[RPG • 100] Demigods & Divine Drama (CHB) • Speeltopic 1 - Speeltopics

1 mei 2023 - 12:28 Vanparys is online

Na de godenoorlogen aan het begin van de 21ste eeuw, lijkt alles in Kamp Halfbloed relatief kalm. Eigenlijk bijna saai. Kampactiviteiten gaan hun gewone weg, kinderen van goden krijgen de erkenning die ze willen. Doordat alles zo vlot en normaal verloopt, begint er stilaan toch wat onrust te komen. De halfgoden willen actie; kunnen niet langer stilzitten. Sommigen van hen beginnen zelfs bewust onrust te stoken... en wanneer het Orakel opnieuw een profetie uitspuwt, lijken de gemoederen een kookpunt te bereiken...

Wanneer godenkinderen verdwijnen
Zal vrede in Kamp Halfbloed voorgoed wegkwijnen
Een zonnige zomer zonder slot
Openbaart de dageraad van een pijnlijk lot

Het is nu de zomer van 2023, een jaar nadat het Orakel van Delphi deze woorden door de mond van Rachel Elizabeth Dare uitsprak. De vakantie is een week bezig en de sfeer bereikt een vriespunt wanneer uitkomt dat Alicia Stanford, dochter van Iris, nu drie dagen vermist is. Hoewel de activiteiten gewoon als gepland doorgaan, is de spanning te snijden; onderlinge strubbelingen zorgen voor wantrouwen. De Kampers willen antwoorden, maar er is geen aanknopingspunt om bij te beginnen.

R O L L E N
Nummers = Cabin nummers • Rood = vermiste kamper • NPC (blauw) = Non Player Character; wordt door iedereen gespeeld • Doorstreept = dood • G = Gereserveerd • HC = Head counselor • Geen cabin voor jouw god van keuze? We fiksen dat wel.

1. Z E U S
• [HC - Lichamelijke vechttechniekeninstructeur] James Scott | 22 | 1.6 | Mexx / Satoru
•

3. P O S E I D O N
•
•

4. D E M E T E R
• Rhea Grace McCain | 20 | Mexx / Satoru
•
• [HC] Orlanda Stanislav | 15 | NPC • Iedereen

5. A R E S
• [Pegasusinstructeur] Katarina Madden | 17 | 1.3 | Marthe / Vanparys
• [HC] Mart Beckett | 22 | 1.4 | Saar / Ken_

6. A T H E N A
•
• [HC - Zwaardvechtinstructeur] Silas Lincoln Perry | 19 | 1.2 | Saar / Ken_

7. A P O L L O
• [Zangstondecoördinator] Hazel Evelynn Whitlock | 19 | 1.3 | Lisa / Saureus
•

9. H E P H A I S T O S
• Nicholas Aiden Woods | 22 | 1.3 | Lisa / Saureus
•
• [HC] David Wittbrand | 17 | NPC • Iedereen

10. A P H R O D I T E
•
• Caerwyn Teague | 18 | 1.5 | Marthe / Vanparys

11. H E R M E S
• [HC] Izelle Riona Barlowe | 21 | 1.2 | Lisa / Saureus
• [G] Paesano
• ~~Christian Owen Taylor | NPC - Iedereen~~

12. D I O N Y S O S
• Diana Chapman | 19 | 1/4 | Saar / Ken_
•
• [HC] Ilyas Zoilos | 14 | NPC - Iedereen

13. H A D E S
• [HC] Gavin Peter Nash | 19 | 1.6 | Xan / Silverwalker
•

14. I R I S
•
• [HC] Alicia Stanford | 17 | NPC - Iedereen

15. H Y P N O S
• Augustus Walker | 20 | 1.3 | Saar / Ken_
•
• [HC] Vera Kazimir | 22 | NPC • Iedereen

16. N E M E S I S
•
• ~~Michael Devin | NPC - Iedereen~~

17. N I K E
• [HC • Zwaardvechtinstructeur] Petra Diane Yaxley | 20 | 1.1 | Marthe / Vanparys
•

18. H E B E
•
•

19. T Y K H E
•
•
• [HC] Olyvia Beaumont | 19 | NPC - Iedereen

20. H E K A T E
• [Tijdelijk HC] Jules Sébastien Hunter | 20 | 1.2 | Marthe / Vanparys
• Aurora Millie Ashford | 20 | 1.5 | Lisa / Saureus
•

21. P H O B O S
• Yasuo Ida | 17 | 1.6 | Mexx/Satoru

O V E R I G (G R O T E H U IS)
• [Activities director] Neil Keaton | 31 | 1.4 | Saar / Ken_
• [Activities director] Chiron | ? | NPC - Iedereen
• [Oracle in the cave on the beach] Rachel | 30-ish | NPC - Iedereen
• [Camp director] Dionysus (Meneer D.) | ? | NPC - Iedereen

C A M P A C T I V I T I E S

• Zwaardvechten (Petra Yaxley, Silas Perry)
• Lichamelijke vechttechnieken (James Scott, ~~Caerwyn Teague~~)
• Boogschieten (Chiron, -, -)
• Pegasuslessen (Katarina Madden, -)
• Theorie - Monster vechttechnieken (-,-)
• Theorie - Mythologie (-, -)
• Kano races (Naiaden, -)
• Muurbeklimming (Saters)
• Zwemmen en strandtijd (Nereïden)
• Sport - Volleybal (-, -)
• Zangstonde aan het kampvuur (Hazel Whitlock, -)

R E G E L S

V A N D A A G, E E N W E E K N A D E S T A R T V A N D E Z O M E R.

De sfeer op Kamp Halfbloed is grimmig en het weer lijkt dat te weerspiegelen. Donkere wolken hebben zich verzameld boven het kamp, maar regenen doet het niet - dat gebeurt nooit in Kamp Halfbloed, toch? Deze ochtend bij het ontbijt werd meegedeeld wat een aantal kampers al vermoedden of wisten: Alicia Stanford, Head Councelor van het Iris-gebouw is sinds drie dagen vermist. Niemand lijkt te weten wat er precies is gebeurd, al lijken meerdere kampers zich verdacht te gedragen... Weten zij iets meer? Hebben zij iets met haar verdwijning te maken? En bovenal: kondigt dit de start van Rachels profetie aan?

In ieder geval is de spanning te snijden en net daarom hebben Chiron, Rachel en Meneer D (ook wel bekend als Dionysos) de andere Head Councelors deze voormiddag bijeengeroepen om een plan van aanpak te bespreken. De andere kampactiviteiten gaan zoals gepland door. Op het programma staan deze voormiddag: theorielessen, pegasuslessen en muurbeklimming. Niemand lijkt echter veel zin te hebben om te doen alsof er niets aan de hand is.

Het is 11u 's ochtends en de wolken zijn donker. Zo dadelijk gaat de Head Councelor meeting van start. Chiron, Meneer D en Rachel zijn reeds aanwezig en vragen zich af waar Neil zit. Het nieuws van Blue, Maeve en Hythams terugkeer heeft hen ondanks het rumoer blijkbaar nog niet bereikt. Meneer D ziet er zoals gewoonlijk ongeduldig uit, alsof hij er eigenlijk helemaal niet wil zijn, en Chiron kijkt bezorgd. De koekjes op tafel zijn voorlopig nog onaangeroerd, behalve dat ene dat Rachel net geërgerd in haar mond stopt.

MEETING
Alle NPC HC's zijn ondertussen ook aanwezig (Orlanda - Demeter; David - Hephaistos; Vera - Hypnos; Olyvia - Tykhe). Nog zin om je interactie nog af te werken? Ga je gang! Geef wel even het tijdstip waarop je post plaatsvindt aan als die zich nog voor de meeting afspeelt. Iedereen kan Chiron, Meneer D en Rachel besturen. Om het overzicht te bewaren van wat zij zeggen, wil ik vragen dat je die zinnen in het rood in je post zet. Vragen? Mijn deur staat open ^^

LUNCH
De meeting loopt tot een einde, maar een beslissing lijkt er niet echt gekomen te zijn. Zowel Sayah als Milan, net als een heleboel van de jongere Head Councilors bieden zich aan om op queeste te vertrekken en na wat geruzie wordt beslist om de meeting later verder te zetten met een kleinere groep. Rachel geeft aan dat het belangrijk is dat de queesteleider iemand is die dicht bij Alicia staat - en dat het nutteloos is om daar nu over te blijven kibbelen. "Daarnaast," kondigt Meneer D. aan, "ik heb honger." En daarmee lijkt de meeting gesloten.

Alle kampers verzamelen zich voor de lunch, elk aan de tafel van hun goddelijke ouder, zoals het hoort. Meneer D. geeft een korte speech om de gemoederen te bedaren... of hij daar in geslaagd is, is niet helemaal duidelijk.

"Blijkbaar vindt Chiron het belangrijk dat ik deze aankondigingen blijf doen, maar goed. De meeting was een ramp, zoals jullie onwaarschijnlijk al te weten zijn gekomen, maar het goede nieuws is dat Marion, Barry en Harold veilig terug zijn van hun queeste." Meneer D. last even een korte pauze in voor applaus en rolt met zijn ogen. "Ja, ja, we zijn allemaal doodgelukkig, hoera. Daarnaast mogen we vandaag... nog maar eens... een nieuwe kamper verwelkomen: César Swallow. Hij is vreemd genoeg nog niet door één van mijn familieleden geclaimd, maar ik vermoed dat we daar binnenkort iets van te zien zullen krijgen. Voorlopig zal Gebouw 11 hem met open armen ontvangen - ja, Isabella, geef hem straks maar een warme knuffel, als dat je lukt. Verder werden we vandaag vervoegd door twee oude bekenden die niet eens de moeite gedaan hebben om dat even te komen melden, waarvoor dank. Wynter Teagan, fijn om te zien dat je niet dood in een gracht ligt, Cedric Donovan en Arabella Asher. Ik ben er zeker van dat jullie ze allemaal vreselijk gemist hebben, maar ga ergens anders huilen. Voor vanavond heeft meneer Keaton een fijne, dodelijke variant op vlaggenroof bedacht. Hij verwacht jullie om tien uur stipt in het amfitheater om de spelregels uit te leggen." Meneer D. zucht even en kijkt naar Chiron, die knikt, waarna hij met een dikke laag sarcasme vervolgt: "Ik hoop van harte dat er niemand een bloederige dood sterft vanavond. Smakelijk."

De nimfen brengen het eten rond, waarna de kampers rechtstaan om er een deel van te offeren aan de goden.

V L A G G E N R O O F

[ bericht aangepast op 2 april 2024 - 12:46 ]

help

20 juni 2023 - 17:27 MeIinoe is online

MeIinoe 1432

It's you and me, there's nothing like this. Miss Americana and The Heartbreak Prince.

Violet Ivy Bailey

19 ❀ Daughter of Demeter ❀ Mythology instructor ❀ Outfit + hair with some tiny yellow flowers in there ❀ With Mart ❀ Somewhere in nature

De zoon van Ares leek wat uit het veld geslagen na haar vraag. Wellicht had hij gedacht dat het niet hoorbaar was voor haar. Zijn blik ging van haar weer terug naar de klaproos.
‘’Erhm-’’ begon hij. ‘’Mijn moeder somde ooit dit gedicht op- uit wereldoorlog 1 dacht ik.’’ Mart leek verzonken te zijn in zijn gedachten. ‘’Meer van het gedicht herinner ik me niet meer,’’ was hij verder gegaan, een iets spijtige toon aanwezig in zijn stem. Zwak glimlachte hij naar haar. Automatisch glimlachte ze eventjes terug.
Zachtjes had ze gefluisterd dat de klaproos die hij nog in zijn handen had in haar haar mocht steken. Ze had erbij geknikt. Haar stem was niet te vertrouwen.
Enkele tellen had ze haar adem ingehouden.
Zelfs met zoiets simpels wist Mart haar van haar stuk te brengen.
Achter haar borstkas ging haar hart razendsnel te keer. Haar wangen waren rood geworden.
Violet ging er niet van uit dat iemand haar zou gaan geloven als ze vertelde over de Mart die zij kende. Hoe zacht en teder hij kon zijn rondom haar.
‘’Mijn moeder geloofde altijd dat de Godin Demeter - de Vlaamse velden rood kleurde om de gevallen soldaten te herdenken. Het is immers één van haar symbolen.’’ ging Mart zijn verhaal van eerder verder.
Violet zweeg, maar bleef aandachtig luisteren. Haar bruine ogen liet ze gericht op de jongen voor haar.
‘’Voor de soldaten van het Vlaams en Britse front, was de Poppy een teken van hoop. Ondanks dat de bloem maar een dag bloeit, was het een herinnering aan 'thuis'’’ Ze zag hoe hij kort keek naar zijn handen, maar haar erna weer aan keek. ‘’Of zoiets- Ze haalde graag verhaaltjes boven- of ze waar waren weet ik niet.’’
Zwakjes glimlachte ze naar de jongen. Voorzichtig pakte ze even zijn hand vast en kneep er zachtjes in. Zo vlug als ze het gedaan had, zo vlug liet ze zijn hand weer los.
‘’Waar of niet, het is een mooi verhaal,’’ zei ze.
Glimlachend had ze hem gezegd dat ze zijn woord ervoor nam toen de jongen had gezegd dat hij beter naar de klaproos kijken kon nu deze in haar haar zat.
‘’Mooi zo, is je geraden,’’ knipoogde Mart.

Een koude windvlaag liet een rilling over haar heen lopen. Wat kippenvel ontstond op haar blote armen. Goed nieuws kon dit weer niet betekenen. Wat ze ook als antwoord gaf op Mart zijn vraag.
Sinds Alicia haar vermissing bekend geworden was, was het weer omgekeerd van hoe het normaliter was.
De zoon van Ares zuchtte dramatisch toen Violet benoemd had dat het vast wel tijdens de Head Counselor vergadering werd besproken. Zelf zou ze niet aanwezig zijn. Violet was geen Head Counselor. Officieel gezien moest ze straks gewoon haar mythologie les gaan geven, hoewel ze niet kon inbeelden dat er veel mensen aanwezig zouden zijn vandaag.
‘’Ik heb er zo geen zin in,’’ mopperde Mart. ‘’Ik had liever gehad dat je erbij was- of ik hier kon blijven bij je,’’
Wederom sloeg haar hart een slag over.
‘’Ik had dat ook liever gehad,’’ kwam er zachtjes uit haar mond. Eventjes schraapte ze zacht haar keel.
‘’Het is vaak zo verschrikkelijk saai en het duurt eeuwen voor we met een plan komen. Kun je me niet even komen redden?’’ Mart lachte als een boer met kiespijn en rekte zich kort uit. ‘’Flauw ik weet het-’’
Violet hield haar hoofd een beetje scheef terwijl ze toekeek hoe Mart zich in het gras neerlegde. Een speelse glimlach was er rondom haar lippen ontstaan terwijl ze even kort met haar hoofd schudde. ‘’Maar toch- kan ik nog even 5 minuutjes met jou spenderen?’’ De zoon van Ares had een pruillip op zijn gezicht en zijn toon zogenaamd smekend.
Ze beet kort even op haar onderlip. Waarschijnlijk zou hij te laat gaan komen als ze ‘ja’ zou zeggen. Echter kon ze ook geen ‘nee’ zeggen.
Violet ging naast hem in het gras liggen en draaide haar hoofd zodat ze hem aan kon kijken.
‘’Vijf minuten, Beckett en niet langer,’’ zei ze. De speelse glimlach was weer verschenen op haar gezicht. ‘’Anders zorg ik ervoor dat de planten je naar The Big House slepen.’’ Een niet-serieuze toon was in haar stem te horen, om te laten weten dat ze haar woorden niet meende. Het was iets wat ze nooit zomaar zou doen. En helemaal al niet bij Mart. ‘’Wie weet valt het deze keer mee?’’ opperde ze vervolgens, doelend op de vergadering. ‘’En zo niet, moet je een signaal sturen - dan kom ik je redden,’’

Tommi, ich glaub, ich hab' Heimweh. Ich will mal wieder am Rhein stehen.

21 juni 2023 - 16:39 Vanparys is online

Vanparys 27611

Het is 11u 's ochtends en de wolken zijn donker. Zo dadelijk gaat de Head Councelor meeting van start. Chiron, Meneer D en Rachel zijn reeds aanwezig en vragen zich af waar Neil zit. Het nieuws van Blue, Maeve en Hythams terugkeer heeft hen ondanks het rumoer blijkbaar nog niet bereikt. Meneer D ziet er zoals gewoonlijk ongeduldig uit, alsof hij er eigenlijk helemaal niet wil zijn, en Chiron kijkt bezorgd. De koekjes op tafel zijn voorlopig nog onaangeroerd, behalve dat ene dat Rachel net geërgerd in haar mond stopt.

Alle NPC HC's zijn ondertussen ook aanwezig (Orlanda - Demeter; David - Hephaistos; Vera - Hypnos; Olyvia - Tykhe). Nog zin om je interactie nog af te werken? Ga je gang! Geef wel even het tijdstip waarop je post plaatsvindt aan als die zich nog voor de meeting afspeelt. Iedereen kan Chiron, Meneer D en Rachel besturen. Om het overzicht te bewaren van wat zij zeggen, wil ik vragen dat je die zinnen in het rood in je post zet. Vragen? Mijn deur staat open ^^

[ bericht aangepast op 24 juni 2023 - 13:35 ]

help

22 juni 2023 - 11:55 Iotte is offline

Iotte 928

CAESAR OCTAVIAN SALLOW
Here in the darkness I know myself
21 • Son of Hades • with Izelle • somewhere between the big house and the pavillion

Verrast trok ze haar wenkbrauw op.
'Ik zou het echt niet weten, maar het feit dat het een vader is, maakt je ouder opties wel wat kleiner,' deelde ze hem met een klein lachje mee.
‘Wie weet Dionysus, al ben je daar te passief voor… misschien Ares?’ somde ze op, waarna ze direct haar hoofd schudde.
‘Niet Ares?’ vroeg hij haar resoluut.
'We gaan het meemaken, laat jezelf verrassen zou ik zeggen.' Was het enige wat ze er verder nog over los wilde laten.
Vrouwen waren irritant.
Wie A zegt moet immers ook B zeggen vond Caesar.
‘Ontkennen dat dit echt is, helpt je ook niet. Je kunt het beter gewoon geloven of door de poort weglopen.’ Ging Izzy streng verder. ‘Maar je zal hier vast wel met een reden zijn. Ik bedoel je moet het geloven toch, anders was je hier nooit geweest.’
Hij haalde zijn schouders op. Op dit moment wist hij niet zo goed eigenlijk wat hij moest geloven. Hier alleen al zijn voelde al heel surreëel.
Caesar klampte zich daarom liever vast aan het idee dat Izzy krankjorum was, dan te accepteren dat alles wat ze hem vertelde werkelijkheid was.
Echter vroeg hij wel door.
Hij moest en zou meer weten over deze bijzondere plek.
Haar verleden was een mooi op stapje. De brunette vertelde hem dat ze al zestien jaar op het kamp was, maar dat ze sinds twee jaar studeerde, waardoor ze alleen de zomers hier nog verbleef. ‘Wat voor studie doe je?’ vroeg hij haar maar uit beleefdheid dan uit gemeende interesse.
Al antwoord gevend antwoorde ze wandelde richting het grote huis. Caesar volgde haar op de voet. Zijn ogen namen de omgeving in zich op. Hoe dichter ze bij het reusachtige gebouw kwamen, hoe meer andere mensen ze tegenkwamen.
Zijn hart maakte een sprongentje toen hij hem zag.
Zijn adem stokte in zijn keel toen hij hem herkende.
In een reflex greep hij Izzy haar pols vast.
‘Wie is híj?’ vroeg hij haar dwingend, terwijl hij een vies gezicht trok. Hij knikte naar de jongen verder op. De jongen van circa 1 meter 82 met zijn bruine ogen en donkerbruine haren herinnerde Caesar zich maar al te goed.
Hij had de aanval dus overleefd.

Toen het tweetal bij het grote huis aankwam stootte Caesar Izzy opnieuw aan. ‘Mag ik ook bij de meeting aanwezig zijn? Ik zou graag mijn vader willen vinden.’
Een geamuseerde lach rolde over haar lippen. ‘Grapje zeker?' haar grijns was plagend. ‘Ik maak geen grapjes, dat weet je nu toch onderhand wel?’ Caesar rolde met zijn ogen en begon een beetje zijn geduld te verliezen.
'Nee Caesar, dat mag niet. De meeting is alleen voor head counselors en heel toevallig ben jij dat niet.’ Klonk de brunette nu weer streng. ‘Wie weet wordt je dat volgend jaar wel,' voegde ze wat vriendelijker aan toe en knikte bemoedigend. 'Bovendien ga je je vader daar niet vinden, tenzij het Dionysus is, dan vindt je hem daar wel.'
’Goed dan,’ Mokte Caesar. ‘Dan zie ik je straks wel?’ Klonk hij aarzelend, waarna ze afscheid namen.

[ bericht aangepast op 22 juni 2023 - 11:55 ]

someone out there feels better because you exist

22 juni 2023 - 21:11 Saureus is online

Saureus 1891

Izelle Riona Barlowe
The Thief • Daughter of Hermes • 21 years old

Outfit | The Big House, at the meeting| With too many people

❝ It's not the thief who is hanged
but one who is caught stealing.❞

Izelle trekt licht wantrouwend een wenkbrauw op als Caesar wat ''interesse'' begint te tonen, ze kan namelijk niet geloven dat het oprecht is. ‘Wat voor studie doe je?’ vraagt hij. Ondanks dat het niet gemeend voelt, besluit ze toch op de vraag te antwoorden. Het is toch geen geheim en stiekem is ze ook wel trots op haar studie. 'Pilotenopleiding,' antwoordt ze dan ook simpel, niet meer en niet minder.
Naarmate ze het gebouw beginnen te naderen, begint Izzy toch een beetje te glimlachen. Nog even en dan is ze van deze nieuweling af. Al moet ze Petra dan opnieuw confronteren, maar dat is bijzaak. Als zij niet praat, dan hoeft Iz dat ook niet te doen.
Haar ogen schieten naar haar pols als Caesar die vastgrijpt. Haar andere hand balt zich tot een vuist, klaar om hem een flinke klap in zijn gezicht te geven. Gelukkig weet ze zich ervan te weerhouden en ontspant ze haar hand snel weer. Ze volgt zijn blik en fronst als die uitkomt op Jules. 'Hij? Ene Jules, een beetje een vage gozer,' antwoordt ze schouderophalend. 'Hij is hier ook nieuw, al wandelt hij hier al sinds voor de zomer rond. Dus ik weet niet precies hoe nieuw,' gaat ze verder, waarna ze haar pols uit zijn greep trekt. Dat soort dingen doet ze liever onder andere omstandigheden.
Izzy is blij dat Caesar niet in discussie gaat en stopt met praten over de meeting.
‘Dan zie ik je straks wel?’
Ze trekt verbaasd een wenkbrauw op als ze de aarzeling in zijn stem hoort. 'I guess, tenzij je buiten wilt slapen natuurlijk,' grijnst ze hem plagend toe. 'Ik zie je straks wel in de Hermes cabin. Loop in de tussentijd maar een rondje zou ik zeggen. De meeste bijten niet.' Zachtjes grinnikt ze, waarna ze de jongen nog en knipoog geeft. 'Tot later Caesar,' zegt ze de jongen voor ze kort naar hem zwaait en richting het grote huis wandelt.

Izelle duwt de deur opent en fronst als ze bar weinig mensen in de ruimte ziet staan. Ze werpt Sayah een nep glimlachje toe als ze haar ook ziet staan. 'En ik dacht dat ík te laat was,' grinnikt ze. Zonder de andere echt te begroeten, gaat ze ergens aan de zijkant staan. 'Dus, wachten we op de rest? Of gaan we deze meeting met z'n vijven voeren?' Een speelse grijns staat op haar gezicht, al vindt ze het behoorlijk irritant dat bijna niemand aanwezig is. Dit zou een belangrijke meeting moeten zijn.
'We wachten nog,' bevestigt Chirion met een korte knik.
Een zucht rolt over haar lippen. Great. Nu kan ze hier haar tijd gaan verdoen.

[ bericht aangepast op 22 juni 2023 - 21:12 ]

23 juni 2023 - 1:40 Artwork is offline

Artwork 733

Dante Nova Knowles

22 ⋒ daughter of Iris ⋒ Head Counsellor ⋒ outfit ⋒ on her way to the big house w/Caesar

Toen ze die ochtend haar ogen opende ging de nachtmerrie waarin Dante zat gewoon verder. De gordijnen dansten op het ochtend briesje en wierpen vreemde schaduwen op de muren. Zwetend kwam ze overeind. De normaal zo levendige cabin, versierd met verschillende zelfgemaakte schilderijen, af- en onafgemaakte haakwerken en posters van verschillende artiesten voelde kil. Leeg.

Ze staarde ze naar het lege slaapvertrek van haar zusje. Alicia was al drie dagen verdwenen en niet zomaar weg; vertrokken zonder iets te laten weten. Dat was, verzekerde Dante zichzelf opnieuw, niks voor Alicia. Aarzelend wreef ze de slaap uit haar ogen. Dat was niks voor Alicia toch? De laatste dagen had ze talloze keren door de relatie met haar zusje gespit. Waren er tekens dat er iets niet goed ging? Had ze iets gemist? Als dochters van Iris konden ze geen emoties voor elkaar achterhouden, dat hoorde hou eenmaal bij de band die ze hadden. Was ze door die vanzelfsprekendheid te laks geworden met het vragen hoe het nou echt met haar ging? Schuldgevoel verspreidde zich door haar lichaam als een lopend vuurtje.

Om niet opnieuw in huilen uit te barsten sloeg het meisje de deken van zich af en stapte uit bed. Dante had eigenlijk niet echt geslapen. Ze was vooral van feverdream naar feverdream gesprongen terwijl ze lag te woelen. Ze moest zichzelf eraan herinneren Augie te vragen voor een vredige nachtrust vannacht. Een korte blik in de spiegel verraadde dikke wallen en rode ogen van het huilen. Great. Ze zag eruit hoe ze zich voelde; miserable.

Ze sprong een setje kleding aan toen haar oog weer op Alicia’s kant van de cabin viel. De kristallen die vrolijk het licht weerkaatste als een soort confetti op de muren konden haar vanochtend niet troosten. Zou er iets tussen haar spullen liggen dat zou wijzen naar wat er gebeurd was? Dante was een grote voorstander van personal space en zou nooit zonder toestemming iets van iemand anders aanraken. Toch, als ze nu iets zou kunnen vinden…

Gefrustreerd en in tweestrijd liep het meisje de cabin uit. Ze moest iets doen. Al twee dagen had ze stilgezeten en een bezorgde Hazel en Augustus verzekerd dat ze vast snel terug zou komen. Inmiddels geloofde ze dat zelf niet meer. De zon stond al hoog aan de hemel toen ze naar buiten stapte. Was het al zo laat? Dante was zo in limbo geraakt dat ze ontbijt had gemist. Great. Nou moest ze met lege maag naar de head council meeting. Met een gepaste snelheid liep ze richting the big house.

Dat was ook nog zoiets, sinds Alicia verdwenen was viel de taak van head counselor op het oudste kind; zij dus. Dante had al jaren geen meeting meer bijgewoond. Sinds haar zusje naar camp was gekomen had ze het gladly overgedragen. Maar nu was het weer haar verantwoordelijkheid. De uren dat zo’n bijeenkomst kon duren waren gevuld met gesprekken over gevaarlijke quests en profetieën. In haar vroege dagen had Dante maar al te graag meegedaan om het gevoel te krijgen dat ze erbij hoorde maar inmiddels wist ze beter; dat was niet haar plek.

Zo in gedachte verzonken lette ze niet op en liep bijna tegen een onbekend figuur aan. Het meisje kon nog net stoppen voor ze hem volledig bodyslamde maar kwam zelf op haar billen terecht.
‘Auch, awkward’ Het was een lange mannelijke kamper die ze nog niet eerder gezien had. Nieuwsgierig stond Dante op en keek hem aan. Hij torende flink boven haar uit en had, gaf Dante toe, een knap gezicht. Hij had een donkergroen soort aura om zich heen die Dante zo snel nog niet kon ontcijferen. Dit was definitely een nieuwe camper. In de elf jaar dat ze hier kwam had ze hem nog nooit gezien. Ze zou hem dezelfde leeftijd schatten als zijzelf, misschien iets ouder. Had hij het al die tijd buiten camp volgehouden in zijn eentje?

‘Hi, ik ben Dante,’ ze stak haar hand uit met vernieuwde interesse, ‘Dochter van Iris en …ik kom veel te laat bij de meeting, sorry,’ concludeerde ze toen ze zich bedacht waar ze naar onderweg was. Dante was alweer een stukje vooruit gejogd toen ze opnieuw abrupt in de ankers ging. Dit keer kon ze lenig haar balans houden.
‘Tenzij je mee wilt,’ ze klonk zelfverzekerder dan ze was. Het was niet helemaal de bedoeling om zo maar iemand mee te nemen naar de meeting maar het was een bijzondere situatie, verzekerde ze zichzelf. Ze had het nu al voorgesteld, te laat om terug te krabbelen.
Dante stak opnieuw een hand uit en grijnsde naar de jongeman terwijl ze achteruitliep richting the big house.
‘Kom, ik zal je voorstellen aan de rest.’

the moon smiled, the sun twinkled but both were envious of your stardust soul.

[ bericht aangepast op 23 juni 2023 - 1:43 ]

ze had het universum op haar schouders maar droeg het als een paar vleugels

23 juni 2023 - 15:23 Saureus is online

Saureus 1891

Aurora Millie Ashford
The Witch • Daughter of Hekate • 20 years old

Outfit | Near the big house | With nobody (Jules)

❝ My body is like a
torch,

carrying the eternal
flames❞

Op haar blote voeten wandelt Aurora de poort door. Het is niet de eerste keer dat ze zonder schoenen loopt, aangezien haar voorkeur ernaar uitgaat. Schoenen vormen alleen maar een barrière tussen haar en de aarde. Dat maakt het lastiger om magie te channelen. Bovendien voelt het een stuk vrijer om met blote voeten op pad te gaan. Om te voorkomen dat ze op scherpe voorwerpen trapt, heeft ze een spreuk uitgesproken over haar voeten. Hierdoor zijn ze niet alleen beschermd tegen allerlei factoren, maar weerhoudt het ook de vorming van voetstappen. Een klein extraatje die ze heeft toegevoegd. Het zijn de dingen die je leert als iemand je op de hielen zit.
Glimlachend blijft ze staan als de zoete geur van aardbeien haar neus bereikt. Het doet haar denken aan haar zusje Emma. De kleine meid hield van die zoete vrucht. Het was dan ook een van de dingen die Rora bij iedere winkel voor haar moest halen. Een aardbei werkte perfect om haar te kalmeren.
Aurora strijkt haar jurk glad, wrijft over de kristal om haar nek en loopt dan weer aan. Normaal heeft ze ook een grimoire in haar handen, maar deze heeft ze nu niet bij. Het grote boek heeft ze veilig opgeborgen, zodat geen ziel hem kan stelen. Het is haar meest waardevolle bezit, gevuld met al haar geheimen. Alle spreuken, rituelen en drankjes die ze ooit heeft gemaakt, staan daarin beschreven. Er zijn enkele spreuken en drankjes die niet van haar zijn, maar het meeste is eigen werk. Ze merkte namelijk dat de magie sterker is als ze zelf een spreuk ontwerpt. Wat voor de een werkt, hoeft namelijk niet voor de ander te werken.
Iets wat ze wel meedraagt, is haar dolk. Het wapen zit netjes in de schede rond haar middel, voor het geval ze die nodig gaat hebben. Al heeft ze het zelden als wapen gebruikt, meestal komt het van pas bij het uitvoeren van rituelen en drankjes. Ook geeft het haar extra zelfvertrouwen. Mocht er iets gebeuren, dan heeft ze altijd nog haar dolk. Vooral nu het zo grimmig begint te worden op kamp halfbloed, kan ze maar beter voorbereid zijn. Die wolken voorspellen namelijk niet veel goeds.
Vastbesloten wandelt ze verder het kamp op, voor ze haar broertje gaat bezoeken, is ze eerst van plan langs haar spulletjes te gaan. Om te kijken hoeveel er nog van ligt. 4 jaar geleden was ze nog lang niet zo sterk als nu, dus het is maar de vraag of haar bescherming spreuk het heeft volgehouden.
Een frons verschijnt op haar gezicht als haar vingers beginnen te tintelen.Een kleine golf van adrenaline spoelt over haar heen. Aan de manier waarop het gevoel zich door haar lichaam verspreidt, weet ze dat het van een externe bron komt. Dat houdt nog twee opties open. Kort sluit ze haar ogen, om alles in zich op te nemen. Ze hoeft geen twee keer meer na te denken om te weten van wie dit komt, Jules. Ze kan de mist om haar vingertoppen voelen, maar voordat de opgebouwde energie wordt losgelaten, trekt het weer weg. Zonder een seconde te twijfelen, brengt ze zichzelf naar hem.
‘Jules, wat was dat?’ vraagt ze hem bezorgd als ze recht voor de jongen verschijnt. Ze kijkt langs hem heen naar Serena en August, beide herkent ze van gezicht. Al heeft ze August wel wat meer gesproken dan Serena, maar het blijft 2,5 jaar geleden.
‘Wat hebben ze gedaan?’ vraagt ze wat directer, haar mondhoeken naar beneden gevallen. Ondanks dat ze hem met een brede glimlach wilde begroeten, staart ze hem bloedserieus aan. Haar lichtblauwe ogen lijken steeds grijzer te kleuren als woede in haar begint op te borrelen.
Aurora maakt een hoek van negentig graden en wandelt richting het grote huis. Haar cabin zal ze later wel bezoeken, Jules is op dit moment belangrijker. Mocht er dan iets aan de hand zijn, dan kan ze gelijk ingerijpen. Met haar astral zelf gaat ze die twee viezerikken namelijk geen pijn kunnen doen, helaas.
Haar pas wordt steeds sneller naarmate ze dichter bij het grote huis komt. Eenmaal daar besluit ze ergens aan de zijkant te wachten. Het is misschien niet zo handig om Serena en Augustus gelijk te confronteren zonder dat ze weet wat er überhaupt gaande is. Het zou zonde zijn om al gelijk onnodig ruzie te hebben op haar eerste dag terug.

SIDENOTE Grijs -> alleen voor Jules, hij is de enige die haar kan zien en horen

[ bericht aangepast op 23 juni 2023 - 16:08 ]

24 juni 2023 - 16:13 Vanparys is online

Vanparys 27611

When angry,
count to ten.
When very angry,
swear.

• PETRA DIANE YAXLEY •
20 | Nikè | De zolder van het grote huis (Milan & Sayah)

Petra haatte hoe zwak ze nu onwaarschijnlijk overkwam. Het deed haar hart in haar keel bonken - ze werd er bijna kwaad van. Ze had Sayah graag, maar... er waren drie mensen op deze hele aardbol die Petra echt volledig kenden, die ze honderd procent vertrouwde. Ze wilde Sayah wel vertrouwen, maar... ze wilde niet dat haar zwakte door meer dan die drie mensen gezien werd - ze had vorig jaar haar mond al voorbij gepraat bij Caolan.
Mensen iets toevertrouwen, voedde enkel geruchten, en dat was wel het laatste dat Petra kon gebeuren.
Ik, eh...," zei Sayah onzeker, waardoor het schuldgevoel meteen nog een mokerslag in Petra's maag sloeg. Ze voelde zich misselijk. Ze wilde eigenlijk gewoon de lucht in schieten en de rest van de dag ver weg van Kamp doorbrengen - maar dat kon ze niet maken. Dat zou Izelle alleen nog maar meer redenen geven om haar als een lafaard en een fuck-up te zien.
"Eh... Ja, het gaat wel. Ik ben benieuwd wat de meeting van zo meteen gaat brengen," zei Milan. Petra klemde haar kaken op elkaar. Doe niet zo stom. Zeg het gewoon. Ze kauwde op haar onderlip en legde de lauwerkroon op één van de vitrinekasten toen Milan zich omdraaide. "Zullen we dan maar naar beneden gaan?" Iedereen vindt je een bazige trut. Moet je niet ook nog eens gaan overdragen omdat Izzy je zo nodig het leven zuur moet maken. Misschien had ze Izzy gewoon dat stomme magische artefact moeten laten houden - Petra verdiende het toch niet.
"Ja, lijkt me een goed idee," zei Sayah. Petra staarde naar haar voeten terwijl ze achter Milan en Sayah aan ging om de trap naar beneden te nemen. Toen botste ze tegen Milan op, die haar plotseling omarmde. Even verstijfde ze - niet zeker wat er nu precies gebeurde. Maar Milan voelde als thuiskomen, en Petra voelde die stomme krop in haar keel weer naar boven komen toen ze hem zacht terug knuffelde.
"Je hoeft het niet te vertellen, als je dat niet wilt," zei hij zachtjes. "Maar ik ben er voor je, oké?"
Heel even trok Petra haar eigen lichaam dichter naar dat van Milan toe. Die stomme tranen brandden weer in haar ogen. Ze deed haar mond open om iets te zeggen - om hem te bedanken - maar kreeg heel even geen adem. Ze dwong zichzelf om haar stomme paniek door te slikken en verzamelde toch de woorden die haar hart zo onzeker maakten. Want ze moest het weten - kon het niet aan om tegen Milan te liegen. Daar was ze bij hem om de één of andere reden altijd heel slecht in geweest.
"Ben ik een slecht mens?" mompelde ze dof tegen zijn schouder. "Het is mijn schuld dat Hazel voor de rest van haar leven met littekens rondwandelt... Kan ik dat ooit rechtzetten?"
Ze wachtte niet echt op een antwoord toen ze weer terugtrok en deze keer met de rug van haar hand in haar ogen wreef. "Ik moet mezelf even opfrissen, denk ik," voegde ze toe. "Laat je Chiron weten dat ik er zo aan kom?"

help

25 juni 2023 - 9:46 Ken_ is offline

Ken_ 18286

Daughter of Dionysus || Hopeless Romantic || From the fields with Vi -> The Hephaestus Cabin with Nick <"3 "

Mijn vingers tikten de nog lichtroosgekleurde zoete vrucht aan, waarna ik kon zien hoe de aardbei stilaan zijn rodekleuren begon aan te nemen, zijn huid glinsterend en haast smekend om al geplukt te worden. “Nog niet kleintjes, nog een dagje van de zon genieten jullie.” Glimlachte ik het stukje grond toe die onder mijn zorg stond, waarna de realisatie tot me doordrong dat ik niet de hele dag in de velden kon spelen. Of nuja, zonder de gedachten aan Alicia aan me voorbij te laten gaan. De arme Iris telg was al enkele dagen verdwenen en zo meteen zouden mijn vader, broertje en de andere Head councilors bijeenkomen om een oplossing te vinden. De vraag van ‘Wat is er met Alicia gebeurd’ te beantwoorden. Mijn bruine kijkers gleden even naar mijn jongere halfbroer in de verte. Ondanks dat hij slechts 14 was, had hij al 2 jaar de HC rol op zich genomen. Grotendeels omdat vader mijn judgement niet meteen vertrouwde. Daar gaf ik hem nu ook geen ongelijk in- ik was vreselijk met dit soort dingen bedenken, daarbij leek ik ook eerder weg te dromen bij de meetings bij het aanzicht van Carter dan dat ik effectief geluisterd had in die paar jaar dat ik die rol had.
Oeps.
Mijn bruine kijkers richtte ik vervolgens op Violet waarna mijn lippen zich weer in een kleine glimlach krulden en ik het niet kon laten om dichter naar de dame toe te trippelen, mijn schouder zacht tegen de hare te stootten en het enthousiasme voor mijn vragen die ik voor haar had niet kon verduiken. “Zeg eens Vi- Hoe zit het nu eigenlijk tussen jou en Mart?” ik beet speels op mijn onderlip en wiebelde veel betekenend mijn wenkbrauwen. “ Is het waar dat hij zo soft voor je is? Verteld me ALLES” giechelde ik, waarna mijn vingers de aardbeivelden naast ons dat extra duwtje in de rug gaven.

De ochtend ging sneller voorbij dan gehoopt en eens we alle velden hun dagelijkse portie liefde hadden geschonken was het tijd om elk onze eigen wegen weer te gaan Ik wuifde nog eens lachend naar Violet- genietend van de praatjes die we net hadden, waarna ik terug richting de Cabins dartelde- mijn gedachten die anders hun onzekere zelve zouden bovenhalend nog eens malend over de veels te romantische scene die Violet net voor me geschilderd had. Hoe zou het zijn om gered te worden door je eigen prince charming? Of in dit geval prinses. Mijn vingers jeukten haast om dit alles neer te pennen en de nieuwste romance tot een happily ever after verhaal uit te werken- maar mijn gedachten hielden me terug tegen eens mijn voeten zich terug op de zanderige ondergrond begaven.
Een gevoel van eenzaamheid overspoelde me haast weer, beseffend dat ik altijd anderen hun liefde wilde delen, maar zelf er maar alleen bijstond. Een gedachte die mijn onzekerheden weer te boven haalden. Ik kon niet terug naar mijn broertje in de velden, want hij was onderweg naar The Big house waar paps ook al zat te wachten. Een kleine zucht verliet mijn lippen denkend aan Alicia. Wat als er meerdere kampers zouden verdwijnen? Was dat niet wat de profetie zei? Wat als het grote ongekende monster mij zou opslokken en er geen manier was om mezelf te redden? Ongemakkelijk strekte ik mijn vinger uit, kleine ranken als ringen over mijn vingers laten krullen terwijl ik mezelf uit mijn draaikolk van angsten probeerde te trekken. Afleiding, ik moest afleiding.
Mijn blik scande de hutten- zoekend naar een bekend of voornamelijk vriendelijk gezicht waar ik zou kunnen heen dartelen zodat ik mijn aandacht kon investeren in hen, maar iedereen leek al haast een gesprekspartner te vinden. Soms was ik gedoemd met mezelf- de constante nood aan vermaak en vertier gecombineerd met de liefdeslust die ik van mijn moeder had gekregen- ik wilde niet alleen zijn met mezelf, het was een confrontatie die ik dagelijks uit de weg poogde te gaan.
En daar zag ik het eindelijk- een aanwakkerend vuurtje. De rook die de Cabin verliet op deze vroege ochtend, en maar 1 iemand die ik op dit soort momenten kon bedenken steeds in de weer te zijn. Mijn lippen krulden zich spontaan op in een brede glimlach en als ik een staart had zou deze als een wilde beginnen kwispelen bij het idee dat ik na al die maanden eindelijk mijn beste maatje weer kon opzoeken.
Nick.
Mijn voeten bewogen zich voort- haast rennend op de melodie van een verlangend Vivialdi strijkorkest terwijl ik me zonder verpinken naar de hyphaestus cabin waande. Bij iedere stap die ik achterliet mezelf terug uit die leegte sleurend, klaar om de jongen plat te kwetteren met alle avonturen die hij gemist had en hoezeer ik hem aan mijn zijde gemist had. Het zicht van de kleine fabriek steeds dichterbij en eens ik vlak aan de deur stond eindigde de symfonie. De warme gloed omarmde me als een welgekomene vriendin, al was dit met het weer buiten toch altijd een beetje zweten als ik hier was- al was mijn beste maatje Nick hier ook een reden voor. Hoe hij van een simpel hoopje metaal de beste wapens kon creëren , zijn spieren zich aanspande bij iedere slag die hij sloeg, de vonken hem verlichtend als een marmerend beeld van de goden die menig ander kon bewonderen.
Mijn handen krulden zich een tikkelde onzeker samen voor mijn borstkas terwijl ik in stilde zijn kunst bewonderde en prachtige jongeman zelf ook. De sproetjes op zijn neus steeds groeiend bij aantal per keer dat ik hem zie en de drang om de zwarte wegen op zijn wangen af te vegen lieten alles weer kriebelen in mijn borstkas. Maar voornamelijk de extase om hem weer te zien die de glimlach op mijn lippen en de lichte blosjes op mijn wangen moeilijk weg leek te slaan.
Ik opende mijn mond even om mijn aanwezigheid aan te kondigen, maar deze bleven hangen in mijn keel. De blonde jongeman deed dit wel vaker met me- ik vond het dan ook altijd makkelijker om hem berichtjes te sturen, maar in momenten van verdriet wist mijn lichaam me altijd naar de jongen toe te brengen, mijn amren om hem heen te vouwen en kort in zijn beschermende aanwezigheid te baden.
“N-Nick?” klonk er na nog enkele minuten van mijn held te begluren toch over mijn lippen- al leek hij me niet te horen. Dus hierdoor ging ik iets op de toppen van mijn tenen staan en scharrelde al mijn moed bij elkaar voor een tweede poging. “Hey Nick!” als zijn blauwe poelen me vonden bevroor ik haast weer. Mijn bambibruine licht geschrokken naar de jongen staren, waarna een boel gestamel mijn lippen verliet, mijn onderbuik hevig kriebelend .”H-hey.” Herpakte ik mezelf weer, me terug laten zakken met beide voetjes op de grond, waarna ik mijn kijkers verlegen weg liet dartelen naar het wapen op zijn aanbeeld. “Wat eh – waar ben je aan bezig?” vroeg ik pogend een reden te vinden waarom ik me in de Hephaustus Cabin had gewaand. Ik had het eh, koud? Nee nee die smoes had ik al eens gebruikt… Alicia? Wapen? Ja ja- ik had een wapen nodig deze keer. “Ik ehm- vroeg me af of je eh.” Mijn rechterbeen wiebelde onschuldig even op de bal van mijn voet terwijl ik mijn best deed de smoes zo geloofwaardig mogelijk over mijn lippen te laten glijden. “ Of je misschien een dolk of iets voor me kan maken?” ik richtte mijn kijkers eindelijk weer in de zijne waarna een hem een klein glimlachje schonk en ik de moed weer vond om een stapje dichter naar mijn beste vriend te wanen. “Met het hel verdwijnen gedoe ben ik iet ehm, bang.” Ik beet zachtjes op mijn onderlip “Het is niet alsof ik veel ga kunnen doen met mijn ranken om me te verdedigen ofso- wat als ik de volgende wordt die verdwijnt? K-Kom jij me dan zoeken?” mijn hart sloeg even over bij het idee alleen al waarna ik de jongen met kleine onzekere puppyogen aankeek.

[ bericht aangepast op 25 juni 2023 - 9:47 ]

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

25 juni 2023 - 17:16 Paesano is offline

Paesano 15155

Serena Rae O’Connor

19 Ψ Daughter of Poseidon Ψ Canoe Instructor Ψ With Auggie (& Jules?) Ψ Near the Big House

Het is hier in het begin iets voor 11, like 10.45 of zoiets?
De kleine glimlach op Serena’s lippen werd langzaam groter bij het horen van Augustus’ opmerking. Hij mocht dan misschien wel wakker en levend zijn, hij zag eruit alsof hij een zware nacht had gehad. Zou Alicia’s verdwijning ermee te maken hebben? Serena wist eigenlijk niet of de twee elkaar goed kenden. “Je lichaam vond het duidelijk belangrijk om aanwezig te zijn voor dit moment,” antwoordde, doelend op de HC-meeting die elk moment kon beginnen. Niet dat ze er überhaupt voor uitgenodigd waren, al had dat Serena toch nooit tegengehouden.
Haar aandacht verplaatste zich daarna van Gus naar Jules, met wie haar beste vriend een paar minuten geleden nog een gespannen gesprek had. Serena riep de zoon van Hekate na, waarna Gus haar probeerde te behoeden om verder contact met hem te zoeken. “Waarom? Wat is er?” vroeg ze, nadat hij sistte dat Jules het niet waard was. Het nieuwsgierige aagje in Serena wilde alles weten over de op het eerste oog slechte relatie tussen de twee jongens.
Haar wenkbrauw schoot omhoog bij het horen van Gus’ volgende woorden en zijn pissige snuif. Als ze nou vijf minuten eerder was geweest. . . Jammer, weer. “Waar ging het gesprek in de eerste plaats over dat je Jules zoiets moet mededelen?” vroeg Serena, terwijl ze haar blik weer naar de weglopende jongen verplaatste. “Het is een intrigerend en vaag figuur.” Deze woorden sprak ze hardop, vooral tegen zichzelf. Al vanaf het begin van zijn aanwezigheid had Serena hem interessant gevonden, over hem gevraagd. Ze wist nog steeds niet helemaal of Jules dat kon waarderen, maar hij was op z’n minst niet ronduit onbeschoft tegen haar. Blijkbaar gold dat niet voor Augustus.
Serena’s hart maakte een opgelucht sprongetje toen haar goede vriend het verlossende woord gaf dat haar broer en zijn queeste partners terug in het kamp waren. Gewond, weliswaar, maar terug. Het betekende dat ze niet dood waren, of in levensgevaar. Anders had Gus dat wel gemeld. “Hoe gewond zijn ze?” vroeg ze, terwijl ze zacht glimlachte in reactie op Gus die in haar hand kneep. Ze had vertrouwen in Haze’s capaciteiten om hen weer op te lappen. Wellicht dat Serena zelf straks ook maar die kant op liep, in de hoop dat ze kon helpen met bepaalde verwondingen.
“Hopelijk overwerkt Haze zich niet, je weet hoe ze is. Ze stopt niet voordat ze alles en iedereen heeft gefixt, zelfs als haar lichaam haar vertelt dat ze moet stoppen,” zei Serena, terwijl ze op de binnenkant van haar lip beet. Ze hoopte dat Blue er niet té erg aan toe was. Misschien moest ze maar naar hem op zoek gaan. Zou hij dat überhaupt willen? Serena wist niet eens zeker of haar halfbroer wel daar te vinden was. Hem kennende had hij zichzelf ergens anders naartoe verplaatst en zou het een heuse zoektocht worden.
Serena had behoefte om verder te gaan en stelde voor om zich nuttig te maken. “Hm, ja, allemaal de schuld van Jules hè?” antwoordde ze geamuseerd op Gus. Het was waarschijnlijker dat beide jongens elkaar aan het opjutten waren. Gus was een schat van een jongen, maar ze kende hem. Jules niet, maar hij had een reputatie opgebouwd de afgelopen zes maanden dat hij hier was geweest.
Ze hoefde niet eens zelf te lopen, want Gus had zijn hand nog in de hare en trok haar al mee richting het Grote Huis. “Dat geloof ik ook, Blue kan zichzelf wel redden,” antwoordde Serena, opnieuw een kleine glimlach op haar lippen. “Met mij gaat het wel goed, gezien de omstandigheden. Natuurlijk maak ik me zorgen dat Alicia al drie dagen weg is, maar ik ken haar verder niet goed. Het moet erger zijn voor degenen die wel bevriend zijn met haar, of familie. Met jou dan? Ken jij haar goed?” antwoordde ze op Gus’ andere vraag.
Inmiddels was de Head Counselor meeting al begonnen, of zou dat elk moment gebeuren. Samen liepen ze Jules achterna, die dezelfde richting op moest als hen. “Hé, Jules, wacht even, ga jij ook naar de meeting nu?” vroeg ze hem van een afstand. Ze haalde haar hand uit die van Gus en overbrugde de paar meters die nog tussen hen en de jongen zaten.
”Alles goed met je verder?” vroeg Serena aan hem, waarna ze nog een keer omkeek naar Gus en hem een glimlach schonk.

That is a perfect copy of reality.

27 juni 2023 - 16:45 Basim is offline

Basim 18641

Hytham Argyris

21 ✼ Nemesis ✼ At the beach ✼ With Maeve and Blue

Adrenaline bleef hem blijkbaar actief houden, want terwijl hij zijn weg maakte naar Hazel om haar te waarschuwen, vroeg Hytham zich af hoe hij nog overeind stond. Het liefst plofte hij net zoals Blue neer op een ziekbed, maar eerst moest hij zeker weten dat de jongen oké was en de enige die daar zo gauw een antwoord op kon geven was Hazel. Ondertussen vlogen zijn ogen naar waar Maeve lag en initieel zag hij haar wakker, om dan even later niets meer te kunnen zien door haar schaduwen. Hmm, waarom gebruikte ze die nu? Al was het in ieder geval een teken dat ze er weer bovenop was en dat was goed.
Hazel had na al haar hulp blijkbaar ook even behoefte aan rust, gezien hij haar slapend op één van de bedden vond. Hytham voelde zich haast schuldig om haar wakker te moeten maken, maar helaas had hij haar hulp nodig. Zo niet voor zichzelf, zo dan wel om zeker te weten dat Blue oké was. Na wat de jongen voor hem en Maeve had gedaan, kon hij hem nu niet in de steek laten.
‘Hé, Haze,’ probeerde hij om haar dan voorzichtig wakker te schudden. Ze leek in haar slaap lastig gevallen te worden door dromen, misschien wel nachtmerries en hopelijk deed hij dan in ieder geval iets helpends door haar wakker te maken. Het effect was gewelddadiger dan hij hoopte, want ze schoot verschrikt overeind. ‘Woah, Haze, ik ben het, Hytham,’ probeerde hij haar gerust te stellen en ze leek ook weer bij te komen zodra ze haar ogen op hem richtte. Gelukkig maar, gezien hij zich wat schuldig voelde dat hij een dergelijke reactie veroorzaakt had.
‘Sorry,’ verontschuldigde ze zich zodra ze zichzelf herpakt had. ‘Alles is oké,’ Hytham knikte op haar woorden, maar keek haar toch wat wantrouwend aan. Ze leek namelijk niet bepaald oké. Ze leek haast nog vermoeider dan ze eerder al had gedaan, toen ze Maeve kwam helpen.
‘Weet je het zeker?’ vroeg hij voorzichtig. Ze waren dan wel exen en hij wilde zich niet te veel met haar bemoeien, maar toch was hij om haar blijven geven. ‘Je ziet er niet honderd procent oké uit.’ Hopelijk was ze bereid haar zorgen met hem te delen, hopelijk zou hij iets voor haar kunnen doen om haar te helpen zich wat beter te voelen.
‘Blue nakijken, got it,’ beantwoordde ze uiteindelijk zijn eerdere vraag. Ze richtte haar blik in de richting waar Blue lag en kwam al gauw met een oordeel. ‘Het is waarschijnlijk gewoon vermoeidheid. Het water heeft hem genezen, dus waarschijnlijk is er inderdaad niets anders aan de hand.’ Ohja, dat was een deel van Blue dat Hytham soms vergat over kinderen van Poseidon en hij was nu heel erg blij dat het een ding was. Dan hoefde hij zich hopelijk geen zorgen meer om Blue te maken.
‘Goed om te horen, ik maakte me toch een beetje zorgen toen hij zowat instortte nadat Neil Maeve van hem had overgenomen.’ Hij liet zijn blik afdwalen naar waar Blue lag om Hazel dan toch weer aan te kijken. Iets moest hem van het hart. ‘Het voelt ergens alsof het mijn schuld is dat hij en Maeve gewond zijn geraakt.’ Hij wist wel dat hij niets kon doen aan de komst van de kraken, in ieder geval niet zover hij wist, maar hij voelde de nood aan dat iemand het dit ook daadwerkelijk vertelde. Anders zou dat twijfelende stemmetje niet stil blijven.
‘Wow wat? Waarom heb je niets eerder gezegd!’ riep ze opeens uit en verrast keek hij haar aan. Wat had hij niet eerder gezegd? Ze pakte zijn hand vast en zijn blik volgde om dan de splinters te zien die eruit staken. Blijkbaar ook uit zijn arm en de rest van zijn lichaam. Oh. Hij was blijkbaar zo druk bezig geweest met zorgen dat iedereen oké was, dat hij volledig had gemist wat de staat van zijn eigen lichaam was. ‘Ik ga wat spullen verzamelen om dit op te lossen, ga maar op het bed zitten,’ vervolgde ze nog om dan weg te rennen. Gedwee volgde hij haar instructies op.
Pas nu hij zelf tot rust mocht komen, begon hij pas de pijn in zijn lichaam te voelen. De splinters zaten niet alleen in zijn hand, ze zaten overal en plotseling was hij zich pijnlijk bewust van ze allemaal. Au, hopelijk kon Hazel hem gauw uit zijn lijden verlossen.
‘Sorry dat ik je liet schrikken,’ verontschuldigde hij zich toen ze weer terug kwam met alle spullen ze de nodig had. ‘Ik voelde het oprecht niet tot je het opmerkte. Ik had een ervaring met wat agressief versplinterd hout,’ gaf hij nog als uitleg. De herinneringen begonnen langzaamaan zijn brein te overvloeden nu hij zichzelf eindelijk rust had gegeven. Het was echt puur aan Blue te danken dat ze alledrie hier nu in de ziekenboeg zaten en niet dood op de bodem van de oceaan lagen.

Stenenlikker

28 juni 2023 - 17:34 Saureus is online

Saureus 1891

Nicholas Aiden Woods
The Smith • Son of Hephaistos • 22 years old

Outfit | The Forge | With Diana

❝ I always liked to play
With fire.❞

❝Darling, I'm everybody's type.❞

De zoon van Zeus lijkt ineens heel gul geworden en Nick heeft geen idee waar dit vandaan komt. ‘’Mocht je ooit nog een sponsor nodig hebben, laat het weten,’’ spreekt Carter, alsof geld geen punt is. Nick weet ook wel dat de jongen genoeg te spenderen heeft, maar toch vindt hij het altijd apart om te zien hoe anderen daarmee omgaan.
‘Zal ik doen, geen zorgen,’ bevestigt Nick, gevolgd door een zachte grinnik. Hij zal niet snel geld vragen bij een van zijn maten, maar toch weet hij dat hij altijd bij Carter terecht kan.
Als het weer over de vermiste dame gaat, knikt hij nog een keer met zijn hoofd. ’Alice was het toch?’ vraagt Carter, al durft Nick dat niet met zekerheid te zeggen. Daarvoor heeft hij iets te weinig aandacht besteedt aan de vermissing. Het maakt hem overigens toch niet zo veel uit, vooral niet omdat hij de dame niet kent. Als het bijvoorbeeld Diana of Petra was geweest, had hij daar wel anders over gedacht.
‘’Ik heb echt geen idee. Maar er wordt ons ook niet alles verteld,’’ gaat Carter verder. Dit verrast hem wel een beetje. Zelfs de HC krijgen niet de informatie die ze zouden moeten krijgen.
‘Lekker typisch weer, hopelijk vertellen ze jullie straks meer op de meeting. Anders kunnen jullie natuurlijk ook niet zo veel,’ reageert Nick, weer met een zacht lachje. Als hij er zo over nadenkt, lijkt het ook allemaal één grote grap. Hoe heeft zoiets ooit kunnen gebeuren?
Carter werpt een blik op zijn horloge, waarna hij bevestigt dat hij inderdaad moet gaan. ‘Geen dank en succes!’ roept hij de jongen nog na. Pas als Carter de werkplaats uit is, komt Nicholas weer overeind. Hij wandelt naar zijn halfbroertje, waar hij het gesprek begint met een zucht. ‘Begin maar opnieuw, dan zal ik kijken of ik dit kan oplossen.’ Hij pakt het scheve zwaard van zijn werkbank en neemt die terug naar zijn eigen plek. De onhandige jongen knikt snel en staat op om een nieuw stuk metaal te pakken. Hij zal later wel aan hem uitleggen wat hij verkeerd heeft gedaan, maar hij wilt eerst kijken of hij het zelf kan oplossen. Dat is namelijk de beste manier om te leren.
Doordat zijn volledige aandacht op het kromme wapen gericht is, hoort hij Diana niet binnenkomen. Hij veegt de zweetdruppels van zijn voorhoofd met de rug van zijn hand, een zwarte streep achterlatend. Het is niet de hitte van de ruimte die hem laat zweten, want daar heeft hij geen last van. Het is de warmte die zijn lichaam opwekt om zijn spieren van genoeg energie te voorzien. Hij moet namelijk aardig zijn best doen om nog wat te kunnen maken van dit zwaard, maar hij ziet het als een leuke uitdaging.
Hey Nick! Hij draait zijn blauwe ogen richting de welbekende stem. Een glimlach verschijnt op zijn gezicht als hun blikken kruisen, al komt dat vooral doordat hij ziet dat ze op haar teentjes staat. Hij legt zijn gereedschappen neer en wenkt dat ze dichterbij moet komen. Gelukkig zit hij met wat afstand van de onhandige jongeman, dus de kans dat er stukken metaal deze kant op schieten is klein. Zoiets gebeurt namelijk wel vaker bij de nieuwelingen. Nu ze wat dichterbij staat, kan hij haar gezicht wat beter zien. Zijn mondhoek krult iets verder op als hij de lichte blos op haar wangen ziet, wetend dat dat niet van de warmte komt. Diana loopt namelijk altijd met roze koontjes rond als ze bij hem in de buurt zit. Dat is iets wat hem wel is opgevallen.
“Wat eh – waar ben je aan bezig?” vraagt de dochter van Dionysus nieuwsgierig terwijl haar blik op het zwaard gericht is. ‘Ik probeer wat te maken van dit wapen, een van mn halfbroertjes heeft het nog niet helemaal onder de knie,’ vertelt hij met een zacht lachje, het blijft namelijk grappig. ‘Maar, wat kom je hier doen?’
Hij klopt het roet van zijn handen en schuift wat stukjes metaal van het aambeeld op de grond. Dat ruimt zo iemand anders wel op, dat is namelijk de taak van de nieuwe kooters.
“Ik ehm- vroeg me af of je eh.” Afwachtend trekt hij een wenkbrauw op, maar hij onderbreekt haar niet. Hij geeft haar nog even de tijd om te vertellen wat ze wilde vertellen. Aan haar houding en toon merkt hij dat ze een beetje moet graven naar een reden. Waardoor hij niet helemaal het gevoel heeft dat ze hier echt met een doel kwam. Niet dat dat nodig is, maar ergens vindt hij het wel amuserend dat Diana dit idee wel heeft. Nick zegt er dan ook heel wijs niets over.
“ Of je misschien een dolk of iets voor me kan maken?”
Een frons verschijnt op zijn gezicht, Diana wilt een wapen? Hij trekt zijn mond open om die opmerking te betwijfelen, maar ze is hem al voor. “Met heel het verdwijnen gedoe ben ik iet ehm, bang.” Zachtjes bijt ze op haar onderlip, waardoor er een zachte zucht uit zijn mond ontsnapt. ‘Er is niets om bang voor te zijn Diana, je hebt geen wapen nodig. Echt niet,’ verzekert hij haar met een kort knikje, waarna hij overeind komt. “Het is niet alsof ik veel ga kunnen doen met mijn ranken om me te verdedigen ofso- wat als ik de volgende wordt die verdwijnt? K-Kom jij me dan zoeken?”
Een klein glimlachje verschijnt op zijn gezicht als hij in haar schattige puppyogen kijkt. Hoe kan hij hier nou nee tegen zeggen. Al is een ja volledig gemeend. ‘Natuurlijk kom ik je zoeken, waarom zou ik dat niet doen?’ vraagt hij met opgetrokken wenkbrauw. Hij legt zijn hand op haar schouder en geeft haar een bemoedigend kneepje. ‘Jij gaat niet verdwijnen, daar zorg ik persoonlijk voor. Maar mocht je toch een wapen willen, dan zal ik die voor je maken. Alles om je wat zekerder te laten voelen,’ vertelt hij haar met een lieve glimlach. ‘Maar probeer je geen zorgen te maken goed? Zoiets gaat niet gebeuren.’

[ bericht aangepast op 28 juni 2023 - 17:35 ]

28 juni 2023 - 18:26 Vanparys is online

Vanparys 27611

PEACE CANNOT BE KEPT
BY FORCE. IT CAN
ONLY BE ACHIEVED
BY UNDERSTANDING.

• KATARINA MADDEN •
Daughter of Ares | 17 | Pegasus stables -- the sky(Aldara)

Zelfs als Kat het gewild zou hebben, zou het haar niet gelukt zijn de hele ochtend triest door te brengen. Aldara deed haar thuisvoelen; zeker hier in de lucht, waar haar beste vriendin toch niet bepaald het meest op haar gemak was. Ze lachte toen Aldara's pegasus een duik naar beneden maakte om een vogel te ontwijken.
"Als je zijn manen vastgrijpt, gaat hij extra schichtig vliegen," herinnerde Kat haar eraan toen ze merkte hoe Aldara exact dat deed. Kat vloog even dichterbij Aldara, waardoor de vleugels van hun pegasi elkaar heel even kruisten. Ze gaf een vuistje tegen Aldara's schouder om haar moed in te spreken. Daarna ging ze weer wat verderop vliegen zodat ze geen luchtcrash veroorzaakte.
"Maar goed, Silas, je weet hoe het is met siblings, sommige dagen kun je ze gewoon niet uitstaan. Vandaag is zo'n dag, hoe hij lekker loopt te pronken met dat hij zo naar Head Councelor meeting moet, terwijl het eigenlijk mijn positie had moeten zijn. Ik kan het nu gewoon even niet hebben." Kat trok een wenkbrauw op bij dat geklaag. Stiekem vond ze Silas best leuk - of ja, leuk om te plagen. Die jongen was tegelijkertijd zo slim en zo dom. Eigenlijk vroeg hij er echt om. Maar ze begreep Aldara's twijfels - eigenlijk vond Kat dat het inderdaad Aldara's positie zou moeten zijn. Sommige Head Councelors waren zo hard gefocust op vechten en zich sterk voordoen... Ze konden Aldara's empathie wel eens gebruiken; ook al had Aldara zelf niet altijd door dat Kat dat haar grootste wijsheid vond.
"Denk je dat Chiron toch beter heeft gekozen door hem HC te laten zijn?" Kat snoof, zette haar strenge gezicht op toen ze de onzekerheid in Aldara's woorden hoorde.
"Dara, nee," zei ze. "Chiron zit met zijn hoofd in Oud-Griekenland - die man mag best wat moderner beginnen denken. Ik vind het nog steeds belachelijk dat hij het Silas gevraagd heeft in plaats van jou een kans te geven."
Kat leunde met haar onderarmen op het hoofd van de pegasus en staarde nadenkend naar het strand onder zich. Toen draaide ze haar hoofd terug naar haar vriendin en keek ze haar onderzoekend aan. "Je bent een briljant prachtmens en de hele wereld mag het weten."

help

28 juni 2023 - 20:56 Saureus is online

Saureus 1891

Hazel Evelynn Withlock
The Healer • Daughter of Apollo • 19 years old

Outfit, Hair| Ziekenboeg| With Hytham

❝ Look at the sun,
It's so pretty in the morning.❞

❝ Who did this to you? I need to find you.❞

Hoewel Hazel normaal erg blij is als ze wordt wakker gemaakt uit een nachtmerrie, is ze dat nu niet. Dit was namelijk geen enge droom, dit was de harde realiteit. De Alicia die ze zag, was dé Alicia. Dat moest haast wel.
‘Woah, Haze, ik ben het, Hytham.’ Zijn geruststellende stem lijkt haar wat te kalmeren.
Ondanks dat ze geen relatie meer hebben, blijft de jongen toch een goede vriend. Zijn aanwezigheid is dan ook genoeg om haar te doen ontspannen. ‘Alles is oké,’ vervolgt hij, waarop ze enkel antwoordt met een paar diepe ademteugen. De drang om te hyperventileren is groot, maar dit is geen moment om in paniek te schieten. Ze is namelijk nodig op de ziekenboeg, ze kan Hytham nu niet in de steek laten. Bovendien moet ze Blue ook nog is nakijken, ook hij verdient haar deskundige blik.
Hazel wrijft vermoeid in haar ogen, terwijl ze een poging doet zichzelf te herpakken. Ze vertelt hem dat ze oké is, maar dat lijkt hij niet te geloven. ’Weet je het zeker?’ vraagt hij voorzichtig. ‘Je ziet er niet honderd procent oké uit.’ Nu kan ze er niet meer omheen draaien. Een zachte zucht ontsnapt uit haar mond. ‘Ik ben niet helemaal oké,’ geeft ze dan uiteindelijk toe. Zachtjes bijt ze in haar lip, kijkend naar haar handen. Alsof het antwoord daarin geschreven staat. ‘Ik zag Alicia,’ begint ze haar verhaal, hopend dat hij haar zal geloven. Ergens verwacht ze namelijk dat Hytham gaat zeggen dat het toch maar een droom is, dat ze zich niet moet aanstellen en moet focussen op het nú. Niet dat hij ooit zoiets heeft gezegd, maar toch komt die gedachte in haar op.
’Ze is alleen Hytham, helemaal alleen.’ Haar lichtbruine kijkers laat ze in de zijne rusten. ‘Ik kon haar angst voelen, de eenzaamheid. Ik weet niet waar ze is of hoe ze daar gekomen is, maar ze heeft hulp nodig Hytham. Ik maak me zorgen om haar,’ de laatste zin valt er bijna geluidloos uit. Ze is te bang om de waarheid in te zien. Wat als het niet goedkomt met Alicia? Wat dan?
Hazel haalt een keer diep adem, voor ze nogmaals bevestigt dat alles goed gaat komen met Blue. Het moest de vermoeidheid wel zijn, want verder ziet hij er -vanaf hier- redelijk oké uit. ‘Het voelt ergens alsof het mijn schuld is dat hij en Maeve gewond zijn geraakt.’ Een frons verschijnt op haar gezicht, waarna ze kort met haar hoofd schudt. ‘Het is absoluut niet jouw schuld,’ reageert ze gelijk, daar hoeft ze niet over te twijfelen. Ondanks dat ze er zelf niet bij was, kent ze hem goed genoeg om dit met zekerheid te kunnen zeggen. ‘Jij hebt die schade niet aangericht, dat heeft-,’ ze stopt haar zin als ze beseft dat ze niet eens weet wat er precies gebeurd is. ‘Vast een of ander monster gedaan, niet jij,’ vervolgt ze dan met een korte knik. Ze hoopt maar dat hij dit ook gaat geloven, want een schuldgevoel is hier misplaatst.
Ze werpt nog een blik op de splinters die zijn lichaam bedekken. Het lijkt alsof heel het schip hem heeft doorboord. Na hem verteld te hebben wat ze gaat doen, staat ze op om de spullen te pakken. Ze neemt een bakje water, een tangetje, wat hechtmateriaal, ontsmettingsmiddel, gaasjes en verband. Ze heeft namelijk geen idee hoe erg hij eraan toe is, wie weet zit er wel een enorme splinter in zijn borst. Op dit moment is alles mogelijk. De adrenaline zal er wel voor gezorgd hebben dat hij niets voelde, maar dat kan ieder moment uitwerken.
Zodra ze terug is, legt ze alles op het tafeltje. Ze pakt nog wat ambrosia en pijnstillers voor ze klaar is om aan het werk te gaan. ‘Sorry dat ik je liet schrikken,’ verontschuldigt hij zich. Hazel schudt kort met haar hoofd. ‘Het is niet erg, echt niet,’ verzekert ze hem met een klein glimlachje. Ze gaat naast hem zitten op het bed en legt zijn hand op haar been. Voorzichtig begint ze met het tangetje de splinters eruit te plukken, vervolgens dipt ze de tang in het water. Op die manier laat de splinter gelijk los en kan ze weer verder. Gelukkig kost dit haar niet zo heel veel energie, waardoor ze rustig haar ding kan doen.
‘Ik voelde het oprecht niet tot je het opmerkte. Ik had een ervaring met wat agressief versplinterd hout. Nogmaals schudt Hazel haar hoofd. ‘Je hoeft geen uitleg te geven hoor, het is echt oké. Het was waarschijnlijk de adrenaline, niet jouw schuld.’ Het kleine geruststellende glimlachje speelt nog steeds om haar lippen. ‘Ik zal eerst alle splinters eruit halen en dan zal ik de boel ontsmetten en dicht doen. Ik ben bang dat je met wat pleisters of hechtingen rond moet lopen, want ik denk niet dat ik nog voldoende kracht heb om het allemaal te genezen,’ brengt ze hem voorzichtig, hopend dat hij niet boos gaat worden. ‘Maar ik wil het eerst wel proberen, iedere wond die ik genees is natuurlijk weer iets,’ voegt ze er snel aan toe, als een soort compromis.

[ bericht aangepast op 28 juni 2023 - 20:57 ]

28 juni 2023 - 21:34 Ken_ is offline

Ken_ 18286

Son of Ares - HC - The fields - With Vi

Haar zachte vingertoppen raakten die van mij aan, haar huid zacht en warm tegen mijn ruwe kille handen, waar ze me met een klein gebaar aantoonde dat ze luisterde. Dat ze er voor me was. ‘’Waar of niet, het is een mooi verhaal,’’ haar woorden een streling al had ze me enkel met het simpele bemoedigende kneepje in mijn hand overtuigd om hier bij haar te blijven ookal was het voor dat kleine moment tot ze mijn hand weer losliet.
De vergadering kon me op dit moment weinig schelen, het was het licht natte gras van de ochtenddauw die me uitnodigde om erin te liggen en even mijn gedachten welke meestal gevuld zijn met woede en wraakzucht in slaap te sussen. Luisterend de zucht van wind die het gras deed ritselen.
‘’Vijf minuten, Beckett en niet langer,’’ haar honingzoete stem klonk quasi streng al was het haar warme stemtembre en die speelse country twain die verried dat ze het niet al te serieus meende. ‘’Anders zorg ik ervoor dat de planten je naar The Big House slepen.’’ Haar woorden lieten een luide lach over mijn lippen rollen bij het idee, waarna ik één van mijn ogen iet dichtkneep om de dame beter te kunnen bewonderen met het kleine beetje zonlicht die achter haar viel “Oh zo? Draag je me dan op bloemetjes Vi?” een uitdagende grimas liet me mijn witte tanden ontblootten, het licht omarmde de vrouw- als een visie van de goden die enkel ik mocht aanzien. Een zweem van amusement om haar lippen als ze zich ook neervlijde in het gras, wetende dat de dame me met de takken van de bomen zo The big house kon in yeeten als ze wilde. Ik draaide me iets op mijn zij, ellenbogen steunend in de aarde terwijl ik de mooie vrouw beter kon aankijken tijdens ons gesprek, voor even in onze eigen bubbel- een plek van groen en rust groot in contrast met de rode en vernielende wereld die zich in mijn hoofd rustte.
‘’Wie weet valt het deze keer mee?’’ poogde Violet mijn tegenzin voor de meeting aan te kaartten. Ik keek de dame even met opgetrokken neus aan, meevallen? ‘’En zo niet, moet je een signaal sturen - dan kom ik je redden,’’ Vervolgde de brunette waarna ik haar een dankbaar glimlachte schonk en kort mijn handen door mijn brosse lokken liet glijden. “Een meeting met MIJ, Chia EN Silas? “ een huf verliet mijn lippen als ik moest terugdenken aan de vorige fiasco’s. Hoe de pooltafel het overleefd had na mijn vuistslagen op het ding of hoe Chia en ik een wapenverbod gekregen hadden nadat we elkaar al eens in de haren gevlogen hadden… Ik kon natuurlijk mijn rol als HC aflsaan, maar wat voor een leider zou ik doen als ik me door die nietsnutten zou laten ‘verslaan’? de vingers in mijn korte haren krulden stilaan op tot een lichtgebalde vuist bij het idee alleen al- hoe ik die valse grijnzen van hun smoel wilde slaan. Mijn nagels krasten tegen mijn hoofdhuid aan, waarna het gezang van de vogels me uit die gedachtehang haalden. Haar bruine ogen keken me achtingsvol aan waarna een zachte zucht van opluchting mijn lippen verliet- 5 minuten rust. Dat had Violet me zonder woorden beloofd hier. “ Daarbij –“ begon ik waarna ik me weer op mijn rug liet rollen en mijn kille kijkers op de stormachtige lucht richtte. “Lijkt niemand toch te willen luisteren naar de mening van de oorlogszoon.” Mopperde ik waarna ik licht fronstte. “Vi?”. Begon ik na een kleine stilte. “Waarom luister jij eigenlijk naar mij? Like vrijwillig?” mijn wenkbrauwen zorgden voor enkele zorgrimpels op mijn voorhoofd. “Ik bedoel… Niet veel mensen willen echt naar me luisteren.”

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

28 juni 2023 - 21:34 Vanparys is online

Vanparys 27611

I am not looking
to escape my darkness.
I am learning to
love myself there.

• JULES SEBASTIEN HUNTER •
20 | Son of Hekate | Paviljoen -- Grote Huis (Augustus)

Jules negeerde de woorden die Augustus nog achter hem aan slingerde en duwde de Mist die zich rond zich verzameld had weer van zich af. Het zat altijd een beetje rond hem; hij droeg het steeds om zich heen als lichte zomerjas, klaar om hem te beschermen wanneer dat nodig was. Sinds Amy en Ryans dood was het om de één of andere reden makkelijker geworden de illusies op te roepen. Eigenlijk wilde Jules zichzelf erin verbergen, even een momentje nemen om weer op adem te komen; zich verstoppen in de veilige cocon die de Mist rond hem spon wanneer dingen uit de hand liepen.
Er ging geen dag voorbij waarop hij zich niet afvroeg waarom zijn moeder hem in de steek gelaten had op het moment dat hij haar het meest nodig gehad had.
"Jules, wat was dat?" Even schrok hij op uit zijn kwade aftocht en bleef hij stilstaan. Zijn hartslag was nog steeds gejaagd, miste een slag toen hij de stem hoorde. Jules liet zich niet vaak meer verrassen door Rora, maar hij had zodanig in zijn eigen hoofd gezeten dat hij niet door had gehad dat zij daar ook plaatsgenomen had. Hij dwong zichzelf weer verder te stappen en gaf haar astrale verschijning een boze blik. Hij wilde geïrriteerd door haar heen lopen, maar helaas hadden ze een connectie die ervoor gezorgd had dat hij haar kon aanraken zelfs als ze er niet fysiek was, dus maakte hij in plaats daarvan een boogje om haar heen.
"Wat hebben ze gedaan?" In haar stem hoorde Jules de beginselen van woede. Toen hij weer even naar haar opkeek, merkte hij dat haar anders zo hemelsblauwe ogen nu de grijzige kleur van de lucht boven Kamp Halfbloed begonnen over te nemen. Jules maakte een nietszeggende beweging met zijn hand, wilde iets gemeens zeggen, maar zuchtte in plaats daarvan. Zijn blik verzachtte.
"Maak je niet druk," mompelde hij stil. Hij forceerde een glimlach terwijl hij verder wandelde. "Soms denk ik dat ik de straten nog steeds bij me draag." Hij zei het stil, klonk heel even zelfs triest. Toen hoorde hij iemand achter zich zijn naam roepen en rolde hij met zijn ogen, negeerde de stem en keek zijdelings naar Aurora. "Maak je geen zorgen. Alles is oké."
"Hé, Jules, wacht even." De stem klonk dichter. Hij hoorde de voetstappen in het gras achter zich en deed zijn best om te doen alsof hij helemaal niet door had dat iemand zijn aandacht zocht. Toen stond Serena plotseling naast hem; een dertigtal centimeters van Aurora verwijderd. Hij liet zijn blik even van zijn zus naar de dochter van Poseidon gaan en haalde gegeneerd een hand door zijn haar terwijl hij zijn tanden op elkaar klemde omdat hij op dit moment helemaal geen zin had om die joviale krullenbol van daarnet weer boven te halen. Toen hij zijn hand weer liet vallen, zat dat masker mooi weer op zijn plaats. "Ga jij ook naar de meeting nu?" vroeg Serena op dat veel te lieve toontje dat ze altijd leek te adopteren en waar Jules altijd braakneigingen van kreeg. Hij besloot om toch maar even stil te staan. "Alles goed met je verder?"
Vanuit zijn ooghoek zag hij Augustus en hij glimlachte triest, verontschuldigend naar hem en Serena. "Het spijt me, soms zit ik teveel in mijn eigen hoofd - maar het gaat wel," zei hij terwijl hij zijn handen in zijn zakken propte. Hij trok zijn schouders een beetje op om er beschaamder uit te zien. "Maar gaat wel - al heb ik geen idee wat ze verwachten dat ik bijdraag. Het is niet alsof ik al veel kennis van zaken heb." Hij lachte nerveus, liet zijn ogen schichtig tussen de twee gaan. "Ik zag dat Blue er weer was - neem je even van hem over? Hij leek me niet echt in staat om de meeting bij te wonen."

help

Index RPG Actieve Topics Zoek