[RPG • 100] Demigods & Divine Drama (CHB) • Speeltopic 1 - Speeltopics

1 mei 2023 - 12:28 Vanparys is offline

Na de godenoorlogen aan het begin van de 21ste eeuw, lijkt alles in Kamp Halfbloed relatief kalm. Eigenlijk bijna saai. Kampactiviteiten gaan hun gewone weg, kinderen van goden krijgen de erkenning die ze willen. Doordat alles zo vlot en normaal verloopt, begint er stilaan toch wat onrust te komen. De halfgoden willen actie; kunnen niet langer stilzitten. Sommigen van hen beginnen zelfs bewust onrust te stoken... en wanneer het Orakel opnieuw een profetie uitspuwt, lijken de gemoederen een kookpunt te bereiken...

Wanneer godenkinderen verdwijnen
Zal vrede in Kamp Halfbloed voorgoed wegkwijnen
Een zonnige zomer zonder slot
Openbaart de dageraad van een pijnlijk lot

Het is nu de zomer van 2023, een jaar nadat het Orakel van Delphi deze woorden door de mond van Rachel Elizabeth Dare uitsprak. De vakantie is een week bezig en de sfeer bereikt een vriespunt wanneer uitkomt dat Alicia Stanford, dochter van Iris, nu drie dagen vermist is. Hoewel de activiteiten gewoon als gepland doorgaan, is de spanning te snijden; onderlinge strubbelingen zorgen voor wantrouwen. De Kampers willen antwoorden, maar er is geen aanknopingspunt om bij te beginnen.

R O L L E N
Nummers = Cabin nummers • Rood = vermiste kamper • NPC (blauw) = Non Player Character; wordt door iedereen gespeeld • Doorstreept = dood • G = Gereserveerd • HC = Head counselor • Geen cabin voor jouw god van keuze? We fiksen dat wel.

1. Z E U S
• [HC - Lichamelijke vechttechniekeninstructeur] James Scott | 22 | 1.6 | Mexx / Satoru
•

3. P O S E I D O N
•
•

4. D E M E T E R
• Rhea Grace McCain | 20 | Mexx / Satoru
•
• [HC] Orlanda Stanislav | 15 | NPC • Iedereen

5. A R E S
• [Pegasusinstructeur] Katarina Madden | 17 | 1.3 | Marthe / Vanparys
• [HC] Mart Beckett | 22 | 1.4 | Saar / Ken_

6. A T H E N A
•
• [HC - Zwaardvechtinstructeur] Silas Lincoln Perry | 19 | 1.2 | Saar / Ken_

7. A P O L L O
• [Zangstondecoördinator] Hazel Evelynn Whitlock | 19 | 1.3 | Lisa / Saureus
•

9. H E P H A I S T O S
• Nicholas Aiden Woods | 22 | 1.3 | Lisa / Saureus
•
• [HC] David Wittbrand | 17 | NPC • Iedereen

10. A P H R O D I T E
•
• Caerwyn Teague | 18 | 1.5 | Marthe / Vanparys

11. H E R M E S
• [HC] Izelle Riona Barlowe | 21 | 1.2 | Lisa / Saureus
• [G] Paesano
• ~~Christian Owen Taylor | NPC - Iedereen~~

12. D I O N Y S O S
• Diana Chapman | 19 | 1/4 | Saar / Ken_
•
• [HC] Ilyas Zoilos | 14 | NPC - Iedereen

13. H A D E S
• [HC] Gavin Peter Nash | 19 | 1.6 | Xan / Silverwalker
•

14. I R I S
•
• [HC] Alicia Stanford | 17 | NPC - Iedereen

15. H Y P N O S
• Augustus Walker | 20 | 1.3 | Saar / Ken_
•
• [HC] Vera Kazimir | 22 | NPC • Iedereen

16. N E M E S I S
•
• ~~Michael Devin | NPC - Iedereen~~

17. N I K E
• [HC • Zwaardvechtinstructeur] Petra Diane Yaxley | 20 | 1.1 | Marthe / Vanparys
•

18. H E B E
•
•

19. T Y K H E
•
•
• [HC] Olyvia Beaumont | 19 | NPC - Iedereen

20. H E K A T E
• [Tijdelijk HC] Jules Sébastien Hunter | 20 | 1.2 | Marthe / Vanparys
• Aurora Millie Ashford | 20 | 1.5 | Lisa / Saureus
•

21. P H O B O S
• Yasuo Ida | 17 | 1.6 | Mexx/Satoru

O V E R I G (G R O T E H U IS)
• [Activities director] Neil Keaton | 31 | 1.4 | Saar / Ken_
• [Activities director] Chiron | ? | NPC - Iedereen
• [Oracle in the cave on the beach] Rachel | 30-ish | NPC - Iedereen
• [Camp director] Dionysus (Meneer D.) | ? | NPC - Iedereen

C A M P A C T I V I T I E S

• Zwaardvechten (Petra Yaxley, Silas Perry)
• Lichamelijke vechttechnieken (James Scott, ~~Caerwyn Teague~~)
• Boogschieten (Chiron, -, -)
• Pegasuslessen (Katarina Madden, -)
• Theorie - Monster vechttechnieken (-,-)
• Theorie - Mythologie (-, -)
• Kano races (Naiaden, -)
• Muurbeklimming (Saters)
• Zwemmen en strandtijd (Nereïden)
• Sport - Volleybal (-, -)
• Zangstonde aan het kampvuur (Hazel Whitlock, -)

R E G E L S

V A N D A A G, E E N W E E K N A D E S T A R T V A N D E Z O M E R.

De sfeer op Kamp Halfbloed is grimmig en het weer lijkt dat te weerspiegelen. Donkere wolken hebben zich verzameld boven het kamp, maar regenen doet het niet - dat gebeurt nooit in Kamp Halfbloed, toch? Deze ochtend bij het ontbijt werd meegedeeld wat een aantal kampers al vermoedden of wisten: Alicia Stanford, Head Councelor van het Iris-gebouw is sinds drie dagen vermist. Niemand lijkt te weten wat er precies is gebeurd, al lijken meerdere kampers zich verdacht te gedragen... Weten zij iets meer? Hebben zij iets met haar verdwijning te maken? En bovenal: kondigt dit de start van Rachels profetie aan?

In ieder geval is de spanning te snijden en net daarom hebben Chiron, Rachel en Meneer D (ook wel bekend als Dionysos) de andere Head Councelors deze voormiddag bijeengeroepen om een plan van aanpak te bespreken. De andere kampactiviteiten gaan zoals gepland door. Op het programma staan deze voormiddag: theorielessen, pegasuslessen en muurbeklimming. Niemand lijkt echter veel zin te hebben om te doen alsof er niets aan de hand is.

Het is 11u 's ochtends en de wolken zijn donker. Zo dadelijk gaat de Head Councelor meeting van start. Chiron, Meneer D en Rachel zijn reeds aanwezig en vragen zich af waar Neil zit. Het nieuws van Blue, Maeve en Hythams terugkeer heeft hen ondanks het rumoer blijkbaar nog niet bereikt. Meneer D ziet er zoals gewoonlijk ongeduldig uit, alsof hij er eigenlijk helemaal niet wil zijn, en Chiron kijkt bezorgd. De koekjes op tafel zijn voorlopig nog onaangeroerd, behalve dat ene dat Rachel net geërgerd in haar mond stopt.

MEETING
Alle NPC HC's zijn ondertussen ook aanwezig (Orlanda - Demeter; David - Hephaistos; Vera - Hypnos; Olyvia - Tykhe). Nog zin om je interactie nog af te werken? Ga je gang! Geef wel even het tijdstip waarop je post plaatsvindt aan als die zich nog voor de meeting afspeelt. Iedereen kan Chiron, Meneer D en Rachel besturen. Om het overzicht te bewaren van wat zij zeggen, wil ik vragen dat je die zinnen in het rood in je post zet. Vragen? Mijn deur staat open ^^

LUNCH
De meeting loopt tot een einde, maar een beslissing lijkt er niet echt gekomen te zijn. Zowel Sayah als Milan, net als een heleboel van de jongere Head Councilors bieden zich aan om op queeste te vertrekken en na wat geruzie wordt beslist om de meeting later verder te zetten met een kleinere groep. Rachel geeft aan dat het belangrijk is dat de queesteleider iemand is die dicht bij Alicia staat - en dat het nutteloos is om daar nu over te blijven kibbelen. "Daarnaast," kondigt Meneer D. aan, "ik heb honger." En daarmee lijkt de meeting gesloten.

Alle kampers verzamelen zich voor de lunch, elk aan de tafel van hun goddelijke ouder, zoals het hoort. Meneer D. geeft een korte speech om de gemoederen te bedaren... of hij daar in geslaagd is, is niet helemaal duidelijk.

"Blijkbaar vindt Chiron het belangrijk dat ik deze aankondigingen blijf doen, maar goed. De meeting was een ramp, zoals jullie onwaarschijnlijk al te weten zijn gekomen, maar het goede nieuws is dat Marion, Barry en Harold veilig terug zijn van hun queeste." Meneer D. last even een korte pauze in voor applaus en rolt met zijn ogen. "Ja, ja, we zijn allemaal doodgelukkig, hoera. Daarnaast mogen we vandaag... nog maar eens... een nieuwe kamper verwelkomen: César Swallow. Hij is vreemd genoeg nog niet door één van mijn familieleden geclaimd, maar ik vermoed dat we daar binnenkort iets van te zien zullen krijgen. Voorlopig zal Gebouw 11 hem met open armen ontvangen - ja, Isabella, geef hem straks maar een warme knuffel, als dat je lukt. Verder werden we vandaag vervoegd door twee oude bekenden die niet eens de moeite gedaan hebben om dat even te komen melden, waarvoor dank. Wynter Teagan, fijn om te zien dat je niet dood in een gracht ligt, Cedric Donovan en Arabella Asher. Ik ben er zeker van dat jullie ze allemaal vreselijk gemist hebben, maar ga ergens anders huilen. Voor vanavond heeft meneer Keaton een fijne, dodelijke variant op vlaggenroof bedacht. Hij verwacht jullie om tien uur stipt in het amfitheater om de spelregels uit te leggen." Meneer D. zucht even en kijkt naar Chiron, die knikt, waarna hij met een dikke laag sarcasme vervolgt: "Ik hoop van harte dat er niemand een bloederige dood sterft vanavond. Smakelijk."

De nimfen brengen het eten rond, waarna de kampers rechtstaan om er een deel van te offeren aan de goden.

V L A G G E N R O O F

[ bericht aangepast op 2 april 2024 - 12:46 ]

help

12 juni 2023 - 20:03 Iotte is offline

Iotte 928

CAESAR OCTAVIAN SALLOW
Here in the darkness I know myself
21 • Son of Hades • with Izelle • somewhere between the big house and the pavillion

‘Je houdt van slaan?’ Had hij haar gevraagd, waarna er een en scheve grijns rondom haar lippen verscheen. ‘Kinky wel.’ Gaf Caesar toe.
‘Er is maar één manier om daarachter te komen,’ reageerde de brunette nadat ze langzaam over haar volle ronde lippen had gelikt. ‘Staat genoteerd.’ Een speelse knipoog volgde, waarna Izzy haar handen naar haar zij verplaatste. Ze leek niet erg onder de indruk van Caesar zijn woorden en deelde hem vervolgens mee dat ze geen tijd had voor spelletjes en dat er zo dadelijk een belangrijke meeting zou beginnen. Izzy had nu zijn volledige aandacht. ‘Spelletjes?’ Had hij dan ook quasi beteuterd gevraagd. ‘Ik zou niet durven.’
Izzy rolde met haar ogen, wat hem alleen maar deed doen grijnzen.
Hij kende de dame nog geen vijf minuten en ze haalde nu al het bloed onder zijn nagels vandaan.
Dus hoe meer hij haar kon jennen, hoe beter.
Toch had hij Izzy nog wel nodig totdat hij meer informatie had over waar hij zich nou daadwerkelijk bevond. ‘Een belangrijke meeting zei je?’ Begon hij daarom subtiel. ‘Wat voor meeting is dat?’
’Oh niet zo veel bijzonders,’ Ze haalde haar schouders op. ‘Er is een kamper vermist, een of andere Alicia, en nu ligt heel ’t kamp ondersteboven.’ Een zucht ontsnapte aan haar lippen en Caesar luisterde aandacht, maar wilde haar niet onderbreken.
‘Ik ben 75% zeker dat ze ergens verdwaald rondwandelt door het bos, maar voor die overige 25% zal ik toch maar naar de meeting gaan.’ Hij knikte ijverig, alsof hij daadwerkelijk begreep wat ze zei. ‘Was Alicia ook nieuw in het kamp?’
Zijn uitgestoken hand sloeg Izzy af, waarna ze grijnsde dat hij met een Latijnse naam aan het verkeerde adres was.
‘Ja, wat is dat hier met al die Griekse voorliefde?’ Was zijn reactie. Een frons verscheen op haar gezicht, waarna ze begon te lachen. ‘Dit is een grapje, right?’
Hij haalde zijn schouders op.
De lach op haar gezicht ebde langzaam weg wanneer ze eindelijk door had dat hij niet aan grapjes deed. ‘Wacht? Je weet echt niets, of wel? Hoe ben je hier ooit levend aangekomen?’ Weer haalde hij zijn schouders op. ‘Door de poort.’ Antwoordde hij droog, terwijl hij met zijn hoofd in de richting waaruit hij oorspronkelijk vandaan was gekomen knikte. ‘Dat was niet erg moeilijk.’ Waarom zij zo dramatisch deed was voor hem een raadsel. Ze grinnikte, waarna ze verder ging met haar verhaal. ‘Dit is een kamp voor halfgoden, kinderen van Griekse goden. Dus vandaar al die Griekse voorliefde. Ik neem aan dat je daar ooit wel wat van gemerkt hebt? ADHD, oud-Grieks lezen en al die bende,’ Somde ze op, terwijl het grote gebouw steeds dichterbij kwam. Kort dacht Caesar even na, waarna hij knikte. Een aantal puzzelstukjes vielen daadwerkelijk op zijn plek.
De brunette begon vervolgens over zijn ouder die hem al dan niet misschien al had geclaimd. Caesar had wederom geen idee waar ze het over had. Erger dan zijn moeder kon zijn doodgezwegen vader eigenlijk niet zijn, maar dat ging hij Izzy niet vertellen.
‘Tenzij Hermes je vader is natuurlijk.' Ging Izzy onverstoorbaar verder. ‘Hermes?’ had Caesar haar woorden vragend beaamd, waarbij hij ongelovig zijn wenkbrauwen op trok. ‘Zoon van Zeus en god van de handel, de reizigers, de wegen en de dieven?’ Geschiedenis was zijn beste vak op school.
‘De enige echte,’ reageerde ze trots.
Ze was gek.
Knettergek.
Of ze leed aan een psychose of was delusional.
‘Oké, goed om te weten. Mocht Hermes,’ Hij onderdrukte een glimlach, ‘niet mijn vader zijn, wie zou dan eventueel mijn vader kunnen zijn? En hoe weet hij dat ik zijn zoon ben?’ Hij kon maar beter haar spelletje mee spelen.
Dat ze bazig was kon Caesar snel constateren. Hij zou zichzelf niet zijn als hij haar daar niet mee confronteerde, waarop Izzy wederom met haar ogen rolde. ‘Dat zou jij ook zijn als je hier al 16 jaar rondloopt en dit verhaal al weet ik veel hoe vaak hebt verteld.’
‘Je bent hier al 16 jaar? Ga je nooit naar huis?’ vroeg hij ongelovig. Hij wist dat hij op een kamp was, maar hij had het als zomerkamp bestempeld voor jongeren die niet helemaal honderd waren in hun boven kamer. Nam Izzy nou. De arme meid dacht oprecht dat de Griekse god Hermes haar vader was.
‘Dit is kamp halfbloed,’ Ze gebaarde om zich heen. ‘Een kamp waar alle kinderen van de Griekse goden veilig zijn. Meestal is de gemiddelde kampganger 12 als ze hier voor het eerst komen. De meesten komen dan ook alleen in de zomers, maar enkelen blijven hier het gehele jaar. Er zijn dus verschillende activiteiten om jezelf compleet te kunnen ontplooien, dus je zult je draai vast wel vinden,’ Ze nam een korte adempauze. ‘Iedere god heeft een eigen cabin, waar zijn of haar kinderen in verblijven. Je zult dus in de Hermes cabin slapen totdat je ouder je heeft geclaimd. Dat zal vast niet lang duren, maar wie weet.’
’Kamp Halfbloed,’ mompelde Caesar stilletjes in zichzelf. Hij moest deze informatie even laten bezinken, want hoe erg hij ook hoopte dat Izzy krankzinnig was, ergens wist hij beter. Caesar had altijd geweten dat hij anders was.
Hij had het gevoeld.
Tot in het diepste van zijn ziel.
Maar niemand leek hem ooit te begrijpen.
Maar hier – in Kamp Halfbloed – voelde hij zich eindelijk op zijn gemak.
De mensen om hem heen, kinderen van Griekse goden althans volgens Izzy, waren precies zo als hem. Hij had het ontkent en weggestopt, maar het moment dat hij door de poorten van het kamp was gekomen voelde hij zich thuis.
Zijn ogen gleden naar het grote gebouw. ‘Mag ik ook bij de meeting aanwezig zijn? Ik zou graag mijn vader willen vinden.’

[ bericht aangepast op 12 juni 2023 - 20:04 ]

someone out there feels better because you exist

13 juni 2023 - 23:52 Ken_ is offline

Ken_ 18286

The infirmary - With Maeve

Zoals gevraagd had ik Maeve voorzichtig op één van de ziekenbedden gezet zodat Hazel haar Apollo ding kon doen. Onrustig ijsbeerde ik, Maeves bloed die aan mijn handen kleefden pogend weg te vegen aan mijn short al leek ik deze net als de onrust niet meteen weg te schrobben. Ik had mezelf nooit als iemadn aanzien die zich zo aan iemand kon hechten- maar Maeve… Maeve was speciaal. En om de dochter van de nacht zo te zien liggen… Haar in bloed gedrenkte shirt, keurig opengeknipt door Hazel die haar helende handen over de grote halen plaatste. De brunette haar gezichtje- lijkbleek al wist ik dat ze geen opgever was. Iets wat ze zonet nog bewezen had in mijn armen. Haar koude neusje in mijn hals- haar woorden die de koele aanraking meteen in vlam hadden gezet. In die 3 weken had ik haar meer gemist dan ik wilde toegeven iets wat dat gemis nog zwaarder liet aanvoelen toen ze een verdelicht kusje nog in mijn nek wist te drukken. “Don’t make me miss you forever” had ik haar dan ook terug gepreveld in iets wat nu een eeuwigheid geleden leek...
Ongeduldig draaide ik om mijn hielen heen, terwijl ik Hazels handelingen nauwlettend in de gaten hield. Hoe een gouden gloed de wonden leek dicht te stikken- zelfs de diepste sneden tot slechts een litteken gewoven werden. Het was zeer merkwaardig, maar Maeve lag er nog maar stil bij te liggen. Met een diepe frons knedend op mijn voorhoofd krabbelde ik diep in gedachten verzonken over mijn lichte stoppelbaard heen tot Hazels stem me uit mijn gedachten haalde. ‘Oké Maeve, nu mag je wel weer wakker worden,’ Ik keek op en tuurde over Hazel heen naar de Nyx dochter, haar bovenlichaam in veel betere staat dan voorheen- maar ik wist heus wel dat de vrouw nog veel rust zou nodig hebben vooraleer ze weer volledig de ouwe zou zijn. ‘Zo, dit moet genoeg zijn,’ Hazel knikte en ik keek toe hoe ze blondine met een puf in het overstaande bed plofte. “Bedankt Hazel.” Sprak ik oprecht, waarna ik mijn blik naar Maeve wendde toen ik haar stem eindelijk weer hoorde- ofnouja. Pijnlijke kreun, ze wilde meteen al recht gaan zitten, waardoor ik haar te hulp schiet- wetende dat ze nog niet genoeg op krachten zou zijn. “Easy, Luv” poogde ik kalm over mijn lippen te laten glijden, mijn hand voorzichtig op haar onderarm plaatsend. Haar ondersteunend waar nodig.
En dan eindelijk kon ik weer in die donkeergroene poelen van haar kijken, mijn hand die op haar onderarm ruste gleed naar haar hand toe, waar ik een klein kneepje in wist te geven mezelf inhoudend om haar haren achter haar oren te schuiven als ik de Apollo dochter plots weer hoorde praten. Vergetend dat we niet alleen waren in deze ziekenboeg. ‘
Oké dus,’ mijn hand schoof uit die van Maeve, waarbij ik weer rechtop kwal te staan om naar Hazels raad te luisteren- al gingen haar woorden wat vaag langs me heen. Mijn gedachten enkel denkend aan de Nyx dochter die ik bijna kwijt was gespeeld. Ik had haar nodig… Meer dan ze zou denken.
‘Ambrosia of nectar als ze wakker wordt. Niét te veel, ‘Één blokje, hoogstens twee als ze zich écht niet goed voelt. En anders enkele eetlepels nectar, dat kan je eventueel ook al wat eerder proberen te geven. Maar pas op dat ze zich niet verslikt,’ ratelde Hazel, haar toon iets waarschuwend, maar voornamelijk de vermoeidheid was te voelen. ‘Dat moet wel lukken toch?’ ik opende mijn mond al knikte de blondine enkel waarna ze naar de andere kant van de ziekenboeg heen sjokte. Ze murmelde nog iets dat ze zou wachten op Hytham en Blue voor ze ook uitgeteld in slaap viel op één van de bedden.
Ik knippere even verrast, waarna ik me weer naar Maeve richtte, me naast haar neer hurkend zodat ik haar mooie gezichtje beter kon zien, ditmaal wel kort mijn hand over haar wang glijdend, ze zag er afgemat uit… “Jesus Christ Maeve,” momeplde ik nog steeds verwerkend wat er precies gebeurd is. De brunette voor me antwoorde wel schor, dat ze een verrasingsaanval van een Kraken hadden gekregen op het laatste van hun trip. “Kraken?” herhaalde i fronsend- al had ik niet bepaald de tijd om er verder over te peinzen. Voornu kwam Maeves herstel op plek nummer 1.
Haar hand brandde zachtes op mijn onderarm en toen ze naar Hytham en Blue voreg kon ik haar met een geruststellende blik kalmeren. “Ze zijn oké, uitgeput, maar oké.” Probeerde ik haar te kalmeren, mijn blik kort naar de verte richtend waar Blue nog steeds in het zand lag. De heren zouden zeker ook op controle moeten hier. Maar voor even vond ik het fijn Maeve weer voor me alleen te hebben, te weten dat ze erdoorheen zou geraken.
Voor ik mijn zorgen voor de jongedame kon uitspreken leek ze me voor te zijn zacht mompeldend dat ze oké was. “J-Je moet toch wat nectar, en rust en-“. “Ik ben oké,” herhaalde ze me dwingend haar terug in haar prachtige groene ogen te laten kijken. Haar vingers zich vouwend over mijn shirt heen ik stribbelde dan ook niet tegen toen ik eindelijk haar kon zoenen- een bitterzoet weerzien. Wetende dat ik haar niet kon vastnemen zoals het bonken in mijn borstkas naar verlangde. Korter dan ik wilde had deze geduurd al wist Maeve haar punt tee maken. ”Zie je,” prevelde ze vooralleer ze zich terugtrok, mijn lippen zich in ene klein pruillipje trekkend. “I'm all good.”
Een zucht gemixt met emoties van opluchting en bezorgheid rolde over mijn lippen, waarna ik mijn hand op haar bovenbeen liet rusten. “zeker?” ik schudde mijn hoofd even en wist toch een klein glimlachje om mijn lippen te tikken. “Je bent me er eentje O’Dowd, laat me niet meer zo ongerust zijn oké?” murmelde ik tegen haar hand aan die nogsteeds op mijn kraag geklemd zat, haar huid zacht kussend, waarna ik nogmaals in haar donkere poelen keek. “En beloof me toch wat van deze eh ambrosia te eten.” Zei ik terwijl ik een blokje van de tafel plukte en deze voor haar neus hield. “Als je dat doet krijg je misschien nog een beloning van me.” Fluisterde ik zacht met een klein knipoogje om haar op te beuren al kon ik de angst om haar te verliezen niiet zo hard verbergen als ik eerst had gedacht.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

14 juni 2023 - 20:04 Basim is offline

Basim 18640

Hytham Argyris

21 ✼ Nemesis ✼ At the beach ✼ With Maeve and Blue

Het enige waar Hytham op dit moment aan kon denken, was Maeve in veiligheid brengen. Met groeiende bezorgdheid zag hij toe hoe Blue het steeds zwaarder begon te krijgen met het dragen van Maeve, dus bood hij uiteindelijk aan om haar over te nemen. Het probleem was alleen dat Blue nogal koppig kon zijn en Hytham liever niets forceerde, dus Maeve bleef in zijn armen. In plaats daarvan ondersteunde hij Blue zodat hij hopelijk nu niet elk moment in elkaar kon storten.
Gelukkig kwam Hazel al gauw op hen afgerend en de bezorgdheid straalt van haar af. Er is alleen weinig dat Hytham kon doen om haar gerust te stellen, want de situatie was slecht. ‘Sinds... wanneer... heeft Hazel... een tweelingzusje?’ stamelde Blue uit en het was maar goed dat hulp onderweg was, want Blue was er ook absoluut niet goed aan toe. Hoe stond hij zelf trouwens nog overeind? Dat was hem een raadsel.
‘Hoe lang is ze al bewusteloos?’ vuurt Hazel haar eerste vraag op hen af zodra ze hen bereikte. Direct begon ze Maeve te onderzoeken. Blue onderging alles en leek niet genoeg energie te hebben om te kunnen antwoorden, dus nam Hytham dit op zich.
‘Euh, 5 minuten, 10 minuten? Mijn besef van tijd is verschrikkelijk wanneer ik door Blue door de oceaan wordt getrokken.’ Hopelijk had ze alsnog wat aan zijn antwoord, want hij wist het echt niet. Al de gebeurtenissen en de adrenaline die door zijn lichaam sjeeste hielp hem niet om fatsoenlijk alles op een rijtje te krijgen, laat staan weten hoe lang hun reis van de zandbank naar hier heeft geduurd.
Hazel zette haar onderzoek voort, met nog enkele opmerkingen tussendoor en Hytham deed zijn best om Blue overeind te houden. Op het moment dat Maeve echt naar de ziekenboeg gebracht moet worden, voegde Neil zich bij hen, nog meer vragen op hen afvurend. Even kijkt Hytham verrast op door hem hier te zien, maar waarschijnlijk kon Hazel de draaghulp wel goed gebruiken. Alles om te zorgen dat Maeve zo gauw mogelijk in de ziekenboeg te krijgen. Wel waren hij en Blue absoluut te uitgeput om fatsoenlijk op de vragen van Neil te kunnen antwoorden. Dat kwam later wel, meer mensen wilden vast weten over het rampzalige einde van hun quest.
‘Geef maar,’ bood Neil aan en hij was dwingender dan Hytham zelf was, dus de man liep uiteindelijk weg met Maeve in zijn armen en Hazel in zijn kielzog. ‘Ik verwacht jullie daar ook zo,’ sprak ze hen nog toe en Hytham knikte gedwee. Hij wist dat hij en Blue ook hulp nodig hadden, alleen lang niet zo nodig als Maeve. Maar mooizo, Maeve was nu in ieder geval in goede handen. Hoe graag hij ook meer wilde doen, hij kon dit nu eenmaal niet. Hij had geen helende krachten en hij was überhaupt te moe om nuttig te zijn.
‘Ik moet gewoon even een dutje doen, denk ik,’ zei Blue uit het niets en hij leek niet specifiek tegen hem te praten. ‘Komt goed, ga maar,’ waren zijn volgende iets meer gerichte woorden, maar Hytham schudde zo snel als zijn hoofd dit toeliet van nee. Nu ging hij Blue echt niet alleen laten, laat staan hem een dutje in het zand laten doen, dat kon alleen maar mis gaan.
‘Nee, nee, jij gaat met mij mee. Hazel moet ons beiden nakijken,’ bracht hij er streng tegenin. Het was iets wat hij lastig vond, hij ging liever geen confrontaties met anderen aan, maar nu moest hij wel. Mogelijk stond Blue’s leven op het spel, gezien hij geen idee had wat de jongen scheelde. Of dat hij echt alleen maar slaap nodig had. Blue liet hij niet los en hij begon de jongen juist voorzichtig met zich mee te trekken. ‘Je kan een dutje in de ziekenboeg doen,’ voegde hij er nog wat zachter aan toe in de hoop zo zijn strengheid wat recht te kunnen trekken.
Het kostte veel moeite, en tijd, maar uiteindelijk wist hij Blue bij de ziekenboeg te krijgen, waar hij de jongen op één van de bedden liet neerploffen. Hytham hielp hem zijn benen op het bed te krijgen. ‘Nu kun je slapen,’ sprak hij Blue bemoedigend toe. ‘Hazel komt je zo vast helpen.’
Eenmaal hij tevreden was met Blue, begaf hij zich in de richting van waar hij Hazel zojuist op een bed had zien liggen. Ondertussen wierp hij een blik richting Maeve en zijn hart maakte een sprongetje toen hij haar wakker zag zijn. Gelukkig maar, ze ging het redden, anders was ze nu vast niet wakker en spraakzaam.
‘Ik denk dat je Blue ook even moet nakijken, ik heb hem met veel moeite hier gekregen,’ waarschuwde hij Hazel. ‘Ik hoop dat het gewoon vermoeidheid is, maar er kan iets anders aan de hand zijn, toch?’ Hoopvol staarde hij haar aan, gezien hij erop vertrouwde dat zij al de antwoorden had.

Stenenlikker

14 juni 2023 - 21:04 Saureus is offline

Saureus 1891

Izelle Riona Barlowe
The Thief • Daughter of Hermes • 21 years old

Outfit | Somewhere between the big house and the pavillion| With Caesar

❝ It's not the thief who is hanged
but one who is caught stealing.❞

Izelle houdt niet van de spelletjes die hij speelt, maar ergens vindt ze het toch een beetje amuserend. Ze weet niet wat, maar de jongen heeft íets interessants. ‘Spelletjes?’ vraagt hij dan ook volkomen onschuldig. ‘Ik zou niet durven.’ Ze schudt ongelovig met haar hoofd. 'Ja, right,' mompelt ze erachteraan. Ze vraagt zich af of Caesar nou dom of naïef is, natuurlijk weet niet iedere nieuwe kamper de waarheid, maar ze weten op z'n minst iets. Hij lijkt helemaal niets te weten, hij lijkt het zelfs te ontkennen. Vertelt ze de waarheid, is het nog niet goed. Als hij dan ook nog is sarcastisch antwoord op haar opmerking over hoe hij hier levend was aangekomen, weet ze zeker dat er iets niet goed is. 'Door de poort,[/] zei hij alsof het de normaalste zaak van de wereld was. 'Dat was niet erg moeilijk.' Een frons verschijnt op haar gezicht. Hij is gewoon naar binnen gewandeld? Uit het niets? Op deze leeftijd? Daar gelooft ze dus echt niets van. Er moet meer aan de hand zijn als je zo wanhopig bent om hierheen te komen, maar die gedachten laat ze wijs voor zichzelf. Het is altijd leuk om een nieuweling te klieren, maar voor nu is hij lid van de Hermes cabin en dus verdient hij op z'n minst haar iets vriendelijkere kant. Nog niet haar beste kant, maar die moet hij maar verdienen.
‘Oké, goed om te weten. Mocht Hermes,’ aan zijn toon kan Izzy al horen dat hij het overduidelijk niet geloofd. ‘niet mijn vader zijn, wie zou dan eventueel mijn vader kunnen zijn? En hoe weet hij dat ik zijn zoon ben?’
Verrast trekt ze een wenkbrauw op, het feit dat hij deze vraag stelt, betekent dat hij het ergens toch geloofd. 'Ik zou het echt niet weten, maar het feit dat het een vader is, maakt je ouder opties wel wat kleiner,' vertelt ze met een zacht lachje. 'Wie weet dionysus, al ben je daar te passief voor... misschien Ares?' Ze schudt zelf haar hoofd al, hij straalt niet helemaal Ares uit. 'We gaan het meemaken, laat jezelf verrassen zou ik zeggen.' Ze wilt hem ook geen hoop geven, want wie weet is zijn ouders iemand heel anders. Dus hij kan maar beter stoppen met speculeren en er open minded ingaan. 'Ontkennen dat dit echt is, helpt je ook niet. Je kunt het beter gewoon geloven of door de poort weglopen. Maar je zal hier vast wel met een reden zijn. Ik bedoel je moet het geloven toch, anders was je hier nooit geweest.'
Zodra hij meer begint te vragen naar haar verleden of nou ja meer, hij vraagt ernaar, begint ze toch wat korter te antwoorden. 'Ja 16 jaar,' knikt ze bevestigend. 'Jawel sinds 2 jaar studeer ik, dus ik ga naar mijn opleiding en in de zomers weer naar hier,' vertelt ze hem kort, dat is meer dan genoeg informatie. Welke opleiding ze doet, zal ze ook nog wel vertellen. Maar hij moet niet in haar verleden gaan graven, dat is een absolute no go.
Ze wandelt rustig verder richting het grote huis. Ze heeft nu al geen zin in die stomme meeting. Mede doordat Petra ook aanwezig gaat zijn. Dan moet ze haar weer onder ogen komen, bah. Ze hoopt maar dat die meid haar bek heeft gehouden, dan heeft ze ook geen last van andere die haar weer zo nodig moeten verdedigen. Waarschijnlijk zal Petra het niet gedaan hebben, er zijn nu namelijk belangrijkere dingen waar ze zich druk om moet maken. Neem die domme Alicia nou, die vast en zeker nog steeds verdwaald door de bossen wandelt. Ze zou het geen probleem vinden om met haar schoenen -of nog beter een helikopter- rond te vliegen om die meid te zoeken. Waarschijnlijk heeft ze haar dan binnen no time gevonden. Erg ver kan ze niet zijn toch? Of er moet écht iets aan de hand zijn, maar die kans is zo klein. Het is kamp halfbloed, hier is het altijd veilig. Bovendien kunnen monsters niet binnenkomen, dus hoe moet er dan iets gebeurd zijn?
‘Mag ik ook bij de meeting aanwezig zijn? Ik zou graag mijn vader willen vinden.’
Een geamuseerde lach ontsnapt uit haar mond als ze die vraag van Caesar hoort. 'Grapje zeker?' vraagt ze met een plagende grijns alvorens ze antwoord geeft. 'Nee Caesar, dat mag niet. De meeting is alleen voor head counselors en heel toevallig ben jij dat niet. Wie weet wordt je dat volgend jaar wel,' knikt ze hem bemoedigend toe. 'Bovendien ga je je vader daar niet vinden, tenzij het Dionysus is, dan vindt je hem daar wel.'

14 juni 2023 - 21:48 Saureus is offline

Saureus 1891

Hazel Evelynn Withlock
The Healer • Daughter of Apollo • 19 years old

Outfit, Hair| Ziekenboeg| With Hytham

❝ Look at the sun,
It's so pretty in the morning.❞

❝ Who did this to you? I need to find you.❞

Hazel zweeft ergens tussen slaap en wakker in. Haar slaap is niet diep genoeg om écht te rusten, maar het brengt haar genoeg in trance om te dromen. Ze voelt hoe de zachte ondergrond langzaam korrelig begint te worden. Zand begint aan haar lichaam te plakken. Vol energie springt de dame overeind, waarbij ze een blik op haar handen werpt. Ze zijn helemaal schoon, er is geen spatje bloed meer te bekennen, alsof Maeve nooit gebeurd is. Een glimlach verschijnt op haar gezicht als de zonnestralen haar huid opwarmen. Blijdschap brandt naar binnen, waardoor al haar zorgen als as verdwijnen.
Even lijkt alles fantastisch, alsof ze alleen op de wereld is en niemand haar dag kan verpesten. Maar zo snel als dit gevoel verscheen, verdwijnt het ook.
Een dikke wolk trekt voor de zon, waarbij het hele strand verduisterd wordt. De kou kruipt naar binnen en laat een gevoel van eenzaamheid achter. Angstig zet ze een stapje terug als donder en bliksem de lucht begint te vullen. Ze weet niet precies waarom, maar iets in haar trekt de aandacht naar rechts. Met samengeknepen ogen kijkt ze naar het wazige figuur in de verte. ‘Hallo?!’ Geen reactie. Na nog een korte blik naar boven geworpen te hebben, besluit ze dat het beter is om naar de onbekende persoon te gaan. Iemand is beter dan niemand.
Hoe dichter ze bij het figuur komt, hoe meer details er verschijnen. De persoon zit in elkaar gedoken op de grond, met de armen om haar benen geslagen. Zachtjes wiegt ze zichzelf, waarschijnlijk een poging om wat te kalmeren.
Plotseling blijft Hazel staan, de contouren van de persoon beginnen iets té bekend te worden. Pas als de onbekende haar hoofd optilt, begint Haze te rennen. ‘Alicia!’ roept ze wanhopig, maar de dame lijkt er niet op te reageren. ‘Ally! Ik kom eraan!’ Haar stem weerkaatst als een echo, alsof er een onzichtbare muur tussen haar en haar beste vriendin zit. Nu ze dichtbij genoeg is, kan ze de angst van haar ogen aflezen. Ze voelt de eenzaamheid doorstromen, alsof zij de jongedame is die ineengedoken op de grond zit. Alsof alles nog niet echt genoeg lijkt, ziet ze de kleding van Alicia. Ze draagt precies hetzelfde als de laatste dag dat ze haar zag. Het kan niet anders, dit is Alicia. Dé Alicia.
Haar pas versnelt en ze komt steeds dichter in de buurt. Met iedere stam zakt ze verder in haar droom, waardoor ze Blue en Hytham niet aan hoort komen. Pas als zijn stem heel dicht bij haar oor hoort, wordt ze met een ruk uit haar trance getrokken. Ze zet haar handen stevig in het bed om zichzelf half overeind te duwen. Angstig kijkt ze om zich heen, haar ademhaling sterk versneld. Waar is ze? Waar is Alicia?. De paniek in haar ogen zakt weg als ze de blauwe kijkers van Hytham ontmoet. Ze haalt een keer diep adem om zichzelf weer te herpakken, waarbij ze alle stress van zichzelf probeert los te maken. Alles is oké. Het was vast niets. Het komt goed. Herhaalt ze in haar hoofd, een poging zichzelf gerust te stellen.
’Sorry,’ verontschuldigt ze zich gelijk. ‘Alles is oké,’ herhaalt ze nogmaals, al is het meer voor zichzelf dan voor Hytham. Ze forceert een klein glimlachje op haar gezicht, al schijnt de waarheid erdoorheen. Ze is helemaal gesloopt. Deze droom heeft het laatste beetje energie uit haar gezogen. Ze heeft geen zin meer om leuk te doen, om te negeren dat haar beste vriendin in nood is. Ze is nood. Haar droom heeft die gedachte bevestigd, er is wel degelijks iets aan de hand. Anders zou ze dit nooit gezien hebben toch? Ze heeft dit gezien met een reden, dat kan niet anders. Het voelde namelijk niet als een droom, daar was het te echt voor. De manier waarop ze Alicia zag, de angst was écht, dat kan niet anders.
Het duurt even voor zijn vraag bij haar binnenkomt, want om eerlijk te zijn heeft ze niet echt naar hem geluisterd. ‘Blue nakijken, got it,’ knikt ze terwijl ze haar ogen naar de andere jongen laat glijden. Hij ziet er inderdaad erg vermoeid uit. Waarschijnlijk zal hij de komende paar uur nog niet wakker worden. ‘Het is waarschijnlijk gewoon vermoeidheid,’ bevestigt ze de gedachten van Hytham. ‘Het water heeft hem genezen, dus waarschijnlijk is er inderdaad niets anders aan de hand.’ Ze heeft er de volle vertrouwen in dat hij oké is.
Haar ogen glijden verder door de ziekenzaal, waarbij ze ook ziet dat Maeve wakker is. Goed, dat is al twee van de drie. Alleen Hytham nog en dan zijn ze allemaal oké. Behalve Alicia. Ze schudt de nare gedachten van zich af, voor ze de volledige focus bij Hytham neerlegt. Een bezorgde blik verschijnt in haar ogen als ze alle splinters ziet. ‘Wow wat? Waarom heb je niets eerder gezegd!’ Ze pakt voorzichtig zijn hand vast om de splinters wat beter te kunnen inspecteren. ‘Ik ga wat spullen verzamelen om dit op te lossen, ga maar op het bed zitten,’ vertelt ze hem terwijl ze zelf weer overeind komt. Eventjes begint haar hoofd te tollen, maar gelukkig lost zich dat al snel op. Ze wilt namelijk niet dat iemand anders hem gaat verzorgen, als zij het doet, dan weet ze zeker dat het goed is. Al kan ook zij fouten maken, al helemaal in deze toestand.

[ bericht aangepast op 14 juni 2023 - 22:00 ]

14 juni 2023 - 22:22 Ken_ is offline

Ken_ 18286

Sleepy Boy - Outfit -Walking with Serena towards the big house

The bighouse was haast binnen handbereik- Ik wilde net een teug adem nemen om Chironte roepen al werd ik ruw teruggetrokken mijn hand weggeslagen- de lucht die ik net gehapt had gedeeltelijk uit mijn longen slaand met een “Umph” . Een pijnscheut sinderde door mijn schouderblad heen van de plotse weerstand en gejaagd raaide naar de boosdoener Jules. Met een “What the fuck is you probleem?!” mijn hand zicht kort tegen mijn schouder aanleunen al gleed mijn blik naar zijn handen. Zijn handen die rond zijn dolk zweefden. Fuck. Een waarschuwende blik donderde in mijn donkere poelen toen de het rotjoch sprak.
"Ik weet dat je vriendjes belangrijk voor je zijn. Maar raak me nog één keer aan en je verdorven droom om door Hazel in de ziekenzaal verzorgd te worden, komt meteen uit." Siste de jongen giftig wat me mijn neus deed ophalen. “ Je ging me serieus NEERSTEKEN?” riep ik hem ongelovig na waarna ik een verontwaardigt lachje mijn lippen liet uitrollenen en ik even mijn handen strak over mijn haren heen liet wrijven, kort herhalend wat er net gebeurd was. Die smerige adder – Hazel mocht niet meer in zijn buurt komen, daar zou ik wel voor zorgen. Met mijn blik op onweer keek ik hem na, hij leek niet eens aanstalten te maken om naar Chiron te roepen. Ik wilde net een stap naar voren zetten als een hand op mijn schouder me schichtig deed opschrikken om vervolgens opgelucht in de zeeblauwe ogen van Serena te kijken.
“Gus, Het verbaast me dat je wakker en aanwezig bent, ik ben trots op je,” een beetje van mijn à propos van wat er zo net nog gebeurd was knipperde ik eens naar Serena waarna ik met moeite een schaapachtig glimlachje opzette. “Ik weet mezelf er ook mee te verbazen.” Mompelde ik- het feit dat dit alles als één grote nachtmerrie aanvoelde vandaag liet ik maar achterzijde. Serena was een welgekomen positiviteit op dit moment al stond mijn hele lichaam wel nog gespannen.
“Hé Jules,” probeerde Serena de jongen nog na te roepen al kon ik enkel met mijn ogen rollen. “Laat hem- hij is het niet waard.” Siste ik waarna ik naar Serena haar lieve gezichtje keek. “Wat heb je tegen hem gezegd?” De blondine haar blik nieuwsgierig, maar ik kon enkel maar pissed snuiven. “Dat vrienden me alles waard zijn.” Sprak ik kalmpjes terwijl ik Jules nog nakeek. “Lijkt hij niet te swillen snappen.” Serena wisten me met haar volgende woorden weer onrustig worden. “Heb je toevallig Blue gezien? En Hytham? Maeve? Zijn ze al teruggekomen, gewond of niet?” Ik liet mijn hand naar mijn schouder gaan, waar Serena opaanleunde en haalde voorzichtig haar hand ervan. “Ze zijn gewond, maar Haze is erheen.” Verklaarde ik, mijn wenkbrauwen een beetje verontschuldigend samengekneed gezien ik niet veel meer hulp kon bieden, ik gaf een zacht kneepje in haar hand. “Maar Hazel zal hen zo oplappen, daar ben ik zeker van.” Verzekerde ik haar waarna Serena tenminste wel zichzelf nuttig wist te maken- unlike someone…
“Kom, laten we ons eens nuttig maken hier. Ik ben geen Head Counselor, jij ook niet toch? Denk je dat we alsnog naar binnen kunnen om Chiron te vragen wat er precies aan de hand is?” Ik knikte. “Ik wilde net naar hem toe, tot Jules kut deed… Komop.” Haar hand die nog in mijn hand zat opnieuw een uitnodiging om haar mee te sleuren al was ik ditmaal een stuk rustiger. “Alles komt wel goed met Blue. “ verzekerde ik Serena waarna ik de blondine weer even aankeek. “Alles een beetje oké met jou? Ik bedoel maar, it’s a werid fricking day… “ voreg ik der voorzichtig- niet meer wetend wat ik precies verkeerd deed vandaag. Was ik misschien aan het dromen?

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

15 juni 2023 - 17:34 Elentiya is offline

Elentiya 12336

There's no heroes or villains in this place, just shadows that dance in my headspace
Leaving nothing but phantoms in their wake

Maeve O'Dowd

20 ✦ Nyx ✦ Somewhere at the Camp ✦ With ~~Blue, Hytham & Hazel~~ —> Neil

Don’t make me miss you forever.
Ondanks dat ze half zweefde tussen helder zijn en bewusteloosheid in, had Maeve Neil’s woorden weldegelijk opgepikt vlak voor ze weer volledig de duisternis in dreef. Ze bleven als een mantra op de achtergrond aanwezig, bleven zichzelf keer op keer herhalen en vormden de lijn die ze extra nodig had om uiteindelijk weer volledig terug bij te komen. In die paar weken dat ze weg was geweest, had het al als voor eeuwig aan gevoeld en Maeve vond het verschrikkelijk zo ver van hem verwijderd te zijn. Hoewel ze ernaar uitgekeken had om dan ook zo snel mogelijk weer terug naar het kamp te gaan, stond het niet op de planning in gehavende toestand terug thuis te komen. “Kraken?” vroeg Neil dan ook bedenkelijk. Maeve humde slechts kort en durfde de man voor haar nog lang niet los te laten, ook al zat ze enigszins stabiel overeind. “Een groot zeemonster, weet je wel, met lange glibberige tentakels,” plaagde ze Neil zo goed als kon, alvorens ze uiteindelijk vroeg naar Blue en Hytham.
”J-je moet toch wat nectar, en rust en —” startte Neil te ratelen nadat hij haar gerustgesteld had over de twee jongens. Niets zou de zorgen in zijn heldere zo gemakkelijk doen minderen. Zelfs niet nu ze zo goed als kon weer overeind zat terwijl haar kleding nog volledig besmeurd was met vuil en bloed en het litteken zichtbaar op haar heup. Maeve gaf dan ook toe aan het verlangen dat in haar borrelde, hetgeen ze al had willen doen vanaf het moment dat ze haar ogen openende. Voor heel even wilde ze vergeten dat ze dit soort dingen niet zomaar konden doen en eigenlijk moest wachten tot ze echt alleen waren, maar Maeve kon niet meer wachten en dus drukte ze haar lippen zacht op de zijne. Haar schaduwen kropen ongemerkt langs de meest donkere hoekjes af en creëerden een ongeziene barrière waardoor ze het zou merken als er verder nog iemand aankwam.
”Zeker?” vroeg Neil desondanks, eens de kus weer verbroken was. Maeve glimlachte naar hem terwijl ze kort een keer met haar hoofd knikte. “Nu helemaal zeker,” fluisterde ze, waarbij ze haar vrije hand optilde om een keer met haar vingertoppen over Neil’s gestoppelde kaaklijn te strelen.Ze had hem gemist. “Je bent me er eentje O’Dowd, laat me niet meer zo ongerust zijn, oké?" murmelde de man ondertussen tegen haar hand aan. Zijn lippen haar huid beroerend doordat ze zijn kraag nog steeds vasthield, waarna hij haar aankeek. Duizende kriebels ontstonden laag in haar onderbuik en dreven de flauwe pijn van haar ribben naar de achtergrond toe. “En beloof me toch wat van deze eh ambrosia te eten.” Met zijn vrije hand haalde hij een van de blokjes van de tafel af die daar vermoedelijk door Hazel waren neergezet.”Als je dat doet krijg je misschien nog een beloning van me,” knipoogde hij en hield daarbij het blokje voor haar mond. Zonder tegenstribbelen liet Maeve haar lippen van elkaar wijken en viste ze zonder problemen het blokje Ambrosia tussen zijn vingers vandaan. Een van haar wenkbrauwen tilde ze veelzeggend op bij het horen van een ‘beloning’.
“As you wish, Sir,” zei ze met een twinkeling in haar ogen.
Diep in het heldere blauw van Neil’s ogen kon Maeve echter zien dat hij nog niet helemaal gerustgesteld leek, of dat er iets anders gaande was dat ze niet helemaal kon peilen. Angst, misschien? Maeve wilde hem opnieuw aanraken, zijn zorgen wegnemen door hem niet alleen te laten zien dat ze oké was, maar door het hem ook te laten voelen. Ze kauwde zonder na te denken het blokje weg en slikte het zo snel mogelijk door doordat ze gruwelde van de smaak. De rillingen die door haar heen trokken veroorzaakte een steek in haar ribben. “Wil je me helpen zometeen?” vroeg ze zacht aan neil, net wanneer iemand door de ongeziene sluimering van haar schaduwen heen liep. Toen ze een vlugge blik langs Neil wierp, zag ze hoe Hytham de ziekenzaal binnenkwam en zich tot Hazel richtte, die inmiddels ook weer wakker was geworden. Opluchting golfde door Maeve heen nu ze de dubbele bevestiging had dat het goed met hem ging. Zo durfde ze Sayah tenminste ook onder ogen te komen. Deze ruimte werd echter te druk om hier nu samen te zijn met Neil, waardoor de brunette maar aan één andere oplossing kon denken.
”Ik kan wel wat schone kleren gebruiken en misschien is een vlugge douche ook wel fris.” En daarna wil ik me in jou verliezen, al is het maar voor even. Maeve drong de laatste woorden in gedachten terug omdat ze de ziekenzaal niet goed genoeg meer vertrouwden. Niet wanneer het aankwam op haar en Neil. “Je bent me nog een beloning verschuldigd," voegde ze er echter aan toe, knikkend naar de resterend blokjes op de tafel langs het bed.

[ bericht aangepast op 15 juni 2023 - 17:35 ]

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

16 juni 2023 - 12:24 Frodo is offline

Frodo 15037

MILAN VALERI

Son of Aphrodite ♡ Head Councelor ♡ The Big House ♡ With Sayah

Een zwakke glimlach gleed over Petra's gezicht, maar hij verdween net zo snel als hij gekomen was. "Mij, waarschijnlijk," zei ze, als antwoord op Milans vraag wie hij in elkaar moest slaan. Het was een retorische vraag geweest, in de hoop om de sfeer wat lichter te maken. Het antwoord van Petra deed echter Milans maag omdraaien.
Petra bracht haar handen naar haar wangen en liet daardoor een bloedveeg achter op haar kaak. Milan verzette zich tegen de drang om het weg te vegen. "Sorry, ik ben een beetje stom aan het doen," mompelde ze. Petra keek achter zich en kreeg Sayah in het oog. Meteen sprong ze recht en veegde ze opnieuw haar wangen droog.
"Hey, wat is er gebeurd?" vroeg Sayah, op een bezorgde toon. Haar zachte stem maakte dat Milan haar kort aankeek en een kleine glimlach gaf.
Petra schudde haar hoofd, raapte de lauwerkroon van de grond en ging weer recht staan. Ze vermeed Milans vragende blik en sloeg haar ogen neer. "Sorry," zei ze opnieuw zacht. En toen nog eens: "Sorry. Hoe was jullie ochtend?"
Milan fronste. Hij begreep er niets van. Ging Petra doen alsof er niets gebeurd was? Alsof hij haar niet een minuut geleden huilend op de vloer had aangetroffen?
"So... Gaat het wel met jullie?"
Dat was meteen een antwoord op Milans vraag. Ja, Petra deed zich liever sterk voor dan op te biechten wat haar zo van streek had gemaakt. "Eh... Ja, het gaat wel. Ik ben benieuwd wat de meeting van zo meteen gaat brengen." Milan slikte. "Zullen we maar naar beneden gaan? De rest zal zo meteen ook wel verschijnen." Milan maakte aanstalten om naar beneden te lopen. Toen bedacht hij zich, draaide zich om en trok Petra in zijn armen. "Je hoeft het niet te vertellen, als je dat niet wilt," mompelde hij in haar oor. "Maar ik ben er voor je, oké?"

[ bericht aangepast op 16 juni 2023 - 12:24 ]

“Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien

18 juni 2023 - 21:03 Ken_ is offline

Ken_ 18286

Son of Athena - Headcounselor of the Athena Cabin - At the knive throwing rink -> almost at the Big house - With Chiara
SONG

De wind gleed door mijn krullen heen terwijl ik ietswat teleurgesteld naar mijn laatste worp keek wat Chia bleek amusant te vinden.
‘’Pas maar op, als de goden je zo horen praten over dat ze niet alles weten en niet altijd gelijk hebben, kunnen ze je nog weleens in een of ander dier veranderen.’’ Waarschuwde Chia me wat me geamuseerd mijn mondhoek omhoog deed tikken. “Nou…” begon ik bedenkelijk- het idee om mijn leven verder te leven als ene kikker wel erg verleidelijk- maar ik hiel mijn wensen maar even voor mezelf. Ondertussen werd het weldrij tijd voor de meeting in the Big house waar Chia en ik verwacht werden. Dus hielden we na de messen terug uit het doel te halen er maar mee op voor deze voormiddag.
‘’Ik denk dat we zo maar die kant op moeten,’’ zuchtte Chia, zich ook niet meteen meer raad wetend over wat we precies konden doen voor de verdwenen kampeerster. ‘’wie weet is er een oplossing zodat we je inschattingen weer simpel kunnen maken,’’ haar opmerking kwam wat onverwacht waardoor er onverwacht een lachje over mijn lippen rolde. Ik knipperde even verrast van mezelf waarna ik mijn keel schraapte. “Goed plan.” Ik duwde mijn wenkbrauwen samen om iets serieuzer over te komen en knikte eens, mijn asblonde krullen vrolijk meeverend.
Ik plaatste de werpmessen terug op hun plek en volgde Chia mee op een rustig tempo richting het witte gebouw. Mijn handen had ik even in de zakken van mijn bruine short gestoken, waar mijn wingers prusten met een kikkerbeelde die ik ooit van Petra gekregen had. Hoewel ik niet echt meer overeen leek te komen met de meid- bleef het beelde als geluksbrenger in mijn zakken steken. Ik keek dan ook pas op van het aarde pad toen ik Chia zacht mijn naam hoorde uitspreken. ‘’Hey Silas.’’ Zonder woorden keek ik haar aan, mijn hoofd iets schuin houdend als teken dat ik luisterde al leek haar blik te gefocust op het pad. Haar vingers friemelend aan de onderkant van haar shirt. ‘’Ik-, je-,’’
Ik fronste nu even, merkend dat Chia moeite had met haar woorden vinden- normaliter was ze anders een vrij vloeiende waterval aan woorden als je het mij vroeg. ‘’Bedankt.’’
Niet goed snappend waarom Chie me bedankte wist ik niet meteen, dus knikte ik maar. “Geen probleem.” Sprak ik simpel- oncertussen calculerend wat de reden zou kunnen zijn voor haar dankbaarheid. “Ik adviseer iedereen wat om hun houding te perfectioneren.” Probeerde ik uit te leggen. “Hoef je me niet voor de bedanken.” Ik haalde mijn schouders soepel op. Echter na een kleine stilte merkte ik dat dit niet was waarop ze doelde. Mensen waren vreemde wezens, ondudielijk met wat ze precies wilden zeggen.
“Je bent veel verbeterd sinds je eerste les.” Merkte ik oprecht op in de hoop dat ze zou stoppen met nerveus haar shirt los te peuteren. Straks bleef er niets meer over van het shirt als we bij the big house aankwamen. Ik hield normaliter wel van stilte, je spaarde je adem tijdens het wandelen in plaats van huffend en puffend wat onzin uit te kramen en daarbij leek ik de omgeving en vr fluitende vogels net dat tikkeltje meer te apprecieren. Maar met een Apollo dochter aan je zijde zou je toch wat meer woordwisseling verwachten. “Alles o-“ Ik slikte mijn woorden weer in eens ik wat commotie bij de big house opmerkte. Ietswat zuchtend rolde ik dan ook met mijn ogen als ik Augustus opmerkte die de nieuwe jongen nariep. Eikel vond ik hem.
Chia en ik naderden the big house en voor eens was ik het die een conversatie wilde beginnen. “Is het erg dat ik hoop dat de meeting snel voorbij is?” ik richtte mijn grijze kijkers op Chia, mijn hoofd vragend schuin houdend terwijl ik geduldig haar antwoord afwachtte.

[ bericht aangepast op 18 juni 2023 - 21:03 ]

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

18 juni 2023 - 23:29 Artwork is offline

Artwork 733

mt c:

ze had het universum op haar schouders maar droeg het als een paar vleugels

19 juni 2023 - 20:03 Basim is offline

Basim 18640

Aldara Peyton

20 ✼ Athena ✼ Pegasi fields ✼ With Katarina

Inwendig vervloekte Aldara Mart terwijl ze Kat in een knuffel nam. De jongen had nooit echt begrepen hoe mensen dingen voor elkaar voelden, naar haar idee. Hij had niet begrepen hoe zij het niet vond kunnen hoe hij één van haar beste vriendinnen kapot aan het maken was, dat dit haar oprecht pijn deed. Het ergste van alles was nog wel dat hij het zodanig niet begreep dat hij het daar en nu uitmaakte toen ze ingreep. Voor haar gingen vrienden over vriendjes en dit hadden zowel zij als Mart gevoeld.
Nu leek Mart niet te begrijpen wat een impact de aanval op haar vaders op Kat gemaakt had. Aldara begreep dat ze daardoor niets meer met geweld te maken wilde hebben, gezien hoeveel pijn andermans geweld haar had gedaan. Geweld waar ze waarschijnlijk bang voor was zelf ook in zich te hebben. Aldara wist dat Kat niemand pijn wilde doen, al moest ze toegeven dat ze vond dat haar vriendin het hier en daar te rigoreus nam. Geweld tegen monsters was nu helaas eenmaal nodig als ze in leven wilden blijven, maar zelfs dat had Kat afgezworen. Al zou ze vast vanzelf bijdraaien, ze had tijd nodig haar trauma te vergeten. Geen geweld tegen anderen willen gebruiken begreep ze, maar Kat moest over tijd gaan begrijpen dat geweld soms nodig was, het was alleen iets dat je moest leren beheersen en gericht toepassen.
Gelukkig leek Kat uiteindelijk weer een beetje op te beuren, terwijl Aldara weer eens begon te ratelen. Ze wist dat het één van haar slechtere kanten was, niet kunnen ophouden met praten, maar het was goed om te weten dat het anderen soms goed kon doen. Het was toch haar manier om te dealen met een vriendin die het even niet meer zag zitten en wie Aldara dan bombardeerde met verhalen en ideeën. Hoewel haar eigen humeur niet geweldig was geweest eerder deze ochtend, had ze het nu haar missie gemaakt op Kat op te vrolijken.
Op de rug van een opstijgende pegasus zitten, was een gevoel waar Aldara maar moeilijk mee overweg kon. De schok in haar maag ervaarde ze ergens als onprettig en de gewichtloosheid jaagde haar ergens angst aan, maar het was een angst die te overwinnen was. Toch stond ze veel liever met twee benen op de grond, maar voor Kat had ze het over om het vliegen weer eens te moeten overwinnen. Ondertussen waren het vooral de eerste paar minuten die ze onprettig vond en daarna wende het altijd wel. Ze benijdde de mensen die nergens last van hadden en er zelfs van leken te genieten. Al was het in dit geval maar goed dat Kat ervan kon genieten, het zou haar hopelijk helpen zich weer wat beterder te voelen.
‘Sorry voor mijn drama,’ verontschuldigde Kat zich op het moment dat hun pegasi een gestaag tempo hadden bereikt. ‘Hoe gaat het met jou? Wat was het probleem nu precies met Silas?’ Ergens wilde Aldara weten wat nu precies het gedoe van vandaag was in de hoop dat ze er iets aan kon doen, maar het was duidelijk dat Kat het voor nu liever over wat anders had. Dat was ook prima, weer praten over Kat kon later ook wel, al was Aldara geneigd om haar problemen wat kleiner te laten klinken. Ze wilde niet dat Kat zich nu zorgen over haar ging maken.
‘Echt, geen sorry zeggen!’ bracht ze er eerst nog tegenin. ‘We hebben nu eenmaal allemaal drama en dat moet er nu eenmaal uit. Ik heb liever dat je bij mij om een knuffel komt vragen dan dat je ergens alleen staat te huilen.’ Vlak na haar woorden maakte haar pegasus een snelle wending om een brutale vogel te ontwijken en verschrikt greep Aldara zich aan de manen vast. Haar pegasus snoof verontwaardigd, maar de grond was nog even te veel in haar zichtveld om zich te kunnen verontschuldigen. Langzaamaan verstevigde Aldara haar zit weer en liet ze de manen los. Adem in, adem uit. Ze zat nog stevig in het zadel en de pegasus zou hopelijk een poging doen om haar te vangen mocht ze echt vallen. Of Kat, ze vertrouwde erop dat Kat haar zou redden, mocht het mis lopen.
Ze grijnsde even schaapachtig naar Kat, maar deed vervolgens alsof er niets aan de hand was. Momenteel was ze niet klaar om in de lucht haar lichte angst voor elke vorm van vliegen toe te geven. Ze had vaak genoeg in het zadel gezeten om hiermee te kunnen dealen, dus dat zou haar vandaag ook lukken. Kom, ze kon heus wel van de vlucht genieten, haar eerdere woorden tegen Kat waren gebaseerd geweest op waarheid en het was een waarheid waar ze nu weer even in moest gaan vertrouwen.
‘Maar goed Silas, je weet hoe het is met siblings, sommige dagen kun je ze gewoon niet uitstaan. Vandaag is zo’n dag, hoe hij lekker loopt te pronken met dat hij zo naar Head Counselor meeting moet, terwijl het eigenlijk mijn positie had moeten zijn. Ik kan het nu gewoon even niet hebben.’ Er waren namelijk ook dagen dat ze vond dat hij het verdiende, gezien ook hij zijn best ervoor had gedaan en hij deed zijn taken goed. Er bleef alleen altijd dat stemmetje dat haar vertelde dat zij beter was. Die bewijsdrang zou nu eenmaal nooit verdwijnen en dat wist ze ook wel.
‘Denk je dat Chiron misschien toch beter heeft gekozen door hem HC te laten zijn?’ vroeg ze toen voorzichtig. Dit was het andere stemmetje dat haar vertelde dat ze echt niet beter was dan haar siblings, dat ze niemand was en meestal wist dat stemmetje stil te blijven, maar iets had het opeens boven doen komen. Aldara wist dat Kat een persoon was die ze de aanwezigheid dat stemmetje kon toevertrouwen, vertrouwde erop dat ze eerlijk zou zijn.

Stenenlikker

19 juni 2023 - 23:58 Ken_ is offline

Ken_ 18286

The infirmary - With Maeve

Het deed me goed om de dame veilig voor me te zien, prima genoeg om me nog even te stangen met haar uitleg over de Kraken. Normaal gezien zou ik reageren met een droge ‘Ha ha’ en de dame een lesje leren op een speelse manier al had ik dit nu niet meteen in me. Nog geen 10 minuten had ze bloedend in mijn armen gelegen. Een fragment aan herinneringen waar ik in eenzelfde positie had gestaan met pure chaos om me heen- flikkerde voor mijn ogen. Maar dit was anders- de dame voor me leek haast een anker die me tegenhield voor ik in de donkere wateren zou driften.
‘Zeker?” had ik haar gevraagd al werd deze beantwoord met een warme kus- Hoewel ik dit niet officieel als een antwoord kon aanzien bracht het me wel wat soelaas- wetend dat Maeve sterk genoeg was om dit te overwinnen. Haar ranke vingers om mijn kraag gevouwen een kleine troost dat ik haar niet volledig in mijn armen kon nemen nu.
Het frustreerde me verschrikkelijk, maar wat er tussen ons knetterde werd beter enkel tussen ons gehouden. Mijn plekje op dit Kamp was al uiterst zeldzaam te noemen en ik wilde mijn onderkomen hier nog niet kwijt. Zeker nu ik nog meer redenen had om het hier vol te houden. Mijn blauwe ogen gleden terug naar Maeve terwijl ik haar handen beroerde. Haar huid nogsteeds wat koel aanvoelend onder mijn hete adem, mijn wang kort tegen haar handen aanvlijen- de ongeschoren stoppels van mijn baartje lichtjes haar vingers prikkend.
Voor heel even zaten we in onze eigen donkere bubbel tot de tijd ons helaas inhaalde en haar vingers zich traag van mijn kraag losmaakten. Ik rechtte mijn rug en schraapte mijn keel iets- schichtig omkijkend hoe Blue en Hytham uiteindelijk toch tot bij de ziekenboeg geraakt waren. Hierdoor wist ik ook mijn taak als verzorger weer op te nemen en wist ik met heel wat overtuiging (en een belofte van beloning) Maeve toch een stukje Ambrosia te geven. Haar lippen het blokje voorzichtig tussen mijn vingers vissen, waar mijn duim haar onderlip streelde, de kruimels weghalend al moes tik me inhouden om ze niet op een andere manier weg te krijgen…
“As you wish, Sir,”
Het oplichten van haar donkere ogen bij haar woorden deed me mijn mondhoekjes gevaarlijk opkrullen terwijl ik de bewonderingswaardige dochter van de nacht bekeek. “Wil je me helpen zometeen?” vroeg ze vervolgens een stukje zachter, waardoor ik mijn wenkbrauwen kort samen kneedde- niet meteen wetend waarom Maeve doelde. ”Ik kan wel wat schone kleren gebruiken en misschien is een vlugge douche ook wel fris.” Verklaarde ze nader “Je bent me nog een beloning verschuldigd” mijn wenkbrauwen tikten verrast omhoog waarbij ik nog net een lachej wist tegen te houden.”Cheeky.” fluisterde ik haar toe, waarna ik mezelf overeind duwde. “ Je hebt wel nog rust nodig.” Begon ik streng, waarna ik mijn hand op haar onderarm plaatste om haar steun aan te bieden. “Maar je hebt gelijk, ik kan je moeilijk zo laten liggen.” Momeplde ik vervolgend. “Komop, Luv. Ik help je overeind.”

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

20 juni 2023 - 15:31 Elentiya is offline

Elentiya 12336

The scar I gave you, how does it feel? Like love. I thought we hated each other. That too.

Sayah Argyris

21 ✦ Nemesis ✦ The Big House ✦ With Milan

Petra keek op toen Sayah ook verschenen was en deze aan haar vroeg of het een beetje ging. Haar uitdrukking verried dat ze Sayah niet verwacht had en aan de rest van haar reacties kon Sayah opmerken dat wat het er ook was, Petra het niet ging vertellen waar zij bij was. Dat ze tevens ook gedacht had dat enkel Milan haar achterna was gekomen en Sayah vermoedelijk nog gewoon beneden — of zelfs buiten — had staan wachten.De manier waarop ze overeind kwam, de vlugge bewegingen waarop ze poogde te doen alsof er niets aan de hand was, gaf Sayah langzaam maar zeker een ongemakkelijk gevoel. Bijna alsof ze een moment verstoord had waar ze beter niet tussen had kunnen komen. Petra schudde haar hoofd en raapte de lauwerkroon op die op de grond terecht was gekomen toen ze resoluut rechtop ging staan.
”Sorry,’mompelde ze vervolgens, zonder Milan noch Sayah aan te kijken. Die laatste beet kort op de binnenkant van haar wang en wenste dat ze naar de twijfels van eerder had geluisterd en niet de trap op was gelopen. “Sorry,” herhaalde Petra nogmaals, voor een derde keer. “Hoe was jullie ochtend?” Sayah trok automatisch haar beide wenkbrauwen op. Was dit serieus? De donkerharige snapte er weinig van. Minuten geleden had ze gezien hoe Petra huilend naar binnen was gelopen, hoe ze in elkaar gedoken op de grond zat en er overduidelijk iets scheelde. Misschien was hun vriendschap niet hecht genoeg, desondanks voelde Sayah aan alle kanten de ongemakkelijkheid haar lichaam binnen dringen. Toen Milan haar dan ook een kleine glimlach schonk, kon Sayah hem enkel met een verontschuldigende blik aankijken.
“So-” begon Petra nogmaals, maar dit keer slikte ze zichtbaar haar nieuwe verontschuldiging in. “Gaat het wel met jullie?” Sayah aarzelde en keek van Petra naar Milan. Misschien was het beter als ze zich nu gauw weer uit te voeten maakten, al helemaal bij het zien van de uitdrukking die kortstondig op het gezicht van Aphrodites zoon verscheen. “Ik, eh..” begon Sayah, niet goed wetende wat ze nu precies kon doen of zeggen. Alles schreeuwde haar toe dat ze hier niet had moeten komen, dat ze beneden had moeten blijven en daar op de rest had moeten wachten. “Eh. . . Ja, het gaat wel. Ik ben benieuwd wat de meeting van zo meteen gaat brengen,” reageerde Milan echter, waarop Sayah een keer slikte en haar blik verschoof naar de verschillende spullen die op de zolder stonden. Het liefst van allemaal wilde ze nu door de grond heen zakken en naar de benedenverdieping verdwijnen zonder dat zij het in de gaten hadden. “Zullen we maar naar beneden gaan? De rest zal zo meteen ook wel verschijnen.”
Dit liet Sayah zich geen twee keer zeggen. De brunette knikte, stootte kort een; “Ja, lijkt me een goed idee,” uit en begaf zich via dezelfde weg terug naar de trap. De brunette hoorde hoe Milan zich toch nog tot Petra richtte, maar dit keer bleef Sayah niet staan, noch keek ze om. Haar hart bonkte luidt, een ongekend ritme vanwege alles en nog wat terwijl ze met een hand door haar lange lokken woelde en de trap af liep. Het was beter als zij gewoon alvast doorliep naar beneden toe, daar waar de anderen zich zometeen ook zouden verzamelen, alvorens de meeting zou gaan beginnen.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

20 juni 2023 - 16:01 MeIinoe is offline

MeIinoe 1432

Only one of us gon' make it out alive and it's not you.

Carter-James King

20 🗲 Son of Zeus 🗲 Head Counsellor 🗲 Outfit 🗲 With ~~Nicholas~~ No one 🗲 ~~Workplace~~ The Big House

De speer was perfect. Carter kon voelen hoe de speer elektriciteit goed kon geleiden. Het welbekende getintel in zijn vingers was aanwezig. Hij kon zich al een stuk sterker inbeelden met de speer.
Zelfverzekerd had Carter gezegd dat het wel goed zou komen met de speer. Niet alleen al het vertrouwen hebbende in zijn eigen kunsten, maar ook in die van Nick.
‘’Ik had niets anders verwacht,’’ luidde het antwoord van Nick dan ook. Op de jongen zijn gezicht was een grijns te zien. De zoon van Zeus grijnsde ook kort.
Carter had kort Nick zijn blik gevolgd naar een van de laatstgenoemde zijn halfbroers. De jongen had een wel heel scheef staand zwaard in zijn handen. Carter had een opmerking gehad dat hij niet veel verstand had van het maken van wapens, maar dat dat niet de manier was waarop een zwaard eruitzag.
Wapens maken was niet zijn specialiteit. Ze gebruiken, dat was weer heel wat anders. Hij kon zich ook niet voorstellen om het grootste deel van de dag zijn tijd in de werkplaats te spenderen.
Hij hoorde Nick zacht lachen.
‘’Dat klopt inderdaad niet, maar ik hoop dat hij het zelf ook inziet. Anders hebben we wel een probleempje.’’ Wel meer als een probleem, dacht Carter. Wie weet was de jongen wel verkeerd geclaimd.
‘’Als hij dat niet inziet, moet hij misschien een bril kopen,’’
Hij richtte zijn blik weer op de jongen die naast hem stond.
Voor de laatste keer vroeg Carter aan Nick of hij zeker wist dat hij niets hoefde te hebben voor de speer. Het was zijn laatste aanbod. Dat de zoon van Hephaestus wat verdiende voor zijn werk, was iets wat Carter zeker dacht. Als de jongen het niet wilde accepteren, waren er genoeg andere dingen die hij met zijn geld kon doen. Dat gold voor zowel zijn drachmas als voor zijn dollars.
Nick schudde eens met zijn hoofd.
‘’Nee, geen zorgen. Ik verdien gedurende het jaar meer dan genoeg om dit vrijwillig te kunnen doen. Bovendien zijn er een aantal oudere halfgoden die dit ook sponseren, dus het komt wel goed,’’ volgde zijn uitleg.
Kort haalde Carter zijn schouders op.
Zelf weten.
‘’Mocht je ooit nog een sponsor nodig hebben, laat het weten,’’ was Carter zijn antwoord, een stuk guller dan dat hij over het algemeen was.
Met een speelse grijns op Nick zijn gezicht, had de zoon van Hephaestus vervolgens een opmerking gemaakt over dat als Carter zou verliezen of missen het zijn eigen schuld zou zijn.
Lachend had Carter met zijn hoofd geschud. Alsof hij zou missen of verliezen. Grijnzend benoemde Carter dat hij dat niet deed. De gedachte alleen al.
‘’Met deze speer zeker niet,’’ was het antwoord van Nick.
Kort humde Carter als antwoord, waarna hij vroeg of de andere jongen straks ook naar The Big House moest.
‘’Nee ik geen head councelor, remember?’’ grinnikte Nick. Nu de jongen het benoemde, stond hem er wel iets van bij. Maar Carter kon het niet van het hele kamp bijhouden. Hij had wel betere dingen te doen met zijn tijd. ‘’Ik heb het afgestaan aan David Wittbrand, want ik had totaal geen zin in al dat HC gezeik. Ik ben hier alleen voor mn wapens en voor die paar activiteiten die leuk zijn,’’ was de zoon van Hephaestus verder gegaan.
‘’Ik geef je groot gelijk,’’ antwoordde Carter. Negen van de tien keer was het zijn van de Head Counselor, iets waarvan je hoofdpijn kreeg.
‘’Maar jij moet zo gaan dan niet?’’ vroeg Nick, waarna hij vervolgde. ‘’Enig idee wat er aan de hand kan zijn met… euh. Alice? Aisha?’’
Kort schudde hij met zijn hoofd.
Hij kende haar niet eens.
‘’Alice was het toch?’’ vroeg hij ook. Carter wist het echt niet. En het maakte hem eerlijk gezegd ook vrij weinig uit. ‘’Ik heb echt geen idee. Maar er wordt ons ook niet alles verteld,’’ Chiron, Mister D. en Rachel wisten overduidelijk meer dan dat ze in de ochtend hadden laten zien.
Vlug wierp hij een blik op zijn horloge. ‘’Ik moet inderdaad gaan,’’ antwoordde hij op de eerste vraag die hij gekregen had. ‘’Nogmaals bedankt.’’ sloot hij af, doelend op de speer die hij vast had.
Met die laatste woorden draaide Carter zich om en liep hij de werkplaats uit.
Zijn speer liet hij achter in de Zeus cabin. Cabin nummer één. Vanuit daar liep hij door naar The Big House.
Bij aankomst besloot hij maar om meteen naar binnen te lopen en de ruimte te zoeken waar ze hun vergaderingen altijd hadden.
Het was nog volledig leeg.
Waar Carter normaal altijd een plek zocht waar hij goed zichtbaar was voor iedereen en waar hij zijn mening duidelijk over kon brengen, koos hij nu voor een plek die meer op de achterste rang was. Veel had hij niet te zeggen over de verdwijning van Alice, of was het nou Amelia.
Hij nam plaats op zijn uitgekozen stoel en wachtte af.

Tommi, ich glaub, ich hab' Heimweh. Ich will mal wieder am Rhein stehen.

20 juni 2023 - 16:30 Elentiya is offline

Elentiya 12336

There's no heroes or villains in this place, just shadows that dance in my headspace
Leaving nothing but phantoms in their wake

Maeve O'Dowd

20 ✦ Nyx ✦ Somewhere at the Camp ✦ With ~~Blue, Hytham & Hazel~~ —> Neil

Slightly 16+ ish, just to be sure.

Maeve keek met een schuine blik op naar Neil terwijl ze haar woorden uitsprak. De stille vraag die ze hem stelde, waarin ze niet alleen vroeg om zijn hulp nu, maar ook op weg naar de andere ruimtes toe. Ze was vuil en vies, haar kleding doordrenkt met het bloed dat ze verloren had. Een goede opfrisbeurt en een paar schone kleuren was zeer wenselijk. Hazel’s krachten hadden haar onwijs goed gedaan, maar de donkere schone was er nog niet. Toch gaf ze niet direct toe aan de rust die haar was opgelegd, dat kon later wel — of op ieder ander moment waarvoor ze er de tijd voor kon vinden. Maar, niet nu. Niet nu ze na weken weer terug hier was, Neil eindelijk weer binnen haar bereik. “Cheeky,” fluisterde hij haar toe, waarna Neil overeind kwam. “Je hebt wel nog rust nodig,” klonk hij vervolgens streng. Maeve wist dat hij het meende, dat hij erop zou staan dat ze de momenten pakte die ze nodig had. Als ze dit zelf niet deed, dan zorgde Neil daar zelf wel voor. Ondertussen plaatste hij zijn hand op haar onderarm en bood hij de brunette zo de steun om overeind te komen. “Maar je hebt gelijk, ik kan je moeilijk zo laten liggen,” mompelde Neil verder. “Komop, Luv. Ik help je overeind.”
Het ging beter dan Maeve zelf verwacht had en ondanks een paar zeurderige pijnscheuten tussen haar ribben en wat vermoeidheid in haar benen, kwam ze overeind van het ziekenbed. De duizeligheid was verdwenen en de kamer tolde niet meer, in tegenstelling tot een paar minuten geleden. “Dankjewel,” mompelde ze op haar beurt terug en zodra Maeve weer op twee benen overeind stond, liep ze samen met Neil de ziekenzaal uit. Buiten sloeg de frisse lucht haar tegemoet en terwijl ze een klein beetje tegen de man naast haar leunde, sloot Maeve kort haar ogen om de geur van het kamp na weken weer in haar op te nemen. Haar schaduwen dansten ongezien langs de donkere hoeken af, kruipend over de grond heen, tussen de struiken en bomen door en langs de verschillende gebouwen af die ze passeerde om bij de doucheruimte te komen. Eenmaal daar aangekomen vormde haar kracht opnieuw de ongemerkte barrière die ze telkens gebruikte wanneer ze alleen met Neil was, alles om te voorkomen dat ze betrapt zouden worden.
Eenmaal binnen in het gebouw bracht Neil haar naar een van de lege douches aan het einde van het lange pad. Daar aangekomen draaide Maeve de kraan alvast open en slaakte ze een zachte zucht toen de lauwe straal tussen haar uitgestoken vingers door regende. Vervolgens keerde ze zich tot Neil, greep ze zijn kleding vast zodat ze hem naar zich toe kon trekken en gaf hem een kus net zoals ze hem dat weken geleden een had gegeven, vlak voor ze vertrok; hongerig en gepassioneerd, dit keer zonder afscheid. Na elkaar zo lang niet gezien te hebben waren ze nu voor het eerst weer samen en alleen. De brunette ademde beverig in en uit toen ze de kus weer verbrak, waarop Neil haar hielp en de kleding zachtjes van haar lichaam pelde terwijl het water achter haar op de vloer kletterde. Ze wilde hem opnieuw kussen, hem aanraken en voelen onder haar handen. Maeve had hem nu meer nodig dan anders. Met haar donkere kijkers nam ze zijn iedere beweging in haar op en haar hartslag versnelde zich op het moment dat hij haar waste.
”You are lucky to have healed so fast,” zei Neil zacht mompelend terwijl hij het bloed van haar blote huid afwaste, zachtjes — liefdevol en met een subtiele hint. De laatste broze plekken leken te verdwijnen onder zijn aanraking, voorgoed van haar lichaam gewist. “Allemaal dankzij Haze,” ademde Maeve zwaar, haar borstkas reeds sneller op en neer bewegend toen Neil door zijn knieën zakte en een kus drukte op het litteken dat op haar heup stond. Kippenvel ontstond op haar huid en een huivering van genot joeg langs haar ruggengraat naar beneden. “Je hebt nog wel je rust nodig,” vervolgde Neil, ditmaal drukte hij een kus slechts centimeters bij haar heupbotje vandaan, gevaarlijk laag op haar onderbuik. “Ik weet het,” humde ze zacht, haar stem donker en hees. Maeve stak een hand naar hem uit, raakte zijn schouders aan en liet haar vingertoppen naar zijn hals glijden. “Neil,” waarschuwde ze zacht, hem erop wijzend dat hij haar geduld aan het testen was. Iets dat hij maar al te graag deed en dat wist ze. De spanning tussen hen was onbeheerst, balde zich samen laag in haar onderbuik en Maeve snakte naar het moment waarop deze kapot zou knappen; wanneer hij zich op haar zou storten zodat zij zichzelf volledig in hem kon verliezen. Ze had hem zo ontzettend erg gemist, iets wat, nu hij zo voor haar zat, nog harder tot haar doordrong.
”Nu je de ambrosia hebt genomen, what about your treat?”
Maeve snakte hoorbaar naar adem en wanneer hun blikken elkaar kruisen, een blik vol ondeugd zichtbaar is op Neil zijn gelaat, krullen de mondhoeken van de donkere schone subtiel iets naar omhoog. Terwijl een van zijn handen over haar been naar omhoog gleed zodat hij deze kon optillen, en zij haar grip op hem verstevigde door hem vast te grijpen, humde ze Neil zoetjes toe; “Waar wacht je nog op?”

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Index RPG Actieve Topics Zoek