Echter het metalen gekrijs die dichterbij kwam deed me mijn wenkbrauwen bezorgd samen kneden. Die dingen bezorgden me niet enkel fysiek pijn maar ook mijn hoofdje stond op barsten. Ik was mijn hele team kwijtgespeeld en er waren nogsteeds 3 vogels me achterna aan het gaan. “Ga weg Jullie vervelende ro-“ met een kleine ‘Eek!’ hield ik abrupt halt gezien ik op het randje van een kliff stond. Letterlijk.

Angstig keek ik terug op naar de ijzeren vogels die met hun schril lawaai me haast aan het uitlachen waren. Tranen welden op al snoof ik even. Oké ik had twee opties- of ik probeerde me te verweren tegen de vogels, maar 3 was veel te veel… Of… Even keek ik achter me om . Ik was geen dochter van demeter- maar ik kon planten ook naar mijn wil manipueleren als ik wilde. Met enige mate natuurlijk. Veel tijd om te twijfelen had ik niet. Ik deed nog een verwoede poging om de vogels van me af te slaan, maar zo snel als ze waren wisten ze meteen mijn aanval te ontwijken en doken in volle vaart op me af. “NeeeEEeeEe!” Met een gil was ik de clif afgesprogen en deed wat mijn naamgenoot – en favoriete koosnaampje van Nicky- zou gedaan hebben.
Als een ware Indiana Jones had ik de zweep om een stevige tak gewonden en bengelde met een “AAAAAAAAAH!” tussen de bomen en de takken- de wezens achter me kwijtspelend, maar in de plaats wel een boel takjes en bramen tegen me aan voelend. In mijn linkerhand hield ik stevig de 3 vlaggetjes beet terwijl ik mijn magische tak stevig tegen me aandrukte. NA wat een eeuwigheid leek – was het zwengelen gestopt en durfde ik mijn ogen terug openen. Ik ging zo’n 10 meter boven de grond te bengelen , ik kon me maximum nog 2 meter naar beneden laten vallen, maar dan moest ik me toch nog een val wagen van 8 meter en met mijn handen vol kon ik me even niet genoeg concentreren om een zacht grassenbedje te groeien waarop ik me kon laten vallen. “Verdorie Diana- kan het nog verkerder aflopen!” zuchtte ik dramatisch en natuurlijk hoorde ik op dat moment iets ritselen in de bosjes onder me. “Huh?” piepte ik, voorzichtig met mijn bambi bruine ogen naar beneden spiekend. Was dat ….. Een schaap? “Eh… Halloo?” vroeg ik voorzichtig en schrok me rot ton het ding naar me opkeek- zijn scherpe tanden tonend. Wel poep…

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

12 dec 2023 - 23:32 Ken_ is offline

Ken_ 18286

Son of Athena - Headcounselor of the Athena Cabin - At the edge of the woods- With Petra
SONG

Het leek even alles still stond- Ptra’s gezicht vlabij de mijne terwijl ze naarvoren schoot om het wrpmes die ze uit mijn rim gevist had te werpen. Het vlijmscherpe lemet net mijn oor rakend- als deze langs me heen soefde. Mijn harslag die altijd op kalm stond kon ik versneld in mijn orn voelen kloppen- waarna ik achterom keek. Net ziend hoe het mes van een gigantisch schubberige lijf afkaatste.- Fuck.
Emoties hadden me onoplettend gemaakt- en in een miliseconde moest ik handelen Schubben kon veel dingen betekenend, maar mijn buikgevoel bracht me terug naar de laatste keer dat ik die tegengekomen was… die missie ook niet bepaald goed afgelopen. Terwijl de radartjes in mijn hoofd kortsluiting aan het maken waren zag ik hoe Petra het wezen kon aankijken. Reuzebasilisk
Te laat-
In die seconde leek ik vrede gemaakt te hebben met mijn ind- ik had gefaald als kind van Athena. Had niet eens het monster opgemerkt – en had alweer mijn aandacht er niet bijgehouden. De laatste keer was het Hazel die er gehavend uitkwam. Misschien verdiende ik het om hier en nu verslagen te worden.
En dan- met een snelle beweging en haar volle gewicht voelde ik mijn grip op de realiteit verdwijnen tot een “Oehmph” d lucht uit mijn longen werden door de stevige klap eruit geproest- waardoor ik ééns ik terug naar adem hapte en de gehele rset in mijn radarwerk daarboven kreeg met grote blauwe kijekrs naar Petra staarde die me uit de weg geduwd had. "Σκατά*," vloekte Petra al had ik toch twee seconden nodig om nog even alles op te vangen van wat net gebeurd was. Silas- verman jezelf.
Ik schonk Petra een blik toe dat ik – ditmaal minder koppig dan ervoor naar haar zou luisteren. Mijn wangen lichtelijk roos kleurend uit schaamte- en nog een ander akelig gevoel die ik niet meteen kon plaatsen al poogde ik het van me af te schudden, door overeind te rollen en Petra een ‘dankbaar’ knikje te gunnen. Fightmode on. Met een kleine gewegign wist ik het medalion die ik om mijn vingers had gewonden om te toveren tot de Aeghis. Een groot rond schild met de medusahoofd op afgebeeld. Mijn andere hand greep mijn zwaard beet. “ De huid is giftig !” riep ik haar na. Onze wapens konden niet veel schade aanrichten. Dus werd het een kwestie van de vlaggen van het ding af te plukken en weg te wezen… Of… we zochten een zwak schakelpunt tussen de schubben in of we maakten het ding volledig blind.
De andere oplossing was een wezel vinden- maar dat leek me op deze plek nu even niet mogelijk. “Zwak punt!?” riep ik in een poging te polsen of zij iets kon zien van hier.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

13 dec 2023 - 20:04 Saureus is online

Saureus 1891

[ bericht aangepast op 13 dec 2023 - 20:05 ]

13 dec 2023 - 20:05 Saureus is online

Saureus 1891

Nicholas Aiden Woods
The Smith • Son of Hephaistos • 22 years old

Outfit | The Forest | With Diana & eng schaapje

❝ I always liked to play
With fire.❞

❝Darling, I'm everybody's type.❞

Is Nicholas gekleed voor vlaggenroof? Nee, absoluut niet. Maakt het hem wat uit? Nope. Alsof hij wist dat hij nauwelijks mee ging doen met het spel. Het was niet helemaal zijn bedoeling geweest om zijn partner kwijt te raken, maar toch is het schandalig. Hij heeft werkelijk geen idee hoe hij Dayze uit het oog is verloren. Het lijkt bijna onmogelijk om een zaklamp te verliezen, maar toch heeft deze jongeman dat voor elkaar gekregen.
Het voelt alsof hij al eeuwig rondjes aan het lopen is door het bos. Om eerlijk te zijn, heeft hij geen idee waar hij uithangt. Hij heeft nog geen enkel monster gezien en overweegt zelfs terug naar zijn cabin te gaan. Althans, als hij de weg terug kan vinden. ‘Waarom staan er zo verschrikkelijk veel bomen in dit bos,’ klaagt hij mompelend, alsof dat hem zal helpen. Constant blijft hij om zich heen kijken, zodat hij snel kan reageren, mocht hij aangevallen worden. Zijn gehoor is niet fantastisch, dus hij moet iets meer op zijn hoede zijn. Abrupt blijft hij staan als hij een wél iets hoort, de luide gil is niet te missen. Dat klinkt niet goed. Hij haalt zijn zwaard uit de schede en klemt zijn vingers er stevig omheen. Met het wapen voor zich uitgestoken, wandelt hij voorzichtig richting het geluid. Hij hoeft maar enkele stappen naar voren te zetten, voor hij ziet van wie de gil afkomstig was. Als hij precies langs de boom naar boven kijkt, ziet hij iets verderop Diana aan een liaan hangen. Zachtjes vloekt hij. Hoe heeft ze dit nou weer voor elkaar gekregen? Ze hangt te hoog om te kunnen springen, dus dat is absoluut geen optie.
Nick versnelt zijn pas en overbrugt de laatste twintig meter. Vanaf deze afstand kan hij het schaap zien dat onder de liaan staat. Hij kijkt omhoog en lijkt haast zijn lippen te likken bij het zien van het lekkere hapje. Dat lekkere hapje is nou net zijn beste vriendin.
Hij haalt zijn hand langs het brons, waarbij hij zijn speciale wapen opwarmt en er vlammen verschijnen. Het blad van zijn zwaard staat in brand. Het licht trekt de aandacht van het schaap, die zich met ontblote tanden omdraait naar Nick. Hij plaatst zijn hand weer terug op het wapen en kijkt het monster met een uitdagende grijns aan. ‘Hier schaapje schaapje, laten we van jou is een mooie deken maken,’ grinnikt hij. Terwijl het schaap zijn kant op komt rennen, kijkt hij op naar Diana. ‘Hou vol!’ roept hij haar bemoedigend toe, voor hij ten strijde trekt tegen het beest.
Een klein normaal schaapje had hij makkelijk aangekund, maar dit schaap is ietsjes meer dan die 80 kg. Ietsjes heel veel meer. Het monster is zo groot als een nijlpaard en zal waarschijnlijk ook meer dan 1000 kg wegen. Nick zwaait zijn zwaard naar het schaap, maar er brandt enkel wat wol weg. Hij vervloekt de schepper van de schapen als hij erachter komt dat de wol nauwelijks brandt. Het dooft snel uit, waardoor het zich niet over de rest van het schaap verplaatst. Helaas, daar gaat zijn plan. Hij springt opzij om de aanval van het dier te vermijden en steekt het wapen weer voor zich uit als het beest opnieuw op hem af komt rennen.

[ bericht aangepast op 13 dec 2023 - 20:05 ]

22 dec 2023 - 13:54 Vanparys is offline

Vanparys 27609

Caerwyn Teague
^{^{son of aphrodite | the woods (hazel & mart)}}

"Ik heb deze nog voor je," zegt Hazel zacht in plaats van antwoord op Wyns vraag te geven. Ze propte een vlaggetje in zijn handen, dat Wyn meteen aan de kant gooide. Die stomme vlaggen deden er toch helemaal niets toe. "Mijn zij," antwoordde ze uiteindelijk stil. Ze was bleek, leek nog bleker te worden toen ze haar hand naar de gewonde plek verplaatste. Een nieuwe stroom bloed gutste over haar T-shirt naar beneden bij de beweging. Wyn greep voorzichtig haar arm vast en duwde hem naar beneden langs haar lichaam, zodat haar harnas druk bleef uitoefenen op de gewonde plek. "Ik weet het niet," reageerde Hazel op zijn tweede vraag. "Ik durf niet te kijken." Erg genoeg, dat leek wel duidelijk. Wyn gaf haar het stukje ambrozijn en deed zijn mond open om iets te zeggen, om haar desnoods te dwingen even zijn energie te gebruiken om zichzelf voldoende te herstellen zodat ze op tijd in de ziekenboeg zou kunnen geraken. Voordat de woorden kwamen, werd hij onderbroken door het geluid van voetstappen achter zich. Hij draaide zijn hoofd met een ruk in de richting van het geluid toen de man aan wie de voetstappen toebehoorden, begon te spreken. Wyn kwam meteen overeind.
"Wat een leger heb je hier liggen zeg," klonk Marts irritante stem. Wyn volgde zijn bewegingen terwijl hij als een klein kind met een van de schedels van de skeletsoldaten speelde. Hij wierp even kort een blik achter Mart, in de richting van het stuk van het bos waar de hoopjes beenderen binnen de kortste keren opnieuw soldaten zouden worden. Mart was idioot en luidruchtig genoeg om ze meteen allemaal in zijn richting te lokken.
"Oh nee Mart is hier! Wat zou hij in hemelsnaam kunnen doen!" ging het kleine kind verder. Wyn hief onwillekeurig zijn kin, voelde hoe zijn schouders zich spanden, maar deed nog steeds zijn best om er achteloos uit te zien. Desondanks greep zijn ene hand zijn staf beet, die tegen de boom naast Hazel rustte. Hij plantte hem voor zich in de aarde en leunde er zijn gewicht op.
Ooit was Wyn bang geweest voor Mart. Na het voorval met het wespennest had die angst plaatsgenomen voor haat. Wanner hij nu, twee jaar later, naar de grote bullebak keek, was het enige dat hij zag een irritante pestkop die geen zier om iets of iemand in de wereld gaf. Dus waarom zou Wyn een zier om hem geven? Hij had onderhand wel ergere dingen meegemaakt dan Mart. Zie je angsten onder ogen - anders houdt het je de rest van je leven tegen.
"Ik kom jullie verlossen van die zware vlaggen! Geen applaus alsjeblieft - ik weet dat ik geweldig ben," zei Mart terwijl hij zijn speer in Wyns richting wees. "Hop hop Wyn, hier geven, dan kun je je vriendinnetje als de 'held' die je bent naar de ziekenboeg sjouwen."
Wyn reageerde niet, keek heel even naar Hazel achter zich en klemde zijn kiezen op elkaar. Ze had hulp nodig en dit stomme spel was het dit alles helemaal niet waard - maar Wyn vertikte het om Mart nog eens te laten winnen. Hij keek naar de schedel die de bullebak nog steeds vasthad. Hij zag iets trillen schuin achter hem, tussen de bomen en op dat moment won zijn temperament het van zijn bezorgdheid om Hazel. Het maakte niet uit - hij zou straks tijd hebben om zich er slecht over te voelen.
"Pas maar op dat hij niet in je vingers bijt," zei Wyn droog, waarna hij zijn goddelijk bronzen staf vastgreep en uithaalde naar Marts hoofd.

[ bericht aangepast op 22 dec 2023 - 13:54 ]

help

30 dec 2023 - 19:11 Saureus is online

Saureus 1891

Hazel Evelynn Withlock
The Healer • Daughter of Apollo • 18 years old

Hair| The Forest| With Wynnie boi

Niets. Wyn zegt helemaal niets. Het vlaggetje gooit hij gelijk aan de kant, het spel blijkt dus minder belangrijk voor hem dan ze dacht. Zou hun vriendschap dan toch nog wat voor hen betekenen? Zelfs nadat hij haar twee jaar lang genegeerd heeft. Ze heeft zo haar best gedaan om contact met hem op te zoeken, om hem te steunen in zijn zware tijd, maar alles heeft hij afgewezen. Alles. Zelfs nadat ze al haar geld bij elkaar had gespaard voor de reis, een brownie voor hem had gebakken, had hij haar bezoek afgewezen bij de jeugdgevangenis. Ze was er kapot van. Ze heeft al haar laatste herinneringen aan hem afgezocht, want er was vast iets wat ze verkeerd had gedaan. Ondanks alle uren die ze daaraan heeft besteedt, kon ze niets bedenken. Zijn blik was destijds moeilijk af te lezen.
Ook nu weer weet ze niet wat hij denkt. Aangezien hij zijn gedachten niet onder woorden brengt, probeert ze het van zijn lichaamshouding te lezen. Het licht wat van de maan afkomt, is niet genoeg om Wyn goed in beeld te brengen. Bovendien is haar beeld wazig en kan ze zich amper ergens op focussen. Gelukkig is hij er om haar te sturen. Zodra ze haar arm optilt, om de gewonde plek aan te wijzen, voelt ze een nieuwe warme stroom over haar buik lopen. Dat is niet goed. Haar arm verstijft en blijft in de lucht hangen. Wyn grijpt deze voorzichtig vast en duwt die langzaam naar beneden. Ze plaatst haar hand veilig tegen het harnas, zodat ze geen bloed hoeft te voelen. Ze weet dat haar oranje shirtje doorweekt moet zijn, ze voelt hoe het harnas aan haar lichaam blijft plakken. Dit is geen goed teken.
Alles lijkt in een waas te gebeuren, haar bewustzijn zakt langzaam weg. Ze krijgt van Wyn een stukje ambrozijn, die ze gelijk opeet. De heerlijke smaak van haar oma’s brownies vullen haar mond, waarbij ze genietend haar ogen sluit. Ze zou nog wel zo’n stukje ambrozijn lusten, ook al weet ze dat te veel gevaarlijk is. Ze weet ook dat 1 stukje haar niet gaat helpen. Het is te weinig, veel te weinig. Het geeft haar echter wel een nieuwe golf van energie, genoeg om haar weer volledig bij haar aandacht te brengen.
"Wat een leger heb je hier liggen zeg.’ Hazel kijkt omhoog als ze de stem hoort. Wyn is blijkbaar al overeind gekomen, zelf probeert ze het niet. Het is beter als ze blijft zitten. Ze knijpt haar ogen lichtjes samen om het figuur beter te kunnen zien. Het kost haar een goede vijf seconden, voordat ze de wazige vorm herkent als Mart. De zoon van Ares lijkt een hoop terwijl hij van alles verteld. Het blokje ambrozijn werkt minder goed dan ze dacht, want ze kan geen touw aan het gesprek vastknopen. Ze besluit zich dan ook even op de achtergrond te houden. Wyn lost het wel op. Hij lost het altijd op.
Het moment dat ze haar aandacht er weer genoeg bij heeft, ziet ze een staf naar Marts hoofd zwaaien. ‘Jongens, stop,’ roept ze naar hen, al klinkt het meer als een schorre kreet. Het zal haar niet verbazen als ze haar niet horen. Waarschijnlijk zijn ze te druk met elkaar om zich nog bezig te houden met haar. Ze hoopt maar dat ze elkaar geen pijn doen, want ze is er straks niet om hen te helpen. Dit keer is zij degene die hulp nodig heeft en veel tijd heeft ze niet meer.

[ bericht aangepast op 4 jan 2024 - 19:41 ]

13 jan 2024 - 21:38 Ken_ is offline

Ken_ 18286

Son of Ares - HC - The edge of the forrest - Team Marvan <'3 -> Anoying Wynn and Hazel

Al maanden was ik zo aan het uitkijken om nog eens op monsters te jagen een activiteit die ik vroeger in mijn tijd buiten het kamp wekelijks deed. Waar mijn vader me nog hoog in zijn boekje hield was ik nu helemaal uit zijn gratie gevallen. Ik kreeg geen FUCKING greintje respect meer. Niet van mijn VADER, niet van de andere kampers hier op dit VERVLOEKTE KAMP. Waar al de kinderen nooit hun goddelijke ouder zagen en nog steeds op hun kniëen gingen voor die arrogante eikels Hun aanbiddend en leven geven voor wat eigenlijk…. Ons ‘veilig’ houden terwijl ze voor hun eigen leedvermaak ons trainden om op queestes te gaan. Gewoon hun vuile werkjes opknappen bleek het te zijn. De goden zaten op hun luie achterwerk in New York en liet dood en leed ronddolen. Families en nietsvermoedende kinderen hun leven overhoop halend omdat ze een drupje goddelijk bloed door hun aderen hadden stromen. Hun eigen bloed slachtend- In de hoop de zwakkeren eruit te kegelen zodat ze hun ene erekind dan met een glorieverhaal kunnen belonen terwijl de andere eens een traan kregen als ze een ongekende dood stierven.
Geen zier gevend als hun Kind hun smeekt om hulp…
Kijk ik wilde geen monster zijn- ieders instict als ze een halfdode zien liggen is om hulp te gaan roepen om aan de alarmbel te trekken en het spel op stop te zetten. Maar niet op kamp halfbloed, nee nee en zeker niet iemand die Mart heet. Want toen ik mijn bloedeigen moeder in mijn armen zag sterven, was er niemand daarboven die ook maar omkeek naar mij.Zelf met goddelijke ouders stond je machteloos voor het lot- dat besefte ik maar al te goed, eens je bloedde- je menselijkheid toonde dan werd je meteen afgestraft en zwak genoemd- werd je aan de kans geschoven voor een nieuw goddelijk kind want je had in hun ogen gefaald.
Mijn ogen schoten vuur toen ik Wynn zag- zo’n type die me ook aan de kant geschoven had, ik als broer had aanzien om me daarna een mes in de rug te steken en in de plaats in de roze wolkjes wist te wanen. Ik had het gehad.
Ik had het gehad met GODEN, ik had het gehad met mensen die me ACHTERLIETEN, IK HAD HET GODVERDOMME GEHAD om BRAAF te spelen. Dus als ik dan maar de slechterik in hun mythe zou moeten spelen dan was dat zo, dan zou ik tenminste nog eens naam hebben. Dan zouden ze me nog eens horen.
"Pas maar op dat hij niet in je vingers bijt," sprak de adder waarna een kleine Tsss over mijn lippen sistee en ik met een oogrol het ding achter me gooide- Kijk ik wilde het luchtig houden.
“ Die dooie boeien me weinig Wynnieboy. “ begon ik waarna ik een knikte richting Hazel richtte.
“Maar als ik het zo zie kunnen we je vriendinnetje ook zo de grond in gooien bij de andere botten.” Ik tikte mijn hoofd iets schuin. “ Kon je niet voor d’r vechten Wynslet?” grijnsde ik breed “not the king of the world now huh”, ik had vanuit mijn ooghoeken wel al gezien dat de zoon van de liefdesgodin zijn stokkie vast had genomen, maar dat hij zo snel had uitgehaald deed me toch opgeschrokt lachen als ik deze net wist te ontwijken waarna een laag lachende ‘woah’ mijn lippen verliet. “Almost got me there loverboy.” Mijn scherpe bijters tonend vertrok mijn eerder kwajongensachtige grijns nu in een kwade grom waarna ik met een grol Wyn een trap tegen zijn borst wist te geven zodat hij naar achteren kwam te strompelen. “Let’s fight then.”
‘Jongens, stop,’ hoorde ik ze nog maar mijn kille blik hield ik steevast op Wynn gericht.
Daar zou je toch boos om worden? Je vernederd voelen als ze dan een nieuwe glory boi op je afsturen, hem laten blijkend dat hij alles is- een waar broertje om dan te bewijzen dat een kind van fucking aphrodite even machtig was dan mij. Waarom Wynn plots alle aandacht kreeg van iedereen en mij geen oog meer baatte eens hij de andere cbin mocht betreden. Waar zijn moeder hem snel claimde zonder zich te bewijzen ,waar ik nota bene maanden achter monsters moest aanzitten om ook maar even mijn vader in mijn gedachten te mogen horen. Maar verdomme dat druppeletje vergif in mijn ziel geplant werd die zich had ontkiemt tot wrok en diepgebrande haat.

Niemand van de goden gaf om ons, waarom kon niemand dat verdomme zien. “Weet je-“ begon ik terwijl ik mijn hand stevig om mijn speer greep die stillaan van vorm begon te veranderen, terwijl ik enkele stappen zette afwachtend tot Wynn me nog eens poogde te raken. “Is het jullie al eens komen dagen dat niemand een ene fuck om jullie geeft?” begon ik let een schoffend lachje. “Hilarisch eigenlijk dat Chiron niet eens komt kijken of iemand nog leeft eigenlijk. “Ik snoof even. Het metaal van mijn speer vormde zich uiteindelijk om in een waar oorlogszwaard, een lelijk ding tenopzichte van het verfijnde werk die je bij de Hephaeustus cabin kon vinden, maar dat was het hem juist.
Een held werd bekroond met aureool en honderden gouden krullen en fantasieëen. De honderden mannen die stierven onder hun leidingschap werden niet eens met naam benoemd.
Nee ik had het gehad. “Beetje oneerlijk ook hé, een leger ondooie op kinderen afsturen maakt dat je niet kwaad Wynn? Of ben ik nogsteeds de slechterik in je fucking verhaal?” als ik daar geen antwoord op kreeg werd ik kwaad, “WORD FUCKING KWAAD JOH!” ik haalde uit maar hij wist mijn slag te ontwijken dus draaide ik me gauw weer om. Mijn rug niet kerend naar de jongen. Voor hij er nog een dolk kon insteken
Het zand onder mijn schoenen laaide op, een stofwolk creërend bij iedere uithaal die we deden, hij met zijn toverstafje en ik met mijn lemet. Met doel op bloed. Ik was al het kinderspel focking moe – er moest iets gebeuren. Mijn visie MOEST Gehoord worden.
“Waar heb je eigenlijk ook het klote lef vandaan gehaald om hier op dit vervloekte kamp terug te komen ?! HUH Wil je gewoon da tik je hier eindig. Kan gergeld WORDEN!” ik haalde nog eens uit, maar kreeg in de plaats zijn staf tegen mijn achterhoofd- Het van woede uitbrullend, als ik als wilde stier naar hem uithaalde en nog es en nog es, tot ik eindelijk zijn staf beet had- hem een duw terug bezorgend zodat ik hem eindelijk op de grond kreeg, mijn lemet tegen zijn Kin aanduwend, dwingend me aan te kijken. Voor HAzel ook maar een zielig iets kon roepen gezien ik der ook voor aanzag, spuwde mijn blik gevaarlijk vuur als een ZWIJG jegens haar, waarna ik driegend boven Winniepooh kwam te staan. “ Sush sush . Je had beter weggebleven NIEMAND wil je hier.” Ik tikte mijn hoofd schuin. “Misschien doe ik je wel een plezier- hoef je ook niet meer te huilen om-“ een beet in mijn enkels deed me luid “GODENVERDOMME!” roepen als de schedel die ik daarnet weggekieperd had zich in mijn vel had gezet, mezelf omdraaiend naar het skeletleger die zichzelf op magische wijze weer in elkaar gezet had. Grafzerkmaloten.
“Ik COMMADEER Jullie om OP TE ZOUTE!” Mijn vader had misschien geen oog meer voor me, Dode soldaten moesten nogsteeds naar me luisteren als Arestelg. Als DEMIGOD van de FUCKING OORLOG HALLOOO. “STOP!” met mijn zwaard piercete ik door de holle ribbekas heen van de hoofdloze soldaat, maar helaas. Deze soldaten kwamen van de Klotehel waar mijn GOED VOOR NIETS vader geen gezag over had. NATUURLIJK NIET ARROGANTE ZAK. Kwaad hakte ik op de skeletten in, mijn rug kerend naar Wynn en Hazel.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

13 jan 2024 - 21:39 Ken_ is offline

Ken_ 18286

Daughter of Dionysus || Hopeless Romantic || Runnign away- > hangin above a scary beast welp shit

Natuurlijk had ik na die rotvogels nu nog eens de aandacht van een vleesetend schaap gelokt, hoe kon het ook anders? Komop Diana denk denk! Paniek paniek! Soms vervloekte ik mezelf dat ik in situaties als dit meteen vastliep- alle logica vloog de deur uit en ik voelde me hulpeloos en wat haatte ik het om me zo klein te voelen. “Sush! Blijf weg!” poogde ik het schaap weg te jagen, waarna ik poogde mijn schoen naar het beest te gooien met gevolg dat mijn schoen opgepeuzeld werd zoals een papiertje die door de versnipperaar ging…
Wat voor zieke grap was dit wel niet! Even liet ik mijn hoofd in mijn nek vallen diep zuchtend bijna klaar om te huilen van frustratie tot iets mijn aandacht trok, maar ook dat van het monster. Als een ware Griekse held uit de vele verhalen stond Nicky daar. Zijn scherpe conturen verlicht door de trotste vlammen van zijn wapen die hij stevig vast hield. “Nicky!” Ik was altijd blij van hem te zien, maar deze timing kon hij niet beter uitgekozen hebben.
“Hier schaapje schaapje, laten we van jou is een mooie deken maken,’ zijn lippen krulden op in een kwajongens achtige grijns en ik voelde mijn wangen alweer warm worden, hij leek altijd zo … zo … ZO!
De woorden schoten me tekort terwijl ik als betoverd naar mijn beste maatje keek tot ik besefte dat Nicky nota bene met ene vleesverscheurend best aan het jennen was terwijl ik hier nog steeds ging. ‘Hou vol!’ zijn woorden haalden me uit mijn zwijmelende trans waarna ik kort toekeek hoe Nick het beest wist te raken ,maar het weinig lek tehelpen. Oh Nee… Tijd voor actie.
Nick liet mijn koppie misschien op holslaan, maar met hem in de buurt voelde ik toch ietsje machtiger- wetende dat hij klaar stond. Ik wilde dit beest verslaan met hem aan mijn zijde! Dus als ware Indiana Jones zoals hij me altijd noemde zocht ik naar een oplossing voor deze puzzel. Het was te hoog om te springen, maar ik kon wel met het beetje energie dat ik nog had een zachte struik maken. Misschien- ja ! Vlakbij de bomen, daar kon ik vast wel heen schommelen. De overgebleven vlaggetjes in mijn handen verstopte ik tussen mijn Bh zodat ik ze niet zou gaan verliezen en toch mijn handen vrij kon hebben.
Dus haalde ik mijn innerlijke kind in me naar boven en zwierde mijn volledige gewicht naar boven, en achter en naar voor en – als op de muziek van de vier seizoenen, zomer 3 voelde ik mijn buik kriebelen van spanning als ik steeds dichter bij de boom aan kwam. Met uitgestrekte arm poogde ik de verst uitstekende tak te grijpen, maar steeds graaide ik ernaast, waardoor ik met een nog vollere kracht mijn benen vooruit duwde en de zoveelste schommeltoer opging. De bladeren ritselden onrustig en ik hoorde Nick druk bezig zijn met het schaap die toch geen gemakkelijke klus bleek te zijn. “Ik kom eraan Nick!” riep ik hem toe nog een laatste keer naar achteren zwengelen . De Liaan waar ik aan ging begon ook aan zijn laatste krachten te komen, dus het moest nu zijn. Het momentum waar ik na de laatste zwoep naar voren vloog, trok ik mezelf op aan de liaan en… ‘KNACCK’ de Liaan knapte kapot als ik net mezelf afduwde en gelost had, in de lucht zwevend terwijl mijn amrn naar voren zwengelden in een hoop niet naar beneden te donderen en hierbij mijn nek t breken. Ik mag dan wel een demigodin wezen, onsterfelijkheid bezat ik niet. “EEEEEEEK!” Als een vliegende eekhoorn vloog ik volle vaart op de boom af en mijn armen wisten zich om een stevige tak te haken enkel meters naar beneden, waar ik – als het me lukte om mezelf omhoog te duwen- veilig een landingsplatform kon creëren.. Blauw en beurs van al dit gedoe pufte ik toch even en besloot van mezelf dat ik een goed glas wijn had verdient eens Nicky en ik hier weg waren.
Met die belofte aan mezelf reek ik mijn hand uit naar de zachte aarde aan de wortelen van de boom, het gewas dwingend om een zacht landingskussentje voor me te maken zodat ik naar beneden kon. Komop Diana! Voor Nicholas!
En ja hoor, een klein rooskleurig struikje begon zich te vormen. Waar ik de moed vandaag haalde om de takken naar beneden te klimmen wist ik ook niet- maar ik denk dat iedereen die mijn gedachtn kon lezen wel zou weten wie mijn energie bron in dit verhaal wel niet was…. Wijn natuurlijk.
Eens ik op de laatste tak aangekomen was, overbrugde ik die laatste twee meter sprong en liet me omarmen door een stapel van achte wijnranken die me met een zacht hupsje op de begane grond hielpen. Ik glimlachte trots naar mijn groene vrienden waarna ik mijn bruine kijkers opniuw richting Nicky richtte die toch wel wat moeite had met het schaap van 100 KG. Ik was absoluut niet zo machtig als hem… Wat kon ik doen om te helpen?
Mijn blik viel op de afgebroken liaan die op de grond gevallen was. Wat als… Ik nam het stuk groen n bond deze vast aan de boomstam van waar ik net afgeklauterd was, waarna ik me een wegbaande tussen de bomen. “Nick!” rip ik eens ik enkele meters tegenover mijn best maatje en het schaap stond. “Vang!” met wat moeite gooide ik de liaan zijn kant op, waarna ik in het midden van de bomen kwam te staan, “He Rotschaap! Laat dat lekker ding met rust!” riep ik kwaad, mijn tweede schoen van mijn voet afsnukkend zodat ik het naar d kop van het beest kon gooien. “ Kom maar !” en daarna liep ik terug weg, hopend dat de gespannen liaan genoeg zou zijn om het wezen af te bakenen en ons tijd te gunnen om het bos met onze vlaggetjes uit te kunnen lopen.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

17 jan 2024 - 20:35 Ken_ is offline

Ken_ 18286

Sleepy Boy - Outfit -The woods with Izelle

Waar ik had gehoopt dat ik Izzy zou kunnen redden als damsel in distress bleek e met veel pleier aan het hakken wezen op de schorpioen die dus niet bepaald blij was om niet 1 etterbakje van zich af te moeten schudden maar nu nog een tweede kneus aan kwam strompelen. Het beest maakte een schril lawaai en rpte zijn 6 stekelige poten naar me toe en een vaart die me toch even deed slikken. Wel fuck. ‘Wat de fúck ben je aan het doen?’ Hoorde ik Izy verontwaardigt naar me toe roepen. Ze had van die vliegende schoenen aan die Hermes aan haar had gegeven, een cadeautje die ik me nog herinnerde gezien ik eens een testdrive mocht houden en ze me met een lasso naar beneden moeten halen. ‘Wil je dood ofzo?’ riep ze me nog kwaad achterna… ya know… sometimes…
“En jij dan! Ga dat ding niet lopen porren!! “ poogde ik mijn -bij naderinzien domme- zet te verantwoorden, Izzy kwam in volle vaart naar me toe gelopen waardoor ik naar de schone divegge opkeek, haar haren waren lichtelijk in de war waardoor haar sproeten door de losse lokken eronderdoor piepten.
'Ongelooflijk. Ik had alles onder controle en nu kom jij je ermee bemoeien? Wat doe je? Dit monster is van mij.’ Brieste ze me toe, waardoor ik even diep zuchtte. Natuurlijk moest Izzy er meteen een ruzie van maken. Sinds we uit elkaar waren was onze enige vorm van communicatie van dit soort kattige opmerkingen of drunk tekst waarna ze me weer straal negeerde de volgende dag.. “Bemoeien? “ herhaalde ik tikkeltje op mijn tenen getrapt.Ze tilde haar wenkbrauw even op, me die blik gunnend waarvan ze wist dat ze mijn knieën week kon krijgen. Kort beet ik op mijn lip waarna ik mijn hoofd schudde pogend de lichte blos van mijn wangen te krijgen “ Hoezo word mijn hulp als bemo-“ Voor ik mijn woorden kon uitpreken kwam de schorpioen- die ik heel even vergeten was zich tussen ons mengen… Met een “FUCK!” nam ik een duikvlucht om de enorme scharen te ontwijken. Het lieft behield ik mijn lange lokken… of nek.
“Wat haat ik dit spel.” Mopperde ik waarna ik met een “Shit shit shit” enkele koprollen moet maken door het gras de scherpe en niet vergeten GIFTIGE punt aan zijn staart vermijden. Met wat geweld swingde ik mijn hoofd even achterover in een poging mijn zwartelokken uit mijn gezicht te vegen waarna ik pissig mijn krachten op bundelde Niet alleen zorgde mijn goddelijke vader voor mijn verschrikkelijke slaappatroon en constante ochtendhumeur- nee ik kon ook anderen in slaap laten vallen. Niet meteen een geweldige kracht gezien een saaie date hetzelfde kon verwekken maar goed.
Als het wezen zich weer naar Izzy toedraaide zag ik het als mijn kant. Alles wat ik nodig had was gewoon een aanraking, dan zou het ding gewoon in slaap gewekt worden. Ik nam en aanzetje en besloot een stel stijle rotsen op te klimmen. Die me op een hoog genoeg platform zouden brengen dat ik en sneak attack kon uitvoeren en het beest pardoen op de grond zou vallen… Of het was een ploi om mij helemaal naar de haantjes te werken potato potato.
Met een gil wat haast op George van de jungle leek zette ik mezelf af, bengelend aan de staart van de schorpioen, mijn handen stevig vastklemmend en mijn slaap in het beest wekkend.. Wat absoluut niets leek te doen. “Bro whatthe-“ En voor ik het wist werd ik wild heen en weer gezwierd “FFFUUFUUFFFUFUUuuuUUUCk” schreeuwde ik het uit- vergetend zijn dat dit wezen enkel in slaap viel tijdens koude temperaturen…

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

23 jan 2024 - 14:47 Saureus is online

Saureus 1891

Izelle Riona Barlowe
The Thief • Daughter of Hermes • 21 years old

Outfit | The Forest | With Gussie boi and the scorpion

Aangezien Izzy als enige wapen haar dolk heeft meegenomen, kan ze zich alleen maar verdedigen door met het wapen te steken. In haar ogen is dat dé perfecte manier om het beest aan te vallen, Augustus lijkt er heel anders over te denken. Alsof hij er verstand van heeft…
“En jij dan! Ga dat ding niet lopen porren!!“
De dame rolt haar ogen, wie is hij om daarover te oordelen. ‘Nee stenen gooien, dat is een goede zet,’ snauwt ze hem sarcastisch toe. ‘Ík doe tenminste iets, jij lijkt hem alleen maar bozer te maken.’ Wat moet ze dan? Hem lief vragen of hij de vlaggen aan hen wil overhandigen en daarna rustig naar de andere kant van het bos wil wandelen? Nee, natuurlijk niet. Die schorpioen is niet dóm, of nou ja hij is niet slim. Ten eerste zal hij haar niet begrijpen en ten tweede wil dat monster maar één ding, twee heerlijke hapjes.
Op alles wat ze zegt, heeft Gus een weerwoord. Kan hij niet gewoon even zijn mond houden? Hij was tenslotte degene die zich hiermee begon te bemoeien. Als hij geen zin heeft in dit gevecht -en in haar- dan loopt hij toch lekker weg? Als hij het goed doet, dan kan dat makkelijk. Al weet Iz niet zeker of ze dat wel wil of niet. Hij is en blijft een gevoelig en gecompliceerd onderwerp.
De diepe zucht die hij laat horen, ontgaat haar niet. Is ze dan echt zo vervelend? Alsof hij dat niet is, zelf doet hij ook niets anders dan klagen.
“Bemoeien? “ herhaalt hij haar eerdere woorden, de toon die hij gebruikt, irriteert haar enorm. “Hoezo word mijn hulp als bemo-“ Zodra hij zijn zin stopt, wendt ze haar blik van hem af en verplaatst ze die naar de schorpioen. Shit, die was ze even vergeten. Dankzij haar schoenen weet ze snel een stukje achteruit te vliegen, waardoor ze zijn andere schaar ontwijkt. Gus is de andere kant op gesprongen, duidelijk een stuk minder soepel dan zij. Hij had dan ook niet van die geweldige schoenen, al kan hij daar ook vrij weinig mee, dus in principe maakt het allemaal niets uit.
Fronsend kijkt ze toe hoe haar domme ex koprollen maakt over het gras, alsof hij een kleuter is die niet getikt wil worden. Het monster is zo erg met hem bezig, dat zij even niets hoeft te doen. Ja, ze kan ingrijpen, maar dat is nu nog niet nodig. Het ziet er misschien een beetje onhandig uit, maar hij leeft in ieder geval nog. Ze is ervan overtuigd dat hij zichzelf prima kan redden en dat blijkt ook wel. Ze weet niet waarom, maar ineens draait de schorpioen zich om naar haar. ‘Geweldig,’ moppert ze binnensmonds, terwijl ze haar dolk weer in de aanslag neemt. Ze duikt onder een van de scharen door die haar kant op komt en steekt het wapen daarna weer onder zijn pantser. Haar ogen houdt ze strak op de giftige stekel, want als ze daarmee geraakt wordt, is het afgelopen. De gil van Gus verrast haar zo erg, dat ze enkele stappen achteruit zet. Ze ziet hoe hij op de schorpioen afspringt en uiteindelijk aan zijn staart hangt. Overduidelijk niet de beste zet. Iz trekt een wenkbrauw op, zich afvragend wat hij hiermee wil bereiken. Ze opent haar mond om iets beledigends naar hem toe te roepen, totdat ze beseft dat daar nu geen tijd voor is. De volgende schreeuw die uit zijn mond klinkt, is pure paniek. Gus wordt als een lappenpop heen en weer gezwierd. Gelukkig lijkt hij de bomen te missen, anders zou een flinke klap hem misschien fataal worden. Izzy zet af tegen de grond en dankzij haar schoenen landt ze op het hoofd van de schorpioen. Perfect. Althans, het lijkt perfect. Het monster begint wild met zijn lichaam te schudden. Ze weet nog net haar evenwicht te bewaren, zodat ze zich nogmaals af kan zetten en de afstand tussen haar en Gus kan overbruggen. Ze slaat haar armen stevig om hem heen, waarna ze haar schoenen kantelt. De vleugels beginnen hevig te flapperen om hen van de schorpioen af te schieten. ‘Oh shit-’ ontsnapt uit haar mond als ze zich beseft dat dit niet gaat werken. Niet alleen is Gus te zwaar voor haar, maar door het extra gewicht verplaatst haar zwaartepunt zich. Ze verliest de controle over haar schoenen en ze worden beide achterover naar de grond gelanceerd. De harde ondergrond schraapt de stof van haar shirt kapot. Er vormen zich schaafwonden op haar huid, lichtelijk verborgen onder het zand dat aan het bloed blifjt plakken. De impact duwt de lucht uit haar longen, waardoor ze behoeftig naar adem hapt. Haar ogen zoeken met lichte paniek naar Gus, die niet veel verder is beland. Ze ziet dat de schorpioen zich klaarmaakt voor een nieuwe aanval. Een aanval op hem. Zonder ook maar enige vorm van twijfel krabbelt ze overeind. Ze zet zich stevig af tegen de grond en na een paar snelle passen bereikt ze hem. ‘Hey! Dipshit,’ roept ze luid om de aandacht van het beest te trekken. De stekel die op het punt stond om naar Gus te zwaaien, komt nu haar kant op. Net voordat ze door het ding geraakt wordt, duikt ze eronder door en snijdt ze met haar dolk de stekel af. De schorpioen laat een hoge kreet horen. Het krassende geluid doorboort haar oren en als reactie drukt ze haar handen ertegenaan. Fantastisch, nu heeft ze hoofdpijn gekregen. Haar ogen vallen op het vlaggetje dat nu ook op de grond is beland. 2 van de 3 is genoeg, meer dan genoeg. Iz zet een stapje achteruit als de schorpioen hen kant weer op komt, het beest lijkt nog kwader dan eerst. ‘Ik denk dat het tijd is om te gaan.’

23 jan 2024 - 18:07 Saureus is online

Saureus 1891

Nicholas Aiden Woods
The Smith • Son of Hephaistos • 22 years old

Outfit | The Forest | With Diana

Aangezien Diana momenteel op een veilige afstand boven het schaap hangt, kan Nick al zijn aandacht op het monster vestigen. Hij springt net op tijd aan de kant terwijl hij uithaalt met zijn zwaard, wederom brandt er alleen een klein stukje wol af. Als het zo doorgaat, dan komt hij hier niet levend weg. Het schaap heeft te veel wol om hem fatsoenlijk te kunnen raken, tenzij hij mikt voor zijn hoofd, maar dat wil de jongen niet riskeren. In plaats daarvan besluit hij nu voor de poten te gaan, die zijn vrij van wol en bovendien zal een verwonding daar het beest moeten vertragen.
“Ik kom eraan, Nick!" hoort hij Diana roepen, fronsend draait hij zijn hoofd naar haar om. Hij wil niet dat ze komt, dat is veel te gevaarlijk. Helaas heeft hij geen tijd om die gedachte te delen, want de dame trekt zichzelf al op aan de liaan, al houdt de plant het niet lang meer. Zelfs Nick hoort van dit afstandje de liaan breken. Een bezorgd gevoel nestelt zich in zijn buik als hij ziet hoe ze naar voren zwaait. Pas als hij ziet dat ze een tak heeft vastgegrepen, durft hij weer adem te halen. Het luide geblaat brengt zijn aandacht terug naar het lelijke schaap. Nick blijft op zijn plek staan en laat het dier zijn kant op rennen. Als een echte torero zet hij net op tijd een stapje opzij, hij zwaait met zijn zwaard richting de poten van het beest en weet een diepe snee te trekken rond zijn kniegewricht. De vlammen in zijn zwaard branden de plek gelijk dicht, waardoor er nauwelijks bloed uit begint te lopen. De huid rondom de snee is weggebrand en ziet er smerig uit. Dat moet pijnlijk zijn en dat laat het schaap ook merken.
Nu het schaap even afgeleid is, gaan zijn ogen weer op zoek naar Diana. Hij scant de bomen af, een lichte paniek in zijn ogen als hij haar niet kan vinden. Pas als hij zijn ogen naar beneden brengt, ziet hij haar. Hoe is ze zo snel op de grond gekomen? Met zijn zwaard weer in de aanslag, haalt hij opnieuw uit naar de poot van het beest, die weer luid gemekker laat horen. “Nick! Vang!”
Nicholas draait zijn lichaam om, laat zijn linker hand los van het zwaard en vangt daarmee moeiteloos de liaan die zijn kant op komt. Fronsend kijkt hij naar het ding in zijn hand, wat moet hij hier nou weer mee? Hij staat op het punt om los te laten, als Diana tegen dat schaap begint te roepen. “He Rotschaap! Laat dat lekker ding met rust!” Alsof dat niet genoeg is, besluit ze ook nog is haar schoen zijn kant op te gooien. Wat er met haar andere schoen gebeurd is weet hij niet, maar op de een of andere manier is hij niet verbaasd dat Diana haar schoenen kwijt is geraakt. Hij opent zijn mond om het schaap terug zijn kant op te lokken, tot hij doorheeft wat Diana van plan is. Een brede grijns verschijnt op zijn gezicht, hij is toch wel een beetje trots op zijn maatje. Nick plant zijn voeten stevig in de grond nadat hij nog een paar stappen terug heeft gezet. Hij spant de liaan zo strak mogelijk aan.
Het domme beest komt Diana’s kant op rennen, verblindt door zijn eetlust mist hij de liaan. Zijn gewonden poten blijven hangen achter de plant en met een grote plof belandt hij met zijn hoofd in het zand. Nick weet niet hoe lang het beest zal blijven liggen en dus besluit hij gelijk de liaan los te laten en de laatste meters naar Diana toe te rennen. ‘We gaan. Nu.’ Hij pakt haar pols vast en trekt haar mee verder het bos in. Hoe verder ze van het schaap komen, hoe beter. ‘Dat was een hele domme, maar hele slimme zet,’ zegt hij hoofdschuddend. ‘Waar zijn je teamgenoten? Hebben ze je zomaar achtergelaten?’ zucht hij, woede voor haar team begint langzaam op te borrelen. Konden ze niet eens de moeite nemen om samen op pad te gaan? Wat als er iets gebeurd was met Diana?

[ bericht aangepast op 23 jan 2024 - 18:15 ]

23 jan 2024 - 18:14 Saureus is online

Saureus 1891

[ bericht aangepast op 23 jan 2024 - 18:14 ]

27 jan 2024 - 12:37 Vanparys is offline

Vanparys 27609

• Petra Diane Yaxley •
^{20 | Nikè | Forest (Silas)}

Silas kwam overeind en riep zijn schild op. Hoewel Petra het ding al langer kende, deed de afbeelding van Medusa haar onwillekeurig een beetje in elkaar krimpen. Ze dwong zichzelf om haar zwaard vast te grijpen en naar hun vijand te kijken - al was die zo mogelijk nog angstaanjagender dan Silas' schild. Ze probeerde de gedachten aan een doodbloedende Hazel in haar armen weg te duwen, maar de emotie van vandaag zat nog steeds in haar lichaam. Het lukte haar niet om relevante informatie op te roepen.
"De huid is giftig!" riep Silas behulpzaam.
"Dat weet ik toch, stommerik!" riep ze instinctief terug, hoewel die info zo-even helemaal niet in haar hoofd te vinden was geweest. Haar stem sloeg over. Ze vervloekte zichzelf. Waarom liet ze zichzelf in de steek? Het enige dat ze kon denken was die is een heel stuk groter dan het zou moeten zijn. En dat was niet bepaald behulpzaam.
"Zwak punt?" riep Silas, waarop Petra er enkel in slaagde een vreemd, hulpeloos geluidje te maken. Ze dacht terug aan haar training. Een strategie zou handig zijn. Afleiding. Dat kon handig zijn.
"Ik leid zijn kop af!" riep ze. Ze zette zich schrap en riep haar vleugels op, die haar binnen de seconde omhoog lanceerden. Ondanks haar bonzende hart, ondanks het gevoel van Hazels bloed op haar huid stuwde ze zichzelf naar voren, hief ze haar zwaard en liet ze het neerdalen op het hoofd van de slang. Het ketste af, zoals ze verwacht had, maar ze had wel zijn aandacht. Hij siste gevaarlijk, en ze ontweek behendig zijn aanval toen hij in haar richting hapte. Petra probeerde te zien waar de huid zachter was, maar het beest bewoog te snel, waardoor ze te druk bezig was met zichzelf beschermen en hem weghouden van Silas.
"Jij..." riep ze, buiten adem, naar beneden, "... bent... het genie! Verzin..." Ze was te traag, voelde hoe ze vol tegen haar middenrif geraakt werd en slaagde er nauwelijks in zichzelf te balanceren toen ze achterwaards op een boom afstevende. Ze ontweek hem nipt. Te nipt, naar haar mening. "Verzin iets!" schreeuwde ze.

[ bericht aangepast op 27 jan 2024 - 12:38 ]

help

2 feb 2024 - 10:12 Vanparys is offline

Vanparys 27609

Caerwyn Teague
^{^{son of aphrodite | the woods (hazel & mart)}}

Wyns eerste uithaal miste. Misschien beter, anders was Marts schedel uiteengespat als een rotte meloen.
"Weet je," begon de Areszoon, "is het jullie al eens komen dagen dat niemand een ene fuck om jullie geeft?" Hij lachte humorloos. Wyns ene mondhoek trok wrang omhoog. Hij vroeg zich af of Mart ooit eens om zich heen keek, of hij ooit bleef stilstaan bij zijn eigen acties. Was het niet Mart geweest die Wyn keer op keer de grond in boorde? Mart, die hem letterlijk bijna vermoord had? Vroeg hij zich nooit af of hij ooit ene fuck om iemand anders gaf?
Wyn had zo goed als niemand. De afgelopen twee jaar waren een eenzame hel geweest. Hij had tijd gehad om zich kwaad te maken - op C, op zijn ouders, op Mart. Op Hazel, omdat zij het verdomme nooit had willen opgeven - en razernij was makkelijker dan spijt.
"Hilarisch eigenlijk," ging Mart verder terwijl zijn speer in een oorlogszwaard veranderde. Wyn zette zich schrap, nam hun omgeving in zich op met een diepe frons tussen zijn wenkbrauwen. Hij zag iets in de bosjes bewegen. "Dat Chiron niet eens komt kijken of iemand nog leeft eigenlijk. Beetje oneerlijk ook hé, een leger ondooie op kinderen afsturen; maakt dat je niet kwaad Wyn? Of ben ik nog steeds de slechterik in je fucking verhaal?"
De hypocrisie was zo groot dat Wyn niet eens de moeite nam om te antwoorden. "WORD FUCKING KWAAD JOH!" schreeuwde Mart. Wyn sprong langs Mart heen toen hij uithaalde, polste zijn reactietijd. Snel, uiteraard. Mart was een van de beste zwaardvechters in Kamp Halfbloed - maar Wyn had de afgelopen twee jaar niet stilgezeten. Hij cirkelde rond Mart heen, die hem niet uit het oog verloor, ging op zoek naar zwakke plekken in zijn verdediging. Mart jaagde zich zodanig hard op dat het meer een kwestie was van waar zijn verdediging nog standhield.
"Waar heb je eigenlijk ook het klote lef vandaan gehaald om hier op dit vervloekte kamp terug te komen?! HUH? Wil je gewoon dat ik je hier eindig? Kan geregeld worden!" Mart was net een wilde stier, en Wyn was behendig. Hij ontweek een tweede uithaal van Marts zwaard, gaf hem een tik tegen zijn achterhoofd - minder hard dan zijn eerste uithaal; hij hoefde geen tweede moord op zijn geweten. Mart vergaarde snelheid, bleef wild uithalen - Wyn moest hem eigenlijk enkel uitputten om dan toe te slaan. Hij had zo'n kerels vaker tegen zich gehad; wild van de razernij. Ze dachten niet meer na, hadden geen strategie, wilden gewoon bloed zien. Alleen was Mart nog steeds goed, en voor Wyn het wist, ging hij onderuit, landde hij met zijn rug op de grond en werd alle adem uit zijn longen geperst. Hij voelde metaal tegen zijn kin en keek omhoog, zijn groene ogen giftig.
"Sush sush. Je had beter weggebleven, NIEMAND wil je hier." Mart hield zijn hoofd schuin. Wyn wilde iets zeggen, maar kreeg geen speld tussen de tirade die hij naar zijn hoofd geslingerd kreeg. Maakte niet uit. Het was het niet waard. Het enige dat hij wilde, was Mart een lesje leren - en hij kon het niet laten te grijnzen toen hij opnieuw beweging in de struiken zag. "Misschien doe ik je wel een plezier," ging Mart verder. "Hoef je ook niet meer te huilen om..." De zin werd afgekapt met een bulderend vloekwoord, zo luid dat Wyn even niets meer hoorde. Marts zwaard kraste in de huid van zijn keel toen hij het wegtrok, zich omdraaiend naar de skeletten achter hem. De tirade ging verder. Wyn kwam overeind en greep zijn staf opnieuw vast, en het gladde metaal sproot opnieuw doornen. Hij keek naar Mart, die alle aandacht van de skeletten had gekregen - en de razernij die hem daarnet zo snel had vastgegrepen, vloeide weg, maakte plaats voor medelijden - nee, iets pijnlijkers. Hij keek naar Mart en hij zag zichzelf, kwaad tegen alles rond zich. Eén zondvloed van razernij. Zelfhaat.
Wyn schudde zijn hoofd, duwde die emoties weg. Waar haalde Mart het lef vandaan? Ooit was hij als een broer geweest voor Wyn - en toen naar boven kwam wie zijn moeder was, had hij hem zo snel de rug toe gekeerd dat Wyn niet eens de kans gehad had om te reageren. Word kwaad? Wyn was kwaad. Hij had twee jaar lang niet anders gevoeld. Het was het enige dat tegenwicht bood aan de machteloosheid die hem heel zijn leven confronteerde.
Wyn zette een stapje dichterbij, zijn blik op Marts furieuze vorm, inhakkend op de skeletten. "Vind je jezelf zo belangrijk, Mart?" sneerde hij naar de rug van de jongen voor hem. Het gebeurde onbewust, maar voordat Wyn er erg in had, voelde hij hoe macht zich in zijn keel verzamelde. "Zo angstaanjagend? Ik ken ergere monsters dan jij - veel erger. Loop naar de hel."
Het was moeilijk te beschrijven wat er precies gebeurde, maar even leek het alsof de tijd bleef stilstaan. Wyns woorden galmden door het bos, deden de grond en de botten van de skeletsoldaten daveren. Ze hielden op met vechten, vielen spontaan uit elkaar op hetzelfde moment dat er een barst in de grond onder hen ontstond. Wyns ogen sperden zich wijd open. Van alle momenten om hem bij te staan, koos zijn moeder deze - want het kon gewoonweg niet dat hij zelf de kracht bezat om dienaars van Hades terug naar hun meester te sturen. Hij lachte wrang, zette opnieuw een stap achteruit toen de barst in de grond zijn voeten bereikte.
"Geef het op, Mart," riep hij, de woorden zinderend in zijn keel. "Het maakt toch niet uit - wij zijn het poppentheater. Zij doen wat ze willen."

[ bericht aangepast op 2 feb 2024 - 10:13 ]

help

18 feb 2024 - 19:51 Ken_ is offline

Ken_ 18286

Daughter of Dionysus || Hopeless Romantic || Runnign away- > hanging above a scary beast welp shit

Het schaap leek razend- zijn vacht smeulde nog na van Nicks zijn vlammenzwaard die toch al serieuze klappen had geleverd. Toch leek het pluizige ding nog niet op te geven, zijn scherpe tanden nog eens tonend aan Nicky tot hij uiteindelijk mijn gejen niet meer kon negeren.
“Komop Hierzooo! Vreemde Koeee!” mezelf afduwend op mijn tippen maakte ik sprongetjes om het schaap naar me toe te lokken en bij dat laatste kwam hij in vaart, sneller dan je zou verwachten van iets die 250kg of iets zou wegen.
“Oh jee-“ mijn stem trilde toch lichtjes, waarna ik ook begon te rennen, hopend dat Nick mijn plan begrepen had, anders zat ik toch echt diep in de pinarie…. Mezelf vooruit duwend, op sneltempo was net snel genoeg om niet mijn enkel kwijt te spelen aan het gehap van het monster en dan, met een onverwachte snoekduik naar links -met mijn hand nog snel 1 vlaggetje graaiend- en dan had ik hem. Het schaap die als en wilde stier achter zijn rode vlag had zitten aanrennen had de hinderlaag niet gezien- de liaan die mijn beste maatje stevig aangetrokken had liet het beest tackelen waardoor het enkele meters in de lucht vloog om dan pardoes met zijn bek te mogen zandhappen.
Al zag ik er na mijn duikrol niet veel beter uit. Mijn haren vol takjes en mijn al gehavende gezicht nog wat besmeurd met modder was gelukkig het enige. Ik vroeg me af of dit genoeg was geweest om het schaap officieel verslagen te mogen noemen- maar tijd om het t gaan ontdekken had ik niet. Want Nickei was al naar me toegesneld om met me mee het bos te verlaten. “Maar de vlag-“ mompelde ik nog al verdween die zorgen als sneeuw voor de zon toen ik zijn hand om mijn pols voelde.
Ik sputterde niet tegen, liep snel achter hem aan en kon het niet laten om even mijn ogen van Nicks achterwerk te laten glijden tot achterom waar het schaap het te moeilijk leek te hebben om rechtop te komen. En zich dus verslagen opnieuw neerploefde.
‘Dat was een hele domme, maar hele slimme zet,’ Sprak hij en Ik voelde me op wolkjes waardoor ik het niet kon laten om breed te grijnzen. “ Je omschrijft mijn hele bestaan Nicky!” lachte ik tussen het hijgen door- het waren nog vele meters tot we uit het bos waren al konden we er voor mijn gevoel niet snel genoeg uit. Akkoord ik was eigenlijk best euphorisch van ons teamwerk, maar mijn voeten zeurden hevig dat ik mijn mooie schoenen ervoor had moeten opofferen…
“Nick! Nick ik denk dat we-“ oh jeebus hardlopen was zo verdomd lastig “Dat we veilig zijn!” vervolgde ik na en nieuwe teug adem n minderde de vaart iets zodat ik toch even lucht kon happen. Met wat adrenaline gierend zacht gegiechel erbij ging ons tempo naar eerder een snelwandelend al leek Nickie toch en stukje minder in zijn lachen.
‘Waar zijn je teamgenoten? Hebben ze je zomaar achtergelaten?’ teleurgesteld schudde hij zijn hoofd waardoor ik mijn hand geruststellend op zijn bovenarm liet rusten. “ Nee- dat niet ehm.. Niet met opzet…” begon ik rustig zodat ik mijn borstkas die hevig op en neer bonsde wat beter kon regularen. “Ik was bij Aliva & JJ toen we op een zwerm monster vogels waren-“ even een teugje adem “ gestoot.” Ik liet zijn arm weer los zodat ik wat beter kon uitbeelden. “Wel die metalen robot vogels weet je? Hoe noemen ze ook alweer? Hun gekrijs was echt om je kop over te breken.” Sprak ik met een kleine pruillip waarna ik eindelijk weer op de naam bleek te komen “ Stymphalische vogels ! En ik had er één te pakken gehad, maar dan kwam de zwerm mij aanvallen en ehm-“ even krabbelde ik in mijn wild geworden haren. Niet echt heel trots op het volgende die ik kwam te zeggen. “Geraakte ik hen kwijt en vloog ik van een cliff af- maar de Bomen braken mijn val! En dan kwam jij me redden van dat schaap! “ ik zette een brede glimlach op en miet mijn hand, waar Nickie eerder gewoon mijn pols vast had suptiel in zijn hand glijden. Mijn kaken deels rood van het harde rennen maar ook van de kriebels in mijn onderbuik … Maar dat schuiven we af op adrenaline.. Ja ja… “Was jij niet bij Dayze? Ben je haar ook kwijtgraakt? “ vroeg ik iets bezorgd al was ik ergens stiekem wel bij dat hij verloren gelopen was in het stukje woud waar ik net zat te sukkelen.
“Nick? Ik- “ mijn bambi bruine poelen zochten zijn blauwe kijkers. “ Ik vind Je-“ kwam er zacht over mijn lippen, terug verdrinkend in die zee van kalme kleuren. Ik knipperde even mezelf uit mijn roes halend en wel- mezelf ook niet meer voor schut zettend dan ik wel vaker deed… “Je een ware Held.” Ik knipperde even en schonk hem een kleine maar oprechte glimlach. Diep vanbinnen wist ik wel dat ik veel meer wilde zeggen- dat ik ook nog meer voelde maar dat kon ik nu niet kwijt… Misschien nooit niet want hij bleef mijn beste maatje en ik was die van hem… Dat mochten we niet veranderen. Toch?
“Oh kijk!” vrolijk wees ik naar de bekende figuren in de verte Chiron en mijn andere teamgenoten waren ook al veilig aan de finish geraakt evenals die van Nick. Meer dan enthousiast vlechte ik onze vingers samen en hield onze handen omhoog als teken van ‘winnaars’ of naja survivals waarna ik een laatste spurtje trok naar de veilig haven. Mijn voeten deden ineens geen zeer meer en die schrammen op mijn gezicht deerden me ook niet- we waren aan de finsih geraakt. “WOOHOO!” juichte ik vrolijk op en ener springend met mijn beste maatje aan de hand waarna ik met mijn vrije hand even ongegeneerd tussen mijn boezem viste om daar 4 vlaggetjes boven te halen, waarna ik er eentje aan Nick overhandigde. “ Die hebben wij technisch gezien samen gewonnen.” Knipoogde ik waarna ik ze zonder pardon 3 in Neils handen duwde. “ Hou die wezens van je maar.” Mopperde ik toch wat kattig naar de man, waarna ik zwaaide naar mijn teamgenoten en gebaarde wat voro een reddende engel Nickie wel niet was.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Index RPG Actieve Topics Zoek