[RPG • 100] Demigods & Divine Drama (CHB) • Speeltopic 1 - Speeltopics

1 mei 2023 - 12:28 Vanparys is offline

Na de godenoorlogen aan het begin van de 21ste eeuw, lijkt alles in Kamp Halfbloed relatief kalm. Eigenlijk bijna saai. Kampactiviteiten gaan hun gewone weg, kinderen van goden krijgen de erkenning die ze willen. Doordat alles zo vlot en normaal verloopt, begint er stilaan toch wat onrust te komen. De halfgoden willen actie; kunnen niet langer stilzitten. Sommigen van hen beginnen zelfs bewust onrust te stoken... en wanneer het Orakel opnieuw een profetie uitspuwt, lijken de gemoederen een kookpunt te bereiken...

Wanneer godenkinderen verdwijnen
Zal vrede in Kamp Halfbloed voorgoed wegkwijnen
Een zonnige zomer zonder slot
Openbaart de dageraad van een pijnlijk lot

Het is nu de zomer van 2023, een jaar nadat het Orakel van Delphi deze woorden door de mond van Rachel Elizabeth Dare uitsprak. De vakantie is een week bezig en de sfeer bereikt een vriespunt wanneer uitkomt dat Alicia Stanford, dochter van Iris, nu drie dagen vermist is. Hoewel de activiteiten gewoon als gepland doorgaan, is de spanning te snijden; onderlinge strubbelingen zorgen voor wantrouwen. De Kampers willen antwoorden, maar er is geen aanknopingspunt om bij te beginnen.

R O L L E N
Nummers = Cabin nummers • Rood = vermiste kamper • NPC (blauw) = Non Player Character; wordt door iedereen gespeeld • Doorstreept = dood • G = Gereserveerd • HC = Head counselor • Geen cabin voor jouw god van keuze? We fiksen dat wel.

1. Z E U S
• [HC - Lichamelijke vechttechniekeninstructeur] James Scott | 22 | 1.6 | Mexx / Satoru
•

3. P O S E I D O N
•
•

4. D E M E T E R
• Rhea Grace McCain | 20 | Mexx / Satoru
•
• [HC] Orlanda Stanislav | 15 | NPC • Iedereen

5. A R E S
• [Pegasusinstructeur] Katarina Madden | 17 | 1.3 | Marthe / Vanparys
• [HC] Mart Beckett | 22 | 1.4 | Saar / Ken_

6. A T H E N A
•
• [HC - Zwaardvechtinstructeur] Silas Lincoln Perry | 19 | 1.2 | Saar / Ken_

7. A P O L L O
• [Zangstondecoördinator] Hazel Evelynn Whitlock | 19 | 1.3 | Lisa / Saureus
•

9. H E P H A I S T O S
• Nicholas Aiden Woods | 22 | 1.3 | Lisa / Saureus
•
• [HC] David Wittbrand | 17 | NPC • Iedereen

10. A P H R O D I T E
•
• Caerwyn Teague | 18 | 1.5 | Marthe / Vanparys

11. H E R M E S
• [HC] Izelle Riona Barlowe | 21 | 1.2 | Lisa / Saureus
• [G] Paesano
• ~~Christian Owen Taylor | NPC - Iedereen~~

12. D I O N Y S O S
• Diana Chapman | 19 | 1/4 | Saar / Ken_
•
• [HC] Ilyas Zoilos | 14 | NPC - Iedereen

13. H A D E S
• [HC] Gavin Peter Nash | 19 | 1.6 | Xan / Silverwalker
•

14. I R I S
•
• [HC] Alicia Stanford | 17 | NPC - Iedereen

15. H Y P N O S
• Augustus Walker | 20 | 1.3 | Saar / Ken_
•
• [HC] Vera Kazimir | 22 | NPC • Iedereen

16. N E M E S I S
•
• ~~Michael Devin | NPC - Iedereen~~

17. N I K E
• [HC • Zwaardvechtinstructeur] Petra Diane Yaxley | 20 | 1.1 | Marthe / Vanparys
•

18. H E B E
•
•

19. T Y K H E
•
•
• [HC] Olyvia Beaumont | 19 | NPC - Iedereen

20. H E K A T E
• [Tijdelijk HC] Jules Sébastien Hunter | 20 | 1.2 | Marthe / Vanparys
• Aurora Millie Ashford | 20 | 1.5 | Lisa / Saureus
•

21. P H O B O S
• Yasuo Ida | 17 | 1.6 | Mexx/Satoru

O V E R I G (G R O T E H U IS)
• [Activities director] Neil Keaton | 31 | 1.4 | Saar / Ken_
• [Activities director] Chiron | ? | NPC - Iedereen
• [Oracle in the cave on the beach] Rachel | 30-ish | NPC - Iedereen
• [Camp director] Dionysus (Meneer D.) | ? | NPC - Iedereen

C A M P A C T I V I T I E S

• Zwaardvechten (Petra Yaxley, Silas Perry)
• Lichamelijke vechttechnieken (James Scott, ~~Caerwyn Teague~~)
• Boogschieten (Chiron, -, -)
• Pegasuslessen (Katarina Madden, -)
• Theorie - Monster vechttechnieken (-,-)
• Theorie - Mythologie (-, -)
• Kano races (Naiaden, -)
• Muurbeklimming (Saters)
• Zwemmen en strandtijd (Nereïden)
• Sport - Volleybal (-, -)
• Zangstonde aan het kampvuur (Hazel Whitlock, -)

R E G E L S

V A N D A A G, E E N W E E K N A D E S T A R T V A N D E Z O M E R.

De sfeer op Kamp Halfbloed is grimmig en het weer lijkt dat te weerspiegelen. Donkere wolken hebben zich verzameld boven het kamp, maar regenen doet het niet - dat gebeurt nooit in Kamp Halfbloed, toch? Deze ochtend bij het ontbijt werd meegedeeld wat een aantal kampers al vermoedden of wisten: Alicia Stanford, Head Councelor van het Iris-gebouw is sinds drie dagen vermist. Niemand lijkt te weten wat er precies is gebeurd, al lijken meerdere kampers zich verdacht te gedragen... Weten zij iets meer? Hebben zij iets met haar verdwijning te maken? En bovenal: kondigt dit de start van Rachels profetie aan?

In ieder geval is de spanning te snijden en net daarom hebben Chiron, Rachel en Meneer D (ook wel bekend als Dionysos) de andere Head Councelors deze voormiddag bijeengeroepen om een plan van aanpak te bespreken. De andere kampactiviteiten gaan zoals gepland door. Op het programma staan deze voormiddag: theorielessen, pegasuslessen en muurbeklimming. Niemand lijkt echter veel zin te hebben om te doen alsof er niets aan de hand is.

Het is 11u 's ochtends en de wolken zijn donker. Zo dadelijk gaat de Head Councelor meeting van start. Chiron, Meneer D en Rachel zijn reeds aanwezig en vragen zich af waar Neil zit. Het nieuws van Blue, Maeve en Hythams terugkeer heeft hen ondanks het rumoer blijkbaar nog niet bereikt. Meneer D ziet er zoals gewoonlijk ongeduldig uit, alsof hij er eigenlijk helemaal niet wil zijn, en Chiron kijkt bezorgd. De koekjes op tafel zijn voorlopig nog onaangeroerd, behalve dat ene dat Rachel net geërgerd in haar mond stopt.

MEETING
Alle NPC HC's zijn ondertussen ook aanwezig (Orlanda - Demeter; David - Hephaistos; Vera - Hypnos; Olyvia - Tykhe). Nog zin om je interactie nog af te werken? Ga je gang! Geef wel even het tijdstip waarop je post plaatsvindt aan als die zich nog voor de meeting afspeelt. Iedereen kan Chiron, Meneer D en Rachel besturen. Om het overzicht te bewaren van wat zij zeggen, wil ik vragen dat je die zinnen in het rood in je post zet. Vragen? Mijn deur staat open ^^

LUNCH
De meeting loopt tot een einde, maar een beslissing lijkt er niet echt gekomen te zijn. Zowel Sayah als Milan, net als een heleboel van de jongere Head Councilors bieden zich aan om op queeste te vertrekken en na wat geruzie wordt beslist om de meeting later verder te zetten met een kleinere groep. Rachel geeft aan dat het belangrijk is dat de queesteleider iemand is die dicht bij Alicia staat - en dat het nutteloos is om daar nu over te blijven kibbelen. "Daarnaast," kondigt Meneer D. aan, "ik heb honger." En daarmee lijkt de meeting gesloten.

Alle kampers verzamelen zich voor de lunch, elk aan de tafel van hun goddelijke ouder, zoals het hoort. Meneer D. geeft een korte speech om de gemoederen te bedaren... of hij daar in geslaagd is, is niet helemaal duidelijk.

"Blijkbaar vindt Chiron het belangrijk dat ik deze aankondigingen blijf doen, maar goed. De meeting was een ramp, zoals jullie onwaarschijnlijk al te weten zijn gekomen, maar het goede nieuws is dat Marion, Barry en Harold veilig terug zijn van hun queeste." Meneer D. last even een korte pauze in voor applaus en rolt met zijn ogen. "Ja, ja, we zijn allemaal doodgelukkig, hoera. Daarnaast mogen we vandaag... nog maar eens... een nieuwe kamper verwelkomen: César Swallow. Hij is vreemd genoeg nog niet door één van mijn familieleden geclaimd, maar ik vermoed dat we daar binnenkort iets van te zien zullen krijgen. Voorlopig zal Gebouw 11 hem met open armen ontvangen - ja, Isabella, geef hem straks maar een warme knuffel, als dat je lukt. Verder werden we vandaag vervoegd door twee oude bekenden die niet eens de moeite gedaan hebben om dat even te komen melden, waarvoor dank. Wynter Teagan, fijn om te zien dat je niet dood in een gracht ligt, Cedric Donovan en Arabella Asher. Ik ben er zeker van dat jullie ze allemaal vreselijk gemist hebben, maar ga ergens anders huilen. Voor vanavond heeft meneer Keaton een fijne, dodelijke variant op vlaggenroof bedacht. Hij verwacht jullie om tien uur stipt in het amfitheater om de spelregels uit te leggen." Meneer D. zucht even en kijkt naar Chiron, die knikt, waarna hij met een dikke laag sarcasme vervolgt: "Ik hoop van harte dat er niemand een bloederige dood sterft vanavond. Smakelijk."

De nimfen brengen het eten rond, waarna de kampers rechtstaan om er een deel van te offeren aan de goden.

V L A G G E N R O O F

[ bericht aangepast op 2 april 2024 - 12:46 ]

help

8 okt 2023 - 13:02 Saureus is online

Saureus 1891

Hazel Evelynn Withlock
The Healer • Daughter of Apollo • 18 years old

Outfit, Hair| The Forest| With Wynnie boi

Hazel bijt nerveus op haar onderlip als Wyn niet antwoord op haar vraag. Hij heeft dus geen plan. Ze kan het hem niet kwalijk nemen, maar toch. Wyn is altijd beter geweest in dit soort dingen, hij was degene die het zo belangrijk vond dat ze zelf meer trainde. Om eerlijk te zijn, heeft ze dat een beetje verwaarloosd sinds zijn verdwijning en daar heeft ze nu spijt van. Gelukkig heeft ze wel het een en ander van Petra geleerd, al moet ze toegeven dat ze niet altijd even goed naar haar heeft geluisterd.
Zwijgend staart ze naar de twee skeletsoldaten voor hen. "Voor zover ik geleerd heb, kunnen enkel kinderen van Hades skeletsoldaten beheersen - soms ook kinderen van Ares. Ik kan proberen om ze gewoon weg te praten, maar ik kan ook gewoon hun vlaggen proberen te stelen en dan lopen we weg?" Ook dit stelt haar niet gerust. Het is alsof Wyn wil dat ze zich zorgen gaat maken. ‘Alleen kinderen van Hades?’ mompelt ze, waarna ze scherp inademt. Dat is geen goed teken. Hoe gaan zij dit ooit voor elkaar krijgen?
‘Ik denk dat als we weglopen, ze achter ons aankomen. Maar je kan inderdaad proberen om ze weg te praten, misschien dat dat werkt,’ knikt ze zachtjes, vooral om zichzelf wat moed in te praten. Wie weet is het allemaal makkelijker dan ze denkt. Ze maakt zich te veel zorgen om een klein spelletje.
"Of ik leid ze af en jij pakt de vlaggen? Of omgekeerd? Om eerlijk te zijn heb ik er werkelijk geen idee van - en ik weet niet hoe goed mijn vechtskills nog zijn als het op monsters aankomt," stelt hij vervolgens voor als alternatief. Meteen schudt Hazel haar hoofd, echt niet dat zij die vlaggen gaat proberen te pakken. ‘Ik leid ze wel af,’ besluit ze, aangezien ze dat vanaf een afstandje kan doen. ‘Dan kun jij de vlaggen pakken en ik weet zeker dat je vechtskills nog steeds even fantastisch zijn,’ vertelt ze hem met een bemoedigend glimlachje op haar gezicht. Haar ogen glijden terug naar de twee soldaten, die steeds dichterbij komen. Ze trekt de pees van haar boog naar achteren, knijpt haar rechteroog dicht en richt de pijl op de schedel van de rechter soldaat. Ze heeft geen idee wat er gebeurt als ze de pijl loslaat. Zal deze vast blijven zitten in zijn hoofd? Zal hij neervallen? Of ketst deze gewoon van hem af. Ze besluit eerst het antwoord van Wyn af te wachten voor ze de aanval inzet. Als de pijl niet werkt, zal ze een andere manier moeten verzinnen om de twee af te leiden zonder zelf aangevallen te worden. ‘Laat me weten wanneer je er klaar voor bent, dan zal ik schieten,’ fluistert ze naar haar partner, haar focus op de soldaten. Haar linkerarm heeft ze in positie getrokken, zodat de pijl straks genoeg snelheid heeft om het doel te raken.

13 okt 2023 - 20:39 Vanparys is offline

Vanparys 27611

• Petra Diane Yaxley •
^{20 | Nikè | Forest (Silas)}

Petra hoorde Silas' voetstappen achter zich en ergens had ze de drang om gewoon zo snel mogelijk weg te lopen. Ze had gehoopt dat vlaggenroof even haar gedachten kon verzetten; even gewoon focussen op winnen en niets anders. Dat was haar blijkbaar niet gegund. Ze had er geen zin in. Winnen kon haar zelfs geen zier schelen - niet als ze die winst met Silas moest delen.
"De kreek? Petra zo zetten we ons vast in een dode hoek," hoorde Petra achter zich. Ze zuchtte dramatisch, wilde een nijdige opmerking teruggooien, want, nee, ze was niet van plan om hier gewoon te blijven stilstaan. Eigenlijk had ze de kreek gewoon willen oversteken om bij de Vuist van Zeus te geraken voordat iemand anders dat deed. De grote rotsformatie aan de andere kant van het bos leek haar de ideale plek om te starten; het gaf een goed uitzicht over het bos tot aan de kreek en bood ook een goede uitvalsbasis als ze aangevallen zouden worden. Tenzij Neil vliegende wezens had ingezet; de hoogte zou die niet afschrikken.
Voordat ze iets kon zeggen, ging er een rilling over haar armen, door haar ruggengraat. Ze had net één voet in de kreek staan toen ze prompt stopte en rond zich keek, haar hand op het zwaard dat nog steeds in de schede aan haar zij hing.
"Het is hier," zei Silas, alsof Petra die conclusie niet zelf had kunnen maken. Ze keek hem snel zijlings aan, wenkbrauwen in een permanente frons, en zag hoe zijn lichaam gespannen was. "Jij gaat links op verkenning, dan sla ik hier af. Hoe wil je seinen als we het monster vinden?"
Petra's frons verdiepte en ze kon een geïrriteerde zucht niet onderdrukken. "Ik dacht dat kinderen van Athena slim moesten zijn," mompelde ze, een opmerking die ze al meer dan eens gebruikt had. "Of ben je vergeten dat splitsen alleen handig is als afleidingsmanoeuvre?" Ze gebaarde even rond zich. "Momenteel zie ik niet echt iets om af te lei..."
Petra onderbrak zichzelf toen ze geritsel achter Silas hoorde - en zag. Haar instinct zei haar dat ze moest handelen, en zonder verder na te denken, trok ze één van de werpmessen die aan Silas' riem hingen. Met een bijna angstaanjagende precisie gooide ze het wapen langs Silas oor naar het monster dat achter hem tevoorschijn kwam - een slang die twee keer zo groot was als zijzelf. Ondanks dat Petra's worp goed gemikt was, schampte het slechts de schubben van het dier toen het zijn hoofd met een luide sis terugtrok. De vreemde, witte kraag langs zijn nek spreidde zich toen hij zich klaarmaakte om aan te vallen. Petra gooide haar lijf tegen dat van Silas en duwde hem neer op de grond; net op het moment dat de slang razendsnel naar zijn hoofd hapte.
"Σκατά*," vloekte Petra.

* Skatà - Shit

[ bericht aangepast op 13 okt 2023 - 20:40 ]

help

18 okt 2023 - 19:45 Vanparys is offline

Vanparys 27611

BLUE STELLAMARIS
Son of Poseidon | 22 | The edge of the forest (Aldara)

“Dek mijn rug, maar hou je ogen in de richting van het geluid,” commandeerde Aldara. Blue zette zich schrap, zijn drietand in beide handen en knikte resoluut met zijn hoofd. “Er kan altijd nog een tweede monster zijn.”
Blue voelde hoe zijn zintuigen zich verscherpten, hoe zijn lichaam zich gereedmaakte voor de dreiging. Hij voelde de vermoeidheid in zijn spieren en knipperde even met zijn ogen. Misschien was het niet het beste idee geweest om nu al te trainen. Misschien had hij beter nog even geslapen. Dat zei hij niet tegen Aldara – hij wilde indruk maken, wilde niet dat ze hem nog stommer ging gaan vinden dan ze waarschijnlijk al deed.
Hij probeerde Aldara zo stil mogelijk te volgen, maar de bladeren die onder zijn voeten kraakten, waren niet te ontwijken. Hij hield zijn pas in toen een slangachtig wezen. Blue fronste en hield zijn hoofd schuin. Hij had slangen gezien, had geleerd over slangachtige monsters in de lessen op Kamp Halfbloed, maar een dergelijk exemplaar had hij nog nooit gezien. Hij kon niet goed bedenken hoe het zich voortbewoog. Het was net een springtouw dat met de twee handvaten tegelijkertijd naar voren glibberde. Hij vroeg zich af of de breinen van de twee hoofden met elkaar in verbinding stonden, zodat het lichaam wist dat het zich niet in twee moest scheuren omdat beide hoofden een andere kant op moesten. Had het ding wel een brein? Sowieso begreep Blue niet echt hoe slangen zich voortbewogen – deze had een tweede hoofd waar het einde van de staart had moeten zitten.
Blue was dankbaar dat Aldara begon te praten voor hij een domme opmerking maakte. “Oké,” zei ze, “jij leidt het linkerhoofd af, dan leid ik het rechterhoofd af. Probeer ondertussen de vlag te grijpen, maar zorg dat de kop je niet kan bijten.”
Blue knikte opnieuw, vroeg zich opnieuw af of het mogelijk zou zijn dat het ding zichzelf in twee zou trekken als ze elk aan tegenovergestelde kanten zouden één van de hoofden afleiden. Hij schraapte zijn keel en ging naar links.
”Hier, lief slangetje,” begon hij, maar toen beide hoofden in zijn richting zwiepten, hield hij meteen zijn mond. Hij slaagde er net op tijd in om de muil van het ene slangenhoofd te ontwijken toen het een poging deed hem in zijn kuit te bijten. Hij haalde uit met zijn drietand, maar miste het glibberig wezen net. “Stout slangetje,” mompelde hij. “Is het niet makkelijker om gewoon hun koppen af te hakken?” vroeg hij aan Aldara, waarop de slangenhoofden gevaarlijk sisten en hun volledige aandacht weer op hem richtten. “Misschien moet jij maar gewoon de vlaggen nemen, ik denk dat ik iets te goed ben in afleiden.”

[ bericht aangepast op 18 okt 2023 - 19:45 ]

help

18 okt 2023 - 19:46 Vanparys is offline

Vanparys 27611

Caerwyn Teague
^{^{son of aphrodite | the woods (hazel)}}

Hazels geloof in Wyns vechtskills waren toch vreselijk overrated, vond hij zelf, al was hij stiekem wel blij dat ze een resolute beslissing nam zodat hij niet langer moest staan twijfelen.
Skeletsoldaten konden niet erger zijn dan de monsters die dat laatste straatgevecht waren komen onderbreken, toch?
”Ik leid ze wel af,” zei Hazel. “Dan kun jij de vlaggen pakken en ik weet zeker dat je vechtskills nog steeds even fantastisch zijn.” Wyn keek haar even nors aan. No pressure. “Laat me weten wanneer je er klaar voor bent, dan zal ik schieten.”
Wyn knikte en liet zijn ogen over de weg tussen hun verstopplek in de bosjes gaan tot aan de soldaten. Ze zagen er een beetje verveeld uit – als dat kon, gezien ze skeletten waren. Ze stonden mooi te wachten, alsof ze niet goed wisten wat ze moesten doen, hun wapens los in hun handen.
”Ik maak een cirkel rond ze en neem de vlaggen langs achter,” zei Wyn, gebarend naar de bosjes die de open plek waar de soldaten stonden, omkaderden. “Zorg ervoor dat ze op jouw gefocust blijven en blijf alsjeblieft niet schieten als ze te dichtbij zijn – dan loop je beter weg.” Al ging Wyn er wel vanuit dat Hazel best wel wist wanneer een boog niet langer nuttig was. Misschien kon ze er nog één van de skeletten mee tegen zijn schedel slaan; maar Wyn wist niet hoe het met haar skills gesteld was en wilde er ook geen risico mee nemen. Het laatste dat hij wilde, was dat Hazel zichzelf verwondde omwille van hem.
Wyn haakte zijn staf vast in de lus op het harnas dat hij daarnet haastig had aangetrokken, checkte of het niet helemaal boven zijn hoofd uitstak als één of ander paaltje dat mooi zijn positie aanduidde, en trok het jachtmes dat hij daarnet in de wapenschuur gevonden had. Hij keek zijdelings naar Hazel en kroop een stukje achteruit.
”Nu,” fluisterde hij, en hij verdween in de struiken rechts van hen.

help

20 okt 2023 - 21:29 Saureus is online

Saureus 1891

Hazel Evelynn Withlock
The Healer • Daughter of Apollo • 18 years old

Outfit, Hair| The Forest| With Wynnie boi

In haar ooghoeken ziet ze Wyn knikken, goed, hij is het eens met haar idee. Hazel is blij dat zij niet degene is die de vlaggen moet gaan pakken, maar bij nader inzien lijkt deze taak misschien toch niet zo rooskleurig. Ze houdt haar aandacht op de twee soldaten gericht, al lijkt het niet nodig om hen in de gaten te houden. Het lijkt alsof ze ergens op aan het wachten zijn. Erg verdacht. Alsof ze willen dat ze geraakt worden of alsof ze weten dat ze niet geraakt kunnen worden. Een rilling loopt over haar rug. Ze hoopt dat ze hen op z’n minst iets van schade kan toebrengen met haar pijlen, maar ze vreest het ergst. Wyn had al gezegd dat alleen kinderen van Hades hun écht aan kunnen, dus dat gaat wat worden.
”Ik maak een cirkel rond ze en neem de vlaggen langs achter,” vertelt Wyn, ze draait haar hoofd naar hem toe, zodat ze kan zien welke bosjes hij bedoelt. “Zorg ervoor dat ze op jouw gefocust blijven en blijf alsjeblieft niet schieten als ze te dichtbij zijn – dan loop je beter weg.”
Hazel knikt kort. Fantastisch advies Wyn. Al is ze niet van plan om zomaar weg te lopen, zeker niet als Wyn in een gevecht geraakt. Hoe slecht ze er ook in is, ze zal blijven en hem proberen te helpen. Ze gaat dan ook enorm haar best doen. Wyn heeft haar geleerd hoe ze moet slaan - hoe rampzalig die training ook was -, dus ze weet dat ze het kan. Het is misschien allemaal wel een tijdje geleden, maar het zit nog in haar. Het is een kwestie van instinct. Dat houdt ze vast .
‘Klinkt goed en zal ik doen, maak je geen zorgen,’ verzekert ze hem met een klein bemoedigend glimlachje. Meer voor zichzelf, aangezien ze er niet enorm veel vertrouwen in heeft, maar ze probeert positief te blijven. Het zal vast goed komen. Vast. ‘Succes,’ fluistert ze hem nog toe, voordat ze haar aandacht weer op de skeletsoldaten legt. Ze trekt de pees nog het laatste stukje naar achteren, richt de pijl op de schedel van de linker soldaat en wacht op het teken.
”Nu.”
Haar vingers schieten los van de boog, waardoor de pijl richting de soldaat vliegt. Hij raakt zijn schedel, maar kaatst tegen het bot, buigt af naar boven en schiet zo de helm van zijn hoofd. Met luid gekletter belandt het op de grond, waarbij hun aandacht daarheen wordt getrokken. De andere soldaat kijkt zoekend om zich heen, dat is een goed teken. Het is niet wat ze hoopte te bereiken, maar het is iets. Ze zijn afgeleid en zolang ze haar niet kunnen zien, kan ze hen vrij raken. Raken, niet meer en niet minder. Stiekem hoopte ze toch dat de pijl op z’n minst een stukje door het bot zal boren, maar helaas, dat lijkt niet het geval.
Hazel haalt nog een keer diep adem door haar neus. Afleiden hoeft niet perfect te gaan, dit kan ze. Ze legt een nieuwe pijl op haar boog, trekt de pees naar achteren en laat deze los zodra ze op de hand van de rechter soldaat gemikt heeft. De pijl raakt zijn doel, maar de soldaat lijkt er niets van te voelen. Waarom ze iets anders verwacht had weet ze niet, maar ze hoopte dat hij misschien zijn zwaard los zou laten. Helaas, het wapen zit nog altijd stevig in zijn handen geklemd en de pijl ligt op de grond. Ze vuurt nog een pijl hun kant op, ditmaal blijft die hangen tussen twee ribben. De soldaat neemt de moeite niet om deze weg te halen. Hij kijkt nogmaals om zich heen, zijn lege oogkassen branden over de omgeving. Zijn bewegingen stoppen abrupt als hij bij haar struik is beland. En het lijkt alsof hij haar recht aankijkt. ‘

25 okt 2023 - 21:21 Vanparys is offline

Vanparys 27611

Caerwyn Teague
^{^{son of aphrodite | the woods (hazel)}}

Het plan was simpel, maar het werkte. Vanaf het moment dat Hazel haar eerste pijl liet schieten, was Wyn onzichtbaar voor de skeletten. Zijn ogen schoten tussen Hazel, de skeletten, en zijn eigen positie in de struiken terwijl hij dichterbij sloop, geruisloos, zijn best doend om niet gezien te worden in het steeds donker wordende bos. Hij was zich bewust van het zwakke schijnsel dat zijn goddelijk bronzen staf uitstraalde, hoopte dat het te zwak was om door het struikgewas heen te stralen en bevond zich op een bepaald moment recht achter de twee skeletsoldaten die helemaal op Hazel gefocust waren.
Eén van haar pijlen ketste af tegen de hand van het ene skelet en die zette een stapje naar voren. Wyn maakte zich klaar om aan te vallen, om de vlaggen te pakken te krijgen - en toen merkte hij een derde skelet achter Hazel op.
Hij slaagde er net in niet luidop te vloeken, beet op zijn tong om stil te blijven en dacht één seconde na voordat hij zijn staf vastgreep en uit de struiken sprong. Hij griste één van de vlaggen van de ene soldaat, die nog steeds het dichtst bij hem was, vast en trok die met een ruk naar achteren, waardoor de soldaat wankelde en bijna struikelde. In dezelfde beweging zette hij twee grote stappen naar voren, in Hazels richting - of in de richting van de soldaat die vlakbij haar stond. Wyn haalde met zo'n krachtige zwaai uit naar het skelet dat die het volgende moment niets meer dan een hoopje botten was. Hij zag ze trillen, terug naar elkaar toe kruipen, maar hij had geen tijd om zich erop te focussen. Hij greep wild naar de vlaggen die los waren gekomen van het hoopje beenderen en richtte zich op hetzelfde moment naar het skelet achter Hazel, dat met een mes op haar afkwam.
"Je moet mij hebben!" riep hij, en hij legde alle overtuigingskracht die hij had in die woorden totdat ze magisch werden. Het ging haast automatisch - de woorden en de kracht die erin lag een gewoonte geworden tijdens zijn tijd in de jeugdgevangenis, toen hij liever zelf het doelwit werd van anderen dan dat ze de kleine jongens in elkaar gingen slaan. Heel even was Wyn bang dat het niet werkte, dat zijn toverspraak geen effect had op de skeletsoldaten, maar vlak voordat het mes in Hazels rug terechtkwam, draaide de soldaat zich naar Wyn toe. Achter hem bouwde het hoopje beenderen zich weer op tot een volwaardige vijand.

help

20 nov 2023 - 22:42 Saureus is online

Saureus 1891

Hazel Evelynn Withlock
The Healer • Daughter of Apollo • 18 years old

Outfit, Hair| The Forest| With Wynnie boi

De soldaten zijn afgeleid, goed. Hazel besluit nog even te wachten voor ze weer begint te schieten. Ze heeft geen oneindige voorraad aan pijlen en deze skeletten zullen vast niet hun enige confrontatie zijn vanavond. Haar ogen zijn gericht op de vijanden, wachtend tot Wyn zal toeslaan. Ze is compleet gefocust en sluit onbewust de omgeving van zich af. Voor nu bestaat alleen nog dat soldatenduo voor zich en helaas dus niet het skelet achter zich.
Vanaf dat moment ging alles heel snel. Wyn sprong uit de struiken en ging de soldaten te lijf. Ze tuurt langs haar boog mee naar het tafereel, klaar om in te grijpen als dat nodig is. Zodra ze iets ziet glinsteren in haar ooghoeken, draait ze haar hoofd met een ruk om. Haar mond is nog maar net geopend voor ze Wyn hoort roepen.
"Je moet mij hebben!" Nee, nee, nee. Nee. Hij moet Wyn niet hebben, absoluut niet. Ze kent haar maatje goed genoeg om te weten wat de ondertoon in zijn woorden betekent. Wat ze ook zegt, ze kan die soldaat niet stoppen.
Om heel eerlijk te zijn, weet Hazel niet zo goed wat ze moet doen. Ze had verdomme beter moeten opletten tijdens de lessen. Niet voor zichzelf, maar voor Wynnie, dan had ze hem kunnen helpen. Ze weet dat haar pijlen weinig doen, maar meer dan haar boog heeft ze momenteel niet bij. Ja een dolk, maar of ze daar iets mee kan bereiken? Ze ziet hoe het hoopje beenderen zich achter Wyn weer op begint te bouwen en dat terwijl de derde soldaat naar hem toe begint te gaan. Ze twijfelt nog even en besluit dan dat ze die kant op wilt gaan. Ze kan beter iets doen dan niets.
Nog voordat Hazel een stap in Wyns richting heeft gezet, voelt ze een scherpe pijn van haar zij naar haar buik trekken. Een pijnlijke kreet ontsnapt uit haar mond. Een enorme snee opent haar huid en het bloed begint eruit te lopen. Gelukkig wordt het wapen snel teruggetrokken, waardoor de wond deels wordt bedekt door het harnas. Van alle plekken waar dit stomme vierde skelet haar had kunnen raken, is dit wel een van de ergste. Nog voordat de soldaat zijn speer naar haar hoofd zwaait, weet ze deze te blokkeren met haar boog. Ze heeft ieder uiteinde strak om haar vingers geklemd en weet hierdoor zijn wapen weg te duwen. Een steek trekt door haar lichaam als ze haar spieren aanspant, maar zo is het maar even. De schade zal vast meevallen. Vast. Ze wilt haar hoofd draaien, om te kijken hoe het met Wyn gaat, maar een andere soldaat komt vanuit de andere hoek tevoorschijn. Ze zet een paar stappen achteruit, terwijl ze de dolk uit de schede neemt. Haar boog hangt ze om haar rug, want daar gaat ze nu toch niets mee kunnen.

22 nov 2023 - 16:20 Saureus is online

Saureus 1891

Izelle Riona Barlowe
The Thief • Daughter of Hermes • 21 years old

Outfit | The Forest | With -

Als ze op dit tempo doorgaan, dan gaan ze er ongetwijfeld met de winst vandoor. Izzy veegt met de rug van haar hand de bloedspetters van haar gezicht. Dat vieze vleesetende schaap. Ze veegt haar dolken schoon aan de wol, voor ze de vlaggen grijpt en deze in haar zakken schuift. Om de kans op winnen zo groot mogelijk te maken, besluit de groep te splitsen. Iz weet dat ze gemakkelijk nog zo'n schaap aankan en ook een ander wezen zou ze zo met de grond gelijk maken. 'Succes,' knikt ze Leonid en Caolan toe, voordat ze zich omdraait en wegloopt.
Kreten echoën door het bos, gepaard met het gekletter van metaal. Dat is genoeg om haar te vertellen dat er overal een hevige strijd bezig is. Ze vraagt zich af hoe Neil überhaupt aan al deze monsters is gekomen, maar eigenlijk vindt ze het wel prima zo. Het is fantastisch vermaak en bovendien een goede afleiding. Als de kampgangers hiermee bezig zijn, dan zijn ze niet aan het zeiken over die Alicia. Dat kind is vast en zeker gewoon weggelopen, niets om je zorgen over te maken. Althans, dat houdt ze zichzelf voor.
Izzy schuift een van de dolken terug in de schede rond haar bovenbeen, de andere houdt ze vast. Op zo’n avond als deze kan ze geen risico nemen. Ze moet op alles voorbereid zijn. Haar ogen scannen het steeds donker wordende bos, op zoek naar vlaggen. Een scherp krassend geluid klinkt niet ver van haar, gevolgd door een flink aantal pootjes die in het zand belanden. Iz blijft staan en draait haar lichaam naar het geluid toe. Lichtjes knijpt ze haar ogen samen terwijl ze de klanken probeert te plaatsen. Pas als ze een angel in het maanlicht ziet glinsteren, weet ze welk monster haar kant op komt. Bij het zien van de vlag rond de steekpunt, verschijnt er een grijns op haar gezicht. Top, dit monster is nog niet gepakt. Izzy rolt haar schouders en gaat stevig in de grond staan. Met de dolk in de aanslag, maakt ze zich klaar voor het gevecht. Ze staat er misschien alleen voor, maar dat betekent niet dat ze het niet aankan. Ze moet en zal die vlaggen bemachtigen.

[ bericht aangepast op 22 nov 2023 - 16:21 ]

30 nov 2023 - 16:26 Vanparys is offline

Vanparys 27611

Caerwyn Teague
^{^{son of aphrodite | the woods (hazel)}}

Dit ging chaotischer dan Wyn gewild had, en hij vervloekte zichzelf heel even dat hij nog de moeite gedaan had om terug te komen naar Kamp Halfbloed. Hij vervloekte ook de persoon die beslist had dat onverslaanbare skeletsoldaten een goed idee waren geweest. Wyn slaagde erin zich te verweren, mepte de soldaten tot ze een hoopje beenderen waren en griste snel de vlaggen weg, maar ze begonnen zich alweer snel te herstellen. Hij hoorde ergens in de verte een gil, maar was te druk bezig zichzelf te beschermen om te kijken of Hazel oké was.
En toch moest Wyn toegeven dat hij het vechten gemist had, ondanks de pijn in zijn ribben bij elke beweging die hij maakte. In de jeugdgevangenis had hij amper mogen terugslaan. Het deed hem goed om met volle kracht een stok tegen een schedel te slaan, zelfs al maakte hij er amper een barstje in.
Wyn griste de vlaggen uit het hoopje skeletten en sprintte in Hazels richting, waar een vierde skelet tevoorschijn was gedoken. Hij trapte het ding tegen de borst en schopte het schedel weg toen het uit elkaar viel, greep Hazel bij haar pols en trok haar verder mee het bos in.
Hij stopte pas toen het rond hen donker werd; waar de bomen dichter bij elkaar stonden en het laatste restje licht en niet zo goed bereikte. Hij liet Hazels hand los en zakte tegen één van de boomstammen, gooide de verzamelde vlaggen tussen hen in en kon het niet laten te grijnzen. Misschien was het gewoon de adrenaline. Misschien had hij dit echt gewoon gemist en was het toch een fijn verjaardagscadeau om zichzelf weer eens los te kunnen laten.
Zijn glimlach zakte echter snel toen hij zich plots bewust werd van Hazels bleke gezicht. Wyn kwam snel weer overeind en bewoog zich bezorgd naar haar toe.
"Hé, alles oké?"

help

30 nov 2023 - 18:27 Saureus is online

Saureus 1891

Hazel Evelynn Withlock
The Healer • Daughter of Apollo • 18 years old

Outfit, Hair| The Forest| With Wynnie boi

Hazel weet dat ze eigenlijk de vlaggen moet pakken, maar dat is niet iets waar ze zich nu mee bezig houdt. Er staan drie skeletsoldaten bij haar, dríe en het lijkt onmogelijk om deze monsters te verslaan. Ze klemt de dolk wat strakker tussen haar vingers. Met een licht trillende hand steekt ze het wapen richting de soldaten. De linker zet zijn aanval in. Hij zwaait met zijn speer, waar ze net op tijd onder weet te duiken. Ze haalt ze met de dolk uit naar de onderste ruggenwervels, de botten schieten uit elkaar en het wezen valt als een hoopje in elkaar. Ze weet nog net een vlag weg te grissen, voor de andere alweer haar kant op komt. Vanaf dat moment gaat het allemaal heel snel. Wyn schiet voor haar, ze heeft niet doorgehad dat hij ondertussen haar kant op was gekomen. Hij weet de soldaat binnen no time uit elkaar te krijgen. Verrast staart ze naar het stapeltje botten. Ze trekt haar mond open om iets te zeggen, maar sluit deze wanneer haar pols wordt vastgepakt en ze de bossen in wordt getrokken. Ze twijfelt geen seconde en volgt Wyn naar een veiligere locatie. Het is dat hij haar hand vasthoudt, anders had ze dit tempo niet aan kunnen houden. Ze voelt hoe haar benen beginnen te branden, hoe haar ademhaling oppervlakkiger wordt en hoe het zicht voor haar ogen steeds waziger begint te worden. Ze is het helemaal niet gewend om zó sportief bezig te zijn. Dit gaat net iets te ver. Bovendien voelt ze zich niet helemaal lekker, al is dat voor haar geen verrassing. De adrenaline heeft haar vaker misselijk gemaakt en ook nu weer geeft ze dit hormoon de schuld. Het geeft haar een lichtelijk verdoofd gevoel, waardoor ze niet meer door lijkt te hebben dat ze tijdens het gevecht gewond is geraakt.
Wyn mindert vaart en niet veel later laat hij haar pols weer los. Het is onderhand een stuk donkerder geworden en zonder de zon, is ze ook een stuk zwakker. Ze blijft staan waar ze gestopt is en staart een beetje wazig voor zich uit. Door een paar keer te knipperen, hoopt ze de kleine vlekjes die gevormd worden te laten verdwijnen. Dit is niet het juiste moment hiervoor, vlaggenroof is nog altijd bezig en het bos zit vol gevaren. Ze voelt dat haar hartslag momenteel te snel gaat, maar ook dat vindt ze passen bij de adrenaline. Haar gezicht is ondertussen wat wit weggetrokken en langzaam verdwijnt er steeds meer warmte uit haar lichaam. Al is dat op dit moment nog nauwelijks te zien.
"Hé, alles oké?"
Hazel knippert nogmaals enkele keren voor ze doorheeft dat het Wyn is die voor haar staat. Natuurlijk, wie anders? Ze vraagt zich af hoe hij zo snel voor haar is komen te staan, hij zat net nog op de grond. Alles lijkt ineens veel sneller te gaan dan normaal, alsof er stukken worden overgeslagen. Ze wrijft met haar hand over haar voorhoofd. ‘Ik moet gewoon even wat rusten,’ besluit ze, zonder écht antwoord te geven op zijn vraag. ‘Maak je maar geen zorgen.’ Ze werpt een klein glimlachje zijn kant op voor ze zich voorzichtig tegen een boom laat zakken. ‘Ben jij oké?’ vraagt ze, nadat haar blik weer wat helderder is geworden. Het zitten lijkt haar iets beter te doen.

2 dec 2023 - 11:17 Vanparys is offline

Vanparys 27611

Caerwyn Teague
^{^{son of aphrodite | the woods (hazel)}}

Wyns wenkbrauwen bogen zich in een diepe frons wanneer Hazel over haar voorhoofd wreef. Ze zag eruit alsof ze zo kon gaan flauwvallen. Wyn legde een hand op haar schouder zodat hij haar kon tegenhouden moest dat het geval zijn.
"Ik moet gewoon even wat rusten," zei ze uiteindelijk, waarop Wyn een wenkbrauw optrok. "Maak je maar geen zorgen." En weer ging fronsen, zeker toen ze hem een kleine glimlach toe wierp. Hij kende Hazel. Hij wist hoe ze reageerde wanneer iets mis was - ze ging meteen de aandacht op iets anders schuiven. Wyn trok zijn hand terug toen ze zich tegen een boom liet zakken en inspecteerde haar in de schemering, vroeg zich even af hoe hij deze ochtend nog wakker werd in de jeugdgevangenis, beslist had om ver weg van New York te vluchten, en nu plots toch in een bos op Long Island zich stond af te vragen of alles wel oké ging met zijn beste vriendin. Die hij twee jaar lang genegeerd had. Hij zag het bloed op haar handen en zijn frons werd dieper.
"Ben jij oké?" vroeg Hazel toen Wyn bij haar neerhurkte om te onderzoeken waar het bloed vandaan kwam. Hij haalde een geplet stukje ambrozijn uit zijn broekzak dat hij daarnet van de kampshop gestolen had en negeerde haar vraag.
"Dat gaan we niet doen, Haze," zei hij, doelend op hoe ze de aandacht van zichzelf weer afleidde. De woorden klonken nijdiger dan de bedoeling was geweest. Hij trok zacht aan haar schouder om haar andere kant te inspecteren en merkte toen het bloedspoor langs haar zij op. "Waar ben je geraakt en hoe erg is het?" Want de kans dat ze niet zelf al door had hoe ernstig haar verwonding was, was klein.

[ bericht aangepast op 2 dec 2023 - 11:18 ]

help

2 dec 2023 - 22:37 Saureus is online

Saureus 1891

Hazel Evelynn Withlock
The Healer • Daughter of Apollo • 18 years old

Outfit, Hair| The Forest| With Wynnie boi

De adrenaline die haar een verdoofd gevoel geeft, begint uit te werken. Hazel wordt langzaam weer naar de barre realiteit getrokken. Ze laat haar blik zakken en merkt nu pas op dat ze het vlaggetje nog altijd strak in haar handen geklemd heeft. Alsof dat haar een soort houvast zal bieden. "Dat gaan we niet doen, Haze," hoort ze Wyn zeggen. Ze kijkt niet op, wetende wat zijn blik zegt. Ze reageert ook niet. Ergens weet ze ook wel dat dit niet het moment is om ergens anders over te beginnen, maar ze vindt het gewoon vervelend dat Wyn zich nu zorgen over haar moet maken. Hij is helemaal terug gekomen voor 1 dagje op het kamp en nu moet zij dat weer voor hem verpesten.
Als hij aan zachtjes haar schouder trekt om haar te inspecteren op verwondingen, laat ze alles toe. Het gevoel in haar zij begint steeds meer te steken, in plaats van het prikken wat het eerst deed. Alsof de wond wakker begint te worden.
"Waar ben je geraakt en hoe erg is het?"
Ze weet dat ze er niet over kan liegen, maar ze wil het er ook niet over hebben. ‘Ik heb deze nog voor je,’ begint ze zacht terwijl ze voorzichtig haar hand heft en hem het vlaggetje aangeeft. Het maakt haar niet uit of ze winnen, maar ze weet dat Wyn dat wel leuk zal vinden. ‘Mijn zij,’ beantwoordt ze vervolgens zijn eerst vraag, al rolt het meer als een mompel over haar lippen. Ze brengt haar hand ernaartoe, maar ze durft hem niet tegen zich aan te leggen. Wetend dat ze bloed zal voelen. ‘Ik weet het niet,’ zegt ze vervolgens eerlijk op zijn tweede vraag. Het is een vorm van ontkenning, alsof het minder erg is, als ze het niet weet. Ze weet nog heel goed hoe het voelde toen het wapen door haar huid sneed en het was zeker niet niks. Al wordt het merendeel nog bedekt door het harnas, die momenteel druk uitoefent op de wond. ‘Ik durf niet te kijken,’ geeft ze niet veel later toe, nog steeds op zachte toon. De laatste keer dat ze hevig gewond was, was op haar allereerste queste. Dat was nog maar net goed gelopen. Ze weet dat de omstandigheden heel anders zijn, maar het gevoel dat ze toen had, heeft ze nu ook. Dat is iets wat haar zorgen baart. Misschien is er toch meer aan de hand dan dat ze durft toe te geven.

[ bericht aangepast op 3 dec 2023 - 7:41 ]

10 dec 2023 - 23:28 Ken_ is offline

Ken_ 18286

Sleepy Boy - Outfit -The woods with Izelle

Ik had deze avond op tegen gezien om deel te nemen aan de vlaggenroof… Ondanks dat het event al maanden geleden gepland geweest was- vondt ik het zoeken naar Alicia toch belangrijker dan vlaggen van monsters plukken. Een diepe zucht verliet mijn lippen denkend aan hoe mijn beste maatje zich zou voelen als ze dit wist. Toch na heel wat gepush- en gezien het hele kamp afgsloten was voor het event had ik besloten om deel te nemen. Eerder met doel om misschien na een zoveelste swipe door het woud toch een clue te vinden over mijnbeste maatje. Zie je- met dit soort events had ik meestal gelukt nooit op monsters te stoten terwijl de vechterhaantjes van de Are, Athena en nike cabin hun lolletjes hadden.
Het was niet dat ik vlaggnroof haatte- nee meestal was het wel lekker ontspannend- maar als zoon van Hypnos had ik niet meteen de beste skills om met mijn dagger de grootste monsters van me af te weren… En daarbij kwam nog eens mijn slaapprobleem… Terwijl ik metmijn teamlid het woud in gewandelt was en na een eindje geen monster noch Alicia gespot had voelde ik mijn hele lichaam slapjes worden. “Fuck Gus- dit is niet het moment om…” het moment dat ik het nog maar tegen mezelf mopperde voelde ik mijn oogleden toezakken en wel… Facefirst belande ik op het gras bovenaan de berg… en rolde helemaal naar beneden.
Geen clue hebbend dat ik in slaap gerold was- letterlijk was mijn teamgenote verder gaan zoeken naar monsters en belande ik een heel eind verderop. Hoelang in out was wist ik niet- maar na een klin snurk geluidje en een kreet die ik al te goed kende schoot ik wakker- nogsteeds wat slaapdronken en met een diepe frons op mijn voorhoofd. “Waar thefu-“ mopperde ik achterhalend in welk hjaartal ik me bevond vooralleer ik realiseerde dat ik in het bos was. De moddervegn en plukken gras die voor mijn ogen bengelden deed me met mijn ogen rollen. Natuurlijk was ik weer es in slaap gevallen.
“Vrdomme Gus-“ mopperde ik kwaad, mezelf omhoog duwend waarna ik een verlsagend poging ded om wat troep van mijn shirt te vegen maar helaas. Nu leek ik des te meer op een zwerver. Een ijzig monsterlijk geschril deed me opkijken- in het maanlicht zag ik het gigantische silhouet van een manticore doemen over een wel erg bekend gezicht. Izzy… Beduust keek ik vluchtig om me heen en greep mijn verloren dolk beet die 3 metes verderop beland was, waarna ik me met een looppasje naar haar toe beende. Izelle was fantastisch met wapens, maar ik kende deze wezens- venijnig, giftig en sneller dan je zou denken. “Iz! Rechts van je! “riep ik iets buiten adem als ik haar naderde- de klauwen van het beest haar aandacht afleidend terwijl de stinger klaar zat om aan te vallen. Niet meteen wetend wat te doen zocht ik gehaast achter een grote brok steen die ik in een poging naar het beest gooide om zijn aandacht te krijgen. “Hé giftig ding! Hierzo!”

[ bericht aangepast op 10 dec 2023 - 23:28 ]

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

11 dec 2023 - 12:35 Saureus is online

Saureus 1891

Izelle Riona Barlowe
The Thief • Daughter of Hermes • 21 years old

Outfit | The Forest | With -

De schorpioen mag er misschien wel gevaarlijk uitzien, maar hij is ontzettend sloom. Izelle’s behendige bewegingen laten een grijns op haar gezicht verschijnen. De vleugels die op haar schoenen zijn verschenen, helpen haar om van de ene naar de andere kant te hoppen. Ze weet iedere aanval te ontwijken en steekt op haar beurt met de dolk door het pantser. Een donkerblauwe vloeistof begint eruit te druppen. Ze weet dat het ‘’bloed’’ in de schorpioen iets anders werkt, dus ze zal toch aardig haar best moeten doen om het monster uit te schakelen. Al kan ze, zodra ze de vlaggen heeft, ook wegwezen.
Izzy trekt een vies gezicht als ze de dikke vloeistof aan haar dolk ziet plakken. 'Gadverdamme, dit is nog erger dan bloed,’ moppert ze, voor ze aan de kant springt voor een van zijn scharen. Ze weet nog net een van de vlaggen eraf te grissen, voor de schaar haar raakt. Met een zelfvoldane glimlach schuift ze de vlag in haar zak. ‘Nog twee,’ grijnst ze, wetende dat het haar wel gaat lukken. Ze klemt de dolk weer stevig in haar handen voor ze opnieuw een schaar ontwijkt die haar kant op komt. Ze staat op het punt haar wapen weer door zijn pantser te steken, als ze een stem hoort roepen. “Iz! Rechts van je!’’
De dame wist niet dat er nog iemand aanwezig was. Tijd om te kijken wie het is, heeft ze niet, want zodra ze haar hoofd naar rechts draait, ziet ze de stekel die haar kant op komt. Net voordat ze geraakt wordt, duikt ze onder de angel door. Ze leunt wat naar achteren en laat haar schoenen haar een stukje achteruit vliegen. Een paar meter verder laat ze zich weer op de grond zakken. Dat allemaal binnen enkele seconden. Nu ze wat verder van de schorpioen is, heeft ze tijd om te kijken van wie de stem afkomstig is, althans, dat was haar plan. De stem is haar namelijk weer voor. “Hé giftig ding! Hierzo!”
Die stem herkent ze uit duizenden. August.
Al meer dan een jaar heeft ze de jongen niet gesproken, beide leken ze er geen behoefte aan te hebben. ‘Gus?’ roept ze verbaasd. Ze ziet hoe de steen op de schorpioen belandt, waarna hij zich van Iz afwendt en richting August vertrekt. ‘Wat de fúck ben je aan het doen?’ De verontwaardiging in haar stem is duidelijk te horen. ‘Wil je dood ofzo?’
Zonder ook maar een seconde te twijfelen, rent ze naar August toe. No way dat hij het monster in zijn eentje aankan en bovendien gaat hij dus echt niet haar vlaggen stelen. Zij had deze schorpioen gevonden, de winst is voor haar. Eenmaal bij hem aangekomen, stopt ze met rennen. Haar ogen glijden kort over hem heen. Hij ziet er verschrikkelijk uit. Zowel zijn kleren als zijn gezicht zitten vol met blaadjes en zand, overduidelijk heeft hij weer de slechtste locatie uitgezocht voor een dutje. 'Ongelooflijk. Ik had alles onder controle en nu kom jij je ermee bemoeien? Wat doe je? Dit monster is van mij.’ Izzy kan niet geloven dat Gus haar vlaggen zou stelen, maar het is de enige verklaring die ze kan leveren. Waarom zou hij zich er anders mee bemoeien? Hij houdt niet eens van dit soort spelletjes.
Ze kantelt haar hoofd lichtjes naar beneden, terwijl ze haar wenkbrauwen wat optilt. Ze houdt haar ogen strak in de zijne, haar mondhoeken enigszins opgetrokken. Een blik die ze maar al te graag op hem gebruikt. Het krassende geluid van het monster, laat haar het oogcontact verbreken. Ze houdt de dolk voor zich uit en kijkt het wezen met een uitdagende grijns aan.

11 dec 2023 - 21:16 Ken_ is offline

Ken_ 18286

Son of Ares - HC - The edge of the forrest - Team Marvan <'3 -> Anoying Wynn and Hazel

Met een gefrustreerde brul gooide ik mijn speer in het gras, waarna ik nukkig mijn bips placeerde opeen brok steen die er ongelukkig bijlag. Klotevlaggenroof- geen één monster. “Wat een kutzooi- ik durf je te wedden dat die pedosnor van een Neil ons er express monserloos bijgelaptheeft! “ briesde ik kwaad. Mijn maatje Ivan leek ook even de spirit kwijt te geraken, dus poogde ik ons toch enig vorm van kans te geven door ons team op te gaan splitsen. “Als we geen monsters vinden-“ begon ik dan ook peinzend.” – Dan moeten we maar kampleden gaan terrorizeren” ik trok mijn wenkbrauw op aantonend dat mijn realisatie gewoon geniaal was. De monsters waren niet de enige manier om aan vlaggen te geraken en de regels stonden open om omgebogen te worden. Na enig overleg en de eis dat zeniet vlaggenloos zouden eindigen splitsten we op en dook ik verder het woud in- afgaand op stemmen van mogelijkse kampers en ja hoor ditmaal had ik eindelijk geluk. Zonder enige vorm van schaamte liep ik het veld op, mijn speer tussen mijn vingers draaiend terwijl ik het hoopje botten ruw aan de kant schopte
Voor me zat verderop niet alleen Hazel maar ook haar vriendinnetje Wynn lekker te wachten tot ik zou komen opduiken. De Apollo dochter leek gekwets- maar hé, dat was haar hele ding niet? Ik trok mijn neus even op en plukte één van de schedels van de grond af – waarna ik het ding even grondig inspecteerde er zeker van zijnds dat ik whineys aandacht zou trekken. “Wat een leger heb je hier liggen zeg.” Snoof ik, mijn vinger plukkens tussen de tanden van het levenloze skelet alsof ik een stukkie spinazie eruit poogde te vissen. Daarna richtte ik mijn ijzige blik op de twee onder de boom, iets over mijn schouder kijkend en bewoog het skelet zo dat het even leek alsof het aan het praten was. “Oh nee Mart is hier! Wat zou hij in helemsnaam kunnen doen!” piepte ik met een comisch hoog stemmetje, waarna ik het ding met een brede grijns en zonder verpinken op de grond gooide – de beenderen aan diggelend gooien hierdoor. “Ik kom jullie verlossen van die zware vlaggen! Geen applaus aljeblieft- ik weet dat ik geweldig ben.” Grimaste ik,waarna ik mijn speer hun rochting op wees. “Hop hop Wynn, hiergeven dan kun je je vriendinnetje als de ‘held’ die je bent naar de ziekenboeg shouwen’

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Index RPG Actieve Topics Zoek