[RPG • 100] Demigods & Divine Drama (CHB) • Speeltopic 1 - Speeltopics

1 mei 2023 - 12:28 Vanparys is online

Na de godenoorlogen aan het begin van de 21ste eeuw, lijkt alles in Kamp Halfbloed relatief kalm. Eigenlijk bijna saai. Kampactiviteiten gaan hun gewone weg, kinderen van goden krijgen de erkenning die ze willen. Doordat alles zo vlot en normaal verloopt, begint er stilaan toch wat onrust te komen. De halfgoden willen actie; kunnen niet langer stilzitten. Sommigen van hen beginnen zelfs bewust onrust te stoken... en wanneer het Orakel opnieuw een profetie uitspuwt, lijken de gemoederen een kookpunt te bereiken...

Wanneer godenkinderen verdwijnen
Zal vrede in Kamp Halfbloed voorgoed wegkwijnen
Een zonnige zomer zonder slot
Openbaart de dageraad van een pijnlijk lot

Het is nu de zomer van 2023, een jaar nadat het Orakel van Delphi deze woorden door de mond van Rachel Elizabeth Dare uitsprak. De vakantie is een week bezig en de sfeer bereikt een vriespunt wanneer uitkomt dat Alicia Stanford, dochter van Iris, nu drie dagen vermist is. Hoewel de activiteiten gewoon als gepland doorgaan, is de spanning te snijden; onderlinge strubbelingen zorgen voor wantrouwen. De Kampers willen antwoorden, maar er is geen aanknopingspunt om bij te beginnen.

R O L L E N
Nummers = Cabin nummers • Rood = vermiste kamper • NPC (blauw) = Non Player Character; wordt door iedereen gespeeld • Doorstreept = dood • G = Gereserveerd • HC = Head counselor • Geen cabin voor jouw god van keuze? We fiksen dat wel.

1. Z E U S
• [HC - Lichamelijke vechttechniekeninstructeur] James Scott | 22 | 1.6 | Mexx / Satoru
•

3. P O S E I D O N
•
•

4. D E M E T E R
• Rhea Grace McCain | 20 | Mexx / Satoru
•
• [HC] Orlanda Stanislav | 15 | NPC • Iedereen

5. A R E S
• [Pegasusinstructeur] Katarina Madden | 17 | 1.3 | Marthe / Vanparys
• [HC] Mart Beckett | 22 | 1.4 | Saar / Ken_

6. A T H E N A
•
• [HC - Zwaardvechtinstructeur] Silas Lincoln Perry | 19 | 1.2 | Saar / Ken_

7. A P O L L O
• [Zangstondecoördinator] Hazel Evelynn Whitlock | 19 | 1.3 | Lisa / Saureus
•

9. H E P H A I S T O S
• Nicholas Aiden Woods | 22 | 1.3 | Lisa / Saureus
•
• [HC] David Wittbrand | 17 | NPC • Iedereen

10. A P H R O D I T E
•
• Caerwyn Teague | 18 | 1.5 | Marthe / Vanparys

11. H E R M E S
• [HC] Izelle Riona Barlowe | 21 | 1.2 | Lisa / Saureus
• [G] Paesano
• ~~Christian Owen Taylor | NPC - Iedereen~~

12. D I O N Y S O S
• Diana Chapman | 19 | 1/4 | Saar / Ken_
•
• [HC] Ilyas Zoilos | 14 | NPC - Iedereen

13. H A D E S
• [HC] Gavin Peter Nash | 19 | 1.6 | Xan / Silverwalker
•

14. I R I S
•
• [HC] Alicia Stanford | 17 | NPC - Iedereen

15. H Y P N O S
• Augustus Walker | 20 | 1.3 | Saar / Ken_
•
• [HC] Vera Kazimir | 22 | NPC • Iedereen

16. N E M E S I S
•
• ~~Michael Devin | NPC - Iedereen~~

17. N I K E
• [HC • Zwaardvechtinstructeur] Petra Diane Yaxley | 20 | 1.1 | Marthe / Vanparys
•

18. H E B E
•
•

19. T Y K H E
•
•
• [HC] Olyvia Beaumont | 19 | NPC - Iedereen

20. H E K A T E
• [Tijdelijk HC] Jules Sébastien Hunter | 20 | 1.2 | Marthe / Vanparys
• Aurora Millie Ashford | 20 | 1.5 | Lisa / Saureus
•

21. P H O B O S
• Yasuo Ida | 17 | 1.6 | Mexx/Satoru

O V E R I G (G R O T E H U IS)
• [Activities director] Neil Keaton | 31 | 1.4 | Saar / Ken_
• [Activities director] Chiron | ? | NPC - Iedereen
• [Oracle in the cave on the beach] Rachel | 30-ish | NPC - Iedereen
• [Camp director] Dionysus (Meneer D.) | ? | NPC - Iedereen

C A M P A C T I V I T I E S

• Zwaardvechten (Petra Yaxley, Silas Perry)
• Lichamelijke vechttechnieken (James Scott, ~~Caerwyn Teague~~)
• Boogschieten (Chiron, -, -)
• Pegasuslessen (Katarina Madden, -)
• Theorie - Monster vechttechnieken (-,-)
• Theorie - Mythologie (-, -)
• Kano races (Naiaden, -)
• Muurbeklimming (Saters)
• Zwemmen en strandtijd (Nereïden)
• Sport - Volleybal (-, -)
• Zangstonde aan het kampvuur (Hazel Whitlock, -)

R E G E L S

V A N D A A G, E E N W E E K N A D E S T A R T V A N D E Z O M E R.

De sfeer op Kamp Halfbloed is grimmig en het weer lijkt dat te weerspiegelen. Donkere wolken hebben zich verzameld boven het kamp, maar regenen doet het niet - dat gebeurt nooit in Kamp Halfbloed, toch? Deze ochtend bij het ontbijt werd meegedeeld wat een aantal kampers al vermoedden of wisten: Alicia Stanford, Head Councelor van het Iris-gebouw is sinds drie dagen vermist. Niemand lijkt te weten wat er precies is gebeurd, al lijken meerdere kampers zich verdacht te gedragen... Weten zij iets meer? Hebben zij iets met haar verdwijning te maken? En bovenal: kondigt dit de start van Rachels profetie aan?

In ieder geval is de spanning te snijden en net daarom hebben Chiron, Rachel en Meneer D (ook wel bekend als Dionysos) de andere Head Councelors deze voormiddag bijeengeroepen om een plan van aanpak te bespreken. De andere kampactiviteiten gaan zoals gepland door. Op het programma staan deze voormiddag: theorielessen, pegasuslessen en muurbeklimming. Niemand lijkt echter veel zin te hebben om te doen alsof er niets aan de hand is.

Het is 11u 's ochtends en de wolken zijn donker. Zo dadelijk gaat de Head Councelor meeting van start. Chiron, Meneer D en Rachel zijn reeds aanwezig en vragen zich af waar Neil zit. Het nieuws van Blue, Maeve en Hythams terugkeer heeft hen ondanks het rumoer blijkbaar nog niet bereikt. Meneer D ziet er zoals gewoonlijk ongeduldig uit, alsof hij er eigenlijk helemaal niet wil zijn, en Chiron kijkt bezorgd. De koekjes op tafel zijn voorlopig nog onaangeroerd, behalve dat ene dat Rachel net geërgerd in haar mond stopt.

MEETING
Alle NPC HC's zijn ondertussen ook aanwezig (Orlanda - Demeter; David - Hephaistos; Vera - Hypnos; Olyvia - Tykhe). Nog zin om je interactie nog af te werken? Ga je gang! Geef wel even het tijdstip waarop je post plaatsvindt aan als die zich nog voor de meeting afspeelt. Iedereen kan Chiron, Meneer D en Rachel besturen. Om het overzicht te bewaren van wat zij zeggen, wil ik vragen dat je die zinnen in het rood in je post zet. Vragen? Mijn deur staat open ^^

LUNCH
De meeting loopt tot een einde, maar een beslissing lijkt er niet echt gekomen te zijn. Zowel Sayah als Milan, net als een heleboel van de jongere Head Councilors bieden zich aan om op queeste te vertrekken en na wat geruzie wordt beslist om de meeting later verder te zetten met een kleinere groep. Rachel geeft aan dat het belangrijk is dat de queesteleider iemand is die dicht bij Alicia staat - en dat het nutteloos is om daar nu over te blijven kibbelen. "Daarnaast," kondigt Meneer D. aan, "ik heb honger." En daarmee lijkt de meeting gesloten.

Alle kampers verzamelen zich voor de lunch, elk aan de tafel van hun goddelijke ouder, zoals het hoort. Meneer D. geeft een korte speech om de gemoederen te bedaren... of hij daar in geslaagd is, is niet helemaal duidelijk.

"Blijkbaar vindt Chiron het belangrijk dat ik deze aankondigingen blijf doen, maar goed. De meeting was een ramp, zoals jullie onwaarschijnlijk al te weten zijn gekomen, maar het goede nieuws is dat Marion, Barry en Harold veilig terug zijn van hun queeste." Meneer D. last even een korte pauze in voor applaus en rolt met zijn ogen. "Ja, ja, we zijn allemaal doodgelukkig, hoera. Daarnaast mogen we vandaag... nog maar eens... een nieuwe kamper verwelkomen: César Swallow. Hij is vreemd genoeg nog niet door één van mijn familieleden geclaimd, maar ik vermoed dat we daar binnenkort iets van te zien zullen krijgen. Voorlopig zal Gebouw 11 hem met open armen ontvangen - ja, Isabella, geef hem straks maar een warme knuffel, als dat je lukt. Verder werden we vandaag vervoegd door twee oude bekenden die niet eens de moeite gedaan hebben om dat even te komen melden, waarvoor dank. Wynter Teagan, fijn om te zien dat je niet dood in een gracht ligt, Cedric Donovan en Arabella Asher. Ik ben er zeker van dat jullie ze allemaal vreselijk gemist hebben, maar ga ergens anders huilen. Voor vanavond heeft meneer Keaton een fijne, dodelijke variant op vlaggenroof bedacht. Hij verwacht jullie om tien uur stipt in het amfitheater om de spelregels uit te leggen." Meneer D. zucht even en kijkt naar Chiron, die knikt, waarna hij met een dikke laag sarcasme vervolgt: "Ik hoop van harte dat er niemand een bloederige dood sterft vanavond. Smakelijk."

De nimfen brengen het eten rond, waarna de kampers rechtstaan om er een deel van te offeren aan de goden.

V L A G G E N R O O F

[ bericht aangepast op 2 april 2024 - 12:46 ]

help

29 mei 2023 - 15:56 MeIinoe is offline

MeIinoe 1432

And I wouldn't marry me either, a pathological people pleaser, who only wanted you to see her

Chiara Luseya Solari

20 ☼ Daughter of Apollo ☼ Head Counsellor ☼ Archery instructor ☼ Outfit + hair ☼ With Silas ☼ Knife throwing range

Samen met Silas was ze aan het mes werpen, in de hoop dat een van hen een ingeving kreeg over wat er gebeurd was met Alicia. Was ze verdwaald geraakt in het bos? Of was er daadwerkelijk wel wat gebeurd?
Zoals beloofd had Chiara goed haar best gedaan om haar mes in het doel te laten eindigen, in tegenstelling tot tussen de ribben van Silas.
Haar mes eindigde in de roos, wat vanuit haar een triomfantelijke reactie opleverde.
‘’Niet slecht gedaan,’’ was de reactie van de blonde jongen, waarbij een oprechte toon aanwezig was in zijn stem. Ze nam het mes aan dat hij haar overhandigde.
‘’Ik heb natuurlijk een goede leraar,’’ glimlachte Chiara voorzichtig.
Naast het gooien van theorieën, gooiden ze nog enkele messen richting het doel.
Silas opperde dat ze wellicht vermist was.
Het zorgde ervoor dat er diverse ideeën door haar hoofd gingen over wat ze konden doen. Zoekacties in het bos. Eventueel meer richting de bewoonde wereld. Het was niet waarschijnlijk dat Alicia die richting op zou zijn gegaan. Of dat dacht Chiara in ieder geval. Goed kende ze de dochter van Iris niet.
De zoon van Athena had op het punt gestaan om wederom een mes in het doel te gooien, tot Chiara de suggestie had gedaan dat Alicia wellicht meer richting de bewoonde wereld was gegaan. De arm waarmee hij zijn worp wilde doen, zakte.
‘’Buiten het kamp om?’’
Chiara haalde haar schouders op.
‘’Het is mogelijk,’’ zei ze. ‘’alle andere mogelijkheden zijn zorgwekkender,’’
Het was niet alsof ze hier opgesloten zaten.
Buiten het kamp om, buiten de beschermende barrière, waren ze kwetsbaarder voor monster aanvallen. Dat wel. Het was de reden waarom zoveel van hen op het kamp bleven wonen het hele jaar rond. Zelfs al kwamen ze op de leeftijd om naar de universiteit te gaan. Op het kamp waren ze veilig. Voor degenen die wel echt graag naar de universiteit wilden, konden ze zich altijd aanmelden voor de New Rome University. Camp Jupiter en Camp Half Blood waren enkele jaren geleden tot een overeenkomst gekomen die ervoor zorgde dat de Griekse demigods welkom waren daar.

Chiara haar houding en stemming sloegen om, toen Silas voorstelde dat ze wellicht de goden konden vragen om hulp.
Hij heeft andere ervaringen als jou met de goden – herinnerde ze zichzelf terwijl ze richting de doelen liep om de messen te kunnen verzamelen.
De blik van Silas op haar kon ze voelen, brandend op haar rug. Hij zei echter niets.
Haar handen hadden getrild terwijl ze de messen eruit hadden getrokken. Diep had ze ademgehaald, om zo zonder trillende handen Silas zijn messen weer te kunnen overhandigen nadat ze teruggelopen was.
Ze werd hyperbewust van de pijn aan haar litteken. Niet alleen het litteken op haar abdomen die Michael had achtergelaten, maar ook de littekens die ze door Mart had gekregen.
De Ares zoon moest al niets van haar toen ze net een relatie had met Michael, die zijn beste vriend was. Na Michael zijn dood was dit veranderd in pure haat. Als Chiara ooit een dag had waar haar schuldgevoel niet zo groots aanwezig was, was Mart daar weer om ervoor te zorgen dat het wel groots werd. Hij maakte er geen geheim van dat hij liever had gezien dat de rollen van Michael en haar waren omgedraaid.
Er waren dagen waarop Chiara dit ook liever had.
Het grootste deel van deze dagen waren achter de rug, waren er vooral in de periode dat ze net terug was van de queeste en ze meerdere malen per dag het verhaal moest doen over wat er gebeurd was. Of toen ze luisteren moest naar roddels die over haar rond gingen.
Vooral de eerste dagen na haar terugkeer waren een hel.
Chiara haar lichaam had onder diverse blauwe plekken gezeten en al haar spieren deden zeer. Op haar hals waren ook blauwe plekken te zien. Twee handen duidelijk eruit te maken. Michael zijn handen. Die ze tot voorheen volledig vertrouwde.
Nu had Chiara bijna nooit meer zo’n dag. Gelukkig.
Zoals ze opgedragen had gekregen, had ze er veel over gepraat.
Ze had toendertijd wekelijkse tripjes naar de stad gemaakt om te praten met een psycholoog, die zelf ook een demigod was geweest. De aanbeveling van Chiron was geen toeval geweest. Zoals gewoonlijk.

Onbewust raakte een van haar handen haar hals aan.
Het koude mes in haar handen trok haar weer terug naar de realiteit.
Vlug gooide ze het en het eindigde dicht bij de roos.
‘’Je achterbeen iet's naar achter- kun je iets gerichter werpen,’’
Ze knikte en keek toe hoe Silas zijn eigen woorden opvolgde, waarna het mes wat hij gooide in de roos eindigde.
‘’Netjes,’’ merkte ze op.
Chiara pakte nog een mes en volgde de instructies op die ze van de krullenbol had gekregen. Been naar achter. En ze wierp het mes.
Raak.
Het mes eindigde in de roos.
Een zucht verliet Silas zijn mond na Chiara haar opmerking over de goden. Haar ogen vielen op de jongen. Aan zijn houding te zien had hij iets willen zeggen, maar de zucht leek zijn manier te zijn om zichzelf in te houden.
Ze waardeerde het.
‘’Zelf de onsterfelijken weten niet altijd alles- ondanks dat ze dat niet willen laten blijken.’’ Hij hield zijn blik kort op haar gericht. ‘’Ook hebben ze niet altijd gelijk- maar dat zullen ze ook nooit toegeven.’’
Uiteindelijk haalde hij zijn schouders op en gooide een van de messen de lucht in en ving deze kort erna - bij de handgreep. Een windvlaag verpeste zijn volgende poging.
‘’Het gekke weer maakt mijn inschattingen niet simpel.’’ In zijn stem klonk een ontevreden toon.
Lichtjes glimlachte ze.
‘’Pas maar op,’’ waarschuwde ze hem. ‘’als de goden je zo horen praten over dat ze niet alles weten en niet altijd gelijk hebben, kunnen ze je nog weleens in een of ander dier veranderen.’’ Er zat een licht plagende toon in haar stem verborgen.
Haar blik viel op The Big House, die ze tussen de bossen door net kon zien.
‘’Ik denk dat we zo maar die kant op moeten,’’ zuchtte ze. ‘’wie weet is er een oplossing zodat we je inschattingen weer simpel kunnen maken,’’
Ze had er geen zin in. De reden waarom de meeting er was, was niet best. En ze zou tevens haar wapens moeten inleveren bij Mr. D en Chiron, aangezien ze niet vertrouwden dat Chiara bepaalde mensen ~~klootzakken~~ niets zou aan doen. Alsof ze een klein kind was. Haar boog en pijlenkoker waren een cadeau dat ze van haar vader gekregen had. Ondanks dat haar relatie met hem nu nog altijd gecompliceerd was, deed ze er liever geen afstand van. En haar dolk sprak voorzich.
‘’Hey Silas.’’ Het volume waarmee ze sprak was zacht. Ze wist niet eens of de blonde jongen haar wel gehoord had. Kijken voor zijn reactie durfde ze niet. ‘’Dankjewel dat je mij hebt leren messenwerpen.’’ Chiara friemelde wat aan een los draadje van haar shirt. ‘’Ik-, je-,’’ Wat ze wilde zeggen, wist ze niet. En het kwam er ook niet uit. ‘’Bedankt.’’ besloot ze het uiteindelijk ook maar bij te houden.

[ bericht aangepast op 29 mei 2023 - 16:00 ]

Tommi, ich glaub, ich hab' Heimweh. Ich will mal wieder am Rhein stehen.

31 mei 2023 - 13:02 Saureus is offline

Saureus 1886

Hazel Evelynn Withlock
The Healer • Daughter of Apollo • 19 years old

Outfit, Hair| Ziekenboeg| With Maeve & Neil -> nobody

❝ Look at the sun,
It's so pretty in the morning.❞

❝ Who did this to you? I need to find you.❞

Hazel fronst als ze nog een andere persoon hoort praten. Doordat ze zo gefocust was op Maeve, heeft ze helemaal niet doorgehad dat Neil erbij is komen te staan. Kort draait ze haar hoofd naar hem om, hem een kleine glimlach schenkend. Dat is de enige vorm van begroeting die hij op dit moment gaat krijgen. Normaal zal ze vrolijk een praatje beginnen, maar gezien de huidige situatie, is dat momenteel niet de verstandigste optie. Stel Maeve sterft doordat zij nog even over koetjes en kalfjes wilde praten. Nee. Slecht idee.
Een opgeluchte zucht rolt over haar lippen als Neil de gewonde dame van Blue overneemt, dat zal hem wel wat verlichting geven. Dan kunnen de twee heren wat welverdiende rust pakken, zodat ze bij kunnen komen van de quest. Ze kunnen toch niet echt meer iets betekenen voor Maeve, dus dan kunnen ze maar beter voor zichzelf zorgen.
“Waarheen?”
Hazel wijst richting de ziekenboeg als antwoord op Neils vraagl. ‘We moeten haar zo snel mogelijk op een bed leggen daar. Hopelijk wil ze zo dan wat ambrosia of nectar,’ voegt ze daaraan toe. Daarvoor moet de dame natuurlijk wel weer bij bewustzijn komen, maar dat is iets waar Haze zich niet zo veel zorgen over maakt. Na het genezen van deze wonden zal het vast niet meer lang duren voor ze genoeg kracht heeft om haar ogen weer te openen. Het zal vast goedkomen, dat moet.
’Ik verwacht jullie daar ook zo,’ spreekt ze de twee streng toe, waarbij haar ogen iets langer bij Hytham blijven hangen. Heel zijn huid zit onder de splinters, ze vraagt zich af hoe dat mogelijk is. Natuurlijk heeft ze wel eerder patiënten gehad die vol zaten met splinters, maar Hytham lijkt daar nog een schepje bovenop te doen. Hij heeft er niet alleen een hoop, maar ze lijken ook een stuk dikker. Het is niets wat zij niet op kan lossen, dus ook daar maakt ze zich geen zorgen om. Zolang hij maar bij haar langs komt, want sommige kampgangers zijn daar veel te koppig voor.
Aangezien Hazel verwacht dat haar woorden duidelijk genoeg zijn -ze zullen namelijk vast wel weten dat zij ze komt halen als zij niet komen-, loopt ze aan richting de ziekenboeg. In een stevig tempo neemt ze Neil mee naar de juiste locatie. In haar ooghoeken houdt ze hem in de gaten, om er zeker van te zijn dat hij het volhoudt. Dan kan ze, als het moet, nog bijspringen om Maeve mee te ondersteunen.

’Leg haar daar maar neer,’ vertelt ze hem terwijl ze naar het eerste beste bed wijst die ze ziet. Ondertussen wandelt ze naar de kast om ambrosia en nectar te halen. ‘Oké ik ga mijn best doen om haar wonden zo veel mogelijk te genezen, maar ze zal niet gelijk de oude zijn,’ begint ze terwijl ze de spulletjes neerzet. ‘Straks als ze wakker is, moet je proberen haar een blokje ambrosia of een paar slokken nectar te geven. Dat zal helpen.’ Tijdens haar uitleg wijst ze naar het potje en het flesje, zodat hij weet wat wat is. Uit de la pakt ze een schaar, waarmee ze het shirt van Maeve helemaal open begint te knippen. Voor zover dat nog mogelijk is, want er zaten al aardig wat scheuren in.
Hazel bijt nadenkend op haar lip terwijl ze de lange snee opnieuw inspecteert. De korst zit er nog steeds op -wat een goed teken is- maar het is lang niet genoeg. Ze haalt een keer diep adem alvorens ze haar vingertoppen weer op de wond legt. Langzaam volgt ze de contouren van de wond. Met gesloten ogen probeert ze het genezingsproces voor zich te zien, om het zo toe te passen op Maeve. Ze voelt hoe de energie uit haar getrokken wordt, om zo de wond te dichten. Het is alsof haar levendigheid uit haar vingertoppen druppelt, om zo genezing aan de dame te schenken. Langzaam maar zeker begint de hele wond te verdwijnen, waarbij ook de korst wegtrekt. Uiteindelijk is er alleen nog maar een dun wit litteken achter, een smalle streep waar het gapende gat eerst zat.
Een opgeluchte glimlach verschijnt op haar gezicht als dat probleem opgelost is. Voor haar is Maeve nu buiten levensgevaar, al is het nog maar de vraag of de dame haar ogen nog zal openen. Niet dat Hazel zich daar zorgen over maakt, want ook nu blijft ze positief denken. ‘Oké Maeve, nu mag je wel weer wakker worden,’ vertelt ze haar zachtjes terwijl haar vingertoppen naar haar ribbenkast verplaatsen. Aan de blauwe plekken kan ze zien dat ze ook daar een flinke klap heeft gekregen. Met iedere aanraking verdwijnt er een blauwe plek, sneetje of schram van haar huid. Het zijn steeds kleine dingetjes, maar bij elkaar opgeteld begint Hazel het toch wel te merken. Vooral door die grote wond die ze als eerste heeft gehad. Had ze toch maar naar Augie geluisterd en wat meer ontbeten.
Ze knippert een keer vermoeid met haar ogen voor ze haar vingers naar het gezicht van Maeve brengt. Nog een laatste keer haalt ze diep adem, waarna de wond onder haar vingers verdwijnt. ‘Zo, dit moet genoeg zijn,’ knikt ze met een korte zucht, waarna ze een glimlachje op gaat gezicht zet. Met een vermoeide plof laat ze zich op het bed naast zich vallen. Haar vingertoppen tintelen nog na. Het voelt alsof de energie nog steeds uit waar wordt gezogen, maar daar besteedt ze momenteel geen aandacht aan. Maeve is geholpen en dat is het belangrijkste, ze zal later wel voor zichzelf zorgen. Met een dutje en wat snacks is dit zo opgelost. ‘Oké dus,’ begint de dame terwijl ze na een korte pauze weer overeind komt. ‘Ambrosia of nectar als ze wakker wordt. Niét te veel,’ waarschuwt ze Neil, dat is namelijk wel belangrijk om te weten. ‘Één blokje, hoogstens twee als ze zich écht niet goed voelt. En anders enkele eetlepels nectar, dat kan je eventueel ook al wat eerder proberen te geven. Maar pas op dat ze zich niet verslikt,’ babbelt de dame verder, ondanks dat haar woorden nu wat langzamer uit haar mond komen. ‘Dat moet wel lukken toch?’ Al beantwoord ze die vraag zelf met een korte knik. Een gaap verlaat haar mond, een teken dat ze misschien toch wat langer haar rust moet pakken. Ze besluit dan ook om zich om te draaien, wetend dat Maeve in goede handen is bij Neil. ‘Dan wacht ik op Hytham en Blue,’ vertelt ze de jongen nog voor ze naar de andere kant van de ziekenboeg wandelt. Eenmaal daar laat ze zich opnieuw op een van de bedden vallen. Ze schuift haar handen onder haar kussen. Een klein glimlachje staat op haar gezicht als ze half in slaap doezelt. Afgelopen nacht heeft ze niet heel veel rust gehad, dus misschien is nu het moment om wat in te halen. Al staan haar zintuigen nog steeds op scherp van het incident, dus ieder klein geluidje zal haar wekken.

1 juni 2023 - 17:44 Vanparys is online

Vanparys 27577

When angry,
count to ten.
When very angry,
swear.

• PETRA DIANE YAXLEY •
20 | Nikè | De zolder van het grote huis (Milan & Sayah)

Petra keek dwars door Milan heen en schrok op toen ze Sayah zag. Snel klauterde ze overeind en deed ze een poging om de tranen uit haar ogen te vegen. Toen ze door kreeg dat haar hand bloedde, vloekte ze zacht.
"Hey," zei Sayahs zachte stem. Ze kantelde haar hoofd. "Wat is er gebeurd?" Petra trok haar neus even op en keek van haar bloedende hand naar de lauwerkroon die in haar plotse rechtstaan op de grond gevallen was. Er ging een rilling over haar ruggengraat die ze probeerde te negeren, maar ze voelde zich zo ontzettend klein dat ze opnieuw een krop in haar keel kreeg. Ze schudde haar hoofd en ging door haar knieën, raapte de kroon op.
"Sorry," mompelde ze opnieuw, geen van beide aankijkend. Ze wilde zich eigenlijk wegdraaien, een spiegel zoeken en wat water in haar gezicht gooien. Het onbehaaglijke gevoel van schaamte bekroop haar. Even nam Petra diep adem - trillerig. Eigenlijk wist ze niet helemaal zeker of ze zichzelf close genoeg vond met Sayah om zich zo zwak te laten tonen. Milan kende haar - Milan kende haar onzekerheden. Ze wilde zichzelf dwingen om dat joviale, laissez-faire masker opnieuw op te zetten, maar toen brachten haar gedachten haar terug bij Hazel, bloedend in haar armen. Bij Thea, die ze niet eens vaarwel had kunnen zeggen.
Ze klemde haar kaken op elkaar - dit was moeilijk, maar haar onzekerheden opbiechten bij Sayah leek haar nog moeilijker. Sayah was een vriendin - ja, ze schilderden vaak samen, konden uren praten over kunst en filosofie, maar ze had Petra nog nooit van deze kant gezien. Ze wist niet wat er in haar verleden lag - wie weet wat ze gehoord had over die queeste; misschien gaf zij haar daar ook de schuld van.
Petra keek op en liet het masker - ook al was het heel erg gebroken en was ze er vrij zeker van dat zeker Milan door de barsten kon kijken - op zijn plaats vallen. Ze kon maar proberen om dit alles voor zichzelf te houden. "Sorry," herhaalde ze een derde keer, al slaagde ze er deze keer in haar stem onder controle te houden. "Hoe was jullie ochtend?" Milans mogelijk halfzus is vermist en je vraagt ze hoe het gaat. "So-" Petra slikte de vierde verontschuldiging in en lachte. (Het klonk ietwat hysterisch.) "Gaat het wel met jullie?"

[ bericht aangepast op 1 juni 2023 - 17:44 ]

help

2 juni 2023 - 14:21 bubbIes is offline

bubbIes 1176

𝓝orah 𝓛eilani 𝓐chilleos

╔══════ ≪≫°✺°≪ ≫ ══════╗

''She's my idea of an 𝓪𝓷𝓰𝓮𝓵.''

demigod • daughter of Zeus • 19 • outfit • with Valentijn at the Amphitheater

Onwetenden zouden zeggen dat Norah aan het zonnebaden was, maar als je ze om een verklaring zou vragen, waarom juist nu, zouden ze zich geen raad weten. Er was namelijk geen zon te zien die dag en om in dit grimmige weer bruin te worden, was vrijwel onmogelijk. Norah deed ook niet perse aan zonnebaden. Ze lag überhaupt ook niet met een reden op de middelste tribune van het amfitheater, het was gewoon toevallig zo gekomen. Toen haar benen spontaan moe werden tijdens haar wandeling, nam ze dit als hint om te gaan rusten. Het amfitheater gaf haar de kans om los van de rest naar de wolken te staren, zonder afleiding van de situatie die zich voordeed in het kamp. De vermissing van Alicia, die de gemoederen bezig hield, had onrust gebracht. Onrust, waarvan Norah graag even verlossing zocht.
Want Norah deed niet perse aan stress, noch deed ze op dit moment aan verdriet. Sommigen zouden zeggen dat Norah niet eens nadacht. En misschien..., misschien hadden ze daar wel gelijk in. Want Norah dacht op dit moment ook niet na, ook niet over Alicia. Haar ogen volgden de massa's in de lucht, als een camera die een filmscene opnam. Of dit nu een zwerm vogels was, of een verdwaalde donkere wolk die zich haastte, maar zich niet meer bij de groep kon voegen. De massa's hadden haar in bezit genomen, als een soort hypnotiserende werking. Alles dat passeerde, nam een negatieve gedachte mee en zo kon Norah gemakkelijk even rust vinden. In haar eentje, op de tribune van het amfitheater.
Haar handen had de jongedame gevouwen op haar buik neergelegd, waarna ze haar ogen even een paar minuten sloot. Het was misschien niet de warmste dag, maar buiten sliep de jongedame beter. Het koude briesje, die langs haar raaste, had haar in slaap gesust en ook was Norah door de afleiding van boven moe geworden. Met haar ogen dicht, focuste ze zich op haar eigen ademhaling. Haar buik die op en neer ging op het ritme van de bomen, die bewogen door de wind met op de achtergrond het geluid van de tjirpende vogels. Het was bijna magisch, zo voelde het, totdat haar rust werd verstoord door voetstappen.
Een onwetende ziel, die mogelijk over haar heen had gekeken, had het amfitheater in vizier gekregen en zichzelf erheen geleid. En nu stond daar Valentijn die haar misschien per ongeluk, misschien opzettelijk had gevonden. Norah bevrijdde zichzelf van de oncomfortabele positie, want blijkbaar moesten ze de bank waar ze op lag wel van steen maken, om beter naar de jongeman te kunnen kijken. De zoon van Hades, tevens haar neef, sinds haar vader familieleden heeft boven en onder de wereld. Ze nam hem even in haar op, voordat ze haar rust los liet en haar hand op stak om naar hem te zwaaien.
''Moet je niet ergens anders chaos veroorzaken?'' Vroeg Norah, spottend, terwijl ze hem aankeek. ''Ik had gedacht dat ze je wel om hulp zouden vragen, door je magische krachten... Je weet wel, met doden en zo.'' Niet dat Norah dacht dat Alicia dood was, maar om er zeker van te zijn, zou de kampleiding het beste Valentijn kunnen vragen. Hij zou daar in een vingerknip achter kunnen komen. Een voordeel, van het zijn van de zoon van Hades. Een zwerm raven die over het duo heen vloog leidde Norah af van de conversatie, waardoor de jongedame eigenlijk meteen alweer vergat wat ze had gezegd. Om dit niet meteen aan Valentijn te laten blijken, ging ze over op iets anders.
''Wat brengt je hier,'' leek een veilige optie. Haar handen klopte het zand van haar tuinbroek af om iets netter te lijken in de ogen van haar neef. Naast haar, was plaats voor hem vrijgekomen. De vogels die haar hadden afgeleid, waren alweer uit het zicht verdwenen en hierdoor ging al haar aandacht naar de jongen, voor zolang ze geïnteresseerd in iets kon zijn. Ze haalde een wenkbrauw op en klopte naast haar op de tribune, om aan te geven dat hij, als hij wilde, dichterbij mocht komen. Met een glimlach zocht ze zijn groene ogen. ''Was de rest te saai voor je?''

╚══════ ≪≫°✺°≪ ≫ ══════╝

[ bericht aangepast op 2 juni 2023 - 14:29 ]

''With all due respect, which is none...''

2 juni 2023 - 15:48 Basim is offline

Basim 18632

Aldara Peyton

20 ✼ Athena ✼ Pegasi fields ✼ With Katarina

Ze bleef maar doorpraten omdat ze in eerste instantie even geen idee had hoe met Kat’s verdrietige humeur om te gaan en ze moest zelf gewoon even wat energie eruit gooien. Gelukkig wist Aldara zichzelf al gauw weer wat te kalmeren en zich aan te passen aan haar vriendin. Hoeveel frustraties ze ook had waar ze het graag over wilde hebben, het was duidelijk dat Kat daarvoor nu niet in het juiste humeur was en Aldara wilde haar graag kunnen opvrolijken. Dit ging dus alleen niet door hyperactief door te blijven lullen en ze gebruikte de pegasus naast haar om te kunnen aarden. Haar energie kwijt raken kon later wel op een andere manier, nu wilde ze er voor Kat zijn. Het moment dat er dan ook een lach uit haar vriendin kwam die meer klonk als een snik, schoot ze dan ook in actie.
Haar aanraking werd toegelaten en Kat wist duidelijk even niet wat te antwoorden. Nu kon Aldara duidelijk zien dat ze niet oké was, maar de jonge vrouw naast haar leek nog niet volledig bereid om dit toe te geven. Nu lukte het Aldara wel om echt even stil te zijn zodat Kat zich bijeen kon rapen om te antwoorden. Toch duurde dit antwoord haar zodanig lang, dat Aldara maar inging op haar eerdere voorstel in de hoop zo wel wat los te kunnen krijgen uit de Ares dochter. Ook al ging Kat pas in op haar gevoelens zodra ze in de wolken waren, dat was prima, maar Aldara hoopte dat ze haar wel in vertrouwen zou durven nemen.
‘Nee, dat zou hem alleen maar gelukkiger maken,’ ging Kat uiteindelijk in op haar laatste vraag. Mart had duidelijk wat klappen nodig, maar dit zou Aldara alleen met toestemming doen. Ze zuchtte even teleurgesteld, maar knikte vervolgens wel begrijpend.
‘Oké, dan doe ik hem een keer wel wat anders aan op een manier die hem niet gelukkig gaat maken.’ Kat had namelijk wel een punt. De bullebak had een liefde voor geweld en Aldara die het uitlokte zou hem alleen maar blij maken, hoe bevredigend het ook zou zijn om hem een klap te mogen verkopen. Hij verdiende het, maar het zou uiteindelijk toch maar uitdraaien op meer ellende. Nee, er waren subtielere manieren nodig om hem te grazen te nemen en zodra Aldara haar kop weer rustig kon krijgen, was dat haar specialiteit. Ze was voor niets de dochter van de Godin van onder andere strategie. Ares was slechts een breinloze vechtersbaas en helaas voor Mart had Aldara wel een brein.
Ze besloot om Kat nog even een moment alleen te geven terwijl ze zich voorbereide om daadwerkelijk op haar voorstel in te kunnen gaan. Ze had wel een zadel nodig wilde ze op een pegasus vliegen. Ze wist dat enkelen in staat waren dit te doen zonder zadel, maar zij behoorde hier duidelijk niet toe. Ze had maar weinig affiniteit met paarden en pegasi en ze omringde zich liever met katten en uilen, maar hen kon je helaas niet bereiden.
‘Zou ik... eh…’ begon Kat op het moment dat Aldara bezig was met het opzadelen van haar pegasus. ‘Ik eh... zou eigenlijk gewoon wel even een knuffel kunnen gebruiken. Lijkt me wat gevaarlijk in de lucht. En als je liever toch even ergens anders heen gaat…’ Ietwat verrast keek Aldara op om te zien hoe haar vriendin schaapachtig naar haar glimlachte. Ze liet de pegasus voor wat het was en snelde direct op Kat af.
‘Natuurlijk,’ riep ze uit, terwijl ze Kat in een stevig knuffel drukte. ‘Je hoeft niet bang te zijn om hierom te vragen, hé?’ Ze liet Kat even los om haar aan te kunnen kijken. ‘Als het nodig is, ben ik er voor je, wat dan ook.’ Om haar vriendin dan weer tegen zich aan te drukken. Ze hoopte heel erg dat het Kat een beetje goed deed. Ze wist dat ze door een moeilijke tijd heen ging en soms voelde ze dat ze te weinig deed om te tonen dat Kat altijd bij haar terecht zou kunnen. Al vermoedde ze dat de Ares dochter niemand lastig wilde vallen met haar problemen, een gevoel dat Aldara zelf ook maar al te goed herkende. Het was ergens maar goed dat ze nu even samen gingen vliegen, dan konden ze echt even alleen zijn en goed praten, zover de wind dit toe zou laten.
‘Kom, als je genoeg geknuffeld hebt, kunnen we gaan. Vertel me alsjeblieft alles wat je dwars zit. In de lucht zijn we alleen, het perfecte moment om dingen te uiten. Je kan zelfs alle frustratie eruit schreeuwen, mocht je dit willen.’ Ze realiseerde zich plots dat ze weer liep te ratelen en stopte zichzelf. Ze keek op naar de grauwe hemel en hoopte maar heel hard dat het niet ging regenen. Toch was het een prijs die ze bereid was te betalen voor echt even afgezonderd zijn van iedereen behalve Kat. Ze konden het waarschijnlijk beiden goed gebruiken.

[ bericht aangepast op 2 juni 2023 - 15:48 ]

Stenenlikker

2 juni 2023 - 18:02 Elentiya is offline

Elentiya 12315

There's no heroes or villains in this place, just shadows that dance in my headspace
Leaving nothing but phantoms in their wake

Maeve O'Dowd

20 ✦ Nyx ✦ Somewhere at the Camp ✦ With ~~Blue, Hytham & Hazel~~ —> Neil

Maeve had niets meer meegekregen op het moment dat ze door haar benen zakte. De schaduwen golfde om haar bewustzijn heen, trokken haar resoluut de diepte in toen de vermoeidheid het overnam, tezamen met de adrenaline die door haar lichaam heen stroomde om de pijn niet direct door te laten dringen. Alle energie was uit haar lichaam gezogen zodra hun gevecht ten einde was gekomen en zodra Maeve de geruststelling van haar donkere duisternissen kreeg met dat ze op een veilige afstand waren van de veldslag die ze achter hadden gelaten, gaf ze toe aan de uitputting.
Pas wanneer de eerste stroompjes energie door haar lichaam gleden, de stubiele strelingen van Hazel's helende krachten om Maeve op het eerste ogenblik te stabiliseren zodra ze bij het kamp aankwamen, lieten de schaduwen Maeve’s geest een klein stukje los. Ze kreunde een keer gepijnigd toen iemand haar in zijn armen tilde en haar voorzichtig met een kleine hup beter vasthield.Vagelijk drongen de eerste bekende geuren haar neusgaten binnen, overstemde ze voor heel even de metaalachtige geur van bloed, of de klamme geur van zweet en inspanning, en Maeve snuffelde zacht toen ze in de verte Neil leek te herkennen. “Missed me, huh?” kraakte haar stem zacht, onverstaanbaar voor degene die zich om hen heen bevonden terwijl haar hoofd tegen zijn schouder aan rusten en ze haar lippen ongezien kort tegen zijn hals bewoog. In een vlaag van opwelling wilde de brunette haar hand optillen, of haar ogen half open doen, maar al veel te snel dreef haar geest weer weg op een vloedgolf van pijn en uitputting.
De brunette kreeg er dan ook niets meer van mee toen Neil haar naar de ziekenzaal bracht met Hazel in zijn kielzog. Of wanneer hij haar op een van de bedden plaatste, haar kleding even gehavend als haar lichaam dat was, waarna Hazel te werk ging. De blondine knipte moeiteloos de restanten van haar shirt door om zo beter bij de wonde te komen en de andere broze plekken toonbaar te maken. Toen ze haar krachten opnieuw aanriep, de gouden stromingen door Maeve stuurde en haar verwondingen één voor één langzaam van buitenaf begonnen te genezen, spoelde Maeve’s geest steeds een stukje dichterbij. Haar donkere schaduwen trokken zich terug van haar onderbewustzijn en de lege bodem met haar energie werd voor een klein beetje aangevuld.
”Oké Maeve, nu mag je wel terug wakker worden,” hoorde ze vagelijk de stem van haar vriendin in de verte. De brunette knikte in gedachten, greep met haar lange vingers naar de schemeringen die de heling van Hazel haar geboden hadden in haar onderbewustzijn, en trok haarzelf er krampachtig aan bij zinnen. Een felle pijnscheut dreef door haar zij heen, maar verstomde bij de laatste aanrakingen die de blondine haar bood. Vloekende woorden raasde door haar gedachten heen wanneer ze de klappen nog kan voelen die haar ribben habben gekneusd, maar de ergste strijd was gestreden. Dankzij Hazel’s snelle handelingen, de kracht die ze aan haar vriendin geleend heeft, kwam Maeve uiteindelijk minuten later weer volledig terug bij bewustzijn.
Een kreun verliet haar lippen en ze kneep haar ogen toen ze probeerde te bewegen. Vagelijk drongen de herinneringen tot haar door met wat er gebeurd was; de quest, de terugreis en wat meer van hen had gekost dan de hele reis samen. Het schip dat aan stukken was geslagen door Kraken en Blue en Hytham die even hard mee hadden gevochten. Maeve pufte een keer, voelde hoe haar spieren tegenstribbelden toen ze overeind probeerde te komen en ondanks dat ze veruit geheeld was, was er nog steeds de pijn van haar spieren. Al knipperend tegen het felle licht opende Maeve haar ogen en dwong haarzelf om via haar zij omhoog te komen.
“Easy Love,” klonk het plots naast haar. Een warm gevoel trok door haar arm heen als niemand minder dan Neil haar ellenboog beetpakte om haar te ondersteunen bij het overeind komen. Zachtjes greep Maeve de stof van zijn shirt vast om zo samen met zijn hulp rechtop te kunnen zitten, haar benen bungelend over de rand van het bed heen doordat ze naar opzij gedraaid was. Heel even duizelde haar hoofd en danste er zwarte vlekjes voor haar zicht, tot ze weer verdwenen toen Maeve met haar ogen knipperde. Haar adem sissend tussen haar tanden door terwijl ze haar kaken kort op elkaar klemt. Maeve liet Neil niet los toen ze eenmaal recht zat, haar bovenlichaam nog een klein stukje ineengedoken omdat haar ribben nog niet helemaal genezen waren, en ze sloeg haar donkere kijkers naar de man voor haar op. “Jesus Christ Maeve,” zei hij zacht en met een zorgelijke ondertoon in zijn stem. “Wat is er gebeurd?”
”Kraken,” antwoordde ze zacht, haar stem nog een tikkeltje schor. “Hij verraste ons op de terugreis.” Haar lange vingers omklemde zijn bovenarm toen de brunette haar rug een keer probeerde te rechte en met haar andere hand streek ze over haar blote zij heen. Vederlicht raakte haar vingertoppen het dunne witte litteken boven haar zij aan en waar eerder nog een diepe snede had gezeten. Hazel. Maeve vond de blondine aan de andere kant van de ziekenzaal, met haar rug naar hen toe en waar ze op een van de bedden was gaan liggen voor wat welverdiende rust nu ze al haar krachten had uitgeput. Ze zou haar later wel bedanken. “Hytham en Blue?” vroeg ze Neil vervolgens, zodra haar blik de zijne weer vond, alvorens Maeve zijn gezicht in haar opnam. Ze kon de zorgen omtrent haarzelf misschien gemakkelijk uitschakelen, maar niet wanneer het Hytham betrof, of Blue.
Het liefst van allemaal was Maeve in Neil zijn armen gedoken om daar het geborgen gevoel en de veiligheid te zoeken die ze nu zo hard nodig had, maar iets weerhield haar er nog van. Ze waren veilig teruggekomen bij het kamp, maar Krakens tentakels sloegen haar in gedachten nog altijd keer op keer neer. Was het Nemesis’ balans geweest waardoor zij er harder aan toe leek te zijn dan de andere twee? Was dit haar tante’s weegschaal van geluk en of ongeluk, een prijs die ze hadden moeten betalen om het zwaard mee te kunnen nemen?
”Ik ben oké,” mompelde ze zacht toen ze de zorgen nog altijd kon zien in Neil’s heldere blauwe ogen en hem ervan probeerde te overtuigen dat er niets aan de hand was. Haar wonden waren genezen, alleen die van binnen hadden hooguit nog wat tijd nodig en ze waren eindelijk terug thuis na weken weg te zijn geweest. “Ik ben oké,” herhaalde ze zichzelf nogmaals terwijl ze Neil langzaam naar haar toe trok en verlangen het won van haar gezonde verstand. Haar blik zakte van zijn ogen naar zijn mond toen hij steeds dichterbij kwam en haar vingers kreukelde het stof van zijn shirt in hun greep. Het deerde haar niet dat ze nog vuil en onder het bloed zat, of dat ze mogelijk nu een risico liepen, maar nog voor een van de anderen de ziekenzaal had kunnen bereiken en hen samen had kunnen zien, drukte Maeve haar lippen op dat van Neil voor een langverwachte kus. Ze moest hem voelen, al was het maar voor heel even.
”Zie je,” mompelde Maeve opnieuw tegen zijn mond aan, vlak voor ze zich weer een klein stukje terugtrok om hem aan te kunnen kijken. “I'm all good.”

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

4 juni 2023 - 20:56 Iotte is offline

Iotte 928

CAESAR OCTAVIAN SALLOW
Here in the darkness I know myself
21 • Son of Hades • with Izelle • somewhere between the big house and the pavillion

De dame, waarvan Caesar had aangenomen dat het Izzy was, stond abrupt stil bij het horen van haar naam en draaide zich naar hem toe.
’Misschien, misschien,’ had ze mysterieus gegrinnikt. ‘Wie vraagt ernaar? Heeft Petra je gestuurd?’ vervolgde ze direct met een opgetrokken wenkbrauwen. Haar mysterieuze en uitdagende houding kon Caesar wel waarderen. Met een lichte glimlach antwoordde hij vervolgens: ‘Petra? Nee. Niemand heeft mij gestuurd. Ik ben gewoon nieuwsgierig naar wie Izzy is.’ Waarna hij zijn hand uitstak om zichzelf voor te stellen. ‘Mijn naam is Caesar.’
In zijn achterhoofd maakte hij wel een kleine aantekening om uit te kijken naar Petra.
Wie was zij?
En waarom benoemde Izzy zo specifiek haar naam?
Was zij bijzonder?
‘Wacht ben je nieuw hier?’ vroeg de brunette hem daarna een tikkeltje verbaasd. ‘Dat is waarom je me zoekt, right?' Ze wiebelde met haar wenkbrauwen voor ze haar armen voor haar borst kruiste.
‘Misschien, misschien,’ het was nu zijn beurt om haar eerdere genoemde woorden mysterieus te grinniken. ‘Wie vraagt ernaar?’ Kort krabde hij aan zijn hoofd, waarna hij nonchalant zijn hand door zijn haar haalde.
‘Maar stel hé,’ begon hij. ‘Hypothetisch gezien natuurlijk.’ Een jongensachtige grijns sierde zijn lippen. ‘Wat als ik nieuw ben hier, wat zou ik dan moeten doen volgens jou?’
Waar ben ik überhaupt? Was de vraag in zijn hoofd die Caesar eigenlijk beantwoord wilde hebben. Maar hij hield voor nu nog wijselijk zijn mond. Hij hoopte dat Izzy uit zichzelf de meeste antwoorden op zijn vele vragen zou geven zonder dat hij er naar hoefde te vragen. Hoe meer informatie hij kon vergaren, hoe beter.
Kennis was immers macht.
Als je me nu toch eens kon zien, Ies.
Caesar gedachte dwaalde kort af naar zijn zusje.
Hoe had zijn leven in nog geen 24 uur zo kunnen veranderen?
Nog geen dag geleden zat hij nog aan haar bed, wederom samen fantaserend over de mysterieuze wereld achter de poorten waarover Caesar haar zo dikwijls had verteld. Haar ogen hadden telkens geglinsterd wanneer ze het erover hadden. Het was haar escape from reality geweest, zonder daadwerkelijk te weten hoe de vork echt in de steel stak.
Hoop deed nou eenmaal leven.
Het was haar hou vast geweest en nu wist Caesar eindelijk de waarheid.
Je had dit nu al geweldig gevonden. Deze is voor jou, kleine zus.

[ bericht aangepast op 4 juni 2023 - 21:00 ]

someone out there feels better because you exist

5 juni 2023 - 19:57 Paesano is offline

Paesano 15153

MT.

That is a perfect copy of reality.

6 juni 2023 - 10:28 Vanparys is online

Vanparys 27577

I am not looking
to escape my darkness.
I am learning to
love myself there.

• JULES SEBASTIEN HUNTER •
20 | Son of Hekate | Paviljoen -- Grote Huis (Augustus)

Jules voelde Augustus' blik op zijn huid branden toen hij sprak over hoe vreemd het voelde om een eigen plekje te hebben - wat overigens ook de waarheid was. De laatste zes maanden voelden als een vreemde droom - of een nachtmerrie. Zelfs nu nog werd Jules 's morgens gedesoriënteerd wakker, was het eerste waar hij naar greep de dolk die hij, Amy en Ryan gedeeld hadden. Het besef kwam vijf minuten later. De monsters zaten enkel in zijn nachtmerries - Amy en Ryan waren weg. Hij had niet eens afscheid kunnen nemen, viel zo vaak nog terug in die routine waar hij iets opmerkelijks zag en een sarcastische opmerking tegen één van de tweeling wilde geven, om zich dan om te draaien en te zien dat er niemand bij hem was. De dromen van de afgelopen drie dagen hielpen niet in Jules rouwproces - als je het dat zelfs kon noemen. De jongen had nog geen traan gelaten, had zijn directe razernij vooral op Hazel uitgewerkt toen die hem alleen wilde helpen terug op zijn benen te staan in die eerste weken.
Soms vroeg hij zich af waarom hij zich niet schuldig voelde - waarom hij zich niet durfde settelen op Kamp Halfbloed. Hij leek zichzelf te hebben wijsgemaakt dat dit een tijdelijke oplossing was; dat het onheil hem wel opnieuw zou vinden en hem hier weg zou halen. Waarom zou hij de mensen rond zich dan bij hem binnen laten? Waarom zou hij ze als iets anders aanzien dan wat ze momenteel voor hem waren? Opstapjes naar een betere toekomst; wat die ook mocht inhouden. Objecten die hij kon gebruiken voor wat na Kamp Halfbloed kwam; hulpmiddelen om te overleven. Niet meer en niet minder.
Toen Jules Hazels verstijfde houding opmerkte en er wat over zei, leek de paniek bij Augustus meteen toe te slaan. "Haze?" vroeg hij zacht, waarna Blues geschreeuw door het hele Kamp sneed - Jules vroeg zich af of die grote mond ook een gave van Poseidon was.
"Voor het eerst ben ik het met je eens," zei Augustus, die opsprong terwijl Hazel in de richting van het strand liep. Augustus greep Jules' pols vast en de zoon van Hekate hapte ongewild naar adem toen hij meegesleurd werd. De plek waar Augustus' hand zijn huid aanraakte, stond plotsklaps in brand; een hitte die zich door Jules' hele arm verspreidde en zijn vingers deed tintelen. Hij verstijfde compleet, voelde zijn hart op hol slaan, voelde hoe die welbekende adrenaline zich door zijn lijf verspreidde.
"Chiron is vast bij the Big House!" riep Augustus terwijl hij aanzette. Jules' ogen waren groot, hij voelde hoe zijn andere hand instinctief naar de dolk op zijn heup ging, voelde hoe hij zich klaarmaakte om Augustus op de grond te gooien. Hij hield zichzelf tegen en trok zijn arm weg, probeerde zijn gejaagde ademhaling onder controle te houden, zijn spieren te ontspannen. Zijn blik was ziedend toen hij Augustus aankeek - Jules was niet in staat om dat te verstoppen. Zijn ogen lichtten haast op, en hij besefte zich dat hij onbewust de Mist had opgeroepen; klaar om zijn belager angst aan te jagen met verschrikkelijke illusies. Zijn lichaam was jarenlang getraind om zich tegen dreigingen te verzetten, om te beginnen vechten. Hij was een wilde wolfshond en hij wist het. Hij moest zichzelf eraan herinneren dat hoe irritant Augustus ook was - de jongen was geen bedreiging. Langzaam liet hij de hand die op zijn wapen lag, naast zich vallen, zijn vuist gebald, duwde de Mist weg en probeerde de kalmte in zijn hoofd terug te vinden - niet dat dat nog uitmaakte, Augustus had het beest toch gezien.
"Ik weet dat je vriendjes belangrijk voor je zijn," zei Jules traag, waarschuwend. "Maar raak me nog één keer aan en je verdorven droom om door Hazel in de ziekenzaal verzorgd te worden, komt meteen uit."
Shit, vloekte Jules in zijn hoofd. Hij had niet gepland zijn kaarten zo vroeg te laten zien. Hij trok zijn wenkbrauwen op in een poging het grimas op zijn gezicht weg te krijgen en keerde zijn rug naar Augustus toe om naar het Grote Huis te wandelen.

[ bericht aangepast op 6 juni 2023 - 10:29 ]

help

6 juni 2023 - 12:19 Vanparys is online

Vanparys 27577

THINGS JUST GOT
SUPER WEIRD
IT IS MY TIME
TO SHINE.

BLUE STELLAMARIS
Son of Poseidon | 22 | The surf of Long Island Sound (Maeve & Hytham)

Blue strompelde het strand op, Hytham in zijn kielzog, en had zin om meteen op zijn knieën te zakken en een dutje te doen. Dat ging alleen niet omdat hij Maeve in zijn armen had. Haar bloed had zijn groezelige, oranje kamp T-shirt rood gekleurd. Het liep vermengd met het zeewater in stroompjes naar beneden langs zijn benen, waar het aan zijn voeten in een vies plasje op het natte zand bleef liggen als een olievlek.
"Geef haar maar, ik kan haar houden," hoorde hij Hythams stem naast zich. "Ik kan haar naar Hazel brengen." Haar naam had Hythams lippen nog niet verlaten of Blue zag de dochter van Apollo al het strand op rennen. Hé, waren er plots twee Hazels? Hoe kon dat? Zag hij dubbel? Had hij zich toch net iets te ver gepusht?
"Sinds... wanneer... heeft," probeerde hij, de woorden moeilijk, "Hazel... een tweelingzusje?" Blue besefte zich dat hij inderdaad gewoon dubbel zag toen Hazel 1 en Hazel 2 dichterbij kwamen en met elkaar versmolten tot één Hazel. Ze wendde zich meteen tot Maeve, die plotseling uit Blues armen gelicht werd. Hij wilde protesteren, maar voelde zich plots te licht en zakte op zijn knieën, doodmoe. Hij had niet helemaal door wat er verder nog gebeurde omdat hij toen vlak voorover in het zand viel, zijn oogleden zwaar. Misschien had die laatste sprint hem toch iets te veel energie gekost - maar hij leefde nog, zijn wonden waren genezen door het zeewater, Poseidon had hem bijgestaan.
"Ik moet gewoon even een dutje doen, denk ik," zei Blue tegen niemand in het bijzonder. "Komt goed, ga maar." Misschien moest hij even weer gaan zwemmen, dan zou hij zich zo beter voelen. Hij vroeg zich vaag af hoe het kon dat water hem energie gaf maar zodra hij water naar zijn hand zette, die regel precies verbroken leek te zijn. Als hij gewoon even in de branding ging liggen, zou het goedkomen, toch?
Natuurlijk zou het goed komen, bedacht Blue zich, Poseidon keek altijd voor hem uit, zou hem nooit in de steek laten. Hij was altijd bij zijn zijde gebleven, dat zou nu toch niet plots veranderen?
Blue bereidde zich mentaal voor om zichzelf terug de branding in te sleuren, maar zijn lichaam voelde te zwaar. Misschien toch even tukken dan... Hij hoopte maar dat Maeve het haalde...

[ bericht aangepast op 7 juni 2023 - 11:38 ]

help

6 juni 2023 - 22:24 Saureus is offline

Saureus 1886

Izelle Riona Barlowe
The Thief • Daughter of Hermes • 21 years old

Outfit | Somewhere between the big house and the pavillion| With Caesar

❝ It's not the thief who is hanged
but one who is caught stealing.❞

Izelle blijft de jongen onderzoekend aankijken terwijl hij antwoord geeft op haar eerste vraag.
‘Petra? Nee. Niemand heeft mij gestuurd. Ik ben gewoon nieuwsgierig naar wie Izzy is.’
Wantrouwend trekt ze een wenkbrauw op, nog nooit heeft ze zoiets doms gehoord. 'No way dat een vreemdeling zomaar mijn naam zou weten,' begint de dame, terwijl ze haar ogen wat samen knijpt. 'Je hebt twee opties: optie 1; je vertelt me waarom je écht naar mij opzoek bent en ik laat je met rust. Optie 2; je blijft doorgaan met deze domme grap en dan krijg je een mooie klap in je gezicht.' Iz verplaatst haar handen naar haar zij. 'Ik heb geen tijd voor spelletjes. Er gaat zo namelijk een belangrijke meeting beginnen, dus je kunt maar beter een goede reden hebben om mijn tijd te willen.'
Zodra Caesar zijn hand uitsteekt om zichzelf voor te stellen, kijkt ze er enkel naar. Ze vindt het momenteel niet nodig om zijn hand te schudden en dus laat ze hem hangen. Zijn naam prent ze wel in haar geheugen, dat kan van pas komen. 'Latijnse naam huh? Dan ben je aan t verkeerde adres,' vertelt ze hem met een speelse grijns op haar gezicht. Er is niets beters dan de nieuwelingen een beetje pesten. Bovendien wilt ze peilen hoe Caesar precies is. Dat is namelijk ook erg belangrijk.
Het feit dat Caesar besluit om mysterieus te werken, maakt geen goede indruk op de brunette. Ze wilt duidelijke antwoorden en niet van deze vage antwoorden. Ze luistert dan ook pas écht naar hem als er wat interessants over zijn lippen rolt.
‘Maar stel hé. Hypothetisch gezien natuurlijk. Wat als ik nieuw ben hier, wat zou ik dan moeten doen volgens jou?’
Een zachte zucht ontsnapt uit haar mond. Die woorden in combinatie met de blik in zijn ogen vertelt haar genoeg. Hij is dus inderdaad nieuw op het kamp.
'Nou, om te beginnen zou ik een goede indruk op mij maken, want ik regel alles voor je. Totdat je ouder je claimt natuurlijk,' begint ze haar uitleg. 'Ik neem aan dat dat nog niet is gebeurd, anders was je vast niet opzoek naar mij. Tenzij Hermes je vader is natuurlijk.' Dat was namelijk ook nog een optie, al gelooft ze niet helemaal dat hij een halfbroer van haar kan zijn. Ze weet niet waarom, maar hij straalt geen Hermes vibes uit. 'Ik heb nu geen tijd voor rondleidingen en wat voor formaliteiten dan ook, want ik heb dus een meeting waar ik heen moet.'
Ze wijst richting het grote huis in de verte. 'Je hebt tot we daar zijn.' En na die woorden gezegd te hebben, loopt ze weer aan. Ze gaat ervan uit dat de jongen volgt en dat hij haar uitnodiging begrijpt. Ze heeft hem namelijk tot het grote huis gegeven om haar alles te vragen wat hij wilt weten. Al is dat iets wat ze liever niet doet, maar het hoort nou eenmaal bij haar taak als HC van de Hermes cabin. Hoe vervelend ze nieuwelingen ook vind. Al is Caesar een stuk ouder dan de meeste die net op het kamp komen, dus dat is voor haar een positief teken. Die irritante kinderen zijn namelijk erg vervelend.

[ bericht aangepast op 6 juni 2023 - 22:25 ]

7 juni 2023 - 11:34 Vanparys is online

Vanparys 27577

PEACE CANNOT BE KEPT
BY FORCE. IT CAN
ONLY BE ACHIEVED
BY UNDERSTANDING.

• KATARINA MADDEN •
Daughter of Ares | 17 | Pegasus stables -- the sky(Aldara)

Aldara keek verrast toen Kat haar om een knuffel vroeg. "Natuurlijk!" riep ze, waarna ze Kat omhelsde. Het meisje knuffelde haar vriendin stevig terug - besefte hoe hard ze haar vrienden gemist had tijdens het schooljaar. Ze had vooral brieven naar Norah geschreven en stiekem voelde ze zich een beetje schuldig dat ze niet zo consequent naar Aldara geschreven was. Alles viel echter altijd weer op z'n plaats wanneer ze op kamp aankwam. Het voelde meteen alsof ze nooit weggeweest was.
Helaas voelde dat bij Mart ook zo. Ze miste haar broer - miste hun sparwedstrijden, hun gekibbel. Ze snapte niet waarom Mart haar niet gewoon zichzelf kon laten zijn; snapte niet waarom hij niet begreep dat dit belangrijk voor haar was, dat ze bijna haar vaders was kwijtgeraakt en dat ze de dagen dat paps in coma had doorgebracht, huilend had doorgebracht. Ze begreep niet waarom hij niet kon inzien dat ze getraumatiseerd was - en dat zijn gedrag dat trauma enkel erger maakte.
Of eigenlijk begreep ze het wel. Mart was een koppige vechtersbaas - net als hun vader. Eigenlijk zou ze hem ook moeten haten.
"Je hoeft niet bang te zijn om hierom te vragen hé?" Aldara liet haar even los en Kat besefte dat ze huilde. Ze veegde snel een hand over haar ogen. "Als het nodig is, ben ik er voor je, wat dan ook."
Kat knikte kort in Aldara's schouder toen die haar weer tegen zich aandrukte. Ze slaakte een diepe zucht, bromde geïrriteerd omdat ze geërgerd was dat Mart haar weer eens had doen huilen. Ze voelde zich zwak.
"Kom, als je genoeg geknuffeld hebt, kunnen we gaan. Vertel me alsjeblieft alles wat je dwars zit. In de lucht zijn we alleen, het perfecte moment om dingen te uiten. Je kan zelfs alle frustratie eruit schreeuwen, mocht je dit willen."
Katarina glimlachte bij Aldara's geratel. Ze had haar vriendin gemist - was blij dat ze toch mensen rond zich had die haar accepteerden zoals ze was.
Toen ze beiden op een pegasus waren opgestegen en de lucht in gingen, sloot Katarina even haar ogen. Ze zuchtte opnieuw, omarmde het gevoel van gewichtloosheid. Ze streelde het elegante dier over zijn hoofd, glimlachte toen het paard even kort brieste. Toen keek ze opzij naar Aldara en besloot ze het hele gedoe met Mart weg te duwen - al was het maar even. Ze zou zich vanavond wel weer onder haar dekens verstoppen voordat hij binnen was.
"Sorry voor mijn drama," zei ze, een verontschuldigende glimlach op haar gezicht. "Hoe gaat het met jou? Wat was het probleem nu precies met Silas?"

[ bericht aangepast op 7 juni 2023 - 11:34 ]

help

8 juni 2023 - 20:40 Iotte is offline

Iotte 928

CAESAR OCTAVIAN SALLOW
Here in the darkness I know myself
21 • Son of Hades • with Izelle • somewhere between the big house and the pavillion

Haar mysterieuze gegrinnik maakte na zijn antwoord direct plaats voor argwaan. 'No way dat een vreemdeling zomaar mijn naam zou weten,' Wantrouwend trok ze haar wenkbrauw op, waarna ze haar ogen samen kneep. 'Je hebt twee opties: optie 1; je vertelt me waarom je écht naar mij opzoek bent en ik laat je met rust. Optie 2; je blijft doorgaan met deze domme grap en dan krijg je een mooie klap in je gezicht.' Caesar zijn mondhoeken krulde lichtjes omhoog. Hij kon het niet helpen, maar de brunette voor hem maakte nou niet echt een intimiderende indruk op hem.
‘Je houdt van slaan?’ Constateerde hij grijnzend, waarna hij goedkeurend met zijn hoofd knikte. ‘Kinky wel.’
De brunette verplaatste haar handen vervolgens naar haar zij. 'Ik heb geen tijd voor spelletjes. Er gaat zo namelijk een belangrijke meeting beginnen, dus je kunt maar beter een goede reden hebben om mijn tijd te willen.' Een belangrijke meeting? Dat klonk interessant.
‘Spelletjes?’ vroeg Caesar quasi beteuterd. ‘Ik zou niet durven.’
Een dame als Izzy moest je te vriend houden.
In ieder geval tot je haar niet meer nodig zou hebben.
Dat was iets wat Caesar meteen in de gaten had.
‘Maar een belangrijke meeting zei je? Wat voor meeting is dat?’
De hand die Caesar vervolgens uitnodigend uitstak, nadat hij zichzelf had voorgesteld, liet de brunette simpelweg hangen. ‘Latijnse naam huh?’ was haar enige reactie. ‘Dan ben je aan ’t verkeerde adres.’ De grijns op haar gezicht was weer speels.
Hij haalde zijn schouders op. ‘Ja, wat is dat hier met al die Griekse voorliefde?’ Caesar had sinds het moment dat hij door de mysterieuze poorten was gestapt goed om zich heen gekeken en de nieuwe omgeving waar hij zich in bevond tot in detail in zich opgenomen.
Een zachte zucht rolde over haar lippen toen hij haar op zijn manier vertelde dat hij nieuw was in het kamp. ‘Nou, om te beginnen zou ik een goede indruk op mij maken, want ik regel alles voor je. Totdat je ouder je claimt natuurlijk,' begon ze haar uitleg.
Zíjn ouder? Als in zijn doodgezwegen vader zou volgens haar hier ergens rondlopen?
Dat leek onmogelijk in zijn ogen, maar toch knikte hij. ‘Oké, duidelijk.’
'Ik neem aan dat dat nog niet is gebeurd, anders was je vast niet opzoek naar mij.’ Hij schudde met zijn hoofd. Hij kon maar beter open kaart met haar spelen als hij erachter wilde komen waar hij zich bevond.
‘Tenzij Hermes je vader is natuurlijk.' Ging de brunette onverstoorbaar verder. ‘Hermes?’ Beaamde Caesar haar woorden vragend, waarbij hij ongelovig zijn wenkbrauwen op trok. ‘Zoon van Zeus en god van de handel, de reizigers, de wegen en de dieven?’ Hij wist het nu bijna zeker: ze waren hier allemaal knetter gek.
'Ik heb nu geen tijd voor rondleidingen en wat voor formaliteiten dan ook, want ik heb dus een meeting waar ik heen moet.' Ging Izzy verder. Caesar volgde met zijn ogen de richting waar in ze wees. Het grote gebouw in de verte was niet te missen. ‘Mag ik mee?’
‘Je hebt tot we daar zijn.’ Antwoordde ze stug, waarna ze zich omdraaide en begon te lopen. Verbouwereerd staarde Caesar voor een seconde naar haar achterhoofd. Hij mocht haar nu al niet en het liefst was hij blijven staan.
Puur uit principe.
Maar als hij meer informatie wilde – en dat wilde hij maar al te graag – had hij weinig keus. Met tegenzin liep hij achter haar aan.
‘Je bent wel bazig, he?’ Begon hij, zijn irritatie kon hij nog maar net voor zich houden. ‘Maar goed, kun je me vertellen waar we überhaupt zijn?’

someone out there feels better because you exist

9 juni 2023 - 20:01 Paesano is offline

Paesano 15153

Serena Rae O’Connor

19 Ψ Daughter of Poseidon Ψ Canoe Instructor Ψ With Auggie (& Jules?) Ψ Near the Big House

Haar blauwe poelen gleden over het ver uitreikende water heen. Dit plekje op het strand, vlak bij de hut van Poseidon en verborgen van de rest van het kamp, was al jaren Serena’s favoriete plek wanneer ze ergens in stilte wilde doorbrengen. Zeker nu Blue niet aanwezig was om haar uit haar spiralende gedachten te halen. Het was alweer twee weken geleden dat ze voor het laatst iets van haar moeder had gehoord. Waarschijnlijk was ze gewoon druk, maar Serena kon de zorgen niet van zich afschudden. Sinds haar niet-vader achter haar moeder’s ontrouw was gekomen, was hun huwelijk niet meer hetzelfde geweest. Zou de man te weten zijn gekomen dat ze nog steeds wekelijks contact hadden en het haar moeder verboden hebben?
“Dit is allemaal jouw schuld,” sneerde Serena richting het water. Iemand zo alwetend als Poseidon had moeten weten dat haar moeder al getrouwd was. “Je had nooit achter haar aan moeten gaan.” Gefrustreerd gooide Serena een steen richting het water, die er met een grote plons in belandde. Echter, op de kleine golven van de steen na, bleef het oppervlak bewegingsloos in antwoord. Verdomme, hij kon niet eens de moeite nemen om naar haar te luisteren. Serena slaakte een teleurgestelde zucht en duwde zichzelf overeind. Misschien was Poseidon wel gefocust op het in leven houden van Blue, haar halfbroer, die op dit moment bezig was met een queeste.
Een andere zorg dat zich al dagen door Serena’s hoofd spookte: of dat allemaal goed kwam. Niet dat ze geen vertrouwen in haar broer had, of zijn partners Hytham en Maeve, maar hij was haast de enige familie die Serena nog had en ze wist niet waartoe ze in staat zou zijn als ze hem ook zou verliezen. Had hij gezegd wanneer hij weer thuiskwam? Serena kon het zich niet herinneren. Shit.
“Beter kom je heelhuids terug,” mompelde ze tegen zichzelf, terwijl ze richting het centrum van het kamp liep. Serena was immers ter ore gekomen dat er vanmiddag een vergadering gepland stond met alle Head Counselors. Niet dat zij dat was, maar als Blue nog niet terug was? Ze kon maar beter in de buurt zijn, mocht ze opgeroepen worden.
De verdwijning van Alicia Stanford voelde als het begin van het einde. Niet dat Serena het meisje in kwestie goed kende, in feite wist ze alleen dat het een dochter van Iris was, en dat pas sinds kort. Het had voor een vervelende sfeer op Kamp Halfbloed gezorgd. Alsof iedereen bang was dat een verkeerd woord, of een foute beweging, kon leiden tot problemen. Voor kampeerders die Alicia wel goed kenden moest het vast een lastige tijd zijn. Was Hazel niet goed bevriend met haar? Misschien moest Serena straks eens langs de ziekenboeg gaan, al was het maar om de blondine voor even gezelschap te houden. Als het geluk Serena meezat, lag Blue daar ook al, gewond, maar veilig terug van zijn queeste.
Naarmate Serena dichter in de buurt van het Grote Huis kwam, werd het steeds rumoeriger en drukker met kampeerders die hun eigen ding aan het doen waren. Uiteindelijk stuitte haar blik op twee jongens die op enkele meters afstand een gesprek aan het voeren waren. De ene herkende Serena als Augustus, de andere leek op Jules, een van de nieuwere kampeerders. Een kleine glimlach verscheen op haar lippen en ze liep op het tweetal af.
Serena’s wenkbrauw ging vragend omhoog toen het haar duidelijk werd dat het helemaal niet zo gezellig bleek tussen de twee. Jules leek ergens niet van gediend te zijn, maakte dit duidelijk aan Augustus en liep daarna weg. Hm, interessant. Het nieuwsgierige aagje in Serena wilde graag weten wat er precies gebeurd was.
“Gus,” prevelde ze toen ze eenmaal naast de donkerharige jongen stond. Ze liet haar arm over zijn schouder glijden. “Het verbaast me dat je wakker en aanwezig bent, ik ben trots op je,” ging Serena daarna verder. Haar ogen bleven echter in Jules’ rug prikken. Hij had haar al sinds zijn aankomst geïntrigeerd. Zo afstandelijk, zo haatdragend. “Hé Jules,” riep Serena de jongen achterna, waarna ze zich tot Augustus keerde.
“Wat heb je tegen hem gezegd?” vroeg ze, nieuwsgierig. Serena draaide haar blik weer richting Jules, daarna verder naar het Grote Huis. Direct schoot haar weer binnen waarom ze hier was, dacht ze aan Blue. Zou Augustus meer weten? Als het drietal teruggekeerd was, dan waren ze sowieso hier langsgekomen en had hij ze gezien. Serena slaakte opnieuw een zucht en richtte zich opnieuw op haar goede vriend.
“Heb je toevallig Blue gezien? En Hytham? Maeve? Zijn ze al teruggekomen, gewond of niet?” vroeg ze daarna. Zou haar halfbroer al veilig en wel zich in het Grote Huis bevinden? Nee, dan had hij haar al laten weten dat hij terug was.
“Kom, laten we ons eens nuttig maken hier. Ik ben geen Head Counselor, jij ook niet toch? Denk je dat we alsnog naar binnen kunnen om Chiron te vragen wat er precies aan de hand is?” vroeg Serena daarna. Ze had namelijk niet zoveel zin om te doen alsof er niks aan de hand was en gewoon de lessen te blijven volgen, of te geven.

[ bericht aangepast op 10 juni 2023 - 1:46 ]

That is a perfect copy of reality.

10 juni 2023 - 21:27 Saureus is offline

Saureus 1886

Izelle Riona Barlowe
The Thief • Daughter of Hermes • 21 years old

Outfit | Somewhere between the big house and the pavillion| With Caesar

❝ It's not the thief who is hanged
but one who is caught stealing.❞

Izelle wil die glimlach van z’n gezicht slaan, maar ze houdt zich netjes in. Geen drama voor de meeting of nou eigenlijk niet nog meer drama voor de meeting. Ze heeft net al genoeg gedoe gehad met Petra, dus misschien dat Caesar morgen aan de beurt is. Dan heeft ze weer alle energie om ruzie te zoeken.
‘Je houdt van slaan?’ Ook op haar gezicht verschijnt een scheve grijns, die alleen maar breder wordt door zijn tweede opmerking. ‘Kinky wel.’
Izzy likt een keer langzaam over haar lippen alvorens ze reageert. ‘Er is maar één manier om daarachter te komen,’ antwoordt ze uitdagend. Het is namelijk niet alsof ze nee gaat zeggen tegen zo’n knap koppie, bovendien is ze wel benieuwd naar zijn kunsten. Wie weet is hij fantastisch in bed. Of niet natuurlijk, maar dan weet ze dat ook weer.
‘Spelletjes? Ik zou niet durven.’ Iz rolt haar ogen, het sarcasme spat ervan af. Ze laat het misschien niet blijken, maar ze kan iemand zoals hij zeker wel waarderen. Eindelijk iemand die wél tegen wat sarcasme kan. Iedereen lijkt ineens zo gevoelig geworden. Zelfs die Petra zit vol emoties.
De jongen lijkt ook niet te stoppen met vragen stellen. Ze heeft geen idee hoe hij hier ooit is gekomen zonder enige kennis over wat dan ook. ‘Maar een belangrijke meeting zei je? Wat voor meeting is dat?’ Ze kan hierover liegen, maar wat is het nut. Bovendien kan de waarheid hem misschien wat afschrikken, altijd leuk toch?
‘Oh niet zo veel bijzonders,’ begint ze schouderophalend. ‘Er is een kamper vermist, een of andere Alicia, en nu ligt heel t kamp ondersteboven.’ Een zachte zucht ontsnapt uit haar mond. ‘Ik ben 75% zeker dat ze ergens verdwaald rondwandeld door het bos, maar voor die overige 25% zal ik toch maar naar de meeting gaan.’
Izzy doet het alleen voor haar cabin, aangezien ze vrij weinig geeft om de rest. Oké misschien geeft ze nog wel een beetje om Augie, maar op haar vrienden na kan het haar niet schelen.
‘Ja, wat is dat hier met al die Griekse voorliefde?’ Een frons verschijnt op haar gezicht, waarna er een lachje uit haar mond ontsnapt. ‘Dit is een grapje right?’ De lach ebt langzaam weg als ze doorheeft dat het redelijk serieus was. ‘Wacht je weet echt niets of wel? Hoe ben je hier ooit levend aangekomen.’ Nog een zacht lachje ontsnapt uit haar mond. ‘Dit is een kamp voor halfgoden, kinderen van Griekse goden. Dus vandaar al die Griekse voorliefde. Ik neem aan dat je daar ooit wel wat van gemerkt hebt? ADHD, oud-Grieks lezen en al die bende,’ somt ze op terwijl ze richting het Grote Huis wandelt. Ze heeft namelijk ook geen zin om te laat te komen.
Izzy knikt een keer kort als Caesar zijn hoofd schudt. Goed om te weten dat zijn ouder hem nog niet heeft geclaimd, want dan heeft ze hem inderdaad onder haar hoede. Dus totdat de jongen zijn échte cabin heeft gevonden, zal zij maar moeten dealen met zijn ongeloof. Het kan soms erg vermoeiend zijn om alles uit te leggen, maar dat is nou eenmaal een van haar taken.
‘Hermes?’ Beaamt Caesar haar, waarna ze knikt. ‘‘Zoon van Zeus en god van de handel, de reizigers, de wegen en de dieven?’ Wederom knikt ze bevestigend. ‘De enige echte.’ In haar stem is ook een greintje trots op te sporen.
‘Je bent wel bazig, he?’ Opnieuw rolt Izzy met haar ogen, deze jongen weet heel goed hoe hij op haar zenuwen moet werken. ‘Dat zou jij ook zijn als je hier al 16 jaar rondloopt en dit verhaal al weet ik veel hoe vaak hebt verteld.’ Ze schudt een keer met haar hoofd voor hij nog een laatste vraag stelt, de jongen weet van geen ophouden. ‘Maar goed, kun je me vertellen waar we überhaupt zijn?’
Izelle haalt nog een keer diep adem voor ze gebaart naar alles om zich heen. ‘Dit is kamp halfbloed, een kamp waar alle kinderen van de Griekse goden veilig zijn. Meestal is de gemiddelde kampganger 12 als ze hier voor het eerst komen. De meesten komen dan ook alleen in de zomers, maar enkelen blijven hier het gehele jaar. Er zijn dus verschillende activiteiten om jezelf compleet te kunnen ontplooien, dus je zult je draai vast wel vinden,’ knikt ze, waarbij ze gelijk een korte adempauze neemt. ‘Iedere god heeft een eigen cabin, waar zijn of haar kinderen in verblijven. Je zult dus in de Hermes cabin slapen totdat je ouder je heeft geclaimd. Dat zal vast niet lang duren, maar wie weet.’ Nieuwsgierig laat ze haar ogen weer over hem heen glijden, hopend dat hij geen zoon van Hermes is. Want het zou zonde zijn als ze geen gebruik kan maken van deze gezonde snack.

Index RPG Actieve Topics Zoek