[RPG • 100] Demigods & Divine Drama (CHB) • Speeltopic 1 - Speeltopics

1 mei 2023 - 12:28 Vanparys is offline

Na de godenoorlogen aan het begin van de 21ste eeuw, lijkt alles in Kamp Halfbloed relatief kalm. Eigenlijk bijna saai. Kampactiviteiten gaan hun gewone weg, kinderen van goden krijgen de erkenning die ze willen. Doordat alles zo vlot en normaal verloopt, begint er stilaan toch wat onrust te komen. De halfgoden willen actie; kunnen niet langer stilzitten. Sommigen van hen beginnen zelfs bewust onrust te stoken... en wanneer het Orakel opnieuw een profetie uitspuwt, lijken de gemoederen een kookpunt te bereiken...

Wanneer godenkinderen verdwijnen
Zal vrede in Kamp Halfbloed voorgoed wegkwijnen
Een zonnige zomer zonder slot
Openbaart de dageraad van een pijnlijk lot

Het is nu de zomer van 2023, een jaar nadat het Orakel van Delphi deze woorden door de mond van Rachel Elizabeth Dare uitsprak. De vakantie is een week bezig en de sfeer bereikt een vriespunt wanneer uitkomt dat Alicia Stanford, dochter van Iris, nu drie dagen vermist is. Hoewel de activiteiten gewoon als gepland doorgaan, is de spanning te snijden; onderlinge strubbelingen zorgen voor wantrouwen. De Kampers willen antwoorden, maar er is geen aanknopingspunt om bij te beginnen.

R O L L E N
Nummers = Cabin nummers • Rood = vermiste kamper • NPC (blauw) = Non Player Character; wordt door iedereen gespeeld • Doorstreept = dood • G = Gereserveerd • HC = Head counselor • Geen cabin voor jouw god van keuze? We fiksen dat wel.

1. Z E U S
• [HC - Lichamelijke vechttechniekeninstructeur] James Scott | 22 | 1.6 | Mexx / Satoru
•

3. P O S E I D O N
•
•

4. D E M E T E R
• Rhea Grace McCain | 20 | Mexx / Satoru
•
• [HC] Orlanda Stanislav | 15 | NPC • Iedereen

5. A R E S
• [Pegasusinstructeur] Katarina Madden | 17 | 1.3 | Marthe / Vanparys
• [HC] Mart Beckett | 22 | 1.4 | Saar / Ken_

6. A T H E N A
•
• [HC - Zwaardvechtinstructeur] Silas Lincoln Perry | 19 | 1.2 | Saar / Ken_

7. A P O L L O
• [Zangstondecoördinator] Hazel Evelynn Whitlock | 19 | 1.3 | Lisa / Saureus
•

9. H E P H A I S T O S
• Nicholas Aiden Woods | 22 | 1.3 | Lisa / Saureus
•
• [HC] David Wittbrand | 17 | NPC • Iedereen

10. A P H R O D I T E
•
• Caerwyn Teague | 18 | 1.5 | Marthe / Vanparys

11. H E R M E S
• [HC] Izelle Riona Barlowe | 21 | 1.2 | Lisa / Saureus
• [G] Paesano
• ~~Christian Owen Taylor | NPC - Iedereen~~

12. D I O N Y S O S
• Diana Chapman | 19 | 1/4 | Saar / Ken_
•
• [HC] Ilyas Zoilos | 14 | NPC - Iedereen

13. H A D E S
• [HC] Gavin Peter Nash | 19 | 1.6 | Xan / Silverwalker
•

14. I R I S
•
• [HC] Alicia Stanford | 17 | NPC - Iedereen

15. H Y P N O S
• Augustus Walker | 20 | 1.3 | Saar / Ken_
•
• [HC] Vera Kazimir | 22 | NPC • Iedereen

16. N E M E S I S
•
• ~~Michael Devin | NPC - Iedereen~~

17. N I K E
• [HC • Zwaardvechtinstructeur] Petra Diane Yaxley | 20 | 1.1 | Marthe / Vanparys
•

18. H E B E
•
•

19. T Y K H E
•
•
• [HC] Olyvia Beaumont | 19 | NPC - Iedereen

20. H E K A T E
• [Tijdelijk HC] Jules Sébastien Hunter | 20 | 1.2 | Marthe / Vanparys
• Aurora Millie Ashford | 20 | 1.5 | Lisa / Saureus
•

21. P H O B O S
• Yasuo Ida | 17 | 1.6 | Mexx/Satoru

O V E R I G (G R O T E H U IS)
• [Activities director] Neil Keaton | 31 | 1.4 | Saar / Ken_
• [Activities director] Chiron | ? | NPC - Iedereen
• [Oracle in the cave on the beach] Rachel | 30-ish | NPC - Iedereen
• [Camp director] Dionysus (Meneer D.) | ? | NPC - Iedereen

C A M P A C T I V I T I E S

• Zwaardvechten (Petra Yaxley, Silas Perry)
• Lichamelijke vechttechnieken (James Scott, ~~Caerwyn Teague~~)
• Boogschieten (Chiron, -, -)
• Pegasuslessen (Katarina Madden, -)
• Theorie - Monster vechttechnieken (-,-)
• Theorie - Mythologie (-, -)
• Kano races (Naiaden, -)
• Muurbeklimming (Saters)
• Zwemmen en strandtijd (Nereïden)
• Sport - Volleybal (-, -)
• Zangstonde aan het kampvuur (Hazel Whitlock, -)

R E G E L S

V A N D A A G, E E N W E E K N A D E S T A R T V A N D E Z O M E R.

De sfeer op Kamp Halfbloed is grimmig en het weer lijkt dat te weerspiegelen. Donkere wolken hebben zich verzameld boven het kamp, maar regenen doet het niet - dat gebeurt nooit in Kamp Halfbloed, toch? Deze ochtend bij het ontbijt werd meegedeeld wat een aantal kampers al vermoedden of wisten: Alicia Stanford, Head Councelor van het Iris-gebouw is sinds drie dagen vermist. Niemand lijkt te weten wat er precies is gebeurd, al lijken meerdere kampers zich verdacht te gedragen... Weten zij iets meer? Hebben zij iets met haar verdwijning te maken? En bovenal: kondigt dit de start van Rachels profetie aan?

In ieder geval is de spanning te snijden en net daarom hebben Chiron, Rachel en Meneer D (ook wel bekend als Dionysos) de andere Head Councelors deze voormiddag bijeengeroepen om een plan van aanpak te bespreken. De andere kampactiviteiten gaan zoals gepland door. Op het programma staan deze voormiddag: theorielessen, pegasuslessen en muurbeklimming. Niemand lijkt echter veel zin te hebben om te doen alsof er niets aan de hand is.

Het is 11u 's ochtends en de wolken zijn donker. Zo dadelijk gaat de Head Councelor meeting van start. Chiron, Meneer D en Rachel zijn reeds aanwezig en vragen zich af waar Neil zit. Het nieuws van Blue, Maeve en Hythams terugkeer heeft hen ondanks het rumoer blijkbaar nog niet bereikt. Meneer D ziet er zoals gewoonlijk ongeduldig uit, alsof hij er eigenlijk helemaal niet wil zijn, en Chiron kijkt bezorgd. De koekjes op tafel zijn voorlopig nog onaangeroerd, behalve dat ene dat Rachel net geërgerd in haar mond stopt.

MEETING
Alle NPC HC's zijn ondertussen ook aanwezig (Orlanda - Demeter; David - Hephaistos; Vera - Hypnos; Olyvia - Tykhe). Nog zin om je interactie nog af te werken? Ga je gang! Geef wel even het tijdstip waarop je post plaatsvindt aan als die zich nog voor de meeting afspeelt. Iedereen kan Chiron, Meneer D en Rachel besturen. Om het overzicht te bewaren van wat zij zeggen, wil ik vragen dat je die zinnen in het rood in je post zet. Vragen? Mijn deur staat open ^^

LUNCH
De meeting loopt tot een einde, maar een beslissing lijkt er niet echt gekomen te zijn. Zowel Sayah als Milan, net als een heleboel van de jongere Head Councilors bieden zich aan om op queeste te vertrekken en na wat geruzie wordt beslist om de meeting later verder te zetten met een kleinere groep. Rachel geeft aan dat het belangrijk is dat de queesteleider iemand is die dicht bij Alicia staat - en dat het nutteloos is om daar nu over te blijven kibbelen. "Daarnaast," kondigt Meneer D. aan, "ik heb honger." En daarmee lijkt de meeting gesloten.

Alle kampers verzamelen zich voor de lunch, elk aan de tafel van hun goddelijke ouder, zoals het hoort. Meneer D. geeft een korte speech om de gemoederen te bedaren... of hij daar in geslaagd is, is niet helemaal duidelijk.

"Blijkbaar vindt Chiron het belangrijk dat ik deze aankondigingen blijf doen, maar goed. De meeting was een ramp, zoals jullie onwaarschijnlijk al te weten zijn gekomen, maar het goede nieuws is dat Marion, Barry en Harold veilig terug zijn van hun queeste." Meneer D. last even een korte pauze in voor applaus en rolt met zijn ogen. "Ja, ja, we zijn allemaal doodgelukkig, hoera. Daarnaast mogen we vandaag... nog maar eens... een nieuwe kamper verwelkomen: César Swallow. Hij is vreemd genoeg nog niet door één van mijn familieleden geclaimd, maar ik vermoed dat we daar binnenkort iets van te zien zullen krijgen. Voorlopig zal Gebouw 11 hem met open armen ontvangen - ja, Isabella, geef hem straks maar een warme knuffel, als dat je lukt. Verder werden we vandaag vervoegd door twee oude bekenden die niet eens de moeite gedaan hebben om dat even te komen melden, waarvoor dank. Wynter Teagan, fijn om te zien dat je niet dood in een gracht ligt, Cedric Donovan en Arabella Asher. Ik ben er zeker van dat jullie ze allemaal vreselijk gemist hebben, maar ga ergens anders huilen. Voor vanavond heeft meneer Keaton een fijne, dodelijke variant op vlaggenroof bedacht. Hij verwacht jullie om tien uur stipt in het amfitheater om de spelregels uit te leggen." Meneer D. zucht even en kijkt naar Chiron, die knikt, waarna hij met een dikke laag sarcasme vervolgt: "Ik hoop van harte dat er niemand een bloederige dood sterft vanavond. Smakelijk."

De nimfen brengen het eten rond, waarna de kampers rechtstaan om er een deel van te offeren aan de goden.

V L A G G E N R O O F

[ bericht aangepast op 2 april 2024 - 12:46 ]

help

3 sep 2023 - 20:29 Saureus is offline

Saureus 1891

Nicholas Aiden Woods
The Smith • Son of Hephaistos • 22 years old

Outfit | The meeting point | With Dayze

❝ I always liked to play
With fire.❞

Nicholas heeft een fantastische ochtend gehad met Diana. Helaas moest hij voor de lunch weer afscheid van haar nemen, maar aangezien zij ook mee gaat doen met vlaggenroof, verwacht hij haar snel weer te zien. Ondanks dat hij het heel gezellig zou vinden om met haar in een team te zitten, gaat zijn voorkeur toch uit naar iemand met iets meer potentie. Het liefst werkt hij samen met Silas of Milan, maar vanavond heeft hij geen keus. Hij zal het moeten doen met de teams die Neil verkiest. Nick is dan ook niet blij als de activiteiten leider ervoor kiest om hem met Dayze op te schepen. Van iedereen die hier is, moet hij hem nou net bij haar zetten. Om eerlijk te zijn had het ook erger kunnen zijn, dus hij moet het er maar mee doen. Hij moet een geïrriteerde zucht onderdrukken voor hij zijn hoofd de menigte in stuurt, zoekend naar zijn teamgenoot. Hij heeft haar niet meer gesproken sinds afgelopen zomer. Het feest waar ze een onschuldige kus deelden, al liep dat heel snel uit de hand. Hij heeft die avond meer gedaan dan hij verwacht had en Dayze was ook niet de eerste met wie hij van plan was de lakens te delen. Maar zo is het verlopen en daar kan hij niets meer aan veranderen. Niet dat hij het erg vindt, het maakt hem vrij weinig uit. Het feit dat hij geen gevoelens voor haar heeft, helpt dan ook goed mee. Dat maakt alles een stuk gemakkelijker.
Nadat Nick haar heeft gespot in de menigte, baant hij zich een weg naar haar toe. ‘We gaan wel winnen hè,’ grijnst hij als begroeting, waarna hij haar een bemoedigend klopje op haar schouder geeft. ‘Als ik zo langs de teams kijk, denk ik dat we wel een kans maken. Al moeten we Mart en Ivan goed in de gaten houden,’ vervolgt hij zachtjes, zodat niemand dit gesprek kan horen. Het is namelijk niet de bedoeling dat anderen achter hun plannen gaan komen. Al moet er eerst een plan zijn om achter te komen. Vooralsnog heeft hij geen idee hoe ze kunnen winnen. Hij heeft zijn zwaard in de schede rond zijn middel hangen, een wapen die hij -uiteraard- zelf heeft ontworpen. De meesten zullen een wapen hebben die hun krachten versterkt, want hij heeft een hoop dingen gemaakt voor de anderen op het kamp. Hij hoopt maar dat ze falen, want ondanks dat hij niet competitief is, vindt hij het erg leuk om te winnen.

[ bericht aangepast op 3 sep 2023 - 20:30 ]

3 sep 2023 - 21:07 Saureus is offline

Saureus 1891

Hazel Evelynn Withlock
The Healer • Daughter of Apollo • 18 years old

Outfit, Hair| Cabin 10| With Wynnie boi

❝ Look at the sun,
It's so pretty in the morning.❞

❝A light that never goes out❞

Hazel veegt met haar wijsvingers het vocht onder haar ogen vandaan. Hoopvol staart ze Wyn aan, wachtend op een reactie. Zij heeft zoveel gezegd en hij heeft nog nergens op gereageerd. Heeft ze weer te veel gezegd? Ze had niet zo veel moeten zeggen, daar heeft hij overduidelijk geen zin in. Hij wilt haar niet zien en dan gaat ze hem ook nog eens lastigvallen. Het lijkt een eeuwigheid te duren voor hij eindelijk het pakje uit haar handen neemt. Een kleine frons verschijnt op haar gezicht. Hij heeft het toch aangenomen, al lijkt hij er niet meer dan een korte blik op te werpen. Ze verwacht toch niet dat hij het cadeautje zal openen, dus het verrast haar ook niet als hij het achter zich op het bed laat vallen. Fijn. Langzaam laat ze haar armen weer zakken, een zachte zucht ontsnapt uit haar mond. Ze probeert een glimlachje op haar gezicht te zetten, maar door de omstandigheden blijft deze niet lang staan. Ze heeft ook helemaal geen zin of energie om te doen alsof ze vrolijk is, bovendien heeft ze bij Wyn nooit de drang gehad om te verbergen wat ze echt voelt. Bij hem voelt ze zich vrij, veilig zelfs, al is van dat gevoel momenteel weinig te bekennen.
Veel verwacht ze niet van Wyn, maar ze hoopt op z’n minst dat hij ergens op reageert. Hoe lang ze ook wacht, er lijkt geen woord uit haar keel te komen. Net als ze op het punt staat zich om te draaien, neemt hij haar schouders vast. Ze laat zich in de knuffel trekken, nog niet bewust van wat er zojuist gebeurd. Het duurt een seconde of twee voordat haar lichaam zich ontspant en ze haar armen ook om hem heenslaat. Ze trekt zijn lichaam stevig tegen de hare, alsof ze bang is dat hij weer weg zal glippen. Haar gezicht begraaft ze in zijn shirt, waar een kleine traan wordt opgevangen door de stof. Ze is blij dat hij het niet kan zien, ook al weet ze dat het bij hem niets uitmaakt.
Haze haalt een keer diep adem, zijn vertrouwde geur inademend, om zich weer helemaal veilig te voelen. Zijn warme lichaam voelt fantastisch aan. Normaal heeft ze al last van de kou, maar nu het is afgekoeld en ze kampt met slaaptekort, is dat nog wat erger geworden.
Ze hoeft niet eens haar best te doen om de kneuzingen rond zijn ribben te voelen. Zodra ze om iemand geeft, hoeft ze geen moeite te doen om hun verwondingen en pijn aan te voelen. Dus ook bij hem merkt ze het gelijk op. ‘Wynnie?’ fluistert ze zacht om zijn aandacht te trekken, al kijkt ze niet naar hem op. Haar hoofd laat ze nog tegen zijn borstkas leunen. ‘Is alles oké?’ Langzaam bewegen haar vingertoppen naar zijn borstkas. Ze stopt op de plek waar ze de kneuzingen voelt. Om zichzelf net wat meer werkoppervlakte te geven, plaatst ze haar platte hand op zijn shirt. Een zwak lichtje verschijnt onder haar huid, het trekt door de stof en belandt op de pijnlijke plek. Na alle kracht die ze aan anderen heeft gegeven vandaag, kost het haar meer energie dan gewoonlijk om de kneuzing te doen genezen. Misschien niet helemaal verstandig om wéér iemand te helpen, maar ze kan niet anders. Ze wilt hem helemaal niet in pijn zien, vooral niet als zij dit kan oplossen. Het schuldgevoel dat aan haar maag knaagt, vertelt haar dit te doen. Zij kan hem helpen en die hulp is ze hem verschuldigd. Ze zal hem genezen, net zoals die ene keer toen hij halfdood de ziekenzaal werd binnengebracht. Ze zal nooit vergeten hoe de wespen hem zo toegetakeld hadden. Als zij er niet op tijd bij was geweest, had ze hem misschien nooit meer gezien.
‘Ik heb je gemist,’ mompelt ze zachtjes. ‘En ik ben blij dat je terug bent.’

[ bericht aangepast op 3 sep 2023 - 21:07 ]

4 sep 2023 - 18:05 Basim is offline

Basim 18641

Hytham Argyris

21 ✼ Nemesis ✼ At the edge of the forest ✼ With Sayah

Sayah zei niets meer over de quest die ze zeer waarschijnlijk had voorgesteld. Juist dat vertelde Hytham genoeg. Ze had geaccepteerd dat hij mee zou gaan, of ze het nu wilde of niet. Haar gebrek aan respons gaf aan dat ze geen goede argumenten tegen had. Alles wat voor haar gold, gold ook voor hem. Ze waren wat dit betreft te gelijk om er een discussie over te voeren. Beiden waren ze koppig, beiden onwillig om elkaar lang alleen te laten. Wat hem betreft waren ze lang genoeg gescheiden geweest en Sayah voelde dit duidelijk ook, al liet ze er weinig over los in woorden.
‘Ik heb het wapen en er waren zo goed als problemen op de heenweg, op misschien wat minor monsters na,’ legde Hytham nog uit over hun quest. ‘Niets wat we niet aankonden. Het enige probleem was dus de terugweg.’ En Sayah had gelijk, hun moeder was “zij die verdeelt en uitdeelt.” Het deed pijn dat ze dit dus blijkbaar ook met haar eigen kinderen deed, hiervan uitgaande gezien Sayah zijn woorden niet tegensprak. En toch had hij het al vaker moeten meemaken, hun halfbroer Michael had een ongelukkig einde gehad na een hoop geluk. Hij en Sayah moesten blijven uitkijken en juist daarom jaagde de gehele situatie hem angst aan. De voorgestelde quest, de profetie, het betekende weinig goeds en toch moesten ze voor nu door.

Hytham grijnsde breed naar Sayah toen die avond de teams voor Capture the Flag bekend werden gemaakt. Hoewel hij nog bijster weinig zin had om in actie te komen na zijn avonturen, vond hij het fijn om hiervoor Sayah aan zijn zijde te hebben. Zij zou sowieso begrijpen dat hij het vanavond liever iets rustiger aan wilde doen. Hij zou gaan vechten waar hij moest, maar liever niet meer dan nodig, zijn lichaam was nog steeds beurs van hun aanvaring met de Kraken.
‘Het is fijn om weer eens met jou samen te kunnen werken,’ merkte hij nog op naar zijn tweelingzus, waarna hij het bos intuurde. Schijnbaar zaten er monsters verstopt en heel eerlijk had hij niet veel zin in een confrontatie met monsters. Hopelijk gingen ze makkelijk zijn, zoals de paar Stymphalische vogels die ze waren tegengekomen. Gevaarlijk als je onvoorbereid was, maar niet echt een uitdaging zodra je wist wat je deed. Al helemaal met Sayah aan zijn zijde moest dit vast goed gaan komen, gezien ze les gaf over hoe verschillende monsters te bevechten. Voor haar waren een paar vogels vast een eitje.
‘Ik vertrouw trouwens op jou en je monsterkennis om ons in ieder geval een paar vlaggen op te leveren zodat we geen gezichtsverlies leiden.’ Hij zei het niet actief in woorden dat hij weinig zin had om actief mee te doen, maar Sayah zou dit vast kunnen afleiden aan zijn andere woorden en algehele mood vandaag. Rust was wat hij de komende dagen nodig had, niet een ontmoeting met nog meer monsters. Hazel had het zelfs nog gezegd, maar blijkbaar dachten Neil en Chiron er anders over.
‘Let’s go?’ stelde hij voor op het moment dat de eerste campers zich richting het bos begaven, al klonk hij weinig enthousiast. Het idee was op zich wel leuk, maar de timing was gewoon slecht voor hem. ‘Als we ook maar iets van een monster met tentakels tegenkomen, word ik boos.’

[ bericht aangepast op 4 sep 2023 - 18:06 ]

Stenenlikker

5 sep 2023 - 18:21 Vanparys is offline

Vanparys 27611

Caerwyn Teague
^{^{son of aphrodite | cabin ten (hazel)}}

Het duurde even voordat Hazel zijn knuffel beantwoordde, waardoor Wyn haar steviger vastnam. Toen ze het wel deed, voelde Wyn hoe ze haar gezicht tegen zijn borst duwde. Hij zette zijn kin op haar kruin en haalde even diep adem toen ze snoof. Hij knipperde zijn eigen tranen weg.
Hij was zo lang alleen geweest. Keaton was er wel even geweest, maar de laatste zes maanden had Wyn er alleen voor gestaan. Het respect - of de angst - die hij langzaamaan had weten op te bouwen bij de andere jongeren, leek helemaal te zijn verdwenen toen Jay erbij gekomen was. Vandaag had Wyn zich laten doen. Hij haatte het dat hij vanmorgen niet had kunnen terugslaan, maar hij had geen seconde langer willen vastzitten.
"Wynnie?" Hazels stem deed Wyn uit zijn gedachten opschrikken. Hij liet zijn grip op haar lichaam verslappen toen hij voelde hoe haar vingers naar zijn borstkas slopen, iets verder naar beneden tot bij de kneuzing van zijn ribben. "Is alles oké?" Hij wilde antwoorden, maar toen Hazel haar hand plat legde, net boven zijn middenrif, bleven de woorden steken. "Ik heb je gemist," vervolgde Hazel, "en ik ben blij dat je terug bent."
Toen Wyn de warme gloed door zijn gekneusde ribben voelde stromen, duwde hij haar weg, zijn wenkbrauwen in een boze frons.
"Wat heb ik je hier laatst over gezegd, Cyll?" zij hij scherp - al was 'laatst' ondertussen bijna drie jaar geleden. De bijnaam kwam er zomaar bij, zonder dat Wyn erbij stilstond. De Welse vertaling van Hazels naam, omdat Wyn Engels en Wels vaak door elkaar neigde te halen. Het was er toen hij elf was uitgefloept zonder dat hij er erg in gehad had, en het was sinsdien blijven hangen.
Wyn zette een stap achteruit, botste met zijn schenen tegen zijn bed en probeerde zijn gezicht te ontspannen. Hij had geen zin in ruzie, had geen zin om de confrontatie met Hazel aan te gaan - maar hij wilde ook niet dat ze wegging. Hij wilde zelf eigenlijk even niet meer weg.
"Ik ga morgen weer weg," zei hij toch, stil. "Had gewoon even behoefte aan een deftig bed, deze nacht."

help

6 sep 2023 - 18:05 Saureus is offline

Saureus 1891

Hazel Evelynn Withlock
The Healer • Daughter of Apollo • 18 years old

Outfit, Hair| Cabin 10| With Wynnie boi

❝ Look at the sun,
It's so pretty in the morning.❞

❝A light that never goes out❞

Hazel laat hem verschrikt los als ze van zijn lichaam wordt geduwd. Verbaasd staart ze hem aan, niet wetend waarom hij er zo abrupt een einde aan maakt. Haar schouders zakken. Knuffels zijn voor haar erg belangrijk, dus het feit dat een omhelzing op zo’n manier geëindigd wordt, doet wel wat met haar.
"Wat heb ik je hier laatst over gezegd, Cyll?"
De scherpe toon in zijn stem laat haar een beetje ineen krimpen. Ze haalt haar blik van hem af en staart naar de punten van haar schoenen. ‘Sorry,’ mompelt ze zachtjes, bijna geluidloos. ‘Ik wilde alleen maar helpen, het spijt me.’ Om eerlijk te zijn weet ze niet helemaal wat hij de laatste keer daarover zei, maar ze weet wel dat hij het er niet mee eens was. Hij leek anders wel blij toen ze zijn leven had gered, dus waarom mag ze hem hier dan niet mee helpen? In haar hoofd klopt dit niet helemaal, waardoor ze zich steeds meer zorgen begint te maken over hun vriendschap. Hoe meer Wyn doet en zegt, hoe meer ze ervan overtuigd is dat deze niet meer bestaat. Hij heeft immers niet gereageerd op haar laatste brief - en op de andere overigens ook niet - dus dat was eigenlijk al een stille hint.
Haze hoort hoe hij een stap achteruit zet en onbewust doet ze dit zelf ook. Hoe graag ze hier ook wil zijn, ze vindt de sfeer opeens een stuk minder aangenaam. Ze voelde zich altijd zo comfortabel bij hem en nu lijkt alles ongemakkelijk geworden.
"Ik ga morgen weer weg," zegt hij uiteindelijk stil. Het voelt alsof er een steek door haar hart gaat. Hij gaat morgen weer weg. Hij is hier pas net en is nu alweer van plan om te gaan? Ze voelt de tranen weer branden als ze nog een stapje naar achteren zet. Alsof die zin nog niet pijnlijk genoeg is, doet hij er nog een schepje bovenop. "Had gewoon even behoefte aan een deftig bed, deze nacht."
Met glazige ogen kijkt ze weer op naar hem. Een kleine traan ontsnapt uit haar ooghoek, al veegt ze deze weg voor het haar wang bereikt. ‘Je gaat- … weg?’ Ze haalt diep adem, het laatste wat ze had verwacht, was nu alweer afscheid te nemen van hem. Hij is hier nog maar net. ‘Dus- Dus je kwam terug voor… voor het bed?’ Ze werpt hem een ongelovige blik toe. Het doet pijn om dat te horen. ‘Goed om te weten.’ Nog een traan rolt over haar wang, dit keer is ze niet snel genoeg om hem te stoppen. Haar stem begint steeds zachter te klinken, om te voorkomen dat iemand anders haar zo hoort. Ze wil overkomen als de vrolijke dame die ze is, niet de verdrietige meid die hier nu staat. Het is gewoon een slechte dag, een hele slechte. En het lijkt met de minuut erger te worden. ‘Ik-... Maar-.’ Ze schudt haar hoofd en neemt de energie niet om haar zin af te maken. Hij is niet eens teruggekomen voor haar, hij was nooit van plan om haar überhaupt nog te spreken. Blijkbaar had hij haar niet gemist, blijkbaar wilde hij haar niet meer zien. ‘Ik… Ik moet gaan.’ Ze haalt haar neus op en veegt met de rug van haar hand de tranen weg. ‘Vlaggenroof begint zo.’ In eerste instantie was ze niet van plan om te gaan, maar ze wil hier weg. Ze wil hem niet meer zien. Hij heeft haar al genoeg pijn gedaan, daar hoeft dit niet bovenop te komen. Het liefst gaat ze nu dan ook op zoek naar Augie of Petra, zij kunnen haar wél geven wat ze nodig heeft.

[ bericht aangepast op 6 sep 2023 - 18:05 ]

6 sep 2023 - 19:01 Basim is offline

Basim 18641

Aldara Peyton

20 ✼ Athena ✼ Edge of the forest ✼ With Blue

Het was maar goed dat ze even met Kat de lucht in was geweest, want uiteindelijk was haar humeur er toch een stuk beter op geworden, ondanks haar zorgen om Kat. Als ze met haar initiële onweersbui was gaan lesgeven, was dit waarschijnlijk niet goedgekomen. Nu had ze in ieder geval iets meer geduld met de tieners onder haar hoede. Iets meer, want ze bleven vermoeiend. Waar de huidige sfeer in het kamp vooral de oudere campers weary maakte, waren veel van de jongeren vreemd opgewonden, hopend binnenkort hun eerste monsters te kunnen bevechten. Het was een opwinding die nogal aanwezig was in haar les, iedereen nu extra gretig om meer over verschillende monsters te leren.
Was Sayah maar hier, wenste Aldara zich toen ze weer een poging deed de kids kalm te krijgen. Het was al vervelend genoeg om de les alleen te moeten geven, laat staan met de kinderen in deze staat. Over het algemeen was Sayah er beter in om hen stil te krijgen. Hopelijk zou ze na de lunch wat rust kunnen pakken, gezien ze dit waarschijnlijk nodig ging hebben voor Capture the Flag vanavond.
Ze had geluk, dus na een dutje voelde ze zich die avond al een stuk beter. Hopelijk zat ze straks met iemand die het serieus zou nemen. Zoals altijd wilde Aldara natuurlijk winnen en hoeveel vertrouwen ze ook in zichzelf had, ze had hiervoor toch ook een capabele partner nodig.
Aldara stond dan ook in haar volle training wapenrusting klaar toen Neil de teams bekend maakte. Speer in haar hand, schild aan haar arm, en dan nog een zwaard en wat dolken aan haar riem en tussen haar wapenrusting. Ze was absoluut niet van plan om vanavond zonder wapens te komen zitten, anders ging ze niet winnen. Al zag ze haar kansen aanzienlijk verkleinen het moment dat Neil haar naam omriep samen met die van Blue. Ze had niet bijzonder veel vertrouwen dat ze straks veel aan die puppy ging hebben. Ja, hij had heus wel zijn capabele momenten, maar lang niet altijd en Aldara had het vermoeden dat zijn aandacht meer op haar dan de monsters zou zijn. Ondertussen had ze wel iets door en ze had geen idee hoe ermee om te gaan.
Blue kwam al gauw naast haar staan en probeerde duidelijk stoer te doen in zijn houding, drietand tevoorschijn springend uit het zakmes. Al werd dat absoluut teniet gedaan door zijn wapenrusting die duidelijk scheef zat. Ze moest haar best doen om niet hardop te zuchten om zijn falen. As she said, een puppy, met de aandachtsspanne van een goudvis. Hoe toepasselijk.
‘Onze tegenstanders kunnen het maar best meteen opgeven,’ schepte hij op, al was Aldara nou niet bepaald onder de indruk. Hoewel, het was in ieder geval iets dat hij zo gretig was. Ze had ook kunnen zitten met iemand die gewoon geen zin had, dus wat dat betreft was Blue als een partner beter. ‘Ik denk niet dat ze kans maken om te winnen.’ Nog een poging tot opscheppen, al vermoedde ze dat dit misschien ook een manier was om zichzelf moed aan te praten.
‘Je wapenrusting zit scheef,’ merkte ze droogjes op. ‘Je gaat niet winnen als iedereen gaten in je kan prikken.’ Hoewel hij waarschijnlijk hulp nodig ging hebben, was ze niet van plan om dit zomaar aan te bieden. Eens zien hoe hij zou reageren. Vanavond zou misschien nog eens vermakelijk kunnen worden.
‘Daarnaast moeten we hopen dat we makkelijke monsters tegenkomen en geen campers die liever andere campers beroven van vlaggen dan monsters,’ legde ze nog uit aan Blue. Hoe graag ze ook wilde winnen, het was geen winst die ze voor lief ging nemen. ‘Al weet ik goede strategieën, dus als je luistert, maken we misschien nog een kans.’ Eens zien of ze wat gehoorzaamheid bij hem zou kunnen afdwingen, dat zou haar avond en zijn aanwezigheid ook een stuk aangenamer maken. Ze had niets aan iemand die niet wilde luisteren naar haar wijsheid.

[ bericht aangepast op 6 sep 2023 - 19:30 ]

Stenenlikker

6 sep 2023 - 19:29 Basim is offline

Basim 18641

Leonid Morse

20 ✼ Persephone ✼ Edge of the forest ✼ With Carter

Hoewel de sfeer op Camp Halfblood nou niet bepaald fantastisch te noemen was, had dit maar weinig effect op Leonid. Hij vond het juist heerlijk om de zomer hier door te brengen, al helemaal nu er meer leven was met dat bijna alle campers hier kwamen voor de zomer. Zomer en veel mensen was nu eenmaal een combinatie die hij fantastisch vond. Gelukkig maar dat dit samen ging en er in de winter maar weinig volk was. Het zou nogal jammer zijn als zijn goede seizoenen samenvielen met een kamp waar bijna niemand was.
Hier en daar zag hij wat vermoeide en verveelde gezichten toen de campers zich verzamelden voor Capture the Flag, maar dit deed hem weinig. Zelf zat hij vol energie en motivatie. Voor hem was het een goede manier om zijn energie kwijt te kunnen en de kans om een week lang geen klusjes te hoeven doen, klonk hem als muziek in de oren. Absoluut iets waar hij zijn uiterste best wel voor wilde doen. Nu maar hopen dat zijn teamgenoot daar hetzelfde over dacht, al vertrouwde Leonid erop dat hij diegene wel kon overtuigen zolang hij het voordeel van een week lang geen klusjes maar bleef benadrukken. Zover hij wist was er niemand die daarvan hield, dus dat moest vast goedkomen.
De lente was misschien voorbij, maar toch voelde Leonid de behoefte om rondom zich bloemetjes te laten bloeien waar hij liep, zo een spoor achterlatend. Het maakte de gelegenheid gewoon net wat vrolijker in zijn ogen, al wist hij ook wel dat hij misschien hiermee zou moeten stoppen eenmaal ze het bos ingingen. De bloemetjes volgden hem voor nu in ieder geval terwijl hij zich richting Carter begaf, zijn goede vriend en blijkbaar partner voor deze activiteit, als hij moest geloven wat Neil net had omgeroepen.
‘Carter, bro!’ riep hij vrolijk uit naar de jongen en stak zijn vuist uit voor een boks. Misschien wat kinderachtig volgens enkelingen, maar Leonid had het zijn trademark gemaakt. Je moest in ieder geval met iets opvallen tussen de rest en de mening van anderen was iets waar hij maar weinig om gaf.
‘We gaan natuurlijk wel proberen te winnen, toch?’ vroeg hij zijn vriend enthousiast. ‘Een week lang geen klusjes, dat is de moeite waard om voor te vechten als je het mij vraagt.’ Niet dat hij nu de meest geweldige vechter was, al wist hij zeker wel overweg te gaan met zijn zwaard, maar met een zoon van Zeus aan zijn zijde? Met zijn tweeën konden ze heus wel hun mannetje staan tegen zowel monsters als andere campers. Leonid wist zeker dat er wel een paar teams zouden zijn die zich liever gingen richten op hun medecampers voor vlaggen en als je het hem vroeg, was dit niet de meest domme tactiek. Als de monsters niet naar hun zin waren, zou hij dit vast zelf op een gegeven moment voorstellen. Monsters bevechten was leuk, maar tot op een zekere hoogte.
‘Ik ga ze afleiden met mijn charmes en dan kun jij de onoplettende monsters bebliksemen,’ stelde hij enthousiast voor. 'Dreamteam, right?’ Hij keek de menigte rond en zag ook een paar campers staan op wie hij al eens eerder succesvol zijn charmes had losgelaten, zou dat ook werken tijdens een activiteit? Wie weet. ‘Of ik leidt hier en daar wat lieftallige dames en jonge mannen af die je dan kan beroven, we zijn multifunctioneel,’ stelde hij dan ook nog voor. Dit ging een leuke avond worden, op welke manier ze dan ook zouden proberen te winnen.

Stenenlikker

9 sep 2023 - 21:34 Vanparys is offline

Vanparys 27611

Caerwyn Teague
^{^{son of aphrodite | cabin ten (hazel)}}

Wyn had beter niets gezegd, was morgen beter gewoon weggegaan - dan had hij de teleurstelling op Hazels gezicht niet hoeven zien. Hij zag de tranen in haar ogen en beet op zijn kiezen, keek langs haar heen zodat hij die tranen niet hoefde zien. Hij herinnerde zich hoe zijn moeder hem was komen opzoeken in de jeugdgevangenis. Ach, mijn kleine hartenbreker - wat ben ik trots op je.
"Je gaat- ... weg?" Hazel haalde diep adem en Wyn reageerde niet, ook niet toen hij hoorde hoe haar stem trilde. Zeg iets. Doe eens moeite om het goed te maken. "Goed om te weten."
Wyn voelde zich als vergif voor de mensen rond zich. Hij liet iedereen in de steek - hij wist zelf niet beter, dus waarom zou hij moeite doen? Hij probeerde zich vast te houden aan de wrok die hij naar Hazel gevoeld had (en nog steeds voelde), toen hij plots na maanden radiostilte die brief kreeg. Hoe kon ze nu zo doen? Waarom was hij weer degene die alles leek te verpesten? Milan was de enige geweest die de moeite gedaan had om hem te komen bezoeken - en zijn moeder, maar zij was een godin, dus dat telde niet, al had hij zich ook afgevraagd waarom ze hem niet meteen uit de gevangenis geteleporteerd had. Dat zou ze toch moeten kunnen?
Het voelde beter, wrok, liet geen leeg gat in hem achter dat zijn schuldgevoel deed. Maar toch knaagde het aan hem, voelde hij hoe het aan hem trok, voelde hoe de spieren in zijn handen zich opspanden om haar terug tegen hem te trekken. Hij had haar gemist - dat kon hij niet ontkennen.
"Ik- ... Maar..." Hazel schudde opnieuw haar hoofd, de teleurstelling duidelijk op haar gezicht wanneer Wyn toch zijn moed bijeenschraapte om haar aan te kijken. Ze trok haar neus op en Wyn was bang dat hij zijn kiezen zou kapotbijten. Blijf, ging er door zijn hoofd, en hij was niet zeker of die boodschap naar zichzelf of naar Hazel bedoeld was. Geef mij een reden om te blijven.
"Ik... ik moet gaan." Hazel veegde de tranen van haar gezicht en Wyn kauwde op zijn onderlip om de trilling ervan tegen te houden. "Vlaggenroof begint zo." Ze draaide zich om en verdween naar buiten, en Wyn voelde zich zo ontzettend leeg. Zijn blik viel op de goddelijk bronzen thyrsus die hij naast zijn bed gezet had en hij zuchtte, schudde zijn hoofd en ging op de rand van het bed gaan zitten om zijn schoenen weer aan te trekken. Voordat hij er erg in had, had hij de staf vastgenomen en had hij zijn regenjas van zijn bed gegrist, stond hij plotseling buiten in de schemering. Hij merkte Hazels silhouet op in de verte, in de richting van het bos, en trok een klein sprintje om haar in te halen.
"Als je alleen gaat, lig je de kortste keren ergens gewond in een greppel," zei hij grimmig, al klonk zijn toon alsof er zonet niets gebeurd was. "Wie moet er dan voor de anderen zorgen?"

help

9 sep 2023 - 22:13 Vanparys is offline

Vanparys 27611

THINGS JUST GOT
SUPER WEIRD
IT IS MY TIME
TO SHINE.

BLUE STELLAMARIS
Son of Poseidon | 22 | The edge of the forest (Aldara)

Blue deed zijn best om positief te blijven - hij was er zeker van dat Aldara gewoon last had van resting bitch face, dat haar hooghartige gezichtsuitdrukking eigenlijk helemaal niet zo bedoeld was. Zijn stralende glimlach werd echter iets minder stralend toen ze zijn enthousiasme niet deelde. Oké dan, serieuze soldaat. Dat kon hij ook best.
"Je wapenrusting zit scheef," merkte de beeldschone dame op. Blue knipperde even met zijn ogen, keek fronsend naar beneden en zag dat ze gelijk had. Even zuchtte hij. Misschien was enthousiasme toch niet helemaal de beste strategie geweest - maar opgeven stond niet in Blues woordenboek. Hij knikte kort en klapte zijn drietand weer dicht tot zakmes. "Je gaat niet winnen als iedereen gaten in je kan prikken," vervolgde ze nog. Blue nam even de tijd om de laatste losse gespjes goed te trekken en vast te maken, probeerde Aldara's brandende blik te negeren. Straks ging hij nog blozen - en dat was helemaal niet stoer.
"Daarnaast moeten we hopen dat we makkelijke monsters tegenkomen en geen campers die liever andere campers beroven van vlaggen dan monsters," legde ze uit. "Al weet ik goede strategieën, dus als je luistert, maken we misschien nog een kans."
Blue fronste even bij haar eerste opmerking, niet helemaal zeker of hij goed begrepen had dat Aldara liever voor makkelijke prooien ging dan voor de moeilijkere, die volgens Neil veel meer waard zouden zijn. Hij hield echter zijn mond, knikte in plaats daarvan kort en haalde zijn drietand weer tevoorschijn.
"Tot uw dienst, kapitein Peyton," zei hij met een scheve glimlach. Blue wist dat hij niet de slimste was, dat hij niet gemaakt was om te leiden en hoewel hij indruk op Aldara wilde maken, was hij ook opgelucht dat hij op deze manier de kans niet zou krijgen strategische fouten te maken. "Kom maar op met die strategieën." Hij keek even rond zich, naar de andere kampers die er nog waren, en boog zich toen even dichter naar de dochter van Athena toe. "Al denk ik dat we daarvoor toch beter iets verder weg gaan staan," fluisterde hij samenzweerderig.

help

10 sep 2023 - 14:42 Saureus is offline

Saureus 1891

Hazel Evelynn Withlock
The Healer • Daughter of Apollo • 18 years old

Outfit, Hair| Cabin 10| With Wynnie boi

❝ Look at the sun,
It's so pretty in the morning.❞

❝A light that never goes out❞

Hazel draait zich om en wandelt de cabin weer uit. Met de mouwen van haar trui veegt ze haar gezicht droog. Kort sluit ze haar ogen en een paar diepe ademteugen volgen, een poging om de tranen te stoppen. Ze forceert een glimlach op haar gezicht, maar lang blijven haar mondhoeken niet omhoog. Ze wandelt door naar cabin 7, waar ze haar boog en pijlenkoker van achter haar bed vist. Het houten wapen is versierd met gouden tekeningen, die ze er zelf op geschilderd heeft, een poging om het wat op te fleuren. Ze besteedt haar tijd namelijk liever daaraan dan aan de daadwerkelijke training. Misschien niet heel verstandig, maar ze is nou eenmaal geen fan van het wapengebruik. Of het trainen in het algemeen.
Zacht bijt ze op haar lip als ze weer buiten komt. De zon is al bijna onder en de energie die ze van de stralen krijgt, begint af te zwakken. Daar komt nog bovenop dat ze bang is in het donker, laat staan alleen in het donker. Ze klemt haar vingers steviger om de boog terwijl ze haar pas versnelt, hoe eerder ze terug is bij de groep, hoe beter. Voordat het écht begint, moet ze namelijk nog op zoek naar een duo waar ze bij mag, aangezien haar partner niet van plan is om mee te gaan.
Nog voordat ze tijd heeft om te bedenken met wie ze mee gaat doen, hoort ze iemand naderen. Met een ruk draait ze haar hoofd, haar ogen ontmoeten de zijne en snel draait ze haar hoofd weer terug. Ze richt haar kijkers op de grond, ze wil hem niet aankijken. Straks gaat zit ze hier weer in tranen, dat wil ze absoluut niet.
"Als je alleen gaat, lig je de kortste keren ergens gewond in een greppel."
Een frons verschijnt op haar gezicht. Dit is het eerste wat hij tegen haar zegt? Gaat hij nou echt hun eerdere gesprek helemaal negeren? Helaas weet ze daar het antwoord al op. Het is niet de eerste keer dat Wyn zijn emoties opzij zet, maar hij heeft het ook vaak genoeg niet gedaan. Al is er ook nog de mogelijkheid dat hij daadwerkelijk niets meer om haar geeft. Hij heeft namelijk met een reden haar bezoek afgewezen en niet op haar brieven gereageerd. Zij heeft iets verkeerds gedaan en ondanks dat ze niet weet wat dat is, voelt ze zich toch schuldig.
"Wie moet er dan voor de anderen zorgen?" vervolgt hij.
Hazel haalt haar schouders op, haar ogen nog steeds op de grond gericht. ‘Ik heb genoeg andere broers en zussen,’ mompelt ze. Ze laat het misschien niet merken, maar ze is opgelucht dat hij toch is gekomen. Nu hoeft ze niet meer alleen door het donker te lopen én ze hoeft niet meer op zoek naar een ander groepje. Want ook al wil ze het niet, hij heeft gelijk. Alleen zou ze dit nooit overleven.
Met haar vrije hand begint ze verdwaalde plukjes haar terug in haar vlecht te duwen. Het is namelijk erg vervelend als het steeds voor je ogen valt. ‘Maar Wynn-, Wyn,’ begint ze, zijn bijnaam slaat ze nu maar even over. Hij zal het vast niet waarderen. ‘Is alles oké?’ vraagt ze zachtjes, dezelfde vraag die ze eerder ook stelde. Aangezien hij er op dat moment geen antwoord op had gegeven, besluit ze hem te herhalen. Want ondanks alles maakt ze zich toch zorgen om hem. Ze kan zijn kneuzingen nog voelen aan haar vingertoppen, iemand heeft hem flink geraakt. En ze heeft zo’n vermoeden dat dit niet de eerste keer is geweest.

11 sep 2023 - 16:01 Armadillo is offline

Armadillo 9080

IVAN BJÖRN JARVINEN
22 — Son of Nike — Mart

Vreemd genoeg, was Ivan niet de laatste die zich bij de groep zou toevoegen. Hij bewoog zich op zijn dooie gemak richting de mensenmassa die zich aan de rand van het bos had verzameld en inhaleerde het laatste restje wat hij uit zijn sigaret zou kunnen krijgen. Zijn ogen knepen zich lichtjes samen om gezichten te identificeren vanaf deze afstand, maar zijn poelen deden hem tekort zonder het afgestelde glas die daarvoor bestemd was. Het was voornamelijk bedoeld om zijn zicht te versterken tijdens het lezen, gezien dat zonder bril een tergende hoofdpijn wist op te wekken. Echter, merkte hij steeds vaker op dat hij gedetailleerde objecten in de verte minder goed kon identificeren en zeker wanneer het daglicht afnam. Ondanks dat, had Ivan geen gezichten nodig om sommigen te herkennen. De eerste die er bovenuit sprong was een lange jongen met krullend haar wat wild op zijn hoofd zat en plakplaatjes die zijn armen sierden. Die zou hij uit duizenden herkennen – Mart. Direct was er een grijns van Ivan’s gezicht af te lezen; het aanzien van de jongen deed hem denken aan de late avond die ze hadden om de vlaggenroof iet wat naar hun hand te buigen. Als tweede zag hij de lange gestalte met haar tot zijn schouders – Blue. Op de een of andere manier vond hij de mannelijke figuren uit de verte beter te herkennen dan de dames met een paar uitzondering daar gelaten. De kleine roodharige Dayze stond naast een gespierde jongen, dat kon er ook maar een zijn. Caolan had hij echter nog niet eerder gespot, hij zal vandaag wel gearriveerd zijn. Ivan zijn wenkbrauw ging voor een luttele seconden de lucht in; hij miste een blondine. De spring in het veld die zijn blonde haar daadwerkelijk blond hield, had hij nog niet in de menigte gespot. Dat was niet iets voor Hazel.
Ivan naderde de groep en gooide het restant van zijn peuk in de dichtstbijzijnde bosjes nog voordat hij een preek van Chiron kon krijgen over roken bij het bos – iets met vlammen en een brand. Het was altijd hetzelfde verhaal, wanneer zou hij tot het besef komen dat preken niet hielpen bij de blonde half god. Daarbij, zou Ivan teren op de sensatie die hij zou creëren zou hij dit gedeelte van het bos in de brand zetten. Dat is wel wat groter dan de brand die Mart en hij enkele jaren geleden hadden gemaakt. Ze waren ‘gewoon’ nieuwsgierig of de peddels van de kano’s een goed vuur zouden maken… En misschien hielp het ook niet mee dat ze totaal geen zin hadden om te kanoën, dit was namelijk veel spectaculairder.
Veel van de gezichten in de groep zag hij dagelijks en raakte hij vaak op uitgekeken. Ivan zou nooit aan zichzelf toegeven dat het kamp aanvoelde als een grote familie, ondanks de irritaties die hij had en bij hen veroorzaakte. Al was familie niet echt de juiste benaming voor iemand die een intens gevoel van haat voelde jegens de mannen met wie hij een bloedband deelde. Hij ging echter wel op dezelfde manier met zijn broers om als dat hij met sommigen in het kamp deed; wat niet bepaald positief te noemen is. Wat maakte hem dat ook uit – ze deden het er maar mee. Zo niet, mochten zij de moeite doen om hem te vermijden. Wat door de jaren heen ongetwijfeld was gebeurd.
Ivan’s benen voelden zwaar van het basketballen, waar hij in de middag met een groepje voor samen was gekomen, maar de adrenaline gutste door zijn lijf. Hij was ondertussen naast Mart gaan staan en moest zijn best doen om zijn gezicht in plooi te houden tijdens Neil’s uitleg van de vlaggenroof. Echter, op het moment dat de teams bekend werden gemaakt, kon hij zichzelf niet in bedwang houden. Hij maakte een soort vreugde sprongetje en liet een tevreden ‘Jeah!’ horen om Mart vervolgens een zet te geven. Ivan had niet anders verwacht, gezien de twee lastpakken het er niet bij zouden laten zitten als ze geen team met elkaar zouden vormen. Die fout hebben de docenten eerder gemaakt en dat hadden ze geweten ook.
’Neil, we kunnen ook meteen stoppen? Het lijkt mij namelijk vrij duidelijk hoe dit gaat aflopen,’ riep Ivan met een zelfingenomen grijns over het geroezemoes van de menigte heen. Geen klusjes voor Mart en Ivan deze week – niet dat ze zich daar normaliter wel aan hielden.
Ivan liet zijn blik langs de groep glijden. Hytham en Sayah, Blue en Aldara, Leonid en Carter. De groepjes waren duidelijker nu, maar Ivan zou hen niet van zijn winst laten beroven. De enige die hij als potentieel gevaar zou kunnen zien is zijn zusje – Petra. Maar niet in de team combinatie die Neil en Chiron hadden uitgedacht voor haar. Ai – dit zou nog weleens een taaie avond voor haar kunnen worden.
’Bro, dit wordt een eitje,’ sprak Ivan nu iets zachter dit keer, maar met dezelfde bom aan enthousiasme en zelfingenomenheid. ‘Zelfs als we niet winnen, wordt dit een vermakelijke avond,’ Ivan doelde op de touwtjes die ze afgelopen nacht in het bos hadden gespannen op enkel hoogte. Er zullen vast een paar kreten klinken van half goden die de grond gaan kussen, door hun doen. En de gedachte alleen al, liet Ivan stralen.

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

11 sep 2023 - 21:59 Vanparys is offline

Vanparys 27611

Caerwyn Teague
^{^{son of aphrodite | cabin ten (hazel)}}

Wyn keek zijdelings naar Hazel, in de hoop dat ze het er gewoon bij zou laten en weer haar vrolijke zelf zou zijn. Daar had hij nood aan, eigenlijk, maar ergens wist hij ook dat het niet fair zou zijn om dat van haar te verwachten. Hij duwde dat gevoel weg. Het leven was niet fair. Moesten ze maar mee leren leven.
Hazel fronste, haalde haar schouders op en keek hem niet aan, dus keek Wyn opnieuw voor zich uit. Hij legde zijn thyrsus over zijn schouder. De doornen verplaatsten zich zodat ze zich niet in zijn huid haakten. Doorheen de stof was het goddelijk brons koel tegen zijn vel.
"Ik heb genoeg andere broers en zussen," mompelde Hazel. Hij kon het niet laten, hij wierp haar opnieuw een blik toe, zag hoe ze nerveus plukjes haar terug in haar vlecht stopte. "Maar Wynn..." begon ze, kapte de bijnaam die ze altijd voor hem gebruikte af, "Wyn. Is alles oké?"
Wyns zucht was bijna onhoorbaar. Hij onderdrukte de neiging om koppig zijn schouders op te halen, onderdrukte de drang om sarcastisch 'wat dacht je dan' naar haar toe te gooien. Hij besloot de vraag maar te negeren, stak in plaats daarvan zijn hand uit om haar net gefikste kapsel weer helemaal overhoop te halen en dwong een glimlach op zijn gezicht. Die werd gemeend toen hij zijn hoofd een stukje draaide om haar even te bestuderen en het haar geruïneerde kapsel zag, het resultaat van zijn halfslachtige afleidingsmanoeuvre. Heel even kroop er zelfs een grinnik over zijn lippen. Ze zag er een beetje uit alsof ze een ontploft vogelnest op haar hoofd had.
"Leg me de spelregels nog eens uit," zei hij in plaats van antwoord te geven op haar vraag. "Iets doet me vermoeden dat dit niet het gewoonlijke potje vlaggenroof is - daarvoor is ons team net iets te klein."

help

11 sep 2023 - 22:03 Ken_ is offline

Ken_ 18286

Son of Athena - Headcounselor of the Athena Cabin - At the edge of the woods- With Petra
SONG

Een zachte bries kietelde mijn krullen als ik aankwam bij de verzamelplek aan de rand van het bos. De boze wolken waren nogsteeds niet weggetrokken al hield dit grijze weer mijn enthousiasme voor de vlaggenroof niet tegen. Dit was het moment om mijn sterktes te tonen- mijn manier om t bewijzen dat ik een goeie held zou kunnen zijn. Strategie en inzicht waren hoogstnoodzakelijk als je het tegen monsters opnam. De wezens waren onvoorspelbaar- dodelijk al kende ik wel de soort wezens die Chiron vaak verkoos voor deze opdrachten. Niets al te onmogelijk om te verslaan- de basics werkelijk.
Al helemaal klaar om de groepen aan te horen had ik al gereed mijn beschermingsuitrustig om mijn torso gebonden en trok de riempjes iets strakker aan als Neil aan het woord kwam. Als ik net mijn halsketting vanonder mijn shirt haalde hoorde ik mijn naam als eerste team opgenoemd worden.
Een akelig gevoel viel op mijn borstkas als ik Petra’s naam hoorde vallen. Meteen keek ik met grote ogen op naar Neil die ongestoord verder ging. Het was jaren terug dat ik nog met Petra op pad getrokken was- de Niké telg was vroeger mijn… erg gewaardeerde compagnon geweest. De eerste persoon die me opving toen ik hier op kamp aankwam- iemand die me niet constant vreemd aankeek als ik mijn denkwijzes op tafel legde. Mijn grijze kijkers scanden de kampleden tot ze tot stilstand kwamen bij de dame in kwestie. Heel even wist ik niet wat er met me gebeurde- mijn handen werden klam als ik terugdacht aan de laatste ervaringen met Petra. Niet alleen de ruzie tijdens onze queeste- maar ook hoe ze vroeger mee ging op kikker jacht of hoe ik dacht dat haar zoenen me één of andere kracht zou geschonken hebben- daar vervloek ik Aurora nog steeds voor dat ze me dit wilde wijsmaken-
Niet wetend waarom mijn handen plots zo zweterig waren, veegde ik ze vluchtig af op mijn broek en marcheerde al richting Neil om een andere groep te eisen- al werd me hier meteen het deksel op de neus gedrukt- ik kon niet eens pleiten waarom ik beter in een groep met Nick of Leonid zou passen- maar het ‘Mijn spel mijn regels’ werd algauw in mijn gezicht gegooid. Neil die nog steeds op een podia stond, plaatste zijn hand in mijn blonde krullene n draaide me een kwartslag om richting mijn ex-queeste lid en duwde me een beetje bruusk haar richting uit. Ik richtte nog een verontwaardigde blik zijn kant op, waarna ik de nerveuse kriebel wegduwde en met opgegeven hoofd richting Petra toe liep. De dame had haar bruine lokken in een lage dot en hoewel ik gehoopt had dat ze haar laurier aan zou hebben, bleek dit niet zo. Dat was een misgelopen voordeel…
Echter eens ik voor haar stond wist ik niet meteen wat zeggen. Een droge hé- zoals de meesten een vorm van begroeting beschreven kwam zelf niet meteen in mijn hoofd. Ik schraapte mijn keel enkel schonk haar een droog knikje en draaide me half om richting het bos. “ Het is best dat we bij de start van vlaggenroof hoog klimmen. Voor een beter overzicht.” Besloot ik dan maar meteen met de deur in huis te vallen. Ondanks dat mijn band met Petra niet meer was zoals vroeger- mocht dit niet in de weg staan van mijn competitieve zijde. Vlaggenroof winnen was een eer- eentje die ik graag als medaille op mijn borst droeg.

[ bericht aangepast op 11 sep 2023 - 22:07 ]

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

12 sep 2023 - 10:47 Saureus is offline

Saureus 1891

Hazel Evelynn Withlock
The Healer • Daughter of Apollo • 18 years old

Outfit, Hair| Cabin 10| With Wynnie boi

❝ Look at the sun,
It's so pretty in the morning.❞

❝A light that never goes out❞

Hazel begint onbewust wat dichter bij Wyn te lopen. Het begint buiten namelijk steeds donkerder te worden en daar is ze absoluut geen fan van. In stilte blijft ze voor zich uit kijken, wachtend op zijn antwoord. In plaats daarvan voelt ze zijn hand door haar haren. ‘Hey!’ Een zachte grinnik rolt over haar lippen zodra haar mondhoeken opkrullen. ‘Ik heb het net eindelijk goed gekregen.’ Ze kan voelen dat haar hele vlecht nu een ramp is, dus dat moet ze gaan oplossen. Ze draait haar hoofd naar hem toe, haar ogen glijden van zijn gezicht naar de thyrus. Lichtjes trekt ze een wenkbrauw op als ze doorns ziet op de plekken waar rozen horen te groeien. Ze steekt haar hand uit om het wapen aan te raken, maar trekt hem snel weer terug als ze zich bedenkt dat de doorns waarschijnlijk pijn zullen doen. Eigenlijk wil ze ernaar vragen, maar ze besluit dit uiteindelijk toch niet te doen. Misschien dat ze dat later nog doet.
’Kun je deze eventjes vasthouden?’ vraagt de blondine hem terwijl ze de boog naar hem uitsteekt. Zodra hij die van haar overneemt, haalt ze de elastiekjes uit haar haar. Nu kan ze dit gaan oplossen, al is dat wel een goede manier om haar gedachten af te leiden. Ze vindt vlechten namelijk erg rustgevend, dus het is een perfecte bezigheid.
"Leg me de spelregels nog eens uit," vraagt Wyn terwijl ze haar haren doorkamt met haar vingers. "Iets doet me vermoeden dat dit niet het gewoonlijke potje vlaggenroof is - daarvoor is ons team net iets te klein."
Ze verdeelt haar haren in twee stukken voordat ze begint te vlechten. ‘Dat klopt,’ begint ze, haar ogen zijn op de grond voor zich gericht. Zodat ze kan voorkomen dat ze struikelt. ‘Maar eh om eerlijk te zijn heb ik het niet heel goed gevolgd. Maar het was iets met monsters? En die hadden vlaggen en wie de meeste vlaggen heeft die wint?’ Het klinkt niet heel overtuigend, maar dat komt vooral doordat ze het niet echt voor zich kan zien. ‘Ik weet niet wat voor monsters, maar ze zullen het ons niet te moeilijk maken toch? Dat zou te gevaarlijk zijn, denk je niet? En al helemaal met Alicia die vermist is en de quest van Maeve, Hytham en Blue die op het einde niet helemaal lekker was verlopen. Dan zullen ze wel rustig aan doen denk ik.’
Haze rondt haar vlechten af met de elastiekjes, voor ze haar hand weer uitsteekt om de boog weer over te nemen. ‘Had je trouwens gehoord over Alicia?’ vraagt ze dan wat zachter, want ze weet niet eens in hoeverre hij op de hoogte is van alles.

[ bericht aangepast op 12 sep 2023 - 10:49 ]

12 sep 2023 - 14:13 Elentiya is offline

Elentiya 12337

The scar I gave you, how does it feel? Like love. I thought we hated each other. That too.

Sayah Argyris

21 ✦ Nemesis ✦ The Forrest ✦ With Hytham

Sayah zou zich in nog wel twintig verschillende bochten kunnen wringen, als dat er voor nodig was om een manier te verzinnen waarop ze Hytham tegen kon houden om niet met haar mee op de voorgestelde quest te gaan, maar ze wist dat het geen nut had. Net als zij het er niet zomaar bij zou laten zitten, iedere mogelijke tegenargument wist te verzinnen met waarom ze wel mee kon gaan als de rollen omgekeerd waren, zou ook haar broer dat niet doen. Daarvoor waren ze alleen al uit eenzelfde soort hout gesneden. Sayah zei verder dan ook niets meer over de quest, waarmee ze tevens liet blijken dat ze zijn beslissing geaccepteerd had. Ze waren tevens al veel te lang gescheiden geweest en nog een periode van zo’n lange weken achtereen zou hen beiden geen goed meer doen.
”Ik heb het wapen en er waren zo goed als geen problemen op de heenweg, op misschien wat minor monsters na,” legde Hytham nog uit over de quest die hij zelf achter de rug had. “Niets wat we niet aankonden. Het enige probleem was dus de terugweg.”
Sayah reageerde niet veel meer op het verhaal dat Hytham haar vertelde, maar sinds hij hun moeder genoemd had kon ze onmogelijk de uitkomst van deze rekensom nog ontkennen. het verbaasde haar niets dat Nemesis er een hand in had gelegd, dat ze de noodzaak gevoeld had om de balans te herstellen, zelfs wanneer het haar eigen zoon betrof. Haar eigen vlees en bloed. Het was niet de eerste keer en het zou ook zeker niet de laatste keer zijn. Sayah gaf Hytham nog een kneepje in zijn hand, hopende hem op deze manier wat gerust te stellen. “Jullie zijn hier, veilig en wel. Maeve heeft het gehaald en het wapen heb je ook weten te bemachtigen, laten we ons daar maar wat meer op focussen,” glimlachte Sayah haar tweelingbroer voorzichtig toe, waarna ze half in gedachten verzonken de rest van haar lunch at.

Uren later bond ze haar lange haren op een hoge staart om te voorkomen dat ze er later hinder van kreeg als ze in haar gezicht terecht kwamen. Langs Sayah stond Hytham breed te grijnzen nadat de teams voor Capture the Flag bekend waren gemaakt. Neil had hen samen in een team gezet en hoewel Sayah ergens gehoopt had dat Maeve er ook bij zou zijn, was het beter dat zij deze de ronde voor vanavond oversloeg. Ze liep er nog steeds een beetje als een spook bij.
”Het is fijn om weer eens met jou samen te kunnen werken,” zei Hytham langs haar terwijl Sayah haar wapens controleerde alvorens ze haar lange staart over haar schouder heen zwiepte. Ze volgde zijn blik het bos in en probeerde niet al te veel stil te staan bij hetgeen ze daar mogelijk gingen treffen. “Het is ook alweer een tijdje geleden,” beaamde Sayah zacht. De laatste keer dat zij en Hytham op deze manier samen hadden gewerkt was zeker een of twee zomers geleden — of toch in ieder geval op dit vlak.
”Ik vertrouw trouwens op jou en je monsterkennis om ons in ieder geval een paar vlaggen op te leveren zodat we geen gezichtsverlies leiden.”
Sayah grinnikte zacht, schudden vervolgens licht een keer met haar hoofd terwijl ze Hytham een zijdelingse blik toewierp. Als ze al niet aan zijn gezicht had kunnen zien, aan zijn gehele houding op dit moment, dat hij geen zin had in een goede strijd vanavond, dan wist ze de stille woorden nu wel tussen zijn uitgesproken zinnen te plukken. En ergens kon ze het hem ook niet kwalijk nemen — niet na wat hij allemaal al had moeten doorstaan, vooral gedurende de terugreis van zijn quest. “Maak je geen zorgen, broertje. I got your back,” humde Sayag vervolgens zacht, een tikkeltje plagend terwijl ze Hytham een zachte duw met haar schouder gaf. “Let’s go?” stelde hij op zijn beurt voor. Sayah knikte beslist, instemmend. “Als we ook maar iets van een monster met tentakels tegenkomen, word ik boos.”
Sayah perste haar lippen opeen in een poging niet alsnog zachtjes te gaan lachen. Ze wilde hem niet uitlachen, dat zou ze per slot van rekening nooit doen, maar als ze nu in het bos ook nog een of andere tentakel-achtig monster tegen zouden komen, dan was er echt met Hythams lot getart. “Laten we daar maar niet vanuit gaan, oke? Een Kraken geval is meer dan genoeg voor de komende paar jaren,” reageerde Sayah uiteindelijk en ze stak haar arm door dat van Hytham heen zodat ze hem met haar mee kon trekken, het bos in. Net als de rest, waarvan sommige hen al voor waren gegaan en andere nog achter hen aan kwamen. Een vlugge blik om haar heen had Sayah een klein beeld gegeven van wie met wie in een team zat.
”Ik verjaag de echte monsters voor ons wel, maar dan moet jij beloven dat je op de monsters uit ons kamp let,” murmelde de brunette haast tussen neus en lippen door toen ze bepaalde combinaties samen zag die absoluut geen goed nieuws voorspelde. “De grootste kwallen zitten nog misschien wel binnen ons eigen terrein.” Een zweem van een glimlach krulde flauwtjes rond haar mondhoeken en terwijl ze weer voor zich uit keek liep ze samen met Hytham verder het bos in, hopende dat wat er daar ook op hun te wachten stond, het mee zou vallen voor deze keer.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Index RPG Actieve Topics Zoek