[RPG • 100] Demigods & Divine Drama (CHB) • Speeltopic 1 - Speeltopics

1 mei 2023 - 12:28 Vanparys is offline

Na de godenoorlogen aan het begin van de 21ste eeuw, lijkt alles in Kamp Halfbloed relatief kalm. Eigenlijk bijna saai. Kampactiviteiten gaan hun gewone weg, kinderen van goden krijgen de erkenning die ze willen. Doordat alles zo vlot en normaal verloopt, begint er stilaan toch wat onrust te komen. De halfgoden willen actie; kunnen niet langer stilzitten. Sommigen van hen beginnen zelfs bewust onrust te stoken... en wanneer het Orakel opnieuw een profetie uitspuwt, lijken de gemoederen een kookpunt te bereiken...

Wanneer godenkinderen verdwijnen
Zal vrede in Kamp Halfbloed voorgoed wegkwijnen
Een zonnige zomer zonder slot
Openbaart de dageraad van een pijnlijk lot

Het is nu de zomer van 2023, een jaar nadat het Orakel van Delphi deze woorden door de mond van Rachel Elizabeth Dare uitsprak. De vakantie is een week bezig en de sfeer bereikt een vriespunt wanneer uitkomt dat Alicia Stanford, dochter van Iris, nu drie dagen vermist is. Hoewel de activiteiten gewoon als gepland doorgaan, is de spanning te snijden; onderlinge strubbelingen zorgen voor wantrouwen. De Kampers willen antwoorden, maar er is geen aanknopingspunt om bij te beginnen.

R O L L E N
Nummers = Cabin nummers • Rood = vermiste kamper • NPC (blauw) = Non Player Character; wordt door iedereen gespeeld • Doorstreept = dood • G = Gereserveerd • HC = Head counselor • Geen cabin voor jouw god van keuze? We fiksen dat wel.

1. Z E U S
• [HC - Lichamelijke vechttechniekeninstructeur] James Scott | 22 | 1.6 | Mexx / Satoru
•

3. P O S E I D O N
•
•

4. D E M E T E R
• Rhea Grace McCain | 20 | Mexx / Satoru
•
• [HC] Orlanda Stanislav | 15 | NPC • Iedereen

5. A R E S
• [Pegasusinstructeur] Katarina Madden | 17 | 1.3 | Marthe / Vanparys
• [HC] Mart Beckett | 22 | 1.4 | Saar / Ken_

6. A T H E N A
•
• [HC - Zwaardvechtinstructeur] Silas Lincoln Perry | 19 | 1.2 | Saar / Ken_

7. A P O L L O
• [Zangstondecoördinator] Hazel Evelynn Whitlock | 19 | 1.3 | Lisa / Saureus
•

9. H E P H A I S T O S
• Nicholas Aiden Woods | 22 | 1.3 | Lisa / Saureus
•
• [HC] David Wittbrand | 17 | NPC • Iedereen

10. A P H R O D I T E
•
• Caerwyn Teague | 18 | 1.5 | Marthe / Vanparys

11. H E R M E S
• [HC] Izelle Riona Barlowe | 21 | 1.2 | Lisa / Saureus
• [G] Paesano
• ~~Christian Owen Taylor | NPC - Iedereen~~

12. D I O N Y S O S
• Diana Chapman | 19 | 1/4 | Saar / Ken_
•
• [HC] Ilyas Zoilos | 14 | NPC - Iedereen

13. H A D E S
• [HC] Gavin Peter Nash | 19 | 1.6 | Xan / Silverwalker
•

14. I R I S
•
• [HC] Alicia Stanford | 17 | NPC - Iedereen

15. H Y P N O S
• Augustus Walker | 20 | 1.3 | Saar / Ken_
•
• [HC] Vera Kazimir | 22 | NPC • Iedereen

16. N E M E S I S
•
• ~~Michael Devin | NPC - Iedereen~~

17. N I K E
• [HC • Zwaardvechtinstructeur] Petra Diane Yaxley | 20 | 1.1 | Marthe / Vanparys
•

18. H E B E
•
•

19. T Y K H E
•
•
• [HC] Olyvia Beaumont | 19 | NPC - Iedereen

20. H E K A T E
• [Tijdelijk HC] Jules Sébastien Hunter | 20 | 1.2 | Marthe / Vanparys
• Aurora Millie Ashford | 20 | 1.5 | Lisa / Saureus
•

21. P H O B O S
• Yasuo Ida | 17 | 1.6 | Mexx/Satoru

O V E R I G (G R O T E H U IS)
• [Activities director] Neil Keaton | 31 | 1.4 | Saar / Ken_
• [Activities director] Chiron | ? | NPC - Iedereen
• [Oracle in the cave on the beach] Rachel | 30-ish | NPC - Iedereen
• [Camp director] Dionysus (Meneer D.) | ? | NPC - Iedereen

C A M P A C T I V I T I E S

• Zwaardvechten (Petra Yaxley, Silas Perry)
• Lichamelijke vechttechnieken (James Scott, ~~Caerwyn Teague~~)
• Boogschieten (Chiron, -, -)
• Pegasuslessen (Katarina Madden, -)
• Theorie - Monster vechttechnieken (-,-)
• Theorie - Mythologie (-, -)
• Kano races (Naiaden, -)
• Muurbeklimming (Saters)
• Zwemmen en strandtijd (Nereïden)
• Sport - Volleybal (-, -)
• Zangstonde aan het kampvuur (Hazel Whitlock, -)

R E G E L S

V A N D A A G, E E N W E E K N A D E S T A R T V A N D E Z O M E R.

De sfeer op Kamp Halfbloed is grimmig en het weer lijkt dat te weerspiegelen. Donkere wolken hebben zich verzameld boven het kamp, maar regenen doet het niet - dat gebeurt nooit in Kamp Halfbloed, toch? Deze ochtend bij het ontbijt werd meegedeeld wat een aantal kampers al vermoedden of wisten: Alicia Stanford, Head Councelor van het Iris-gebouw is sinds drie dagen vermist. Niemand lijkt te weten wat er precies is gebeurd, al lijken meerdere kampers zich verdacht te gedragen... Weten zij iets meer? Hebben zij iets met haar verdwijning te maken? En bovenal: kondigt dit de start van Rachels profetie aan?

In ieder geval is de spanning te snijden en net daarom hebben Chiron, Rachel en Meneer D (ook wel bekend als Dionysos) de andere Head Councelors deze voormiddag bijeengeroepen om een plan van aanpak te bespreken. De andere kampactiviteiten gaan zoals gepland door. Op het programma staan deze voormiddag: theorielessen, pegasuslessen en muurbeklimming. Niemand lijkt echter veel zin te hebben om te doen alsof er niets aan de hand is.

Het is 11u 's ochtends en de wolken zijn donker. Zo dadelijk gaat de Head Councelor meeting van start. Chiron, Meneer D en Rachel zijn reeds aanwezig en vragen zich af waar Neil zit. Het nieuws van Blue, Maeve en Hythams terugkeer heeft hen ondanks het rumoer blijkbaar nog niet bereikt. Meneer D ziet er zoals gewoonlijk ongeduldig uit, alsof hij er eigenlijk helemaal niet wil zijn, en Chiron kijkt bezorgd. De koekjes op tafel zijn voorlopig nog onaangeroerd, behalve dat ene dat Rachel net geërgerd in haar mond stopt.

MEETING
Alle NPC HC's zijn ondertussen ook aanwezig (Orlanda - Demeter; David - Hephaistos; Vera - Hypnos; Olyvia - Tykhe). Nog zin om je interactie nog af te werken? Ga je gang! Geef wel even het tijdstip waarop je post plaatsvindt aan als die zich nog voor de meeting afspeelt. Iedereen kan Chiron, Meneer D en Rachel besturen. Om het overzicht te bewaren van wat zij zeggen, wil ik vragen dat je die zinnen in het rood in je post zet. Vragen? Mijn deur staat open ^^

LUNCH
De meeting loopt tot een einde, maar een beslissing lijkt er niet echt gekomen te zijn. Zowel Sayah als Milan, net als een heleboel van de jongere Head Councilors bieden zich aan om op queeste te vertrekken en na wat geruzie wordt beslist om de meeting later verder te zetten met een kleinere groep. Rachel geeft aan dat het belangrijk is dat de queesteleider iemand is die dicht bij Alicia staat - en dat het nutteloos is om daar nu over te blijven kibbelen. "Daarnaast," kondigt Meneer D. aan, "ik heb honger." En daarmee lijkt de meeting gesloten.

Alle kampers verzamelen zich voor de lunch, elk aan de tafel van hun goddelijke ouder, zoals het hoort. Meneer D. geeft een korte speech om de gemoederen te bedaren... of hij daar in geslaagd is, is niet helemaal duidelijk.

"Blijkbaar vindt Chiron het belangrijk dat ik deze aankondigingen blijf doen, maar goed. De meeting was een ramp, zoals jullie onwaarschijnlijk al te weten zijn gekomen, maar het goede nieuws is dat Marion, Barry en Harold veilig terug zijn van hun queeste." Meneer D. last even een korte pauze in voor applaus en rolt met zijn ogen. "Ja, ja, we zijn allemaal doodgelukkig, hoera. Daarnaast mogen we vandaag... nog maar eens... een nieuwe kamper verwelkomen: César Swallow. Hij is vreemd genoeg nog niet door één van mijn familieleden geclaimd, maar ik vermoed dat we daar binnenkort iets van te zien zullen krijgen. Voorlopig zal Gebouw 11 hem met open armen ontvangen - ja, Isabella, geef hem straks maar een warme knuffel, als dat je lukt. Verder werden we vandaag vervoegd door twee oude bekenden die niet eens de moeite gedaan hebben om dat even te komen melden, waarvoor dank. Wynter Teagan, fijn om te zien dat je niet dood in een gracht ligt, Cedric Donovan en Arabella Asher. Ik ben er zeker van dat jullie ze allemaal vreselijk gemist hebben, maar ga ergens anders huilen. Voor vanavond heeft meneer Keaton een fijne, dodelijke variant op vlaggenroof bedacht. Hij verwacht jullie om tien uur stipt in het amfitheater om de spelregels uit te leggen." Meneer D. zucht even en kijkt naar Chiron, die knikt, waarna hij met een dikke laag sarcasme vervolgt: "Ik hoop van harte dat er niemand een bloederige dood sterft vanavond. Smakelijk."

De nimfen brengen het eten rond, waarna de kampers rechtstaan om er een deel van te offeren aan de goden.

V L A G G E N R O O F

[ bericht aangepast op 2 april 2024 - 12:46 ]

help

21 mei 2023 - 17:02 Saureus is offline

Saureus 1886

Izelle Riona Barlowe
The Thief • Daughter of Hermes • 21 years old

Outfit | Somewhere between the big house and the pavillion| With Caesar

❝ It's not the thief who is hanged
but one who is caught stealing.❞

❝ Fuck you,
you fucking fuck.❞

Izelle wil niets liever dan in een vliegtuig stappen en verdwijnen naar de andere kant van de wereld. Er is niets beters dan dat fantastische uitzicht en de rust die het met zich meebrengt. Als ze vanuit boven op de aarde neerkijkt, lijkt alles zo klein, alsof het niets is. Op hoge snelheden schiet ze dan door de wolken, waarbij ze regelmatig loopings en schroeven maakt. Al is dat wel afhankelijk van het vliegtuig waarin ze vliegt, een groot vrachtvliegtuig is daar namelijk niet ideaal voor.
De lucht brengt zo veel mogelijkheden met zich mee. Het is altijd druk op de weg, zelfs met lage snelheden krijgen de mensen het voor elkaar om ongelukken te veroorzaken. Maar in de lucht? Daar is nauwelijks iemand. Nog een voordeel van vliegen, dan heeft ze alle tijd voor zichzelf.
Met een grote omweg wandelt de jongedame richting het Grote Huis, haar gedachten zijn een beetje overal en nergens. Met Petra is ze in ieder geval niet meer bezig, want zij verdient haar tijd niet. Natuurlijk was Iz begonnen, maar in haar ogen heeft ze niet veel fout gedaan. Als Petra het had gevraagd, had ze de speld gewoon teruggegeven. Nou waarschijnlijk dan, de kans is altijd aanwezig dat ze in discussie gaat of iets dergelijks. Maar goed, dat is allemaal niet meer van belang, want Petra heeft haar speld terug en dus is iedereen weer blij.
Onderweg ritst ze nog een chocoladereepje uit iemands zak en stopt die in haar eigen zak. Daar kan ze straks lekker van genieten. Het stelen gaat haar zo goed af, dat het haast een beetje saai begint te worden. Dit is dan ook een van de redenen dat ze is gaan stelen van musea, dat geeft net wat meer kick dan kleine kindjes beroven op het kamp. Dat is namelijk te makkelijk voor woorden. Die naïve baby's hebben namelijk niets door.
’Hé, sorry dat ik stoor, ben jij Izzy?’ De dame stopt abrupt met lopen als ze haar naam hoort. Als hij niets had gezegd, was ze hem gewoon voorbij gelopen.
Haar ogen scannen de jongeman die voor haar staat. Hij lijkt ongeveer net zo oud als zij en is ongeveer 10 cm groter, waardoor ze iets omhoog moet kijken. Hij heeft bruin haar en groene ogen en als ze heel eerlijk moet zijn, is hij zeker niet lelijk. Een speelse grijns verschijnt dan ook op haar gezicht, is dit nieuw flirt materiaal?
’Misschien, misschien,’ grinnikt ze mysterieus. ‘Wie vraagt ernaar? Heeft Petra je gestuurd?’ vervolgt ze met een opgetrokken wenkbrauw, want ze weet maar nooit wat die meid allemaal van plan is. Ze verwacht namelijk ergens binnenkort wraak van die dame. Nogmaals glijden haar ogen over de jongen. Ze weet dat haar geheugen niet fantastisch is, maar ze durft te wedden dat ze hem nog nooit heeft gezien hier. ‘Wacht ben je nieuw hier?’ vraagt ze hem dan een tikkeltje verbaasd, want hij lijkt te oud voor zijn eerste jaar hier op het kamp. ‘Dat is waarom je me zoekt, right?' Ze wiebelt nog een keer met haar wenkbrauwen voor ze haar armen voor haar borst kruist. Ze weet nog niet zo goed wat ze met deze jongen aan moet. Mocht Petra hem gestuurd hebben, dan krijgt hij te maken met haar boze kant, maar als hij nieuw is… dan is het een heel ander verhaal. De kans is namelijk aanwezig dat hij een Hermes kind is en dat zou een reden zijn om aardig tegen hem te doen. Bovendien zag hij er niet heel intimiderend uit, zelfs een beetje teruggetrokken. Zijn stem en uiterlijk passen dan ook niet bij zijn lichaamshouding. Maar goed, daar zal ze nog niet over judgen, misschien heeft het hem wel heel veel moeite gekost om hier te komen. Al lijkt hij niet gewond, dus ook die optie gooit ze overboord. Ze begint langzaam nieuwsgieriger te worden naar de plotselinge verschijning van deze jongen. Zal het toeval zijn dat hij op de dag verschijnt dat de vermissing van Alicia bekend is gemaakt?
Het is natuurlijk makkelijker om gewoon zijn antwoord af te wachten, maar wat is daar nou leuk aan? Zelf speculeren is nou eenmaal een leuke bezigheid, vooral als een van haar speculaties uiteindelijk waar blijkt te zijn. Dan voelt het alsof ze een kleine overwinning heeft.

[ bericht aangepast op 21 mei 2023 - 17:03 ]

22 mei 2023 - 11:57 Vanparys is offline

Vanparys 27578

PEACE CANNOT BE KEPT
BY FORCE. IT CAN
ONLY BE ACHIEVED
BY UNDERSTANDING.

• KATARINA MADDEN •
Daughter of Ares | 17 | Cabin 5 → Pegasi stables (Aldara)

Toen Aldara leek te beseffen dat Kats humeur onder het vriespunt zat, pauzeerde ze even. "Sorry, teveel energie," zei ze, waarop Kat meteen haar hoofd schudde. "Al is dat je vast ook niet volledig onbekend."
De lach die uit Katarina's keel kwam, leek akelig veel op een snik, maar ze bood alsnog aan om even de wolken in te duiken. Misschien zou dat haar ook kalmeren.
"Hé, gaat het wel?" vroeg Aldara. Kat trok haar neus even op in de hoop niet te beginnen huilen. Wanneer Aldara haar schouder aanraakte, haalde ze die op en maakte ze een vreemde hoofdbeweging die het midden hield tussen een 'ja' en een 'nee'. Eerlijk gezegd wist ze niet meer wat ze met Mart moest, of waar ze heen moest. Ze voelde zich zo bekeken in Gebouw 5 dat ze nog liever gewoon in het bos ging slapen - maakte niet uit of de harpijen haar dan zouden oppeuzelen. Ze begon zich schuldig te voelen voor de beslissing die ze gemaakt had, maar het leed dat haar vaders hadden meegemaakt... ze kon het niet aan om van zoiets de oorzaak te zijn. En toch. Ze leefden in een wereld vol gevaren, ze wist dat ze een goede vechter was, dat ze eigenlijk haar talenten aan het verspillen was, maar... Moest ze het dan toch opgeven? Toegeven aan de agressieve razernij die ze zo vaak voelde? Even gewelddadig worden als haar broers, zussen en haar vader? Ze knipperde de opkomende tranen weg en duwde het gemis naar een tijd waar ze niet zo sentimenteel was, weg.
"Als het jou rust brengt, kunnen we zeker de wolken in. Een rit op een ochtend kan best prettig zijn," zei Aldara en Kat haalde opnieuw hulpeloos haar schouders op. "En alsjeblieft, zeg het me als ik Mart moet gaan slaan, ik doe het met alle liefde."
Hierop lachte Kat even. "Nee, dat zou hem alleen maar gelukkiger maken," mompelde ze. Ze wreef even in haar ogen terwijl Aldara een zadel uit de stallen haalde.
"Zullen we dan maar gaan?" zei Aldara nadat ze Terry opgezadeld had. Kat wreef het dier even over zijn neus toen hij enthousiast snoof en knikte naar Aldara.
"Zou ik... eh..." begon ze twijfelachtig, gefocust op het dier naast haar. "Ik eh... zou eigenlijk gewoon wel even een knuffel kunnen gebruiken." Ze keek opnieuw op naar haar beste vriendin en glimlachte schaapachtig. "Lijkt me wat gevaarlijk in de lucht. En als je liever toch even ergens anders heen gaat..." Ze maakte haar zin niet af, wilde Aldara niet pushen om iets te doen waar ze geen zin in had. Ze wilde haar ook niet pushen om bij haar te blijven, want blijkbaar vond niemand dat de laatste tijd leuk. Als haar vriendin liever ergens anders heen ging, dan was ze vrij om dat te doen. Hoefde ze niet naar Katarina's gezeik te luisteren.
Soms vroeg ze zich af of Aldara haar stiekem niet ook beoordeelde over de beslissing die ze gemaakt had. Als kind van Athena kende ze zelf ook het belang van strategie en van vechten. Kon ze dat aan de kant schuiven wanneer het om Kat ging?

[ bericht aangepast op 22 mei 2023 - 11:58 ]

help

22 mei 2023 - 12:15 Frodo is offline

Frodo 15032

MILAN VALERI

Son of Aphrodite ♡ Head Councelor ♡ The Big House ♡ With Sayah

“Ik weet het niet,” zei Sayah als antwoord op de woordeloze vraag die Milan gesteld had. Ook haar blik rende Petra achterna.
"Ja, je hebt gelijk," beaamde ze, toen Milan voorstelde om maar naar binnen te gaan. Hij hield zijn hand nog steeds naar haar uitgestoken maar ze leek hem niet te zien. Een wazige schijn gleed over haar anders heldere blik. In die paar seconden leek Sayah volledig in gedachten verzonken. Milan vroeg zich af waar ze precies zat... en vooral of hij er ook een plekje had. Mocht hij pretenderen dat hij belangrijk genoeg was daarvoor? Om in haar gedachtengang rond te mogen lopen, wanneer ze even weg was van de wereld?
Toen knikte Sayah en was het moment voorbij. "Ja, ik ga met je mee." Ze legde haar hand in die van Milan en met het grootste gemak, trok hij haar van de vloer. "Wat denk je dat er aan de hand is?"
Milan volgde Sayahs blik naar de openstaande deur. "Geen idee," antwoordde hij, al was dat niet de volledige waarheid. Petra en hij waren nog steeds erg goede vrienden en ze bracht hem regelmatig op de hoogte van haar leven en haar zorgen. Maar waar dit precies over ging, wist hij echt niet.
Sayah trok Milan mee naar binnen en hij liet zich maar al te graag leiden. Zijn ogen gleden een laatste keer over haar rug, lange haren en vormen. Het zou wel een heel interessante meeting moeten worden. Anders zou zijn aandacht continu bij Sayah zitten en wat er gebeurd was als ze zonet niet onderbroken waren geweest.
Milan keek rond zich in het Grote Huis, maar dat was volledig leeg. "Ik denk dat ze boven zit," mompelde hij. Milan ging Sayah voor naar de zolder van het Grote Huis, waar verschillende artefacten van vorige queesten lagen. Hij liep langs een opgezet hoofd van een Hydra en zijn adem stokte even in zijn keel toen hij de glinsterende, roze sjaal van zijn moeder herkende. Zelfs op een meter afstand kon Milan de zoete rozengeur ruiken, die Aphrodite ook steevast met zich meedroeg. Hij keek kort van de sjaal naar Sayah. Als hij hem rond Sayahs nek zou leggen, zou ze plotsklaps verliefd op hem worden. Milan grimaste. Alsof zijn krachten nog niet erg genoeg waren.
Milan liet de sjaal rechts van hun liggen en liep verder. Daar verderop op de grond, zat Petra. Ze hield iets in haar handen dat Milan niet kon zien en haar schouders gingen nog steeds schokkerig op en neer.
"Hé, Petra," Milan knielde bij Petra neer. "Gaat het wel?" Hij bekeek haar betraande gezicht en fronste. "Wie moet ik in elkaar gaan slaan?"

“Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien

22 mei 2023 - 12:29 Vanparys is offline

Vanparys 27578

THINGS JUST GOT
SUPER WEIRD
IT IS MY TIME
TO SHINE.

BLUE STELLAMARIS
Son of Poseidon | 22 | The surf of Long Island Sound (Maeve & Hytham)[size]

Hun queeste was makkelijk verlopen en daar was Blue alleen maar trots op. Hij, Hytham en Maeve leken het prima met elkaar te kunnen vinden (wat een verrassing was geweest, want Maeve maakte hem eerlijk gezegd meer dan eens ongemakkelijk). Afspraken verliepen moeiteloos, ze hadden weinig tegenslagen en wanneer die er toch waren, was het makkelijk ze uit te schakelen. Blue was in zijn element; hij was op zee en hij was nuttig, er kon gewoon niets mislopen. Hoe creepy Maeve ook was met haar schaduwen, ze bleken erg efficiënt om monsters af te weren. Blue was eigenlijk zelfs een beetje verwonderd dat ze zo makkelijk hun doel bereikten zonder kleerscheuren. Ach ja. Des te beter; hij zou niet klagen.
Het was toen ze van dat stomme eiland wegvluchtten dat de dingen minder rooskleurig werden, maar ook die vloedgolf van monsters wisten ze prima af te weren. Ze volgden hen niet eens het water in - Blue voelde zich bijna een kind van Tykhe (en verontschuldigde zichzelf meteen tegenover zijn vader, want hij was natuurlijk heel erg blij om diens zoon te zijn; niets dan respect).
Toen Blue het schip zichzelf de open zee in deed varen en zijn drietand dicht klikte zodat het weer een zakmes was, wilde hij eigenlijk vooral feestvieren. Misschien iets lekkers drinken, maar helaas had meneer D het hen verboden een voorraad alcohol mee te nemen in het laadruim. Blue zuchtte dromerig toen hij aan de balustrade van het schip over de zee keek, stelde zich al volledig het hele banket van die avond voor. Feest omdat ze heelhuids terug waren gekomen. Hij had toch wel een beetje honger - maar aan hun positie te raden, hadden ze slechts nog een halve dag varen voor de boeg.
"Er klopt iets niet," hoorde hij plotseling Maeves stem stilletjes. Blue deinsde wat terug van de rand van het schip, waar ze haar schaduwen langs de boeg deed dansen. Blue keek haar vragend aan en opende zijn mond om iets te zeggen. Het volgende moment had hij zeewater in zijn mond en lag hij op zijn gezicht bij Maeves voeten, die hem net op tijd onder de tentakel van het zeemonster door had kunnen trekken. Hij duwde zichzelf snel overeind en klikte zijn drietand open, focuste zich op het schip om dat bij het monster weg te krijgen, maar het was al te laat... Het schip viel niet meer te redden, zelfs al deed Blue nog zo zijn best om de stukken bij elkaar te houden met een hele hoop touwen. Helaas kon hij geen hout terug aan elkaar hechten. Het water sijpelde binnen terwijl Hytham en Maeve naast hem uithaalden naar het monster. Blue gooide zijn drietand naar de tentakel die zich gevaarlijk rond Maeve begon te bewegen. Een kanonschot klonk, maar Blue focuste zich op zijn vrienden, trok hen naar zich toe en dook het water in, waar hij een luchtbubbel rond hen creëerde zodat Hytham en de half-bewusteloze Maeve niet zouden verdrinken en zodat hij de brokstukken van het schip op een afstand kon houden. Toen hij zich omdraaide om weg te zwemmen, zag hij de lelijke kop van het zeemonster. Hij bad stil tot zijn vader om hen in veiligheid te brengen, om het monster van hen weg te halen, en voor hij het wist schoten Blue en zijn twee vrienden door het water, weg van het wrak, weg van het monster.
Blue snapte niet goed hoe ze zo snel terug in Long Island Sound geraakten, maar bedankte zijn vader er desalniettemin uitbundig voor in zijn hoofd. Ze kwamen een heel eind weg van de kust terug boven water, op een zandbank, en hij vloekte toen hij zag hoe erg Maeve eraan toe was. Hij trok haar de zandbank op, tegen haar zwakke protesten in. Hij keek paniekerig naar Hytham toen Maeve haar bewustzijn verloor.
"Ik moet haar naar Kamp brengen," zei hij. "Hou mijn schouder goed vast."
En toen dook hij de zee weer in en zwom hij op een onnatuurlijk snel tempo naar de kust van Kamp Halfbloed. Zijn spieren begonnen te trillen zodra zijn bovenlichaam het water verliet, Maeve in zijn armen. Hij had geen tijd om te checken of alles met Hytham wel oké was, schreeuwde gewoon om hulp.
"Hazel! Iemand haal Hazel, we hebben haar nodig!"

[ bericht aangepast op 22 mei 2023 - 12:29 ]

help

22 mei 2023 - 13:29 Vanparys is offline

Vanparys 27578

I am not looking
to escape my darkness.
I am learning to
love myself there.

• JULES SEBASTIEN HUNTER •
20 | Son of Hekate | Paviljoen (Hazel & Augustus)

Jules ving met gemak de druif die Augustus naar zijn hoofd gooide toen ze bij het paviljoen aangekomen waren. Hij stak hem in zijn mond en sloeg hem en Hazel gade terwijl die eerste veel te hard leek te proberen een goeie indruk bij Hazel te maken. Een fijne glimlach, ietwat ondeugend, sierde Jules lippen toen hij zich bedacht dat Augustus' gedrag heel misschien wel voortkwam uit jaloezie. Zou hij een oogje op haar hebben? Voelde hij zich bedreigd door Jules?
Hij beleefde hier teveel plezier aan. Straks werd hij nog arrogant. Om zijn handen iets te doen te geven, griste Jules wat voedsel van de ontbijttafel, zich afvragend of het er de hele ochtend zou blijven liggen, of dat de harpijen het vlak voor het middageten gewoon naar binnen schrokten. Hij leunde tegen één van de pilaren tegenover die waar Augustus zich tegenaan zette.
"Zeg-es," begon Augustus toen hij Hazel had weten te overtuigen wat eten binnen te spelen. "6 maand Kamp Halfbloed - ben je het al wat gewoon?" Deze keer was Augustus' glimlach zo fake dat Jules hem stiekem eigenlijk van zijn gezicht wilde slaan, maar hij hield zich in - zou een slechte indruk op Hazel geven. Het was net alsof de twee jongens rond haar stonden te dansen en zij het eigenlijk helemaal niet door had. Jules vroeg zich af hoe naïef een mens kon zijn - maar hij wist het antwoord. Heel erg naïef. Zo hadden er op de straten ook genoeg rondgelopen. Ergens zou Jules ze dankbaar moeten zijn. Het waren mensen die ervoor gezorgd hadden dat hij, Amy en Ryan nog een dag extra te leven kregen; mensen die wel degelijk bezorgd waren om hun lot. Maar aan het einde van de dag waren het vooral domme mensen geweest die niet goed genoeg op hun portefeuilles of hun gsm's of hun dure horloges letten - en Jules was nog steeds heel erg van mening dat het bezit van domme mensen voor iedereen fair game was.
"Nee, eerlijk gezegd," gaf Jules na een korte stilte toe. Hij keek naar zijn tenen, sloeg zijn armen over elkaar nadat hij een koekje had binnen gewerkt, keek toen weer op naar Augustus. De manier waarop hij zijn ogen in die van de andere jongen haakte, was bijna uitdagend. Maar het was wel echt de waarheid. Hij werd nog steeds wakker van nachtmerries; verward omdat hij in een deftig bed lag, omdat er van Amy en Ryan geen spoor was. Hij voelde zich nog steeds opgejaagd, alsof iemand hem elk moment kon meesleuren en bij de politie kon uitleveren. Hij vertrouwde niemand - net zoals hij dat op straat gedaan had - en was eigenlijk steeds blijven leven alsof vandaag zijn laatste dag was. Het was ook de reden dat hij twee minuten geleden overgebleven ontbijt in zijn broekzakken gepropt had. "Het blijft vreemd om een plekje te hebben dat van mij is," verduidelijkte hij. "Voelt een beetje surreëel."
Jules liet zijn blik naar Hazel glijden, die plotseling heel erg afwezig leek. Haar blik was gefixeerd op iets achter Jules, voorbij het paviljoen, in de richting van het strand. Hij fronste. "Hazel, alles oké?" zei hij terwijl hij zich omdraaide. Hij ving een glimp op van Blue met een bewusteloze Maeve in zijn armen.
"Ah shit," vloekte hij. "Volgens mij gaat iemand best Chiron halen."

[ bericht aangepast op 22 mei 2023 - 13:30 ]

help

22 mei 2023 - 14:36 Vanparys is offline

Vanparys 27578

When angry,
count to ten.
When very angry,
swear.

• PETRA DIANE YAXLEY •
20 | Nikè | Ergens tussen het paviljoen en het Grote Huis (Izelle)

De eerste tree kraakte toen Petra er haar voet op zette. De tranen liepen nog steeds over haar wangen toen ze op de bovenste verdieping aankwam en de zolderdeur open deed. De muffe geur van oude relikwieën dreef haar te gemoed. Ze klemde de krans in haar hand, voelde niet hoe het door haar huid prikte en bloed ving. Ze ging binnen en sloot de deur weer achter zich.
De meeste relikwieën die er lagen, waren trofeeën die halfgoden van hun queeste mee terug naar Kamp hadden genomen. Ze merkte een minotaurushoorn op, liet haar ogen langs de roze sjaal van Aphrodite glijden. Het waren allemaal voorwerpen die nooit meer gebruikt werden. Haar moeders lauwerkrans zou hier goed thuishoren.
Petra liep naar het einde van de ruimte, waar nog een aantal lege plekjes over waren. Voorzichtig legde ze er de krans neer, waardoor ze het bloed opmerkte en geschrokken naar haar hand keek. Kun je nog niet eens dat goed doen. Ze sloeg haar ogen naar het plafond terwijl ze de krans opnieuw vastnam om hem af te kuisen.
"Het spijt me, moeder," mompelde ze zacht terwijl ze langs één van de kasten naar beneden gleed om op de grond te gaan zitten. "Ik vrees dat je me fout ingeschat hebt."
Er kwam geen antwoord. Geen gevoel dat haar moeder haar gehoord had, dat ze haar woorden erkend had. Petra haalde een hand door haar haren.
Izzy had gelijk. Ze had bijna haar beste vriendin vermoord, enkel en alleen doordat die stomme eikel van een Silas... Ze schudde haar hoofd, trok haar knieën naar haar borst en legde er haar hoofd op. Beter even de tranen uitzitten dan rood en vlekkerig de vergadering bij te wonen.
Jouw schuld, zei een stemmetje in haar hoofd. Thea, Hazel; je doet altijd alles fout.
Het waren geen onbekende woorden. Elke week had Petra wel eens een moment waarop het stemmetje in haar hoofd alle slechte dingen die ooit in haar leven gebeurd waren, op haar stak. Meestal kon ze het afweren - ze had goede dingen gedaan, ze was goed in wast ze deed, ze was een goed mens en het stemmetje was een leugenaar - maar nu... nu ze de woorden luidop van een ander gehoord had... Wat als ze tegen zichzelf aan het liegen was? Wat als ze de waarheid gewoon niet durfde zien? Dat de reden waarom ze steeds vuurtjes bluste en daar goed in was gewoonweg was dat ze die zelf had aangestoken?
Petra schrok op toen ze voetstappen vlakbij zich hoorde - ze had niet eens gemerkt dat nog iemand de ruimte binnengekomen was.
"Hé, Petra," zei Milans zachte stem toen hij bij haar neerknielde. Ze deed overhaast een poging om de tranen weg te vegen, om te verbergen dat ze niet oké was, maar het was natuurlijk al te laat. "Gaat het wel?" Een frons speelde tussen zijn wenkbrauwen. "Wie moet ik in elkaar gaan slaan?"
Petra deed een poging om te lachen, maar het kwam maar halfslachtig uit haar mond. "Mij, waarschijnlijk," zei ze stil, waarna ze haar benen plat op de grond liet vallen. Ze hield haar handen tegen haar wangen, in een poging af te koelen. Ze had niet door dat ze met die beweging bloed aan haar gezicht smeerde. De lauwerkrans lag op haar schoot, een kleine druppel bloed op haar rechterdijbeen. Ze forceerde een glimlach maar keek Milan niet aan. "Sorry, ik ben een beetje stom aan het doen."

[ bericht aangepast op 22 mei 2023 - 14:37 ]

help

22 mei 2023 - 21:03 MeIinoe is offline

MeIinoe 1432

Only one of us gon' make it out alive and it's not you.

Carter-James King

20 🗲 Son of Zeus 🗲 Head Counsellor 🗲 Outfit 🗲 With Nicholas 🗲 Workplace

Na zijn gebruikelijke ochtendroutine, was Carter naar de werkplaats gelopen. Een tijdje geleden had hij Nick gevraagd hem een speer te maken en hij kon deze vandaag halen.
En dus liep hij de werkplaats binnen, waar hij niet lang hoefde te zoeken naar de juiste zoon van Hephaestus die hij zocht.
Carter begroette de jongen en kwam meteen ter zake.
Op de zoon van Hephaestus zijn gezicht was een verbaasde uitdrukking te zien nadat Carter had gevraagd hoeveel hij moest betalen voor de speer.
‘’Je hoeft niet te betalen, alles wat ik voor het kamp doe is vrijwillig. Dus maak je geen zorgen over dat,’’ was Nick zijn antwoord.
Nu was het Carter die een verbaasde blik op zijn gezicht had, nadat hij kort met zijn ogen had gerold.
Carter maakte zich geen zorgen om geld. Hij had genoeg. Zijn grootouders waren rijk. Niet alleen dat. Na het overlijden van zijn moeder, had hij haar trustfund geërfd toen hij achttien werd - waar hij tevens ook toegang kreeg tot zijn eigen.
Nee, geldzorgen had Carter niet. En die zou hij ook nooit hebben.
Dat Nick het werk vrijwillig deed verbaasde hem. De jongen kon een hoop verdienen door er geld voor te vragen.
‘’Als je dit nou buiten de zomer om had gevraagd, dan was het een duur grapje geweest,’’ grapte Nick vervolgens.
De zoon van Zeus grijnsde licht.
‘’Ik zal het onthouden,’’ was zijn antwoord.
Nick overhandigde hem de speer. Carter nam de speer aan en bekeek het nog eens goed.
De speer zag er echt goed uit.
Aandachtig luisterde hij naar de uitleg die Nick gaf bij de speer, nadat Carter hem gecomplimenteerd had over hoe de speer eruitzag.
‘’Bedankt, ik vond het maar saai om er een standaard speer van te maken, dus vandaar de versieringen. Bovendien is het wapen zo gemaakt dat het elektriciteit kan geleiden, dus het zou goed moeten samenwerken met jouw krachten. Zo niet, dan moet je even terugkomen en dan pas ik het aan,’’
Kort knikte Carter.
Hij kreeg meer dan hij had gevraagd.
Het geleiden van elektriciteit was mooi meegenomen.
Hoe perfect Carter ook met zijn zwaard overweg kon, het kon geen elektriciteit geleiden. Toch betwijfelde hij dat de speer zijn favoriete wapen zou worden.
De ring die veranderen kon in zijn zwaard had hij van zijn vader gekregen. Jaren geleden. Carter had succesvol een queeste afgerond. Bijna perfect zelfs. Het was een van zijn eerste quests geweest, aangezien hij dertien was. Zijn twee partners en hij waren er zonder al te veel kleerscheuren van afgekomen en hadden de queste sneller afgerond als verwacht in de eerste instantie. Nadien mochten ze naar Olympus om de reden van hun queeste terug te overhandigen.
Echter wist hij zeker wel raad met de speer. Vanmiddag kon hij ermee oefenen, na zijn verplichtingen als Head Counsellor natuurlijk.
Waar de anderen juist energie leken te verliezen doordat het eruitzag alsof er een storm op komst was, kreeg Carter er juist energie van. Als het ook aan hem lag, hadden ze vaker dit soort weer.
‘’Bedankt man,’’ zei hij, terwijl Carter de speer wat door zijn handen liet gaan. ‘’dit gaat goed komen en anders laat ik het je weten’’ Zijn toon was zelfverzekerd en liet geen ruimte over voor twijfel.
Hij kon al voelen hoe de elektriciteit goed door de speer geleid kon worden. Zijn vingertoppen tintelden ervan.
Kort volgde Carter Nick zijn blik, naar een van de laatstgenoemde zijn halfbroers - die een scheef zwaard in zijn handen heeft.
‘’Ik heb weinig verstand van het maken van wapens, maar dat ziet er niet uit alsof het klopt,’’ merkte hij op, terwijl hij zijn blik weer richtte op Nick en weer ter zake kwam. ‘’Weet je zeker dat je er niets voor moet hebben?’’ Het was zijn laatste aanbod. Nick had meer werk gedaan dan Carter had gevraagd, dus de jongen had het verdient. Carter bleef echter niet vragen.
‘’Ik zou zeggen probeer het wapen uit, als het niet goed is dan kom je terug en als je niet terug komt, dan weet ik genoeg en als je iets verliest of mist, dan ligt het niet aan het wapen, maar aan jou, want mijn wapens zijn gewoon perfect,’’
Op het gezicht van Nick was een speelse grijns te zien.
Carter lachte even en schudde zijn hoofd.
‘’Ik verlies of mis niet," antwoordde hij met een grijns op zijn gezicht. Hij liet het einde van de speer op de grond rusten. ‘’Moet je zo ook naar The Big House?’’

[ bericht aangepast op 22 mei 2023 - 21:03 ]

Tommi, ich glaub, ich hab' Heimweh. Ich will mal wieder am Rhein stehen.

22 mei 2023 - 23:00 MeIinoe is offline

MeIinoe 1432

It's you and me, there's nothing like this. Miss Americana and The Heartbreak Prince.

Violet Ivy Bailey

19 ❀ Daughter of Demeter ❀ Mythology instructor ❀ Outfit + hair with some tiny yellow flowers in there ❀ With Mart ❀ Somewhere in nature

Haar ogen vielen op de gebalde vuist van Mart toen ze uit de bosjes tevoorschijn kwam.
Met een toon in haar stem die zowel opgelucht als gespannen was, zei ze hem dat hij haar had laten schrikken.
Mart liet zijn vuist zakken en ontspande zijn hand.
‘’Gebeurd wel eens vaker,’’ grimaste hij, terwijl hij zijn schouders had opgehaald.
Een kleine zucht rolde over haar lippen bij die woorden.
Terwijl haar hart langzaam weer op normaal tempo klopte, wikkelde haar zweep zich weer om haar pols heen.
Ze had het vier jaar geleden van haar moeder gekregen. Toen ze vast op het kamp kwam te wonen. Waarom ze het had gekregen wist ze niet precies, maar sinds de eerste dag was het haar wapen. Met veel wapens kon ze niet overweg, echter met de zweep wel. Het leek soms alsof het een verlengde van haar was.
‘’Ik dacht dat je een of andere creep was die –’’ Ze maakte haar zin niet af. Kort schudde ze haar hoofd. De verdwijning van Alicia spookte door haar hoofd. ‘’Laat maar, ik overdreef,’’
Verman je, Vi.

Haar ogen waren gevallen op een bloem die verschenen was voor haar voeten.
Een rood bloemetje. Klaproos.
In de rest van het veld waar ze stonden waren geen andere kleine, rode bloemen te bekennen. Het was Violet wel vaker overkomen dat ze een bloem had laten ontstaan bij emotie.
Ze had voorzichtig een stapje achteruit gedaan om de bloem voorzichtig op te pakken alvorens ze deze aan Mart gaf - erbij zeggende dat de bloem goed bij hem kleurde.
De zoon van Ares hield het bloemetje kort bij zijn haar.
‘’Rood mijn kleur? Hoe kom je daar nou bij?’’ grapte hij.
Violet glimlachte lichtjes.
‘’Ik had een vaag vermoeden,’’ sprak ze zachtjes.
Mart keek even bedenkelijk.
‘’Ik vrees dat bloemen in mijn haar niet zullen blijven-’’ begon hij. ‘’In Flanders fields the poppies blow,’’
Ietwat verbaasd keek ze op.
‘’Waarvan is dat?’’ vroeg ze hem.
Nog altijd hield hij de klaproos vast.
‘’Mag ik?’’ Mart knikte naar het bloemetje en vervolgens naar haar haren.
‘’Ja,’’ fluisterde ze - meer wilde er niet uit haar keel komen. Langzaam knikte ze ook nog ter bevestiging, indien haar stem te zacht was geweest.

Ergens in haar achterhoofd hoorde ze de waarschuwing van Aldara. De dochter van Athena had ooit een relatie gehad met Mart, die niet al te best geëindigd was. Een tijdje geleden had Aldara Violet dan ook aangesproken dat hij niet te vertrouwen was en een dag haar hart zou breken.
Sindsdien bleef die gedachte ergens in haar achterhoofd elke keer wanneer ze tijd spendeerde met de jongen.
Maar het kon niet waar zijn. Toch?
De jongen die Aldara beschreef was geheel anders als de jongen met wie ze nu was.

Focus.
Violet hield even haar adem in toen Mart zijn hand dichter bij haar kwam. Hij schoof teder de klaproos achter haar oor.
‘’Zo kan ik er ook beter naar kijken, niet?’’ glimlachte hij.
Haar hartslag sloeg weer op hol. Nu voor geheel andere redenen dan zonet. Wel weer door Mart.
Violet voelde haar wangen rood worden.
‘’Ik neem je woord ervoor,’’ Een glimlach sierde haar lippen na het uitspreken van haar woorden.

Ze volgde even zijn blik richting de lucht.
‘’Denk jij dat dit iets te maken heeft met de profetie?’’
De hele dag was het weer al anders dan normaal. Waar normaal de zon scheen, leek nu alsof ieder moment de hel los kon barsten - figuurlijk gesproken natuurlijk.
‘’Hopelijk niet, maar ik ben bang van wel.’’ antwoordde ze bedachtzaam. ‘’Met de Head Counsellors meeting zullen ze het wel benoemen, denk ik,’’ Zelf hoefde Violet niet heen. Haar jongere halfzusje Orlanda was de Head Counsellor van de Demeter cabin, gezien zij al langer aanwezig was op kamp.

Tommi, ich glaub, ich hab' Heimweh. Ich will mal wieder am Rhein stehen.

23 mei 2023 - 17:24 Elentiya is offline

Elentiya 12318

The scar I gave you, how does it feel? Like love. I thought we hated each other. That too.

Sayah Argyris

21 ✦ Nemesis ✦ The Big House ✦ With Milan

Moeiteloos trok Milan haar overeind en eens Sayah met beide benen, in ieder geval lichamelijk, terug op aarde was beland, keek ze stilletjes naar de deur waarin Petra was verdwenen. “Geen idee,” beantwoordde Milan de vraag die ze hem gesteld had, met of hij misschien wist wat er gebeurd was. En ergens klonk het ook logisch, want hij was tot op dit moment bij haar geweest en niet daar waar Petra zich bevond had. Sayah humde zachtjes, liet een frons tussen haar wenkbrauwen in verschijnen en trok Milan achter haar aan het Grote Huis binnen. Daar troffen ze echter Petra niet meteen aan. De benedenverdieping was leeg en zelfs van de andere, die zich hadden moeten verzamelen voor de bijeenkomst, was nog geen spoor te vinden.
”Ik denk dat ze boven zit,” zei Milan, slechts een paar tellen voordat Sayah haar mond wilde openen om te vragen waar hun vriendin kon zitten. “Ah, natuurlijk,” fluisterde de brunette zacht, bedenkelijk. Stilletjes liep ze achter Milan aan naar de zolder toe en onderweg twijfelde ze meerdere keren of dit wel het juiste moment was om met hem mee te gaan. Ze hadden samen de zolder echter sneller bereikt dan dat Sayah haar keuze kon maken, alsof ze nog steeds een beetje met haarzelf in de knoop was.
Ze liepen langs de verschillende artefacten en hoewel het wapen er nog niet lag, was Sayah ervan overtuigd dat binnen nu en een paar dagen het zwaard van haar moeder hier ook bij zou liggen. Hytham was al een paar weken weg, zolang kon het nu toch niet meer duren vooraleer hij, Maeve en Blue terugkwamen? Wanneer ze de herkenbare sjaal van Milan’s moeder opmerkt, kruist haar blik voor luttele seconden met dat van Milan. Een nieuwe frons verscheen tussen haar wenkbrauwen toen ze de vlaag van een grimas over zijn gezicht heen zag trekken, waardoor ze heel even op haar plek bleef staan toen Milan weer verder liep. Waar dacht hij aan, toen hij zo-even van Aphrodite’s sjaal naar haar keek? Dacht hij deze nodig te hebben? Of was het slechts een wild idee geweest dat door zijn hoofd heen brak? Slechts een korte vraag; wat als?
Sayah slikte een keer. Ze kende de krachten van zijn moeder maar al te goed, net als ze ook niet helemaal in het ongewisse was over het zijne, maar Sayah had de sjaal niet nodig. Net als dat zijn met krachten gevulde aanrakingen niet nodig waren om haar hoofd op hol te doen slaan en een explosie aan gefladder binnenin haar los te laten. Sayah had Milan niet eens in de buurt nodig om te weten wat er door haar heen ging als ze enkel en alleen maar al aan hem dacht. Het was een besef dat een paar dagen geleden al tot haar doorgedrongen was, maar waarvan ze niet goed wist hoe dit precies aan te pakken.
Een halfslachtig en verdrietig lachje doorbrak Sayah’s stille overpeinzingen, waardoor ze algauw weer terug in beweging kwam. Langzaam kwam ze dichterbij, niet goed wetende of Petra nu op dit moment ook wel op haar aanwezigheid zat te wachten. “Hey,” zei Sayah zacht en met een geruststellende uitdrukking op haar gezicht terwijl ze vlak achter Milan ging staan. In tegenstelling tot Milan, die door zijn knieën was gezakt, bleef Sayah recht overeind staan — nog altijd in twijfel over wat ze nu precies moest doen. Dan ziet ze de veeg met bloed op Petra’s wang, evenals de druppels op haar dijbenen wanneer haar blik over de dame heen schoof. “Wat is er gebeurd?” vroeg ze vervolgens, haar hoofd een klein stukje gekanteld.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

24 mei 2023 - 11:56 Saureus is offline

Saureus 1886

Nicholas Aiden Woods
The Smith • Son of Hephaistos • 22 years old

Outfit | The Forge | With Carter

❝ I always liked to play
With fire.❞

❝Darling, I'm everybody's type.❞

Nicholas trekt een wenkbrauw op als hij de verbaasde blik op het gezicht van Carter ziet. De jongen is duidelijk niet op de hoogte van zijn service voor het kamp. Nick wil namelijk iedere halfgod de gelegenheid bieden om een wapen te krijgen die perfect is voor hen, een goed wapen is namelijk het halve werk. Niemand kan goed omgaan met wapens die te zwaar, groot, licht of wat dan ook zijn. Alleen die Ares kids lijken er geen probleem mee te hebben, maar zij zijn nou eenmaal barbaars, totaal geen respect naar het wapen toe.
‘’Ik zal het onthouden,’’ zei Carter uiteindelijk, waarop Nick enkel kort knikte. Met een brede glimlach op zijn gezicht kijkt hij toe naar de reactie van de jongen op de speer. Aan zijn ogen kan hij al zien dat hij goed werk heeft gericht. Niet dat hij anders had verwacht, maar het is toch een mooie ego boost.
‘’Bedankt man.’’
Nick wuift het complimentje een beetje weg. ‘Geen dank hoor, ik doe het met plezier,’ zegt hij hem, terwijl hij met een hand een keer over de tafel veegt om alle krullen metaal op te ruimen. Of nou ja, het ligt nu op de grond, maar dat is voor hem opruimen. Hij laat altijd iemand anders de vloer vegen hier, vaak een van de newbie’s die toch niet overweg kunnen met het smeden zelf.
‘’dit gaat goed komen en anders laat ik het je weten’’ De zelfverzekerde toon laat Nick weten dat dit inderdaad helemaal goed moet komen. ‘Ik had niets anders verwacht,’ grijnst hij hem toe. Ze hebben een tijdje terug namelijk een quest voltooid samen, dus Nick is zeker wel op de hoogte van alle sterke punten van Carter. De twee zijn echt een fantastisch duo wat betreft gevaarlijke quests. Voor intelligentie moeten ze hem niet kiezen, want hij is zeker niet slimmer dan de meeste hier. Gewoon lekker gemiddeld en dat is ook prima.
‘’Ik heb weinig verstand van het maken van wapens, maar dat ziet er niet uit alsof het klopt,’’ merkte ook Carter op. Een zacht lachje rolt over zijn lippen. ‘Dat klopt inderdaad niet, maar ik hoop dat hij het zelf ook inziet. Anders hebben we wel een probleempje.’ Hij vindt het heerlijk om zijn halfbroers en -zussen een beetje te plagen als hun projectjes niet helemaal lopen zoals gepland. Maar hij zal hen wel altijd helpen om dat op te lossen, zo aardig is hij dan weer wel. Al wacht hij daar wel mee totdat ze naar hem toe komen of totdat het echt compleet de verkeerde kant op gaat. Hij vindt namelijk dat je het beter leert als je er zelf achter komt.
‘’Weet je zeker dat je er niets voor moet hebben?’’
Nick schudt zijn hoofd. ‘Nee, geen zorgen. Ik verdien gedurende het jaar meer dan genoeg om dit vrijwillig te kunnen doen. Bovendien zijn er een aantal oudere halfgoden die dit ook sponseren, dus het komt wel goed,’ verzekert hij de zoon van Zeus. Als er iets is waar de jongen zich geen zorgen over maakt, dan is het wel geldzaken. Hij verdient genoeg om zichzelf te kunnen voorzien en bovendien zijn eigen plekje te kunnen betalen. Al gaat een deel van zijn geld ook naar zijn zusje, want hij vindt het heerlijk om haar te verwennen.
‘’Ik verlies of mis niet," Nick kan het niet laten om zacht lachend met zijn ogen te rollen. ‘Met deze speer zeker niet,’ grijnst hij terug. ‘’Moet je zo ook naar The Big House?’’ Opnieuw schudt de jongen zijn hoofd. ‘Nee ik geen head councelor, remember?’ grinnkt hij met een plagende knipoog. ‘Ik heb het afgestaan aan David Wittbrand, want ik had totaal geen zin in al dat HC gezeik. Ik ben hier alleen voor mn wapens en voor die paar activiteiten die leuk zijn,’ gaat hij grinnikend verder. Hij gaat dan ook alleen naar de activiteiten die actie hebben, zodat hij zich niet gaat vervelen. ‘Maar jij moet zo gaan dan niet?’ vraagt hij hem met opgetrokken wenkbrauw. ‘Enig idee wat er aan de hand kan zijn met… euh.’ Hij wrijft nadenkend over zijn nek. ‘Alice? Aisha?’ Hij wuift het snel weer weg. ‘Goed, je weet wie ik bedoel.’ Er is namelijk ~~nog~~ maar 1 iemand vermist, dus de kans dat Carter niet weet over wie hij spreekt, is redelijk klein.

24 mei 2023 - 13:17 Basim is offline

Basim 18633

Hytham Argyris

21 ✼ Nemesis ✼ At the beach ✼ With Maeve and Blue

Hoewel Hytham wist dat quests gevaarlijk waren, had hij eigenlijk wel heel erg uitgekeken naar de eerste quest die hij zelf zou leiden. Hij wilde zijn moeder graag trots maken en hij had twee vrienden uitgekozen om mee op quest te gaan, al wist hij ook wel dat Maeve en Blue niet helemaal comfortabel met elkaar waren. Helaas moest hij wel. De quest profecy had benoemd dat hij familie mee moest nemen, wat zijn tweelingzus Sayah of nichtje (eigenlijk tante, maar dat klonk fout) Maeve inhield. Geen haar op zijn hoofd dat eraan dacht om Sayah op een quest mee te nemen, dat kon alleen maar fout gaan, dus werd het Maeve, al voelde hij zich daar ook niet honderd procent comfortabel bij. Hij was nu eenmaal enorm beschermend naar familie toe en hij wilde Blue ook niet laten zitten. En Blue wilde hij nu eenmaal ook heel graag mee omdat je niet op een quest naar een eiland kon gaan zonder een kind van Poseidon, dat was vragen om problemen.
De quest zelf ging zo probleemloos dat des te dichter ze bij Camp Halfblood kwamen op hun terugreis, des te wantrouwender Hytham werd. Zijn moeder was de godin van wraak en evenwicht. Ze hadden te veel geluk op deze quest, dus het moest fout gaan, het kon niet anders. Maar wanneer? Ze waren al zo dicht bij thuis dat Hytham al bijna de aardbeienvelden kon ruiken bij wijze van spreken.
Het zwaard van Nemesis hing nu aan zijn riem en ergens vond hij het jammer dat hij het wapen slechts tijdens deze quest kon gebruiken, daarna moest het terug naar zijn moeder. Zijn hand rustte op het gevest van het zwaard, terwijl hij met zijn ogen over de oceaan speurde, zoekend naar het monster dat ging voorkomen dat deze quest vlekkeloos zou verlopen.
‘Er klopt iets niet,’ hoorde hij Maeve mompelen terwijl ze op hem af kwam gelopen en hij was blij niet de enige te zijn met dit gevoel. Hij wilde op haar af lopen op het moment dat er vanuit het niets een tentakel uit de zee verscheen en zich vol op het dek van hun schip knalde. ‘Hytham!’ klonk uit de richting van waar hij Maeve zojuist had gezien en zonder te twijfelen trok hij het zwaard uit zijn schede. Nu was niet een goed moment om proberen beter om te kunnen gaan met zijn zweep en hij wist dat het zwaard de kracht bezat die ze nodig hadden voor dit gevecht.
Met een schreeuw begon hij in de hakken op de tentakel, maar dit leek het monster alleen maar kwader te maken en een tweede tentakel verscheen. Hytham wist deze maar net te vermijden, maar gebroken stukken hout maakten kleine sneden in zijn huid. Hij zou sowieso splinters uit zijn ledematen moeten plukken als ze eenmaal veilig waren. Tijdens het vechten probeerde hij zich richting Blue en Maeve te bewegen. Hopelijk bezat het zwaard een of andere kracht dat hen zou beschermen, al durfde hij er ook niet op te vertrouwen. Nee, hij zou het met zijn eigen vechtkunsten moeten doen en hopelijk kon Blue als zoon van Poseidon iets doen, al vreesde hij ervoor.
Het schip begon onder zijn voeten uit elkaar te vallen en Maeve zag er verre van goed uit. Om één of andere reden was zij degene die het hardst geraakt werd in de aanval, niet hij. Wat een wreed spel speelden de goden soms ook, waarom niet hij dan? Hij was degene met het zwaard waar al de monsters opeens op af leken te komen. Of hield het hen ook weg van hem zodra hij ermee vocht? Zowel geluk als ongeluk was dat, zo typisch van zijn moeder.
Op het moment dat Hytham weer naar de kraken wilde uithalen als een soort van wanhopige laatste daad om zijn vrienden te redden, trok Blue hem plots van de boot. Hytham schreeuwde verrast, maar al gauw had hij door dat hij onder water gewoon kon ademen en dat iets hen wegstuwde van hun boot en de kraken. De goden zij dank dat hij zo slim was geweest om Blue mee te vragen. Zonder hem waren ze nu vast verdronken. Zonder hem had hij Sayah alleen achter moeten laten en alleen al de gedachte deed tranen opwellen in zijn ogen. Hytham gaf zich over aan Blue en de manier waarop hij hen in veiligheid aan het brengen was. Er was niets anders wat hij kon doen dan wachten tot ze eindelijk het land hadden bereikt. Dan was het tijd om voor Maeve te zorgen, om te kijken hoe erg de schade was.
Eindelijk bereikten ze het land, al was dit helaas voor korte duur. Ofja, land, ze waren op een zandbank terechtgekomen en de kust leek nog zo ver weg. Maeve was een heel eind weg aan het mompelen, maar niets maakte sense, gaf alleen maar aan in wat voor slechte staat ze was.
‘Maeve,’ bracht Hytham uit en hij liep al op Blue af om hem te helpen haar te ondersteunen. Precies op dat moment raakte ze buiten bewustzijn en Hytham beet zijn tanden op elkaar om het niet uit te schreeuwen. Stilletjes bad hij tot zijn moeder om hen na al de pech met de kraken toch weer wat geluk te schenken. Hij probeerde met zijn eigen krachten of hij Maeve’s pech kon counteren, al zou hij pas later merken of het echt resultaat zou hebben.
‘Ik moet haar naar Kamp brengen,’ merkte Blue op en Hytham kon in eerste instantie alleen maar knikken. ‘Hou mijn schouder goed vast.’
‘Alsblieft, ja, wees snel, ik weet niet hoe lang ze het nog volhoud.’ Hij zou het zichzelf nooit vergeven als Maeve zou sterven op zijn quest. Hij had naar de profetie geluisterd, waarom ging het dan nog steeds mis? Hytham greep Blue’s schouder vast en liet zich weer meeslepen door de jongen, door de golven. Hopelijk zouden ze gauw het kamp bereiken, was er daar iemand beschikbaar om hen gauw te komen helpen. Hopelijk was Hazel in de buurt, hij wist dat zij alles zou doen om Maeve te redden.
‘Hazel! Iemand haal Hazel, we hebben haar nodig!’ riep Blue zodra ze eindelijk de kust bereikt hadden, Maeve in zijn armen. Hytham strompelde het land op, had even nodig om bij te komen van de waterreis die ze zojuist hadden gemaakt.
Het moment dat hij zijn longen weer had gevuld met normale lucht, keek hij op naar Blue die verder het strand op wankelde. De jongen moest uitgeput van de zwemtocht van net, van al het gebruik van zijn krachten, dus stapte Hytham gauw op hem af, al de pijn in zijn eigen lichaam negerend.
‘Geef haar maar, ik kan haar houden,’ bood hij Blue aan. Hij zag de spieren in zijn lichaam trillen en hij hoopte hem wat respijt te kunnen geven om Maeve te dragen. ‘Ik kan haar naar Hazel brengen.’ Ondertussen keek hij paniekerig rond, hopend dat iemand Blue’s geroep had gehoord. En hoewel hij Blue absoluut vertrouwde, kon hij op dit moment niemand anders dan zichzelf met Maeve vertrouwen. Het was zijn verantwoordelijkheid om haar veilig te krijgen, het was zijn quest geweest die zo rampzalig was geëindigd.

[ bericht aangepast op 24 mei 2023 - 13:18 ]

Stenenlikker

25 mei 2023 - 23:24 Ken_ is offline

Ken_ 18285

Sleepy Boy - Outfit - Pulling Jules towards the big house

Daar zaten we dan met z’n drietjes, elk tegen een pilaar aanleunend- wat tegen onze zin in eten binnen spelend, maar het was goed voor ons. Ik ging heus Hazel niet met lege maag laten, dat was niet goed voor haar- daarbij had ze er zelf net een preek over gegeven tegen de zwarte krullebol aan de overkant. Mijn bruine kijkers hielden hem nauw in de gaten- iets verveeld dat hij mijn druiven uit te lucht geplukt had. Nuja- Hazel was blij dat hij wat at- naast te twee druiven was hij ook iets van koekachtig ding aan het knauwen. Zelf stak ik nog een druif tussen mijn lippen vooraleer ik poogde wat meer info uit de knul te halen. Hazel had me het afgelopen jaar uiteraards op de hoogte gehouden van de activiteiten op kamp, zoals de schat ieder jaar deed.
Zo had ik op mijn kamer een kurkbord vol met fotootjes en briefjes hangen die ik van Hazel en Alicia ontving en ook de brieven over het joh had ik nog ergens liggen. ‘Nieuwe jongen kwam zwaargewond binnengestrompeld’ begon de ‘Jules’ saga. ‘Helemaal alleen, vrienden verloren, zwaar verleden…’
Haar krullerige letters leken altijd zo vloeiend over het papier heen te tekenen, maar één van de brieven bleef in mijn achterhoofd branden. ‘Vandaag was hij gemeen tegen me.’ Ik had Hazel toen al een eindje niet gezien- maar ik wist aan de manier hoe haar geschrift de nodige krulletjes en hartjes misten- dat hij mijn beste maatje gekwetst had. Hazel had algauw vervolgd met een ‘Maar dat is omdat hij het zo moeilijk heeft.’
Toch, mijn achterdochtige blik bleef branden op de Hekate zoon- zijn bewegingen nauwlettend in de gaten houdend toen ik hem een vraag stelde. De eerst zo geniepige blik in zijn ogen veranderden licht. Aha- had ik hier iets op het spoor?
De jongen sloeg zijn blik neer en sloeg ietswat beschermend zijn armen over elkaar heen- een laatste beweging die ik weerspiegelde door ook eerder afwachtend mijn armen te kruisen. "Nee, eerlijk gezegd," klonk het na een kleine stilte, waarna zijn donkere kijkers zich terug in de mijne haakte- zijn blik anders. Haast uitdagend- of waarschuwend. "Het blijft vreemd om een plekje te hebben dat van mij is," vervolgde de jongen dan na ons korte staarcontest "Voelt een beetje surreëel." Ik duwde mijn lippen even op elkaar- het muntje viel weer. Hazel had inderdaad iets neergeschreven dat hij op straat geleefd had. Of nu iets in die aard- wetende dat ze me veel wilde vertellen zonder al te veel persoonlijke details neer te schrijven. Eerlijk gezegd wist ik niet echt wat ik op de jongen moest antwoorden- een simpele ‘Cool cool’ was ook maar droog geweest… Daarbij maakte zijn blik me toch heel even ongemakkelijk, waardoor ik kort door mijn haren krabbelde vooraleer ik gealerteerd werd door Jules.
"Hazel, alles oké?" Ik volgde mijn blik naar mijn beste maatje. Ik kon aan HAzels houding merken dat er iets dik niet in orde was. “Haze?” vroeg ik zachtjes voor ik de stem van Blue hoorde over het kamp. FUCK. Paniek vulde mijn lichaam, het was nooit een goed teken als Hazel geroepen werd. Als een ongesproken ‘I’ll get help, you go already’ knikte hij zijn beste vriendin toe- ze was één van de beste healers van het kamp, ze moest wel gaan. "Volgens mij gaat iemand best Chiron halen." Merkte Jue schaapachtig op waarbij en “Voor het eerst ben ik het met je eens.” Mompelde, waarna ik met een gehaast sprintje, Jules bij zijn pols nam en de jongen achter me aansleurde. “Chiron is vast bij- the big house!” riep ik hem onder mijn adem door- terwijl ik begon te rennen.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

26 mei 2023 - 0:19 Ken_ is offline

Ken_ 18285

Son of Ares - HC - The fields - With Vi

Mijn blauwe kijkers vielen weer op het onschuldige gezichtje van Violet waarna ik ze had gericht op de klaproos, het streeltje voorzichtig tussen mijn vingers draaiend terwijl ik even terugdacht aan de vele verhalen die mijn moeder me vertelde. "Erhm-" begon ik de 'core memorie' nog eens voor me afspelend. " Mijn moeder somde ooit dit gedicht op- uit wereld oorlog 1 dacht ik." begon ik iets in gedachten verzonken. " Meer van he gedicht herinner ik me niet meer." klonk ik iets spijtig, waarna ik Violet een zwakke glimlach schonk, waarna ik na haar goedkeuring de klaproos achter haar oor schoof, passend bij de andere verwoven bloempjes in haar haar- al vond ik de klaproos haar toch het best staan. "Mijn moeder geloofde altijd dat de Godin Demeter- de vlaamse velden rood kleurde om de gevallen soldaten te herdenken. Het is immers één van haar symbolen." Normaliter hield ik er niet van om me emotioneel op te stellen- of over mijn moeder te spreken. Maar hier, met gewoon ons tweetjes- voelde ik me veilig.
"Voor de soldaten van het Vlaams en britste front, was de Poppy een teken van hoop. Ondanks dat de bloem maar een dag bloeit, was het een herinnering aan 'thuis' " mijn blauwe kijkers gleden kort naar mijn handen, waarna ik terug opkeek naar Vi mijn plotste vlaag van nostalgie wegwuivend. "Of zoiets- Ze haalde graag verhaaltjes boven- of ze waar waren weet ik niet." ik grimaste, waarna ik tevreden naar Violet keek, haar wangen plots even rood als het bloempje die ik in haar donkere zachte lokken gewoven had.
‘’Ik neem je woord ervoor,’’ Glimlachte ze bij mijn bewering dat het bloempje haar beter stond dan ze op mijn korte haren te leggen. "Mooi zo, is je geraden" met een knipoog had ik haar nog toegesproken vooraleer een koude bries de zwakke glimlach van mijn lippen wegveegde. Als het weer je kon vertellen hoe je je moest voelen- dan waarschuwde deze donkere lucht ons op z'n minst over alles wat maar slecht kon zijn... Ook Violet bevestigde mijn vermoedens- dit kon enkel maar betekenen dat de fucking goden weer even moeilijk wilden doen .
‘’Hopelijk niet, maar ik ben bang van wel.’’ sprak de Brunette naast me erg kalm ‘’Met de Head Counsellors meeting zullen ze het wel benoemen, denk ik,’’ ik knikte kort om haar woorden en zuchtte even dramatisch. De counsils waren vaak een héél gedoe waarbij ik mijn best moest doen om mijn gedult niet te verliezen- wat vaak een klotezooi was met de Perry en Yaxley die het steeds oneens waren of dat ik vaan een uur stil moest zitten terwijl iedereen zijn zegje wilde doen. altijd dat strategisch gedoe, ik wilde gewoon meteen in actie schieten- de daders neerhalen.
"Ik heb er zo geen zin in." mopperde ik dan ook even tegen Violet. "Ik had liever gehad dat je erbij was- of ik hier kon blijven bij je." gaf ik haar eerlijk toe- te tegenzin duidelijk te horen in mijn woorden. De tijd ad ik niet in de gaten gehad- maar ik vermoedde dat ik zo meteen alweer mocht vertrekken om mooi een uur aan de ouwe biljart tafel te zitten... " Het is vaak zo verschrikkelijk saai en het duurt eeuwen voor we met een plan komen. Kun je me niet even komen redden?" ik grijnsde als een boer met kiespijn waarna ik me even uitrekte en een 'oké oké" mopperde. "Flauw ik weet het-" ik schudde mijn hoofd en legde me kort koppig even in het gras neer. "Maar toch- kan ik nog even 5 minuutjes met jou spenderen? " quasi smekend trok ik een pruillip naar de demeter dochter- zie je wel dat ik humor had- en bleef koppig liggen zodat ze me niet kon meesleuren naar de big House- waar ze heus niet gingen caren als ik toch iets te laat was.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

26 mei 2023 - 12:50 Saureus is offline

Saureus 1886

Hazel Evelynn Withlock
The Healer • Daughter of Apollo • 19 years old

Outfit, Hair| Somewhere| With Augustus & Jules -> Blue, Hytham & Maeve

❝ Look at the sun,
It's so pretty in the morning.❞

❝ Who did this to you? I need to find you.❞

De stem van Jules klinkt als een echo door haar hoofd. Nee, alles is niet oke. Het gaat al 3 dagen niet oké, maar dat is vast niet wat hij bedoelt. Hij maakt zich vast zorgen over Maeve en niet over haar. Natuurlijk is de brunette er erger aan toe, maar toch. Ergens hoopt ze toch dat de jongen naar háár mentale toestand vraagt. Want ze is verre van oke. Sinds de vermissing van Alicia ligt heel haar wereld op z’n kop. Alle vreugde is eruit gezogen, iets wat de bewolking momenteel versterkt.
Ze knippert een paar keer afwezig met haar ogen als ook Augie begint te spreken. Ze wendt haar blik weer af van Maeve.
Alles in haar zegt dat ze naar de gewonde dame toe moet rennen, dat ze geen seconde meer moet verspillen. Ze heeft geen idee hoe lang ze precies in die trance heeft gezeten, maar het gesprek tussen Augie en Julie heeft ze compleet gemist. Ze werpt de twee een korte blik toe, al zijn haar ogen nergens op gefocust. Ze is duidelijk met haar hoofd ergens anders. ‘Ik moet gaan, zie jullie wel weer,’ zegt ze vlug terwijl ze een soort doei wuift. ‘Ik ben ziekenboeg,’ weet ze dan nog uit te brengen richting Augie, voor het geval hij zich daar zorgen om gaat maken. Al lijkt de blik in zijn ogen voor hem te spreken. Hij weet ook wel dat ze weg moet gaan. Ze zal hem later wel een berichtje sturen als ze klaar is met het verlenen van eerste hulp, dan weet hij ook weer dat alles oke is.
Ergens vraagt Hazel zich wel af of ze Jules en Augie alleen kan laten, maar het is even niet anders. Augie lijkt in ieder geval wel Jules mee te nemen, dus dat moet een goed teken zijn. Hij zal vast niet iemand meeslepen die hij niet mag. Dat kan niet anders. Misschien is het wel goed dat die twee bindingstijd hebben, aangezien Augie vooral dingen hoort vanuit haar en niet echt vanuit Jules. Ze hoort later wel hoe het tussen hen is gegaan.

Na haar korte afscheid ze een sprintje richting Maeve, Blue en Hytham. Ergens halverwege beseft ze dat ze hier de conditie niet voor heeft, god ze is niet gemaakt om te rennen. Bovendien heeft ze slecht geslapen én weinig gegeten, dus die factoren dragen ook niet echt bij. Het lijkt voor haar wel een eeuwigheid te duren, maar ze weet hijgend het trio te bereiken. Haar ogen glijden kort over Hytham en Blue, waarbij ze iets langer blijven hangen in de blauwe kijkers van haar ex. Het liefst wilt ze hen alle drie tegelijk controleren, om er zeker van te zijn dat ook zij oké zijn. Maar de twee jongens moeten nog maar even wachten, haar prioriteit ligt momenteel bij de bewusteloze dame. Het eerste wat Hazel doet, is haar mouwen opstropen. Dit voorkomt niet alleen dat een van haar favoriete truien vies wordt, maar ook dat er geen stofdeeltjes van het kledingstuk in de wond komen. Het werkveld is al niet fantastisch, dus ze moet haar best doen om het niet nog erger te maken. Ze zal zo alles wel ontsmetten, maar dat is nog niet het grootste probleem. De ambrosia of de nectar zal namelijk ook helpen bij de bestrijding van eventuele infecties die ze hierdoor kan oplopen.
Terwijl Hazel aan haar onderzoek begint, stelt ze een korte vraag aan de jongemannen: ‘Hoe lang is ze al bewusteloos?’ Het is heel belangrijk dat ze daar het antwoord op weet, want dat is cruciaal voor het herstelproces. Als ze al een kwartier bewusteloos is, zal ze zich namelijk meer zorgen maken, dan als ze net pas out is gegaan.
Hazel voelt aan haar ledematen, koud. Dat kan natuurlijk komen door het koude zeewater, maar zelfs dan zouden ze nog wat lichaamswarmte moeten uitstralen. Dit is dus absoluut geen goed teken. Ze legt haar vingertoppen in haar hals, om zo de pols te kunnen voelen. Ze moet aardig wat druk zetten om überhaupt iets te kunnen waarnemen. De hartslag is snel en zwak, nog een slecht teken. Alsof dat niet genoeg is, ziet ze dat de ademfrequentie van de dame ook vertraagd is, dat betekent dat ze in het laatste stadium van shock zit. Ze zal snel moeten handelen voor het escaleert tot een hartstilstand en uiteindelijk… Nee. Daar gaat ze nu niet over nadenken, Maeve is nog niet zo ver en dus is er nog hoop. Het is niets wat zij niet kan fixen, bovendien zijn ze op het kamp. Dus ze heeft de nodige middelen. Als ze haar kan stabiliseren tot ze in de ziekenboeg is, moet alles goed komen.
Nu ze heeft bevestigt dat Maeve bewusteloos is geraakt door een te groot bloedverlies, kan ze andere factoren wegstrepen. Haar hersenen werken op volle toeren, waardoor ze deze conclusie in een enkele seconde kan trekken. Haar ogen glijden over de rest van het lichaam, om te kijken of de grote snee die langs haar zij over haar rug loopt, de enige is. Haar gezicht is er ook hevig aan toe, maar dat is iets wat ze straks met een beetje moeite kan oplossen. Haar prioriteit is momenteel de gapende wond.
‘Ik zal het bloed stelpen, zodat ze in ieder geval niet nog meer verliest,’ vertelt ze de twee.
Maeve heeft er namelijk niets aan als ze niet genoeg bloed heeft om haar lichaam überhaupt van genoeg zuurstof te voorzien. Wonden dichtmaken en bloed aanmaken zijn twee hele verschillende componenten. Bij het sluiten van de wond maakt ze gebruik van de cellen die al aanwezig zijn, die delen zich waardoor er weer een nieuw stuk huid verschijnt. Bloed werkt echter heel anders, bloedcellen hebben geen kern meer en kunnen dus ook niet delen. Dat maakt alles een stuk gecompliceerder. Als ze dat wilt oplossen, dan zal dat veel meer kracht van haar vragen, iets wat ze momenteel niet heeft.
Met haar vingertoppen op een centimeter van de opening, traceert ze de contouren van de wond. Op iedere plek waar haar vingers zijn geweest, begint het bloed te stollen. Er vormt zich zo een donkerbruine korst, die stevig genoeg is om het bloedverlies te stoppen. Het is geen oplossing voor de lange termijn, maar voor nu is het meer dan voldoende. ‘Ze moet zo snel mogelijk naar de ziekenboeg, kun jij haar brengen?’ vraagt ze Blue, aangezien Maeve nog steeds in zijn armen ligt. Even laat ze haar blik ook naar Hytham glijden, want als Blue geen energie meer heeft, kan hij misschien nog helpen. Anders zal ze hulp moeten inschakelen. Zijzelf is namelijk niet sterk genoeg om een zwakke Maeve te dragen.

28 mei 2023 - 17:39 Ken_ is offline

Ken_ 18285

The big house -> Hazel, Blue, Hytham & Maeve

Met een scherpe blik en lichte frons keek ik naar de man voor me, de enkele haren op zijn kale voorhoofd blinken terwijl hij zijn zoveelste blikje Light cola binnen goot. Links van me zat Chiron- normaliter had de man altijd wel een kleine grimas om zijn lippen zitten- zeker als hij goede kaarten had voor Pinochle, maar nu zat enkel een peinzende frons tussen zijn wenkbrauwen verscholen. Ondanks de vrije voormiddag dachten we allemaal hetzelfde, wat was er in hemelsnaam aan de hand?
Uit onverwachtse hoek wist Mr.D uiteindelijk toch de winnende hand met een kleine worp op tafel te gooien, zijn rode queen of hearts met recht voor me neer glijden. “Wel Fuck-“ zuchtte ik waarna ik met een kleine eyeroll mijn kaarten op tafel neerlegde, de afkeurende blik van Chiron negerend. “Good Match.” Ik schoof mijn stoel even achteruit. Ik wist heus wel dat Chiron, Mr.D. En Rachel niet over het verdwenen meisje wilde beginnen zonder dat alle ‘Head Counselors’ zouden aankomen bij The Big house- Maar geduldig wachten was niet echt één van mijn sterktes…
“ Ik ben uitgepinochled.” Deelde ik dan ook met een ietswat gespannen gaap mee terwijl ik mijn stoel iets van de tafel afschoof. Mijn rug kort over de rugleuning van de tuinstoelen leunend om me even beter uit te strekken, de zachtje ‘krakjes’ horen van mijn vastzittende ouwe botten. ‘Oh Gods’ prevelde ik eerder tegen mezelf waarna ik opstond, de nauwlettende blik van Chiron me niet ontgaand. “Even de benen strekken- I’ll be back in a jiffy” verklaarde ik haastig mijn Britse tongval zwaar over mijn lippen rollend, waarna ik de trapjes van de veranda afliep en een eindje verderop van het huis weg slenderde. De gespannensfeer even ontlopend- het leek even alsof mijn iedere beweging zonet geanalyseerd werd- niet bepaald de sfeer die je wilde om zorgeloos wat kaarten te spelen. Eens ik uit het zicht was va.n de oppersten liet ik een diepe zucht uitrollen. “Kon niet eens deze uitspelen.” Mopperde ik tegen mezelf terwijl ik naast een verdwaalde peuk ook de Zwarte A en King bovenhaalde uit mijn borstzakje- Ik won graag ookal was het niet altijd op de meest koosjere manier. Met een lichte vlaag van teleurstelling flikte ik even tegen de kaart aan en stak deze terug in mijn borstzakje- er zat ook nog ergens een reverse en +4 kaart in verstopt van Uno.
Om mezelf even te kalmeren was ik naar de nicotine toegetrokken- wetende dat ik nog meer ‘beoordelende blikken zou krijgen van mijn gezelschap mocht ik deze daar op tafel getoverd hebben. Het tabacco stokje tussen mijn lippen bengelend lichtte ik deze aan met een doosje lucifers waarna ik deze terug in mijn achterzak verstopte en verder dwaalde- dichter richting de Cabins heen. Een Cabin voor iedere God- zelf de kinderloze werden er geëerd, het vakmanschap erg merkwaardig. Ondanks dat ik zelf niet in één van de Cabins bleef overnachten, kon ik er wel uren naar staren hoe het karakter in iets simpels als architectuur kon neergezet worden. Erg merkwaardig.

Na een diepe hijs voelde ik de rook in mijn longen krullen, waarna ik ze in een heimelijke glimlach uitblies. Hoe zou het zijn om zo aanbeden te worden? Waar mensen eeuwenlang naar je opkeken- vooralleer je in de vergetelheid viel?
Een plotse schreeuw liet het haar in mijn nek overeind staan, waarna ik me naar de oorsprong van het geluid richtte. Mijn ijsblauwe kijkers scanden het terrein af waarna ze vielen op een 3tal personen iets binnen de rand van het kamp. “Well Shite” kwam er verrast over mijn lippen, waarna ik mijn stappen versnelde- richting het drietal heen waar al snel een 4de dame zich bijvoegde. Dit was voor mij het teken dat ik het op een looppasje moest zetten, de adrenaline rushte steeds sneller bij het besef welke drie jongeren hier half uiteengereten binnen kwamen vallen.
De blonde jongeman- Blue had zich tijdens zijn vorige queeste al bewezen een uitstekend Demi- god te zijn, hij had me op z’n minst mee uit de onderwereld gehaald. De jongen trilde op zijn benen, de uitputting op zijn gezicht af te lezen en het kleur uit zijn anderzijds getinte huid getrokken. “Wat is er gebeurd?” vroeg ik de heren die alles behalve in topstaat waren- met moeite hun adem konden bijhouden. In zijn handen lag Maeve, waar Hazel de dochter van Apollo zich over ontfermde. Mijn hart stond even stil, het rood die over Blue’s arm gesmeurd was… Hazels haar stroom aan woorden me ontgaand. Ik draaide me kort om mijn ogen vielen kort op het zwaard die de jongeman met donkere krullen in zijn handen had. Het zwaard van Nemesis- of dat was toch de queeste waar Maeve me over had verteld… “ Hoe kon het fout lopen?” ik keek Hytham vragend aan, ze hadden het zwaard- ze waren hier geraakt, maar de snedes over zijn gezicht, het verse bloed over Blue’s arm. Die waren nog maar vers, de oorzaak vlak aan het eind van hun avontuur opgedoken.
Ik draaide me even achterom verwachtende dat het wezen misschien buiten de veilige Barrière zou zijn, maar enkel de onrustige lucht donderde over het kamp heen, geen andere monsters. Prioriteit nu was om Maeve en de twee jongens in alle veiligheid bij de ziekenboeg te krijgen. “Geef maar-“ poogde ik kalm te blijven, waarbij ik de Poseidon zoon verloste van zijn laatste taak en de voorheen zo levendige dame nu als een lappen pop in mijn armen hield. Blue leek uitgeteld op de grond te zakken- maar eerde van uitputting dan van verwondingen. “Waarheen?” vroeg ik Hazel eens ik zeker was dat Blue oké zou zijn. Met een klein hup hief ik Mae beter in mijn armen waarbij een ‘Come on’ zacht over mijn lippen rolde, waarna ik in looppas met Hazel richting de ziekenboeg liep.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Index RPG Actieve Topics Zoek